Dirk Swartenbroeckx heeft de opvolger klaar op de voorbije cd 's `Camino Real' en `Our Girl In Havana'. Buscemi viel op door z'n groovende, dansbare mix van latino/Brazil, jazz, lounge en flarden drum'n bass, onder een trancegerichte en pulserende beat.

Op `Retro Nuevo' reisde hij muzikaal de wereld rond, want er zijn invloeden van Zuid-Amerikaanse inslag tot de Oost-Europese Balkan. Een fijne muzikale trip die de ene maal swingt, de andere maal relaxt en sfeervol klinkt. We houden er een warm gevoel van over!

?Lost? en ?Jazz Jumper? zijn sfeervolle openers, met een fijn orgeltje en trompet. ?Nao falo Portugues? legt de klemtoon op de latino en overtuigt met de stem van Fay Lovski. Dit is heerlijke muziek met een gekoeld drankje aan het strand van Ibiza, die de wildste dromen de vrije loop laten.

Buscemi verloochent de samba Brazil niet met een song als ?Brasileras?. ?Sahih Balkan? is het meest vormgegeven Balkanmuziek. De drie afsluitende nummers ?Isolada do mundo?(feat. Viviani Godoy), ?Nothing to worry about? (feat. Isabelle Antena, die bij de vorige cd al prominent aanwezig was) en de titelsong zijn het meest relaxt.

Latinopop en stevige beats is er te horen op ?Collapsing in an elegant way?, ?Hollywood swing king? en ?Jumilla? (feat. Alexia Waku). Buscemi deed alvast beroep op een pak artiesten .

Buscemi won de vierde Zamu Award. Verdiend met zo'n multiculturele plaat als `Retro Nuevo'!

Het Nieuw-Zeelandse viertal The Datsuns zet de muzikale lijn van hun tweede cd `Outta sight/Outta mind' verder: gedreven zompige retro rock'n'roll, inbreng van synthi en ruimte voor sfeervoller werk.. Net zoals hun tweede cd is `Smoke & Mirrors' een matige plaat. De rechttoe-rechtaan sound van hun debuut lijken ze niet meer te evenaren.

De band overtuigt in onvervalste rock'n'roll nummers, met gitaarslides en -soli op songs als ?Who are you stamping your foot for??, ?Such a pretty curse? en ?Emperor's new clothes?. Gewaagder klinkt ?All aboard?, met gospelkoortje en een vleugje soul en blues. Voor de rest hebben we goede, niet écht overtuigende nummers. Het afsluitende ?Too little fire?, acht minuten lang, kan het vuur nét niet uit de pan doen slaan.

The Datsuns namen zelf de productie in handen. Opportuun is een `vijfde' man in te schakelen om hun rock'n' roll sound van vroeger te doen heropleven.

The Ponys, een kwartet uit Chicago, heeft een duivels derde plaat uit, de eerste op het Matadorlabel. De groep liet de vroegere garagesound grotendeels terzijde en brengt een boeiende en snedige combinatie van `80's waverock, rock'n'roll, psychedelica, voorzien van een portie galm en fuzz. De groep nestelt zich op die manier ergens tussen de wave van The Cure en Joy Division, het oude Jesus & Mary Chain, de `90's noise van My Bloody Valentine en Sonic Youth, de psychedelica van Primal Scream en Spiritualized en de huidige sliert iLiKETRAINS en Editors.

De zang van Jared Gemmere heeft iets mee van Lux Interior van The Cramps en Jim James van My Morning Jacket.

The Ponys zijn van alle markten thuis binnen die indie-scene; twaalf broeierige songs die krachtig en directer kunnen klinken of een spannende opbouw hebben. The Ponys starten met het oude garage rock'n' roll gehalte op ?Double vision? en ?1209 Seminary?; de fuzz-, noise- en galmpedalen en de psychedelicatoets worden ingedrukt op songs als ?Small talk?, ?Shine?, ?Poser psychotic?, ?Harakiri? en ?Maybe I' ll try?. ?Everyday weapon?, ?Kingdom of hearts? en de titelsong zijn de meest rechttoe-rechtaan songs.

Het afsluitende, mooi uitgesponnen ?Pickpocket song? is alvast een song om in te lijsten: alle muzikale ingrediënten, onder een intrigerend orgeltje, zijn aanwezig.

The Ponys huppelen als dartelende veulens door de diverse stijlen en onderscheiden zich op `Turn the lights out'.

Na de kamermuziek op `Asong about a girls' en het `BandinaBox' avontuur , bracht Zita Swoon, onder Stef Camil Carlens en Tom Pintens, een warme, broeierige en freakende plaat uit. `Big City' laat indrukken op z'n Cohens horen van de grootstad. De songs zijn mooi uitgewerkt, hebben een sterke opbouw en worden gedragen door Stef Camils melancholisch hese stem. Pop, funk, soul, latingroove, Balkan en af en toe een vleugje reggae en blues zijn het ideale muzikale ingrediënt. Een prominente rol is weggelegd voor toetsen en de backing vocals van de zusjes Gysel.

