Scarrots is een band van zes vrienden uit Leuven, die al een kleine tien jaar bezig zijn. Muzikaal is Scarrots te situeren binnen de emocore/punkrock, die niet vies zijn van een subtiele popsound. De songs zijn snedig, vaardig en laten een frisse indruk na: energiek, mooi uitgewerkt en melodieus, onder de helder overtuigende vocals van Stockmans, die soms hoog kunnen gaan. De band doet op z’n stevigst denken aan Sparta.
Ze behaalden al puike resultaten op Humo’s Rock Rally, Debuutrock en won een paar jaar terug Rock Vonk.
‘The sound of being lost’ bevat elf afwisselende rocksongs: de single “Arrows of light” bevat voldoende hitpotentie, “Lost in time”, “Burn the pages” en “Soma holiday” zijn de popsongs en “May our souls” krijgt kleur door de synths; maar ze onderscheiden zich met de gebalde uptempo nummers “Paradise paralyse” en “I’ll travel a million lightyears”.
Info op www.scarrots.com
Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa een drietal jaar terug met de tweede cd ‘Chutes too narrow’. Het kwartet rond songwriter/gitarist James Mercier brengt fris tintelende en dromerig sfeervolle popsongs; ze zijn melancholisch, hartverwarmend en subtiel uitgewerkt. Ze behouden op de derde cd ‘ Wincing the night away’ dezelfde muzikale aanpak, waarbij de songs per beluistering aan zeggingskracht winnen, luister maar naar “Australia” en “Phantom limb”. “Sleeping lessons” start a capella om vervolgens spannend en broeierig te klinken. Een handvol songs onderscheiden zich: “Sealegs”, wat een opbouw, “Red rabbits” door de orkestraties, het avontuurlijke “Black wave”, het instrumentaal kort ‘surfgerockte’ “Pam berry” en het iets krachtig klinkende “Turn on me”.
The Shins hebben alvast het songschrijven van ‘perfecte’ popsongs in de hand, wat een fijnzinnige popplaat oplevert!
Foo Fighters is een begrip geworden in de rock’n’roll. Frontman Dave Grohl is een veelzijdig artiest: hij zingt en schreeuwt, speelt gitaar, drums en heeft nu ook leren piano spelen. Muzikaal uitgangspunt: toegankelijk dynamisch, opzwepend als intiem songmateriaal. Respect is terecht op z’n plaats voor deze Grohl.
‘Echoes, Silence , Patience & Grace’ is de zesde cd; een afwisselende plaat is het geworden met enkele snedige, opwindende gitaarsongs als “The pretender”, “Erasure, replace” en “Cheer up boys, your make-up is running”, vervolgens een paar broeierige songs met een puike opbouw (“Let it die”, “Come alive”, “But honestly” en “Once and for all”) en een handvol intieme mellow songs, die de lijn verder zetten van het akoestisch gedeelte van ‘In your honour’ (“Stranger things”, ”Have happened”, “Statues” en “Home”).
’Echoes , Silence, Patience & Grace’ klinkt misschien minder verrassend, doch hun melodieuze pop en rock wordt door het kwartet overtuigend en bezield gespeeld.
De afsluiter van de festivalzomer, Leffingeleuren, in het pittoresque Leffinge, was aan z’n 31ste editie toe en had een gevarieerde affiche klaar van artiesten van eigen bodem en internationale bands.
De locatie nodigt uit om een kijkje te nemen. Het festival is letterlijk rond de kerktoren gelegen, met langs de ene kant zaal De Zwerver, langs de andere kant het festivalterrein, dat naast de concerttent, mooi was opgedeeld met eet- en drankstandjes. En net vòòr De Zwerver kon je terecht in de spiegeltent voor de ‘1 Minute Awards’ en enkele muzikale films van The Police, Talking Heads en Neil Young & Crazy Horse.
Het weer zat mee en er waren ruim 15000 bezoekers over de drie dagen, wat de organisatie uiterst tevreden stemde.
Een overzicht
’t Hof Van Commerce (Concerttent) opende het festival, wat meteen een schot in de roos was. Een volle concerttent! De twee MC’s & One DJ waren toe aan hun laatste optreden en behaagden het publiek met hun Westvloamse raps, hihphop, scratches en sounds. “Slaet ip min gat”, “Kom mor ip”, “Zonder totentrekkerie” en “Niemand grodder”, ze werden allemaal luidkeels meegezongen. Special guest was Gabriel Rios; z’n Zuiderse raps werden smaakvol ontvangen. Al vroeg in de avond was er sprake van een hoogtepunt, getekend: ’t Hof!
Het Amerikaanse Rooney (De Zwerver) werd aangekondigd als één van de beloftevolle bands. Hun melodieuze gitaarpopsongs met een hitpotentie en stadionallures kon maar matig boeien, maar wist menige meisjesharten te bekoren!
