Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op 3 oktober 2024 Nightlife: Mo’Juice: Horse meat disco, Muziekclub Wintercircus, Gent op 4 oktober 2024 Machinedrum, Martha Da’ro, Club Wintercircus, Gent op 5 oktober…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Joe Jackson - 2...
The Rats
Johan Meurisse

Johan Meurisse

donderdag 26 juni 2008 03:00

19

’19’ is het debuut van deze jonge Londense zangeres. Met haar souljazzypop vult ze de damesrevolte aan van Amy Winehouse, Duffy en Estelle.
Indringend emotievol songmateriaal wordt gebracht met een sober gehouden instrumentatie (akoestische gitaar, viool of piano), luister maar naar  “Daydreamer”, “Crazy for you” en “Make you feel my love”. Het zijn intieme, ingetogen liefdesliedjes. Adele wisselt ze af met meeslepende songs die voller en georkestreerd klinken: “Melt my heart to stone” en de singles “Chasing pavements” en “Cold shoulder”. Een collectie gevoelig materiaal dat mooi in het gehoor ligt. Verder is “First love” een wiegeliedje pur sang en en verve sluit ze haar tof debuut af met “Hometown glory”.

donderdag 26 juni 2008 03:00

Made of bricks

Kate Nash is een jonge Londense songschrijfster die al met twee singles “Foundations” en “Mouthwash” meteen naam maakte. Haar songs zijn geënt op haar pianospel en akoestische gitaar en worden gedragen door haar onschuldig kinderstemmetje en zegzang.
Haar songs hebben een eenvoudig goede melodieljn, klinken fris, vrolijk aanstekelijk , groovy en ingetogen. Een lach en een traan dus, die de songs nog intenser en emotievoller maken. Een pak nummers hebben een hitpotentie: “We get on”, “Pumpkin soup”, “Skeleton song”, “Mariella” en “Shit song”. Feelgood flowerpop!
’Made of bricks’ is een leuk plaatje van ontspannend, luchtig en innemend materiaal

donderdag 26 juni 2008 03:00

Every morning breaks out

Het jonge kwartet uit Ternat heeft een gevatte cd titel voor hun frisse, sprankelende gitaarrock. Inderdaad , dit is muziek om er meteen een fijne dag van te maken Hun uptempo songs hebben een freaky, catchy melodie.
Ze zijn pas zestien jaar oud en vielen al twee jaar geleden op, toen ze verdiend een finaleplaats op Humo’s Rock Rally bereikten. Snedige, subtiele rock met een positive vibe.
’Every morning breaks out’ plaatst zich in de schijnwerpers met elf puike songs, waarbij de singles “Time is over” en “Where do we go now” zich duidelijk weten te onderscheiden . Af en toe nemen ze vaart vaart terug . Enkel op “Weekend” en “Little mistakes” heeft het beloftevolle jonge gezelschap wat te veel pijlen verschoten…

Info op www.myspace.com/freakyage

donderdag 19 juni 2008 03:00

Flavors Of Entanglement

1995: de Canadese Alanis Morissette debuteert met ‘Jagged Little Pill’ en wordt gebombardeerd tot een grootse artieste. We hebben te maken met ingetogen, aangrijpende en stevige gitaarpop onder haar klaaglijke stem.
Tien jaar later …Alanis heeft een zware hectische periode achter de rug: ze brak met haar echtgenoot/producer en relativeerde haar Oosterse filologie van de tweede plaat ‘Supposed former infatuation junkie’.
Tot vóór ‘Flavors Of Entanglement’ bracht ze nog twee zwalpende cd’s uit. Ze staat, niet voor tijd trouwens, opnieuw sterk in haar schoenen, wat ervoor zorgt dat ze een evenwichtige plaat heeft uitgebracht, zonder dat haar vocals écht vervelen.
De popmelodie overheerst op “Underneath”, “In praise of the vulnerable man” en “Tapes”. “Not as we”, “Torch” en “Giggling again for no reason” klinken intiem en sfeervol. En Alanis zorgt voor kleur en afwisseling, met een Madonna’s ‘Ray Of Light’ gehalte van pulserende trancy beats en discotunes: “Citizen of the planet”, “Straitjacket”, “Versions of violence” en het afsluitende “Incomplete” hebben die muzikale aanpak. Voor niks is Madonna trouwens de platenbaas van Morissette.
Slotsom: een verdiende comeback en een aangename plaat!

