De Britse singer/songwriter Tom McRae heeft z’n vierde plaat uit. Hij creëert een melancholisch kleurlandschap met z’n sfeervolle maatschappijkritische songs, die harmonieus en subtiel uitgewerkt zijn; het levert meteen z’n meest afgelijnde cd op, gekenmerkt van een spannende en broeierige opbouw onder z’n emotievolle stem.

“Bright lights”, “Keep your picture clear” en “One Mississippi”onderscheiden zich. Door een vleugje gitaarexperiment hebben ze een donker, dreigende ondertoon; “Sound of the city” is een fijne popsong en hij behoudt de intimiteit van z’n debuut op “Got a suitcase, got regrets”, “Houdini and the girl”, “Deliver me” en “The ballad of Amelia Earhart”. “Lord, how long” sluit met hemelse backing vocals de cd af. Z’n boodschap is er één van hoop en positivisme, een ondersteuning waard in deze wereld!

 

 

Jerboa was de Vlaamse DJ Shadow van de trippop op het debuut ‘Music for my instruments’. Na ‘Endtroducing…’  deed DJ Shadow  beroep op een resem  gastvocalisten, wat resulteerde in een matig album en live  optredens;  de spanning en groove bleven uit. In tegenstelling tot Jerboa, wat andere koek is.

 ‘Rockit fuel’ is in coproductie van Alex Callier van Hooverphonic; resultaat: een goede twee eenheid! De pak gastvocalisten en artiesten leveren een bijdrage tot deze boeiende groovende en donkere dreigende plaat, die ergens ligt tussen DJ Shadow/Krush, Tricky, het oude Kosheen, het vervlogen Lowpass en het avontuur van The Residents in de spoken ‘diepe basstem’ word tracks (van Bassman (“Heaven in hell” en Gunter Nagels, “Last breath” en “Crowd part 1”).

Trixie Whitley neemt een prominente rol op de trippopsound van “Just another number” en “What if”  (met Krewcial!). Hoogtepunt zijn alvast “Number one” met Absynthe Minded Bert Ostyn (op gitaar) en Van Jets Verschaeve (zang) én de instrumentale titelsongafsluiter, het ‘missing’ DJ Shadow nummer ooit.

‘Rockit fuel’ is een afwisselend spannende plaat waarbij Jerboa z’n muzikale creativiteit kwijt kon met uiterst geslaagde songs.

Battles is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drum), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist) en Tyondai Braxton (zoon van avantgarde jazz muzikant Anthony Braxton).

Het Amerikaanse viertal  is al van 2003 actief en bracht al een paar EP’s uit, die maar een vingeroefening zijn tav het uiteindelijke ‘Mirrored’. De groep omschrijft zichzelf als een ‘matchrock’kwartet,  een wiskundige precisie van hun complexe muziek, creatief en vernuftig in elkaar gestoken. Ze omschrijven op hun site hun geluid als ‘beep boop boop cras …’ , handig voor een buitenstaander om te weten waarmee deze band bezig is!

Avantgarde, grillige pop, psychedelica, dub, symfo, prog, jazz en hiphoptunes, onder diverse tempowisselingen,  zijn vervat in de weirdo Battles sound, onder de vervormde spacevocals van Braxton. Battles als klankkleur! ‘Mirrored’ is muzikaal een openbaring!

 

 

 

Popallure was aan de derde editie toe. De voorbije malen waren succesvol, en in 2006 kon men rekenenen op ruim 1400 man met groepen als A Brand, Daan, Delavega, Gorki en Vive La Fête. Popallure trok voor het eerst naar de Brielpoort, en bereikte de kaap van 1500 man. De overstap werd positief ervaren. Popallure is uitgegroeid tot een groots voorjaarsfestival!

Opener van het festival was Aia Hewick, een poprockband die het concours van Popallure won.

Vervolgens stonden de Rock Rally winnaars van 2004 op het podium. The Van Jets stelden hun debuut `Electric Soldiers' voor, snedige rock'n'roll waarin The Datsuns en Iggy zijn verwerkt. Live klonken ze wat onwennig, maar wisten dit te overbruggen met hun inzet en bezielde overgave: ?I don't know why?, ?Ricochet?, ?What's going on?, ?Johnny Winter? en de titelsong boden in de vroege namiddag al een pak respons.

