Het Texaanse Explosions In The Sky heeft een vierde cd uit, die meteen het ietwat ontgoochelende `How strange, forever' doet vergeten. Tja, hoe korter de titel van de cd hoe tegenvallend zeker bij het viertal?!

De vierde cd sluit nauw aan de voorbije eerste twee cd's `Those who tell the truth shall live, those who tell the truth shall live forever' en `The earth is not a cold dead place'. Een vertrouwd ingrediënt: een prachtige spanningsopbouw, aanzwellende gitaarstormen en de combinatie hard - zacht. Instrumentaal, filmisch en `een day after gevoel'. De betere postrock!

Een vleugje elektronica en pianogeluiden op z'n 65daysofstatic is een meerwaarde op de vierde cd, luister naar ?What do you go home to?? en ?So long, lonesome?; ?It's natural to be afraid?, lang uitgesponnen en mooi uitgewerkt, is alvast een song om in te lijsten in het oeuvre.

`All of a sudden I miss everyone' herneemt het oude stramien, en mag er dus wezen. Mooie plaat, wat meteen prikkelt voor een nieuwe fijne toekomst!

Musiczine

Cold War Kids is een beloftevolle band uit LA. Het smaakte naar meer toen een tweetal maand geleden de EP `We used to vacatio verscheen, een handvol songs van de getalenteerde zanger/songschrijver Nathan Willet. Het waren melodieus broeierige songs die de aandacht trokken door diverse tempowisselingen, een opzwepende percussie, sfeervolle en bedreven piano- en gitaarpartijen en een overtuigende zang.

De debuutcd ligt alvast in het verlengde. De nummers klinken subtiel, voelen fris en hyperkinetisch aan en balanceren tussen intimiteit en dynamiek. Rode draad blijft de sterke opbouw. Cold War Kids ligt ergens tussen Cave, Starsailor, Ben Folds en Gomez.

?We used to vacation?, ?Hang me up to dry? en ?Hair down? zijn de meest krachtige songs. Intiem en sfeervoller en intiem klinken ?Passing the hat?, ?Saint John?, ?Pregnant?, ?Red wine, succes!? en ?Rubidoux?. ?God, make up your mind? ruikt het sterkst naar Nick Cave. ?Tell me in the morning? en Hospital beds? lijken me de sterkste songs.

Op `Robbers & Cowards' toont het gezelschap z'n kunde. De cd bevat mooi afwisselend materiaal.

Chris Eckman en Carla Torgerson hebben hun eigen band The Walkabouts en creëren ruimte voor hun duo-project. Ze laten de Seattle grunge volledig terzijde en brengen met hun band snedige en ingetogen donkere, broeierige gitaarrock, met country- en folk invloeden.

Solo hanteert het duo een sfeervolle aanpak. Het zijn subtiele en mooi uitgewerkte popsongs, breder omlijst of uiterst sober gehouden. Vocaal pakt het duo het afwisselend aan of vullen ze elkaar aan. De songs zijn opgedragen aan Arthur Lee en Grant McLennan.

De semi-akoestische songs van het duo met elektronica, piano, toetsen, klokkenspel, melodica en een jazztrompet, brengt hen binnen de huidige folkelektronica. Het zijn pareltjes van songs; ?Whatever it takes? is één van de hoogtepunten. Fijn plaatje van een fijn duo.

The Frames zijn een Ierse band, die een paar jaar terug opvielen met `For the birds'. Onder impuls van Steve Albini klonk de band homogener en was er geen sprake meer van verschillende muziekstijlen en producers.

`The Cost' is een logische vervolg op de voorbije cd's `For the birds' en `Burn the maps'. De band, onder zanger/gitarist en componist Glen Hansard staat garant voor sfeervolle, dromerige songs, waarin een mate van dramatiek is verwerkt. De songs zitten fijn en subtiel in elkaar en worden ondersteund door piano, viool, elektronica en orkestraties. ?Song for someone?, ?People get ready?, ?Sad songs? en ?True? passen in het rijtje. The Frames verloochenen hun folkyroots niet met songs als ?When your mind's made up? en ?The side you never get to see?. Een paar songs benaderen het Duyster `slowcore' concept: ?Bad bone? en de titelsong klinken intens, intiem en sober. ?Rise? en ?Falling slowly? zijn dan de meer krachtige songs van de cd.

The Frames hebben een afwisselend klinkend plaatje uit dat een beklemmend sfeertje verwezenlijkt.

