Corinne Bailey Rae, een 27 jarige sympathieke, frêle jonge dame, debuteerde sterk vorig jaar met haar sfeervolle, dromerige licht heupwiegende semi-akoestische souljazzypop; fijn, subtiel uitgewerkt songmateriaal onder haar warme, helder overtuigende emotievolle stem. Ze excuseerde zich voor het uitgestelde concert in oktober vorig jaar, want een onverwachts succesvolle Amerikaanse tournee deed de Europese uitstellen tot dit voorjaar.



De ontwapende enthousiaste spring- in-`t-veld bracht op stijlvolle wijze -innemend en freakend- aangename, genietbare romantische pop, begeleid door een negenkoppige band (twee backgroundzangeressen, een blazersectie, toetsenist, drummer, bassist en een gitarist); een rijkelijk geschakeerd geluid door klasse muzikanten, wat sterk werd geapprecieerd. De set bestond uit nummers van haar debuut, een paar b sides en `helden' die haar hebben beïnvloed.

Meteen op de breed georkestreerde opener ?I `d like to? bewees ze haar gouden stemkwaliteit. Op de innemende ?Breathless? en ?Enchantment? speelde ze zelf akoestische gitaar. ?Trouble sleeping?, prachtige souljazzypop, gaf wat meer vaart. Een eerste held werd Jimi Hendrickx: ?Long hot summer? had een directer rockvlaagje, weliswaar ondergedompeld in de Bailey Rae stijl. ?Call me when you get this? was de `driving-at-home-nightsong'. ?No love child? was één van haar b sides, die een forse percussie meekreeg. Vervolgens klonk het gezelschap ingetogen, rustig en sfeervol op ?Butterfly?, ?Till it happens to you? en het nieuwe ?I won't let you lie to yourself?. Ze eindigde met haar bekende singles ?Like a star? en het groovy ?Put your record on?.

Haar onschuldige glimlach, het handjesgezwaai en de `bedankingskes' over de `open minded' houding van het publiek onderstreepten de fijn, knus, gezellige set.

In de bisronde liet Bailey Rae eerst de blazersectie en de backgroundzangeressen links; op ?Choux party heart? (haar persoonlijke lieveling van de cd) was zij alvast een muzikale ster. ?Since I`ve been loving you? van Led Zeppelin, gekenmerkt door een mooie opbouw, kreeg een eigen tint door piano en toetsten. In een basisbezetting kwamen deze nummers wel aardig tot hun recht. Na een klein anderhalf uur besloot ze met ?Seasons change? (origineel van Stevie Wonder) waar iedereen terug van de partij was.

Corinne Bailey Rae beleefde een gezonde dosis spanning op deze tweede dag van haar Europese tournee. Ze zorgde alvast overtuigend voor een tof avondje souljazzypop en wist met haar sympathieke uitstraling en bedankjes het publiek volledig in te palmen! ?Like a star? was terecht?voor haar bedoeld!

Als support act trad de jonge singer/songwriter Jack Savoretti op. Hij won totaal onverwachts in een klein half uur het publiek voor met enkele dromerige pakkende akoestische gitaarsongs: een fijnzinnig gitaarspel, mondharmonica en z'n gevoelig heldere stem. ?Dreams?, ?Soldier's eyes?, ?Without? en ?Ring of fire? (eerbetoon aan Johnny Cash) waren erg sterk.

Hij was onder de indruk van de warme respons en het enthousiasme van het publiek. Hij verliet de bühne met een traan. Mooi toch?

Savoretti onderscheidde zich alvast van talrijke singer/songwriters. Te onthouden!

Organisatie: Live Nation

Support act waren The Spores, die muzikaal ergens tussen The Bellrays en The Cranes te situeren waren.. Rock'n'roll, gothicwave die potig, sfeervol en dromerig was. De zangeres Molly McGuire kon hoog gaan, de gitarist bleef er koel, afstandelijk en onbeweeglijk bij. Met poppen gaven ze elan aan de sound.