Bulls On Parade, vier gasten uit Vlaanderen, gaven een tribute to RATM. Ze speelden een toffe songkeuze van de drie cd's van Rage. Het draaide dus niet enkel rond hun memorabel debuut van '92. Het viertal onderscheidde zich met prachtige gitaarsoli, diepe bas, een opzwepende percussie en een zang aan Zack De La Rocha. Ze openden met het dynamische ?Bulls On Parade? gevolgd door ?Bullet in the head?; twee songs die al onmiddellijk werden meegezongen en aanzetten tot crowdsurfen. ?Guerrilla radio?, ?Fistfull of steel? en ?Freedom of speech? benaderden de RATM aanpak en met en het onnavolgbare ?Killing in the name of? was het koekenbak vooraan! Puike set!

Verrassing van de avond was Foxylane. Het Belgisch viertal bracht de sound van Soulwax nite Versions, Goose en LCD Soundsystem samen en brachten een uurtje dansplezier met een `hi tech/switch' sound van punkfunk en elektronisch vernuft. Hun weirdo trance neurotische repetitieve beats klonken avontuurlijk en hitsten het publiek op. ?Same shirt? en ?Shut up bitch?, de twee singles van de band, waren overdonderend. In de Brielpoort bewezen ze dat ze alle troeven in handen hadden om opgemerkt te worden.

Absynthe Minded, het vijftal onder zanger/componist Bert Ostyn, heeft al drie cd's uit en eindigden tweede toen The Van Jets de Rock Rally wonnen. De songs op de derde cd `There is nothing' zijn subtiel en verfijnd uitgewerkt. Het publiek kwam op adem na Foxylane en het was genieten van het broeierig songmateriaal als ?Plane song? , ?Ask me anything? en ?I'll be allright?. ?People of the pavement? klonk snedig, maar de band benadrukte de rustige, gemoedelijke aanpak met ?I like you when you're sad? en ?My heroics, part one?. Ze voorzagen ruimte voor enkele grillige songs, waarin een vleugje Balkan was verwerkt, als ?Singalong song?en ?A great height?. Naar het eind klonken ze meer uptempo en bouwden ze de set op met ?Let's be radical?, ?Stuck in reverse? en de titelsong. Absynthe Minded trakteerde ons nog op een bis; een afgewerkte set, wat werd geapprecieerd door het publiek.

Dog Eat Dog mocht de rockavond besluiten. Het vijftal uit New Jersey stonden medio de jaren '90 garant voor een crossover van hardcore en hiphop; ze braken meteen door met `All boro kings'. Na '99 werd het opvallend stil, maar midden vorig jaar hoorden we opnieuw van Dog Eat Dog in een hernieuwde bezetting; de klemtoon kwam op een toegankelijk groovy sound te liggen.

Ze deden alvast hun best om het publiek op te zwepen op ?Expect the unexpected?, ?Who's the king? en ?Rocky?, maar ze slaagden er niet het publiek aanhoudend te boeien, daarvoor vielen sommige nummers van de recente cd `Walk with me ` te zwak uit. Al rappend werden de songs aan elkaar gepraat.

`Ok, Dog Eat Dog loves us', die zegen namen we alvast mee na de afsluiter ?No fronts?.

DJ Dirk Stoops en Discobar Galaxie verzorgden de after-party tot in de vroege uurtjes.

Popallure onderstreepte een geslaagde, gevarieerde aanpak.

Organisatie: Popallure 2007

Cat Power & Dirty Delta Blues

Chan Marshall, synoniem voor Cat Power, kwam met een interessante bezetting naar `Les Nuits Bota'. Ze werd geruggensteund door Judah Bauer (Jon Spencer Blues Explosions), Jim White (Dirty Three), Gregg Foreman en Erik Paparozzi, onder de Dirty Delta Blues. Het Koninklijk Circus werd omgedoopt in een grootse donkere kroeg.

