Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Joe Jackson - 2...
Einsturzende Ne...
Johan Meurisse

Johan Meurisse

zaterdag 21 april 2007 05:00

Saturday Night is still stayin' alive

Een paar dj's waaronder Sammy Joe maakten met hun `70's revival discohits de zaal warm voor één van de revelaties van de voorbije festivalzomers, het New Yorkse zestal Scissor Sisters, die in 2004 verbaasden met hun geheel van poprock, `70's glamrock, disco en `80's kitsch. Aanstekelijke, groovy en dansbare muziek, waarbij de groep zich onderscheidde met het avontuurlijke ?Comfortably numb? van Pink Floyd. De tweede cd `Ta-Dah' betekende de doorbraak naar een breder publiek met ?I don't feel like dancin'?. Jake Shears (verpersoonlijking van een jonge John Travolta, George Michael, Freddy Mercury of van één van de broertjes Gibb van The Bee Gees) en Ana Matronic (de Roisin Murphy van Moloko), spil van de band, waren de ideale Saturday Evening crimetimepartners en zorgden voor een klein anderhalf uur `music/tv entertainment on stage'.

In het eerste deel van de set trokken ze alvast de kaart van discostampers: ?She's my man?, ?I can't decide? en ?Tits on the radio?. ?Skins? en ?Lights? kregen een funky swing. Het tempo werd hoog gehouden met ?Paul McCartney? en ?Kiss you off?; naast de groove en synthi beats, hoorden we enkele fijne gitaarlicks. De glitterpakken, de samenzang en de zwierige, sensuele danspassen van Jake en Ana gaven alvast kleur aan het eerste halfuur!

Vervolgens bracht het gezelschap een sfeervolle, rustige en ingetogen aanpak met broeierige songs als ?Everybody wants the same thing? en ?Land of a thousand words?. ?Comfortably numb?, smaak- en ambiancemaker nummer één door de synthibeats, mocht alvast de afwisselende set besluiten. Het publiek heupwiegde, danste of zwaaide heen en weer met de armen.

In de bis speelden ze een party event met ?Take your mama?, ?I don't feel like dancin'? en ?Music is the victim?, waarbij Jake in z'n glitterunderwear een tot de verbeelding sprekende act uitvoerde.

De sound van Scissor Sisters ging erin als zoetenkoek. Voor wie hen nog niet aan het werk zag tijdens de festivalzomer, was dit cluboptreden alvast mooi meegenomen om hun favoriete discopopband aan het werk te zien. Saturday night is still stayin' alive!

Organisatie: Live Nation

vrijdag 20 april 2007 01:00

Maxïmo Park op scherp

Maxïmo Park is een beloftevol vijftal uit Newcastle, onder zanger/songschrijver Paul Smith. Smith, met Chaplin hoed, komt lief en vriendelijk over, maar éénmaal de eerste tonen zijn te horen, manifesteert hij zich als een hyperkinetische weirdo zanger, die met z'n indringende ogen, z'n bekkentrekken en hoekige Madness ska danspassen, doet huiveren.

Maxïmo Park staat garant voor een dynamische, springerige en aanstekelijke sound: postpunk en `80's wave/elektro door snedige, huppelende ritmes en intrigerende synthi. Een gewaagde Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs. Ze zorgden voor anderhalf uur frisse, boeiende rock van een twintigtal songs. De geraffineerde songs gaven ze live een adrenalinestoot.

De band putte afwisselende uit de twee cd's `A certain trigger' en `Our earthly pleasures'. Songs als ?Graffiti?, ?Girls who play guitar?, ?Now I'm all over the shop? en ?Our velocity? gaven een fel, verbeten, stevige start. Wat een tempo! ?A forthnight's time?, ?Russian literature? en ?I want you to stay?, op plaat subtieler, waren live meer uptempo. Overtuigend!

De fijne ?Books from boxes? ?By the monument? en ?Karaoke plays?, deden het helse tempo wat afnemen. De band verloor z'n kracht en energie niet en speelde in een snelvaart tempo, melodieuze postpunkpopsongs als ?Apply some pressure?, ?Nosebleed? en ?The unshockable?, wat aanzette tot crowdsurfen en ? een kus aan de zanger! ?Going Missing? was alvast een straffe afsluiter door z'n broeierige opbouw en z'n forse tempo aan het eind; op z'n Muds en Raceys sprongen de zanger als de toetsenist de hoogte in! De groep was alvast onder de indruk van de respons en trakteerde ons op een drietal nummers in de bis; een feestje met snedige, groovy songs als ?Kiss you better?, ?Sandblasted and set free? en ?Limassol?.

