Het Radar Festival is een jaarlijks initiatief van Le Grand Mix Tourcoing, gedurende drie avonden, waarbij per avond een drie à vier bands worden voorgesteld. Op en rond het podium hangen enkele schermen. Tussen de bands kon je rustig verpozen in ‘The village’ voor een drankje, een theetje en een hapje; er was randanimatie in enkele caravans, die in een halve cirkel waren opgesteld. Trouwens, Le Grand Mix is momenteel tien jaar bezig…
We kozen voor het thema van Dag 2: Peace & Love & Flower Power; vier bands traden aan: This Is The Kit, Tender Forever, The Do en I’m From Barcelona

This Is The Kit is een Britse singer/songschrijfster, die intieme, breekbare pop met een folky, bluesy ondertoon speelde, gedragen door haar overtuigende, pakkende vocals; ergens tussen Michelle Shocked, Suzanne Vega en Joni Mitchell. Haar bloemetjesjurk bekrachtigde het gegeven van Peace & Love & Flower Power. Door ziekte van haar violist, was ze genoodzaakt alleen op te treden; innemende songs op elektrische of akoestische gitaar en op banjo.

De meest opmerkelijke solo artieste was de Française Tender Forever, die een langdurige stage in de VS er op zitten had; haar avontuur en ervaring zette ze om in een opmerkelijk livesetje op elektronica en gitaar. De multi-instrumentaliste startte schuchter, maar palmde gaandeweg het publiek in met haar bricollage van (neurotische ) elektronica soundscapes, gitaargetokkel, handgeklap en stemexperiment. Er was zelfs een vleugje freefolk door allerhande geluidjes. Ze animeerde het publiek ongelofelijk. Op het scherm  waren soms twee artiesten geprojecteerd, die samen met haar speelden, dansten of zongen.  Op het einde maquilleerde ze haar gezicht en trakteerde het publiek op een ‘Tender hardcore’ afsluiter. Een duik in het publiek maakte dat ze letterlijk op handen werd gedragen!

The Do, een Frans drietal, haalde hun muzikale roots uit Scandinavië: er kleefde een Finse vlag op hun instrumentarium, surplus de  ‘lookalike’ van de zangeres. Ze creëerden een warm melancholisch, dromerig en sfeervol poprockgeluid, ergens tussen The Cardigans, Mum, Blonde Redhead en de rits integere vrouwelijke singer/songwriters, die door de synthi, belletjes en tierlantijntjes rond het drumstel, en de hoge, hemelse en ijle zang zeggingskracht kregen.

En tenslotte trad een Scandinavische band aan,  uit Zweden I’m From Barcelona, die door hun feestmuziek de naam van het festival alle eer aandeden. Ze zorgden voor een Flaming Lips sfeertje door de talrijke ballonnen, confetti en snippers; “We’re From Barcelona” werd een instant (one hit?) klassieker, wat een heuse succesvolle tournee op de been bracht.  Net als bij The Polyphonic Spree was er sprake van een band van 14 man op het podium, die speelden, dansten en zongen, de ene wat meer geflipt dan de andere…Een zondagsmis kon niet beter worden geanimeerd. Na de Pavarotti/Freddie Mercury’s bombastische “Barcelona” opener, vatte het feestgedruis aan: de groepsleden sprongen als gekken in het rond en er was meteen een dansende massa op “Treehouse”. De zanger dook meteen het publiek in. Het was ons duidelijk: het geflipt allegaartje I’m From Barcelona trakteerde ons op een klein uurtje party time. De nummers logen er niet om: “Rec & Play”, een praktisch onherkenbare “Like a prayer” van Madonna, “Chicken pox” en “We’re From Barcelona”. Een hoogstaand tempo van feestvieren die snel voorbij was. “Jenny” en “Barcelona loves you” wakkerde in de bis een polonaise aan, waarbij iedereen op het podium werd uitgenodigd om te jumpen op een hard/breakcore remix van hun hit.

I’m From Barcelona is een prettig gestoord collectief die het publiek in goede stemming bracht en een fijn weekendje inzette…en ze waren geslaagd in hun opdracht!

