Blink 182 - Een puberaal, doch magistraal reüniefeest

Soms zijn er van die bands die je toch minstens een keer in jouw leven wilt gezien hebben. De redenen hiervoor kunnen heel uiteenlopend zijn. Persoonlijk is Blink 182 één van die bands, want mocht je me vragen om 10 bands te noemen die mijn jeugd kleur en betekenis gaven, dan ging de Amerikaanse band zeker op het lijstje prijken. Naast de snedige punkrock die ze in mijn leven knalden, kon de rebellerende puber in me ook de luchtige anti-establishmentmentaliteit ten zeerste appreciëren.

Verheugd was ik dan ook toen ik hoorde dat na bijna tien jaar de originele Blink 182 opnieuw uit zijn as herrezen was. Ik zeg opnieuw, want de relatie die gitarist en zanger Tom DeLonge heeft met de band is al even turbulent en onstuimig als het liefdesleven van een doorwinterd soapkarakter. Vervanger Matt Skiba werd zonder pardon de deur gewezen om het enfant terrible opnieuw in de armen te sluiten en de studio in te duiken. Het resultaat is een nieuwe single, “Edging”, én de grootste wereldtournee ooit voor de band met als klinkende naam: World Tour 2023/2024.

Na Noord-Amerika was het begin september tijd voor Europa. Dit gedeelte van de tour begon wel met een domper toen de band last minute de drie eerste concerten in Ierland en het V.K. afzegde. Drummer Travis Barker moest halsoverkop naar The States terug wegens  ‘an urgent family matter’. Achteraf bleek de noodsituatie een foetale ingreep van vrouwlief Kourtney Kardashian.  Gelukkig kwam al snel het bericht dat de ongeboren zoon gered was en dat de tour kon worden verder gezet. Iedereen blij, en dan vooral de Belgische fans, want even leek het of het concert in het Sportpaleis ook op de schop zou gaan.

Het Amerikaanse The Story So Far mocht het Sportpaleis opwarmen. Veel werk hadden de poppunkers op dat vlak niet, want de nazomerse hittegolf sloop langzaam mee binnen met het volk. De band, die al sinds 2007 bestaat, kreeg 45 minuten speeltijd en putte uit hun vier albums. De aanstekelijke nummers werden met veel overtuiging gebracht, maar misten helaas vaak doel doordat de muziek verwaaide in het te grote Sportpaleis. Deze band zou veel beter tot zijn recht komen in een kleinere zaal, en misschien ook met een betere PA.

Blink 182 trapte klokslag 20.45 u. af met “Anthem Part Two” en “The Rock Show”, twee parels van het immens populaire album ‘Take off Your Pants and Jacket’ uit 2001. Het trio had er duidelijk zin in en probeerde iedereen een blik te gunnen vanop het eerder bescheiden, ronde podium. Onder luid applaus gingen de Amerikanen verder met het korte, maar krachtige “Family Reunion”. Het lied dat in feite een en al vuilbekkerij is, werd voor de gelegenheid ondersteund met een reeks alleszeggende pictogrammen op de led-wand die het decor vormde. Het publiek smulde en kweelde, en het blik hitjes werd verder opengetrokken met o.a. “Man Overboard” en “Reckless Abandon”.
De nieuwe single “Edging” kon uiteraard niet ontbreken op de setlist en werd goed onthaald door een ondertussen dansend Sportpaleis. Het leek wel of de band veiligheidshalve het lied tussen enkele krakers van ‘Enema of the State’ (1999)  geplaatst had voor het geval het niet ging aanslaan.
Eén van die krakers was trouwens “Aliens Exist” dat eindigde met de projectie van krantenartikels waarop o.a. foto’s van Tom DeLonge te zien waren en de krantenkop: ‘He was right’. Een leuk geintje want het is algemeen geweten in het milieu dat DeLonge er rotsvast van overtuigd is dat ruimtewezens bestaan.
De eerder bescheiden Barker mocht van zanger Mark Hoppus slechts eenmaal het volk begroeten, maar bewees tijdens de set dat hij nog altijd een stevig potje kan drummen. De arme man had tijdens de set zelfs extra tape nodig om zijn vingers te sparen. Vooral zijn prestatie tijdens het versnelde “Happy Holidays, You Bastard”, dat op zich al een hels tempo heeft, is vermeldenswaardig. Verder hoedje af omdat hij ondanks de apocalyptische temperatuur zijn muts bleef dragen. Barker werd tijdens “Down” dan ook terecht de lucht in gehesen om enkele liederen te trommelen terwijl hij neerkeek op de fans.
De apotheose van de set werd ingezet met een geweldige versie van “I Miss You”, gevolgd door een emotionele Hoppus die “Adam’s Song” inzette nadat hij opbiechtte dat dit lied hem doorheen enkele moeilijke periodes sleurde, waaronder de lymfeklierkanker die hij enkele jaren geleden overwon. Oprechte woorden, die een ware verademing waren na het puberale gewauwel dat we de hele avond al voorgeschoteld kregen als bindteksten. Na “Ghost on the Dance Floo”r, dat eerlijk gezegd wat vroeger op de setlist geplaatst mocht worden, ging het dak eraf met “What’s My Age Again”, “First Date” en “All The Small Things”. Als afsluiter werd “Dammi”t letterlijk en figuurlijk op een euforisch Sportpaleis afgevuurd, zonder twijfel het nummer met het hoogste punkgehalte van de set.

Hoewel Blink 182 vocaal en muzikaal-technisch wel wat steekjes lieten vallen, kon dat eerlijk gezegd niemand deren. Al zeker niet het publiek dat op hun wenken bediend werd qua hits en puberale nostalgie. Een meer dan geslaagd reüniefeestje dus!

Neem gerust een kijkje naar de pics https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5527-blink-182-08-09-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Rammstein - Een verschroeiende déjà-vu

Vorig jaar in Oostende had Rammstein groot nieuws te verkondigen. De Duitsers beslisten namelijk om door het overweldigende succes in 2023 een vervolg te breien aan hun Europe Stadium Tour, en ze voegden al snel de daad bij het woord.  De plaats van afspraak was deze keer niet de Koningin der Badsteden, maar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Drie avonden op een rij (3, 4 en 5 augustus) zou het Brusselse kwik in de late avond naar gevaarlijke hoogtes stijgen door de boel letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam te zetten.