`Big City' bevat aanstekelijk materiaal die Stef Camils leuze beklemtoont van `Love love love, Happy happy happy'. De plaat straalt levensvreugde uit.

De cd biedt een mooi evenwicht tussen groovy, luchtig materiaal (?Everything is not the same?, ?l'Opaque paradis? en ?Infinite down?) en sfeervolle, ingetogen songs (?Je range?, ?Dare to love?, ?Oser aimer? en de titelsong). Gewoontetrouw, sinds een paar cd's, zijn er enkele Franse chansons terug te vinden, die refereren aan Arno en Jacques Brel.

Dylans ?Series of dreams? en het donkere dreigende ?The night? van Morphine zijn de twee covers die op de cd werden gezet. Zita Swoon speelde ze al regelmatig live.

`Wereld'klasse van een `Wereld'band! U Zegge het voort?!

`The Hubbub of City Streets' volgt het ietwat onvolprezen `Clash' op van dit multiculturele gezelschap uit Antwerpen. Hun aanstekelijke groovende rootsreggae/pop verwerkt latin, soul, funk en Caribische ritmes. Het zijn fijne, subtiele songs die inwerken op de danspieren. De toetsen, de blazersectie en de zang geven kleur aan de sound.

Savana Station deed beroep op een blazerpartij van Roy Paci op de opener ?Mind the frequency?. Ook Rude Boy (vroegere UDS en Junkie XL) op ?Babalou?, Emma Louise Silva op ?Nbairo Alto? en Lize Accoe op ?Hey man U can't come in? leverden vocale bijdrages en zorgden voor pit en dynamiek.

Op de tweede cd zijn ?Bright lights? en de sfeervolle instrumentale afsluiter ?Seconds later?, met een intrigerend orgeltje, de rustige songs.

Het negenkoppig reggaecollectief brengt een `positive vibe' en zorgt dat zonnetje in huis is gebleven na de lange winteravonden.

Een uiterst broeierig plaatje voor een sfeermakende band op de zomerfestivals!

Arcade Fire debuteerde sterk met `Funeral', die verwees naar de negen overleden familielieden van de Canadese band in de afgelopen jaren. `Funeral, niet bepaalde een vrolijke noot, kreeg live een andere dimensie: speels- en uitbundigheid en euforie waren de kenmerken, wat de bands onverwachts groots maakte!

Arcade Fire biedt een neo-romantische troubadoursound, net als een The Decemberists en Belle & Sebastian: poprock, psychedelica en folk zijn de smaakmakende muzikale ingrediënten; de `moeilijke tweede Neon Bible' klinkt meer gestroomlijnd en gepolijst, wat het geheel minder doet verrassen.

De groep klinkt als vanouds orkestraal, bombastisch op ?Black mirror?, ?Intervention?, ?Black wave/ bad vibrations? en ?No cars go?, robuust op de EP, voorafgaand op hun debuut, was terug te vinden. ?Keep the car running? en ?The well and the lighthouse? zijn de meest opzwepende poprock songs; ?Ocean of noise? en de titelsong zijn soberder aangepakt.

Een rijkelijk instrumentarium biedt kleur aan de songs, of ze nu orkestraal theatraal, broeierig of sfeervol, intiem zijn. De zang van frontman Win Butler neemt een vooraanstaande rol in! Oorlog, angst en geloof zijn de centrale thema's.

De Canadese band bewijst met deze `moeilijke `tweede dat de kerkdiensten nog steeds interessant kunnen zijn, al is de strategische opzet dezelfde.

`Three Cheers for the sweet revenge' betekende eind vorig jaar een eerste kennismaking met het vijftal uit New Jersey. Ze brachten door de populariteit van de single ?Welcome to The Black Parade?, titelsong van de huidige cd, de vorige cd opnieuw uit; een cd die we onlangs bespraken in afwachting van `The Black Parade'. My Chemical Romance maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprockers. Ze staan garant voor stevige, snedige, mooi uitgekiende poprocksongs, deze maal meer georkestreerd, en dichter dan ooit bij de opera van ?Bohemian Rapsody? van Freddie Mercury en Brian Mays Queen.

Het is een afwisselend plaatje met een pak poppy hits in spé als ?Famous last words?, ?I don't love you?, ?Mama?, ?Sleep?, ?Teenagers? en ?Disenchanted?, die een fijne opbouw hebben. Ze leunen nauw aan het stevige werk van de vorige cd met nummers als ?The end?, ?Dead!?, ?This is how I disappear? en ?The sharpest lives?, die de cd openen, met een paar pittige gitaarsoli, een opzwepende percussie en een helder overtuigende zang. ?Cancer?, op piano, is de meest intieme song.