Maxïmo Park leverde een aanstekelijke, rechttoe- rechtaan live set, met zanger Paul Smith in een hoofdrol; de meest melodieus subtiele uitgewerkte poprocksongs gaven ze een push forward. Een band live op scherp.

Showstar, uit het Waalse Huy, viel op door de verleidelijke, excentrieke zanger Christophe Danthinne, die alvast iets meehad van John Inman van `Are you being served?'. Een smaakvolle Britpopsound, de ene maal zweverig met een psychedelica toon, de andere maal strakke postpunk.

Org: Botanique, Brussel

vrijdag 13 april 2007 05:00

Tijdloze Arno

Arno is al zo'n 30 jaar bezig en is nog maar weinig wilde haren kwijt. Als een Iggy slaagt hij er nog steeds in om aanstekelijke, frisse en ingetogen funkende rock te bieden. Het recente `Jus De Box' klinkt als een hernieuwde TC Matic.

Arno is populair want hij tekent voor een tweemaal uitverkochte AB, komt naar Rock Werchter voor de tweede maal, en in het najaar concerteert hij zelfs in Vorst Nationaal. Arno geeft een paar try out concerten in het clubcircuit; een ideale kans om Arno in een kleinere zaal aan het werk te zien!

Live is de drive en energie nog niet verloren; Arno en z'n band (met o.a. Burton, Feys en Goossens (drummer van Triggerfinger) beschikken nog over de nodige `jus'; er zijn de intens bedreven gitaarlicks, de venijnige elektronica/ toetsen, de opzwepende drums en ?Arno: de uitstraling van een nachtburgemeester, z'n oud vertrouwde pose aan de micro, z'n `Ostendse' zinspelingen en z'n hese, doorleefde stem, die zeggingskracht biedt aan de nummers.

Hij bracht een afwisselende set van pittige snedige rock tot sfeervol ingetogen werk. Hij grossierde in z'n uitgebreide solo oeuvre (klemtoon op `Ratata', `Charles Ernest' en de huidige cd) en bracht af en toe hulde aan het oude TC Matic.

Arno begon stevig met ?From Hero to Zero? en `l'Union fait la farce? (voor alle `pipo' politici), gevolgd door een sfeervolle ?Lonesome Zorro?, een poppy ?Mourir à plusieurs?, de tango carrousel van ?Tombe du ciel? en een vleugje hippop in ?I'm not into hop?. Een brede gevarieerde keuze alvast; songs die konden rekenen op een sterke respons!

Een portie funk op z'n TC Matics was er met ?No job? en ?Enlève ta langue?. Sfeervol, innemend en pakkend klonken ?Help me Mary? en ?Les yeux de ma mere?; schitterend van Arno!

Arno trok in het tweede deel van de set de kaart van de a mbiance en het `meezinggehalte' op ?Mon sissoyen?, ?Bathroom singer? (opgezweept door cymbalen!), ?Je veux nager?, ?Miss Amerique?, ?Oh lalala? en ?Pas heureux ni malheureux?.

In de bis kon ?Putain Putain? in een lang uitgesponnen versie niet uitblijven en met een goed rockende ?Hit the night? besloot hij definitief de avond.

Arno: tijdloze rock met een funky sausje; een must om aan het werk te zien en? een band op dreef!

Organisatie: Folkdranouter, Dranouter

Het Londense Bloc Party, onder zanger Kele Okereke, is uitgegroeid tot een grootse band. De groep slaagt er in grote clubs uit te verkopen.

Ze overtuigden reeds met hun EP en debuut `Silent Alarm' in 2005, die postpunkpop kruidde met `80's wave en funk; een energieke, springerige, frisse en sfeervolle sound. Begin dit jaar verscheen `A weekend in the city', melodieus verfijnder en bedachtzaam uitgewerkt, zonder aan sterkte in te boeten.

