Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 2025 - K’s Choice, 30Y ‘Time is a parasite (akoestisch)’, verschillende data, van 25 januari t-m 13 februari 2025 - Jasper…

logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

justice_ing_are...
Zaho de Sagazan...
Johan Meurisse

Johan Meurisse

donderdag 05 maart 2009 01:00

Lotuk(2)

Het Belgische Arsenal, onder de musical brains van Hendrik Willemyns – John Roan, namen de tijd om te werken aan de opvolger van ‘Outsides’. De derde ‘Lotuk’ behoudt de aanstekelijke en catchy groove van vroeger werk, maar klinkt door de pak mooie stemmen verrassend, breder en sfeervoller. Een bijzonder rijke ervaring aan hun materiaal, die hun multi-culturele sound van pop, elektronica, funk, hiphop, rock en wereldse, zuiderse (afro) beats naar een hogere dimensie brengt. “Estupendo”, “Not a man”, “Turn me loose” (met Mike Ladd), “Selvagem”, “Egun” en de titelsong (met Shawn Smith) zijn alvast de smaakmakers die inwerken op de dansspieren. Een hoofdrol is hier weggelegd voor de Braziliaanse zanger Mario Vitalino dos Santos en Leonie Gysel, die met haar backing vocals de songs nog meer warmte en uitstraling biedt. De band klinkt innemend en dromerig op “Who we are” (zang van Cortney Tidwell) en de instrumentale extra sluiter “Sandness”. De broeierige, opbouwende “Diggin a hole” (door John Garcia) en “The letter” (door Grant Hart) klinken sfeervol en maken van ‘Lotuk’ een fascinerende, boeiende, variërende plaat.
De groep balanceert moeiteloos van exotische, dansbare pop naar een meer directe aanpak. Het duo kreeg een pak artiesten op de been voor hun nummers en zullen live terug meer dan voldoende instaan voor opwindende live acts en zonnige cocktails!

donderdag 05 maart 2009 01:00

Dig out your soul

Oasis: coolness, arrogantie, Beatlesque invloeden , Britpop bepalende band samen met Blur en Suede … Bijna 15 jaar later hebben de broertjes Gallagher na de compilatie ‘Stop the clocks’ (2006) een nieuwe plaat uit. Hun zevende trouwens was in een productie van Dave Sardy. Een erg toegankelijk album, dat strakke, opwindende, vitale rockers bevat ( “Bag it up”, “The turning”, “The Shock of the lightning” en “Ain’t got nothing”), als sfeervol poppy opbouwende songs waarin een psychedelica groove terug te vinden is (“I’m outta time”, “Get off your high horse lady”, “Falling down” en het afsluitende “Soldier on”. En er is nu de gedoseerde, minder geforceerde zang van Liam. Tja, Oasis en The Verve (Liam vs Richard), het lijken wel broertjes.
Maar Oasis is eigenlijk Noel Gallagher, die maar liefst voor zes van de elf songs instond. De doorbraak ‘Definitely maybe’ (’94) en ‘What’s the story morning glory’ (’95) hebben na meer dan tien jaar de dichtst leunende, overtuigende opvolger klaar met ‘Dig out your soul’. Een niet écht verrassend album, maar een traditional wall of Oasissound, meer dan de moeite waard!

maandag 09 maart 2009 01:00

Katy Perry schiet live nog te kort!

Het nieuwe Amerikaanse tieneridool Katy Perry, 25 jaar jong, scoort hoge ogen bij het jonge publiek. Met maar liefst 1 plaat ‘One of the boys’ en twee n° 1 singles “I kissed a girl” en “Hot’n cold”,wist ze met gemak de AB uit te verkopen! Ze plaatst zich meteen naast een Lily Allen, Avril Lavigne en Kelly Clarkson.
We waren alvast benieuwd hoe zij er het ging vanaf brengen, wetende dat ze een heuse Europese concerttournee op poten zette en de komende festivalzomer komt afzakken naar Pinkpop, Werchter en het Main Square Festival.

