Amper een jaar na ‘Eclipse’ komen de Denen van The Sonic Dawn alweer met een nieuwe plaat af. We waren onder de indruk van ‘Eclipse’ en zagen er voor de band veel potentie in. Ze toerden in het voorprogramma van o.a. Brant Bjork en kregen veel positieve aandacht. Op ‘Enter The Mirage’ gaan ze gewoon op hetzelfde elan verder. Ze houden het niveau van de vorige plaat aan en muzikaal borduren ze ook verder op die plaat. De jaren ‘70 klinken hier terug zwaar door, maar met hun eigen touch en de nodige frisheid geven ze het toch iets eigentijds. Je zou het niet zeggen als je luistert maar het gaat hier wel degelijk om een trio. De sitar en synths versterken het psychedelische karakter van de band. Het thema op dit album gaat over vrijheid en over het ontdekken en exploreren van je visioenen. Met dit album hebben ze geprobeerd om hun livesound te benaderen. De songs zijn in elk geval terug goed opgebouwd. Een song als “Hits Of Acid” klinkt als The Beatles die de psychedelische rock ontdekken. “Loose Ends” heeft naar het einde toe een klavecimbel of orgel dat naar “The End” van The Doors neigt. “Children Of The Night” is een fijn uptempo nummer terwijl “Shape Shifter” als een trip of langgerekte roes klinkt. Het titelnummer is zeker één van de betere uit het album. Met een mooie opbouw en een nice flow in de song. Ook “Sun Drifter” is een fijne track met onverwachte overgangen. Er wordt langzaam naar een climax toe gewerkt. Er wordt sterk afgesloten met “UFO”.
Met ‘Enter The Mirage’ bevestigen ze al het goede uit ‘Eclipse’. Ze hebben er goed, nieuw materiaal bij om mee op te treden. Als ze op hun volgende release nog een stapje hoger kunnen zetten, kunnen ze wel eens groot worden in het genre. Ik denk in elk geval dat ze het in zich hebben.

Vanuit Dranouter, het mekka van de folk in Vlaanderen, komt er een gloednieuwe folkband ons verleiden met mooie liedjes. In het sappige West-Vlaams zoals we dat gewoon zijn van Het Zesde Metaal en ’t Hof van Commerce. De band bestaat uit broer en zus Maarten en Eva Decompel die hun stemmen combineren of afwisselen. Ward Dhoore (Trio Dhoore) en Jeroen Geerinck (Snaarmaarwaar) staan in voor de keys en de snaren, terwijl Louis Favre het drumwerk voor zijn rekening neemt. Soms herwerken ze oude middeleeuwse stukken of liedjes van o.m. Wannes Cappelle maar ze maken ook eigen werk. Deze single komt uit hun langspeler ‘Stormweere’ die normaal volgende maand ging voorgesteld worden in het Dranouter Centrum. Waarschijnlijk zal dit door de intussen welbekende reden niet doorgaan, maar de release van de plaat is voor 17 april voorzien.
De single is een vrij rustig nummertje waarbij Maarten Decombel nadenkt over een mogelijk eindigende relatie. De gitaren brengen zwoele en warme klanken bij de zang. De zang blijft snel in het hoofd hangen. De percussie is goed geplaatst en staat ten dienste van de song. Het is folk of rootsmuziek, maar het klinkt wel hedendaags. Vergeet dus die oude gietenwollen sokken maar. Een leuk nummertje dat best wat aandacht mag krijgen. Misschien op Radio 1?

Pop/Folk
Komt Er Een End -single-
 

De titel van de EP van IDIOTS verwijst enerzijds naar het moment van uitbrengen en anderzijds naar het feit dat er twee EP’s uitgebracht zullen worden. In het najaar volgt ‘Chapter II Fall’. IDIOTS wordt ook niet meer geschreven met een uitroepteken in de naam. Voortaan is het gewoon IDIOTS en er is intussen ook een andere drummer ingelijfd: Minco de Bruin.
Vijf nummers sieren deze EP. Opener “Lipstick Glamgirl” is een catchy en strakke artrocksong. Ritmisch wat DNA van Franz Ferdinand in de genen. Heel fijne song. “Monkey In The Driver’s Seat” is een nummer dat sterk doet denken aan hun vorige album. Tekstueel draagt het duidelijk de stempel van Luc Dufourmont: serieus onder een op het eerste zicht gekke tekst. Diepgang noemt men dat zeker? “Lonewolf” is een instrumentale, maar heel boeiende song. Naar het einde toe komen er wat ‘woehoe’s’ in en wordt er muzikaal naar een soort climax toegewerkt. “Office” begint met een radiostem zoals Manu Chao ook pleegde te doen. De riff doet mij aan iets bekends denken maar ik kan niet vatten wat. Voor de rest is het een strakke rocksong met een punkattitude. “Bai Chang” klinkt iets luchtiger en is in het Frans gezongen. De gitaarklanken onderstrepen het luchtige in de song.
IDIOTS hebben een heel geslaagde EP gemaakt. Hij bevat hun punkattitude verpakt in clevere rocksongs die bij momenten ook catchy zijn. Alles klinkt gebald en haarscherp.