Hun Europese tournee startte te Lille. Ze gaven een bedreven, broeierige set, doch ze klonken minder scherp, fel en verbeten dan vroeger, wat te maken had met de keuze van enkele mindere vaardige gitaarsongs van de tweede cd, die live nog moeten groeien. Begrijp me niet verkeerd, Bloc Party is een perfect op elkaar afgestemde band door een intens, snedig gitaarspel, een opzwepende percussie, een diepe bas en de helder emotievolle zang van Okereke. De groep kon alvast rekenen op een uitzinnig publiek, die op sommige songs totaal uit z'n dak ging en voor de gelegenheid graag eens crowdsurfte.

Bloc Party liet de muzikale diversiteit horen van de twee cd's: een gesmeerde, stevige start met uptempo songs ?Song for Clay? en ?Waiting for the 7.18?. ?Positive tension? had een broeierige opbouw en linkte naar de `80's wave van The Cure. ?I still remember? klonk fijn melodieus en ?Hunting for witches? bevatte een dosis avontuur door elektronica. Het springerige ?Banquet? krikte het tempo op, deed de temperatuur stijgen en werd uitbundig meegezongen. ?Where is home?, a capella ingeleid, en ?Uniform? waren de zwakkere songs. ?On? en ?Kreuzberg? staan live beter, me dunkt!

De band herstelde met ?Like eating glass? , ?So here we are? en de eerste single van de tweede cd ?A prayer?, die na een uur de set besloot.

Bloc Party werd op de handen gedragen, wat ze duidelijk aanvoelden; ze speelden nog vier nummers in de bis: ?She's hearing voices? klonk noisier, afgewisseld met het sfeervolle ?Srxt?, en, de forser en krachtiger gespeelde, ?Pioneers? en ?Helicopter?.

Bloc Party bewees een goed geoliede band te zijn, die nog enkele muzikale beperkingen hoeft te overwinnen.

Biffy Clyro, een drietal uit Schotland, bracht eveneens een afwisselend setje: grungerock met een knipoog naar Nirvana, en melodieus verfijnder materiaal waarbij groepen als Fu Manchu en Foo Fighters de kop opstaken. De groep begon alvast stevig en gebald, en eindigde innemend.

Org: Agauchedelalune, Lille

zondag 08 april 2007 05:00

CD voorstelling

Radio Infinity is een drietal met volgende leden: voormalig Millionaire gitarist Ben Weyers (zang/gitaar), ex Evil Superstars bassist Bart Vandebroeck en drummer Yves Staeren (Vandal X). Hun muzikale invloeden verwerkten ze tot energiek gedreven, groovy pittige rocksongs: snedige gitaarpartijen, een diepe, loodzware (ronkende) bas en opzwepende percussie. Naast hun muzikaal verleden zijn Hulk en Barkmarket belangrijke vaandeldragers.

Ze zorgden voor een uiterst boeiende set van zo'n vijfenveertig minuten, waar ze hun debuut van een twaalftal songs er door maalden. De songs volgden elkaar snel op: ?Fire?, ?Inside out?, ?Let's get lost?, ?Take it further? en ?There'sgottabe?. De single ?Ice cream? was één van de meer toegankelijke nummers.

Radio Infinity gaf een geslaagde set en plaatste de versterkers onder druk m.a.w. een imponerend, rammelend rock'n'roll radiootje!

Organisatie: Cactus Club, Brugge

vrijdag 06 april 2007 05:00

Klaar voor het grote publiek

Gabriel Rios nam de tijd om te werken aan de opvolger van de cd `Ghostboy' ('04). Hij brengt een warme, broeierige en kleurrijke sound van pop, latino, salsa, soul en hiphop. De Belgische Puertoricaan groeide uit tot een publiekslieveling door z'n lieve, vriendelijke uitstraling.

Er was een lange tournee in clubs en op festivals, hij ondernam een theatertournee en werkte aan nieuwe songs, die hij met mondjes maat voorstelde. Op Folkdranouter vorig jaar was hij te bewonderen met blazersectie.

In afwachting van het grote werk, in de AB en festivals, zijn er enkele try outs voorzien, om de band goed op elkaar af te stemmen.

Rios beschikte over een zeskoppige band en onderscheidde zich als een groots performer; een pak percussie zweepte de songs op, zorgde voor een krachtiger geluid en een zomers tintje.

