The Black Keys zijn geëvolueerd van (Auerbach – Carney) rauwe, ruwe , hitsende Deltabluesrock - met een link naar Led Zep, The Kills, The White Stripes , Jon Spencer  naar een heuse band die retrorock, glamrock, bluestrash, stoner, Britrock funk & soul in een hip daglicht plaatsen. Onversneden, Opwindend, Energiek en Passioneel door het aanbod van  puur oprechte, woeste, stampende, broeierige rockers. In de eerste helft donderen ze over je heen met “Lonely boy”, “Dead & gone” en “Gold on the ceiling”. “Little black submarines” klinkt verrassend en boeit door de semi-akoestische start en de paar stevige klappen iets verderop.
En ze denderen maar door, sie , … tussen eenvoud, venijn en spitsvondigheid .
In het tweede deel zijn de songs meer doorleefd ,o.m. ”Sister” en “Hell of a season”,  zonder in te boeten aan doeltreffendheid. De muzikale weerhaken kunnen wel eens zalvend zijn, “Stop stop” is het lichtvoetige nummer op de plaat .
‘El Camino’ is alvast een erg gedreven plaat, die intrigeert en overtuigt!

De motor het duo Lamb , zangeres Louise Rhodes en computerfreak Andy Barlow, draait terug op volle toeren. Ze  leverden een nieuwe plaat af, simpelweg ‘5’ genaamd, vijfde in de reeks na ‘Lamb’ (’97), ‘Fear of fours’ (’99), ‘What sound’ (2001) en ‘Between darkness & wonder’ (2003) . Lamb onderscheidde zich binnen het triph(p)opwereldje van Massive attack, Everything but the girl, Tricky, Sneaker pimps en Portishead; er heerste een elektrische spanning tussen beiden door een dwars uitgekiende, gesofisticeerde sound van neohippe popfolk,  triphop, drum’n’bass , breakbeats en allerhande trancy beats (link naar de huidige dubstep), gerealiseerd door Barlow’s elektronica en Rhodes bezwerende, zwoele, breekbare (soms neurotische) vocals . Een broeierige spanning creëerden ze, innemend, pakkend, sfeervol, aanstekelijk, lieflijk, grillig en dansbaar.
De nieuwe plaat ‘5’ is een logisch vervolg op de twee vorige cd’s, die best spannend klinkt, Toegegeven, het materiaal kan misschien niet meer tippen aan vroeger; daarvoor is de  ‘muzikale botsing’ en de ‘jus’ wat weg en is het duo de weg ingeslagen van prettig wegdromen en –luisteren.  En toch  … De Lamb formule van een ingetogen , sfeervolle start, langzaam opbouwen, aanzwellende arrangementen en enkele elektronica explosies omgeven door Rhodes hemelse stem , intrigeren door de verrassende wendingen en de vaardige, hakkende ritmes en de slepende, forsere beats  … De sound ontroert, kietelt en prikkelt de dansspieren … wat meteen een  paar klassesongs oplevert als “Another language” , “Build a fire” en “Last night in the sky” . “Wise enough”, “Rounds” en “Strong the root” zijn sfeervolle songs, en een bloedend hart horen we op de ballad “The spectacle”. Tot slot, “She walks” maakt de link naar The Notwist door de  knisperende elektronica .  Het zorgt ervoor dat deze vijfde lamskotelet beter smaakt en meer dan de moeite waard is …