Dit wordt de grote doorbraak voor het vijftal. De emopoppunk zit in de lift en zo'n band als My Chemical Romance kan er maar baat bij hebben, niet?

Cave wordt vijftig?en we hebben het alvast geweten; hij klinkt als een `stomende dolle' twintiger, wat doet refereren aan The Birthday Party. Rauwe, smerige en zompige rock'roll blues, afgewisseld met enkele bloedmooie linken naar The Bad Seeds. Grinderman doet ons terug jong voelen. Het is het indrukwekkend zijproject van Cave met drie van z'n `Bad Seeds' leden. Ellis speelt, tokkelt en knarst op viool, er is de diep, repeterende bas van Martyn Casey en er is het strakke drumspel van Jim Sclavunas; de sound gaat van ingehouden, spannend bedreven, opzwepende tot felle uitbarstingen!

Cave leerde gitaarspelen, drukte de pedaal stevig in en bood zelfs een noisy partijtje op songs als ?Get it on?, ?No pussy blues? (mensen, in te lijsten dit nummer!), ?Honey bee (let's fly to Mars)? en ?Love bomb?.

Grinderman klinkt broeierig, fijnzinnig en subtiel op songs als ?Depth charge ethel?, ? I don't need you to set me free? en ?When my love comes down?, wat de sound van `the usual Bad Seeds stuff? benadert. ?Go tell the women? is het enige echte rustpunt om op adem te komen.

Hij grijpt naar de begindagen van `The Bad Seeds' remember `From Her to Eternity', `The firstborn is dead' en het recente `Abattoir blues/The lyre of Orpheus'.

Grinderman werkt aanstekelijk, is beklijvend en pint zich vast aan je nekvel! Onderga en voel Grinderman, want dit is een wereldplaat van formaat!

?Damn You, Hold Steady! How can any band be this good? vroeg recensent Rob Sheffield van het blad Rolling Stone zich af over de vorige cd `Separation Sunday'. The Hold Steady wekt met deze opvolger interesse op in Europa. Het vijftal uit Brooklyn speelt potig, dynamische rocksongs, ergens tussen Soul Asylum, Kings of Leon en Randy Newman. Zijzelf spreken alvast een enorme voorliefde uit voor Bruce Springsteen en Thin Lizzy. Broeierig, bedreven songs, die af en toe sfeervoller en ingetogen zijn. Er is een vleugje psychedelica door piano en toetsen.

De elf songs zijn allen sterk en mooi gearrangeerd: ?Sluck between stations? zet alvast de muzikale toonaard van frisse retrorock, ?First night? heeft een spannende opbouw en ?Citrus? is een sfeervol aangenaam rustpunt.

The Hold Steady heeft een gevarieerde rockplaat uit en onderstreept alvast Sheffields woorden over deze band!

!!!, de Amerikaanse band uit de verschillende windstreken van de VS (de Westcoast en New York), trok naar het country Nashville om de derde cd op te nemen, de opvolger van `Louden Up Now', van een kleine drie jaar terug.

!!! overtuigt het sterkst binnen de stijl van de punkfunk tav geestesgenoten LCD Soundsystem en The Rapture. Ze bieden op avontuurlijke en originele wijze een broeierige, aanstekelijke en dansbaar groovende sound. Hun aanpak is alvast doeltreffender dan op voorgaand platenwerk. !!! onderscheidt zich door een instrumentarium van keyboards, elektronisch vernuft, dubbele percussie, gitaar, bas, blazers en violen.

De groep begint gedurfd met de titelsong ?Myth Takes? en ?All my heroes are weirdo?; de gitaren en de baslijnen klinken krachtiger op deze directe songs.

Vanaf song drie ?Must be the moon? begint het !!! feestje: intrigerende synths, fijne gitaarloops, een bezwerende, opzwepende percussie en een fijne samenzang. ?Heart of hearts?, de eerste single, is een eerste hoogtepunt. Op adem komen we door ?A sweet life?, een mainstream poprocksong.

Het tweede party sfeertje wordt ingezet met ?Yadnus?, ?Bend over Beethoven? en ?Break in case of anything?, waar funk en disco de groove bepalen. Sterk! ?Infinifod? is het meest sfeervolle, rustige nummer van de cd. Een prachtige afsluiter, die het rusteloze van de voorbije materiaal tot rust brengt door piano en orkestraties; een sfeermaker.

!!! heeft met `Myth Takes' opnieuw een overtuigende plaat uit en verkent nieuwe horizonten, zonder afbreuk te doen van hun party affiniteit. Live is !!! een absolute aanrader, ze bezorgen je een weirdo dansavond!