Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd’s. ‘O’, twee jaar terug,  was een ontroerende, melancholische breekbare plaat, met een knipoog naar Jef Buckley. Rice ontpopt zich als een troubadour op ‘9’, want z’n ingetogen gitaarliedjes worden doordrenkt met breed uitwaaierende arrangementen en een vleugje freefolk: van intiem pakkend, broeierig, stevig tot bombast. Het maakt van ‘9’ een afwisselend plaatje.
De cd begint met de single “9 crimes”, vocaal ondersteund door Lisa Hannigan. Het betekende z’n doorbraak naar een breed publiek.
Songs als “Elephant”, “Coconut skins”, “Me, my yoke +” en “Grey room” hebben een prachtige opbouw, zijn forser en krachtiger en ondergaan diverse tempowisselingen. Op “Rootless tree” kan hij zelfs menig postpunkbandje aan! Of hij gaat intiem te werk; luister maar naar “The animals were gone”, “Dogs”, “Accidental babies” en “Sleep don’t weep” (opnieuw met Lisa Hannigan);  piano, akoestische gitaren en de vocals bepalen de songs. Damien Rice slaagt op deze tweede plaat z'n songs onder te dompelen in allerlei sfeerscheppingen. Meeslepende melodramatische muziek!

‘Myths of the near future’ is een titel op z’n plaats bij het Londense drietal; hun sound luidt een frisse wind in van Britpop, postpunk en dansbare wave. ‘New Rave’  wordt het omschreven, het Britse antwoord op de Amerikaanse punkfunk van LCD Soundsystem, !!!, Radio 4 en The Rapture.
De sound ligt ergens tussen bands als Happy Mondays, Oasis, Blur en de huidige lichting Franz Ferdinands en Bloc Party. Het geheel klinkt fris, aanstekelijk, opwindend en werkt adrenalised op de dansspieren. ‘Myths of the near future’ biedt vaart en ritme. The Klaxons onderscheiden zich samen met het Schotse Shitdisco binnen deze muzikale golf.
“Two receivers”, “Gravity’s rainbow”, “Forgotten works”  en “Magick” zijn nummers die snedig en dansbaar zijn. “Golden skans”, “As above, so below” en “Isle of her” zijn fijne popsongs en “Atlantis to interzone”, “It’s not overyet” en “Four horsemen of 2012” benaderen het sterkst het werk van Franz Ferdinand en The Futureheads.
Ze balanceren van chaos tot een gecoördineerd geheel;  kortom, er is voldoende afwisseling te horen.

Het Amerikaanse zestal uit LA nam Rick Rubin onder de hand voor de derde cd. Ze hebben lang op zich laten wachten om de opvolger klaar te hebben op ‘Hybrid Theory’ en ‘Meteora’.
De band, voortrekkers van de nu metal begin 2000, neemt deels afstand van de stevig gebalde sound en trekt de lijn door van ‘Meteora’ van een doorsnee rockband die de zang van Chester Bennington meer tot z’n recht laat komen tav de raps van Mike Shinonoda.
Er is sprake van fijne, uitgebalanceerde rock, luister maar naar “Shadows of the day”, “What I’ve done”,  “In pieces” en “The little things give you away”. Een uiterst sfeervolle band wordt het “Leave out all the rest”, “Hands held high” en “In between”. Het ‘oude vuur’ wordt aangewakkerd op “Given up”, “Bleed it out” en “No more sorrow”.
De band is radiovriendelijk geëvolueerd en kan eigenlijk niet meer tippen aan het verbluffende debuut. ‘Old’, ‘wiser’ en toegankelijker geworden?!

