Groot Onderhoud is een nieuwe Nederlandse band die aan de haal gaat met de erfenis van Doe Maar en andere Nederpop-bands uit de jaren ‘80. Op hun debuutalbum ‘Langspeelplaat’ mengen ze vrolijk pop met reggae, rocksteady en ska en dat allemaal in het Nederlands.
Eén van de troeven van Groot Onderhoud is zanger Sebastiaan Kleijne. Zijn stemkleur en accent klinken heel vertrouwd, maar het is moeilijk om er een naam op te plakken. Ergens tussen Nol Havens van VOF De Kunst en Huub van der Lubbe van De Dijk in, maar er zijn vast nog meer namen die je hiermee kan associëren.
Als tekstschrijvers komen ze bij Groot Onderhoud in de buurt van Vrienten en Jansz, al zullen ze er zelf vast vrede mee hebben dat ik die twee nog een categorie hoger inschaal. De verhalen komen recht uit het hart, zijn mooi verwoord en hebben voldoende relevantie en betekenis om te blijven boeien. Een beetje meer maatschappijkritiek in de teksten zou mooi zijn, op een volgend album misschien.
Muzikaal is de combinatie van aanstekelijke reggae en dansbare Nederlandstalige popmuziek een eresaluut aan Doe Maar en dat horen we het beste op het hitsige “Webcam”, het melancholische “Hart Te Huur”, “Buitenspel” en titeltrack “Langspeelplaat”. Er zijn ook momenten dat we denken aan Toontje Lager (“Koud Gehad”), VOF De Kunst (“Volslank” en “Overslaan”), de Frank Boeijen Groep (“Man In De War”), De Dijk (“Gaat Het”) en zelfs Rowwen Hèze (“Volslank” en “Zandloper”).
Met het toevoegen van tuba en accordeon zit Groot Onderhoud op de grens met genres waar ze misschien beter van wegblijven, maar dat is dan ook zowat de enige opmerking. Dat deze ‘Langspeelplaat’ enkel als CD uitkomt en niet op vinyl, is jammer, maar daar kan nog aan gewerkt worden.
Groot Onderhoud voert ons terug naar de leukste momenten van de jaren ’80 en zorgt ervoor dat we onze dansschoenen terug uit de kast halen. Ik kan niet wachten om deze band live aan het werk te zien in Vlaanderen.
https://www.youtube.com/watch?v=wxVVF9Sz0xM
Het Nederlandse fuzzy garagepunkduo The Mono Kids hebben we hier eerder al vergeleken met de Pixies. Op hun nieuwe EP ‘Drei Wunderschöne Melodien’ horen we nog steeds wat van de geniale gekte van Black Francis, maar er ligt nu een dikke laag Ramones, ten tijde van ‘End Of The Century’ dan. Een beetje ge-experimenteer in de productie, maar nog steeds volbloed fuzzpunk. En een aartslelijke hoes, dat blijkt inmiddels een vaste waarde in het oeuvre van The Mono Kids.
In minder dan 7 minuten ramt het duo op deze EP drie tracks door je oren. “The Sun = # 1” (the sun is number one) heeft een heel aanstekelijk meebrul-refrein, hoewel het in de lyrics behiirlijk abstract en absurd blijft. Het is lang geleden dat fuzzpunk nog zo catchy klonk.
Ook “Rock It” is een heel degelijke en ietwat vrolijke, noisy proto-punkrocker. Fugazi meets The Mummies, zoiets. Deze EP wordt afgesloten met de rammelende rechtdoor-nonsense van “PS/P-love” (we gokken op ‘perfect stranger, paradise love’, en dat is meteen bijna de hele tekst).
Een leuke, maar alweer veel te korte EP van deze helden van het Nederlandse DIY-circuit.
https://themonokids.bandcamp.com/album/drei-wundersch-ne-melodien-ep
“Mijn Eeuwige Optimist” van Lien Kooijman is een vrolijk verpakt lentelied over afscheid nemen van een geliefde. Lien is de dochter van de legendarische Ed Kooijman en met een banjo-spelende vader in de buurt verwondert de country-vibe van deze single niet echt. Lien werkt op verschillende sporen aan haar muzikale carrière en afgaand op deze puike single verdient ze best wat meer aandacht.
Het doet ons wat denken aan een Yevgueni of een Eva De Roovere of Little Kim. We schatten dit net iets hoger in dan haar in het Antwerps gezongen ode aan de “Kennedytunnel”, haar in het Engels gezongen nummers of haar cover van Luk Bral’s “Hallo Hier Ben Ik Dan”, waar voorts ook niet veel verkeerd mee is.
Mijn eeuwige optimist (youtube.com)
Bij de eerste releases bestond Ford’s Fuzz Inferno uit het Nederlandse duo Hans Ford en Patrick Delabie. Het was de bedoeling dat dit een studioproject zou blijven, maar vorig jaar ging deze fuzzpunk-band toch op tournee door de UK en Nederland, maar dan als trio. Met de Belgische drummer Geert Budts, die Delabie nog kent van bij Scoundrels.
