Sedert maart 1980 gaan The Bootleg Beatles met licht wijzigende bezettingen de hort op met hun redelijk fantastische show. Let op de woordkeuze: show.  Toen George Harrisson nog tekenen van leven vertoonde, promoveerde hij deze coverband tot enige officiële Beatlescoverband. Meer nog, deze voortreffelijke gitarist liet zich ooit eens ontvallen dat ze beter de songs en de akkoorden kenden dan de Beatles zelf. Deze keer geen voorbeeld van die typische Beatleshumor.

Deze bootleggers hebben dan ook al meer dan 5000 optredens achter de kiezen, tot en met het voorprogramma van de Beatlesklonen Oasis. In een afgeladen volle Schouwburg bieden The BB’s u een show aan in vijf blokken en wandelen op die manier redelijk chronologisch door de ganse Beatlescatalogus. Met alles erop en eraan. Er wordt gretig van kostuums en pruiken gewisseld waardoor het nochtans voortreffelijke muziekgehalte het ietwat moet afleggen van het showgehalte. Maar toch kan je de carnavaleske verkleedpartijen vergeten als je de angstig goede vertolkingen hoort van pakweg “Strawberry Fields”, “Paperback Writer” en “the Ballad of John and Yoko”. Zoals het een echte Beatle betaamt, gaan ze ook tussendoor grappen. Deel 1 beschrijft de Beatlemania, twee vertrekt vanuit ‘Revolver’ (nog steeds veruit het beste Beatleswerk als je het mij vraagt), drie verkent ‘Sgt Pepper’, vier brengt hulde aan ‘All you need is love’. Vijf: ‘Let it be’.

Een ei zona perfecte show, goed voor de kenners en verkenners. Gelukkig heeft niemand het idee gehad om op het einde een kwelende Yoko-lookalike op het podium te sleuren, anders waren ze ook al gesplit. In tegendeel, met “Hey Jude” komt een einde aan een unieke live ervaring.

Organisatie: Schouwburg Kortrijk, Kortrijk

Gent Jazz Festival 2014 - Up to New York
Gent Jazz Festival 2014
Bijlokesite
Gent
2014-07-19
Lode Vanassche

Onze Gentse Puerto Ricaan – wat haat hij die titel – die nu in New York toeft  Gabriel Rios valt absoluut niet in een vakje te stoppen, heeft al uit verschillende vaatjes getapt en ook verschillende pareltjes voortgebracht. Met het nodige relativeringsvermogen en humor vroeg hij het publiek niet flauw te vallen van de hitte en toch de tent te betreden. Een uitgebeende opener “Voodoo Chile” van Hendrix voorspelde wat zou komen: Pure soberheid of sobere puurheid. Een mooi gebrachte “Broadday Ligh”  frustreerde Gabrial ietwat omdat de verzengende warmte zijn gitaren steeds deed ontstemmen. Bovendien begon het geroezemoes de stiltes in de set wat te overstijgen. Gelukkig konden Rios en Co zich hernemen met een mooie “Gold”. Hij bedankte zijn publiek die bereid was in dergelijke weersomstandigheden van zijn kunsten te genieten.
Gabriel Rios (gitaar, zang), Ruben Samama (bas), Amber Docters van Leeuwen (cello)

Durfal José James opende met de gevatte opmerking niet dezelfde ‘shit’ als vorig jaar te brengen. Nochtans was hij verantwoordelijk voor een van de betere momenten van vorige editie. Onze gentleman mag het dit jaar nog eens overdoen met zijn nieuwe ‘No beginning no end’ onder de arm. Zeker met zo’n band achter zich. Toetsenman Bowers bracht vakkundig met zijn Hammond de zaal in beweging. James zelf leek zo uit de jaren vijftig gestapt en hield alles perfect onder controle, tot hij zijn voortreffelijke muzikanten een welverdiend toetje gunde en ze heerlijk mochten freewheelen. Voor mij meer dan een kroon op een perfect parcours, voor een ander wat overbodig. Het is wat het is. De gustibus……  
José James (zang), Kris Bowers (keyboards), Solomon Dorsey (bas), Brad Williams (gitaar), Richard Spaven (drums)