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Het Antwerpse Maskesachine, drie dames (Barbara, Eva en Liesbet) en ene gast (Dajo), spelen zich al een paar jaar in de kijker met hun charmante, speelse, bruisende en frisse folkpop en hun duivelse engelenzang. ‘Folkhop a la capella’ omschrijven ze het zelf, waarbij ze op een uiterst gewaagd pad stappen voorbij Laïs en Värttina. Maskesmachine bewandelt zelfs de psychedelica/freefolk stijl van CocoRosie en Animal Collective. Een dosis avontuur. Om dan nog niet te spreken van hun teksten of …flarden teksten, waarbij zinnen, woorden, neologismen en klankassociaties aan elkaar worden verweven.
Muzikale gekte en een gevatte, absurde en onnozele tekstinhoud zorgen ervoor dat de opvolger van de EP ‘Plaktang’ (productie Tom Pintens) de full cd ‘Ge kun et’ (productie Pascal Deweze, met hulp van Mauro!) een intrigerende, boeiende plaat is geworden met onverwachtse  wendingen, donkere synths en bleeps, bevreemdende percussie, en een al of niet verloren gespeelde noot van  gitaargetokkel, harp, piano of blazer. Luister maar eens naar de opener “Yes nog 6”,  “T-shirt” of “Maskesmachine”; ze halen een worldsound aan op “Attack atab”, er is de swing op “Ons danske” en “Sorry, dan moogde nog is” of ze komen vervaarlijk in de buurt van CocoRosie met “Dancing deer”, “Lalala” en het lieflijke, sprookjesachtige “Nooit de moed opgeven”. “Nostalgie” en “The sky is blue and I love you” zijn de meeste poppy songs van de cd.
Prettig gestoord bandje, die weet met wat ze bezig zijn…

De Canadese muzikale familie Timmins, Cowboy Junkies, klinkt op ‘At the end of paths taken’ terug wat weerbarstiger, zoals op de platen ‘Open’ (’01) en ‘One soul now’ (’04), zonder in te boeten van hun sfeervolle, dromerige en broeierige aanpak. Traditiegetrouw stond gitarist Michael in voor de teksten en worden de songs gedragen door de ‘kippenvel’stem van Margo.
The Cowboy Junkies verrassen natuurlijk niet echt meer zoals in de beginjaren ’90, maar ze staan nog steeds garant voor boeiende americana/countrypop.  De strijkersarrangementen, de piano en zelfs het vleugje triphop geven kleur aan het subtiele geluid.
‘At the end of paths taken’ is het muzikaal bilan van deze veertigers van adolescent tot volwassene, en van ouder tot kind: “Brand new world” zet de toon, vervolgens klinken ze liefdevol op “Still lost”, “Spiral down”, “Someday soon”, “It doesn’t really matter anyway”, en “My only garantee”, die de cd besluit. “Cutting board lost” en “Mountain” zijn de uptempo nummers van de plaat.
’At the end of paths taken’ is al de twaalfde cd van deze Canadezen, wat nog steeds respect oproept.

4AM Program is een jong Deins/Zultse band  die elkaar vonden na zes jaar in diverse hardcore/punks te hebben gespeeld. Het vijftal heeft op die manier al een stuk muzikale ervaring opgedaan om binnen deze scene een eigen identiteit te ontwikkelen: ze spelen een combinatie van snedige, dynamische en frisse gestroomlijnde gitaarpoprock en emocore, waarin hun muzikaal verleden niet veraf is: een melodieuze sound en catchy gitaarriffs onder  diverse tempowisselingen, bepaald door een emotievolle zang en schreeuwvocals, wat hen nauw doet refereren aan het Nederlands/Scandinavische The Spirit That Guides Us. Vier songs zijn terug te vinden op de EP. Na “Painful scars” en “Match in her”, wordt feller van leer getrokken op “Passing by” en “Find out way”, zonder in te boeten aan avontuur!

Info www.4amprogram.be

Scarrots is een band van zes vrienden uit Leuven, die al een kleine tien jaar bezig zijn. Muzikaal is Scarrots te situeren binnen de emocore/punkrock, die niet vies zijn van een subtiele popsound. De songs zijn snedig, vaardig en laten een frisse indruk na: energiek, mooi uitgewerkt en melodieus, onder de helder overtuigende vocals van Stockmans, die soms hoog kunnen gaan. De band doet op z’n stevigst denken aan Sparta.
Ze behaalden al puike resultaten op Humo’s Rock Rally, Debuutrock en won een paar jaar terug Rock Vonk.
‘The sound of being lost’ bevat elf afwisselende rocksongs: de  single “Arrows of light” bevat voldoende hitpotentie, “Lost in time”, “Burn the pages” en “Soma holiday” zijn de popsongs en “May our souls” krijgt kleur door de synths; maar ze onderscheiden zich met de gebalde uptempo nummers  “Paradise paralyse” en “I’ll travel a million lightyears”.