Eagles Of Death Metal is de band van Jesse `the devil `Hughes. Melodieus spannende, rauw rammelende doorleefde rock'n'roll met een oud Rolling Stones tintje en een Monster Magnet uitstraling. Jesse kwam met z'n band eerst in de belangstelling door de samenwerking met Josh Homme (QOSA)en Millionaire's Tim Vanhamel. Momenteel helpt Homme nog mee aan de platen van The EODM, maar gaat niet mee op tournee. De band heeft tot nu toe twee cd's uit `Peace love death metal' en `Death by sexy'.

EODM zorgde een rock'n' roll vuurtje met een dosis fun en entertainment, de ideale muzikale formule van het viertal. Thema's over nachtelijke avontuurtjes, (natte) tienerdromen, whiskey, vrouwen en sex speelden ze in een strakke, gebalde, krachtige en opzwepende sound.

Wij beleefden een tof ontspannend avondje. Het viertal rockte en sprong, ondanks de indruk van een gezegende leeftijd. In de anderhalf uur durende set waren er een pak songs van hun debuut.

Ingeleid door een hiphopbeat, startten ze energiek, fris en snedig met ?Don't speak?, gevolgd door ?Kiss the devil?. Na een drietal nummers toonde Hughes wie z'n liefje wel mocht zijn: Joan Jett! Hij showde haar t shirt. Ze hielden alvast het tempo hoog met ?Bad dream mama?, ?I like to move in the night? en ?English girl?, die pittig gekruid waren door enkele soli.

Ik hoorde in m'n oor referenties fluisteren van Lyngryd Skynryd en Stealers Wheel, wat meteen ?Stuck in the middle (metal) with you? van deze laatste band opleverde. Op ?Flames? klonken ze op z'n Mayalls en R.L. Burnsides: rock'n'roll blues.

Hughes maakte er een plezierige tijd van en zweepte z'n fans op met ?Are you still having a good time?, ?Do you want a rock'n roll show? en ?Are the girls doin' fine??. ?I gotta feeling? was voor alle 19 year old girls. Fantasietjes hadden de vrije loop. Het publiek hield er wel van en er werd welig gecrowdsurft. ?Boys bad news?, ?I only want you? en ?Speaking in tongues? besloten op een stevige, energieke wijze de set.

Ze konden rekenen op een sterke respons. Ze speelden nog een drietal songs in de bis waaronder ?New rose? (Jesse Hughes solo!) en?hoe kon het ook anders, een nummer van hun invloedrijkste band: ?Brown sugar? van The Rolling Stones.

Dit was een fijn, gezellig, ontspannend, ontstressend concertje van een compromisloos viertal.

Org: Agauchedelalune, Lille

The Magic Numbers werden ingeleid door de Brusselse singer/songwriter William Street, die met voorgeprogrammeerde instrumenten z'n intieme akoestische gitaarsongs breder van opzet liet klinken.

Het lijvig vriendelijke gezelschap The Magic Numbers van de familie Stodard (twee broers en zus: Romeo (zang/gitaar), Sean (drums) en Michele (zang/bas)) en Angelo Gannon (toetsen/melodica/tamboerijn) uit Londen, hebben momenteel twee `feel good' klinkende cd's uitgebracht. Een gevarieerde sound met enerzijds rustige, dromerige en sfeervolle songs, anderzijds fris, dynamische en luchtige songs.

Live behielden ze alvast die afwisseling, wat garant stond voor een vaardig aangename, ontspannende set. Een boeiend, broeierige, pakkende retrosound die overtuigde! Een twee uur durende set, die op geen enkele moment verveelde en waarbij Romeo ruimte bood voor de aanvullende zang van zus Michele en Angelo. Naar het eind had het viertal zelfs zoveel speelplezier dat ze de twee roadies erbij haalden om een paar `on-the-road-country' songs te spelen en te jammen. Door de vriendelijke uitstraling en hun handgeklap, werd het publiek nauw betrokken tot de band.

