Thurston Moore is één van de belangrijkste songwriters van het gitaarrammelende noisepop gezelschap Sonic Youth . Deze bijna vijftiger bracht naast SY-werk al enkele samenwerkingsverbanden uit, en heeft na ‘Psychic Hearts‘ (’95) z’n eerste soloplaat uit.
We horen fijnzinnige, sfeervolle songs van de rauwe dwarrelende gitaarpop van SY, semi-akoestisch werk, sferische instrumentaaltjes en enkele tapes. Af en toe kan het wat krachtiger en bedreven klinken, en is het eerder een SY concept, zoals op “Wonderful witches/language meanies” en de titelsong. “The shape is in a trance”, “Frozen guitar”, “Honest james” en “Silver blue” zijn uiterst aangename songs (staan op het eerste deel van de cd!) en “Thurston@13” is een gestofte tape toen hij dertien was. Het tweede deel is beduidend minder boeiend.
De plaat werd opgenomen in de huisstudio van J. Mascis en naast hem, hielp SY drummer Steve Shelley mee en zijn er vioolpartijen van Samara Lubelski.
De plaat beantwoordt nauw aan wat Pavement medio de jaren ‘90 afleverde.
Besluit: een soloplaat met enkele fraaie songs van deze frontman, wat een aangename verpozing is binnen het oeuvre van SY.

Het Gentse Arquettes debuteert met een weerbarstig plaatje van vijf songs. Rauw melodieuze, broeierige rock’n roll en sfeervolle toetsen , ergens tussen een venijnig klinkende Das Pop, The Van Jets en een bedreven Sparklehorse, onder een bitterzoete samenzang, siert dit viertal.
De EP kwam tot stand met Pascal Deweze van Sukilove (en talloze andere projecten). Ze onderscheiden zich al met songs als “It’a relief” en “Feehler”. “The great diverse” en “Dress” behouden dezelfde vaardige, snedige aanpak. Het semi-akoestische “Her Party” besluit de EP en zorgt voor een aangename verfrissing van dit beloftevol sympathiek bandje.

Info op www.myspace.com/arquettes

Iron & Wine is het muzikaal project van de bebaarde Amerikaanse singer/songwriter Sam Beam. De huidige aanpak is duidelijk breder dan op de vorige cd’s, die eerder ingetogen americana/folk ‘haardvuur’songs waren.
’The Shepherd’s Dog’ brengt artiest én band op het voorplan; luister maar eens naar “Pagan, Angel and a Borrowed car”, “Carousel”, “Innocent bones”, “Wolves”, “Boy with a coin”, “The devil never sleeps” en “Peace beneath the city”. Ze staan garant voor mooi afwisselend en kwalitatief sterk songmateriaal: fris, vaardig, dromerig, sfeervol, intiem pakkend of door de psychedelica klinkend als een indieband.
De sterkte van de cd ligt in de gemoedsrust, wat ervoor zorgt dat dit een uiterst aangename, genietbare cd is.

The Pigeon Detectives zijn een jong Brits bandje uit Leeds. Ze spelen melodieus ongecompliceerde punkpop en rauwe rock’n’roll, onder zanger Matt Bowman (lijkt een jonge Roger Daltrey wel!) die z’n publiek duidelijk weet op te jutten. Rechtstreeks uit de stal van Kaiser Chiefs verweven ze de sound van Buzzcocks, Libertines, Hot Hot Heat en The Strokes. “I found out”, “Don’t know how to say goodbye” en “I’m not sorry” zijn uptempo klinkende rocksongs. “To know I love you” en de titelsong overtuigen door hun broeierige opbouw.
Kortom, ‘Wait for me’ bevat lekker, gestroomlijnde, springerige rock!

Het Amerikaanse gezelschap Sunn 0))), onder Stephen O Mailley en Greg Anderson, hebben de muzikale formule klaar van de apocalyps: een unieke sound van een hallucinante, tranceachtige dronetrip van logge, repeterende, donkere en ronkende ritmes van Moog synthi, gitaar- en bas feedbackgeraas, onder een muur van versterkers en pedaaleffects. De recente cd ‘Black One’ bereikte zelfs een ruimer publiek.