Op je zestigste als niet direct gelukte James Brown in de goot liggen en enkele jaren later headlinen én afsluiten op één van de 10 beste festivals op deze aardkloot, je moet het maar kunnen. Charles Bradley toont evenveel inzet als emotie en knuffelt liefdevol zijn publiek met de betere soul en funk. Hoewel deze ‘Screaming Eagle of Soul’ dus pas doorbrak op de leeftijd waarop de meesten beginnen uitkijken naar hun pensioen, wordt hij onder de vleugels van zijn begeleidingsband The Extraordinaires alleen maar beter met de jaren. Deze strakke begeleidingsband doet me denken aan The Dap Kings (Sharon Stone). Het gaf een elan  die als een vonk oversloeg op een dansende tent. De 'Black Swan' zelf kende dan ook alle trucjes van het soulvak: de micro weggooien, terughalen, knielen, een krachtige oerschreeuw slaken, mensen vooraan het publiek gaan knuffelen ...en slaagt er in the hardest working man in showbussines James Brown naar de kroon te steken. Hij bracht ook , gemeend en zonder in ktich te vervallen, een boodschap van liefde en riep alle verantwoordelijke leiders en politici ter verantwoording van het huidige legio wereldleed en stelde ook de apathie van anderen aan de kaak.
Een muzikaal foutloze set van klein anderhalf uur. Gent Jazz wordt andermaal afgesloten met een serieuze explosie. Zoals Bradley altijd zegt: “Never Give up.”
Charles Bradley (zang), Billy Aukstik (trompet), Alex Chakour (gitaar), Vince Chiarito (bas), Freddy DeBoe (sax), Will Schalda (orgel), Paul Schalda (gitaar & zang), Caito Sanchez (drums & zang)

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent

Gent Jazz Festival 2014 - Zelfs de koperen ploert kan geen roet in het eten strooien
Gent Jazz Festival 2014
Bijlokesite
Gent
2014-07-18
Lode Vanassche

Dez Mona heeft met hun live-registratie ‘X’ ruimschoots bewezen dat ze ook op het podium hun veelzijdigheid kunnen etaleren. Dit beloofde dus voor hun passage op Gent Jazz. Ondanks het ontieglijk vroeg uur en saunatemperaturen hebben ze zeker kunnen overtuigen. Vaak voelen hun nummers aan als klassiekers en het samenspel tussen gitarist Tijs Delbeke en zanger Gregory Frateur is uitstekend te noemen.
Gregory Frateur (zang), Nicolas Rombouts (bas), Roel Van Camp (accordeon), Sjoerd Bruil (gitaar), Tijs Delbeke (gitaar, keyboards, zang), Steven Cassiers (drums)

Onze Oegandese Brit Michael Kiwanuka brak een tweetal jaar geleden potten en vele harten met zijn debuut ‘Home Again’ en was meteen de nieuwe gedoodverfde revelatie. Hij slaagt er dan ook in dit waar te maken. Zijn passage in Cactus Brugge viel best te pruimen en Gent inpalmen zou geen probleem mogen zijn. Hij begon met “Tell me a tale” zeer overtuigend. Alles is zo mooi, zuiver en toch zo aanstekelijk gespeeld. De warme echte vinylsound lijkt prominent aanwezig en op die manier kabbelt de set rustig verder. Na een sterk begin zorgt Kuwanuka voor een even sterke apotheose. We horen Otis Redding en Bill Withers ineen. Het tempo wordt (eindelijk) wat opgedreven en het langverwachte kippenvelmoment komt er met “I’ll get along”. Hoewel eerder zijn eerste poging om wat tempo te maken met “May This Be Love” (J. Hendrix) euh….. de mist is ingegaan. Besluit: voordeel van de twijfel en een herexamen volgend jaar, maar dan in de intiemere kleine tent.