Gedurende anderhalf uur stelde hij de nieuwe cd `Angelhead' voor (die binnen een paar dagen zal verschijnen), afgewisseld met enkele vertrouwde oudjes. De songs waren fijn gearrangeerd en uitgewerkt. Latinosoulpop was de eerste indruk over de nieuwe songs; de ene maal klonk hij meer poprock, de andere maal trad de salsa en de latino op het voorplan. Een aanstekelijk, broeierig, groovy of soms ingetogen geheel.

Rios opende met het sfeervolle ?Wish?, trok dan de kaart van de poprock met ?The boy outside? en ?For the wolves?. De latinogroove was eerst te horen op de oudjes ?Unrock? en ?Ghostboy ?. Een `80's tintje gaf Rios aan ?Stay? en de single ?Angelhead?, van het gelijknamig album, gaf de aanzet voor een forser klinkende percussie. ?Baby lone star? en ?Las cavaleras? waren nieuwe zomerse songs, die met ?Karlito naar een climax gingen en het publiek aan het dansen bracht. Na ?Broad daylight? besloten de zuiderse ?Tu no me quieros? en ?La gran siesta? de set.

Rios kon rekenen op een sterke respons. In de bis wisselde hij z'n feestelijke salsapop van ?Bones bungalow? en ?Cincomanos? af met enkele intieme songs, gedragen door z'n akoestisch gitaarspel en z'n warme, heldere stem.



Rios zorgde met z'n vakkundige band voor een afwisselende set, en is klaar om de opvolger van `Ghostboy' aan het `grote' publiek voor te stellen!

Oeganisatie: Folkdranouter, Dranouter

Johan Meurisse

Musiczine

`Welcome to the religic pleasuredoom fairytales' van de zusjes Casady van CocoRosie. Al drie cd's intrigeren ze met een `gezellig-knus-rond-het-kampvuur-zittende' sprookjes-/droomwereld, die spijtig genoeg, kan verstoord worden door geweld, oorlog en maatschappelijke intriges. Hun freefolk/elektronicableeps heeft alvast een heuse beweging op gang gebracht met Devandra Banhart, Antony & The Johnsons, Animal Collective, Psapp, Tunng en bands/artiesten op hun label als Bunny Rabbit en beatboxer Tez, die mee op tournee zijn met CocoRosie.

CocoRosie brengt een origineel en avontuurlijk geluid van `schrapende' elektronica, bas, piano, harp, beatbox en allerhande geluidjes, naast de twee aparte stemmen van de zusjes (Sierra: klassiek geschoolde zang en operastem, die af en toe heel hoog kon gaan, en de kreunende zegzang van Bianca, die op de nieuwe cd meer rapt).

Centraal plaatsten ze het pas verschenen `The adventures of ghosthorse and stillborn' (wat een mooie titel!); fijnzinnigheid en avontuur wordt ondersteund door een `groove' van rap en beatbox. CocoRosie vindt zichzelf telkens uit. Op hun wondere klankenwereld toonden ze kleurrijke projecties, die maatschappelijke pijnpunten niet links lieten.

Ze vingen de set aan met een bizarre projectie, die eerst leek op een doormidden gekliefd lichaam, maar smolt tot een giraffekop. Een Franse rapper leidde een soort `vrienden van de poëzie' in; de nieuwe ?Houses?, ?Animals? en ?Black poppies? waren puike songs, bepaald door de stemcontrasten van de zusjes, beatbox, elektronisch vernuft of door een intiem pianospel; de huidige single ?Promise? bleek alvast over de grootste hitpotentie te beschikken. Sierra dartelde soms als een jong veulen op het podium.

De zusjes namen vocaal een glansrol in op ?Terrible angels? en ?Beautiful boyz?. ?K Hole? werd gedragen door Sierra's harpspel. ?O sailor? en het uiterst korte ?bloody twins? toonden aan dat ze hun `lofi mentality' nog niet waren verloren. Het groovy, dansbare ?Japan?, publiekslieveling sinds vorig jaar (tijdens `les nuits bota'), zorgde alvast voor de meeste ambiance; een frisse en speelse `Wizard of Oz' of `Familie Trapp. Samen met de andere artiesten van de avond werd er een feestje gebouwd op het podium. Wat een brand new performance.

Het was tijd voor enkele rustige, sfeervolle nummers als ?Make my day? en ?Sunshine?. De oorlogsproblematiek te Irak werd onder handen genomen door het Amerikaanse volkslied te samplen aan een ?danger? beatbox. Fijn gevonden!

