Een goed bewaard geheim voor elke Vlaming is het Franse zigeunercollectief Les Ogres de Barback, die vorig jaar hun tienjarig bestaan vierden. Deze populaire broers en zussen Burguière uit Frankrijk worden sterk ontvangen in Brussel en Wallonië.
We leerden het kwartet vorig jaar kennen op het Dourfestival, die het publiek in feeststemming, maar ook in ontroering brachten met hun amalgaan aan stijlen.

Ze kwamen voor een triplette naar Brussel: in de Botanique, in het Théâtre 140 en in de AB, waar ze een twee en een half uur durende show opzetten van muziek en cabaret met een vleugje maatschappijkritiek.
Hun mix van zigeunerpop, folk, Balkan, hoempapa, kleinkunst en chanson brachten  ze met een ongelofelijk arsenaal aan instrumenten: naast gitaar, contrabas en drumkit, speelden ze op cello, klarinet, hobo, dwarsfluit, viool, accordeon, toetsen en blazers. De instrumenten hingen aan een stelling; boven aan de stelling was door kabels nog een deel percussie gebonden.
Les Ogres leunt aan Taraf de Haïdouks, Les Negresses Vertes, Think Of One en onze Vlaamse De Nieuwe Snaar. Een must om eens aan het werk te zien.

Het gemotiveerde, aangename kwartet speelde een gevarieerde set, waarbij ze rijkelijk grossierden in hun oeuvre en het recente ‘Du simple au Néant’ voorop stelden; Spil Fred stelde de songs voor met lappen tekst, die voor een (eenzame) Vlaming binnen dit publiek moeilijk te begrijpen was. Maar geen nood, we ondergingen met plezier hun emotievolle, innemende en aanstekelijke - op de dansspieren inwerkende -plattelandsmuziek, gaande van “Ma fille”, “Contes”, “Marée basse” naar “l’Arménienne”, “Jérome” tot “Les voyageurs”, “Grand-mère” en “Grosse tortue”.
Op een scherm zagen we folklore, natuurlandschappen en grauwe stadsbeelden, een perfecte soundtrack, refererend aan Moondog Jr’s ‘Sunrise’, en verbonden aan chansonniers als Brel en Piaf.
In de goed opgebouwde en afwisselende set kregen we na goed anderhalf uur een portie elektronica-experiment en trakteerden ze op een Ferre Grignard song.
In de lange bis bleef het kwartet van stijl en instrumenten wisselen, met songs als “Tequeno”, “Ni dieu” en “Monsier perdu…”, en eindigden ze als straattheater met poppen die een instrumentje bespeelden.

Originaliteit, spitsvondigheid, avontuur en variatie zijn woorden meer dan verdiend op hun plaats voor dit kwartet; een doorbraak is hen van harte gegund naar ons ‘plat pays’ Vlaanderen.

Organisatie: Ubu concerts

Twee beloftevolle bands Sweet Coffee en De La Vega, binnen de warme soulpop, serveerden het talrijk opgekomen publiek een zwoele, exotische Pasen, en deden even het winterweer van de avond vergeten.

Sweet Coffee debuteerde in 2004 en heeft totnutoe drie cd’s uit. De band nestelt zich een eigen weg tussen Sade, Everything but the Girl en De La Vega. De zomers sensuele popdance van het trio, onder de zang van de mooi ogende Raffaele Brescia, kan onvoldoende rekenen op airplay op de radio.
Live is het een heuse band (met zes!), elektronica-apparatuur, percussie, sax, klarinet en hobo, geruggensteund door de soulstem van Raffaele, een backing vocaliste en een rapper.
Ze speelden ongeveer een uurtje een uiterst genietbare, groovende set; de zalvende beats klonken af en toe krachtiger zoals op de sterke opener “Say hey yeah”, “Downtown”, “Friends” en “Keep on running”, die naadloos in elkaar overgingen. Doch Sweet Coffee liet het publiek opgaan en dromen in een seksueel prikkelende fantasiewereld door enkele sfeervolle loungy songs, “Ghost in your head” en “Lost in tears”. Postcoïtale muziek door de sensuele beats, een sax, een softe percussie en de zwoele vocals van de dames. Sweet Coffee flirtte met de stijlen jazz, soul, hiphop, house en funk. Op “What’s up with that” klonk de band directer door de raps van Mista. “Saxolude” liet een herboren Kelis horen en de opzwepende “New day”, “Memory lane” en “Perfect storm” waren een puike finale waarin ‘80’s disco/funk was verwerkt.