Sorry voor de flauwe woordspeling, maar BADBADNOTGOOD is zeer goed. Ze beginnen in een halflege tent daar het publiek afkoeling zocht onder de inderhaast geïnstalleerde sproeiers op de terrassen. Maar daar zal snel verandering in komen. Ik hoor drie jonge supertalenten, veel variatie, veel energie, veel gedrevenheid en wat ruwere versie van Jagga Jazzist. Nummers worden vertimmerd tot elektronische opgefokte jazzversies live gebracht met hopen energie en intensiteit. Na Kiwanuka was deze portie energie dus meer dan welkom. De koperen ploert zal geen roet in het eten strooien. Je zou niet zeggen dat ze maar met drie op het podium staan en er wordt danig gecommuniceerd met het publiek dat we ‘Mick Jagger’ gewijs een resem ‘Are You Feeling Good’-s afgevuurd krijgen. De fantastische toetsenist Matthew en de al even fantastische drummer Alexander zijn perfect op elkaar ingespeeld en worden gedragen door bassist Chester. Resultaat: Overtuigend en op handen gedragen door een bloedhete tent. En dit lag niet eens aan de zon.
Matthew Tavares (keyboards), Chester Hansen (electric bass), Alexander Sowinski (drums, samples)

De immer fragiele en frêle Agnes Obel mocht drie jaar geleden na haar schitterend hitje “Riverside” Gent Jazz openen en ging roemloos ten onder aan het eeuwige geroezemoes van het publiek. Haar tweede zit heeft haar met grote onderscheiding doen slagen. Deze Deense schoonheid fluisterde zo puur en overtuigend door haar set, waarbij ze kan puren uit ‘Philharmonics’ en opvolger ‘Avantine’, dat het publiek met kippenvel en al niet anders kon dan bezwijken. Iedere noot, ieder woordje, ieder ademstootje lijken allemaal ingestudeerd deel uit te maken van een groter geheel, wat uiteraard geen ruimte toelaat voor improvisatie en wat hier eigenlijk ook niet aan de orde hoeft te zijn.  Het was tot de bisronde wachten om haar schitterende versie van “Close Watch” van een van mijn grote helden John Cale te mogen genieten. Ondergetekende kon meer dan gelukzalig huiswaarts keren.
Agnes Obel (piano,zang), Anne Müller (cello), Charlotte Danhier (cello), Sophie Bayet (viool)

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent

Gent Jazz Festival 2014 - De puurheid van een uitverkochte festivaldag
Gent Jazz Festival 2014
Bijlokesite
Gent
2014-07-17
Lode Vanassche

De jonge IJslandse componist Ólafur Arnalds bracht vorig jaar met het fel bejubelde en prachtig getitelde ‘For Now I Am Winter’ zijn derde album uit. Deze atypische muzikant die nog in het voorprogramma stond van Sigur Ros, en die ooit eens kamagurkagewijs iedere dag een song schreef en online zwierde, kwam zijn zobenoemde ijslandse softrock voorstellen maar kon niet echt bekoren. Anthony And The Johnsons kan veel beter de getormenteerde ziel uithangen. Hegarthy blijkt dan ook een van de inspiratiebronnen te zijn van Olafur. Deze veelbelovende neoklassieke componist houdt tevens van punk en hardcore. Vandaar dat er niet academische invloeden binnen sijpelen en het wat poppier wordt. Het spelen met soundtapijtjes en het esotherisch gedoe is uitstekend voor de liefhebbers, voor anderen lijkt het of Olafur te veel heeft gesnoven van de vulkaan Eyjafjallajökull. Eigenlijk gewoon erg mooie muziek die niet direct in een vakje te stoppen valt. Dat heb je nu eenmaal met die IJslanders.
Ólafur Arnalds (piano/electronica), Arnór Dan Arnarson (zang), Bergur Thorisson (electronica), Björk Oskarsdottir, Viktor Arnason, Karl Pestka, Hallgrimur Jensson (strijkerskwartet)

In de jazzscène weet Melanie De Biasio haar publiek al jarenlang te beroeren met haar naturelle, warme en heldere stemtimbre. Haar laatste album ‘No Deal’ bracht haar carrière de laatste maanden in een stroomversnelling. Deze Italiaanse Belg uit Charleroi speelt dus jazz, wat zij eerder blues noemt. Ze is mooi om naar te kijken en mooi om naar te luisteren. Natural beauty en voice overheersen, zodat je steeds meer van haar muziek wil horen en genieten. Het is duidelijk dat er meer dan één Beth Gibbons bestaat. We krijgen een zeer ingetogen en subtiele start. Wat een stem. Zo puur. Het geroezemoes van het publiek maakt snel ruimte voor bewondering en verwondering. Bovendien komt er nog een serieuze portie animo bij vanaf het derde nummer. Uiteraard weer geen voer voor onze puristen, maar ergens toch zéér beklijvend. GentJazz bewijst andermaal dat ze meesters zijn in het programmeren.
Melanie De Biasio (zang, fluit), Pascal Mohy (piano), Pascal Paulus (analoge synths), Sam Gerstmans (contrabas), Dré Pallemaerts (drums)