De huidige tournee kan gezien worden als het verlengde van de vorige. Voor fans die er toen bij waren, was er op het eerste zicht dan ook niet veel nieuws onder de Sonne: eenzelfde imposant podium en voorprogramma, en een setlist die grotendeels een gelijkaardige opbouw kende. Het grote verschil nu waren natuurlijk de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag aan het adres van zanger Till Lindemann, en recent ook toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz. In het begin van de huidige tournee werden dan ook snel wat aanpassingen gedaan om het blazoen op te poetsen en de seksuele provocaties tot een minimum te herleiden. Zo werd o.a. ‘row zero’ (lees: een viprij vooraan voor dames die achteraf uitgenodigd werden op de afterparty) afgeschaft, verdween “Pussy” en “Dicke Titten” van de setlist en werd het reuzepiemelkanon ook niet meer van stal gehaald.
Wij waren erbij op 4 augustus voor een optreden dat ondanks de bovengenoemde controverse niet teleurstelde en de fans waar voor hun geld gaf.

Zoals vorig jaar mochten de Franse dames van Duo Abélard het publiek opwarmen met enkele pianoversies van Rammsteinliederen. Hoewel de bewerkingen (opnieuw) best te pruimen waren en men het optreden kon beschouwen als een rustige opbouw naar de set van de Duitsers, gingen velen waarschijnlijk geen ‘nein’ gezegd hebben tegen een ander voorprogramma met meer naam en ballen. Duo Abélard bracht voornamelijk muziekbehang van nummers die we al de ganse middag door de speakers konden horen. Voor fans die toch veel geld neertelden om hun idolen te zien, lijkt een degelijke opwarmer ons wel een mooie geste.
Toch gunnen we de pianistes een plaatsje op de tourbus, want hun muzikale begeleiding bij “Engel” op het kleinere B-podium zorgde ook nu weer voor een bescheiden kippenvelmomentje.

Omstreeks 20.30 u. daalde Till Lindemann dan deus/diabolus ex machina-gewijs (schrap wat niet past) neder op het podium terwijl opener “Rammlied” ingezet werd. Terwijl hij de eerste noten zong, kwam er uit zijn mond een fel licht. Het was niet geheel duidelijk of dit effectief een lichtje was, of dan toch zijn vurige tong. De dag van vandaag zou een mens beginnen twijfelen. Hoe dan ook, dit nummer was een veel betere opener dan vorig jaar. Toen kreeg Oostende “Armee der Tristen” voorgeschoteld, een voor velen toen onbekend nummer uit de laatste worp ‘Zeit’ (2022). Bij “Rammlied” echter, dat ondertussen alweer dateert van 2009, was de blijk van herkenning groot en werd onmiddellijk het vuur aan de lont gestoken van een set die zowel letterlijk als figuurlijk de boel georkestreerd in de fik stak.
De set bestond verder uit quasi dezelfde muzikale als visuele bouwstenen als vorige jaren. Variatie kregen we vooral in de eerste 45 minuten, waarbij o.a. “Bestrafe mic”h een aangename nieuwkomer op de setlist was.  Niet enkel is dit een dijk van een plaat die menig hoofd slaafs deed meeknikken op het ritme, ook deed het de lachspieren een eerste maal in werking treden toen de klungelige toetsenist Flake Lindemann probeerde een portie billenkoek te geven met een naar Rammsteinse normen eerder kleine zweep. Lindemanns wraak was zoet, toen hij de arme man later tijdens “Mein teil” meermaals probeerde te koken in een grote ketel met een arsenaal aan vlammenwerpers waar zelfs Poetin begint van te kwijlen. Een stukje theater dat een beetje fan trouwens al meermaals gezien heeft, maar toch niet verveelt.
Vanaf “Zeit”, nummer negen op de lijst, kregen we dezelfde setlist voorgeschoteld als vorig jaar. Enkel “Pussy” werd zoals eerder vermeld wel vervangen door het brave “Ohne dich”. Toch hadden we niet het gevoel dat we naar de zoveelste herhaling van F.C. De Kampioenen aan het kijken waren, want dergelijk muzikaal en visueel spektakel krijgen we toch niet vaak te zien en te horen.  Ondanks enkele smakeloze toetsen, zoals de uitgemolken “Deutschland” remix van een tot dj ontpopte gitarist Richard Z. Kruspe, smulden we van dit optreden. Vooral het gelijknamige lied “Rammstein”, waarbij Lindemann vurige tentakels uit zijn rug schoot, blijft op ons netvlies gebrand.

Rammstein bracht ons opnieuw een gesamtkunstwerk dat niet teleurstelde. Ondanks het grote showelement en de tonnen brandstof die de lucht ingespoten werden, was het toch opnieuw de energie en muzikale kunde die dit optreden memorabel maakten. En Lindemann? Die kweelde alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Enkel tijdens “Ich will” bleef hij het publiek 5 seconden indringend aankijken na de zin: “Wir wollen, dass ihr uns vertraut.” Als reactie kreeg hij luid applaus dat echter niet unisono klonk… Ik sluit af met de woorden: “Wir hoffen, dass unser Vertrauen nicht beschädigt wird. Bis bald?”

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5349-rammstein-04-08-2023.html?Itemid=0  

Organisatie: Greenhouse Talent

Tenacious D - Een collectieve zangstonde

Hoewel Graspop pas op donderdag zijn poorten openzwaaide voor het betere metalgeweld, moesten fans van het zwaardere genre dinsdag niet op hun honger blijven zitten. Niet enkel speelde KISS die dag in Paleis 12, enkele kilometers verder gaf Tenacious D van jetje in een broeierig en uitverkocht Vorst Nationaal.
Toegegeven, de deuntjes van de comedy rockband kunnen we bij momenten bezwaarlijk als metal beschouwen, toch wordt de band in de armen gesloten door de community.

In de zaal dan ook veel zwarte T-shirts en vooral mannen rond hun veertigste, die dus jonge kerels waren toen Tenacious D in 2001 hun gelijknamig debuut ‘Tenacious D’ de wereld instuurde. De band rond Kyle Gass en filmster Jack Black was in 2020 voor het laatst te gast in een uitverkocht Vorst Nationaal en liet ook nu weer een verpletterende indruk na.

Als opwarmertje (in een al hete tent) kregen we Steel Beans voorgeschoteld. Hoewel de naam anders doet vermoeden, was de psychedelische bluesrock van Jeremy DeBardi licht verteerbaar en werd zijn set goed gesmaakt door het reeds aanwezige volk. Wat opvallend is, is dat Steel Beans een eenmansproject is. Dat betekent dat DeBardi zowel de zang en het drum- en gitaarwerk voor zijn rekening nam. Als men in de toekomst dus zegt dat enkel vrouwen kunnen multitasken, volstaan volgende twee woorden als repliek: “Steel Beans”. Vooral Molotov Cocktail Lounge kon ons uitermate bekoren en deed bij momenten denken aan The White Stripes.