Ze wou haar succesvolle Europese tournee met een mooie herinnering besluiten te Brussel. Aan ambiance en folklore ontbrak het niet. We werden eerst opgepept door enkele discostampers van o.m. Kylie Minogue en Madonna. Op het podium zagen we grote opgeblazen, plastieken aardbeien en een immense kattenkop, die blauw doorschijnende en indringende Big Brother ogen had. Katy was gekleed in een fel gekleurde (bloemetjes)jurk en achter haar stonden vier heren in een strak wit pak; aan de naden van hun pak en aan de kraag hingen fluorescerende lichtjes. We zagen pracht, praal en fantasie op het podium en een jong huppelende dame tussen de groepsleden, in interactie met haar fans.
Haar set leidde ze in door “Killer Queen” van Queen, één van haar favoriete bands trouwens, waarvan ze in de bis zelfs knap “Don’t stop me know” coverde. Ze stond met haar band garant voor een avondje fun en emotie, ondanks het feit dat sommige nummers, “Self inflicted”, “Mannequin” en “Ur so gay” (op plaat ook zwak!), gewoon de mist ingingen.
Haar performance, haar heldere, overtuigende stem en het fijn rockende bandje maakten veel goed. “Fingerprints” gaf het tempo aan van een paar snedige rockers en stampers, want al snel volgde het pompende “Hot’n cold”, wat gillend onthaald werd van de eerste rijen tieners; tijd voor dansplezier, handjeszwaaien en hartjes maken met gekruiste vingers… Tienerdromen van ‘a boy and a girl’ waren Katy’s centrale thema’s …
Na de uptempo rockers kwam de klemtoon op sfeervoller materiaal als “Lost”, “I’m still breathing” en “I think I’m ready”. Ingetogen, intiem en broos klonk de nieuwe single “thinking of you”, bepaald en gedragen door akoestische gitaargetokkel en haar stem. Inderdaad, Perry speelde af en toe gitaar, hoe laten we in de midden, maar ze profileerde zich alvast als een getalenteerde gevoelige rockbitch. Op het afsluitende strakke “If you can afford me” vlogen plastieken aardbeien de lucht in en op de explosieve klassieker “I kissed a girl” stoven de 2MC’s van de support ook het podium op en maakten er als een freak-folkend Cocorosie een ‘all together now’ entertainment, show en feestje van!

Eén plaat en een handvol toffe nummers konden de set van Katy onvoldoende dragen, maar ze kan nog groeien om voldoende materiaal te hebben om een goed uur lang te boeien.

3OH!3 waren twee wild om zich heen springende ‘model’ boys op een wall of sound van voorgeprogrammeerde disco, dance en elektronicabeats. Goed voor een nummer, maar na een half uur was het me toch wat teveel van het goede. Maar ze slaagden erin de boel op te zwepen, betrokken het jonge volkje bij hun acts en zorgden ervoor dat vooral het gillend tienergeweld warm werd gemaakt voor hun idool Katy!

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site onder live foto’s

Organisatie: Live Nation

vrijdag 06 maart 2009 01:00

Crystal Antlers: ideale schreeuwtherapie

Een bijna uitverkochte Rotonde onderging het verschroeiende fxx up geluid van het uit Long Beach, Californië afkomstige Crystal Antlers. Het kwintet kwam een paar maand terug in de belangstelling met hun titelloze EP, een mengeling van rock, psychedelica, progrock en garagepunk. Gierende gitaren, opzwepende drums, een pompende baslijn, Doors achtige toetsen en feedbackgeraas, balancerend tussen tegendraadse ritmes en melodie.
Deze spanningsboog klonk bezield en meeslepend. We werden er live letterlijk in ondergedompeld, gedragen door de praktisch onverstaanbare, schreeuwerige vocals en zegzang van Jonny Bell, die deed terugdenken aan de onderschatte Michael Gira in z’n jonge Swans jaren.
We hoorden veel nieuw werk van de nog te verschijnen full cd ‘Tentacles’. De groep liet ons meteen proeven van dit niet voor de hand liggend materiaal als” Until the sun dies, pt2”, “Vexation” en “1000 eyes”. Ook de titelsong van de komende debuutplaat “Tentacles” klonk hevig getormenteerd. Af en toe kon in een nummer wat gas teruggenomen worden, klonken ze minder gretig en bijtend en was de band sfeervoller zoals op “Several tongues” en “Arcturus”, het meest toegankelijke nummer van de avond. Het uitgesponnen “Parting song for the torn sky”, die de set besloot, bracht ons onder in een web van distortion en pedaaleffects.
In de bis hoorden we nog zo’n song die de tegendraadse ritmes van de band sierde. Niet voor niks stond Ikey Owens (toetsenist bij Mars Volta ) in voor de productie van hun werk!
Crystal Antlers zorgde voor de ideale schreeuwtherapie, die de inhoud van je hoofd leeg maakte. Dit alternatief bandje houden we zeker in het achterhoofd!