Het Noord Engelse collectief 65daysofstatic blaast de postrock nieuw leven in. Ze zijn de overtreffende trap van bands als Mogwai en Explosions in the Sky en benaderen nog het best ons eigen Madensuyu.
Hun instrumentaal filmische sound ondergaat diverse tempowisselingen en gaat van zacht, sfeervol naar fors en krachtig tot luid en hard van overwaaiende distortion gitaren en opzwepende drums. Een fris avontuurlijke aanpak, waarbij in elke song de aandacht wordt behouden. Het gebruik van voorgeprogrammeerde (knisperende) elektronica, strijkers en gesamplede drumpartijen bieden een meerwaarde aan hun spannend broeierige sound. 
Op plaat klinken ze warm en lieflijker; live zijn ze als een windhoos: verbeten explosief! De opvolger van ‘One time for all time’ gaat dus van muzikale chaos tot een gecoördineerd geheel.
“When we were younger & better”, “Don’t go down to sorrow”, “These things you can’t unlearn” en “The conspiracy of seeds” zijn kippenvelsongs:  ze hebben een intrigerende opbouw, zijn mooi uitgesponnen, grijpen je bij het nekvel en blazen je met de rug tegen de muur. Wat een contrasten van een opwindende band!

‘Full respect’ voor de zestigjarige rockdichteres die momenteel al zo’n kleine 25 jaar bezig is. Zij ontfermde zich na de plaat ‘Waves’ (’79)  gedurende een tien jaar over haar gezin (ze was getrouwd met Fred ‘Sonic’ Smith van MC 5 in’80 die in ’94 overleed) en kwam in ’88 terug met ‘People have the power’.
Patti Smith is het toonbeeld van vrede, vrijheid, gelijkheid en solidariteit; ze oppert voor een betere wereld en communicatie (no suffer, no war). Refererend aan de hippie ‘70’s zijn deze thema’s nog steeds brandend actueel! Tweemaal was ik al onder de indruk van haar live performances: op Folkdranouter, ruim vijf jaar terug, en in 2004 op het Cactusfestival te Brugge. Ze bracht dit voorjaar een coverplaat uit, ‘Twelve’, songs van anderen die ze op unieke wijze aanpakte.
Patti Smith kreeg al een medaille van Officier in de Orde van Kunst en Letteren en ze trad toe tot de befaamde Rock And Roll Hall of Fame.

Onder luid applaus werd ze verwelkomd en kwam ze het podium op met hoed en gehuld in een t shirt met vredessymbool. Samen met haar vaste begeleidingsband Lenny Kaye, Tony Shanahan en Jay Dee Daugherty speelde ze een ‘Best of’, gretig puttend uit haar ‘70’s platen, was er aandacht naar het huidig coverrepertoire, was er ruimte voor haar ‘spoken words poetry’, ‘Birdland’, en vertelde ze haar indrukken over het werk van Arthur Rimbaud en Charlotte Brönté, muzikaal vormgegeven door “Whitte rabbit” van Jefferson Airplane.
We hadden te maken met spannend broeierige, emotievolle gitaarrock, onder haar vocale voordracht, door een intrigerend samenspel van gitaar, bas, piano/organ en drums.
“Hello children of Brussels, glad to be back” sprak ze het publiek aan. “Kimberly”  opende de set, gevolgd door de instant klassiekers “Frederick” en “Free money”. “Privilege” en het lang uitgesponnen “Are you experienced” van Jimi Hendrickx (Patti op hobo trouwens), dompelden ons onder in een ‘70’s psychedelica wave. Kippenvelmomenten! Een volgend ‘spoken words’, muzikaal fijn en subtiel,  linkte ze aan “Beneath the southern cross”, bepaald door akoestische gitaren. Gitarist Lenny Kaye kwam op het voorplan, speelde en zong een ‘good old rockin’ song, “Pushin’ too hard”.
Tenslotte ging Patti Smith met Her Band naar een hoogtepunt met “Because the night”,  een schitterend opgebouwde “Pissing in a river” , een akoestisch toongezette “Smells like teen spirit” (Nirvana), gevolgd door “Soul kitchen” van The Doors en Van Morrisons klassieker “Gloria”, wat een opzwepend ritme had en  luidkeels werd meegezongen. Pure klasse!

Ze trakteerde met twee nummers in de bis, een sober aangevatte “Perfect day” van Lou Reed (stem en piano), en “Rock’n’roll nigger” die de muzikale geschiedenis beschrijft van een rock’n’roll dame die van zich afbijt en een boodschap heeft van vrede, vrijheid en solidariteit…om U tegen te zeggen!