Met een kwartiertje vertraging was het dan tijd voor ‘The Greatest Band in the World’, of dat is toch hoe Tenacious D zichzelf omschrijft. Een goed bebaarde Jack Black uitgedost in een vlammende outfit en een eerder casual geklede Kyle Gass begroetten hun fans en bewapenden zich vervolgens met hun akoestische gitaren alvorens de set af te trappen. Dat de heren niet van plan waren om rustig naar een hoogtepunt toe te werken, werd duidelijk toen “Kickapoo” ingezet werd als opener. Dat de song, waarbij oorspronkelijk wijlen Dio en Meatloaf ook even hun zegje doen, een van de populairste nummers van ‘the D’ is, bewees de collectieve zangstonde die spontaan uitbrak. Een zangstonde die quasi niet meer stil viel tot het doek figuurlijk viel. Ongelofelijk om zien en horen hoe het publiek de teksten, en soms zelfs bindteksten, noot voor noot kon meezingen.
Na enkele nummers viel het Jack Black op dat ondertussen de eerste hittegolf van het jaar België aan het verschroeien was. “Shit, it’s hot in Brussels”, schreeuwde de acteur en probeerde tevergeefs zijn pens af te koelen door te wapperen met zijn shirt. Desalniettemin boette Tenacious D tijdens de ganse set niet in aan energie en vuurde de ene na de andere oorwurm richting publiek. Vooral “The Metal”, “Beelzeboss (The Final Showdown)” en slotnummer “Fuck Her Gently” deden het kwik in de thermometer nog wat extra stijgen.
Grappen en grollen konden natuurlijk ook niet ontbreken tijdens een optreden van een comedy rockband. De ganse set was dan ook doorspekt met doldwaze sketches en moppen. Zo was er bijvoorbeeld de nieuwe vuurwerkverantwoordelijke Biffy Pyro die er niet in slaagde om op het juiste moment vuurwerk af te steken en daarom steeds op zijn donder kreeg van Black: “You press that damn button when we demand pyro!” Slechts op het einde, en na enkele bemoedigende woorden van Black en Gass, slaagde onze vriend erin de gaskraantjes volledig, en op het juiste moment, open te draaien.
Ook de sax-a-boom, lees: een plastieken kindersaxofoon, was opnieuw van de partij. Een trotse Black probeerde te bewijzen dat hij nog steeds een feestje kon bouwen met het niemendal, waarop Gass hem overtrof met een uit de kluiten gewassen, stoffen versie ervan en Baker Street van Gerry Rafferty inzette. “The Max-a-boom”, riep Gass trots, waarop Biffy een vuurstraal lanceerde en Black vervolgens pisnijdig over het podium sakkerde.

In iets minder dan anderhalf uur kreeg Vorst een gevarieerde en ludieke set, waarbij het stevigere werk afgewisseld werd met de zachtere klassiekers en de nieuwe hits “Videogames” en “Wicked Game” (cover Chris Isaak).
Geheel vernieuwend was Tenacious D echter niet, maar dit deerde niet. De gekende feestformule en de meezingers zorgden opnieuw voor de nodige ambiance en vertier. En laat ons eerlijk zijn, dat is toch waarom we zo houden van deze band. Keep on rockin’, D!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4982-tenacious-d-13-06-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Elton John - Afscheid in majeur

Afscheid nemen. Niemand doet het graag, maar toch zijn er ook hier uitzonderingen. De ‘Farewell Yellow Brick Road’ tournee van Sir Elton John bijvoorbeeld. Na ruim drie jaar wachten door corona en een heupoperatie konden fans zaterdag eindelijk hun ticket verzilveren en plaatsnemen in een uitverkocht Sportpaleis. Hoewel John zijn carrière ruim 50 jaar geleden startte – zijn debuutalbum ‘Empty Sky’ dateert alweer van 1969 – waren het niet enkel babyboomers die de weg naar de muziektempel vonden. Met een karrenvracht aan hits, een samenwerking met de jongere generatie artiesten en een recent verschenen biografische film (‘Rocket Man’) kan het dan ook niet anders dan dat de Britse poprockster nog steeds relevant is.
Tijdens zijn enorme afscheidstournee is zijn optreden in het Sportpaleis op zaterdag nummer 308. Het was dan ook afwachten met hoeveel enthousiasme en energie Elton John België adieu zou zeggen.

Met een kleine vertraging en terwijl de laatsten hun plaats in de zaal zoeken, trekt een glitterende Elton John zijn afscheidsfeestje op gang met “Bennie en the Jets” en “Philadelphia Freedom”. Geen zware kanonnen om de set te openen dus, maar wel goed genoeg om een flinke dosis sfeer de zaal in te sturen.
John, gezeten aan zijn vleugelpiano links op het podium, wordt bij iedere grimas en glimlach op luidkeels applaus onthaald en geniet zichtbaar van de aandacht. Hoewel de Britse artiest quasi de ganse set achter zijn klavier zal doorbrengen, valt er visueel toch veel te rapen op het podium dankzij de energetische begeleidingsband en de enorme video wall.
Via deze ledwand worden o.a. live beelden, fragmenten van clipjes en andere visuals die van meerwaarde zijn voor de gebrachte liederen, getoond. Een mooi voorbeeld van dit laatste is de selectie vakantiefoto’s van Magnum-fotograaf Martin Parr tijdens “I Guess That’s Why They Call It The Blues”.
Tijdens de eerste helft van de set wordt het publiek eerder rustig meegenomen op een reis doorheen het oeuvre van de Britse spring-in-‘t-veld, met als hoogtepunten “Border Song”, dat als ode aan Aretha Franklin opgedragen werd, “Tiny Dancer” en een uit de kluiten gewassen versie van “Rocket Man”. Staande ovaties na deze pareltjes kunnen dan ook niet ontbreken.
Na een soloversie van “Candle in the Wind”, waarbij John’s piano een ritje maakt over het podium,  is het tijd voor een kostuumwissel en krijgen we het prachtige instrumentale “Funeral For a Friend” gevolgd door een krachtig “Love Lies Bleeding”. Vanaf dan lijkt de kranige popster enkel maar versnellingen hoger te schakelen tot groot genoegen van het publiek. “I’m Still Standing”, dat  na combo “Don’t Let the Sun Go Down on Me” en “The Bitch is Back” gespeeld wordt, zorgt voor het publieke oorgasme van de avond. Vanaf dan is het dak figuurlijk van het Sportpaleis geblazen en is neerzitten geen optie meer. Op de tonen van “Crocodile Rock” en “Saturday Night’s Alright for Fighting” wordt er richting encore geswingd en bewogen.
Deze wordt ingezet door “Cold Heart”. Je weet wel, die recente hit die hij tijdens de lockdown opnam met Dua Lipa en hoge toppen scheerde in de charts. Het funky nummer wordt grotendeels op band afgespeeld, met een ietwat overbodige John aan de piano, maar houdt toch aardig wat vaart in de set.
Na een fenomenale versie van “Your Song” is het dan echt tijd om afscheid te nemen van het nog levende icoon met “Goodbye Yellow Brick Road.” Tijdens het luidkeels meezingen van de bijhorende a-aa-aaahs en e-ee-eeehs zien we een zichtbaar tevreden en dankbare John de lift nemen richting de sterren op het scherm en virtueel verdwijnen in een fel hemellicht.

