Eosine is een jonge maar al veelbesproken gitaarband uit Franstalig België. Ze zitten bij MayWay Records, het huis van vertrouwen waar voorts onder meer The Crackups, Dirk., Meltheads en Stake onder contract liggen. De nieuwe EP van Eosine heet ‘Liminal’. Misschien is dat een verwijzing naar het huidige gevoel of de positie van deze band. Liminality verwijst naar de verwardheid bij een overgangsritueel, waarbij men niet goed meer weet waar men bij hoort. De EP-titel zou op die manier symbool kunnen staan voor de overgang van lokale helden naar internationale erkenning.

Het viertal uit Luik won in 2022 Court Circuit, de Waalse tegenhanger van Humo's Rock Rally, en verovert sindsdien stormenderhand ons land en de buurlanden. Behalve in België - op Les Nuits Botanique en Dour - maken ze ook in Nederland grote indruk op tastemaker festivals als Left of The Dial en Ik Zie U Graag. Democrazy zet ze op hun podium als ‘Big Next’ en daar moet je dan maar niet aan twijfelen.
Eosine heeft zijn unieke en intrigerende sound voor een groot deel opgedolven in de muziekgeschiedenis van de jaren ’90. Denk aan de rafelige, dreamy shoegaze- en noiserock van the Breeders, Throwing Muses, This Mortal Coil, ….. Een happy versie van The Cranberries, een donkerder versie van Heather Nova. Het is maar vanuit welke hoek je begint met luisteren. De lyrics klinken vaak mystiek en blijven een beetje mysterieus, twee adjectieven die ook passen bij de muziek.
Het eerste van de vier nummers op ‘Liminal’ is “UV” en dat is het meest ingetogen of brave nummer, met wel nog een rauwe schreeuw doorheen de noise in de slotakkoorden. “Plant Breeding” is dan misschien het meest catchy nummer, terwijl “Progeria” een soort progressive noisepop-track is, met leuke melodielijnen en ook al een interessante noiserockfinale.
De vierde track van deze EP, “Digitaline”, is een beetje de vreemde eend in de bijt, toch in de eerste halve minuut. Met twee voeten vooruit vrolijk, upbeat, zonnig, onbezonnen, pittig tempo, beetje slordig, ... wat wat afsteekt tegenover de mystiek en het mysterie van de andere intro’s. De commentaar-stem in de outro is een vreemde keuze en doet mij onwillekeurig denken aan de commentaarstem in “Paradise by the Dashboardlight” van Meatloaf.

Eosine is minstens intrigerend en dan is het jammer dat deze ‘Liminal’ slechts een EP is. Met een full album kunnen we misschien beter inschatten of deze band langer dan een paar nummers interessant is, maar op basis van deze vier nummers kunnen we vooral besluiten dat dit fantastisch klinkt.

https://www.youtube.com/watch?v=BjQZIN0LlWI

Starman Records maakte enkele jaren geleden furore met ‘Belgian Vaults’, een reeks vinyl-verzamelalbums met Belgische rock- en popnummers uit de jaren ’60 en ‘70. Op de Volumes 2 en 3 stonden nummers van The Sonny Boys en Splendid en met wat vertraging kwam daar een bijzonder vervolg op. Armand Nelen, de drummer/zanger van die twee bands, is opnieuw muziek aan het maken. Deze keer onder de naam Vilter. En die releases komen natuurlijk uit bij Starman Records.

In 2020 was er reeds een eerste EP en in 2022 was er de EP ‘No Rewind’. De nieuwe muzikale kompanen zijn Ayhan Kosses, David Meredith (uit Wales) en Geert Vanbever (Dead Man Ray, The Wizards of Ooze, Vitalski, …) zijn opnieuw van de partij voor de derde EP: ‘Pilgrims’.