Het album ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’ werd opgenomen net na die tournee. Om de spirit van de optredens correct te capteren werd alles live in de studio ingespeeld. Het is daarmee een mooie samenvatting van de dynamiek van het trio en ook van de verzamelde EP-releases sinds 2021. Het leuke is dat deze verzameling op twee nummers na helemaal verschilt van ‘Book Of Fuzz’, de eerder uitgebrachte verzamelaar. Het nieuwe album is een mooie dwarsdoorsnede van de EP’s, enkel van ‘Flog Yourself With Fuzz’ staat hier geen nummer. En enkel “A Messed Up Situation” werd nog niet eerder uitgebracht door de band.
Dit is een heerlijk en eerlijk album. De opnames zijn heel degelijk en ook heel in your face: vooral geen gepolijst, overproduced geluid. Puurder krijg je je fuzz punk niet geserveerd: stampende drums, schreeuwende vocalen met maatschappijkritische lyrics en voor de gitaren wordt het fuzzpedaal diep ingedrukt. En niet te veel gedoe met solo’s of moeilijke akkoorden in de toch al korte tracks. Er zitten wel wat solo’s in, maar dan heel compacte.
Mijn favorieten zijn “No Solution”, “Leisure Class Saturday” en “Fuzz Dogs”.
https://fordsfuzzinferno.bandcamp.com/album/fuzz-up-your-electric-chair-baby-live-at-studio-195
Van de Nederlandse popband Misprint bespraken we eind 2022 hier reeds de fijne EP ‘Binnenkant Van Een Raam’. De band uit Nijmegen is terug met de upbeat single “Even Later In De Tuin”.
Het nummer gaat erover dat we met z’n allen misschien wat meer moeten genieten van de kleine gelukjes in het leven. Het nummer klinkt bovendien lentefris, zorgeloos, positief, … maar dat wil nu niet zeggen dat de boodschap niet belangrijk is.
We haalden voor deze Nederlanders eerder reeds de vergelijking met onze Yevgueni aan en die geldt zeker ook voor deze nieuwe single.
Misprint - Even later in de tuin (youtube.com)
Thorndale was eerst een internationaal project, met leden uit Spanje, Colombia en Canada. Pas dit jaar heeft de Nederlandse gitarist Maarten (van o.m. Epinikion) zich bij de band gevoegd, maar Thorndale profileert zich al langer als een Nederlandse band. Het zijn allen doorwinterde muzikanten die al in een aantal bands speelden en met Thorndale doen ze een gooi naar eeuwige roem. En dat zomaar wel eens kunnen lukken.
Thorndale biedt een mix van heavy metal, groovemetal, grunge, doom en stoner. Die laatste twee genres zie je wel vaker samen, de heavy metal- en grunge-invloeden vind ik vooral in de zanglijnen en in sommige gitaarsolo’s. De bas en gitaren zinderen, met flink wat fuzz, en het groovende drumwerk is 100% van de stoner- en doomfamilie.
De muziek van Thorndale is best aangenaam en bij momenten best catchy en meeslepend, maar misschien minder verrassend dan wat je bij de mix van genre-invloeden en landen van herkomst van de bandleden zou verwachten. De songopbouw is diverser en meer uitgewerkt dan je doorgaans bij stoner en doom te horen krijgt. Er zitten een paar sterke refreinen of meebrul-stukjes in, maar ook weer niet altijd.
Andy LaRocque van King Diamond speelde een solo in voor “Ain’t The End Of My Rope”. En Dan Swanö deed de mix van het album. Nu zijn dat misschien wel ‘huurlingen’ die zich wel vaker laten verleiden om een nieuwe band een duwtje in de rug te geven, maar het zijn ook twee echte klasbakken die graag hun reputatie hoog houden en niet om het even welke opdracht van om het even welke band aanvaarden. Dat oordeel van LaRocque en Swanö durf ik wel volgen: dit debuutalbum heeft zeker potentieel.
Van de slechts zes tracks op dit album kunnen “I Accuse You” en “Born As A Stranger” mij het meeste bekoren.
https://thorndale.bandcamp.com/
Ozymandias is een Oostenrijks trio dat heavy en groovy grunge mixt met een mellotron-sound zoals we die kenden in de jaren’70 (denk aan Ray Manzarek van The Doors, Gary Brooker of Jon Lord van Deep Purple). Hun eind vorig jaar uitgekomen album ‘Let’s Rot!’ is een ietwat exotische en tegelijk super-heavy trip naar ongekende bestemmingen.
Toetsenist Armin is niet alleen één van de sterkhouders bij Ozymandias, hij is bovendien de enige van de band met referenties die ook in Vlaanderen bij sommigen een belletje doen rinkelen, want hij werkte mee aan twee albums van de indertijd illustere turbopolkaband Russkaja. Van die inmiddels opgeheven band doet ook Rainer mee als gastmuzikant. Hij speelt viool en schreef het arrangement voor openingstrack “Summerrain”. Dat is de rustigste en daarom niet de meest representatieve track voor dit album.