?Rainbow warriors? was muzikaal zoekende, maar ze herstelden zich vlug met een pakkende ?By your side?, en ?Werewolf?, die een sterke opbouw hadden. Na minutenlang applaus en onder impuls van de Bunny Rabbits, leidde opnieuw de Franse rapper CocoRosie in; ze speelden nog twee songs ?Turn me on? en een groovy ?Tekno love song?, die net zoals bij de vorige doortocht, na bijna twee uur, definitief de set besloot.

CocoRosie liet het publiek, met hun `harem', verglijden in een muzikale magische leefwereld; een knusse droomwereld met een link naar de realiteit. Dankuwel Casady zusjes!

De avond werd ingezet door Bunny Rabbit, te vinden op het Voodoo Eros label van CocoRosie; muzikaal nestelt het duo zich tussen Peaches, PTR, en Wee Papa Girl Rappers en De La Soul. Bunny Rabbit (en Black Cracker (alias Celena Glenn)) zorgde voor een lieflijk, hemels, kinderlijk onschuldige als voor een duivels verbeten sound. Ook bij hen was er het schrille contrast van stemmen: de verleidelijke, zoete stem van Bunny Rabbit en de felle raps van Black Cracker onder elektronica/ hiphopbeats, industrial en drum'n bass. Bunny Rabbit meets Poltergeist; huiveringwekkend!

Onder de indruk waren we eveneens van beatboxer Tez, die freestylde van swingende vocale beats, drums en basslines. Een muzikale grabbeldoos reeg hij aaneen, van Tone Loc, Daft Punk naar DJ Shadow en Prince. Indrukwekkend.

Organisatie: AB, Brussel - Dominofestival -

maandag 05 maart 2007 04:00

Troubadour mentality

Damien Rice, een Ierse singer/songwriter, onderscheidde zich op een paar jaar tijd met twee cd's. De klasse song ?9 Crimes? maakte van hem een groots artiest, misschien zonder dat hij het heeft verwacht. De meeste van z'n optredens zijn nu al uitverkocht.

Rice brengt met een `troubadour mentality' ontroerende, melancholische breekbare songs, doordrenkt van (Ierse) freefolk, intiem pakkend, potig, stevig of bombastisch. Om kippenvel van te krijgen! Rice wordt geruggensteund door o.a. celliste Vyvienne Long en second voice Lisa Hannigan.

Damien Rice verzorgde maar liefst een twee en half uur durende set, waarbij hij putte uit z'n twee cd's `O' en `9', aangevuld met enkele opmerkelijke covers. Een fijne, aangename en overtuigende set van Rice en z'n begeleidingsband, die nummers konden uitsponnen en jammen; als real Irishman maakte hij zelfs in één nummer een fles wijn soldaat om de roes te onderkennen. Kortom, Damien Rice kwam, zag, dronk en overwon; hij stond garant voor een wervelende set.

Rice begon sober en ingetogen op piano met ?Accidental babies?; je hoorde haast een speld vallen; een gewaagde, gedurfde start, warm onthaald en gedragen door z'n pakkende stem. De band creëerde eerst een Woodstock gevoel, want twee leden, waaronder vocaliste Hannigan, zetten zich meteen neer op de grond, blik op oneindig. Samen met celliste Long nam zij een prominente rol in tijdens de set. Het lang uitgesponnen ?Volcano? had een sterke opbouw en een forsere aanpak. ?Me, My Joke en I?, een vissersverhaal met een Godsbeleven, vatte Rice aan in het Frans; de song, gekenmerkt door diverse tempowisselingen en een vleugje bombast, balanceerde, met de vocale hulp van Hannigan, tussen dEUS en PJ Harvey. Het spaarzaam begeleide ?Rootless? legde de klemtoon op Rice's intense pianospel. Hij vervormde z'n stem op ?Cheere darlin'?, en ?Amie?, die donker dreigend klonk, onderstreepte het samenspel van akoestische gitaar en cello.

Hoogtepunt in het eerste deel van de set was ?Eskimo? uit het `O' album: een broeierige opbouw, de fluisterzang van Rice en een refrein dat stilletjes werd meegezongen; een fijne song, die kon rekenen op een sterke respons.