Het Nieuw-Zeelandse The Datsuns (Concerttent) zijn close friends van de organisatie geworden. In het voorjaar stonden ze nog geprogrammeerd in de zaal om hun cd ‘Smoke & Mirrors’ voor te stellen. Ze stonden garant voor snedige en vettige retro rock’n’roll. Ze refereerden met hun ‘1, 2, 3, 4’ aanzet en Dolfs hoge stem vooral aan Led Zeppelin. “MF from Hell”, “Generator”, “Feeling allright” en “who are stomping your foot for?” wisselden ze af met enkele, fijne subtiele rocksongs en een tweetal covers, waaronder eentje van The Misfits.
Baloji (De Zwerver) maakte in een vorig leven deel uit van de vroegere Starflam hiphopcrew; hij stelde z’n eerste soloplaat voor, geruggensteund door een heuse band surplus backing vocalisten. Hij speelde een fijne mix van pop, soul, jazz, funk en mellowhiphop. Baloji kwam beter tot z’n recht in De Zwerver, dan in een grote concerttent, zoals op FihP. “Coup de gaz”, een kort bluesy tussendoortje van Depeche Mode’s “Personal Jesus”, “Entre les lignes” en de titelsong “Hotel Impala” bevestigden een groots artiest. (volgende afspraak: Bota midden november!)
Een uitgelaten menigte genoot van de cathy kauwgomballen ‘60’s gitaarpoprock van Razorlight (Concerttent). Johnny Borrell zat qua stem op dezelfde golflengte als Dolf van The Datsuns. Ze speelden een boeiende, afwisselende en afgewerkte set. “In the morning” opende. Het was een strakke eerste deel, waaronder “Hold on” en “Golden touch”, vervolgens klonken ze iets subtieler met “Back to the start” en “Vice”. “Can’t stop this feeling” had een broeierige opbouw en was de aanzet van een schitterende finale: “America”, “Who needs love”, een “Stumble & fall” op z’n Gloria’s van Patti Smith en “Falling into pieces”.
Discobar Galaxie en Dub Pistols mochten de nacht besluiten. Discobar Galaxie mixten hun platenkast voor een volle concerttent en Dub Pistols (De Zwerver) mixten rock, dubreggae, hiphop, funk, bigbeats en Britpop, ergens tussen Asian Dub Fondation, Stereo MC’s, Happy Mondays en Fatboy Slim. Spijtig genoeg was er maar een matige belangstelling meer!
En in de afstand tussen de concerttent, de kerk en De Zwerver kon je in de spiegeltent de selectie van ‘1 Minute Awards’ zien. Een absolute aanrader.
Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge
Mumm-Ra is een beloftevol jong Engels bandje, die net als Air Traffic debuteert op een major label. De groepsnaam heeft een ‘lookalike’ ruige naam, maar is gehaald van een karakter uit een Amerikaanse tekenfilmserie ‘Thundercats’. Het vijftal brengt sfeervolle, broeierige indiepopsongs, met een vleugje bombast en orkestratie; luister maar eens naar de eerste twee songs van de cd:
”She’s got you high”, “Starlight”, en “This is easy” zijn popgericht en het gezelschap klinkt strakker op “Song B”.
De groep probeert voldoende afwisseling in hun songmateriaal te brengen. Het afsluitende “Down Down Down” is alvast het hoogtepunt van de cd: beklijvende postrock en een puike opbouw.
Mumm-Ra laveert ergens Arcade Fire, Flaming Lips, Polyphonic Spree en doorsnee gitaarpopbands. Een fijn debuut. Een bandje om in het oog houden.
Tokyo Police Club is een beloftevolle band uit Toronto, Canada die met de 8 songs op de EP een beloftevol visitekaartje afleveren. 8 songs, 18 minuten, dit betekent ‘to the point’ melodieuze gitaarsongs, die energiek, krachtig, scherp, snel klinken of melodieus onderbouwd zijn. Postpunk op z’n Futureheads waarin een vleugje Bloc Party en Strokes is verwerkt in het gitaarspel en in de zang van bassist David Monks (neigt naar Julian Casablancas).
“Cheer it on”, “Nature of the experiment”, “If it works” en “Cut cut paste” zijn frisse gitaarpopsongs onder een opzwepend ritme. “Be good” en “La ferrassie” (intrigerend orgeltje en gitaarspel) lijken voor Bloc Party de afwezige nummers op hun platen en “Citizens of tomorrow” en “Shoulders and arms” zijn broeierig en hebben een puike opbouw.
‘A lesson in crime’ is een afwisselend kort, kernachtig plaatje; uitkijken wordt het naar de full CD!
Baloji was één van de vroegere rappers van de hiphopcrew Starflam. De voorbije jaren zagen we hem af en toe aan het werk als gastvocalist en hij scoorde met de mensen van Arsenal zelfs een aardig hitje “Personne ne bouge”. Bajoli heeft hard gewerkt aan z’n solodebuut; er werkten bijna 56 muzikanten aan dit heuse project, waaronder koren, strijkers, beatmakers en enkele gastartiesten als Amp Fiddler (zang/toetsen), Ella Woods (zangeres van The Platters), Gabriel Rios, Marc Moulin en Glimmers Twins.