Deze EP omvat opnieuw vier songs. Openingstrack “Come With Me” is een heel vriendelijke uitnodiging om op dezelfde golflengte te komen met de zanger. Het klinkt misschien een beetje klassiek, maar het wordt wel met veel passie gebracht. Net als het eerste nummer op de vorige EP doet deze track mij onwillekeurig denken aan het laatste werk van wijlen William Souffreau van Irish Coffee, zowel in muziek als in lyrics.
Op “Every Day” duikt nog een referentie op die we bij de vorige EP al maakten: Johnny Cash in de periode van zijn American Recordings. patine rules over vitaliteit, met wat twang die schippert tussen country en blues. Opnieuw heel klassiek en toch niet doorsnee. In de lyrics vertelt Armand over wat in het leven op ons pad komt: vreugde, uitdagingen, het missen van een geliefde die er niet (meer) is. Elke dag opnieuw de zon achterna met nieuwe hoop, al blijven er tegelijk wat wolken hangen.
De Johnny Cash-referentie kleeft ook aan “Warrior”, een song over vrede vinden in het innerlijke leven en over omgaan met de donkere kant van je persoonlijkheid. Authentiek verteld en meeslepend. Misschien mocht de gitaarsolo op deze track nog wat harder rocken en scheuren, om zo net die donkere kant en de innerlijke strijd te benadrukken. De intro klinkt lekker onheilspellend, maar daarna wordt de toon minder scherp.
“Down The Road” is een terugblik op het leven. Terugkijken op succes en mislukkingen op liefde en verdriet en vrede nemen met alles. Armand zingt het als een afscheid, maar van mij mag hij met Vilter hopelijk nog lang nog veel meer van die prachtsongs blijven opnemen.

https://www.youtube.com/watch?v=gNIoD_SvrWg

Voor de bespreking van de eerste release van Kate’s Acid moeten we even terugbladeren in de geschiedenisboeken om wat te vertellen over Acid. De Brugse speedmetalband Acid werd opgericht in 1980 en bracht tot 1985 drie LP’s en evenveel singles uit. Ze traden behalve in België regelmatig op in Nederland en Frankrijk. Ze deelden het podium met o.m. Motörhead, Black Sabbath, Manowar, Venom en Accept.
Voor hun oude vinylalbums betalen verzamelaars intussen grof geld en die albums werden de voorbije jaren druk heruitgebracht, zowel op CD als vinyl. In 2009 bracht het Amerikaanse label Maniacal Records het live-album ‘Live in Belgium’ van Acid uit 1984 uit op vinyl. Acid en zangeres Kate De Lombaert als pionier van de female fronted metal kregen in 2021 nog een eresaluut op het cover-album ‘Metal Queens’ van Marta Gabriel (van Crystal Viper).
Het Duitse in oldschool metal gespecialiseerde festival Keep It True heeft er alles aan gedaan om de band op zijn podium te krijgen. In 2010 was er al een verrassingsoptreden van Acid-zangeres Kate, die toen op het einde van de festivaldag één Acid-nummer bracht met een gelegenheidsband. Met muzikanten van Lanfear en Eternal Reign bracht ze toen “Max Overload”. Die dag waren er in Duitsland nog meer originele Acid-bandleden aanwezig voor een signeersessie voor het ‘Live in Belgium’-album, maar enkel Kate stond op het podium.

Dat smaakte naar meer en er kwam in 2019 een reünie van Acid. Van de originele bezetting bleven in 2019 enkel zangeres Kate en drummer Anvil over. De band werd aangevuld met onder meer Rik Priem (Rik Priem’s Prime, Frozen Rain) en Dries Vandamme (After All). Het eerste optreden zou natuurlijk op Keep It True zijn. Maar zover kwam het niet. Niet alleen door corona, maar ook door problemen binnen de band. Op een bepaald moment leken er twee versies van de band aanspraak te maken op de podiumplek op Keep It True in 2020: één met Kate en één met andere originele bandleden.
Daarop veranderde Kate ‘haar’ band in Kate’s Acid. Onder die naam worden sindsdien regelmatig concerten gespeeld in verschillende landen. Deze band stond in 2021 en 2023 op Keep It True. Van dat laatste optreden is nu een live-album verschenen. Kate’s Acid bestaat vandaag behalve uit Kate uit drie muzikanten die eerder samenspeelden in de Belgische hardrockband Raider, aangevuld met een gitarist van Speed Queen.
De opnames werden met veel liefde en ervaring gemixt en geproducet door Jacky Lehmann, een producer die faam verworven heeft dankzij zijn werk voor o.m. Scorpions, Nevermore, Volbeat, Amon Amarth, At The Gates, Airbourne, Saxon, …. De opnametechnieken van 2023 zijn heel wat verbeterd tegenover die van 1984 en je voelt dat de opnames met veel liefde en respect behandeld zijn.
Dit nieuwe album is geen doorslagje van ‘Live in Belgium’. De nieuwe bandleden benaderen technisch (akkoorden, snelheid, ..) en inzake sound sterk de speedmetal van de originele Acid, maar voor de puristen zal het snel duidelijk zijn dat er een andere band aan het spelen is. Kate heeft geen problemen om de nummers live te brengen, ook niet aan het einde van de set. Er zit natuurlijk wat patine op haar stem, wat overigens niet meer dan logisch is.
‘Blowing Your Ears Off’ bevat bijna alle grootste hits van Acid: “Maniac”, “Hooked On Meta”l, “Black Car”, “Max Overload” en “Bottums Up”. Opvallend is dat publieksfavorieten als “Heaven’s Devils” en “Lucifera” hier ontbreken, wat de fans heel jammer zullen vinden. Wel krijgen we een cover van “Stand Up And Shout” van Dio. Niet de beste versie die we van deze track al hoorden, maar we begrijpen dat Kate er graag één van haar eigen favoriete nummers bij heeft. Ook een nieuw eigen nummer had mooi geweest, maar dat bewaart deze band misschien wel voor een volgende release.
‘Blowing Your Ears Off’ is een mooi tijdsdocument. Wie er aan twijfelde of Kate’s Acid wel echt de hoogdagen van Acid kan laten herleven, krijgt met deze release netjes het bewijs op tafel: dat kunnen ze. Maar ‘Blowing Your Ears Off’ is waarschijnlijk niet het album dat alle discussies over Acid en de erfenis van de band zal wegvegen.

