Het Amerikaanse Le Loup uit Washington DC draait rond zanger/multi-instrumentalist Sam Simkoff. Twee jaar terug liet hij een weird debuut op ons los, ‘The throne of the third heaven of nations’ millenium general assembly’, een versmelting van bezwerende elektronica, frisse gitaarpartijen, ritmische drums, trommelwerk, handclaps, bleeps, beats en microfooneffects. In de muzikale dwarrelgeest van Simkoff’s Le Loup horen we een immense binding tussen toegankelijkheid en chaos. Er zijn de B-melodietjes van Beatles/Byrds/Beach Boys, linken met Animal Collective en Yeasayer en door de hoge vocals en stemmenpracht refereren ze aan Arcade Fire en de huidige rits Fleet Foxes, Port O’Briens, Tunng, Grizzly Bear en Local Natives.
De muzikale uitspattingen van het debuut zijn op de tweede cd ‘Family’ gestroomlijnd en bedachtzaam, wat een open, speelse en opgewekte heerlijkheid biedt. Een goed op elkaar ingespeelde band is verantwoordelijk voor het coherente, aanstekelijke geluid, in combinatie met het doortastende stemgeluid en de degelijke samenzang.
We waren onder de indruk van het resultaat live, want we kregen een portie originele, frisse, dansbare psychedelische freakende indietronicafolk geserveerd, van plezierig opbouwende, bezwerende, hitsige songs als “Saddle mountain” , “Morning song”, “Beach town”, “Grow”, “I remember everything”, “A celebration” en de titelsong van de tweede cd ‘Family’, geïnjecteerd door de aanzwellende gitaarpartijen, dreunende basses en repeterende, opzwepende synths, beats en drums. En ook een paar oudjes werden niet vergeten, “We are Gods! We are wolves” en “Le loup (fear not)” boden de nodige variatie in de set.
Het kwintet stond in een halve cirkel opgesteld en in het midden hadden we het ‘duracell’konijn en tronicafreak Simkoff, die door z’n spastische lichaam - en zwoele heupbewegingen de songs elan gaf.
Noteer alvast dat de tweede cd ‘Family’ van Le Loup als een ontluikende, bezwerende, louterende indierockende trip klinkt! De knappe, overtuigende uitvoeringen zorgden terecht voor een warm onthaal; het enigszins verbaasde maar aandachtige publiek werd de prooi en zat gekneld in de klauwen van de wolven van Simkoff en de zijnen. Maar interpreteer het als een hart onder de riem …

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Isbells uit het Leuvense hadden zich op een rij naast elkaar neergevleid op stoeltjes; hun stemmige muziek is te situeren ergens tussen Bon Iver, Iron & Wine, Kings of Convienence, Band Of Horses en Fleet Foxes. Zelf dwarrelen ze graag in de muzikale leefwereld van Elliott Smith, Nick Drake en José Gonzalez. De single “As long as it takes” was in de donkere dagen de gedroomde kerst-, haard- en kampvuursong.
Isbells is het project van Gaëtan Vandewoude, die als gitarist deel uitmaakt van het relatief onbekende Soon; Naima Joris en Bart Borremans staan Gaëtan bij en live vult een vierde man aan. Ze wonnen één van de selecties van de vi.be on air en waren de ‘poulains’ van Admiraal Tom Van Laere.
Het kwartet brengt de Amerikaanse alt.country/americana, folk en sing/songwriting binnen ons muzikaal landschap. Naast het instrumentarium van akoestisch ingehouden gitaren, een licht en sobere elektrische gitaar, mandoline, steelpedal, toetsen en spaarzame jambeetics, gaat de aandacht naar het stemgenre en –timbre van zachte, zalvende, meerstemmige en hemelse vocals, aangevuld met obligate ‘oohoohs’ en ‘hoohoos’.
Het dromerig, beklijvende materiaal van hun titelloos debuut klonk uiterst gevoelig: pareltjes van songs die ze in een herfstig klankpalet opentrokken. Je kon bijna een speld horen vallen op het intieme “BB Chevelle”. “Without a doubt” was sfeervol door een vibratoets en vingertics bepaalden “Reunite”; spaarzaam en broos hielden ze andere songs, “Maybe”, “Time is ticking” en “I’m coming home”.
Ze trokken “Dreamer”, het afsluitende “My apologies” en de single “As long as it takes” meer open door opbouwende tokkels, mandoline, steelpedal en een aanvullende toets en percussie. En “Know” was in de bis het nieuwtje, nog ietwat zoekende en die ze aan elkaar ‘jam-den’ om later in te lijsten als een grootse Isbells song.
Kortom, eenvoudig doeltreffende, straffe songs en heerlijke zanglijnen. Een puur, oprecht, eerlijk, spannend en broeierig geluid. Isbells: Vlaamse Band met Grootse Toekomst …hun flikkerlichtjes pop is te koesteren! Een verdiende doorbraak! Minpunt: Isbells, laat je niet verleiden en verglijden om het perfecte geluid te creëren. De geluidsman had zo te horen af te rekenen met foute monitors, en moest bijna elk nummer bijregelen. Isbells werd op den duur hun eigen stoorzender en verloor zich in een ‘niet-meer Schoenmaker, blijf bij je leest’!