Wat een show! Als recensent moeten we kritisch zijn, maar hier viel weinig op aan te merken. Afgezien van het overdreven hoog geluidsvolume in de zaal, kunnen we enkel maar met lovende woorden spreken over dit optreden.
Elton John speelde bijna twee en een half uur de pannen van het dak zonder dat er een deuk in het optreden te bespeuren viel. We zien het hem weinigen nadoen op zijn leeftijd en zo goed bij stem zijnde. Twee avonden lang. Sjiek! 
U bent een groot meneer, Sir Elton John. Bedankt dat we erbij mochten zijn! Vaarwel, of toch tot ziens!?

Organisatie: Greenhouse Talent

Stromae - Een formidabele thuismatch

15 maart 2023 is niet enkel de dag dat Lotte Kopecky de concurrentie naar huis rijdt op Nokere Koerse, maar ook de dag dat Stromae een eerste van drie opeenvolgende optredens geeft in zijn geliefde thuisstad Brussel. Na een Noord-Amerikaanse tour vorig najaar is de grootmeester van de elektronische muziek terug op Europese bodem waar hij begin maart gestart is met een tour die voornamelijk bij onze zuiderburen halt houdt.
Plaats van afspraak voor de eerste drie Belgische optredens - en ook de volgende vijf later dit jaar - is Paleis 12, een muziektempel die we steeds meer en meer weten te waarderen. Dat Stromae naast chocolade, bier en FN-wapens één van Belgiës bekendste exportproducten is, bewijst een tot de nok gevulde zaal.

Als voorprogramma krijgt Brussel omstreeks 20 uur de Franse Yamê voorgeschoteld. Zelf hadden we nog nooit gehoord van deze singer-songwriter met Kameroense roots, en het merendeel van Paleis 12 evenmin aan de eerste reacties te zien. Net zoals Stromae brengt Yamê een mix van hiphop, elektronische muziek en gevatte Franse teksten met een sausje van Afrikaanse tinten. Enkel gewapend met een keyboard (en geluidsband) serveert Yamê een eerder ingetogen set die hier en daar toch losbarst. Wie de stijl genegen is,  kan deze opkomende artiest gerust in het laadje ‘revelaties’ leggen. Zoek gerust even de single “Call of Valhalla” op en laat je meedrijven op het aanstekelijke ritme.

Na een korte pauze licht plots de grote ledwand op en zien we een desolaat ruimtelandschap waarin Stromae als een animatiefiguurtje verschijnt. Hij neemt ons mee naar zijn toevluchtsoord waar enkel hijzelf en wat klungelige robotarmen lijken te leven. Als een van de robotarmen er niet in slaagt om degelijke muziek te maken, beseft Stromae dat het tijd is om terug te keren naar de bewoonde (muziek)wereld. Na deze mooie knipoog naar zijn zevenjarig hiaat als artiest opent meneer Van Haver met “Invaincu”, een niet mis te verstane boodschap aan het begin van wat een episch concert zal zijn. Na “Fils de Joie”, dat net zoals “Invaincu” terug te vinden is op de laatste worp ‘Multitude’ (2022), begroet de maestro het dan al uitzinnige publiek. Hij is blij en vereerd om in zijn Brussel te staan en is van plan om samen met zijn muzikanten, die Kraftwerkgewijs achter hem opgesteld staan, er een ferme lap op te geven.
Stromae beseft dat hij dit niet enkel kan bereiken met nieuw werk en dus voegt hij daad bij woord door ook te putten uit zijn twee voorgaande albums. Het valt op dat het toch voornamelijk de hits zijn uit ‘Racine Carrée’ (2013) die het publiek naar extra hoge sferen laten stijgen. Als een robothondje ergens midden de set het jasje van Stromae komt leveren, zorgt het daaropvolgende salvo van “Papaoutai” en “Ta fête” voor een muzikale explosie die de Heizel laat daveren op zijn grondvesten.
Net zo divers en stijlvol als Stromae is ook het decor. De op het eerste gezicht eenvoudige ledwand is eigenlijk een verzameling van tien ledpanelen die bediend worden door eenarmige robots. Hiervoor werkte Mosaert, het creatieve label achter Stromae, samen met het Duitse KUKA, een toonaangevend bedrijf binnen de industriële robotica.
Tijdens “Quand c’est?” krijgt het publiek voor de eerste keer een demonstratie van de ingenieuze constructie: vergezeld door grauwe beelden vormen de panelen zich om tot een soort tunnel rond de zanger om de dreiging van kanker weer te geven. Vanaf dan zal de mobiliteit van het decor vaak de emoties en context van de songs visueel benadrukken, zo ook tijdens “Formidable” en “L’enfer”.
Dat Stromae een rasartiest is die weet hoe je een uitstekende show moet opzetten, blijkt andermaal uit dit optreden. Niet enkel de karrenvracht aan hits en het vindingrijke decor dragen hiertoe bij, maar ook het respect en de dankbaarheid waarmee de Brusselaar ons door zijn set loodst. Zo draagt hij “Declaration” op aan alle vrouwen (n.a.v. de internationale vrouwendag vorige week) en zet hij zijn  vrouw extra in de bloemetjes alvorens “C’est que du bonheur”, een lied over het vaderschap, te berde te brengen.
In de encore krijgen we nog, hoe kan het ook anders, “Alors on danse” op ons afgevuurd en een ingetogen versie van “Mon Amour”.

Zoals eerder gezegd zal de maestro begin juni en december nog vijf keer van jetje geven in Paleis 12. Wie nog geen kaartje heeft, is er helaas aan voor de moeite. Net zoals voor deze eerste drie optredens waren ook hier de kaartjes in een wip de deur uit.
Wie Stromae toch nog aan het werk wil zien dit jaar, kan op donderdag 29 juni wel nog naar Rock Werchter waar hij de affiche deelt met o.a. Stormzy, Iggy Pop en Compact Disk Dummies.