Ludovico Einaudi staat voor elegante, toegankelijke maar vooral ontroerend mooie pianomuziek op het raakvlak van hedendaags klassiek en minimalisme. De man die de muziek componeerde van het ontroerende ‘Intouchables’ wist het publiek danig te bekoren. Zijn Minzaamheid zelve deed heel wat harten sneller slaan en zorgden bij vele koppels voor een valentijngevoel. Ook hier weer heerlijk hoe naast de verdieping met een half legertje extra muzikanten ook hier elektronica en loops zijn intrede doen. Zeer toegankelijke kruisbestuiving. Ludovico mag ieder jaar komen.
Ludovico Einaudi  (piano), Rita Mascagna (viool), Federico Mecozzi (viool, gitaar), Mauro Durante (viool, percussie), Caterina Boldrini (viool), Antonio Leofreddi (viool), Laura Riccardi (viool), Marco Decimo (cello), Redi Hasa (cello), Alberto Fabris (live electronica, elektrische bas), Francesco Arcuri  (gitaren, kalimba, steel drums), Riccardo Laganà (percussie)

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent

Gent Jazz Festival 2014 – Barman regeert
Gent Jazz Festival 2014
Bijlokesite
Gent
2014-07-11
Lode Vanassche

Barman - Onze muzikale duizendpoot en nationale trots heeft nooit zijn liefde voor jazz en Beefheart onder stoelen of banken gestoken. Herinner u “Theme from Turnpike” en Barmans compilaties voor Blue Note en Impulse. Onze eeuwige hyperkineet heeft dus ook even tijd gehad om naast zijn zevenhonderd andere projecten Taxiwars op te richten. Wat een heerlijke naam, uit ‘Taxi War Dance’ van Count Basie uit 1929.  Het is niet frontman Tom Barman met een jazztrio als rugdekking - saxofonist Robin Verheyen, contrabassist Nicolas Thys, drummer Antoine Pierre, maar een heuse en (h)echte band. Met de typische lichte arrogantie kwamen ze het podium opgeschuifeld om je meteen naar de strot te grijpen. Het speelplezier droop er zo wat af. Vooral saxofonist Robin houdt de boel bij elkaar. De nummers zijn eerder kort, maar zeer energiek en krachtig. En nu eens parlando, dan eens zingen en nog eens met stemvervorming deed je al snel vermoeden dat Don Van Vliet wel degelijk gereïncarneerd is. Ik schreef reeds dat jazz langzaam maar zeker het grote publiek aan het bereiken is en deze vrolijke, tijdloze en zeer hippe freejazz van Taxiwars zal ook wel aarde aan de dijk brengen. Er wordt danig geïmproviseerd en gegrooved dat stilzitten of onbewogen blijven uitgesloten is. En Taxiwars blijft heel subtiel zijn grenzen bewaken. Ze gaan niet overdreven improviseren en durven wel eens flirten met kitch. Onze kettingroker was in zijn nopjes en vooral het grootstedelijke “Borgerhout Shuffle” bleef hangen. “Somewhere Down The Crazy River” van Robbie Robertson en “Chez les Yé Yé” van de al even kettingrokende Gainsbourg werden in een nieuw jasje gestoken. We kunnen enkel maar hopen dat Tom en Co het niet bij een eenmalig project houden. Vlaanderen heeft nu ook zijn Jules Deelder.

Beste Tom Barman, vergeef me mijn grootsheidswaanzin en sta me toe u een tip te geven: zet alles wat je met dEUS gemaakt hebt opnieuw op plaat met uw jazzband Taxiwars en je zal verdomme veel potten breken. 

Alweer een hoogtepunt en een geslaagde wereldpremiere op Gentjazz. Dat belooft…….