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Een tip voor de top is Hindi Zahra, afkomstig van het Berbervolk in Marokko. Ze heeft Toeareg-roots en een thuis in Parijs. Muzikaal brengt ze een soort fusion van pop, folk, soul, blues, jazz en flamenco met Oosterse, Marokkaanse rootsmuziek, zonder echt wereldmuziek te zijn. In sommige nummers is er de link met de hypnotiserende retro/world/woestijnblues van Tinariwen, ook Toeareg nomaden, maar dan van Mali.
Op haar manier verwerkt en vermengt ze de diverse stijlen en invloeden in een soort ‘handmade’ freefolk. Tja, niet voor niks noemt haar debuut ‘Handmade’, dat ze eigenhandig produceerde en verscheen op het Blue Note label. In een artikel lazen we dat de albumtitel refereert naar l'artisanat, de handarbeid die Marokkanen verrichtten voor zowat alles dat zij produceren; ze wees hierbij naar de schatkist aan juwelen rond haar arm. Ook muzikanten zijn handarbeiders, wat verklaart dat de titel van de plaat vollédig van haar hand is.

Ze brengt een internationaal, toegankelijk, rijk geluid, van akoestische gitaren en handclaps, warme zalvende toetsen en bezwerende percussie, onder haar zachte, warme stem; als voorbeelden zangeressen haalt ze als Amália Rodrigues, Oum Kalthoum, Dimi Mint Abba, Django Rheunhardt en Yma Sumac aan, maar we durven ook denken aan Billie Holiday meets Patti Smith, Natacha Atlas en de zusjes Casady van Cocorosie.
Een kleine twee uur hield ze het publiek in de ban van haar meeslepende, aanstekelijke heupwiegende poplounge met een exotisch tintje. “Try again”, “Fascination” waren schitterende openers en wereldse songs “Nanyi” en “Imik silik”, in het Berbers gezongen, kregen een mysterieus tintje; een bewijs dat de jonge, beloftevolle dame alvast heel wat in haar mars heeft. De songs prikkelden door de bezwerende opbouw en hadden een dromerig karakter. Een ‘50’s vaudeville stijl haalde ze aan op “At the same time”; we waanden ons in een rokerige kroeg en misten nog een Tom Waits aan haar zijde.
Eén en dezelfde song kon ze met haar band ingehouden als trippend spelen. De single “Beautiful tango” was er een mooi voorbeeld van. Intussen was ze samen met haar begeleiding goed op dreef gekomen en was de verwantschap met Tinariwen en het nomadenbestaan groot. We voelden de blakende zon en het woestijnzand opwaaien in lange versies van “Kiss & thrills”, “Oursoul” en “Set me free”. De bezwerende gitaarslides, de percussie en de ‘70’s psychedelica toetsen gaven een opzwepende groove. En aan “Set me free” breidde ze er een “Get ready” van Rare Earth aan. Na de intens gespeelde songs, kwamen we even op adem en volgde een ingetogen folky “Don’t forget”, die ze met één van haar gitaristen speelde. ”Waiting in vain” was een geslaagde Bob Marley cover, sober en elegant door de akoestische gitaren en een spaarzame percussie die het reggae karakter behielden. Het refrein werd zachtjes meegezongen door het publiek.
Ondanks griepale symptomen, trakteerde Zahra op een fijne avond en werd ze telkens sterk onthaald. Dat ze een talentvolle artieste is, omringd met een even talentvolle band, was te horen op “Impro orientale” en “Stand up”, ‘all-styles-fusion songs’, die geïmproviseerde, verrassende en onverwachtse wendingen ondergingen en een krachtig, dansbaar einde toebedeeld kregen. De overtuigende rockdiva besloot met een intieme “Old friends” en een stevig gespeelde “Music”.