Organisatie: ODProductions ism Universal

Apocalyptica en Epica (The Epic Apocalypse Tour) - Symfonische synergie 

In 2019 sloegen Apocalyptica en Epica de handen in elkaar voor een tournee met als klinkende titel The Epic Apocalypse Tour! Helaas gooide ook hier Covid roet in het eten waardoor de tour tot tweemaal toe uitgesteld werd. Uitstel is echter geen afstel en op 29 januari stonden de grootheden van de symfonische metal voor een uitverkochte AB.

Het voorprogramma werd verzorgd door Wheel. Helaas misten we door het vroege aanvangsuur het optreden van deze progressieve metalband uit Helsinki, Finland.
De landgenoten van Apocalyptica openen daarna met “Ashes of the Modern World”. Dit meesterwerkje uit hun recentste worp ‘Cell-0’ (2020), met enkel akoestische deuntjes, zet meteen de toon voor een set om u tegen te zeggen. De mysterieuze, dreigende toon van het lied wordt kracht bijgezet door beelden van een wereld in verval die via een grote led-muur geprojecteerd worden. Na een akoestische gedeelte waarin we o.a. “Grace” en het prachtige “Rise” voorgeschoteld krijgen, roept frontman Eicca Toppinen zanger Franky Perez op het podium. De enthousiaste Amerikaan begroet het publiek uitgebreid alvorens “I’m not Jesus” in te zetten. Je weet wel, die plaat waar Corey Taylor (Slipknot, Stonesour) oorspronkelijk de vocals op zich neemt. Zeker geen slechte versie, maar we verkiezen toch Taylors stem bij dit lied. Daarna krijgen we “Shadowmaker”, het debuut van Perez bij Apocalyptica. Brussel smult en ook Perez lijkt zich te amuseren, want tijdens het instrumentale gedeelte neemt hij prompt plaats naast percussionist Mikko Sirén om samen te trommelen. Na het populaire “I Don’t Care” wordt Perez terug naar de coulissen verwezen en put Apocalyptica (eindelijk?) uit het album dat voor hun grote doorbraak zorgde in 1996, namelijk ‘Plays Metallica by Four Cellos’ (1996). De begintonen van “Nothing Else Matters” zorgen voor een ingetogen moment van euforie in de zaal en hier en daar verschijnt er zelfs een gsm-lichtje. “Inquisition Symphony” en “Seek and Destroy” zorgen ervoor dat we de zakdoeken niet moeten bovenhalen.
Eindigen doen de Finnen met een geflipte versie van de klassieke klassieker “In The Hall Of The Mountain King” van Edvard Grieg. Het lied dat oorspronkelijk fatsoenlijk ingezet wordt, ontaardt al snel in een muzikale razernij waarbij de cello’s eerder gebruikt lijkten te worden als vuurboren dan muziekinstrumenten. Toch valt hier opnieuw maar een ding op… de absolute wereldklasse en veelzijdigheid van deze band.

Omstreeks negen uur is het dan tijd voor Epica om van jetje te geven. Hoewel dit een co-headline show is, verraden de vele T-shirts dat de meesten toch voor de Nederlandse band gekomen zijn. De Nederlanders openen bombastisch met “Abyss of Time – Countdown to Singularity”, een dijk van een plaat en de ideale opener van een gevarieerde set.
Wie Epica al eerder op festivals zag, weet dat de band graag uitpakt met verbluffende visuals en weelderige vuurwerkjes. Tijdens dit optreden moeten we het echter stellen zonder dit alles. Het podium van de AB is simpelweg te klein (en te laag) om het ritmisch in de fik te steken. Gelukkig brengt ook hier de led-muur soelaas. Vooral tijdens “The Final Lullaby” is het resultaat verbluffend.
Verder wordt opnieuw bevestigd dat Epica een band is waarvan je ziet dat ze graag spelen. Zo straalt en zingt zangeres Simone Simons ook nu weer als een dartele nachtegaal en mismeestert toetsenist Coen Janssen met de nodige schwung zijn keyboard. Ergens midden de set worden de jongens van Apocalyptica er even bijgehaald voor “Rivers” De song krijgt door de typische klank van de cello’s een extra gelaagdheid die het publiek zeker kan smaken. Na een knuffel van Simons mogen de Finnen dan eindelijk de tourbus op.
Verder krijgt Brussel nog “Code of Life and Design your Universe” voorgeschoteld voor we de bisronde ingaan. Die begint met meezinger “Cry for the Moon” die voor een gevoel van samenhorigheid zorgt tussen band en publiek. Zo’n momentje dat zeker nog een paar dagen zal nazinderen bij velen. Via het opzwepende “Beyond The Matrix” gaat het dan naar afsluiter “Consign to Oblivion” dat voor de laatste keer het dak van de muziektempel blaast.

We moesten een tijdje wachten op de Epic Apocalypse Tour, maar ook hier geldt het spreekwoord: honger is de beste saus. Apocalyptica en Epica bewezen met verve dat ze zich nog steeds in de bovenste schuif van de symfonische platenkast bevinden. Daarenboven zorgde deze combo voor een synergie die we al een tijdje niet meer gezien hadden tijdens optredens.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Epica
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4588-epica-29-01-2023.html

Apocalyptica
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4587-apocalyptica-29-01-2023.html

Wheel
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4586-wheel-29-01-2023.html

Organisatie: Live Nation

Within Temptation + Evanescence - Worlds Collide Tour - Vrouwen boven!

Within Temptation en Evanescence die een affiche delen. Voor velen was het enkele jaren geleden tweemaal in de ogen wrijven en watertanden om twee grootheden van de female fronted hard rock/metal op een avond te zien. Maar helaas gooide ook hier covid roet in het eten waardoor de Worlds Collide tour in Brussel enkele malen uitgesteld werden. Op 21 en 22 november was het dan eindelijk zo ver in Paleis 12. Wij waren erbij op 22 november.