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent  

Onze Modfather Paul Weller en immer perfectionistische knorpot was duidelijk in zijn nopjes in een eivolle AB (zijn dertiende passage alweer, the Jam en Style Council inbegrepen) en legde er meteen de pees op.

Met zijn in ware Britpop gestijlde viifkoppige band bracht  Weller een heuse marathonset om duimen en vingers van af te likken. Jongens, wat een muzikanten! Meer dan twee uur werd het enthousiaste publiek een les gegeven in puur vakmanschap. Het metier beheersen krijgt een nieuwe norm. Geen ‘easy greatest hits’ gedoe, maar een eigenzinnige en uitgekiende selectie uit bekend, minder bekend en nieuw werk. Veelzijdigheid, beroepsernst en speelplezier troef. De nieuwe nummers deden denken aan Blur en het betere Bowie-werk uit de sound and vision jaren. Ze werden in ijltempo in de maag gespiest en werden danig gesmaakt dat Zijne Modheid zelfs zijn publiek bedankte. “Foot of the Mountain”, “Pieces of Dream”, “Changing Mood”, “Stanley Road” en “Changing Man” zijn absolute hoogtepunten. ‘La tache de beauté’  kregen we met een eerder melige “Be Happy Children”.
Na “Sonic Kicks” was er een tevens beklijvend ‘unplugged’ moment, gevolgd door een stevige portie onversneden rock. Zijn talrijke generatiegenoten in het publiek werden ook nog eens extra verwend met een gebalde en punky greep uit the Jam.

Eindigen deed Zijne Eigenzinnigheid met ‘Start’. De Man Van Weinig Woorden is en blijft een van de betere en meest bezielde muzikanten die op deze aardkloot vertoeft.

DE SETLIST: Green / The Attic / Kling I Klang / Sleep of the Serene / By the Waters / That Dangerous Age / Study in Blue / Dragonfly / When Your Garden’s Overgrown / Around the Lake / Twilight / Drifters / Paperchase / Be Happy Children // Akoestisch: Out of the Sinking / No Tears to Cry / All I Wanna Do (Is Be With You) / All on A Misty Morning // Elektrisch: Moonshine / From the Floorboards Up / 22 Dreams / Stanley Road / Foot of the Mountain / Wake up the Nation / Fast Car/Slow Traffic / Echoes Round the Sun / Whirlpool’s End // Broken Stones / Art School / In the City / Pieces of Dream // Start!

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Church Of Ra - BASH!
Church Of Ra  - Amenra, The Black Heart Rebellion, Oathbreaker, Treha Sektori, Syndrome, Hessian

Er werd ons een lel van jewelste verkocht. Het grootste underground exportproduct landde zowaar in Gent . In een uitverkochte Vooruit met vooral in het zwart gedoste liefhebbers waarvan de helft  een t-shirt van Amenra droeg kom je meer dan snel tot het besef dat Amenra van een enorme internationale aanhang mag genieten.

Syndrome is het muzikale project van Mathieu Vandekerckhove, de gitarist van Amenra. Syndrome klinkt beangstigend, maar steeds pakkend. Een meeslepende kruisbestuiving tussen de Lynch-soundtracks van Angelo Badalamenti, de laptop-composities van Justin Broadrick en flarden Neurosis. We kregen meer dan genietbare soundscapes en dito visuals voorgeschoteld met een feedback die je ingewanden heerlijk dooreenschudden. Dit belooft dus voor later wanneer Mathieu Amenra zal vervoegen.

De gelaagdheid van Oathbreaker  viel ook best te pruimen. Deze donkere hardcore grijpt je meteen naar de strot en onder een immens kapsel stond het frele zangeresje te krijsen als een ware heks. Probeer absoluut niets te begrijpen. Zijn er zelfs lyrics?