Pure klasse van een grootse dame, die nog wist te vertellen dat we op de volgende plaat banjo partijen en Berberse vioolklanken zullen krijgen. Haar set gaf al vonken, dus we mogen er halsreikend naar uitkijken …
Spijtig genoeg moest ze de dag nadien haar optreden in de AB staken door griep… Maar, geen nood eind maart will she back. Tip: Doen!

Organisatie: Aéronef, Lille

Het kleurrijke charismatische Antwerpse gezelschap Sweet Coffee, onder Raffaele Brescia en Patrick Bruyndonx, is totnutoe niet doorgestoten naar een breder publiek. Ze verdienen het alvast met hun zwoele, sensuele, exotische jazzy soulpophouse. Ze zijn al toe aan hun vierde cd. Na ‘Memory lane’, ‘Perfect storm’ en ‘Naked city’ verscheen onlangs ‘Face to Face’. Op de nieuwe plaat moesten ze verder zonder de mooi ogende zangeres Bibi Diabokua, die de klemtoon op haar gezinsleven legde. De zomerse sound werkt aanstekelijk op de dansspieren, is de helende cocktail bij stress en spanningen en roept beelden op van kuuroorden en Miami stranden. Hun sound is iets aparts en zorgt samen met de andere Belgische artiesten en bands Arsenal, Delavega, Buscemi en Sven Van Hees voor het zonnetje in huis. Sweet Coffee nestelde zich de voorbije jaren tussen een Everything but the girl, Sade en Axelle Red on beats door de broeierig dansbare groove en zalvende beats van jazz/funk/soul, latin, trippop en lounge; op de laatste cd komen ze in de buurt van Groove Armada en door de ganse rits guestvocalisten refereren ze aan Basement Jaxx en – opnieuw –Arsenal. De nauwe samenwerking geven de songs een eigen timbre door het stemgeluid en identiteit. Hoedanook, hun leuke, ontspannende groovende pop klinkt goed, coherent en dansbaar. Ze verzorgden al de eindgeneriek van een tv serie ‘Flikken’ en hun muziek was al te horen in alle vliegtuigen van Brussels Airlines.