Opener van de avond was VERIDIA, maar helaas waren we te laat om deze Amerikaanse alternatieve rockband aan het werk te zien. Iets voor acht was het tijd voor de eerste klepper van de avond: Within Temptation. Dat de Nederlandse band na al die jaren nog steeds een grote schare trouwe fans heeft, bewees het luide applaus dat al losbarstte nog voor de opkomst van de leden.
De band opende met “See Who I am” uit ‘The Silent Force’ (2004).  En wees maar zeker dat Brussel dat gedaan heeft. Zangeres Sharon Den Adel had zich voor de gelegenheid prachtig uitgedost als walkure en ging prima op in het decor dat gedomineerd werd door een reuzegroot hoofd. Na “Iron” vuurden de Nederlanders “Paradise (What about us)” op ons af. Tarja (Turunen) die oorspronkelijk meezingt in dit duet, werd er via ingenieus gebruik van een rond, mobiel lichtscherm even bijgehaald. Het moge duidelijk zijn: show geven betekent ook show verkopen bij Within Temptation. Zo nam den Adel even later plaats in een bakje dat prompt de lucht inging om “Angels” ten berde te brengen. Later zou ze dit kunstje min of meer herhalen tijdens tegelplakker “All I Need” door plaats te nemen in een grote cirkel. Even leek het wel alsof het vissertje van Dreamworks een concurrente had.
“Raise your Banner”, origineel met Anders Fridén van In Flames, werd opgedragen aan Oekraïne. Een politiek statement tijdens een symfonisch metalconcert? Why not! Of het nodig was om de ganse tijd met een Oekraïense vlag te zwaaien, is weer een andere vraag. Een ding is zeker: de komende jaren moeten we de band niet verwachten op Russische bodem.
Afsluiten deed Within Temptation met “Mother Earth”, dat samen met “Ice Queen” toch wel voor de grote doorbraak zorgde in België in 2000. Tijdens dit slotlied werd het vuurkraantje nog eens goed opengedraaid en de nodige CO2 de lucht ingejaagd. Dit zorgde opnieuw voor mooie effecten, maar moeder aarde huilde zachtjes. 

Tijdens de decorwissel maakten het reuzehoofd en de meest opzichtige visuele showelementen plaats voor een eerde sobere, piramideachtige lichtstructuur. Theatraliteit is bij Evanescence duidelijk minder een handelsmerk dan bij Within Temptation.
Openen deden de Amerikanen met “Broken Pieces Shine” uit het laatste album ‘The Bitter Truth’ (2021). Drummer Will Hunt zette het lied in vanop een verhoogde stelling terwijl hij het publiek begroette. Zangeres Amy Lee, tevens ook het uitgangsbord van de band, verscheen niet veel later achter hem om daarna onder luid applaus rustig de trappen af te dalen. Het is al een tijdje geleden dat we Evanescence live aan het werk zagen, maar het viel onmiddellijk op dat de band aan energie en kracht nog niets ingeboet heeft.
“Made of Stone” en “Take Cover” volgden, maar het was toch vooral tijdens “Going Under” dat het publiek voor de eerste keer collectief de hoofden liet schudden. Nadat een vleugelpiano uit het podium opdoemde tijdens de medley “Lose Control/Part of Me/Never Go Back” werd het intieme “Far From Heaven” ingezet. Deze combinatie typeerde in feite de ganse set, namelijk een aaneenschakeling van hardere songs af en toe geblust met zachter werk. Zo leek het alsof Lee bij momenten gestalte gaf aan een onzeker tienermeisje dat graag hard uithaalt naar de buitenwereld, maar in feite broos is en een dikke knuffel nodig heeft.
Via hits als “Better Without You”, “Imaginary” en “Blind Belief” werd de eindsprint ingezet met oorwurm “My Immortal”. Hierna bleef de vleugelpiano nog even staan om de begintonen van slotlied “Bring Me to Life” in te zetten en Paleis12 nog een laatste maal in extase te brengen.

Het was met volle teugen genieten van de ‘Worlds Collide’ tour. Within Temptation en Evanescence bewezen elk op hun manier dat vrouwen zeker hun mannetje kunnen staan in de voornamelijk door mannen gedomineerde rock-/metalscene.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Within Temptation
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4517-within-temptation-22-11-2022.html?Itemid=0
Evanescence
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4518-evanescence-22-11-2022.html?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Nightwish - Alive and Kicking

Met enig uitstel door het welgekende beestje corona hield Nightwish zondag eindelijk halt in Antwerpen n.a.v. hun nieuwe album ‘HUMAN. : || : NATURE.’, dat ondertussen alweer dateert van 2020. De Finnen hadden een maand geleden het Latijns-Amerikaanse gedeelte van hun uitgestelde wereldtournee afgerond en waren nu klaar om Europa in te nemen. First stop: een uitverkochte Lotto Arena.

Opener van de avond was de industrial metalband Turmion Kätilot.  In het Fins betekent de bandnaam zo veel als ‘vroedvrouwen des verderfs’. Er ging dus zeker geen liefdevolle sfeer in het begin van de avond.
Hoewel redelijk bekend in eigen land, waren de Finnen duidelijk nieuwe kost voor het gros van de aanwezigen. De eigenwijze, elektronische geluiden en de ruwe stem van zanger Mc Raaka Pee hadden een zeker Verfremdungseffekt op de doorsnee Nightwishfan, maar toch werd er mild gereageerd.

De volgende band die de bühne mocht bestijgen, was Beast in Black. De band werd opgericht door gitarist Anton Kabanen na het verlaten van Battle Beast. Dat de powermetalband een steeds luider klinkende naam in de metalwereld is, bewees hun ontvangst in Antwerpen.
De heerschappen hadden er duidelijk zin in, met een brede smile betraden ze het podium. Het was een lust voor het oog om naar te kijken: ze dansten als dartele konijnen, sprongen van de ene naar de andere kant om dan uiteindelijk synchroon een choreografie te demonstreren die zelfs K3 jaloers zou maken. Dit enthousiasme en de dansbare meezingers als “One Night in Tokyo”, “Blind and Frozen” en “End of the World” maakte Beast in Black tot de perfecte opwarmer. Om nog maar te zwijgen van het fantastische stembereik van zanger Yannis Papadopoulos. Wie ze trouwens nog eens live aan het werk wil zien, kan 9 februari in Trix terecht!

Daarna liet Nightwish het doek letterlijk vallen om na enkele knallers “Noise” als opener op het publiek af te vuren. Niet de krachtigste song als je het ganse repertoire van de Finnen bekijkt, maar wel die van de nieuwste worp ‘HUMAN. : || : NATURE.’ (2020). Zangeres Floor Jansen die haar strepen ondertussen al dik verdiende bij de groep, werd luidkeels onthaald door een uitzinnig publiek. De dankbaarheid en het enthousiasme van de Nederlandse schone vielen zichtbaar op. Ongetwijfeld zal ook het nieuws van de dag ervoor, namelijk dat ze borstkankervrij verklaard werd, ervoor gezorgd hebben dat ze er helemaal stond. Het feit dat ze voor de gelegenheid alle bindteksten in het Nederlands zei, zorgde ook voor een uniek samenhorigheidsgevoel tussen publiek en band.