Organisatie: Botanique, Brussel

donderdag 26 februari 2009 01:00

EP Phone Home

Een fris, sprankelend EP’tje horen we van het energieke, leuke kwartet The Galacticos uit Limburg. Ze werden eerder al Libomania winnaar en behaalden een finale plaats op Humo’s Rock Rally 2008. En verdiend, want we horen opwindende, aanstekelijke poprock met catchy melodieën en meezingbare refreinen: springerig, opgewekt met subtiele, zwierige toetsen. Het speels rommelig ondertoontje nemen we er maar al te graag bij!
Het jonge bandje refereert aan het oude Rentals, Weezer en Pavement en gaat hand in hand met het uit Wales afkomstige Los Campesinos.
Vier vrolijke gasten, die houden van interplanetaire stuff en de uitstraling hebben van I’m From Barcelona In Space, zo te zien op de cd hoes.
Hun vijf nummers tellende EP werkt in op de dansspieren. Oorstrelende feel good music… charmant bruisende pop. Met de single “Humble crumble” heeft het kwartet alvast een aardige hit op zak. Verdiend!
Info op http://www.myspace.com/thegalacticos

donderdag 26 februari 2009 01:00

Wagonwheel Blues

Uit Philly, Pennsylvania komen we het trio The War On Drugs tegen, die op zich niet te maken met ‘de drugwar’ in de VS. De band bracht vorig jaar al een interessante EP uit, ‘Barrel of batteries’. Ze zetten de lijn van verfrissende indiefolk verder op deze volwaardige debuutplaat. We horen in de songs de semi-akoestische aanpak van Dylan, de doorleefde countryrock van Green On Red (met Chris Cacavas nog!), de ‘80’s folkrock van The Waterboys en de psychedelica van zZz.
’Wagonwheel Blues’ bevat aanstekelijk materiaal door de riffs en opzwepende drums, bepaald door de bedwelmende, emotievolle zang van Adam Granduciel. Luister maar eens naar “Arms like boulders”, “Taking the farm” en “Buenos Aires beach”, die een puike opbouw hebben en soms wat krachtiger kunnen klinken tav het ingetogen broeierige “There is no urgency” en “Show me the coast”. “A needle in your eye” wordt op z’n beurt overspoeld door intrigerende psychedelica. En tot slot besluit “Barrel of batterie” op intieme wijze het prettig, in het gehoor liggende album. Een herkenbaar geluid, maar dat mooi en eigenwijs durft te zijn. Tof debuut!

donderdag 26 februari 2009 01:00

Paramount Styles: een ‘Unplugged’ G vs B

Het is de prangende vraag of Girls vs Boys nog bij elkaar zullen komen, want Scott McCloud voelt zich goed, heel goed met z’n soloproject Paramount Styles; hij wordt onder meer begeleid door z’n vaste drummer Alexis Fleisig en hij beschikt opnieuw over een goed op elkaar ingespeelde band (gitarist, bassist en celliste). Volmondig kunnen we spreken we van een unplugged G vs B, want McCloud weet hetzelfde sfeertje te behouden op het nieuwe materiaal als vroeger: een sfeervol indringend geluid, een intens broeierige, donkere spanning creëren en een intens opbouw, onder z’n rauw hese en zacht ingehouden, warme vocals. De songs worden eerst akoestisch toongezet, zwellen aan naar een zinderende finale om tot slot te exploderen. Tja, zo’n muzikaal verhaal kennen we ook bij Robin Proper-Sheppard van Sophia vs The God Machine.

McCloud weefde een gans verhaal van z’n ervaringen met de politie en het kortverblijf in de gevangenis, tussenin hoorden we leuke opmerkingen van z’n drummer om de story luchtiger te maken. Het draaide vanavond rond de soloplaat ‘Failure american style’. De set vatte gemoedelijk aan met het ingetogen “Paradise happens” en “Race ya till tomorrow”, maar klonk scherper, krachtiger, zelfs beangstigend en beklemmend op ”Hollywood tales 2”, “Come to NY” en “Losing you”, door een sfeervolle cello, de drumslagen, het intrigerende soms dreigende gitaarspel en mans krakende stem. “One last surprise” klonk op z’n beurt broos, intiem, breekbaar en pakkend!
In ons landje beschikt McCloud over een trouwe fanbase en doet verschillende clubs aan. Een hart onder de riem alvast, waarbij z’n verslavende, beklijvende aanpak een mooie apotheose kreeg met “More than alive” en het nieuwe “Come the way you are”, opbouwende gitaarsongs in de beste leest van G vs B.

Contrasten, daar houdt McCloud van: een rustig, voortkabbelende en aangrijpende sound en dan op het gepaste moment, als een slang op z’n prooi, meedogenloos toeslaan!