De La Vega debuteerde drie jaar terug met ‘Falling into place’. Hun broeierige, sfeervolle soulpop (met een jazzy tint) is op de langverwachte opvolger ‘The day after’ zowel op plaat als live directer geworden. De stem van Elke Bruyneel, die Lize Accoe vervangt, is beperkter en klinkt minder warm en doorleefd.
Het collectief klonk eenduidiger en speelde een aanstekelijke, snedige set, gaande van de rockende instrumentale opener “La derniere gitare”, naar “Once in a lifetime” en “On my mind”, tot het sfeervol, dromerige “Rescue me” en “Little clouds”. De toetsen, blazers en de dubbele percussie kwamen naar het eind meer op het voorplan met het freakende “Speedboy” en “Move on up”.
De La Vega bekoorde en speelde een afgewerkte set, doch de songs misten de vroegere sensualiteit, zoals op hun  afsluitende “Surely”, waarop de nacht kon worden ingezet met de ‘70’s soul, disco funk party!

Organisatie: Petrolclub, Antwerpen

Twee beloftevolle bands Sweet Coffee en De La Vega, binnen de warme soulpop, serveerden het talrijk opgekomen publiek een zwoele, exotische Pasen, en deden even het winterweer van de avond vergeten.

Sweet Coffee debuteerde in 2004 en heeft totnutoe drie cd’s uit. De band nestelt zich een eigen weg tussen Sade, Everything but the Girl en De La Vega. De zomers sensuele popdance van het trio, onder de zang van de mooi ogende Raffaele Brescia, kan onvoldoende rekenen op airplay op de radio.
Live is het een heuse band (met zes!), elektronica-apparatuur, percussie, sax, klarinet en hobo, geruggensteund door de soulstem van Raffaele, een backing vocaliste en een rapper.
Ze speelden ongeveer een uurtje een uiterst genietbare, groovende set; de zalvende beats klonken af en toe krachtiger zoals op de sterke opener “Say hey yeah”, “Downtown”, “Friends” en “Keep on running”, die naadloos in elkaar overgingen. Doch Sweet Coffee liet het publiek opgaan en dromen in een seksueel prikkelende fantasiewereld door enkele sfeervolle loungy songs, “Ghost in your head” en “Lost in tears”. Postcoïtale muziek door de sensuele beats, een sax, een softe percussie en de zwoele vocals van de dames. Sweet Coffee flirtte met de stijlen jazz, soul, hiphop, house en funk. Op “What’s up with that” klonk de band directer door de raps van Mista. “Saxolude” liet een herboren Kelis horen en de opzwepende “New day”, “Memory lane” en “Perfect storm” waren een puike finale waarin ‘80’s disco/funk was verwerkt.

De La Vega debuteerde drie jaar terug met ‘Falling into place’. Hun broeierige, sfeervolle soulpop (met een jazzy tint) is op de langverwachte opvolger ‘The day after’ zowel op plaat als live directer geworden. De stem van Elke Bruyneel, die Lize Accoe vervangt, is beperkter en klinkt minder warm en doorleefd.
Het collectief klonk eenduidiger en speelde een aanstekelijke, snedige set, gaande van de rockende instrumentale opener “La derniere gitare”, naar “Once in a lifetime” en “On my mind”, tot het sfeervol, dromerige “Rescue me” en “Little clouds”. De toetsen, blazers en de dubbele percussie kwamen naar het eind meer op het voorplan met het freakende “Speedboy” en “Move on up”.
De La Vega bekoorde en speelde een afgewerkte set, doch de songs misten de vroegere sensualiteit, zoals op hun  afsluitende “Surely”, waarop de nacht kon worden ingezet met de ‘70’s soul, disco funk party!