Ik leerde Partisan kennen toen ze in het voorprogramma van Maudlin speelden in De Grote Post in Oostende. Ze hadden toen een EP uit ‘We Have Been So Terrible Betrayed’. Daar was ik onder de indruk van het openingsnummer “No Last Surrender”. Een catchy en gedreven nummertje. Nu is er hun eerste full album dat uitgebracht wordt door het Berlijnse label Isolation Records en de promo komt in de handen van Consouling Agency. Het betekent dat ze het iets ernstiger willen aanpakken met dit album. Niet dat ze het daarvoor niet deden, maar het is een kwestie van de juiste kanalen te vinden.
Bon, muzikaal dan… We krijgen acht tracks op ‘Savage Peace’. Allen in de stijl die we kennen van op hun vorige release: uitwaaierend gitaarwerk, heel degelijk bas- (Thijs Goethals) en drumwerk ( Ivo Debrabandere) dat de gitaar en zang ondersteunt en voortstuwt.
We kunnen na enkele beluisteringen al stellen dat alles op dit album beter uit de verf komt en consistenter klinkt. Welke tracks springen eruit? Eerst en vooral “Patience” omdat de zang van Cédric Goetgebuer hier iets anders klinkt dan we gewoon zijn van hem. Het past goed bij de song en de sfeer. De opbouw van de song zit knap in elkaar. De gitaarvervorming is hier iets minder aanwezig waardoor de song mooi kan groeien. Very nice. Ook “Heaven” drijft op een knappe ritmesectie. De zang en de gitaar heeft de handen vrij om er een galmtapijtje over heen te strooien. Ook “Without A Word” rockt op deze wijze met een nadrukkelijk aanwezige bas en drum waarover de rest dan gestrooid wordt. “Shame” is een volgend hoofdpuntje: alle Partisan-elementen komen hier goed uit de verf. Ook het gitaarwerk is hier goed gelukt. Het titelnummer sluit het album af. We krijgen hier een mooi uitgesponnen intro die de song traag op gang trekt. Opener “I Believe In You” is, net als “Fear”, een nummer dat wat tussen postpunk en shoegaze in zweeft en zo op hun vorige EP had kunnen staan. Heel degelijke nummers maar voor mij zijn al de nummers die erna komen iets sterker qua sound en mix. Maar da’s persoonlijk natuurlijk.
Partisan is met dit album ongetwijfeld gegroeid ten opzichte van hun vroeger werk. Het klinkt beter en de nummers zijn iets sterker dan op ‘We Have Been…’ uit 2017. Vooral “Patience”, “Shame” en “Heaven” zijn prijsbeestjes. Ik ben heel benieuwd om hen met dit werk live aan het werk te zien.

Je kan wel stellen na het horen van hun nieuwste release dat het Hamburgse Noseholes een band is in ontwikkeling. De vorige, ‘Danger Dance’ uit 2017, klonk al coherenter en gestroomlijnder dan hun debuutEP. De gekte was gelukkig gebleven. Op ‘Ant And End’ gaan ze verder in die richting. Ze laten ditmaal negen songs op ons los. Je vindt er elementen uit de wave terug waarbij ik denk aan B52’s, The Selecter of The Go Go’s. Maar ook gelijkenissen met The Rapture of The Ting Tings. Daarmee maken ze songs die bondig, fris en puntig zijn. De opener “Snowsuit Ranger” is een uptempo nummer dat je wel tot dansen moet aanzetten. De muziek illustreert bij momenten mooi de lyrics. Op “IQ Model” weten ze een space-sfeertje neer te zetten.
Het titelnummer “Ant And End” vertoont wat gelijkenissen met het openingsnummer: het off beat-gitaartje, de wat absurd klinkende tekst… Het is eveneens ook vrij catchy. “Vacuüm Flies” is een traag nummer met een sax die een vlieg imiteert. Een goede variatie op een bestaand thema in de muziek. Denk even aan The Cramps met “The Human Fly” of “I’m Nature’s Mosquito” van Jonathan Richman and the Modern Lovers. Het is meteen, met zijn vijf minuten, het langste nummer.
De meeste songs draaien immers rond de twee minuten. De uptempo tracks zijn catchy en liggen meestal makkelijk in het gehoor. De iets tragere nummers zijn meestal iets ingenieuzer van makelij en hebben wat meer tijd nodig. Ik hoor veel fijn baswerk passeren (zoals op “Casino E Vino” of “Jackson 4”). Nu en dan hoor je waar ze hun inspiratie gehaald hebben, maar ze weten er hun eigen draai aan te geven.
Op ‘Danger Dance’ vond ik ze al amusant en gegroeid, maar met ‘Ant And End’ zijn ze volwassen geworden. En dat doet niets af van hun gekte en puntigheid. Integendeel, nu dat is gegoten in sterke en goed uitgewerkte songs komt alles nog sterker over. Heel sterke postpunkrelease!