Op YouTube vind je nog zonder problemen de opgenomen livestream van het concert van Kate’s Acid op Keep It True, maar de versie op CD en vinyl klinkt stukken beter.

Belgica Erotica werkt al sinds 2019 mee aan de revival van de new beat, met nieuwe, eigen nummers. Dat leverde reeds enkele leuke en interessante singles en andere releases op en zelfs een plaats op de verzamelaar ‘Walhalla New Beat’. Met de nieuwe single “Betamax Brunette” komen we opnieuw uit bij eerder gebruikte adjectieven als catchy, aanstekelijk, uitermate dansbaar en intrigerend.
Het is mooi hoe de ritmes en melodielijnen het hier van elkaar overnemen, terwijl de basisbeat het hele nummer aanwezig blijft. Dit klinkt echt als een ‘lost tape’ uit begin jaren ’90. Lyrics waren nooit het sterkste punt van deze act, maar op “Betamax Brunette” zijn die wel heel zuinig. Een beetje provoceren met slogans of expliciete teksten, zoals in de hoogdagen van de new beat, is vandaag nochtans zeker niet voorbijgestreefd.
Wat misschien nog leuker zou kunnen zijn, is een reeks eigen remixen. Een stripped down-, deephouse- of EBM-variant, dat zou haalbaar moeten zijn.

Elektro/Dance
Betamax Brunette -single-
Belgica Erotica

https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/betamax-brunette

Kartje Kilo is een duo dat verschillende straattheateracts opvoert. Met hun Radio Mano Sport (live sportverslaggeving met een knipoog) zaten ze in verschillende afleveringen van Iedereen Beroemd op tv-zender Eén.
Met “Up Café” brachten ze al een humoristische single uit (op rood vinyl te verkrijgen) en de opvolger is nog veel meer een schot in de roos. Op “Nazareth” zingt het duo in sappig West-Vlaams de lof van de snelwegparkings en dan in het bijzonder die van Nazareth. Leuk gebracht en onderhoudend, op een bedje van synthwave/neo disco/urban dance.
Ook de clip is best plezant.
Na “Up Café” was ik nog niet overtuigd, maar na “Nazareth” wil ik meer horen van Kartje Kilo. Zo nog een paar singles en dan een album?

https://www.youtube.com/watch?v=klhhFEECIOE

Rudy van de geropgestane Leuvense postpunkband Sovjet War heeft met Gutter Smell een solo-uitlaatklep gevonden. Na het album ‘One Prison Many Doors’ van begin dit jaar volgden nog twee singles die best oké, maar misschien ook niet spectaculair goed waren.
Met “Too Cold For Anyone In Here” zijn we wel helemaal mee. Hier zit wat meer venijn in, zowel in de lyrics als in de muziek. De akkoorden en melodie voeren ons terug naar de sense of urgency van Neil Young ten tijde van ‘Freedom’ en Iggy Pop’s ‘Brick by Brick’.
Een heel krachtige single en zo mogen er nog meer volgen.