Het tweede volwaardig concert kwam van The Sedan Vault, het kwartet onder de drie broers Meeuwis en Johan Buyle (drums), die vorig jaar verschroeiend uit de hoek kwamen met de tweede cd ‘Vanguard’, die ze (bijna) integraal loslieten op het publiek. Ze situeren zich ergens tussen Mars Volta, Don Cabellero, Battles en de donkere synths van Suicide.
Een helse infernosound van verschillende gitaarlagen (hard - zacht), avontuurlijke en toegankelijke ‘70’s retrogitaarriffs, distortion, bezwerende drums en dreigende en psychedelische synths. Het geheel onderging talrijke ritmewisselingen en onverwachtse wendingen, bepaald door een aan Bixler leunende heldere, huilende en krijsende zang. De band bood als het ware een soundtrack van een post-apocalyptisch landschap. Ze speelden hun spannend bevreemdende songs op overtuigende wijze: van “Communism by the gallon”, “Autochtonic” naar “130 through the borough” tot de single “Unidentified flying subjects”, de meest toegankelijke song van de plaat. Op het oudje “Read demonologies” (uit het debuut ‘The mardi gras of the sisypha’, wat een mooie titel!) kregen we beelden te zien van een autorit door een mistroostige, druilerige stad in Oost-Europa. Het nummer klonk venijnig, grillig, sober en explosief en de stroboscoop effects gaven elan. Donkere soundscapes besloten een verbluffende staaltje hectische hallucinante muziek en kunde. Woorden als ingewikkeld, eigenwijs, intens en vurig schoten ons te binnen bij deze band uit Sterrebeek!

Organisatie: De Kreun, Kortrijk

The Gaslight Anthem, het kwartet uit New Jersey, onder zanger/gitarist Brian Fallon, heeft z’n folky punkroots op hun tweede volwaardige plaat ‘The ‘59’ sound’ een spannende draai gegeven, want naast de vaardige, puntige punkrock wordt hun sound nog meer doorspekt van americana en classic American poprock van Springsteen. De groep laat eenzelfde groei horen als een Against Me!, die ver buiten de geijkte folkpunkpaden durft te treden. Want we horen zelfs hun erkenning voor soul legendes Cooke, Gaye en jazzvirtuoos Miles Davis (er is trouwens een song aan hem gericht!). Hier kan een band als Dropkick Murphys iets van leren.
Vanuit deze invloedssfeer baant The Gaslight Anthem zich een weg tussen ‘de ‘80’s revival The Clash, This Model Army, The Replacements, Big Country en The Men They Couldn’t Hang.

De groep ging anderhalf uur lang met een eenzelfde oprechte energie, dynamiek en vitaliteit te werk. Melodieus gestroomlijnd materiaal, aanstekelijke refreinen, snedige gitaarpartijen en opzwepende drums. Muziek ‘straight from the heart’! Goed onderbouwde songs en prachtig sentiment, die muzikaal, vocaal als qua uitstraling Bruce ‘the boss’ niet kunnen wegsteken.
Leadzanger Fallon en bassist Alex Levin leken de verpersoonlijking wel van sixtie rock’n’roller James Dean, krachtpatsers met een body vol tatoeages. Ook de twee andere, drummer Benny Horowitz en gitarist Alex Rosamila, moesten niet onderdoen qua tatoeages, maar leken eerder uit een rockende garagescène te zijn ontsnapt.
Het sympathieke kwartet speelde bijna integraal hun recentste cd, de ene nummers wat strakker, openers “Great expectations” en “High lonesome”, de andere wat meer opbouwend en broeierig: “Old white Lincoln” (eerste single van de cd), “Cowgirls get the blues”, “Film noir” en tot slot “Where fore art thou, Elvis”, ingeleid door “It’s a mans mans mans world” van James Brown. Of ze klonken rauwer als op “Boomboxes & dictionairies”, één van de drie oudere songs in de set.
De snedige rockers “We came to dance”, “Drive” en afsluiter “The backseat” behielden het aardige, geestdriftige tempo van de band. Het zat allemaal goed in elkaar! En dat ze ook subtiele, poppy droomsongs kunnen spelen, hoorden we op het bloedmooie “Here’s looking at you, kid”.
The Gaslight Anthem bracht ijzersterk materiaal waarvan ik me kan voorstellen dat de doorsnee hardcore/punkrockliefhebber eerder wat terughoudend kan zijn door de subtiele switchs van de band, maar wetende dat de songs recht vanuit het hart komen, moet hen wel over de streep trekken.
De sterke respons deed het kwartet daadwerkelijk deugd, na hun drie man en een paardenkop optreden in de Frontline, nog vóór de cd midden vorig jaar uitkwam, wat zorgde voor een uitgebreide bis; in de paar sfeervolle songs refereerden ze aan Bruce Cockburn’s “Rocket Launcher” en het filmische ‘Wild at heart’. De rock’n ‘rollers onder ons waren zeker te vinden voor de puike versies van “I’d called you Woody, Joe” en “Cassanova Baby”. Een messcherpe versie van Billy Bragg’s “A new England” tussen bard Frank Turner en Fallon besloot definitief de set van het leuke, zonder enige stoerdoenerij, The Gaslight Anthem.
 