Amenra.  Deze chrsitelijke adepten van de Egyptische zonnegod kwamen dus met de vingers in de neus nogmaals bewijzen dat de streek van Kortrijk barst van het talent. Amnera heeft al 5 full-albums op zijn kerfstok (respectievelijk ‘Mass I’ tot ‘Mass V’), maar heeft daarnaast ook een hele resem split releases met bands uit hun eigenste Church Of Ra, waaronder bovengenoemde muzikanten.
Basis zijn van die klanktapijtjes met de kunst om perfect met dissonanten om te gaan. De ene explosie volgt na de andere, Colin staat met de rug naar het publiek zijn donkere visuals te bewonderen en gaat te keer als een volleerde excorsist die absoluut geen concurrente naast zich dult. Hun ietwat trage postmetal doom sludge valt meteen je middenrif aan en zuigt zoveel energie dat je met open bek de zaal moet verlaten. Ontsnappen is gewoonweg onmogelijk. Het minimalistische en monotone maakt de nummers ergens inwisselbaar, maar vreemd genoeg is dit een pluspunt. Je wil steeds meer.
Colin co is er ingeslaagd om het grootste deel van het publiek redelijk knock out achter te laten, zeker na de apotheose waar leden van de andere bands uit Church of ra even het podium kwam vervoegen. Hoogtepunten zin legio , bijvoorbeeld ‘ a mon ame’. Dieptepunten konden onmogelijk vastgesteld worden.  Een van de meest verpletterende live bands die ik ooit mocht meemaken.

Allen in 17 oktober naar Box waar ze samen met hun ook al Westvlaamse supertalenten Steak Nummer Eight voor iets meer dan een emotionele tornado zullen zorgen.

Organisatie: Democrazy, Gent

Ian McCulloch en zijn Bunnymen kunnen terugblikken op een puik concert in een comfortabel vol gelopen Trix. McCulloch had zijn nukkige zelf achtergelaten in Liverpool, zelfs de ultieme gelijkmaker van Crystal Palace tegen zijn geliefd Liverpool (waardoor hun titelkansen flink slonken) konden hem niet meer deren... Hij was de vriendelijkheid zelve, maakte grapjes en danspasjes, dankte uitdrukkelijk de knappe prestaties van de technici en zijn drummer... Het is ooit anders geweest...

Echo and the Bunnymen bracht een 5-tal nummers uit ‘Meteorites’, door McCulloch aangekondigd als een 'masterpiece'. Van de nieuwe nummers maakten vooral “Holy Moses”, “Constantinople” en “Lovers on the run” een meer dan goede indruk.  De groep keert duidelijk terug naar de 'sound' van hun top-periode uit de vroege jaren 80, met meesterwerken à la 'Crocodiles', 'Heaven up here' en andere 'Ocean rain's.  Ik vind 'Crocodiles' nog steeds een van de beste debuut-lp's ooit gemaakt door een band. 
De vijf nieuwe nummers werden netjes ingebouwd in een deskundig overwogen en samengestelde set, met vooral nummers uit 'Ocean Rain' (1984).  Niet toevallig, want de nummers uit hun kersverse 'Meteorites' leunen sterk aan bij dit meesterwerk uit '84. 
Ian zong verrassend goed (ook dit was ooit anders...), terwijl Will Sergeant als vanouds flirtte met zijn gitaar, alsof het zijn grootste liefde was (misschien is dit wel ook zo...).
De set ging langzaam maar zeker naar een hoogtepunt, “Seven seas” beroerde het ouder wordend publiek in het begin van de set en bracht de eerste 'dansmoves' in de zaal, “All that jazz” bleek duidelijk een vergeten parel uit 'Crocodiles' (1980) en kondigde een sterke apotheose aan. 
Het aangrijpend slotakkoord bestond uit “Lovers on the run” (nieuw), het verplichte “Dancing horses” (een van hun populairste songs aller tijden, voor mij nog altijd een raadsel waarom) en tot slot een intieme versie van “Killing Moon” en een beklijvende “The Cutter”, door Ian geïntroduceerd als de 2de en 3de beste song ooit gemaakt...
Het dankbare en aandachtige publiek werd door de even dankbare groep bedacht met twee bisrondes, waarin we konden genieten van “Nothing lasts forever”, met een knipoog naar Lou RIP Reed en Roxy Music. “Lips like sugar” was een traditionele bis, in een ijzersterk kleedje.  The Bunnymen kwamen nog eens terug met een ontroerende versie van het volgens de zeer 'bescheiden' Ian beste nummer allertijden “Ocean rain”.  Ik moet bekennen : dit is één van de beste songs ever made ...

Ian zag dat het goed was, dronk zijn 7de glas wijn uit en verliet dankbaar de zaal (de fles melk liet hij onaangeroerd...)