Live zagen we een heuse band, geruggensteund door guest- en backing vocalistes en een strijkerensemble. Ze stelden in de showcase enkel de songs voor van de huidige ‘Face to Face’, tav Sweet Coffee’s totaliteit een lichte domper, want ze hebben een rij puike songs in hun broekzak als “Don’t need you”, “Holdin’ on”, “Say hey yeah”, “New day” en titelsongs “Memory lane” en “Perfect storm”.
Het drukte de pret niet; ze speelden een afwisselende set die de verschillende sfeerscheppingen van de plaat moeiteloos benaderde en sommige songs zelfs een stevige, krachtige beat gaven. Op de instrumentale opener “Face to Face” stonden de leden met uitzondering van één van de zangeressen achter een groot wit doek. De lichtbundels kruisten de schimmen. Pas na het bezwerende “Where do we go” verdween het mistige decor langzaam en op de tonen van “Survive”, die wat Buscemi-latindance invloeden had, zagen we het Sweet Coffee collectief op het podium. “U turn” dreef het tempo op en ze brachten ons naar warmere oorden met het broeierige, dromerige “Beautiful people” en “See myself in you”. Een lounge oase creëerden ze met het sfeervolle, ingehouden “Out of the death”, die door de strijkers beelden van een kamelentocht aan de Egyptische piramides of van ‘Kuifje in de woestijn’ opriepen. Glimlachende gezichten verschenen op de relaxt voelende single “Daylight”, die opwindender klonk door de beats. Toen de MC’s de zingende dames vervoegden, werd de boel opgehitst en sloeg het vuur in de pan; we hoorden schitterende versies van “Alone”, “Drops of rain” en “I don’t think so”. Maxi Jazz en Faithless flitsten even voorbij. Ook Yannick Uyttenhove van Maximus droeg z’n steentje bij en ontpopte zich als een volwaardig vocalist van de multi- culturele band. En nu net dat het feestje van Sweet Coffee goed op gang was getrokken door deze wervelende songs, maakten ze er een abrupt einde aan. De reggae/ragga/dancehall van de klassesong “Tomorrow” in de bis breidde er nog een leuk vervolg aan, maar ipv enkele oudjes hoorden we spijtig genoeg reprises van “U-Turn” en “Daylight”, die ze van hardere beats en van US 3 jazzy loops voorzagen. De kers viel hier van de taart, want we hadden een inventievere ‘closing final’ verwacht …

Songwriter Yannick Uyttenhove van Maximus, is toe aan z’n tweede cd ‘Mesmerize’, die het titelloze debuut van 2008 opvolgt. Yannick brengt speelse, frisse pop die mijmeren aan het sfeervolle materiaal van Jon & Vangelis, Emerson, Lake & Palmer en Alan Parsons. Niet voor niks horen we in “You’re the voice” de link met “State of independance”, die Jon & Vangelis eerder al coverden van Donna Summer.
Yannick wist met z’n band te beroeren, ontpopte zich als een leuke performer en entertainde z’n publiek. Hij gaf de melodieus onschuldige dromerige en sfeervolle songs een ‘positive vibe’: “Woman in the military”, “Claudia”, “Love supercat Mindy”, “Good vibrations” en de huidige single “One of us” klonken best leuk met z’n drietjes.
Hij is een graag geziene artiest en mocht terecht al supports verzorgen van Novastar. Probleemloos kreeg hij de handen op elkaar toen hij een sobere versie van “Champagne in the living room” inzette op een 4snaren akoestische gitaar en een aan France Gall’s “Débranche” ontleend nummer. Puik werk. Sterke persoonlijkheid. Een nieuwe Robbie Williams?

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: J-Music/LC Music en Ancienne Belgique

Je hebt zo van die bands waarvan je het werk kent van de zanger/componist, maar niet de band kent waarvan hij deel uitmaakte … Troy ‘Bruno’ Von Balthazar vs Chokebore is er een prachtig voorbeeld van. En op de koop toe is Chokebore vooral gekend bij onze Franstalige vrienden en werd met het solowerk van Von Balthazar net de Vlaamstaligen warm gemaakt. Kijk, onze nieuwsgierigheid werd aangewakkerd om Chokebore live te zien, mede door het feit dat ze herenigd zijn en er dit jaar een nieuwe plaat zal verschijnen.