De ‘moeilijke tweede plaat’ wordt weleens beweerd maar dat lijkt niet op te gaan voor Gauss. Het helpt misschien wel als je weet wat je wil en je je daar door niets rondom je heen laat vanaf brengen. Het feit dat bands dezer dagen veel meer in eigen handen hebben in vergelijking met vroeger waar de grote platenlabels beslisten welke producer en songs er moesten komen op je album zal er ook wel voor iets tussen zitten.
In elk geval gaat het duo van Gauss gewoon verder van waar ze stopten met hun eerste album: het maken van elektronisch sfeervolle maar alternatieve muziek. Muziek met meerdere lagen en met een heel eigen smoel. Getuige van de eenheidsworst die radiostations dezer dagen uitzenden , zijn we dan ook blij met een streepje originele muziek. En dat is bij Gauss wel het geval. De stem van Mati Le Dee is begeesterend en feeëriek.
Het doet mij soms een beetje aan SX denken. De synths van Emile Sertyn zijn groots, tegendraads, sfeerrijk… Je hoort heel veel variatie en toch vormt het geheel een mooie homogene sound. Opener “Dance” trapt Portishead-gewijs af (vooral inzake ritmiek) en is vrij introvert. De vervormde mannenstem past heel goed tussen dit grootstad geluid. “Heartbeat” drijft op een sound dat aan een hartslag/monitor refereert. Een song als “A Walk” klinkt de eerste maal wat gek en moeilijk maar zit heel clever in elkaar. De bas, de percussie en de eigenzinnige zang (Björk?!) geven een vreemde sfeer aan de song. Maar wel een topnummertje.
Tien van deze eigengereide nummers staan er op “Heartbeat”. Heerlijke songs die de middelmaat met gemak overstijgen. Ik was al mee met hun debuut en met deze tweede lijken ze nog beter geworden te zijn. In plaats van Hooverphonic naar Eurosong te sturen met een vrij onopvallend liedje hadden ze beter Gauss gestuurd. Ze zouden zeker opvallen en een resem verschillende meningen oproepen. In elk geval klinkt alles goed en zal je met elke beluistering nog nieuwe dingen ontdekken. Super plaatje!

Je zou het niet zeggen maar het is intussen bijna drie jaar dat het debuut van Equal Idiots uitkwam. Het is sindsdien hard gegaan en het is ook nooit gestopt. Ze vulden de AB, zanger Thibault zat in allerlei tv-programma’s en presenteert momenteel op StuBru een radioprogramma op zondagavond. Toch was er gelukkig nog tijd voor muziek. Op hun tweede album wilden ze zichzelf niet heruitvinden maar wel een andere kant tonen. Benieuwd of die andere kant veel verschilt met vroeger.
De opener “Run” (en het was tevens hun eerste single) is meteen raak en klinkt helemaal Equal Idiots: puntig, een catchy refrein en met veel bravoure gespeeld. Anders? Nee, maar wel goed. Ook de productie is af. Alles klinkt haarfijn. Veel songs zitten in dit straatje en ik denk dan aan o.m. “Comfortable Home” of “Alphabet Aerobics”, maar we horen ook enkele minder energieke maar daarom niet minder intense songs zoals “Dogs”. Een song die ergens naar Iggy Pop in zijn vroege jaren ruikt. Interessante track.
Als we over een andere kant van Equal Idiots willen spreken dan is dat het geval met “Cowboy Mambo’s Desert Dream”. Het begint met een countryachtig gitaartje en neigt verder in de song soms naar rock and roll en garagerock uit de sixties. Heel geslaagd uitstapje zonder al te ver van hun geluid weg te gaan. “Knife & Gun” heeft met zijn strak gitaartje wat gelijkenissen met The Hives. “16” kennen we al van op de radio. Het klinkt iets minder fris en wat voorspelbaarder dan “Run”, maar het blijft wel een degelijke song. “Wrong” mist wat inventiviteit en is eerder heel premature punkrock met veel herhaling in de lyrics. Op “Time” gaan ze de melancholische toer op. Het blijkt te werken want het is een warm liedje geworden. Afsluiter “Adolescence Blues” is ook de moeite waard en steekt slim in elkaar.
Zeggen dat we een heel andere kant van de band horen is zeker niet waar. Maar ze hebben wel hier en daar andere elementen verwerkt in hun muziek zonder hun typische spirit te verliezen. Dat zoeken naar andere kanten in enkele songs werkt overigens goed want die behoren bij hun betere songs van dit album. Een heel fijne opvolger van hun debuut.