Organisatie: Petrolclub, Antwerpen

De cd voorstelling van de nieuwe cd ‘Voor rijpere jeugd’ gebeurde in de thuisstad Gent voor Gorki. Een kleine twee uur lang kon het publiek genieten van het nieuwe materiaal, enkele oudere songs en klassiekers van het wonderschone debuut. Trouwens, de cd doet z’n titel alle eer aan, want de fans van Gorki gaan van 10 tot 50 jarigen …

Gorki brengt eenvoudig mooie, meeslepende, broeierige Vlaamstalige gitaarpoprock. De opwindende gitaarriffs onderstreepten een rockende Gorki, zonder sterallures. Zanger/tekstschrijver/volksmens/entertainer Luc Devos maakte er een toffe scouts/chirofuif van, praatte de songs luchtig en vrolijk aan elkaar met stopwoordjes als “Yeah baby” en “Superwijs liedje” en ging gretig in op de reacties van het publiek.
Het spelplezier droop er vanaf. Gorki stak meteen van wal met “Veronica komt naar je toe”, (single met hitpotentie), gevolgd door nieuwtjes “Surfer Billy” en “Ik kan nooit meer naar huis”.
Zoals hij zelf zei smeerden de glaasjes wijn z’n stembanden en ging hij van een ‘merel’ naar een ‘nachtegalen’zang! De fijn subtiele, sfeervolle “Stotteraars aller landen”, “Driekoningen” en “Surfen op de golven” klonken sterker en meer overtuigend dan “Naaktgeboren” en “Asfalt en beton”.
Het nieuwe materiaal paste mooi tussen “Monstertje” -die nogmaals het schrijverstalent van Devos beklemtoonde door z’n intens broeierige opbouw -, “Joeri” (binnen het Gorki repertoire een klassieker), en de superoudjes “Wie zal er voor de kinderen zorgen”, “Soms vraagt een mens zich af”, “Lieve kleine piranha” (wat een mondharmonicaspel van toetsenist Heyvaerts) en “Anja”. “Billy lag te slapen”, overstelpt door een portie elektronicabeats in een “Valerie/Call on me” sampletje, besloot een eerste keer de set.
Het publiek droeg Gorki op handen en kreeg waar voor z’n geld. Een uitgebreide bis hoorden we met het emotievolle “Een schaduw in de schemering”, een aan NIN refererende “United Kashmir” en een uitgesponnen, uit volle borst meegezongen, intieme “Mia” (pakkend pianospel!). Ondertussen stond Devos in ontbloot bovenlijf en trakteerde hij ons een tweede keer op “’Veronica komt naar je toe”, waarbij een jong meisje Devos mocht vastpakken en een zoen geven.
Tenslotte, speelde hij solo een huiveringwekkende Nick Drake cover op elektrische gitaar, en het kwartet besloot definitief met het meeslepende “Ooit was ik een soldaat”.

”Dankjewel voor jullie aanwezigheid, liefde en spontaniteit” zei Vos. Hij kreeg er enthousiaste reacties voor terug. Rock’n’roll rules, baby!

Organisatie: Live Nation

The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.

De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .

Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de  meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.

Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef

The Blakes, een jong trio uit Seattle, ging vooraf. Net als The Pigeon Detectives en Five O’Clock Heroes behoren ze tot een nieuwe frisse wind van punkrockende retro rock’n’roll bands. Ze debuteerden vorig jaar met een titelloze plaat en speelden gretig de ene na de andere strakke song. De drie gemotiveerde ‘leren jekkers guys’ gaven een gezonde dosis rock’n’roll vertier van drie minuten songs, die soms deden denken aan The Strokes. “Two times”, “Don’t bother me” en “Modern man” onthielden we vast.

De garagerockabillyblues van het Brits/Amerikaanse duo, Jamie ‘Hotel’ Hince (gitaar/zang) en Alison ‘VV’ Mosshart (zang) van The Kills boeide, maar een veeg uit de pan bleef uit. Het rudimentair grommende doch verfijnde gitaarspel/riffs van Hince en de doorleefde, verbeten, soms krijsende zang van Alison zijn het handelsmerk, ondersteund door de op voorhand opgenomen drumbeats en elektronica. Een vleugje White Stripes, The Cramps, PJ Harvey, Gun Club, V.U en Beefheart is te horen . Ze zijn toe aan hun derde cd ‘Midnight Boom’.
Puur oprechte rock’n’roll, waarbij Hince de strijd aanging met z’n gitaar en Alison met haar microfoon en –staander. Ze kronkelde over het podium, en stond gejaagd of lieflijk recht tegenover Hince.
De ‘One girl- One boy’ duo was rauw, direct, broeierig, dreigend, sfeervol en innemend. Naast opnames als “Black rooster”, “Pull a U”, “The good ones”, “Kissy kissy” en “Wait” werd nieuw materiaal voorgesteld, waaronder “U.R.A fever”, “Cheap & Cheerful” en “Sour Cherry” .