De roots van Chokebore liggen in Hawaii. Spil van deze al van in ’94 fungerende band was zanger/gitarist Troy ‘Bruno’ Von Balthazar. Het rockende kwartet haalde invloeden uit de ‘90’s grunge, gaf de songs een broeierige en donkere injectie en zorgde voor een emotionele geladenheid, wat hen zelfs richting Girls Against Boys bracht; enkele integere, gevoelige songs traden op het voorplan, wat een goede afsluitende cd in 2003 opleverde, ‘A part of life’. En de heren zijn nu terug bij elkaar. Troy verbleef zelfs een tijdje in ons land, een bron van inspiratie voor het nieuwe materiaal.
In de tussentijd hoorden we materiaal van Von Balthazar, waarbij de klemtoon viel op rauw rammelend gitaarwerk, lofipop, noise en electro, bepaald door een pak effectpedalen en weirde acts.
Chokebore betekende een kennismaking, maar waren opnieuw een Frans onderonsje. Ze brachten een afwisselende set van grillige, broeierige en integere gitaarrock, die soms een stevige, opzwepende ritmesectie meekreeg en hadden oog voor enkele ingetogen songs, onder de typerende klaagzang van Von Balthazar.
We onthouden alvast opmerkelijke songs als “Days of nothing”, “Police”, “You are the sunshine of my life” en “It could run your day”. In “Ciao LA” haalde het kwartet krachttoeren uit. Btw, ze gaven mee dat we ons altijd mochten inschrijven op hun site als we betere songtitels konden verzinnen. Na elk nummer werden ze warm onthaald. Het sterkte hen, wat de drijfveer kan zijn verder te doen.

In ons weirde landje moet de band de kans krijgen over de taalgrens te geraken, ondanks het feit dat de set in z’n geheel me niet volledig raakte en overtuigde. Maar we waren alvast getuige van de muzikale scherpte van het kwartet en hoorden een terugblik van Troy’s verleden, wat leuk meegenomen was …

Organisatie: Botanique, Brussel

De muziek van Joost Zweegers en Novastar intrigeert, slaat aan en doet menig vrouwenhartje sneller slaan. Sinds het ontstaan in ‘96 neemt de singer/songwriter steeds de tijd om aan een plaat te werken. Het debuut verscheen pas in ’99, ‘Another loney soul’ in 2004 en ‘Almost bangor’ in 2008. De weemoedige pop en de hartenpijn staan centraal, gedragen door z’n lichthese melancholische, maar kristalheldere stem. Het is puur oprechte, emotievolle sing/songwriterpop, die sfeervol, dromerig, lieflijk en innemend klinkt. Telkens valt er iets moois te ontdekken in de toegankelijke melodieuze songstructuren, die vertrouwd en spannend aanvoelen.
Live zagen we al dat hij graag met z’n band exploreert en de songs een breder concept geeft, waardoor ze krachtiger en gedreven kunnen klinken. Hij plaatst een rockend Novastar moeiteloos naast de hartverwarmende artiest. Hij ontpopte zich als een voortreffelijk songwriter en ontplooide zich als een groots performer wat succesvolle clubtours opleverde dito zomerfestivals. Na de ‘sold outs’ in de Lotto Arena en Folkdranouter bereidde hij zich voor op de solo-theaterperformances, die het ganse voorjaar in beslag nemen.
Ook de ‘Solo en Intiem ‘Le Tour Bangor’ kunnen bijna telkens rekenen op een ticketje ‘Uitverkocht’. Hij laat geen kans onbenut om z’n eigen nummers opnieuw uit te vinden en ze live als nieuw aan te voelen en te interpreteren. De inzet van de solotournee is de intimiteit van de man, zijn gitaar, zijn vleugelpiano, zijn mondharmonica … en zijn liedjes. De uitgebreide arrangementen worden dus terzijde gelaten en we zagen dé man, vijf akoestische gitaren en een vleugelpiano, in de voetsporen van grootmeester Neil Young, die het hem al overtuigend eens voordeed …