Hij linkte het folkpopgetinte ?Toffee pop? aan Bruce Cockburns ?If I had a rocket launcher?. ?Canonball?, begonnen zonder zang versterking, hield Rice uiterst sober. Jacques Brels ?Ne me quitte pas? doopte hij om in een eigen ?If you were just leaving me now? ?was dit voor alle Belgen in de zaal?; dat belooft als hij binnenkort in het KC komt! In het nummer ontpopte hij zich als een jonge Arno!



Na een goed anderhalf uur speelden ze, als aanvang van de ruime bis, ?9 Crimes?, bepaald door piano, cello en de zang van Lisa en Damien. ?Cold water? was ingetogen, fel, snedig en noisy, waarbij Rice experimenteerde met z'n stem; dan kwam er een half uur jamming van ?Grey room? en ?I remember?; ?Grey room? was het dronkemanslied, waarbij Rice een fles wijn kraakte. Hij begon het nummer in het Frans en bracht het tot een schitterende apotheose. ?I remember?, akoestisch gestart, werd vocaal op z'n Sineads gezongen door Lisa; Rice sprong vocaal bij en liet de song krachtig en stevig klinken. ?The Blowers's daughter? besloot op intieme wijze de overtuigende lange set.

Damien Rice dompelde z'n songs onder in alle sfeerscheppingen en was op z'n eigen unieke manier de troubadour van de avond, die op elk moment, van de twee en half uur durende puike set, de aandacht van het publiek behield. Schitterend muzikaal vertoon van het zestal!

The Magic Numbers openden de avond. Deze sympathieke `Mama's en Papa's van 2007' gaven al toffe gigs de voorbije maand in Tourcoing en Brussel; en verve herhaalden ze dit met subtiele `feel good on the road' retropoprock en de helder, harmonieuze zang van Romeo, zus Michele en Angelo : ?This is a song?, ?Forever lost?, ?Slowdown?, die Kate Bushs ?Running up that hill? integreerde en een ?New song? (titel wordt nog gezocht!); ze gaven een `Magic' sound, op gepaste wijze besloten met ?Love me like you?.

Organisatie: FLP, Lille



woensdag 21 maart 2007 04:00

Verbijsterende performance

Palace, Palace Brothers, Will Oldham en Bonnie `Prince' Billy, synoniemen en namen voor een man die muzikaal z'n verhaal van levenservaringen en emoties gedurende een kleine twee uur samenvatte. Wat Bonnie `Prince' Billy solo presteerde, sloeg ons met verstomming en was pakkend, huiveringwekkend. Hij bezorgde ons koude rillingen.



Le Grand Mix werd voor deze gelegenheid van de twee singer/songwriters speciaal ingericht: een decor van een klein podium met planten, een sobere lightshow van gedempt donkerblauw en -rood licht, en een zittend, soms halfliggend publiek in strandzetels. Een 350 mensen (uitverkochte zaal!) luisterde naar de ingetogen `lofi' pareltjes van americana/countryrock, in een `Duyster' concept, en de wee (zwaar)moedige, teksten van een getalenteerde man op z'n gitaar, die met z'n zacht zalvende, soms lichthese, hoge stem het publiek boeide.



Het was muisstil in de zaal?geruisloos?brrr? je kon een speld horen vallen op deze intieme pracht. Maar die broeierige spanning wist de bebaarde bard Will Oldham, gezeten op een barkruk, naast zich een fles wijn, makkelijk te doorbreken, want het ging er allemaal heel spontaan en losjes aan toe. Hij trad in dialoog met z'n publiek, schetste openhartig z'n songs en liet af en toe een grapje horen. Tja, een lachende Oldham is wel eens tof om te zien?

Hij grossierde in z'n al uitgebreide oeuvre, wat voor elke fan een gedroomde setlist betekende. ?My home is the sea? opende, gevolgd door pareltjes als ?Another day full of dread?, ?I am a cinematographer?, ?Beast for thee?, ?Master & everyone? en ?Hard life?. De samenwerking met Matthew Sweeney, twee jaar terug, bracht de cd `Superwolf`, beviel Oldham enorm, wat live nog songs als ?Lift us up? en ?Blood embrace? opleverde!

Hij klonk als een herboren Johnny Cash, die ons in z'n greep hield. ?More brother love?, ?I see a darkness? en ?Love comes to me? waren hoogtepunten in het tweede deel van de set. Sir Richard Bishop vervoegde Bonnie `Prince' Billy in de bis voor een drietal songs, waaronder ?Cursed love?.