https://www.youtube.com/watch?v=6ouWDZ_BXKU

Sylvie Kreusch hebben we al in verschillende gedaantes leren kennen. Ze verandert al eens van tint, maar gaat nooit als een kameleon op in het decor. Op haar nieuwe single “Ding Dong” klinkt de muziek deze keer onbezorgd vrolijk, nostalgisch kinderlijk en onbezonnen zomers.
Muzikaal doet dit mij denken aan klassiekers als “Amoureux Solitaires” van Lio of – met die onderkoelde zang - aan “La Ouate” van Caroline Loeb. Ook het verzamelde werk van the B-52’s (dezelfde grappige hooks) en van het Nederlandse Baby’s Berserk passen hier als referentie.
In de lyrics zit er meer ernst. Het nummer is in feite een liefdesverklaring. “Ik had in mijn jeugd moeite om mijn ware gevoelens te uiten, om in elke zin ‘ik hou van je’ of ‘schat’ te zeggen,” vertelt Kreusch over het nummer. “Het is alsof je ijskoud water betreedt. Er is ook de angst om dichterbij te komen en daardoor misschien iets te verliezen. Ik denk dat mijn teksten daarom zo duidelijk en direct zijn, omdat ik in het echte leven niet zo ben”, zegt de zangeres.
“Ding Dong” is het meest recente voorproefje van het album ‘Comic Trip’, dat ook de singles “Ride Away”, “Hocus Pocus” en de gelijknamige titelsong bevat.
Dat album verschijnt op 8 november bij Sony Music.

Ding Dong (youtube.com)

Few Bits, de band rond Karolien Van Ransbeeck, is terug. De vorige platen (‘Few Bits’ uit 2013 en ‘Big Sparks’ uit 2016) oogstten toen lof bij radio, pers, fans en collega-artiesten. The War On Drugs nodigde Few Bits uit als support tijdens de tournees voor hun albums ‘Lost In The Dream’ en ‘A Deeper Understanding’ in 2014 en 2017. En ze mochten spelen op prestigieuze evenementen als SXSW in de Verenigde Staten en de Canadian Music Week in Canada.
Na de geboorte van haar dochter in 2019 besloot Karolien een muzikale pauze te nemen. Maar vorig jaar begon het weer te kriebelen en verzamelde ze haar band. Het nieuwe album, het eerste sinds 2016, verschijnt in het voorjaar van 2025. 

“Brick Houses”, de eerste single daaruit, is muzikaal zachte en zeemzoete dreampop, met Karoliens goddelijke stem als gouden randje. Referenties zijn Mazzy Star en Fleetwood Mac. In de lyrics graaft Karolien dieper dan de pasteltinten van de muziek: “Bakstenen huizen bieden bescherming tegen stormen, maar niet tegen verlies en tegenslag. Veiligheid is vaak meer een gevoel dan een feit, en soms is het slimmer om mee te surfen op de golven van het leven dan tegen ze te vechten. Onze eerste single in acht jaar vangt zo'n moment waarop we ons helemaal buiten de tijd voelen, omdat één gebeurtenis alles belangrijker maakt. ‘Don't fight the waves, learn to surf.’
“Brick Houses” is geen radicale breuk met het verleden, maar dit schilderij heeft zo mogelijk nog meer laagjes dan de songs die we op de vorige albums te horen kregen. Volwassener, puurder, authentieker en compromisloos.
Applaus voor het terugzien van Few Bits en hopelijk is het publiek deze fijne band niet vergeten.

https://www.youtube.com/watch?v=OGjsMmyJhic

Zingem Beeft 2024 - Hexa Mera en Carnation blinken uit
Zingem Beeft 2024
De Mastbloem
Kruisem
2024-09-14
Filip Van der Linden

Zingem Beeft is misschien niet het grootste of belangrijkste indoor-metalfestival van België, maar ze hebben er wel een neus voor talent. Ze geven kansen aan bands die we ofwel eerder ofwel later terugzagen op de podia van Alcatraz of Graspop. Sinds enkele jaren mikken ze daarnaast op een ruimer publiek, met bekende en grotere bands als Schizophrenia of Fleddy Melculy.
Voor de editie van dit jaar hadden ze Carnation als headliner en Cryptosis als eerste niet-Belgische band op de affiche. En dat alles met perfect geluid en licht en tegen een heel betaalbare prijs.

Wel hebben de kapiteins aan het roer van Zingem Beeft de koers wat bijgestuurd: waar vroeger elke van de zeven bands op de affiche stond voor een ander genre, werden ditmaal de genres beperkt en lagen de bands muzikaal dichter bij elkaar. Voor de ploeg achter Zingem Beeft was het allemaal een berekende gok, maar voor het publiek is het nog even wennen aan het concept. Het was in De Mastbloem dan ook de hele tijd gezellig druk, maar voor geen enkele band stond de zaal helemaal vol.

