Wasteland is een nieuwe Belgische band met o.m. Peter Bonne (A Split Second) Nico Mansy (Hugo Race, A Split Second) en Alain Allaeys (Mad Dog Loose). Samen maken ze lichtjes psychedelische poprock die drijft op gitaren en elektronica.
Op hun debuutsingle “You Say” hoor je niet meteen echo’s van hun vorige bands en projecten, wel hoor je hun ‘leeftijd’. Dit had ook uitgebracht kunnen worden ergens in de jaren ’80 of ’90 en dat is niet negatief bedoeld. Er gaat heel wat aandacht naar opbouw en compositie, naar de productie en mix en naar de lyrics. Heerlijk dat je de tekst gewoon kan volgen, heel anders dan wat de ‘nieuwe’ popzangers en –zangeressen doen.
“You Say” is ouderwets catchy en getuigt van vakmanschap. Deze single roept herinneringen op aan The Popgun. Het psychedelische is hier nog wat zuinig aanwezig, maar dit smaakt wel naar meer.
Album ‘Moonshy’ wordt verwacht in het najaar.
https://www.youtube.com/watch?v=8IexB0XR43A
Van de verzamelde ‘Neue Deutsche Härte’ kent iedereen Rammstein en kennen sommigen ook nog Eisbrecher, Megaherz, Oomph! of Tanzwut. Eén van de betere bands in die stroming is Ost+Front. Hun nieuwe album is bijna uit en werd eerder dit jaar voorafgegaan door de single “Ikarus”. Die leunde inzake ritme eerder aan bij Die Krupps dan bij Oomph! en Rammstein en miste nuance en detail. Nu is er “Schau Ins Land”, wat zoveel wil zeggen als ‘kijk eens om je heen’. Vooral de lyrics zijn heel raak, met een tegelijk verholen en striemende melancholieke aanklacht tegen de commercialisering van alles en een roep om aandacht voor de slachtoffers van het alles-vernietigende geldgewin. Hier staat Ost+Front zowel muzikaal als thematisch schouder aan schouder met Rammstein, de band waarvan we te vaak enkel het vuurwerk in de liveshow en het provoceren in de clips van onthouden. Duitsland heeft in de muziek zoveel meer te bieden en Ost+Front, waarbij je ook al voorbij de provocerende bandnaam moet kijken, verdient veel meer aandacht. Check die lyrics van “Schau Ins Land”.
Dentergem is een landelijke gemeente in West-Vlaanderen dicht tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Wie denkt daar alleen koeienmarkt en KlJ fuiven plaatsvinden, waar overigens niets verkeerd mee is, heeft het mis. Hier ontstond in 2014 een post rock band. Hun grote voorbeelden zijn o.a. Steak N8, Russian Circles, Mogwai… De band begon vrij energiek maar kende wat tegenslagen waardoor alles wat stil kwam te liggen. De bassist verloor zijn vriendin en verliet uiteindelijk de band terwijl de gitarist een familielid verloor aan een ziekte. Maar na verloop van tijd werd er gezocht hoe weer te beginnen en er werd een nieuwe bassist gevonden, in de naam van Joren Vincke, die past bij de band. Op vocals en gitaar hebben we Tom Putman, op drums Pedro De Vos en op gitaar Dieter De Meulemeester.
Nu zijn ze terug op koers en zijn de opnames voor een eerste langspeler opgestart. Dit nummer werd door de hogeschoolleerlingen van Narafi uit Vorst opgenomen in de aldaar zijnde Narafi Studios. Daarnaast wil de band voor hun nieuwe album ook nog samenwerken met Tim van de Much Love Studio.
“Hollowed Out” is een post rock song van een goede vijf minuten. De gitaren die de song openen klinken warm en scherp. Ze klinken ook wat als stonerrock. Ik hoor een mooi samenspel tussen bas en drum. We krijgen een uitgestrekte intro vooraleer de vocals er aan te pas komen. De vocals passen goed bij de muziek en het genre. De song zit goed in elkaar en belooft veel goeds voor de aankomende plaat.
Naast deze youtube clip van “Hollowed Out” kan je ook nog naar “Darker” en “Mehlon” kijken en luisteren. Die laatste zou ik eerder in het verlengde van “Hollowed Out” plaatsen met echo’s die doen denken aan het toegankelijker werk van Steak Number 8. “Darker” is een traag opgebouwde anthem uit 2018 van ruim zeven minuten die vlot meezingbaar is geworden en die halverwege openbreekt. Ik hoor de urge, de sound en de potentie. Benieuwd naar de plaat.