Verder bracht Nightwish een set waarbij oud en nieuw materiaal mooi afgewisseld werd. De band die ondertussen al 25 kaarsjes uitblies, kan dan ook putten uit een schat aan symfonische metalpareltjes. Zo ging “Shoemaker” uit het nieuwe album naadloos over in “Last Ride of the Day”. Verder was de set evenwichtig opgebouwd, zodat er geen dip in het geheel te bespeuren viel. Een heavy song als “Dark Chest of Wonders” werd bijvoorbeeld gevolgd door het rustige “Harvest”, waarin een prominente rol weggelegd was voor fluitist Troy Donockley.
Toch kan men niet ontkennen dat het recente afscheid van Marco Hietala (voormalig bassist en zanger) een serieuze aderlating is voor de band. Vooral tijdens “I Want My Tears Back” hadden we graag zijn typerende ruwe stem gehoord i.p.v. de zachte van Donockley. Nieuwe bassist Jukka Koskinen viel op muzikaal-technisch vlak niets te verwijten, maar de vraag is nog maar of hij ooit de charismatische status van Hietala zal bereiken.
Slotlied van de avond was “The Greatest Show on Earth”. Dit bombastische opus magnum herinnerde ons aan de fascinerende planeet waarop we leven, en welke biodiversiteit en verscheidenheid aan culturen die onze aarde rijk is. Begeleidende visuals toonden niet enkel mooie beelden uit natuurdocumentaires, maar wezen ons ook op de klimaatcrisis door ontbossing, luchtvervuiling… Het povere resultaat van ‘COP27’ ging er ongetwijfeld anders uitgezien hebben, mocht Nightwish dit huzarenstukje opgevoerd hebben voor onze kortetermijndenkende wereldleiders.
Fans die gehoopt hadden op een bisnummer bleven echter op hun honger zitten. Het uitgebreide afscheid en de vele kiitos (‘bedankingen’ in het Fins) stilden wel enigszins deze honger. 

Nightwish bewees dat ze ondanks de vele woelige watertjes die ze in het (nabije) verleden doorgesparteld hebben, nog steeds alive and kicking zijn en een publiek van begin tot einde weten te begeesteren. Om met de laatste woorden van “The Greatest Show on Earth” af te sluiten: ‘WE WERE HERE’, en we waren verdorie blij!

Neem gerust een kijkje naar de pics
Beast in black
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4507-beast-in-black-20-11-2022.html?Itemid=0
Nightwish
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4506-nightwish-20-11-2022.html?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Green Day - Hella Mega Tour (Weezer, Fall Out Boy en Green Day) - Aan allen die gekomen zijn, proficiat!

Toen we een tweetal jaar terug voor de eerste keer de line up van de Hella Mega Tour zagen, moesten we ons toch even in de ogen wrijven: Weezer, Fall Out Boy en Green Day op één affiche! Verplichte kost voor elke (punk)rockliefhebber dus. Helaas stak de coronacrisis een serieuze stok in de wielen en ging het feest nu pas door. Nu ja, honger is de beste saus moeten velen gedacht hebben, het Sportpaleis zat dan ook afgeladen vol.

Amyl and the Sniffers mocht het feest op gang trekken, maar moest dit wegens het vroege aanvangsuur voor een quasi lege zaal doen. Ook wij konden er niet op tijd geraken om de Australische punkrockers aan het werk te zien.

Omstreeks 18.20 uur hadden de meesten de weg richting Sportpaleis gevonden, juist op tijd om Weezer te verwelkomen op het podium. De Amerikanen brachten de avond stevig op gang met “Hash Pipe”, gevolgd door “Beverly Hills” en” My Name is Jonas”. Mooie openers die de lange trip down memory lane, die deze avond was, kleurig startten. Na een eerste zangstonde tijdens “Pork and Beans” nam frontman Rivers Cuomo het woord om het publiek te verwelkomen. Dat deed hij zowaar in het Nederlands én met de woorden van de burgemeester uit Samson & Gert: “Aan allen die gekomen zijn proficiat, aan allen die niet gekomen zijn…ook proficiat!” Het Verfremdungseffekt kon niet groter zijn, maar het publiek smulde. Vervolgens kregen we nog o.a. “All My Favorite Songs” en “Undone (The Sweater Song)” voorgeschoteld, maar echt losbarsten deed het feest nog niet in Merksem.
Tijd voor drastische actie moeten Cuomo en de zijnen waarschijnlijk gedacht hebben want in een kwartier tijd probeerden ze het vuur aan de lont te steken met twee integraal gespeelde covers, namelijk “Enter Sandman” (Metallica) en “Africa” (Toto). Dit zorgde wel voor opwellingen van ambiance maar echt branden bleef het vuur niet. Met “Say it Ain’t So” en “Buddy Holly” als afsluiter kreeg de alternatieve rockband toch een geslaagd rapport.

Na een decorwissel, waarbij o.a. Weezers metalen bliksemschichten vervangen werden door enkele dode bomen en de ingang van een grot, was het tijd aan Fall Out Boy om de feestcarrousel verder te laten draaien. Alvorens we een eerste noot hoorden, werd het publiek via de schermen aangesproken en duidelijk gemaakt dat we in een of ander spacey horrorverhaal terechtgekomen waren. 
Daarna verwelkomden de Amerikanen onder luid applaus de zaal en openden ze met “Phoenix”. Dat Fall Out Boy indruk wou maken is een understatement, want een zee van vlammen werd ingezet om het geheel te ondersteunen. Na hits als “Sugar”, “We’re Going Down” en “Uma Thurman” nam gitarist Pete Wentz het woord om ons te zeggen dat ze blij zijn dat ze alsnog konden optreden na de coronacrisis. Alsof dit niet klef genoeg klonk, werd er terwijl een vleugelpiano op het podium gerold. Onder begeleiding van een zee van lichtjes zette zanger Patrick Stump vervolgens “Save Rock and Roll” in op een piano die vuur vatte.
Zeggen dat de show van Fall Out Boy een heel hoog popgehalte had, is een open deur intrappen. Zo vond er nog een decorwissel plaats waarbij een groot tuinhuis dienst deed als verhoog voor het drumstel van Andy Hurley, werd de vuurkraan nog een paar keer volledig opengedraaid en paradeerde Wentz plots onverschillig met een jersey van ons Belgisch elftal over het podium.
Toch ontbrak het waw-gevoel waar men naar op zoek is tijdens een optreden. Het leek bij momenten alsof de energie ontbrak bij de bandleden om een zaal als het Sportpaleis in vervoering te brengen. Ook snapten we weinig van de verhaallijn die de band ons probeerde door de strot te rammen. Gelukkig kon het publiek zich optrekken aan hits als “This Ain’t a Scene, it’s an Arms Race”, “My Songs Know What You Did in the Dark (Light Em Up)” en “Thnks fr th Mmrs”.