donderdag 19 juni 2008 03:00

To survive

In 2006 debuteerde Joan Wasser met een opmerkelijke plaat ‘Real Life’. Ze werkte voorheen bij een resem bands als Sparklehorse, Antony & The Johnsons, Rufus Wainwright, Cave en Lou Reed. Bassiste Rainy Oteca is het enige vaste lid van Wassers Joan As Police Woman. Op de ingetogen titelsong is Rufus zelfs te gast.
Het uitgangspunt van het debuut is bewaard gebleven; we horen gevoelige en emotievolle pop, soul, jazz en klassiek, maar de songs op de tweede plaat klinken nog intenser en hartverscheurend. Ze hebben een spaarzame begeleiding, waarbij vooral stem en piano op het voorplan treden; luister maar naar “Honor wishes” (met een praktisch onhoorbare David Sylvian), “To be lonely” en “To survive”.
Joan Wasser is een bijzonder songschrijfster, die alle emoties laat horen: bitterheid, hoop, verdriet, angst en liefde. Tijdens de release van de plaat verloor ze haar moeder aan kanker. Het maakt de plaat écht persoonlijk.
”Holiday”, “Hard white wall” en “to America” zijn de meest poppy nummers. “Macpies” en “Start of my heart” laten de soul en jazz ferm doorklinken. Een lichte groove horen we op het uptempo “Furious”.
’To survive’ is een erg gevarieerde cd binnen een sfeervol geheel, waarbij Joan Wasser zich ontpopt als een jonge vrouwelijke Tom Waits. Overtuigende tweede cd!

donderdag 19 juni 2008 03:00

Viva La Vida or death and all his friends

Het Britse Coldplay, onder Chris Martin, ontpopte zich tot een wereldband na de tweede cd ‘A rush of blood to the head’, die het in 2000 verschenen debuut ‘Parachutes’ opvolgde. ‘X & Y’ uit 2005 klonk intenser en verfijnder, maar liet al af en toe ruimte voor een  avontuurlijker aanpak.
De songs van Coldplay zijn broeierig, slepend en hebben een sterke melodie en opbouw. Vanuit dit oogpunt zonk het kwartet niet weg in een moeras van voorspelbaarheid. Ze zochten inspiratie bij Brian Eno, namen de plaat op in Zuid-Amerika en in enkele kerken te Barcelona. De plaat gaat buiten hun geijkte paden en behoudt z’n spanning en intensiteit: boeiende poprock, sfeervolle toetsen , aanzwellende synths, aangevuld met nieuwe geluidjes, beats en instrumenten. Maw een juiste en gepaste dosis onverwachtse wendingen binnen het hitgevoelig karakter. ‘Viva La Vida or death and all his friends’ is een verrassende plaat met een pak overtuigende songs: opener “Life in technicolor” verwijst naar het ‘80’s “Somebody up there likes you” van Simple Minds, “Lovers in Japan” en “Reign of love” laten de soundscapes doorklinken. We horen Indische world op “Yes”, intimiteit op “The escapist” en “Lost” klinkt forser door de beats. “Death and all his friends” refereert aan de IJslandse pop van Sigur Ros en Bjork, en “Cemeteries of London”, “Chinese sleep chant”, “Viva La Vida” en “Violet hill” is typical Coldplay-poprock. Tenslotte onderstreept “42” de muzikale diversiteit van de band.
De fundamentele kracht van acht jaar Coldplay is gebundeld in deze overtuigende plaat!

zaterdag 21 juni 2008 03:00

Musiczine.net on myspace

Musiczine.net op myspace

http://www.myspace.com/musiczinenet
Het New Yorkse kwartet Liars, onder de weirdo zanger Angus Andrew, staat garant voor avontuur en experiment in hun punk/emo/indie/postrock sound. Ze leunen aan het oude Swans, Cave’s Birthday Party, PIL’s ‘Metal Box’ en ‘Flowers Of Romance’, de indie van Yo La Tengo en de noisepsychedelica van Butthole Surfers. Een apocalyptische, filmische soundtrack door de repetitieve, bezwerende en opzwepende drumritmes, vervormde gitaarloops en elektronica, gedragen door de zoemende praatzang van Andrew. Dit geluid was vooral te horen op de vorige cd ‘Drum’s not dead’. De recente plaat, simpelweg ‘Liars’ genaamd, klinkt terug iets harder en directer.