Dit was een magistraal solo optreden, waarbij het nog maar weinig keer was voorgevallen dat een publiek zo geboeid en stil kon luisteren. We hadden te maken met een groots singer/songwriter, die zoveel schoonheid te brabbel gooide. Wat een fijne setlist! In één woord: verbijsterend!

Sir Richard Bishop opende de intieme avond. Hij maakt deel uit van Sun City Girls, een band die onlangs hun drummer verloor. Hij treedt al een tijdje solo op en speelde in een 45 tal minuten instrumentaal songmateriaal, bepaald door een indrukwekkende gitaarvirtuositeit, ergens tussen americana en flamenco. Hij boog regelmatig gekende songs van artiesten om naar z'n eigen begeesterende gitaarspel.

Organisatie: Le Grand Mix, Tourcoing

vrijdag 16 maart 2007 04:00

Fun en dansplezier

LCD Soundsystem, !!! en The Rapture zijn op plaat het beste wat punkfunk te bieden heeft. Elk van de drie bands staan er terug, twee jaar na hun debuut.

LCD Soundsystem, onder James Murphy en Nancy Whang, brengen een geheel van rock, elektro, wave en disco, kortom punkfunk. Een frisse, dansbare sound, gekenmerkt door een intrigerende, groovende opbouw, een repetitieve ondertoon en verwoestende beats (door de elektronica en opzwepende (dubbele) percussie), ondersteund door Murphy's onvaste brabbelzang.

Het vijftal plaatste de opvolger van het titelloze debuut, `Sound of Silver' (net uit!) centraal; aanstekelijke poprock binnen die punkfunk, wat een `mainstream' indruk naliet!

Het New Yorkse gezelschap stond `like usual' dicht bij elkaar opgesteld en begon overtuigend met ?Us vs Them?, nauw leunend aan de sound van !!! en inwerkend op de dansspieren: elektronica, toetsen, diepe basses, een opzwepende percussie en de nasale, onvaste vocals van Murphy. De gitaarloops en bas klonken krachtiger op het rauwere ?Daft Punk is playing at my house? en op het directe ?North American scum?. De respons was groot op deze songs: ?Thanx for being so kind to us? was Murphy's antwoord, die met halfopen ogen en z'n nonchalante uitstraling, genoot van de bezwerende danssound.

?All my friends? refereerde naar de `80's elektro/wave van Suicide, Joy Division, Gang of Four en Cabaret Voltaire, bands die de groep nauw aan het hart liggen. Trouwens, in de bis coverden ze op eigenwijs, avontuurlijke wijze ?No love lost? van Joy Division.

Het lang uitgesponnen ?Get innocuous? bevatte een vleugje disco en had een dreunende trancegerichte dansbeat en pianodeuntje. Na het herkenbare ?Tribulations? volgden enkele korte songs als ?Watch the tapes? en ?Movement?, wat onverwachts heftig en fel door de gitaren: een combinatie noise, punk en `80's dancebeats. Een soort Peaches meets Grinderman?

Hoogtepunt werd ?Yeah, Yeah?: broeierig en energiek door de fijne opbouw en de neurotisch opzwepende sound (door elektronica en dubbele percussie!), wat iedereen tot dansen aanzette.

In de bis hoorden we een sfeervolle LCD op songs als ?Someone great? en ?NY, I love you but you' re bringing me down?, opbouwende, snedige poprockballads gedragen door Whangs pianospel. Een bredere muzikale waaier voor de band. Spijtig genoeg werd ?Losing my edge?, hun eerste single ooit, links gelaten.

LCD Soundsystem bood anderhalf punkfunk/poprock met een breder concept, wat minder gewaagd dan bij hun eerste doortocht , en garandeerde een avondje fun en dansplezier. Fijn!

Als support act was er een half uurtje PTR (Planning To Rock), soloproject van de Britse Janine Rostron, die op haar laptop arty dansbare en loungy dreigende elektronica en techno beats losliet. Haar Roisin Murphy/ The Knife aandoende act, en de projecties op het achterplan, ondersteund door haar hese, soms kreunende krijszang, werden verrassend goed ontvangen.

Organisatie: Live Nation

Pagina 269 van 277