En dan was het tijd voor de top of the bill: Green Day. Dat de meesten hiervoor de helse rit naar Antwerpen gemaakt hadden, was duidelijk te merken aan het enthousiasme en de gespannen sfeer die heerste in de muziektempel. Toen tijdens de tonen van “Blitzkrieg Bop” van The Ramones plots een dronken konijn op het podium strompelde, wisten de fans dat het lange wachten eindelijk voorbij was.
Niet veel later begroetten de punkrocklegendes enthousiast het publiek en dropten ze een eerste spreekwoordelijk bommetje met “American Idiot”, gevolgd door “Holiday”. Het publiek reageerde extatisch en zitten was geen optie meer als je nog iets van de rest van het concert wou zien. De ene hit na de andere werd afgevuurd en dat kan ook niet anders met zo’n opgebouwd repertoire doorheen de jaren. Vreemd was dan ook toen plots “Rock and Roll All Nite “van KISS ingezet werd. Het Sportpaleis was duidelijk niet voorbereid op deze vreemde eend in de bijt, maar vond gaandeweg opnieuw aansluiting.  Onder andere “When I Come Around “ en, hoe kan het ook anders, “Basket Cas”e zorgden ervoor dat de schaal van Richter plots hoge pieken vertoonde.
Net zoals bij de fans heerste een duidelijke knaldrang bij de punkrockers, het verschil met Fall Out Boy kon niet groter zijn. Dat zanger Billie Joe Armstrong een volksmenner is, is algemeen geweten, en ook nu weer slaagde hij erin om het ganse concert het publiek uit zijn hand te laten eten. Zo inviteerde hij tijdens “Know Your Enemy”, dat net zoals het gros van de hits luidkeels meegekweeld werd, een fan op het podium om die vervolgens te laten stagediven. Een andere fan werd dan weer verrast met een gitaar na het begeleiden van “Knowledge”. Ook drummer Tré Cool was duidelijk in zijn element want na quasi ieder lied vlogen de drumstokken vrolijk in het rond.
Na “Wake Me Up When September Ends” en het prachtige “Jesus of Suburbia” werd de set afgesloten met een ingetogen versie van “Good Riddance (Time of Your Life)”.

Het Sportpaleis kreeg na de coronadip een gezellig Weezer, lauw Fall Out Boy en dominerend Green Day te zien. The Hella Mega Tour zal voor velen ongetwijfeld nog even blijven nazinderen. En wij kunnen niet anders dan besluiten dat we de ‘time of our life’ hadden.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2676-green-day-21-06-2022.html

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2675-fall-out-boy-21-06-2022.html

Organisatie: Live Nation

KISS - Afscheid met een klinkende zoen

Pinkstermaandag in Antwerpen, niet enkel een dag waarop de Sinksenfoor een massa volk verwelkomt, maar ook de dag waarop KISS halt houdt met hun ‘End of the Road World Tour’. Hun eerste en laatste keer in de Scheldestad, want enkele weken voordien kondigde de band aan dat ze na deze tournee hun glitterpakjes definitief aan de haak hangen. Dit zorgt echter allerminst voor een begrafenissfeertje in het Sportpaleis.

KISS kwam niet alleen maar laat zich voor de gelegenheid vergezellen door de heerschappen van The New Roses. De Duitse rockband werd last minute aan de affiche toegevoegd ter vervanging van Mammoth MVH, die initieel ging openen.
The New Roses brengt een portie snedige rock die het publiek gretig smaakt. Hits als “It’s a long way” en “Down by the river” kunnen dan ook op veel bijval rekenen. Een band om zeker in het oog te houden en verplichte kost voor fans van pakweg Buckcherry.

Iets voor negen klinken de inmiddels legendarische woorden door de speakers: “You want the best, you got the best, the hottest band in the world.” Vervolgens valt het doek letterlijk en kan men in een waas van rook en vuurwerk de bandleden van KISS deus-ex-machina-gewijs zien nederdalen op het podium op de tonen van “Detroit Rock City”. De band heeft er duidelijk zin in en heeft weinig moeite om het Sportpaleis in vuur en vlam te zetten, letterlijk soms. Bassist Gene Simmons herinnert er ons al snel aan dat Pinksteren de dag van de vurige tongen is, en werpt zijn uit de kluiten gewassen tong dan ook graag te pas en te onpas in onze nek.

Na een uitgebreide verwelkoming door zanger Paul Stanley volgen hits als “Shout it out Loud”, “Deuce” en “Cold Gin” alvorens een eerste solo weerklinkt. Vaak is dit een noodzakelijk onderdeel voor veel pensioengerechtigde bands en een rem op het optreden dat ze brengen, maar niet zo bij KISS! De solo’s die we voorgeschoteld krijgen, zijn om te smullen. Niet enkel zijn ze muzikaal-technisch van hoog niveau, ook krijgen we er de nodige show bij. Zo worden er tijdens de gitaarsolo van Tommy Thayer ufo’s uit de lucht geschoten en flirt drummer Eric Singer gretig met de camera terwijl hij van jetje geeft.
Ook Gene ‘the devil’ Simmons doet zijn duit in het zakje en bewijst tijdens zijn solomomentje waarom KISS nog altijd een shockrockband is. Al bloedspuwend brengt hij zijn bassolo die naadloos overgaat in “God of Thunder”, een visueel huzarenstukje dankzij de beweegbare LED-panelen en -wand.
Naar het einde van de avond toe volgen de grote kleppers met o.a. “Love Gun” (waarbij Stanley over het publiek zweeft), “I Was Made for Loving You” en “Do You Love Me”. Tijdens het laatstgenoemde lied regent het grote ballonnen op het publiek en denk je dat een climax wel bereikt werd. Maar dan volgt slotlied “Rock and Roll All Nite” waarbij alle registers nog eens opengetrokken worden, en een zee van papiersnippers en vuurwerk het Sportpaleis vult.

KISS kwam, zag en overheerste in het Sportpaleis.  Hoewel er qua show niets nieuws onder de zon was, was dit een optreden om duimen en vingers bij af te likken. We kregen een totaalspektakel waarbij vooral het enthousiasme en de energie van de band opviel. Dit was dan ook een afscheid waar we met veel plezier zullen aan terugdenken.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Stijn Raepsaet
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2625-the-new-roses-06-06-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2626-kiss-06-06-2022

Organisatie: Greenhouse Talent