De projecties van een knetterend haardvuur aan een muur, achteraan het podium, injecteerden het dreunende, dreigende geluid. Liars vloog er meteen in met de stevige “Leather prowles” en “Clear islands”, waarbij ze niet vies waren de pedaaleffecten in te drukken om een noisemuur te creëren . De songs van het vroegere werk klonken intrigerend en aanstekelijk door de repeterende opbouw en de verrassende wendingen. De verdwaalde gitaardwarrels, de diepe bas, de elektronica en de logge, bezwerende en opzwepende drumritmes maakten het geheel wat nerveuzer en gejaagder. Andrew ging als een bezetene tekeer; een podiumbeest wat deed denken aan Mauro en Cave in z’n jonge jaren.
Een catchy elfenpopnummer bracht het publiek en band wat op adem. Genadeloos werd besloten met het strakke “Plaster casts of everything”.
De groep kon rekenen op een sterke respons, wat nog twee pittige songs in de bis opleverde: een stevig “7” en een zweverig, door elektronica en drums gedragen, “Movie …”.

Liars nam z’n publiek op sleeptouw en loodste hen doorheen hun bizarre muzikale kronkels; ze riepen het beeld op van een stel psychotisch dansende heksen rond hun ketel!

Het Gentse Penguins Know Why kaapten vorig jaar al de hoofdprijs weg op het Oost-Vlaamse rockconcours ‘De Beloften’. Het jonge kwartet refereerde aan de rauwe rammelende rock van Pavement en voegden er een vleugje postrock en een gekruid ‘80’s The Sound aan toe. Een muzikale evenwichtsoefening tussen een catchy, traditionele songstructuur en een gewaagder aanpak. “Antfucker”, “Catchers”, “Xoyo” en “Nifty” waren alvast enkele opmerkelijke songs.

Organisatie: 4AD, Diksmuide


donderdag 12 juni 2008 03:00

LP

Holy Fuck is een bandnaam die makkelijk in de mond ligt. Het duo uit Toronto verdiept zich in elektronicagefreak en wordt bijgestaan door een bassist en twee drummers . Ze creëren een broeierig, aanstekelijk en opwindend, energiek geluid. Hun muziek past in het rijtje van de grillige weirdo psychedelicarock van Battles en Trans Am, integreert de ‘90’s elektronica soundscapes van The Aloof en Sabres Of Paradise, verhoogt de trippende sound van Sigur Ros, en haalt een vleugje indie en drum’n’bass aan.
Hun quasi instrumentale sound klinkt groovy, dansbaar en doet ons bewegen in een ‘bevreemdende brave new world’. De negen songs op hun tweede plaat zijn allen even sterk, wat meteen een verdiende doorbraak mag betekenen!

donderdag 12 juni 2008 03:00

Saturnalia

Het is er uiteindelijk van gekomen dat Dulli en Lanegan eens samen een plaat gingen uitbrengen. Na talrijke los/vast uitwisselingen van Twilight Singers en Mark Lanegan Band, zijn beide Amerikaanse cultsterren van de alternatieve rock te horen onder The Gutter  Twins. Ze doopten hun cd ‘Saturnalia’, net als het Britse The Wedding Present, een kleine vijftien jaar terug.
Het is een eenvoudig op te splitsen plaatje geworden waarbij we het donker dreigende geluid van Lanegan horen en de sensueel prikkelende, dromerige, broeierige soulrock van Dulli. Je kunt duidelijk horen wie vocaal steeds het voortouw neemt.
Een snedig Afghan Whigs en Twilight Singers klinkt duidelijk door op “The stations”, “God’s children”, “Circles the fringes” en “Each to each”; het zijn stevige songs met een sterke groove en een vleugje bombast. Zelfs Lanegan rockt  … luister maar naar “All misery flowers” en “Idle hands”, waarbij hij nauw refereert aan het vroegere Swans.
Beide heren klinken sfeervoller op songs als “The body”, “ Who will lead us?”, “Bête noire” en de afsluitende track “Front street”.
’Saturnalia’ bevat overtuigend eenduidig songmateriaal van een sterk op elkaar ingespeeld duo. Wat een verbroedering! Interessant om weten is dat praktisch elke song in een andere bezetting werd gespeeld.

Pagina 253 van 277