Info op www.scarrots.com

Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa een drietal jaar terug met de tweede cd ‘Chutes too narrow’. Het kwartet rond songwriter/gitarist James Mercier brengt fris tintelende en dromerig sfeervolle popsongs; ze zijn melancholisch, hartverwarmend en subtiel uitgewerkt. Ze behouden op de derde cd ‘ Wincing the night away’ dezelfde muzikale aanpak, waarbij de songs per beluistering aan zeggingskracht winnen, luister maar naar “Australia” en “Phantom limb”. “Sleeping lessons” start a capella om vervolgens spannend en broeierig te klinken. Een handvol songs onderscheiden zich: “Sealegs”, wat een opbouw, “Red rabbits” door de orkestraties, het avontuurlijke “Black wave”, het instrumentaal kort ‘surfgerockte’ “Pam berry” en het iets krachtig klinkende “Turn on me”.
The Shins hebben alvast het songschrijven van ‘perfecte’ popsongs in de hand, wat een  fijnzinnige popplaat oplevert!

Foo Fighters is een begrip geworden in de rock’n’roll. Frontman Dave Grohl is een veelzijdig artiest: hij zingt en schreeuwt, speelt gitaar, drums en heeft nu ook leren piano spelen. Muzikaal uitgangspunt: toegankelijk dynamisch, opzwepend als intiem songmateriaal. Respect is terecht op z’n plaats voor deze Grohl.
‘Echoes, Silence , Patience & Grace’ is de zesde cd; een afwisselende plaat is het geworden met enkele snedige, opwindende gitaarsongs als “The pretender”, “Erasure, replace” en “Cheer up boys, your make-up is running”, vervolgens een paar broeierige songs met een puike opbouw (“Let it die”, “Come alive”, “But honestly” en “Once and for all”) en een handvol intieme mellow songs, die de lijn verder zetten van het akoestisch gedeelte van ‘In your honour’ (“Stranger things”, ”Have happened”, “Statues”  en “Home”).
’Echoes , Silence, Patience & Grace’ klinkt misschien minder verrassend, doch hun melodieuze pop en rock  wordt door het kwartet overtuigend en bezield gespeeld.

De afsluiter van de festivalzomer, Leffingeleuren, in het pittoresque Leffinge, was aan z’n 31ste editie toe en had een gevarieerde affiche klaar van artiesten van eigen bodem en internationale bands.
De locatie nodigt uit om een kijkje te nemen. Het festival is letterlijk rond de kerktoren gelegen, met langs de ene kant zaal De Zwerver, langs de andere kant het festivalterrein, dat naast de concerttent,  mooi was opgedeeld met eet- en drankstandjes. En net vòòr De Zwerver kon je terecht in de spiegeltent voor de ‘1 Minute Awards’ en enkele muzikale films van The Police, Talking Heads en Neil Young & Crazy Horse.
Het weer zat mee en er waren ruim 15000 bezoekers over de drie dagen, wat de organisatie uiterst tevreden stemde.

Een overzicht

’t Hof Van Commerce (Concerttent) opende het festival, wat meteen een schot in de roos was. Een volle concerttent! De twee MC’s & One DJ waren toe aan hun laatste optreden en behaagden het publiek met hun Westvloamse raps, hihphop, scratches en sounds. “Slaet ip min gat”, “Kom mor ip”, “Zonder totentrekkerie” en “Niemand grodder”, ze werden allemaal luidkeels meegezongen. Special guest was Gabriel Rios; z’n Zuiderse raps werden smaakvol ontvangen. Al vroeg in de avond was er sprake van een hoogtepunt, getekend: ’t Hof!

Het Amerikaanse Rooney (De Zwerver) werd aangekondigd als één van de beloftevolle bands. Hun melodieuze gitaarpopsongs met een hitpotentie en stadionallures kon maar matig boeien, maar wist menige meisjesharten te bekoren!