Ze speelden uit de twee cd's en begonnen snedig met ?This is a song?, ?Forever lost?, ?The mule? en ?You never had it?. Het zijn melodieus subtiele songs met een sterke opbouw, ondersteund door de vrouwelijke backing vocals. ?Love's a game?, ?Undecided? en ?Slow down? - vrouwelijke zang op het voorplan -, waren knus, sfeervol en dromerig; ?Slow down? werd zelfs geouttro-ed door Kate Bush's ?Running up that hill?. In ?Keep it in the pocket? zongen Romeo en Angelo alsof het nummerde haperde.

?I see you, you see me? klonk zowel intiem als uptempo. ?Runnin out? was alvast één van de stevigste nummers in de set.

De band bracht een paar nieuwe songs nl. het intieme ?New song? en ?Anima sola?, een ideale kampvuursong, hun vakantienummer bij uitstek als ze in Mexico zijn. ?Love me like you? besloot na anderhalf uur de set.

Maar deze Mama's & Papa's van het jaar 2007 beleefden een fijne tijd in Le Grand Mix en trakteerden op een half uur jam- en speelplezier met een pakkende ?Hymn to her?, bepaald door xylofoon. In ?Take me or leave me? lag de klemtoon op de breekbare zang van bassiste Michele. Na een tweetal gejamde countryroad/ freefolk songs (by the way samen met hun roadie en PA man), en een schitterend uitgesponnen ?Beard? namen ze definitief afscheid.

?Had everybody a good time?? vroegen ze?luidkeels werd dit positief beantwoord. Magic Voices, Magic Music, Magistral Magic Numbers?wat konden we ons meer wensen?

Org: Grand Mix Tourcoing

Archive kwam vorig najaar in de belangstelling met de vijfde cd `Lights', een combinatie van `70's psychedelica, trippop, gitaarrock'n'roll en feedbackgeraas. De band uit Londen, onder het duo Darius Keeler en Danny Griffith, trokken drie vocalisten aan nl. Dave Penney, Polard Berrier en Maria Q. In Wallonië werd de band al vóór de zomer opgemerkt. De belangstelling ontstond met die prachtige intieme single ?Veins?. In oktober ll concerteerde Archive al in de AB, dat uitverkocht was. Eergisteren traden ze op in de Vooruit, Gent, ietwat gehavend, want zanger Berrier viel uit door keelontsteking. Een herkansing was er te Lille.

Archive was soms met acht op het podium. Hun songs werden gekenmerkt door een repetitieve opbouw, een swing en groove en een stuwende, forse climax met fuzz en elektronicasoundscapes, afgewisseld met enkele sfeervolle, dromerige werkstukjes, bepaald door de hemels bezwerende zang van Berrier, de directe rauwe zang van Penney of door de soulfulle zang van Maria Q.

Het donkere lichtdecor en de stroboscoopeffecten waren hallucinant; een meerwaarde aan de spannende broeierige sound.

Archive bleek het muzikale gerecht te zijn van volgende ingrediënten: Radiohead, Jesus & Mary Chain, The God Machine, BRMC, Spacemen 3, Massive Attack, Portishead en Pink Floyd.

Archive had er duidelijk zin en klonk fel, verbeten?letterlijk meegezogen in deze muzikale brij, wat een overdonderend concert opleverde van het Londens gezelschap. Archive putte uit de recente cd `Lights', blikte terug naar ouder materiaal en stelde een paar nieuwe songs voor.

De opener ?Lights? hield ons ruim vijftien minuten lang in z'n greep: een langzame start en rustige opbouw met repeterende elektronicasounds, piano en gitaargetokkel. Telkens kwam er een groepslid bij. Naar het eind klonk welig gitaarvertier en een bezwerende percussie, ondersteund door de breekbare zang van Berrier. Berrier observeerde z'n publiek met een indringende blik. Wat een adembenemende aanvang van het concert.