Setlist : Meteorites (2014), Nocturnal Me (1984), Rescue (1980), Holy Moses (2014), My Kingdom (1984), Bedbugs and Ballyhoo (1987), Seven Seas (1984), Constantinople (2014), Never Stop (1985), New Horizons (2014), All that Jazz (1980), Lovers on the run (2014), Bring on the dancing horses (2001), The Killing Moon (1984), The Cutter (1983), Nothing lasts forever (1997)/Walk on the wild side/In the midnight hour, Lips Like Sugar (1987) en Ocean Rain (1984)

Neem gerust een kijkje naar de pics

http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/echo-the-bunnymen-07-05-2014/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/go-march-07-05-2014/

Organisatie: Trix Antwerpen

Alle respect voor Luc Dufourmont. Wat een performer, wat een beest. Het wordt verdomme eens hoog tijd dat dit verdomde klotelandje en omstreken deze Ugly Papa eindelijk eens erkent en naar waarde schat. Samen met eeuwig geniale en eeuwig gepassioneerde bassist Dick, ooit door kenners terecht gecatapulteerd tot een van de betere bassisten in ons land, een jonge virtuoze gitaargod Wouter en een animal Tom, die er niet bepaald naast mept, vormt Mistero Dufo dus met ID!OTS de sterkste liveband die onze zakdoek, België genaamd, ooit gekend heeft. En dat is dus geenszins overdreven. Reken daarbij dat ze een lel van een debuut hebben afgeleverd en deze in een soort thuismatch kwamen voorstellen, en je weet het al: de vonken vlogen er zo wat letterlijk af.

Meer nog dan op hun cd  heb je constant het gevoel op een vulkaan te zitten die op het punt staat serieus uit te barsten Je hoort meteen wat voor klassemuzikanten aan het werk zijn, en wat ze live allemaal kunnen.
Met de vingers in de neus en zonder veel poeha … John Spencer meets Captain Beefheart. Eat your heart out, Triggers! Watch out Mauro. Van opener “Mosquito” tot en met afsluiter “The Bill” viel dit zootje dan ook op geen enkel zwak moment te betrappen. “Mosquito”, de heerlijk vettige blues op “Hangman”, “C2H50H” , “60Miles” ende octaver op “The Bill”: Het blijven mijn favorieten. Dit concert zal verdomd lang blijven nazinderen. Festival- en andere organisatoren aller landen, verenigt u en boek Id!ots!

Wouter Spaens: gitarist - Tom Denolf: drummer - Dick Descamps: bassist - Luc Dufourmont: zanger

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/idiots-25-04-2014/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/horses-on-fire-25-04-2014/

Organisatie: Kreun , Kortrijk

Jock McDonald is al een dikke dertig jaar de bezieler en frontman van het licht legendarische newwave-punk-cultbandje The Bollock Brothers. Iedereen kent wellicht nummers als “the last supper”, “the bunker”, “harley davidson (son) of a bitch”. Destijds vielen ze vooral op door het album van de Sex Pistols volledig te coveren in een electro-versie.

Zodus, dertig jaar en evenveel kilo’s later gaat de immer sympathieke nog steeds de hort op met zijn Brothers, zij het in wisselende bezettingen. Meest opvallende figuur daarbij is Pat, die ooit nog de vellen bediende bij het ter ziele gegane Nacht und Nebel.

Nou moest ik Jock interviewen. Je weet nooit hoe je deze knaap aantreft. Deze keer was hij relatief sober. Hij heeft ook de gewoonte om met de grootste sympathie en vriendelijkheid een totaal ander antwoord te geven op de gestelde vragen, of helemaal geen antwoord te geven. Desnoods iemand anders aan het woord te laten. Tenzij je hem verrassende vragen kon stellen. En dat is deels gelukt daar er geen evidente vragen werden gesteld. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik hem vroeg een getekend exemplaar uit 1986 van ‘the four horseman of the apocalypse’ nogmaals te tekenen.

Lode: Jock, kan je deze nog eens signeren? Achtentwintig jaar geleden stond ik als jonge snottebel  me te vergapen en had ik het geluk. Nu sta ik hier als oude snottebel terug.