Het Nieuw-Zeelandse The Datsuns (Concerttent) zijn close friends van de organisatie geworden. In het voorjaar stonden ze nog geprogrammeerd in de zaal  om hun cd ‘Smoke & Mirrors’ voor te stellen. Ze stonden garant voor snedige en vettige retro rock’n’roll. Ze refereerden met hun ‘1, 2, 3, 4’ aanzet en Dolfs hoge stem vooral aan Led Zeppelin. “MF from Hell”, “Generator”, “Feeling allright” en “who are stomping your foot for?” wisselden ze af met enkele, fijne subtiele rocksongs en een tweetal covers, waaronder eentje van The Misfits.

Baloji (De Zwerver) maakte in een vorig leven deel uit van de vroegere Starflam hiphopcrew; hij stelde z’n eerste soloplaat voor, geruggensteund door een heuse band surplus backing vocalisten. Hij speelde een fijne mix van pop, soul, jazz, funk en mellowhiphop. Baloji kwam beter tot z’n recht in De Zwerver, dan in een grote concerttent, zoals op FihP. “Coup de gaz”, een kort bluesy tussendoortje van Depeche Mode’s “Personal Jesus”, “Entre les lignes” en de titelsong “Hotel Impala” bevestigden een groots artiest. (volgende afspraak: Bota midden november!)

Een uitgelaten menigte genoot van de cathy kauwgomballen ‘60’s gitaarpoprock van Razorlight (Concerttent).  Johnny Borrell zat qua stem op dezelfde golflengte als Dolf van The Datsuns. Ze speelden een boeiende, afwisselende en afgewerkte set. “In the morning” opende. Het was een strakke eerste deel, waaronder “Hold on” en “Golden touch”, vervolgens klonken ze iets subtieler met “Back to the start” en “Vice”. “Can’t stop this feeling” had een broeierige opbouw en was de aanzet van een schitterende finale: “America”, “Who needs love”, een “Stumble & fall” op z’n Gloria’s van Patti Smith en “Falling into pieces”.

Discobar Galaxie en Dub Pistols mochten de nacht besluiten. Discobar Galaxie mixten hun platenkast voor een volle concerttent en Dub Pistols (De Zwerver) mixten rock, dubreggae, hiphop, funk, bigbeats en Britpop, ergens tussen Asian Dub Fondation, Stereo MC’s, Happy Mondays en Fatboy Slim. Spijtig genoeg was er maar een matige belangstelling meer!

En in de afstand tussen de concerttent, de kerk en De Zwerver kon je in de spiegeltent de selectie van ‘1 Minute Awards’ zien. Een absolute aanrader.

Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge

Mumm-Ra is een beloftevol jong Engels bandje, die net als Air Traffic debuteert op een major label. De groepsnaam heeft een ‘lookalike’ ruige naam, maar is gehaald van een karakter uit een Amerikaanse tekenfilmserie ‘Thundercats’. Het vijftal brengt sfeervolle, broeierige indiepopsongs, met een vleugje bombast en orkestratie; luister maar eens naar de eerste twee songs van de cd:
”She’s got you high”, “Starlight”, en “This is easy” zijn popgericht en het gezelschap klinkt strakker op “Song B”.
De groep probeert voldoende afwisseling in hun songmateriaal te brengen. Het afsluitende “Down Down Down” is alvast het hoogtepunt van de cd: beklijvende postrock en een puike opbouw.
Mumm-Ra laveert ergens Arcade Fire, Flaming Lips, Polyphonic Spree en doorsnee gitaarpopbands. Een fijn debuut. Een bandje om in het oog houden.

Tokyo Police Club is een beloftevolle band uit Toronto, Canada die met de 8 songs op de EP een beloftevol visitekaartje afleveren. 8 songs, 18 minuten, dit betekent ‘to the point’ melodieuze gitaarsongs, die energiek, krachtig, scherp, snel klinken of melodieus onderbouwd zijn. Postpunk op z’n Futureheads waarin een vleugje Bloc Party en Strokes is verwerkt in het gitaarspel en in de zang van bassist David Monks (neigt naar Julian Casablancas).
“Cheer it on”, “Nature of the experiment”, “If it works” en “Cut cut paste” zijn frisse gitaarpopsongs onder een opzwepend ritme. “Be good” en “La ferrassie” (intrigerend orgeltje en gitaarspel) lijken voor Bloc Party de afwezige nummers op hun platen en “Citizens of tomorrow” en “Shoulders and arms” zijn broeierig en hebben een puike opbouw.
‘A lesson in crime’ is een afwisselend kort, kernachtig plaatje; uitkijken wordt het naar de full CD!