Zonder in te boeten aan die unieke punkrock/hardcore sloeg het kwartet aan met hun flirt naar andere stijlen; een gepaste, gevatte en geslaagde eigen ‘feel’ om uit diverse vaatjes te tappen!

Ook de supports mochten er duidelijk zijn. The Polar Bear Club, uit NY, hield het bij de strakke en krachtige melodieuze hardcore, die richting punkrock durfde in te slaan , onder een fantastisch brullende, charismatische zanger.

Maar het was vooral de tweede act, singer/songwriter Frank Turner, die iedereen met verstomming sloeg. Hij beschikte over een heldere, angry gouden stem, geselde z’n gitaarsnaren en plaatste de power in een song centraal. Deze jonge bard uit Z-Londen palmde solo probleemloos het publiek in en onderscheidde zich binnen de twee krachtige bands van de avond.
Een ‘man van de barricaden’ stond hier enthousiast, bezield en overtuigend te spelen. Een jonge Billy Bragg zonder veel gezeur (!) vormde met z’n publiek één team. Solidariteit en samenhorigheid, zoals we het in jaren niet meer gehoord hadden op een podium. En hij hield het leuk en plezierig en brabbelde zelfs à l’improviste een kort nummer in ‘t Frans. Hij bezorgde ons kippenvel door enkel met z’n indringende stem een song te brengen. We kijken er alvast naar uit als hij in november terug langskomt …

Organisatie: Botanique, Brussel

donderdag 19 februari 2009 01:00

All we could do was sing

Een tof en interessant debuutplaatje komt van Port O’Brien, letterlijk via een overzetboot ons landje binnengevaren, want achter deze uit Bay Area, Californië afkomstige band, schuilt het folkduo Van Pierszalowski en Cambria Goodwin.
Puike indie/folkpop horen we op het ijzersterke debuut ‘All we could do was sing’, die de sober gehouden EP ‘The wind and the swell’ op volgt. Ze brengen een gevarieerde aanpak en een vrolijke ondertoon in elke song, van de kaal gehouden intimiteit van Bon Iver en Bonnie Prince Billy ( “Fisherman’s son”, “Don’t take my advice” en “Will you be there”) naar de bredere opzet: door een steviger rocktune van Pavement (“Pigeonhold”, “The rooftop song”, “In vino veritas” en “Close the lid”) of de sfeervolle groove van Shearwater en Arcade Fire: “I woke up today” en “Stuck on a boat”.
Port O’Brien staat garant voor een instrumentarium van akoestische gitaren, banjo en violen, luidkeels in koorvorm meegezongen stemmenpracht, uitbundige refreinen en meestampers. Het is de muzikale opzet van het duo.
Handig om weten: HIJ vangt in de zomer zalm op de vissersboot van z’n pa in Alaska en ZIJ bakt thuis brood als tijdverdrijf. Aan land leggen ze hun afzonderlijke ideeën en teksten te samen, wat resulteert in deze overtuigende debuutplaat. Aanstekelijk materiaal dus … en het mag dus meer zijn van deze leuke, nieuwe muziek.

donderdag 19 februari 2009 01:00

0

Tilly & The Wall is een spring- in-t-veld bandje uit Omaha, Nebraska. Ze zijn al aan hun derde cd  toe en zorgen voor vrolijke, broeierige pop. Het kwintet geeft kleur door pianoriedeltjes, trompetten en xylofoons. Voor de productie stond Mike Mogis in (The Faint, Bright Eyes). In de spotlights staat Jamie Presnall, tapdanseres en zangeres van deze leuke bende. Met haar schreeuwerige vocals sluit ze aan bij de dames van de B 52’s Pierson/Wilson. De band beschikt over de dynamiek en de speelsheid van een Los Campesinos.“Pot Kettle Black”, “Chandelier lake”, “Falling without knowing”, “Tall tell grass” en de xtra track single “Beat control” zijn de AntiDepressiva bij uitstek. Opwindende pop! Soms moet dat écht niet meer zijn …

Pagina 255 van 291