Cat Power kwam naar voor als zangeres en liet toetsen en piano volledig over aan Gregg Foreman. Vorig jaar bewees Chan Marshall al op scherp te staan in de AB, opnieuw had ze er zin in en vermaakte ze het publiek met haar eerlijke, puur oprechte songs, waarin haar kwetsbare ziel werd blootgelegd, onder haar hese, melancholische, wat onvaste stem; een doorleefde `americana retrorock delta bluessound', ergens tussen Velvet Underground, Black Crowes, G Love en Wilco, een `straight from lived in bars' geluid.

Ze putte rijkelijk uit het succesvolle `The greatest' cd en er waren een pak nieuwe songs, bewerkingen van andermans nummers, die in het najaar op plaat komen. Cat Power tippelde als een katje (met handschoenen!) op het podium en hield samen met haar band het publiek in haar klauwen; een sfeervolle, broeierige set die vooral in het tweede deel forser en krachtiger klonk.

NYC en Cat Power zijn onafscheidelijk, wat meteen duidelijk was in één van de eerste songs van de set. Na het intieme ?Sing to Bobby? kwam de klemtoon op Foremans bedreven pianospel op ?The greatest? en ?Living proof?. De americanablues van ?Moon?, ?Making believe? en ?don't explain? waren de ideale songs bij een nachtelijk bezoek aan een klein café na het concert waar het ruikt naar whiskey en sigaretten. Op ?Hey Arethea?, ?I `ve been lovin'? en ?Satisfaction? herleefde de southern rock'n'roll van The Black Crowes, bepaald door `70's keyboards en de gitaarsoli van Bauer.

Cat Power bood een afwisselende set. Ze huppelde als een ballerina op het sfeervol donkere ?Where is my love?. ?Angelitos negros? was het meest avontuurlijk bezwerende nummer en ?Lived in bars? was het sleutelnummer van de avond, de groep werd uitgebreid voorgesteld en kon rekenen op minutenlang applaus.

In de bis trakteerde ze ons op drie songs, wat een twee uur durende set opleverde van een fijne barband, die Marshall tot volle ontplooiing liet komen.

We hoorden wisselende meningen over het optreden. Eén raad: sta stil bij de stabiele dame, die steeds opnieuw de paden verkent op het terrein van de americana bluesrock, wat zorgt voor verrassende bewerkingen van eigen en andermans nummers!

Org: Botanique, Brussel - Les Nuits Botanique

Sioen heeft al drie aardige cd's uit: de voorbije cd's `See you naked' en `Ease your mind' zijn vernuftig in elkaar gestoken popplaten en het onlangs verschenen `A potion' legt de nadruk op de singer/songwriter Frederik Sioen. We hebben te maken met vakkundig gearrangeerde indringende songs, gekenmerkt door een broeierige opbouw en gedragen door de warme, melancholische lichthese stem van Sioen.

Live beschikt hij over een hechte band; een prominente rol werd ingenomen door violist Jeroen Baert. Een boeiende sfeervolle set was het resultaat.

Sioen opende intiem op piano met de titelsong van de huidige cd `A potion'. In het begin was er sprake van luistersongs: ?She likes it better?, met een knipoog naar David Sylvian, ?What I fail to understand? en ?Suicidal sunset?. ?Ease your mind? was de aanzet tot meer vaart en met ?Who are you driving you mad?? speelde de talentrijke band grilliger. ?Ready for your love (high)? en ?Too good to be true ? waren emotievolle popsongs, bepaald door Sioens begeesterende pianospel en Baerts vioolpartij.

De combinatie van zacht gevoelige nummers met een avontuurlijke song bracht voldoende afwisseling. ?No conspiracy at all? en ?Who stole my band? volgden naadloos op elkaar. ?Wild Wild West? en de uitnodigende Balkansong ?I play a song for you? besloten de set!

Sioen werd warm onthaald en speelde nog een drietal songs: het pakkende ?So lonely?, gedragen door stem en piano, het sfeervolle ?Another ballad? en het forser klinkende ?Reign?.

Ze gaven een sfeervolle, breekbare en ingetogen set, die af en toe krachtiger en avontuurlijk was.