Post/stoner/sludge rock
Hollowed Out -live session-single-
From Wrong To Right
Link video https://www.youtube.com/watch?v=bwaWAWyTYfo
Met een bandnaam als Pandemonic en een single en video in het Oostends dialect zit dit vijftal al minstens twee keer perfect in de tijdsgeest. Qua genre is dit een mix van atmosferische uptempo doommetal en stonerpsychedelica, met nog het theatrale van een Marilyn Manson en de gore van Cradle Of Filth.
‘De Stroatenoajer’ is een lokale mytisch figuur die je kan tegenkomen als je ’s nachts eenzaam en dronken ronddoolt. Wat er tijdens zo’n ontmoeting kan gebeuren, zie je in de bijhorende clip. Het onderwerp van de song is de grootste troef. In de muziek lijkt de band nog wat zoekend naar de juiste richting, maar horen we toch al prachtige stukken. De outro met die lange solo is er bv. boenk op.
https://www.youtube.com/watch?v=OmSW4yxMnNw
Na het uiteenvallen van Peter Pan Speedrock doken enkele bandleden al op in de nieuwe rockabillyband Speedmobile. Nu komt ook zanger Dikke Dennis boven water met zijn eerste single onder eigen naam. Dikke Dennis is vooral een Nederlands fenomeen, maar hij speelde ook al een rolletje in de clip van “668” van onze Fleddy Melculy.
Met zijn nieuwe Røckers brengt hij Nederlandstalige punkrock die soms wat doet denken aan Belgian Associality en Beuk: beetje Motörhead, beetje Ramones, beetje Raggende Manne. Het B-kantje “Geen Reet Te Doen” zou zo maar de soundtrack kunnen worden bij onze festivalloze zomer.
Origineel is het allemaal niet, was vast ook de bedoeling niet, maar deze single is wel lekker ondeugend en gewoon leuk. Kom maar op met dat album, Dennis!
Het Braziliaanse trio Herzegovina wil elk eilandje van de postpunk verkennen en liet zich voor deze digitale single naar eigen zeggen inspireren door The Cult en The Mission. Toch zullen Belgische liefhebbers van het genre vooral Red Zebra, Star Industry en Whispering Sons herkennen in deze “Road Of Joys”. Een stevig en uptempo postpunkritme zoals in de jaren ’80 en bovendien met de juiste gitaarsound gooien je terug in de tijd. Inzake productie en mix laten deze Brazilianen nog wat halve afwerkpunten liggen, maar deze single smaakt vooral naar meer.
https://mandingarecords.bandcamp.com/album/road-of-joys-digital-single
Rong Kong Koma is een band uit Berlijn die op zijn debuutalbum ‘Lebe Dein Traum’ schippert tussen speels en punk, tussen dansbaar en hard, tussen basic en elaborate rock.
“Bludturst” is een bijna-akoestische punkbluesballad, terwijl “Eine Millionen Seile” een catchy, poppy garagerock-ritme heeft, wat dan weer wat vloekt met de bijtende lyrics. Dat opzoeken van de tegenstelling gebeurt wel vaker. De ene keer stelt frontman Sebastian Kiefer zich in de plaats van een raketlanceerder in Oost-Duitsland, de andere keer voelt hij vlinders in de buik. Zelfs als hij het over diepe ellende heeft, verpakt hij dat meestal in vrolijke en catchy rock.
“Der Schwerste Stein” drijft zelfs op een half ska-ritme. Samen met zijn punk-aanpak komt hij zo uit in de slipstream van een Manu Chao, maar dan met minder exotica, eerder een snuif americana-aus-Deutschland (o.m. dankzij Sebastian’s hese stem).
Het gebruik van het Duits is hier niet echt een belemmering. Kiefer bedient zich van relatief eenvoudige terminologie, die je zelfs als Belg een beetje moet kunnen volgen. In het Engels zouden we nog sneller mee zijn, maar dan verliezen de lyrics misschien aan nuance en laagjes. Het heeft wel iets, dat Duits. En het is eens iets anders dan dat gebrul en gecommandeer van Rammstein.
De leukste tracks op ‘Lebe Dein Traum’ zijn “Der Schwerste Stein”, “Drohen Oder Dich” en “Scheiss Berliner”.