The Good, The Bad & The Queen is het nieuwe muzikale project van Damon Albarn, die opnieuw bewijst dat hij van vele muzikale markten thuis is, na het muzikaal avontuur met Blur, Gorillaz , het Mali Music Project en het Honest Jons platenlabel.

Hij deed beroep op een paar voorname artiesten: Tony Allen, afrobeat legende, die uitmunt op de elektronica/dubsounds, Simon Tong (ex The Verve), voorziet af en toe een paar fijne, snedige gitaarloops, en oudste van het gezelschap Paul Simonon, The Clash fenomeen op bas, heeft z'n eigen manier om een paar diepe bastunes te spelen. En tenslotte is er Albarn, die met z'n emotievol pakkende stem haat- en liefdegevoelens van zijn weinig rooskleurige stad Londen weergeeft.

Het is een lome, sfeervolle en rustige plaat die het vooral heeft van de elektronica in songs als ?Northern whale?, ?Nature springs?, ?Three changes? en ?Green fields?; af en toe durft men ietwat forser te klinken zoals op ?Herculean? en de titelsong. Danger Mouse (van Gorillaz en het Gnarls Barkley debuut) stond in voor de productie.

Op The Good, The Bad & The Queen horen we een rijke muzikale wereld van vier artiesten. Mooi toch.

Deftones uit Sacramento, Californuië is al zo'n goede tien jaar bezig en bracht vorig jaar hun rockumentary `School of briljant things' uit. Deftones kunnen nu de volgende tien jaar aanpakken en doen dit overtuigend met de nieuwe cd `Saturday Night Wrist'. De band, onder die (schreeuwende ) kreunzang van zanger /componist Chino Moreno behoudt die unieke sound, die de nu-metal bepaalde. Ze laten een pak grootse groepen nu al achter zich (remember Limp Bizkit, Korn, Offspring, ?). Puike platen als `Around the fur' en `White pony' hebben er een alvast een beklijvend cdbroertje erbij. De eerste songs ?Hole in the earth? en ?Rapture cherry waves? vergen een paar luisterbeurten, maar winnen aan zeggingskracht. Het is vooral het tweede deel van de cd na het sfeervolle ?U, U, U?Select, Start?, met ?Xerces? die Deftones op z'n best en sterkst laat horen met intense bedreven rockmetal songs als ?Rats!rats!rats? en ?Combat?, die een spannende, broeierige opbouw hebben.

Chino en de zijnen, Welcome back na ruim drie jaar?

Bijna 60 jaar oud … al 30 jaar bezig… en er in slagen schitterend werk af te leveren, meer zelfs! Arno verbaast en boeit enorm op ‘Jus De Box’. De plaat toont aan dat de ‘jus’ van Arno nog steeds goed trekt! De cd  klinkt aanstekelijk, fris, dynamisch, rauw en biedt ruimte voor intimiteit. Alle talen: Engels, Frans en  in ‘’t Ostends’; besluit: Arno in topvorm.
De plaat klinkt harder dan de voorganger van twee jaar terug ‘French Bazaar’. Arno onderneemt deze maal geen theatertournee om de plaat te ondersteunen, integendeel, naast twee maal AB, speelt hij zelfs voor de eerste maal in Vorst Nationaal, en doet hij een paar ‘try out’ concerten en wordt een heuse tournee in Frankrijk gepland. Wat een drive en energie van deze performer, scherper dan ooit! Deze maal vervoegt de drummer van Triggerfinger, Mario Goossens, de vast vertrouwde band van Arno.
Wat een afwisseling van een dolle en stomende bijna zestiger: een paar stevige rockers als “From Zero to Zero”,  “Les filles de mon quartier” en “Hit the night”, een paar rauwe melodieuze pakkende songs als  “Help me, Mary” en “Mourir a plusieurs”, de funky swing op z’n TC Matics op “Miss Amérique”, “Het boeket met Pisseblommen” als  regelrecht ‘Ostendse’ rocker, vaudeville op z’n Tom Waits op “Jusqu’au bout”, “Red lipstick” en “Reviens Marie”, een vleugje carroussel op “Douce en  “Toute la nuit” en dan is er nog de samenwerking met de Franse rapper Faf Larage op “I’m not into hop”.
Kijk…luister en huiver want Arno is een nachtburgemeester die intrigeert en jonge artiesten en bands doet verbleken! Respect! Tijdloos figuur! Point final.