Het Brusselse Mud Flow opende de avond en speelde gevarieerd materiaal van dwarrelende gitaarrock tot dromerige pop: van ?My fair lady Audrey? naar ?Planes? tot ?The story was best left untold?. Verdienstelijk. Band in volle ontwikkeling.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Grand Island is een Noors vijftal, die muzikaal maar weinig affiniteit heeft met Scandinavië; ze haalden invloeden aan van Jeffrey Lee Pierce 's The Gun Club en Kyuss. Een klein half uur lang boeiende rommelige en onstuimige gitaarrock'n'roll. Dit smaakte naar meer. Een toffe kennismaking. Hun debuut `Say no tin sin' is er alvast ééntje om op de kop te tikken!

Snedige en broeierige retrogitaarrock, waarin blues is verwerkt, kregen we van het Nederlandse gezelschap Alamo Race Track. Het viertal speelde in het begin een behoorlijk aantal interessante nummers, maar vervielen naar het eind naar minder spannende melodieuze gitaarpop, wat de aandacht deed verslappen.

Shitdisco wordt geplaatst binnen de `new rave beweging' van beloftevolle bands als The Klaxons. Muzikaal profileert Shitdisco zich ergens tussen Radio 4, The Rapture , de `70s punk van The Clash en The Stranglers, en de `80's golf van Talking Heads en Gang Of Four.

Springerige en levendige postpunkfunk onder een pompend beatje, fris, aanstekelijk en opzwepend. De songs van `Kingdom of Fear' speelden ze in een sneltempo. Hoogtepunten waren ?OK? en Prodigy's ?No good?. De fel, stevige, dynamische aanpak plaveit de weg naar een grootse toekomst! Verdiend een sterke respons.

The Rakes zijn een Londens kwartet, dat in de tweede linie staat van bands als The Futureheads, Franz Ferdinand en Maxïmo Park., d.w.z. frisse, energieke gitaarrock binnen de huidige postpunkbeweging.

De band, onder zanger Alan Donohoe, heeft tot nu toe twee cd's uit nl. `Capture /Release' en `Ten New Messages'. De tweede cd heeft een subtiele, meer gematigde aanpak dan hun strak kernachtig debuut. De hoekige armbewegingen van Donohoe refereerden aan Ian Curtis (Joy Division) en Paul Smith (Maxïmo Park).

De groep begon stevig en gebald met de rauw rammelende ?Terror? en ?Retreat? van de eerste plaat. De huidige single ?We dance together? kreeg kleur door een intrigerend orgeltje.

De songs volgden elkaar snel op: ?We are all animal?, ?Down with moonlight? en ?When Tom Cruz cries?. ?Binary love? was het meest sfeervolle nummer van de set, en had een schitterende finale door z'n spannende opbouw, gelinkt aan Bloc Party. De groep krikte het tempo op en bood een fijne apotheose met het memorabele ?22 Grand Job?, ?Violent? en ?Strasbourg?.

In een goede 45 minuten hadden ze een 13 tal songs gespeeld; ze hielden het tempo strak met vier songs in de bis, waarvan drie klasse songs: ?Little superstitions?, ?Work Work Work? en ?The world was a mess??; bruisende songs die een pak andere verbleekten.

The Rakes leverde een goede pittige en dynamische set af; maar sommige nummers hadden net niet genoeg draagwijdte om een uur lang de aandacht te behouden. Waardoor Shitdisco met de pluimen ging lopen als de meest overtuigende band van de avond.

Org: Botanique Brussel - Les Nuits Botanique

Songs: Ohia begroef z'n muzikaal dromerig, weemoedig avontuur,enkele jaren terug. Spil van de band, Jason Molina, liet het in één van de afsluitende platen `Magnolia Electric Co' al horen: een vaardige Steve Wynn/Dan Stuart aanpak, bezielde Gutterball americanapop, onder z'n breekbare Neil Young stem.

Molina deed beroep op praktisch dezelfde leden van z'n vroegere band, die goed op elkaar waren ingespeeld.

Route 66 `On the road music', met Molina aan het stuur. ?Astrabel? en ?What comes around? gaven alvast een pittige start: stevig, bedreven en enkele fijne gitaarsoli. Af en toe nam de vaart wat af, maar het was een uur dik genieten van de intens doorleefde en broeierige sound op songs als ?Lonesome valley?, ?Hard to love a man? en ?Here comes the night?. Molina en de zijnen waren al voor de derde maal in de 4AD. Een geliefkoosd plekje en vaste afspraak voor de fans, die Molina's sound van tristesse, hartenpijn en verbittering ondergingen.