Staat Van Genade (wat een bandnaam!) is een band in opbouw. Het doel is stoner-doom in het Nederlands, of eigenlijk in het Noorderkempisch. Nederlands en dialect zijn in opmars, zeker ook in de zwaardere genres, dus inzake tijdsgeest zit Staat Van Genade al goed. De rafelige fuzz-laden en licht psychedelische stoner van “Stenen Deze Meirgend” kan misschien nog wat extra doom gebruiken, maar zet wel al een beetje in het spoor van Growing Horns, Sleep, Fire Down Below en Welcome To Holyland. De geest van de oude Black Sabbath waart ook rond in de logge ritmes van deze track. Een track van bijna twaalf minuten lijkt wat ambitieus voor een allereerste track, maar dit genre kan dat wel hebben. Inzake spanningsopbouw zit alles goed. Productioneel ruikt dit soms nog wat naar een demo, terwijl je op andere momenten wel helemaal mee in de trip zit. Van deze track naar een volledig album is nog een grote stap, maar dit smaakt naar meer.
https://staatvangenade.bandcamp.com/releases
In funeral doommetal is ons land geen hoogvlieger, maar het is ook niet dat we nergens staan. Dwaellicht is één van de nieuwe sterkhouders in dat subgenre. In 2016 was er al de demo ‘Het Duistere Licht’ (mooie titel trouwens) en nu is er de eerste EP. ‘Te Vuur En Te Zwaard’ vult met vier tracks goed een half uur en voldoet mooi aan alles wat de fans zich kunnen voorstellen bij funeral doom: slepende ritmes, weemoed en droefnis, rafelig galmende grafgrunts, doom & gloom, … Dwaellicht zit van bij opener “Te Vuur En Te Zwaard” in het spoor van My Dying Bride, Eye Of Solitude (of het nieuwe Mourners) en het vroegste werk van Anathema. Het klinkt allemaal heel hard alsof er een hele band aan het spelen is en toch werd dit opgenomen met slechts twee individuen: drummer Jense en Jef van Moss Upon The Skull. Jef is hier verantwoordelijk voor de vocalen, gitaren, het orgeltje en de bas.
Op deze EP wordt de demotrack “Het Duistere Licht” hernomen en deze is met een leuke gitaarsolo ook één van de betere tracks van de vier. Vooral dat dit nummer naar het einde heel even opbouwt naar een sneller tempo weet mij te bekoren, maar voor de diehard funeral doom-fans is dat misschien al net iets te veel.
“De Dans Der Vlammen” is een beetje een Middeleeuws-aanvoelend, akoestisch gitaar-intermezzo, hoewel we na nog maar twee tracks eigenlijk niet zo veel behoefte hebben aan een break. Het afsluitende “Vorst” is dan weer funeral doom in al zijn pracht met o.m. prima drums. Die zijn overigens bovengemiddeld goed opgenomen en in de mix gezet. Ook hier weer zit er naar het einde toe al eens een korte versnelling in het slepende ritme.
Met slechts twee nieuwe, volwaardige tracks laat Dwaellicht je toch wat op je honger zitten. Het is op zich wel een prima EP van internationale klasse, maar met nog één of twee van die toptracks erbij was dit een kopstoot van een album geweest.
MC Equal schoot indertijd fel uit de startblokken: verkozen tot de ‘bestn vant westn’ of de beste rapper van West-Vlaanderen (wat een leuke track opleverde met DJ Grazzhoppa) en daarna volgden nog meer overwinningen. De Kortrijkzaan startte vervolgens o.m. met hiphopacademie De Stroate en geeft cursussen rap en hiphop in de gevangenis.
Dit jaar komt hij ook opnieuw zelf als rapper boven water. Dat nieuwe werk is een pak introspectiever dan een paar jaar geleden. Het gaat op “Tes Ol” niet over wie de beste is of wie de beste skills heeft, maar over hoe rap gans zijn leven bepaalt en er betekenis aan geeft. Dit doet in de lyrics wat denken aan Zwangere Guy, Tourist en Petit Jean. Deze track lag al een paar jaar op de plank en ligt dus wat in het verlengde van “Bedankt” en “Wa Dak Wille”. De smoothe en zwoele beats komen van Baadasssss.