De vijf heren in monnikspij speelden anderhalf uur lang een instrumentale ‘wall of sound’, een hypnotiserend, angstinducerend geluid in een mistig rookgordijn. Enkel was er het gemis van een Gregoriaanse zang. Het leek de soundtrack voor horror suspense, de Stephen King films en Friday the 13ths. Muziek die het daglicht niet kan verdragen …
Er was de schitterende start van een diepe, ‘to the bone’ klinkende trombone, waarin de sound aanzwol naar een waaier van noise en fuzz en een verloren gewaaid pianoriedeltje. Het dreigende ‘drone’ karakter trilde door je lichaam. De band liet een sterke indruk na.
Sunn O))) was Halloween en tekende voor een gitzwarte hoogmis. In het rookgordijn zagen we slechts af en toe een schim van de five people in capes en hun instrument. De typisch monniksgebaren en rituelen betekenden alvast een meerwaarde.

Black Heart Rebellion, een jonge Brugse band, was de perfecte warming up. Hun combinatie van hardcore, postrock, soundscapes en screamo kon rekenen op een sterke respons. Ergens tussen Isis, Amen Ra, 65 daysofstatic en Mogwai. Trouwens, de band stond middenin de zaal, een ‘abandinabox’, in een lichtdecor van zwart-witte sneeuw van een twintigtal dooreen gestapelde (oude) tv toestellen, waarvan de distributie was uitgevallen. Een prachtige vondst die hun sound fijn onderstreepte. De zang had geen microversterking nodig en ging door merg en been.

De twee groepen tekenden voor een niet alledaags concertavondje, en waren een beangstigende, huiveringwekkende nachtmerrie.

Organisatie: 4AD Diksmuide

Het Britse Tunng onder het duo Mike Lindsay en Sam Genders is aan de derde cd toe en biedt niks verrassend op muzikale inhoud en vorm , maar staat garant voor goede en fijne semi-akoestische gitaarpop (new acoustic movement) , (free)folk, knisperende elektronica en soundscapes. Een toegankelijk emotievolle, warme en relaxte sound , ondersteund door de afwisselende en samenzang van het duo.
Tunng is de ideale cocktail tussen droom en werkelijkheid, ernst en humor. ‘Good Arrows’ bevat boeiende sfeervolle en dromerige muziek met een zekere hitpotentie: “Take”, “Bricks en “Bullets”. “Soup” en “Spoons zijn mooie tussendoortjes.
’Good Arrows’ heeft een heerlijke sound, die niet verveelt, maar spijtig genoeg ook geen nieuwe wendingen biedt.

The Robber Zany Band is een studioproject van een pak muzikanten onder Frans Willems. Muzikaal uitgangspunt: een variëteit bieden van pop, jazz en blues, doorspekt van een vleugje reggae en retrorock. De songs zijn melodieus goed onderbouwd, uitgediept en uitgekristalliseerd. Ze klinken kleurrijk door Hammond, organ en blazers, gedragen door de grauwe, emotievolle vocals van Yvo Heylen en vrouwelijke backing vocals.
The Robber Zany Band put uit elke stijl wel iets en weet dit in puike, vaardige en uiterst genietbare songs te gieten, ergens tussen Roland, The Rhythm Junks, Savana Station en Gruppo Sportivo.

Info op www.robberzany.com

Bitkit is het muzikaal project van Gunther Wyckmans, een jonge gast van in de twintig, die zich nestelde binnen het dancemilieu. ‘Logical’ is de samenvatting van z’n muzikale ervaringen als DJ en electronicafreak. In navolging van een Regi en Tiësto horen we acht pompende tracks van trancegerichte, broeierige, opzwepende technotracks en soundscapes. Het ideale voer om je zaterdagnacht in te zetten…