Een ander Amerikaans gezelschap The Gossip uit Portland mocht de avond besluiten. Ze waren alvast de  meest opwindende en succesvolle band, die de voorbije twee jaar de vruchten plukt van de cd ‘Standing in the way of control’: opzwepende rock’n’roll/soul sound,onder de helder overtuigende zang van de vlezige Beth Ditto. Hun bedreven, speelse, groovy songs hebben een dance-injectie, wat een rock’n’roll feestje opleverde.
Ze huppelde met haar kilo’s op het podium en het zweet parelde haar op het voorhoofd! Op het podium mochten jonge fans vrijuit dansen met Ditto, haar zelfs vastpakken en een zoen geven. Entertainment verzekerd.
Ze speelden een gevarieerde set van stevige krakers als “Eyes open” en “Your mangled heart”, minderden vaart op “Jason’s Basement”, “(don’t make) Waves” en “Aaliyah” en gaven een aanstekelijk slotstuk met “Fire/sign” en “Listen up”,waarin we Talking Heads “Psycho killer” hoorden. Hince kwam een nootje bijspelen op “Yest.news”. Het hek was helemaal van de dam op die wonderbaarlijke single “Standing in the way of control”, waarbij iedereen op het podium mocht. Wat een explosief einde!
Het was verbazingwekkend wat het trio simpelweg serveerde op gitaar en drumkit (en soms met een vierde man op bas!). De groeiende respons is hen van harte gegund.

Organisatie : Fnac de Lille/Aéronef

Een halfvolle Rotonde kon genieten van een setje 1990’s, een jong Schots trio. Een klein uur lang vuurden ze gedreven aanstekelijke gitaarpoprocksongs af. Een rauw rammelende, melodieuze catchy sound, ergens tussen Arctic Monkeys, Hot Hot Heat, Pavement en ‘70’s bands The Clash en The Only Ones: springerig, dynamisch, krachtig en opzwepend.

Het grootse podium te Dour was vorig jaar net iets te hoog gegrepen. In de kleine Rotonde deden de 1990’s een clubconcert alle eer aan: puur rockend jaagden ze in een snelvaart tempo er hun felle, strakke korte songs door, van “You made me like it” tot afsluiter “Situation”, die een kroonstuk vormde, door de intrigerende opbouw en de spannende snedige soli.
Het vleugje punkfunk lieten ze volledig links. Zanger/gitarist Jackie McKeown werd vocaal bijgestaan door z’n twee kompanen. Door de meezingrefreinen kon het publiek praktisch bij elk nummer betrokken worden. De paar nieuwe songs (“Vondelpark”, “The box” en “Miss adventure”) misstonden niet en lieten een volwassen indruk na. Hun hitje “See you at the light” zat middenin de set.
Het trio genoot van het enthousiaste publiek, maar door ‘simpelweg niet genoeg songmateriaal’ moesten ze het nogal vlug voor bekeken houden. “You’re supposed to be my friend” was een gevatte afsluiter voor hun fans.

Kortom, The 1990’s stonden garant voor een bedreven, boeiend, plezierig concertje! See you at …