I Do I Do, een viertal uit Tielt, strikte Jeff Goddard van ex Karate. Ze speelden een afwisselende set van doorsnee snedige gitaarrock tot americana en een vleugje postrock. I Do I Do bracht fijngevoelige en potige rock samen!

Organisatie: 4AD, Diksmuide

Joe Gideon & The Shark is gegroeid uit Bikin Atoll; Joe (zang/gitaar) en zus Viva Gideon (toetsen/gitaar/drums/backing vocals) gingen vorig jaar hun eigen weg. Hun EP hoes doet denken aan het Timbuk 3's `Greeting from Timbuk 3', het midjaren '80 duo Pat and Barbara K., en hun sound legt linken met generatiegenoten White Stripes, Fiery Furnaces en The Kills.

Ze brachten rauw pakkende, melodieuze opzwepende rock'n'roll, die af en toe intiemer klonk; het afsluitende ?Anything you love that much, you will see again? was alvast een hoogtepunt: een sfeervolle, dromerig start, een broeierige opbouw en een schitterende finale. Om kippenvel van te krijgen, wat meteen de interesse deed opwekken naar hun EP!

De stem van Joe had iets mee van de baritonzang van Stuart Staples (Tindersticks) en Viva (een jonge Patti Smith lookalike) mepte er stevig op los en speelde soms gitaar of toetsen.

Joe Gideon beroerde, imponeerde en doet halsreikend uitkijken naar hun debuut, in het najaar zal verschijnen.

Archie Bronson Outfit heeft geen Britse lookalike. Het eerder op Grandaddy lijkende Londense drietal, `mannen met baarden', integreert een Jon Spencer, Nick Cave, The Kills en 16 Horsepower: rauw, rammelende opzwepende gitaarrock'n'roll, een tempo hoger dan Joe Gideon, verwezenlijkt door twee gitaren en percussie. Een broeierig, krachtige en felle sound!

Archie Bronson Outfit klonk messcherp. Ze speelden een korte, pittige set van een uur van hun twee cd's `Fur' en `Derdang Derdang'; Weinig contact met het publiek, alles op de muziek! ?Cherry Lips?, ?Got to get (your eyes)? en ?Kink? gaven alvast de vaardige set aan. ?Kangarooheart?, uit hun debuut, was het meest snedige nummer van de avond. ?Bloodheat? was de enige song met bas en had een broeierige opbouw.

Archie Bronson Outfit klonk opnieuw ontketend met ?Modern lovers?, ?Dead funny? en ?Dart for my sweetheart? (met Viva als backing vocaliste). Definitief besloten ze met twee covers.

Archie Bronson Outfit stond garant voor een dynamisch, gedreven setje; een goed geolied drietal!

Org: Cactus Club, Brugge

Explosions In The Sky is een Texaans viertal die zorgde voor de ideale Lazy Sunday formule, gedurende zo'n anderhalf uur: instrumentale, filmisch postrock van een prachtige spanningsopbouw, aanzwellende gitaargetokkel en -stormen, een vervlogen pianodeuntje en de combinatie hard- zacht. De indruk met een vissersbootje op zee de golven tegen je aan te voelen. Al vier cd's lang, hetzelfde stramien.

De leden bewogen lichtjes heen en weer met hun gitaar of bas of werkten op de grond aan hun distortion knopjes en pedalen. Enkel projecties op het achterplan ontbraken om ten volle weg te dromen op hun melancholisch uitwaaierende gitaarsound.

De groep putte rijkelijk uit hun debuut `The earth is not a cold dead place', met schitterend uitgesponnen versies van ?Your hand in mine?, en ?The only moment we wore alone?, wat de finale was van hun set.

Het recente `All of a sudden I miss everyone' kwam voldoende aan bod met o.a. ?Welcome ghosts?, en ?Catastrophe and the cure?. Een vervlogen pianodeuntje kwam er zelfs bij te pas op ?So long someone?.

?Thanks for your time, you're very kind listening to us?, klonk het schuchter op het eind. Geen bis, maar deze postrock beheerders uit Texas boden ons een fijne genotvolle avond!

Org: Le Grand Mix, Tourcoing