De uit Leiceister, UK afkomstige Kasabian is al aan toe aan z’n vierde plaat . En ze hebben hun carrière hier bij ons gestadig weten uit te bouwen . We hadden de band al in het vizier in de ‘early years’ . Met ‘West Ryder Pauper Lunatic Asylum’ wisten ze definitief door te breken . Opmerkelijke singles als “Processed beats” , “Club foot” , en recentere “Swarfiga”, “Fire” en “Where did our love go” sieren hun werk .
Ze putten rijkelijk uit de Britpop en voegen er retrorock, rock’n’roll en Indiase psychedelica aan toe . Ook de nieuwste cd klinkt coherent, gelaagd, boeiend , en brengt een afwisselend geheel van goed verteerbare poprock, met kille elektronica, harde synths en Oosterse klanken.  De singles “Days are forgotten” en “Re-wired” werken verslavend . De waveorkestraties en bombast van Suede kijken om de hoek bij “Let’s roll just like we used to” en “La fée verte”. “Switchblade smiles” en de titelsong zijn rock’n’roll knallers, en handig weten ze de gevoelige snaar te raken met een dromerige , sfeervolle “Goodbye kiss”  en “Neon noon”.
Drijvende kracht is gitarist (zanger) Sergio Pizzorno , naast de opvallende zanger Tom Meighan.
Broeierig songmateriaal van een band die in eigen land al groots is, hier meer en meer voet aan de grond krijgt en een verdiende erkenning krijgt.
Ohja , de cd titel ‘Velociraptor’ haalden ze uit de préhistorie …vleesetende op een vogel lijkende dinosauriër , die  2 meter groot wordt … We zijn hapklaar bevonden …

Banner Pilot gooide hoge ogen in 2009 met ‘Collapser’, hun (weliswaar al tweede album) debuut op het befaamde Fat Wreck Chords.  Vergelijkingen met acts als Dillinger Four, The Lawrence Arms, Alkaline Trio en Jawbreaker werden gretig uit de kast gehaald door verschillende ciritici.  Een dikke twee jaar later is er het vervolg ‘Heart Beats Pacific’ en ook nu levert  het viertal uit Minnesota ons een mooie lading punkpopsongs.  De hele plaat haalt een constant niveau en het is duidelijk dat de heren van Banner Pilot stuk voor stuk prima muzikanten zijn.  Echt zwakke momenten kent ‘Heart Beats Pacific’ niet maar toch blijven we een beetje op onze honger zitten omdat echte uitschieters jammer genoeg uitblijven.   Toch twijfelen we er niet aan dat het plaatje flink aftrek zal vinden onder de vele punkrockkids.

Twee jaar terug waren we behoorlijk onder de indruk van Stone Roses’ … heu … Fool’s Gold. De band gecentraliseerd rond Luke Top (zang/bas) en Lewis Pesacov (gitaar) verweven Afrikaanse, Oosterse, Indiase aanstekelijke ritmes en melodieën in Westerse pop en intrigerende, tintelende gitaarakkoorden.
De muzikale smeltkroes en het warme tropische geluid sijpelt ook op deze opvolger door. Minder exotisch misschien, maar even spannend en broeierig , waarbij we niet omheen de Talking Heads en de ‘80s Britpop heen kunnen, aangevuld met een relaxte, kleurrijke relaxte worldpopsound.
De muzikale veelkleurigheid mag dan in een popkleedje worden gestopt , aanstekelijk, heerlijk en sprankelend blijft het klinken . Een hechte eenheid en een sterk op elkaar ingespeelde band, door de gitaarloops, de aanvulling met synths en blazers en een zalvende zang met een licht galm, als op “The dive”, “Street clothes” en “Balmy”; de andere moedertaal wordt niet verloochend, want op één nummer “Tel Aviv” wordt het Hebreeuws behouden. Band met open vizier dus …

Hij is al boven de zestig en onze nachtkroegburgemeester Tom Waits levert nog steeds boeiende cd’s af. Ook de voorbije jaren werden we overstelpt met een reeks werkstukken, cd’s en ga zo maar door . Soms moet je wel eens het kaf van ‘t koren onderscheiden, maar OK bij Waits is het nog steeds de moeite waard … ‘Bad as me’ is er eentje om terug in te lijsten en onderstreept het meesterlijk sing/songwritingschap  en de intens rokerige vaudeville bluesyjazzpop.
Waits brengt voldoende varianten aan in de dertien songs van maximaal vier minuten . Soms stuwend in die broeierige sound met enkele uitspattingen als  “Chicago”, “Get lost”  en “Satisfied” , of de ingetogen, duistere romantiek als “Talking about the same time” , “Kiss me” en “Last leaf” .
Kernwoorden als ontroerend, poëtisch, schilderachtig, bezwerend, groovy en opwindend zijn op hun plaats. Op ‘Bad as me’ wijst en gidst Tom Waits als peetvader ons door de nachtelijke uren … Als we ons nu niet inchecken voor een cv nachtdienst …