De opener had de Gentse blackened sludgemetalband Aldrig moeten zijn, maar omdat één van de bandleden niet op tijd in het land geraakte vanwege een staking op de luchthaven van Charleroi, werd Aldrig vervangen door Nocturnal Empire. De afzegging bereikte de organisatie op één dag voor het festival. Ze hebben naar verluidt tientallen bands opgebeld, maar het voorgestelde tijdsslot (om 15.30 u) bleek moeilijk last minute in te vullen. Die van Nocturnal Empire vonden nog wel een gaatje in hun agenda, al moesten ze daarna ook nog naar het zuiden van het land voor een ander concert op dezelfde dag.
Nocturnal Empire is een vaste waarde van het clubcircuit in het Belgische metallandschap. De band bestaat reeds sinds 1997, maar er zijn heel wat periodes geweest dat deze band in de ijskast zat om daarna weer tot leven gewekt te worden. De laatste doorstart is die van 2019 en eindelijk lijkt Nocturnal Empire de juiste afslag genomen te hebben. Hun thrash-metal klinkt heel degelijk en er zijn invloeden van andere genres (death, heavy metal, …). Op het podium missen we misschien een tweede gitarist. Die zou voor nog wat extra punch en volume kunnen zorgen. Vocalist Nick is één van de sterkhouders in de band: groot vocaal bereik, zowel in de grunts als clean, de juiste attitude en de grote gebaren tijdens concerten, een grappige entertainer op het podium, bescheiden en relativerend, …
Nocturnal Empire heeft in het verleden al wel een aantal tracks opgenomen en uitgebracht, maar op Zingem Beeft brachten ze uitsluitend nieuw werk waarvoor ze nog de studio moeten induiken. Wij onthouden “Global Termination” en “Freaky Control Creep” als uitblinkers, naast het al iets oudere “Faceless”.
Hoezeer we ook uitkeken naar Aldrig, Nocturnal Empire was een waardige vervanger en die mening werd gedeeld door het publiek dat de band uitzwaaide met een verdiend applaus.
(setlist): Nocturnal Empire / Global Termination / Faceless / Dead But Not Forgotten / Freaky Control Creep / You Shall Not See The Light Of Day / Final Fatality

Thrashmetalband Primal Creation komt uit het Meetjesland. Deze band heeft goede herinneringen aan Zingem, iets wat ook festival-aankondiger Daf niet ontgaan is. Ze wonnen in Zingem in 2019 de Wacken Battle in de Volkskring, hetzelfde zaaltje waar Zingem Beeft in 2017 zijn eerste editie organiseerde.
Het was uitkijken in welke bezetting Primal Creation zou aantreden op Zingem Beeft. Voor gitarist Cedric is er nog geen vaste vervanger. Hij werd hier opnieuw vervangen door Sven van Patroness. En er was nog een vervanging: bassist Ewoud werd voor deze ene keer vervangen door roadie Frederik. Toch stond deze thrash-band op geen enkel moment met een ‘B-ploeg’ op het podium van Zingem Beeft. Alle tracks werden strak en foutloos gespeeld, inclusief coole poses en met tonnen attitude. Wie niets van de vervangingen wist, had het nooit geraden.
Primal Creation bracht vijf nummers van het album ‘News Feed’ uit 2021, eentje van ‘Demokracy’ uit 2017 (“The Mockracy”) en de recente single “Not In My Backyard” (2023). Zowel voor Primal Creation als voor Zingem was dit een blij terugzien met elkaar en dat zorgde voor een pak vuisten in de lucht en heel wat headbangen op de eerste rijen.
Please Disperse / Vial Play / A Post-Truth Order / Not In My Backyard / The Mockracy / Antillectual Disease / The Daily Noose

Destroy Humanity wordt naar eigen zeggen beïnvloed door de grooves van Pantera, Lamb Of God; Pro-Pain en Machine Head, maar dan met een eigen twist. Ze zijn al sinds 2012 on the road en pas in 2021 was er het debuutalbum ‘Hypnopompia’. Vorig jaar was een goed jaar voor dit trio met enkele leuke supports en de nieuwe single “Isolation”. Die zat uiteraard in de setlist voor Zingem Beeft, naast zes nummers van ‘Hypnopompia’ en het nieuwe “Black Pyramid”, dat we als één van de betere van de set willen aanduiden. Destroy Humanity beukte in Kruisem lang en veelal in hetzelfde ritme in op het publiek. Dat reageert aanvankelijk enthousiast op al die agressie, maar gaandeweg lopen de achterste rijen leeg. Destroy Humanity was een beetje een gemiste kans: vaak was er de aanzet om de vonk te laten overslaan naar het publiek, maar dat gebeurde niet.
Black / Grabbing The Cow By Its Tail / Isolation / Hereditary / Black Pyramid / Frozen Window / Killing Yourself To Live / Crossroads