Het tempo hielden ze hoog in ?Noise? en ?Bridge scene?. Het sfeervolle, subtiele ?Veins? zat vroeg in de set, vocaal ondersteund door Maria Q, die een glansrol innam op het broeierige ?You make me feel?. ?Fuck U? was een regelrechte BRMC's ?Whatever happenend to my rock'n'roll?. Een sterke samenzang tussen de hoge zang van Berrier en de zegzang van Penney. Gaandeweg viel er meer te beleven op het podium. De groepsleden gingen totaal op in die muzikale cocktail. Er waren puike prestaties van ?Sane?, dat direct, stevig en dansbaar was, ?Site back down?, opbouwend en opzwepend, waarin het spacey Spacemen 3 was te horen en het dromerige ?Again?, mooi uitgesponnen (ruim tien minuten), van zacht naar stevig, soms gekenmerkt door een schreeuwzang. Het was Maria Q die de set mocht besluiten. Ze deed Portishead en Massive Attack herleven op ?Pulse? en overtuigde en verve in de bis op Portisheads fijne ?Roads?. Tripsoulwavepop op z'n best!

De respons was groot. Na een goed anderhalf uur besloten ze. Ze waren onder de indruk en kwamen maar liefst tweemaal terug met o.a. het swingende ?Programmed? en het rockende ?System?.

Archive gaf tenslotte een twee uur durend optreden; net zoals Interpol vroeger en Editors twee jaar geleden, staan zij op het punt definitief door te breken. Gegund!

Org: Agauchedelalune, Lille

White Circle Crime Club, uit de thuishaven Antwerpen, is al zo'n goede vier jaar bezig en heeft twee cd's uit. Onlangs verscheen `A Present Perfect'. De groep paste alvast binnen het concept van The Blood Brothers van noisy poprock en postpunk. Het viertal liet de instrumenten spreken: lang uitgesponnen nummers, een beperkte zang en een vleugje postrock; de toetsen gaven een psychedelica tint aan hun snedige sound. Live overtuigend!

The Blood Brothers is een vijftal uit Seattle, dat al aan de vijfde cd toe is. `Young machetes' volgt het eigenlijke doorbraakalbum `Crimes' op, met de single ?Love rhymes with hideous car wreck?. Dit is hyperkinetische muzikale rebellie, tegendraadse ritmes, chaos en gekte, zoekend naar een melodie, onder het vocaal schreeuwende duo Jordan Blilie en Johnny Whitney. Muzikaal naamplaatje: scream/ noisepop of emo/postpunk/hardcore. De sound is fel, explosief en gedreven, onder diverse tempowisselingen, waarin af en toe een rustpuntje is.

Live klonk het gezelschap energiek, verbeten, intens en gebald, onder die krijsende zang, ahw een Zack de la Rocha in het kwadraat. Een niet-van-deze-wereld geluid, weirdo, hallucinant, refererend aan At The Drive-In. Er werd fel van leer getrokken met songs als ?Set fire to the face on fire? uit het recente album en ?Teen heat? uit `Crimes'. ?Camouflage, camouflage?, ?Rat rider? en ?We ride skeletal lightings? benaderden de muzikale pijngrens. Een fijn, vaardig dansritme was er alvast door de psychedelica toetsen binnen dit muzikaal concept. Het waren ?Peacock skeleton with crooked feathers? (wat een intrigerend orgeltje!) en ?Love rhymes with hideous car wreck? uit de vorige cd, die het meest melodieus in het gehoor lagen.

Een goed uur hielden ze die neurotische vindingrijke sound aan. ?Giant swan? en ?Cecilia? besloten de hectische sound, die voor een buitenstaander wel totaal ?baahh? kon klinken, maar voor de noisefreaks onder ons bewondering opwekte!

The Blood Brothers blijven alvast een goed bewaard geheim. Een buitenbeentje als The Mars Volta!