 

CYHSY is een New Yorks vijftal dat vorig jaar totaal onverwachts in de belangstellig kwam. Ze brachten eerst in eigen beheer hun titelloos debuut uit, zorgden voor de release en promotie, verkregen een pak respons, wat resulteerde in een platencontract bij Wichita. Hun groovy, aanstekelijke, broeierige en innemende sound werd enthousiast onthaald, een geheel van `70's retrorock, psychedelica en americana.onder die melancholisch zeurderige zang van Alec Gunsworth. Live klonk de band wat slordig, maar dit gaf net het spontane, ongedwongen muzikale karakter weer van de band.

`Some loud thunder', hun tweede cd, is een afwisselend plaatje, groovy en freakend, directer (met een felle, scherpe zang) of intens dromerig. ?Upon Encountering the Crippled Elephant? en ?Arm & Hammer? zijn aanzetjes tot volwaardige songs. De groep behoudt op die manier een rauw, ongepolijst en onafgewerkt karakter in z'n songs.

CYHSY blijft garant voor een intrigerend meeslepende en spannende sound, waarbij de songs een repetitieve opbouw hebben. V.U., Talking Heads en Grandaddy zijn oude referenties, Arcade Fire en Broken Social Scene zijn bandgenoten.

`Some loud thunder' is een fijn plaatje van het vijftal met volgende prachtsongs: ?Mama?, ?Won't you keep them castles??, ?Satan said dance?, ?Underwater (you & me)? en ?Five easy pieces?. Muziek die kille winteravonden doorbreekt.

Evan Dando is back: fris, monter, welgezind en? clean; het Amerikaanse Lemonheads herleeft, want ze hebben een sterke plaat uit, een goede tien jaar na `Car button cloth', wat de band roemloos ten onder deed gaan door drank- en drugsmisbruik van spil Dando.

Even situeren? The Lemonheads waren eind tachtiger jaren een pijler in de grungepop, en evolueerden tot subtiele weemoedige en fris sprankelende gitaarpoprock, onder de bezwerende melancholische stem van Dando. Pittige herfstpop dus; platen als ?It's a shame about Ray? en ?Come On Feel?? zijn in het geheugen gegrift. Dando slaagde erin meisjesharten sneller te doen slaan. Maar dan kwam de retour, waarvan `Car button cloth' het muzikaal resultaat was. Een eerste herstel was er met de opmerkelijke soloplaat `Baby I'm bored'.

De inmiddels 39 jarige leadzanger deed beroep op Bill Stevenson, Karl Alvarez, en J Mascis. Het rockt als vanouds op ?Black grown?, ?Pittsburgh?, ?Poughkeepsie? en ?Rule of three?; het klinkt op z'n Dinosaurs op ?No backbone? en de band is sfeervoller op ?Become the enemy?, ?Let's just laugh? en ?Steve's Boy?. ?Baby's Home? en ?In Passing? zijn fijne, opbouwende songs. Kortom, een opperbeste Lemonheads die `to the point' grungepoprock biedt. En daar zijn we uiterst blij om. Come on?Feel & Hear The Lemonheads.

Een goede drie jaar geleden debuteerde Evanescence uit Arkansas met `Fallen', onder songwriter/gitarist Ben Moody en zangeres/pianiste Amy Lee. Hun bombastische popgothicmetal met orkestraties, barok en koorzang, leverde een paar schitterende songs als ?Bring me to life?, ?My immortal? en ?Tourniquet?, gedragen door het de helder overtuigende, fluwelen stem van Amy Lee.

`The Open Door' is een vervolgverhaal van hun groots debuut, maar er zijn een pak minder overrompelende songs te vinden met een hitpotentie. De stijl is dezelfde en de nadruk blijft op Amy Lee's zang, maar de songs beklijven minder.

`The Open Door' is kasteelromantiek, een dreigende sprookjessound met Amy Lee als Roodkapje met haar `boze wolven' als bandleden. Het is een degelijke plaat, die ?Call me when you're sober? als sterkste song heeft. ?Lacrymosa?, ?Like you? en ?Your star? stralen een gothicsfeertje uit met een pak orkestraties.

De band klinkt krachtiger op de opener ?Sweet sacrifice?,? Weight of the world?, ?Cloud nine? en ?All that I'm living for?. ?Good enough?, piano, strijkers en stem, besluit op intieme wijze de cd.

Ik las een fijne omschrijving van Evanescence: Tori Amos goes metal. Mooi!

`The Open Door' is een goed album, maar verrast niet echt.