Organisatie: Botanique Brussel

De Britse singer/songwriter James Blunt, de dertig al voorbij, heeft twee wereldplaten uit ‘Back to Bedlam’ en ‘All the lost souls’. Ruim een uur en drie kwartier lang speelde hij knuffelmateriaal, fijne poprock en een paar stevige uitlopers. Hij onderscheidde zich als een groots performer en entertainer; die de band tussen het publiek en hemzelf in het grootse Vorst Nationaal zo klein mogelijk maakte; hij trakteerde op een knus, zorgeloos avondje, en heel efficiënt deed hij op een groot scherm het publiek stilstaan bij de miserie in de wereld, oorlogsvoeringen en het hangijzer van de opwarming van de aarde, ingeleid door Bowies “Life from Mars”.
We hoorden rustig, innemend materiaal tot gedreven poprock, met in de spotlights twee hoofdrolspelers nl. Blunt en z’n toetsenist, die door een goed geoliede band een evenwichtige set speelden. Centraal stonden akoestische gitaar, piano, toetsen en Blunts emotievolle warme stem. “Give me some love” opende intiem op gitaar en piano, maar toen het doek naar beneden viel, werd door z’n band meteen het tempo opgevoerd.“I really want you”, “Carry you home”en “Annie” hadden een sfeervol broeierige aanpak.
Blunt gaf aan dat sommige songs geschikt waren voor trouwfeesten, verlieservaringen en scheidingen: “I’ll take everything” en “Goobye my lover”, klonken intiem en pakkend. De respons was bijzonder groot bij het handjeszwaaiende publiek, die luidkeels de refreinen meezong, wat Blunt duidelijk ontroerde. Er was een minutenlang applaus voor deze grootse pophits. Iets later deed hij het nog eens over op de pianoballad “You’re beautiful”, kracht bijgezet door z’n band. En z’n band trok zich gang en speelde gedreven op een groovy “Billy” en de poprockers “Shine on” (eerst mooi ingeleid op piano!), “Out of my mind” en “Wiseman”, die niet vies waren van een stevige soli en een felle jam. Blunt zweepte het publiek op en creëerde een intens Night Of The Proms sfeertje. Een harde gongslag na het uitgesponnen “So long Jimmy” beëindigde de show.
Een dolenthousiast publiek droeg Blunt op handen. De bis vatte hij aan met de trage ballads “One of the brightest stars” en “Some mistake”. Naar een climax ging het met de huidige single “1973”.

Deze singer/songwriter slaagde erin de ‘70’s Elton John, Leo Sayer en Gilbert O’Sullivan te verbleken. Ook al is het Nederlands niet aan hem besteed, hij was de ‘publiekslover’, die z’n fans een fantastisch avondje bezorgde.

De Britse support The Hoosiers opende de avond; hun melodieus, toegankelijke vrolijke stadionrock werd smaakvol ontvangen; nummers als “Cops & Robbers” en de single “Goodbye Mr A” vielen te noteren. Ze speelden een kleine 45 minuten een aanstekelijk concert. Hun eerste optreden te België ging niet onopgemerkt voorbij…

Organisatie: Live Nation

Het Waalse The Tellers kwamen in de belangstelling met hun talrijke optredens tijdens de festivalzomer. Ze onderscheidden zich  als een niet te onderschatten jong bandje. Tot onze verbazing hadden ze al een EP ‘More’ en een full cd uit ‘‘Hands full of ink’, in het najaar van 2007 verschenen. Het leek erop dat Wallonië en Vlaanderen mijlen ver uit elkaar lagen !
Het duo Ben Bailleux-Beyon en Charles Blistin (live spelen ze met 4!) spelen semi-akoestische, broeierige en zacht ingehouden pop met een lofi inslag. Een minimale instrumentatie en een melancholische zang brengen ons in beroering; we horen zeven overtuigend pakkende songs , waaronder de sterk uithalende “Second Category” en “More”.
Aanstekelijke muziek, aantrekkelijke band, die samen met Girls In Hawaii  grensvervagend zijn.

U houdt van de ‘70’s retrorock van Hendrickx/Sabbath/Zeppelin, je neemt er de  de psychedelica van Spacemen 3/Ozric Tentacles/Spiritualized bij en tensloote is het vleugje indie van Grandaddy, Burning Brides, My Morning Jacket en Band of Horses zeer welkom, dan is Dead Meadow jouw op maat gesneden band. Dead Meadow, de nieuwe retro’blues’rock/psychedelica sensatie die, net als Black Mountain komt overwaaien uit de VS!
’Old Growth’ is al de vijfde cd van het trio, die in 2000 ontstond, en er geestesverruimende long en short trips op nahoudt om van te genieten: van opener “Ain’t got nothing” (7 min) en “The queen of all returns” (6 min), tot de meer dromerige drie minuten songs als “Between me & the ground”, “Down here” en “Keep on walking”, die net als “I’m gone” en ”Seven seens” een semi-akoestische Patti Smith/ ‘Howl’ BRMC indruk nalaten. De zweverige zang van zanger/gitarist Jason Simon (aan BRMC/Charlatans verwant!), z’n gitaarloops en –slides, de bezwerende percussie en de repeterende, rauwe bas zijn een prachtig appetijt in deze sound.
Dead Meadow heeft een verbluffende, overtuigende plaat uit, een doorbraak naar Europa waardig!