Hexa Mera is de eerste band ooit in de geschiedenis van Zingem Beeft die mag ‘terugkeren’. Ze stonden er al in 2018 op het podium, toen als headliner in een kleinere setting. Iedereen die al eens naar dit festival ging , zal zelf een band in gedachten hebben die ze terug willen zien en voor velen was de keuze voor Hexa Mera terecht. De passage op Zingem Beeft in 2018 ligt dan wel al ver terug in het geheugen. Wel zijn er heel wat metalheads die Hexa Mera vorig jaar een heel goed concert zagen spelen op Alcatraz en dat ligt wel nog vers in het geheugen.
Het recentste album van Hexa Mera is ‘Methuselarity - Part 1’ uit 2023 en inmiddels werken ze aan deel twee. ‘Methuselarity - Part 1’ werd in Kruisem integraal (maar niet in volgorde) gespeeld, aangevuld met twee tracks van ‘Enlightenment’, het vorige album, en eentje van hun debuutalbum ‘Human Entropy’. Voor Zingem Beeft maakte Hexa Mera plaats in zijn voorts concert-loze agenda. Toch ontbrak het het vijftal niet aan routine en passie op het podium. Hexa Mera verkeert in bloedvorm en was op Zingem Beeft de eerste band die de volle zaal mee had.
Schizophobic / Divide et Impera / Inhuman / Mauersturm / Crownless / Lilith / Goliath / Mnemosyne / Human Entropy

Bear is een progressieve hardcoreband die erom bekend staat dat ze in het laatste nummer van hun live-set (“Wreckthings”) hun instrumenten (proberen) vernielen. Elk concert van Bear is een belevenis, een spektakel, een springerige speeltuin van pompende energie en brutale ADHD-agressie. Tijdens het concert liep een man in carnavals-beer-pak op het podium, in de foto-pit en tussen het publiek. Hij probeerde een mosh/circle-pit op gang te trekken, speelde luchtgitaar, knuffelde mensen in het publiek en ging al crowdsurfend over de handen van de eerste twee rijen. Hoewel de band zijn stinkende best deed, ging alle aandacht naar de beer.
Earthgrinder / Blackpool / Piece / Serpents / Vanta / Defeatist / Kuma / Andram / Armme / Apollo / Wrecktings

Cryptosis is de eerste niet-Belgische band op de affiche van Zingem Beeft. Het Nederlandse trio ontstond in 2020 als doorstart van Distillator. Deze band brengt progressieve thrashmetal met een inhoudelijk concept van een dystopische, door computers en AI geregeerde wereld. Het debuutalbum ‘Bionic Swarm’ verscheen in 2021 en in 2023 was er de EP ‘The Silent Call’, met twee live-nummers, opgenomen in Athene. En er is alweer een nieuwe release in de maak. Daarvan kreeg Zingem Beeft reeds “Master of Life” te horen. Het was een klein mirakel dat Cryptosis slechts vijf minuten na het vooropgestelde uurschema aan zijn set begon. Ook hier kampte één van de bandleden met luchthaven-problemen. Hij arriveerde slecht tien minuten voor het voorziene aanvangsuur in de backstage en bezorgde zichzelf en de organisatie zo enkele bange momenten.
Cryptosis als subheadliner was een gok. Zingem Beeft was nog maar hun tweede concert ooit in België, na een eerder concert als support van Vektor in de Cinema in Aalst. Dat kan de honger naar deze nog te ontdekken band groter maken of mensen net doen afhaken.
De zaal van Zingem Beeft stond goed gevuld bij de start, maar de interesse verslapte gaandeweg. Het futuristische concept van Cryptosis is een interessant extraatje en dat concept wordt goed doorgetrokken naar de podium-opbouw, zodat er ondanks de beperkte bandbezetting altijd wel iets gebeurt tijdens het concert. De muziek volgt evenwel niet op hetzelfde niveau.
Live gaat een deel van het progressieve verloren en klinkt deze thrash bij momenten heel klassiek. De meest enthousiaste reactie van het publiek kwam toen Cryptosis de Slayer-cover “Black Magic” speelde.
Decypher / Death Technology / Prospect / Silent Call / Transcendence / Conjuring / Mindscape / Black Magic / Master of Life / Flux