Zijn teksten zijn aangrijpende verhalen van herinneringen en beelden van z’n kindertijd. Geboren in Lubumbashi (Congo) werd hij op 4 jarige leeftijd meegenomen naar België en groeide op in een pleeggezin waarin hij zich niet thuis voelde. Z’n fascinatie naar Franse rap en hiphop was groot en zette Starflam op de kaart!
De cd titel ‘Hotel Impala’ verwijst naar de naam van zijn vaders hotel, dat vernield werd begin jaren ’90. Een onthutsend moment, zo bleek, want de overwinning van het volk betekende net de ondergang van zijn vader.
Baloji giet al deze elementen in een consistent album, een groovy, aanstekelijke mix van hiphop, pop, jazz, soul, funk, afro en chanson.
Na “Tout ceci ne vous rendra pas le Congo”, klinkt het eerste deel van de plaat (17 nummers astemblieft!) uiterst sfeervolle met “Ostend transit” en “Le reste du monde”. “Entre les lignes” en “Où en sommes-nous” zijn intiem pakkend, gedragen door Baloji’s zangrap en akoestische gitaar. Er is een fris en dansbaar midden van de cd, luister maar naar “Repris de justesse” en “Coup de gaz”. Tenslotte laat Baloji de soul en jazz op het voorplan treden: “Un dernier pour la route”, “De l’autre côté de la mère” en de titelsong. “Liège Bruxelles Gand”, in drie stukken onderverdeeld, benadert de diverse stijlen op de cd in één grootse song.
Er is een muzikale ideeënrijkdom te horen op Baloji’s solodedebuut, wat een muzikaal ingenieus werkstuk oplevert. Aan u om het samen met me te waarderen!
CD voorstelling: 16.11.07 Botanique, Brussel (Orangerie) co prod Live Nation
Built to Spill is één van de best bewaarde Amerikaanse underground grunge/indie gitaarbands onder zanger/gitarist Doug Martsch. Platen als ‘Perfect from now on’ (’97) en ‘Keep it like a secret’ (’99) beantwoorden aan het werk van Neil Young & Crazy Horse, Pavement en Dinosaur Jr. De nieuwe cd ‘You In Reverse’ doet de lauwe voorganger van 2001 ‘Ancient melodies of the future’ vergeten.
‘You In Reverse’ is al vorig jaar verschenen in de VS, maar is pas nu in Europa beschikbaar. Trouwens, de band heeft een Europese tournee gepland, en dat was van ’99 geleden!
Tien songs zijn terug te vinden, waarvan meer dan helft zes minuten klokken. Da’s nu net Built to Spills muzikale formule: intens bedreven en sfeervol dromerige (grunge/indie)gitaarrock, door lang uitgesponnen gitaarlagen, een repetitieve bas en een bezwerende drums, onder Martsch zweverige, zalvende onvaste stem.
Opener “Goin’ against your mind” zet meteen de juiste toon op de cd en is een klasse song zonder meer van meer dan acht minuten. “Conventional wisdom” komt regelrecht uit de Dinosaur stal en met “Just a habit” is er een vervolg klaar op ‘80’s band The Feelies. “Mess with time” flirt met Jello Biafra’s Dead Kennedys en “Traces”, “Liar”, “Wherever you go” en afsluiter “The wait” zijn de sfeermakers op de plaat.
Martsch ontpopte zich door de jaren als een fervent politicus en kunstliefhebber: zie maar de tekening op de cover en z’n moraalfilosofie van anarchie op een sociaal verantwoordelijke, coöperatieve wijze is in ons hart gegrift!
Na het laatste album ‘Smitten’ (’97) is het sympathieke trio uit Boston een kleine tien jaar later opnieuw bij elkaar. En het is alsof de tijd is blijven stilstaan bij het trio Janovitz/Colbourn/Maginnis. ‘Three Easy Pieces’ is een vervolgverhaal op de puike platen ‘Let me come over’ (’92) en ‘Big red letter day’ (’93): meeslepende en intens bedreven emotievolle gitaarpopsongs.
Het spelplezier druipt er vanaf. Het trio heeft nog steeds de magie om sterke songs af te leveren, onder de afwisselende leadzang Janovitz/Colbourn.
“Bord phone call”, “Bottom of the rain”, “Good girl”, “September shirt” en de titelsong zijn snedige songs; “You’ll never catch him”, “Lost downtown”, “Renovating en “CC and Callas” hebben een spannende, broeierige opbouw en nummers als “Pendletow”, “Gravity” en de afsluiter “Thrown” zijn sfeervoller door toetsen en steelpedal.
Kortom, Buffalo Tom staat er opnieuw en speelt frisse Amerikaanse gitaarrock op z’n best.
Nederlands 
Français 