Rap in het West-Vlaams is meer dan ’t Hof Van Commerce. Waarom spelen ze op Stubru al die Franstalige/Brusselse rap als we in Kortijk een MC hebben die minstens zo goed is?
https://open.spotify.com/album/6vPQJDqO7li4kFAEFUtnn1?highlight=spotify:track:5OfjT3hN0eiAVag6SOg5G8
De titel van de nieuwe single van de Vlaamse folkrockband Filthy Horse kan je op veel manieren interpreteren. Als het zichzelf en ook ons als luisteraar voorhouden van een spiegel, maar misschien ook naar de ‘poef’ of uitstaande schuld die in cafés vroeger op de spiegel geschreven werd. Zeker als je de video erbij neemt of ook nog als je voortgaat op de zwalpende zang en onstabiele ritmes van de song. Het doet wat denken aan het zwalpen van drankorgel Helno bij Les Négresses Vertes en uiteraard aan de onvoorspelbare liveprestaties van Shane McGowan bij The Pogues. Bij die twee bands was het zwalpen doorgaans de aanloop naar een feestelijk rock-ritme. Dat doet Filthy Horse hier niet, maar toch leveren ze een aardige song af.
https://www.youtube.com/watch?v=9J5fsQUT8vU
Ian Clement kennen we nog van de fijne rockband Wallace Vanborn. Hij werkt al een tijdje aan een solocarrière en nu is er de fijne single “Sidewinder”, als voorbode van een album dat in augustus moet uitkomen op het Amerikaanse label Cobraside Records. Als label is dat niet zo bekend bij ons, maar ze werken met o.m. Black Rebel Motorcycle Club, de Dandy Warhols, Eels en Trixie Whitley.
Clement klinkt op deze single heel anders dan bij Wallace Vanborn, maar dat mag geen verrassing zijn. In vergelijking met zijn vorige solo-album, ‘Drawwing Daggers’ uit 2013, is deze single een flinke stap vooruit. “Sidewinder” leunt zwaar op het gevoel , een licht-donkere mood zoals je vaak hoort bij Mark Lanegan en Beirut, en ook op de krachtige soulstem van Clement. Sterke arrangementen en knappe productie, maar misschien niet de single die vlot de Belgische radiostations zal halen. Daarvoor neemt Clement je als luisteraar te weinig mee in zijn verhaal en mist de song een zekere catchyness. Het is wel een single die ons met veel verwachting doet uitkijken naar het album.
Nog niet zo lang geleden plengden we tranen over het stopzetten van Uncle Wellington, maar hier is momoyo (zonder hoofdletter) met een paar gezichten die nog herkennen van bij de Uncle’s.
momoyo ontstond midden 2019 als een project van auteur en muzikant Jonas Bruyneel. In een zoektocht naar een fris en duister dansbaar geluid, werkte hij samen met voormalige Uncle Wellingtonmuzikanten zangeres Frie Mechele, altvioliste Esther Coorevits (I Will, I Swear, Noémie Wolfs), hiphopdrummer Renaud Debruyne en bassist Sven Sabbe (Galine) aan een reeks nummers die elk een aspect onderzoeken van wat een mens een mens maakt.
Elke titel bestaat uit één woord, elk woord is een essentieel deel van het fenomeen mens. “Breath” is volgens de band een nummer over de kracht van ademhaling, over warmte en levensvatbaarheid, maar ook over de vernietigende werking als alles te dichtbij komt en ademen moeilijk wordt.
De debuut-EP wordt deze zomer verwacht. In de studio zaten producer Klaas Tomme (Ides Moon, St. Grandson) en Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus).
momoyo noemt zichzelf een Gentse band, maar heeft misschien toch eerder een ‘Kortrijkse’ sound, die stevig op synths en soundscapes leunt en met invloeden van SX en Balthazar.
Het klinkt uiteraard ook een beetje als Uncle Wellington. Denk voorts aan Oscar & The Wolf, Tristan, And Then Came Fall, Feliz en Tamino en dan zit je al een beetje in de richting van waar deze momoyo naartoe werkt.
Nu we deze single van momoyo gehoord hebben, is het verlies van Uncle Wellington makkelijker te dragen.
https://youtu.be/ud0Lnab5PO4
Wie er achter Organized Happiness zit, dat moet een beetje een mysterie blijven. We zouden kunnen gokken, maar beter nog geven we enkele tips mee: denk aan “Femme Lady Dame” van Alain Verdier, denk aan de meest catchy rock van Kloot Perwez en Mauro Pawlowski op hun samenwerkingsalbum, denk aan de disco van Boney M, de feel-good-vibes van Pop In Wonderland en de funk van Jamiroquai en voeg daar nog wat kinky Franse woordjes aan toe zoals bij Vive La Fête.
Als elk volgend nummer zo vrolijk en dansbaar klinkt als deze “Sophistiqué”, dan wordt het toch nog een fijne zomer op de radio.
https://www.youtube.com/watch?v=1qFqwMjCj84
Nederlands 
Français 