Carnation bestaat als band al meer dan 10 jaar en in die tijd hebben ze zowat alles kunnen afvinken van de doelen die elke metalband op zijn bucketlist heeft staan: Graspop, Alcatraz, Summer Breeze, Dynamo Metal Fest, 70.000 Tons of Metal, concerten in Brazilië en Japan, …
Zopas ging deze band nog op tournee met Pestilence en Bodyfarm door Europa. In al die tijd bracht Carnation twee EP’s, drie studio-albums en twee live-albums uit. ‘Cursed Mortality’, het recentste studio-album, was (een beetje) een breuk met de oldschool deathmetal die Carnation eerder bracht. De sound werd op dit album gekruid met moderne extreme metal en blijft toch heel herkenbaar. Er is iets meer plaats voor melodie, groove en progressieve elementen, zelfs voor cleane vocalen. Invloeden daarvoor komen onder meer van Iron Maiden en King Diamond. Voor de lyrics vonden ze inspiratie bij de film Blade Runner en ook nog bij kinderverkrachter/ontvoerder Dutroux.
De band sprak bij de release van dat recentste album van een wedergeboorte en die lijn wordt ook doorgetrokken in het visuele van de concerten. De kaarsen op het podium doen ons denken aan het rituele van black metal en in sommige atmosferische stukken klopt dat plaatje ook muzikaal. Ondanks dat het stilaan naar middernacht gaat, opent Carnation op Zingem Beeft voor een volle zaal. Dat dat zou gebeuren kon je vooraf al afleiden door het aantal band-shirts in het publiek te tellen of te kijken naar de constante stroom van kopers aan hun merch-stand. Carnation wordt in Vlaanderen op handen gedragen en terecht.
De set voor Zingem Beeft was opgebouwd op de fundamenten van ‘Cursed Mortality’, dat op twee nummers na integraal gebracht werd. Aanvullen deden ze met klassiekers als “Hellfire”, “Plaguebreeder” en “Fathomless Depths”.
Als headliner mag/moet je een toegift spelen en dat moment had Carnation bewaard voor hun andere live-klassieker: “Necromancer”.
Carnation was een mooie afsluiter.
Herald of Demise / Hellfire / Plaguebreeder / Maruta / Cycle of Suffering / Metropolis / Submerged in Deafening Silence / Sepulcher of Alteration / Fathomless Dephts / Necromancer

Organisatie: vzw Agera Events

Gnome - Veel meer dan rode pinnemutsen
Gnome + Tankzilla + Wall

De Antwerpse stonerbeand Gnome stelde op 19 september zijn derde album ‘Vestiges of Verumex Visidrome’ voor in De Studio. Het concert was snel uitverkocht. De zowat 400 aanwezigen zorgden samen met de band voor een onvergetelijke avond.

Twee bevriende bands mochten De Studio in Antwerpen opwarmen. De eerste was Wall uit Oxford (UK). Dat is de band van de broers Cole, die je misschien kent van de progressive sludge/stonerband Desert Storm waar ze beiden deel van uitmaken. Wall ontstond als hun zijprojectje tijdens corona. Tijdens de lockdown konden de broers niet met Desert Storm repeteren of nummers opnemen en zo bouwden ze als duo een repertoire op met hun tweeën en die instrumentale sludge/stoner-nummers kwamen in 2021 uit op twee EP’s. Daarna ging het heel snel met Wall en volgden concerten op Desertfest in Londen, op metalfestival Bloodstock en op Masters of the Riff. Eind augustus verscheen dan hun eerste full album ‘Brick by Brick’. Dat zijn dan alle nummers van de twee eerdere EP’s, aangevuld met nog twee nieuwe tracks.
In de UK is Wall een rijzende ster, maar in Europa moet het nog beginnen voor Wall. Daarom gingen de broers Cole maar wat graag in op de vraag van Gnome om als hun support naar Antwerpen te komen. Ze koppelden er nog een concert in Nederland aan vast. In Antwerpen speelde Wall een korte set van zes nummers (of de helft van ‘Brick by Brick’).
De twee covers op het debuutalbum verraden al de inspiratiebronnen: “Nineteen” van Karma to Burn en “Electric Funeral” van Black Sabbath. De riffs van Ryan – in voetbalshirt van Oxford – zijn schatplichtig aan Tony Iommi en het drummen van Elliot komt (vaak toch) binnen als een drone-achtige mantra van mokerslagen. Voor “Nineteen” krijgen de broers Cole in Antwerpen assistentie op bas van Sacha, de vroegere programmator van Kid’s Café in Antwerpen, en dat levert Wall een paar bonuspunten op bij het Antwerpse publiek. De beste tracks van deze set waren “Legion” (waarin misschien nog het meest iets van Desert Storm te herkennen is) en de magistrale setafsluiter “Obsidian”.
Rudy van Gnome stond overigens op de eerste rij voor het podium om zijn ‘gasten’ aan te moedigen. En bij TankZilla stond hij al net zo te glunderen.