Jock: Oh my God! Er staat een handtekening op van onze overleden toetsenist (Marc Humpphrey) op! Hij stierf jaren geleden na gewoonweg stom over een steen te zijn gestruikeld! En vandaag is Elodie er niet bij omdat ze onverwacht werd opgenomen in het ziekenhuis. Maar het komt goed, Lode.

Lode: Zag ik op jullie FB. Zeg, ik begrijp nog steeds je fascinatie voor Albert Speer (het lied “The Bunker” gaat over hem) niet: Is het omdat hij als vriend en rechterhand van Hitler medeverantwoordelijke was voor de gekende gruwel, of omdat hij als eerste bezoeker van de Bunker tevens Hitlers Nero-bevel heeft genegeerd en zo vele levens heeft gered?

Jock: Nog niemand heeft me ooit die vraag gesteld. Eerst dit, mijn vader werd destijds meegenomen door de Duitsers en hij heeft dit gelukkig overleefd…… Nou doe je me wel even nadenken: is het wel geoorloofd om enige vorm van sympathie te hebben voor zo’n figuur? Misschien wil ik het publiek wel aan het denken zetten….. Hey, Kris, help me even te beantwoorden?

Intussen komen enkele wat minder jonge maar mooie schoonheden even zijn aandacht afleiden.

Lode: Niemand kan er naast kijken: Je bent geïntegreerd door de bijbel….

Jock: Tja, Lode , ik ben zeer katholiek opgevoed en ik ben wel degelijk gelovig. Het gebeurt wel eens dat ik naar de vieringen ga. Waarom deze vraag?

Lode: Euh, ik heb godsdienstwetenschappen gestudeerd.

Wat nu volgt is een ellenlang gesprek over geloof en wet, de bijbel en het stomme aan het instituut kerk, waarmee ik jullie niet wil lastigvallen. Om het met een flauwe woordspeling uit te drukken, heb ik nu zijn zieltje gewonnen en hij gebiedt me ook naar volgen optreden (Brugge, 9 mei) te komen om over dit verder te praten.

Lode: Are you playing funk our punk?

Jock: Weer zo’n vraag!  Tja, eigenlijk  zitten er veel grooves en funky baslijntjes in onze liedjes, terwijl iedereen ons een gothic stempeltje wil aanmeten. Hey Richard (gitarist), help me even, wil je?

Richard: eigenlijk spelen we legio variaties op het zelfde vier akkoordenschemaatje. En de ijzersterke ritmesectie zorgt voor dat funky onderlaagje. Laten we nog een biertje drinken.

Lode: Serge Gainsbourg.

Jock: Heerlijke gast jong. Hij was immer gevleid door onze versie van “Harley”. We hebben samen veel avonden en biertjes gespendeerd. Hij heeft nog Pat en ik geholpen en te logeren gelegd bij hem thuis. Hij is mijn tweede Jezus (lacht).

Lode: Over Jezus gesproken, zopas een uurtje gedaan, Jock . Maar dit brengt bij tot een ander item: Je eeuwige vriendelijkheid en sympathie! Heb je dan nooit zin om iemand een lel van jewelste te verkopen? Een lastige fan of zo, of een ambetante interviewer zoals ik? (beiden lachen)

Jock: De leeftijd zorgt ervoor dat we meer relativeren en berusten in alles. Beetje cynisme zeg maar.

Gevolgd door een heuse levensles… En inderdaad, op het optreden bestond een of ander onnozel kieken erin om een beker bier in Jock zijn richting te keilen, terwijl hij nota bene een overleden groepslid aan herdenken was. Na enkele boze heen en weer blikken haalde Jock zijn glimlach naar boven en bracht alles weer tot rust.

Lode: Je zal moeten starten, Have a nice gig!

Jock: Great! Vergeet onze afspraak niet Lode! En zoals ik heb beloofd, “Faith Healer” draag ik vanavond aan jou op!

Het laatste nummer is inderdaad Faith Healer: “ I dedicate this song to my friend…euh… euh… I forgot his fucking name! “

Live verslag Roeselare De Molen
http://musiczine.lavenir.net/nl/nl/review-concerts/the-bollock-brothers/the-bollock-brothers-met-de-vingers-in-de-neus/
Interview Lode Vanassche