Info op  www.bitkit.be

Devotchka bracht de cd ‘How it ends’ al in 2004 uit in de VS en pas toen pas de sfeervolle titelsong voor de film ‘Everyhing is illuminated’ werd gebruikt, verkreeg het ensemble airplay in Europa. En zodus geschiedde, de plaat werd pas in 2007 in ons Europees vasteland uitgebracht .
Een niet alledaags instrumentarium van akoestische gitaar, accordeon, viool en bastuba  zorgt voor een afwisselend geluid van Balkan, zigeunermuziek, hoempapa, mariachi, americana en  sfeervolle pop.
‘How it ends’ is een gevarieerde plaat, bevat een vleugje cabaret en ligt ergens tussen Beirut, Arcade Fire en Dresden Dolls. We horen broeierig en innemend songmateriaal, die een aangename afwisseling vormen tav de aanstekelijke, zwierige zigeunerpopsongs als “The enemy guns”, “We’re leaving”, “Such a lovely thing”, “Viens avec moi” en het instrumentale “Lunnaya pogonka”.
’How it ends’ is de aanzet van een mooie toekomst voor deze beloftevolle band.

Het Leedse vijftal iLiKETRAINS was in de Rotonde toe aan hun laatste halte na drie maand onophoudelijk touren. Hun wavepostrock met een donker dreigende ondertoon, ergens tussen Swans, Joy Division, Explosions in the Sky en Sigur Ros intrigeert: van een  repetitief traag opbouwend ritme, aanzwellend door feedbackgeraas, én gedragen door de baritonzang van David Martin, die nog het nauwst leunt aan Ian Curtis van Joy Division, ontroert een pak fans.

De Rotonde zat afgeladen vol om het kwintet, die oude spoorweghemdjes droegen, aan het werk te zien. ‘Dark music voor happy people’, de zin die ze ons mededeelden tijdens hun optreden op het afgelopen Cactusfestival, hadden we alvast goed op zak, want elke song werd voorzien door zwart-wit projecties van tragedies en rampverhalen als stadsbranden, pestepidemieën, heksenjachten en expedities. Plaats en tijdstip werden er telkens bijgeplaatst: Eyam - Derbyshire, 1665;  Salem - Massachusetts, 1692; Bedlam, 1841; Miami Beach, 1974; Antarctica, 1912; …). Aandoenlijk, akelig en fascinerend.
Hun eerste full cd ‘Elegies to lessons learnt’ deed de projecties alle eer aan. De plaat werd centraal geplaatst, aangevuld met twee oudere songs “Terra nova” en “A rookhouse for Bobby”.
Als een traag op gang komende locomotief kwamen ze op dreef en lieten ze door de verschillende lagen gitaren de songs rustig aanzwellen en krachtiger klinken: “25 sins”, “We all fall down (we play a waiting game)”, “The deception (this is a devil’s game)” en het breed uitgesponnen “Spencer Perceval”, waar de strop al ging te bengelen.
“The voice of reason” en “Victress” waren traag en gaven een krop in de keel. Huiveringwekkende dramatische songs. Het treinlogo op de projectie gaf na een klein uur het eind van de set aan. “Don’t commit suicide” gaf Martin ironisch aan in de bis over de sombere, pakkende, trieste muziek. De instrumentale “Epiphony” deed nochtans anders vermoeden!
Apotheose was een nieuwe song, gerijpt in hun onophoudelijk tourschema. Een schitterende afsluiter trouwens met een stevige portie fuzz en distortion…de ultieme laatste halte naar het eind van deze wereld… “Death is the end”, een song die Gira (ex Swans) ook nauw aan het hart ligt, zinderde nog na in de speakers toen het concert ten einde was…

We zagen een fijn, treffelijk concert, die ondanks alle dramatiek, in schoonheid eindigde en een deugddoende rustperiode voor de band zal betekenen. iLiKETRAINS lijkt wel de volgende band die een soundtrack op een stomme film mag maken zoals Zita Swoon en Lambchop hen voorafgingen met ‘Sunrise’. Een idee, die ze kunnen hard maken…

Support act was Cecilia: Eyes die zich makkelijk plaatste binnen de huidige postrock. Sfeervolle, slepende, boeiende songs, die op het eind forser klonken en de distortion niet links lieten liggen.

Org: Botanique, Brussel