De songs werden van enige franjes ontdaan en kregen een ingetogen outfit door de sobere, spaarzame begeleiding. De intense spannende opbouw gaf een forsere en fellere stoot. Hij deelde de set op in 2x 45 minuten van 8 songs. We hoorden een afwisselende set van z’n repertoire, maar hij stelde natuurlijk wel het materiaal van de laatst verschenen cd voorop. Wat onwennig, zoekend en nerveus opende hij met de nieuwe sfeervolle poprockers op gitaar, “Bangor” en “Tunnelvision”; door een soort traporgel, naast de effectpedalen kregen ze dat extraatje sfeer-schepping. Altijd fijn om te zien zijn de talrijke houdingen van z’n gitaar en de worstelingen die hij met z’n microstatief maakt.
’Hartbrekers’ volgden … de onbereikbare liefde van “Millersan” en de spannende, breekbare pop van “Never back down” en “Where did we go wrong”. Een ingehouden en spaarzaam gehouden “When the lights go down …”, kreeg zeggingskracht door de spotlight, Neil Young’s “Sugar mountain” klonk adembenemend mooi en dromerig en ” The medicine jar” kreeg een grillige, grauwe trek mee. Hij eindige met een opwindende versie van “Mars needs woman”, waarbij hij zich op z’n gitaar, mondharmonica en effectpedalen uitleefde … een multi-instrumentalist die de elegante schoonheid van z’n songs vasthield …
Na een korte pauze hoorden we een ontstellend verhaal van het zielverzachtend genot en kracht van whisky en stilnocts … “Making waves” en “All day long” werden elektrisch gespeeld; hij stapte dan opnieuw over naar de oorstrelende ingetogen pianopop van “Sundance” en “Just because”; een gevoelige “Waiting so long” (een ‘Music For Live’ song) en “10/11 miles” volgden. “The golden slumbers” was een niet evidente Beatles cover uit hun befaamde ‘Abbey road’ (’69). “The best is yet to come” op piano besloot overtuigend de set. De song kreeg nog wat finesse en rauwheid door de daaraan gekoppelde outtro.
Het warme onthaal leverde nog twee sprankelende nummers op, een ingetogen “Lost & blown away” (voor de dames) en “Caramia”, op verzoek, klonk aangrijpend en werd lang uitgesponnen; het onderstreepte het vocale talent van een sterke songwriter, een enorm goede muzikant en een puike, sympathieke performer.

Joost Zweegers – Novastar ’Le Tour Bangor’ – Solo en Intiem serveerde heerlijke akoestische pareltjes, gaf songs een broeierige spanning mee en viel het meest op met het gekende en oude materiaal!

Organisatie: Cultuurcentrum Brugge ism Greenhousetalent

Na zes jaar is de Nederlandse indierockende band bij uitstek Bettie Serveert terug van de partij onder de vaste drie-eenheid Van Dijk – Visser - Bunskoeke. Hun dromerige, meeslepende gitaarrock klinkt levenslustiger dan ooit.
Ze beuken letterlijk het nieuwe decennium in met “Deny all” en houden er een bruisend, dynamisch en fris tempo op na, met “Semaphore” en “Love Lee”. Ze bieden ruimte voor variëteit en diversiteit door een ingetogen sfeervolle “Mossie” en “Change4time”; ze overtuigen verder met subtiele, aanstekelijke rockers “Souls travel” en “The pharmacy”. Tot slot horen we nog twee avontuurlijke songs, het lang uitgesponnen, intens spannende en mooi opbouwende “Calling” (ruim negen minuten!) en het broeierige “What they call love”, die door de percussie meer draagkracht krijgt.
’Pharmacy of love’ plaatst zich als de terechte opvolger van topplaten ‘Palomine’ (’92) en ‘Lamprey‘(’95). Te koesteren na al die jaren …