Org: Trix, Antwerpen

Nude, onder Stef Lemoine uit het Leuvense, bracht in 2006 al een demo EP `Porc'uit, die triphop, breakbeats, samples en electro samenvoegde.

Er is nu de titelloze tweesong EP uit, die neigt naar de Praga Khan sound. ?Let go of me? wordt gedragen door monotone beats en ?grow? is een fris, aanstekelijk electro nummer.

Nude lichtte een tipje van de sluier op van hun stijl en doet ons nieuwsgierig uitkijken naar nieuw materiaal.

Info op www.myspace.com / nudespace

Aurélie Muller & Thomas Van Cottom brengen intieme, sfeervolle slowpop, gedragen door akoestisch gitaargetokkel, fijne elektronica, een softe percussie en emotievolle vocals.

Het duo deed beroep op een resem gastartiesten waaronder Cédric Castus (Raymondo), Julien Paschal (Sharko), Sean O'Hagan (The High Llamas) en zelfs Bonnie `Prince' Billy.

De afbeeldingen (man met paardenkop, fleurige kledij, boompje, vlinders, lama's, ?) op de hoes laten een neoromantische indruk na; de drie introverte, dromerige songs, bepaald door een sober gehouden instrumentatie, waarin een vleugje freefolk is verwerkt, is lui lekkeren in de wei op het platteland, wat mooi meegenomen is!

Te zien op het Dominofestival in de AB en tijdens `Les Nuits Bota'!

Een Wetenschap-Wiskunde klas richten een mini onderneming op, olv één van hun leraars. Het doel is eigen kennis over het bedrijfsleven op een praktische manier verruimen; Eén van de projecten was dat ze in zee gingen met een achttal jonge Vlaamse bands, die op deze cd terug te vinden zijn, met elk een tweetal songs. Snedige retro en fijne gitaarpoprock vormt de hoofdmoot: Cosmic Fools en 4 Play spelen potige `70's retrorock,met een vleugje blues, The Fresh brengt onversneden gitaarrock; Cases, Vernal Veinyard en AbandnamedBob spelen bevat fijne, subtiele en aanstekelijke gitaarpop; Monday Meadows onderscheidt zich binnen de folkpop en Nudex doet de electrpop heropleven .

Mooi initiatief! Nu maar rekenen op de marketing.

Info: www.newvibes.tk

Floes is een Vlaams folkgezelschap. Guido Piccard, spil van de band, liet zich omringen door een heus collectief, ondersteund door de warme zang van Soetkin Collier en Silvie Moors. Het vijftal brengt ons terug naar de 19e eeuw met hun Nederlandstalige liederen, doordrenkt van een traditioneel folkinstrumentarium. Laat je leiden door het wondere geluid van het vijftal als van de golven van de zee.

De emotievolle teksten op `Belovodia' zijn alvast een meerwaarde aan de sound

Wie gaat er mee naar Belovodia ? Het land heel diep in je hart, Waar 't leven zijn ware inhoud onthult En eindelijk het kluwen ontwart. Bij elke tweesprong moet je kiezen, Ga je links, of ga je naar rechts, Ach, twijfel niet, en vertrouw op dat Wat de stem in jezelf je zegt

De folk van Floes verdient alvast meer aandacht!

Info: http://floes.folk.be

Marike Jager is een talentrijke singer/songschrijfster die debuteert met `The beauty around', een smaakvol gearrangeerde plaat: sfeervol, dromerig, breekbaar en intiem. De songs zijn subtiel uitgewerkt door gitaar en toetsen. ?Thoughts of today? opent de cd als belangrijke sfeermaker. ?Space? is het meest pakkende nummer en onderstreept de zangkwaliteit van de dame. ?Hide & seek II? stoeit met bebop en ?Bittersweet? biedt hitpotentie.

`The beauty around' is een hartverwarmende plaat; te koesteren. Fijn debuut.

www.marikejager.com