Organisatie: Live Nation

Hooverphonic profileerde zich de voorbije maand als ‘Electronic Hoover’ die hun debuutalbum ‘A new stereophonic sound spectacular’ opnieuw voorstelde met hun tiende verjaardag: een muzikaal geluidslandschap van trippopsounds, galmwave, ambient soundscapes, filmtunes en voicesamples onder een ijle zang. Toen waren ze de tegenhanger van bands als Tricky, Portishead en het onderschatte Lowpass.
Geike Arnaert vervoegde de band van Callier/Geerts in ’97, een jaar na de release van hun debuut. Het debuut met zangeressen Liesje Sadonius en Kyoko Baertsoen (later Lunascape) leverde bekende songs als “Inhaler” en “2 Wicky” (opgepikt door Bernardo Bertolucci voor zijn film ‘Stealing beauty’). ‘Blue wonder power milk’ betekende de definitieve doorbraak. “Eden”, “Mad about you”, “Jackie cane” en “Vinegar & salt” zijn maar enkele songs van het rijkelijk gevulde repertoire van het drietal.

Ze ondernamen een éénmalige kleine clubtour; het slotconcert werd gehouden in de HA te Gent. Een klein uur duurde de ‘Anniversary Reissue’. De donker dreigende muziek speelden ze in een lichtdecor van beperkte spotlights, stroboscoopeffects en een glitterbol achteraan het podium. Het publiek zag slechts drie schimmen door de dikke slierten rook, wat deed denken aan een optreden van The Sisters Of Mercy. Geike stond op een verhoogje, had hoge laarzen aan, en bewoog zich als een schuchtere Matroesjka. Callier (elektronica/bas)en Geerts (gitaar) stonden stokstijf en emotieloos op het achterplan. Van interactie met het publiek was er geen sprake.
De muziek sprak voor zich: elektronica soundscapes, beats en een ijle zang. Geike slaagde in de glansrol van de zangeressen vóór zich. Meteen werd de aandacht getrokken met “Inhaler” en “2Wicky” die meteen op een sterke respons konden rekenen. “Plus profond” en “Barabbas” hadden een stevige beat en groove. Sfeervoller klonken “Cinderella” en “Nr 9” met Geike als een herboren Elisabeth Frazer/Lisa Gerrard. “Sarangi” balanceerde tussen hard en zacht, en onderscheidde zich door een diep ronkende bas en scherp gitaarspel. “Revolver” was het meest dansgericht en “Innervoice” besloot de set na een kleine 45 minuten. Wat een muzikale trippopsound van het drietal, die sommige nummers aan elkaar koppelde door voicesamples, filmtunes en evergreens waaronder “Can’t help falling in love”.
Ze trakteerden ons nog op een paar nummers van hun tweede plaat ‘Blue wonder power milk’ , waaronder “Battersea” en “Eden”, muzikaal breder door orkestraties, drum’n bass en pop, en ondersteund door een hemelse zang van Geike, zoals we die al altijd hebben gekend.

Het publiek kreeg een donker dreigende ‘Anniversary Reissue’ van het drietal. Een uiterst ‘coole’ set, die ons in de triphopsfeer van een goede tien jaar terugbracht.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Achter Soulsavers gaat het duo Rich Machin en Ian Glover schuil. Zij maakten al remixes voor Starsailor, Doves en Beastie Boys. De twee heren verbreden hun muzikale kijk met deze tweede plaat, waarbij ze beroep deden op Mark Lanegan. Het resultaat is ronduit verbluffend; de samenwerking is een samenspel van donker dreigende rock, trippop, gospel en soul. Lanegan legt met z’n grauwe, doorleefde stem een voorname stempel op de sound. Muzikale pareltjes zijn te horen: “Ghost of you & me”, “Paper money”, “Spiritual” en “Jesus of nothing”, die een Indiaans tintje meekreeg, er is de koorzang op de opener “Revival, “Kingdoms of rain” zorgt voor koude rillingen, en de filmische instrumentals zijn meegenomen om een volgend muzikaal hoofdstuk aan te vatten.
Dit is een knappe plaat: origineel, spannend, avontuurlijk en pakkend. Mee te nemen voor de eindejaarslijsten!