We schreven al over de eerste single (“All Is Said”) van het binnenkort te verschijnen album ‘Oceaned’; een samenwerking tussen Dirk Da Davo en Jean Marie Aerts. Nu laten ze een tweede single op ons los om ons warm te maken voor het album: “Pray For The Rain”. Hier krijgen we een pulserende beat en bass met een catchy ‘Na, na, na…’ erbovenop. De bass van JMX is samen met de elektronische beats en klanken van Da Davo de basis waarop JMX wat gitaarklanken en DDD zijn meezingbare vocals plaatst. Samen met de eerste single “All Is Said” kunnen we nu al stellen dat het terug een aangenaam, dansbaar en modern underground album lijkt te worden.
Alles werd opgenomen in de Fuerte Sound Station. In april wordt ‘Oceaned’ uitgebracht.

Dance/Elektro
Pray For The Rain -single-

Als we spreken over The Rescue, dan spreken we niet over de door God geïnspireerde, Amerikaanse band maar over het gelijknamige Belgische project dat door keyboardspeler Philippe Gunst werd opgericht. Nog nooit van gehoord? Dat zou best kunnen maar de naam Philippe Gunst zal je misschien wel kennen als de bassist van de Joy Division-tribute band Curtis. Daarnaast zat hij reeds tweemaal in de Rock Rally-finale: een keer met Shangai en een keer met Always Loved You.
Met dit project wil hij vooral eigen nummers brengen. Hij begon alleen aan dit project, maar wordt intussen bijgestaan door bassist Manu Terneus. Recentelijk werd ook zangeres en synthspeelster Sophie Peperstraete aangetrokken. Wat kunnen we muzikaal verwachten van dit trio? Warme instrumentale muziek dat qua inkleuring elektronisch gericht is. Het doet wat aan een minimalistische versie van Orbital denken of aan Johan Troch. Wat zweverig bij momenten, maar toch haast dansbaar en melodieus.
Met dit zal The Rescue geen Rock Rally-finale halen, maar het is muziek waar ze een aantal kanten mee uitkunnen. ‘Inhale’ kan tot een clubtrack gemixt worden. En als je wil kan je het ook ombouwen richting ambient.

Elektro/Dance
Inhale
The Rescue
 

Er is nogal wat geschreven en gepraat over deze schijf. Reeds lang voordat ze uitkwam. Het was dan ook lang wachten op de vijfde release van Tool: niet minder dan dertien jaar. Alleen al hierdoor was de plaat al een succes bij de release ervan. Maar we mogen zeggen dat de plaat daarnaast ook wel steengoed is. Zoals altijd leveren ze geen half werk af. Dat begint met de muziek maar ook met alles ernaast: video’s van de hand van gitarist Adam Jones, het artwork… Ook nu is het artwork bijzonder. Het is voorzien van een oplaadbaar 4inch HD-scherm en een luidspreker waarop een verborgen track staat. Over de kostprijs van het hebbeding gaan we het niet hebben hier , maar wel over de muziek.
Op de fysieke versie staan zeven tracks die goed zijn voor bijna 80 minuten muziek. Er wordt geopend met de titeltrack en de eerste single uit ‘Fear Inoculum’. Zoals steeds wordt alles heel langzaam en doordacht opgebouwd. Alles in een soort van roes en eigenlijk met veel emotie in zang en gitaarwerk. Met monumentale percussie en drumwerk. Wie nog aan hen twijfelde , zal nu wel overtuigd zijn denk ik. “Pneuma” begint een beetje zoals de vorige song maar krijgt daarna een steviger inborst die met horten en stoten komt, maar zich onverwijld doorzet. Er wordt stevig maar beheerst afgesloten met “7emptest”. Hier zingt Maynard vrij stevig en met een echte rockstem. Eén van de topnummers op dit epos.
Staan er verrassingen op dit album? Niet in de zin van dat ze elementen gebruiken die ze nog niet voorheen in hun muziek staken. Je moet geen toestanden met folkmetal of wat anders verwachten. De zang klinkt minder steriel en koud dan vroeger. Ook technisch en op het vlak van melodie blendt alles mooi en zelfs warm tesamen. Dat is misschien wel een verandering en iets dat ik vroeger soms miste bij hen. Verder weten ze met hun doos blokken weer een mooi bouwwerk te maken waar velen niet kunnen aan tippen.
Het album zal niet de impact hebben die hun werk uit de jaren ‘90 had (daarvoor is de tijdsgeest al teveel veranderd) maar ze blijven hier terug flirten met de term meesterwerk. Dit is een ontdekkingstocht van een anderhalf uur lang.