Het Nederlandse TankZilla is de intussen niet meer zo nieuwe band van Peter van het vroegere Peter Pan Speedrock. Als TankZilla brachten ze vorig jaar hun debuutalbum ‘TankZilla’ uit en ze stonden al op Desertfest in Antwerpen, Zwarte Cross en Helldorado in Nederland en op de Italiaanse en Zwitserse versies van het Heavy Psych Sounds Fest, de festivalformule van hun label.
TankZilla is ook van de sludge/stoner-familie, maar klinkt heel anders dan Wall. Meer als Repomen, dat andere zijproject van Peter. Vinniger en meer rockend en live met een grotere entertainment-factor ook. Hoewel deze band nog niet zo heel vaak aan spelen toe kwam in België, reageert het publiek in Antwerpen meteen heel enthousiast. Het Peter Pan Speedrock-etiket dat aan Peter kleeft, doet nog steeds wonderen.
De eerste jams voor TankZilla dateren van 2017 en dan heeft het met zes jaar toch wel lang geduurd voor dat eerste album er kwam. Maar nu is het duo onder stoom gekomen. In Antwerpen spelen ze al twee nieuwe nummers van een volgende release: “UFO” en “Rubber Man”. Die beloven niets dan goeds voor de toekomst. De ‘oude’ nummers kregen ook heel enthousiaste reacties van het publiek en Marcin en Peter beleefden duidelijk zichtbaar een leuke avond, daar in Antwerpen. Marcin zat de hele tijd gekke bekken te trekken achter zijn drumstel en Peter zocht de hele tijd de rand van het podium op. Als TankZilla de zaal moest opwarmen, dan is dat zeker gelukt.

De Studio in Antwerpen was uitverkocht voor deze albumreleaseshow en ook meerdere van de beperkte vinyl-oplages van het nieuwe album waren al voor de release helemaal uitverkocht. Om maar te zeggen dat het hard gaat voor Gnome. Uitverkochte tournees in de UK, festivals in de Verenigde Staten, straks alweer een lange Europese tournee (vooral Duitsland en ook nog kort in Zwitserland en Oostenrijk), en hun label Polder Records kan bijna niet volgen met het laten persen van het vinyl van de eerste twee albums. Toch wordt er al eens smalend gedaan over het feit dat dit trio met rode kaboutermutsen op het podium staat, terwijl dat eigenlijk niet meer is dan een voetnoot in het succesverhaal van Gnome.
Bij deze releaseshow was het vooral leuk dat ook in de zaal tientallen kaboutermutsen te zien waren. Fans gaan zelf aan de slag om hun pinnemutsen te pimpen met een patch of met lichtjes. Dat zelfs Peter van TankZilla er eentje op z’n hoofd zette, was een statement dat bij de fans warm onthaald werd.
Op het nieuwe album ‘Vestiges of Verumex Visidrome’ heeft Gnome de lat nog eens hoger gelegd, met verbazingwekkende riffs en loodzware ritmes. Iets meer naar de stonermetal dan de stonerrock van de vorige albums. Uiteraard werd op deze releaseshow het hele nieuwe album gebracht, met nog wat Gnome-klassiekers. De drie singles “Old Soul”, “Golden Fool” en “The Ogre” zaten mooi gespreid over de set. De meebrulmomenten waren voor de klassiekers “Wenceslas” en “Ambrosius”. Elk extraatje van het Vestiges-album werd bovendien live gebracht: de saxspeler van “The Ogre”, het klassieke koor van “John Frum”, het Mexicaanse mariachi-orkestje, … Ook bij de oude tracks was Gnome de link met de locatie niet ontgaan. In de kelder van De Studio hebben ze ooit de clip opgenomen voor “Kraken Wanker”, met een danser die het hele nummer lang improviseert op de muziek, een beetje als Penney de Jager indertijd bij Avro’s Toppop, maar dan in een kabouterkostuum. Dat kunstje mocht die danser nog eens overdoen.
Gnome verkeert in een bloedvorm. De band zit creatief en inzake succes op een goede en hoge golf en dat vertaalde zich in Antwerpen in een fantastisch concert, zelfs als je al aardigheidjes als dat koor en die danser niet zou meetellen. En het publiek zat helemaal mooi op de vibe van het trio. Zelden heb ik een publiek zo wild te keer zien gaan op een stonerconcert. Als Gnome op dezelfde manier elke andere concertzaal voor zich kan winnen, dan zullen er over de hele wereld nog veel Gnome-LP’s (en rode kaboutermutsen) verkocht worden.

Organisatie: De Studio, Antwerpen