 

Krakow is een Limburgs vijftal die in 2006 debuteerde met de EP ’Home’. Ze spelen slowcore songs in de beste traditie van At the close of everyday, het oude Low en Sophia.
‘As the heart is’ bevat negen sfeervolle songs, subtiel uitgewerkt en mooi uitgesponnen,  onder de  warme en hemelse stem van Niné Cipoletti, soms aangevuld met haar mannelijke collega’s. Het zijn vooral de laatste songs  van de cd “Our love hotel” en “Shadow of a man” die nauw leunen aan Low door het gitaargetokkel en de zachte toetsen.
Een vleugje americana ontbreekt niet (luister maar naar de emotievolle slepers “Roses” en “Once around the sun”)  wat de band gerust naast een Cowboy Junkies en Bonnie ‘Prince’ Billy plaatst. In “Come on home”  doet de sound en de samenzang denken aan Crosby, Still, Nash en Young.
Fijne plaat van een gevoelige band.

 

Blonde Redhead heeft z’n rauwe, gedreven sound van vroeger volledig vaarwel gezegd. ‘Misery of a butterfly’ uit 2004 plaatste de band van de tweelingbroers Amedeo en Simone Pace binnen een vernieuwde stijl van dromerige en stemmige gitaarpop, ondersteund van ‘70’s psychedelische elektronica.
‘23’ is een logisch vervolgverhaal en bevat tien sfeervolle, aanstekelijke popsongs, die subtiel uitgewerkt zijn; ze klinken warm en melancholisch waarbij een hoofdrol is weggelegd voor Kazu Makino (een Engelse van Aziatische oorsprong). Hun muzikale wereld kun je ontdekken met songs als “The dress”, “Publisher”, “Spring and by summer fall” en de ballads “Heroine”, “Top hanking” en “My impure hair” die de cd op overtuigende manier besluiten.
'23' is een goed album van uitgebalanceerde pop.

Evanescence uit het Amerikaanse Arkansas deed voor het eerst Noord-Frankrijk en ons landje aan. Ze ondernemen een grootse tournee nav de tweede plaat ‘The Open Door’, opvolger van ‘Fallen’. Ze hielden halt in le Zénith, Lille en in de Lotto Arena, Antwerpen (Live Nation concert) ; een uitgelezen kans om deze band, die al een vier jaar bezig is, onder songwriter/gitarist Ben Moody en zangeres/pianiste Amy Lee, aan het werk te zien. Hun bombastische popgothicmetal, aangevuld met orkestraties, barok (en soms koorzang), omschreven als kasteelromantiek, leverde al een paar grootse hits op als “Bring me to life”, “Tourniquet”, “Call me when you’re sober”, “Lithium” en het uiterst pakkende “My immortal”, gedragen door de helder, overtuigende fluwelen stem van Amy Lee. Tori Amos goes metal leek me hoe dan ook een fijne uitdrukking. Een band die alle leeftijden aansprak, afgaand op het publiek.

‘The Open Door’ werd bijna integraal voorgesteld in de bijna uitverkochte Zénith. Ze startten venijnig en pittig met songs uit de recente cd:  “Weight of the  world” en “Sweet sacrifice”, ondersteund van voorgeprogrammeerde strijkers. Amy Lee liep heen en weer op het podium als een Roodkapje, vluchtend voor haar boze wolven; zij was de verschijning in de ‘not happy ending’ sprookjesverhalen. “Going under” en “The only one”  klonken sfeervoller en broeierig, voorzien van een snedige gitaarloop en strakke drums. Amy Lee leidde vervolgens “Lithium” en “Good enough” in op piano die dan krachtiger losbarsten in een finale van tempowisselingen, orkestraties en pianopartijen. De herkenbaarheid kwam naar voor in “Tourniquet”, “Call me when you’re sober” en “Bring me to life”; de afsluitende songs “Whisper” en “Lacrymosa”  kregen een boeiende gothic tint en koorzang. In de bis kon “My immortal” niet ontbreken, gedragen door stem en piano van Amy Lee, dat explodeerde in popmetal. “Your star” besloot orkestraal de set.

De groep speelde een afgewerkt concert en show met Amy Lee in een hoofdrol,  en kon rekenen op een sterke respons.
Als support act trad Mass Hysteria: snedige rock met een wave tint, een fijne opwarmer in de theatrale wereld van Evanescence.

Org: Agauchedelalune, Lille