Aeroplane van de Belgische producer Vito De Luca debuteerde eerder nog in 2011 met ‘We can’t fly’: Popdance rijkelijk overgoten van diverse invloeden als electro, disco, soul, jazz en trance. Gitaarriedels, electrobeats, strijkers, ‘70s disco, Hammond en psychedelica toetsen vullen aan, zonder zich te verstappen aan kitsch! ”Superstar” en de titelsopng van het debuut maakten alvast de dansvloer onveilig …
‘In Flight Entertainment’ is een muzikale uitloper van één van de danceprogramma’s op Pure FM van onze man. Hij zocht gelijkgestemden en hun tracks en muzikale ideeën versmolt hij in een naadloze mix.
De songs van zijn vrienden zijn meer dan de moeite  en zijn dus kwalitatief sterk . Er valt voldoende variëteit te noteren met ‘high in the sky’ en ‘floorkillende’ songs die baden in dubstep, hitsende en trancegerichte beats, discogrooves , funky basses en allerhande geluidjes en bleeps . Uitschieters zijn zonder meer als “Poolside”, “Herr Styler”, “Drop out orchestra” en “Mokinlight Matters” , naast een paar van de Vito zelf .
De mixmasters hebben hier de beats’n’grooves om ons in de juiste stemming te brengen …

De Deense blonde Nanna Oland Fabricius is een ‘do-it-all’ om haar frisse en meeslepende electropop in beweging te brengen . Ze schrijft, componeert, zingt en maakt dansbewegingen vanuit een ballerinaverleden . Ze eigent zich met de tweede plaat een plaatsje toe naast de andere synthpop dames Lykki Li, La Roux en Robyn .
Ze probeert in de elf songs voldoende variatie te steken, sfeervol, dromerig , traag meeslepend of ze geeft ze een lichte swing mee, richting trippop, discokitsch en dubstep . “Sun of a gun”, “Wolf & I”  en “White nights” zijn de koplopers van de leuke, fijne plaat …

Productief groepje, die Fucked Up’s uit Canada . De muzikale formule blijft er eentje van stevig opgefokte hardcore, punk, stoner/rock ‘n’roll en psychedelica, maar het blijft er eentje die beklijft . We horen hier maar liefst 18 nummers , die niet moeten voor elkaar onderdoen, wat een heel sterk album oplevert; het tempo wordt hoog gehouden, en de songs vervelen niet. De ene song is ietwat snediger, krachtiger en feller, de andere legt de klemtoon op een spannende broeierige opbouw . Explosieve songs dus onder de rauwe, schreeuwerige swingende vocals van de corpulente zanger/podiumbeest Pink Eyes (in de beste traditie van Sick of it All), evenzeer ondersteund door al/niet vrouwelijke backing vocals .
Alle registers worden gedurende 78 minuten opengetrokken. Vaardige, snedige en stuwende powerriffs, opzwepende drums en bezwerende toetsen bepalen de songs. Gewoonweg schitterend en doeltreffend . Opwindend, dreunend , liefdevol en ‘orgasmatisch’ . Dit zestal slaat je simpelweg knockout,  en daarvoor zijn een reeks als “Queen if hearts”, “Under  my nose”, “The other shoe” , “Turn the season” , “A slanted tone” , “Truth I know” , “I was there” en “Lights go up” verantwoordelijk .
Fucked Up = Voor wie houdt van de ‘old days’ van Black Flag, de resem stonerbands, het jeugdig rebelisme en enthousiasme van de gitaarnoise van een verbeten Sonic Youth en Britse indierock .
Ohja, het onderliggende verhaal :.. David verliest zijn geliefde tijdens een aanslag op zijn werk. Wat volgt is een dialoog tussen David en de verteller over depressie, oorlog, waanzin en schuld. Maar is Ictavio St. Laurent, de verteller, wel te vertrouwen en wat is zijn rol in het geheel … Welkom in ‘de story’ van ‘David comes to life’ …