De songopbouw op ‘Let’s Rot!’ schippert constant tussen classic rock, synth-driven rock en potige grunge/stoner-rock, wat een knisperend fris album oplevert. Zanger-gitarist Christoph schreeuwt zich schor in de meeste nummers om genoeg muzikaal weerwerk te kunnen bieden aan de mellotron. Ook zijn lyrics zijn schatplichtig aan de grunge- en indierockperiode, met vaak reflecties over persoonlijke problemen en kwelgeesten.
Je mag vooral geen oog- of oorkleppen ophebben voor deze Ozymandias. Ze gooien minstens drie of vier decennia aan rock-elementen op één hoop en filteren daar een heel eigen sound uit. Het is moeilijk om de beste songs op te lijsten, maar de wervelende roetsjbaan “Anemia” is voor mij een topper. Ook het in een aan Nirvana-benaderende razernij eindigende “Bleed For Me” en de grove korrel in de vocalen van “I Don’t Care” hebben een aantrekkingskracht die moeilijk te duiden is. “Tasty” is dan weer een traag opgebouwd en heel gelaagd grungerock-walsje dat vervelt van vriendelijk naar tandenbijtend agressief. Zo heeft elke track op dit album zijn eigen karakter en muzikale plot-twist. Je verveelt je geen seconde met Ozymandias.
Het is niet makkelijk om deze band in één of meer hokjes te duwen, maar hopelijk weerhoudt dat Ozymandias er niet van om ooit eens naar Vlaanderen af te zakken voor enkele clubconcerten. Hun Duitse labelgenoten van Spiral Drive stonden niet zo lang geleden in de Djingel Djangel in Antwerpen en dat lijkt me ook wel een goed startpunt voor de Vlaamse veroveringstocht van Ozymandias.
https://www.youtube.com/watch?v=R1W3niMitew&t=6s
Rudy Berges is de zanger van de herrezen postpunklegende Sovjet War. We leerden hem recent ook kennen als Possibly Identified, een synthwave-zijprojectje. Een andere zijsprong is Gutter Smell. Daarin recycleert hij onder meer nummers die mogelijk hadden kunnen gebruikt worden voor Sovjet War en verzamelt hij wat andere ideeën.
Het is niet meteen duidelijk of we Gutter Smell nu echts als een soort van langlopend soloproject moeten beschouwen, omdat Rudy alles zelf heeft ingespeeld en geprogrammeerd, of dat we dit moeten beschouwen als een opwelling, vooral dan om de songs niet verloren te laten gaan.
Hoe het ook zij, hier staan een paar knappe nummers op. Goeie refreinen, leuke melodielijnen, catchy fragmenten, donker, duister, dansbaar, … Het doet me wat denken aan Star Industry, Sygo Cries (in de opgedoekte full bandbezetting), Red Zebra, Der Klinke, …
De uitwerking is wal soms wat basic. Met er een paar extra mensen bij te halen, met een paar weken extra in de homestudio, … zat hier nog veel meer in. Dit zou een leuk vertrekpunt kunnen zijn voor een reeks remixes.
De leukste nummers zijn voor mij “Darkness Before Dawn”, “Sometimes” en “Lost In A Wave Of Secrecy” (een nummer dat van de Sisters of Mercy had kunnen zijn).
https://guttersmell.bandcamp.com/
De single “Sanctuarium” is de eerste creatie van het nieuwe duo Midnightmares. De ene helft van het duo is de Mexicaanse zangeres Mariel Gimeno. Zij nam eerder al met de Mexicaanse band Exordum een single op. De andere helft van Midnightmares is de Belg Gio Smet (Horrorwish, Giotopia, Wolfpact, …). Die maakte al eerder dergelijke duo-albums, onder meer met de Braziliaan Jeff Metal als Devil’s Desire en met de Duitser Jürgen Wulfes als Wolfpact.
Midnightmares is een leuke vondst als bandnaam, maar een Italiaanse thrashband gebruikt die al sinds 2019.
Smet is een uitstekende producer en multi-instrumentalist en Gimeno is een bijzondere zangeres en schrijfster van lyrics. “Sanctuarium” is dan ook een catchy single met wat referenties naar gothic rock en symfonische metal.
Een beetje Nightwish, Evanescence en After Forever. Ik ben benieuwd of er op het aankomende album van Midnightmares nog meer dergelijke parels staan.
https://www.youtube.com/watch?v=oXhoUI1rGcU
The Shadow’s Gone Out is een Frans instrumentaal duo met drums, bas en veel samples. Uit de review van hun vorige EP (‘Final Alarm’) onthouden we de referenties naar Marilyn Manson, Ministry en Martin Gore (van Depeche Mode). En we schreven dat er best wel wat vocalen mochten toegevoegd worden. Je leest het nog eens na op
https://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/88088-final-alarm-ep.html
En kijk. We worden op onze wenken bediend. Op hun nieuwe single “Whispering Ghost” krijgen we zowaar een soort van animated computerstem. Nie te nadrukkelijk aanwezig, maar genoeg om het anders monotone van de instrumentale muziek te breken. Muzikaal is dit opnieuw een heel experimentele cocktail van donkere synths en industrial beats. Inzake referenties kunnen we er op basis van deze single nog Front 242 en het Zweedse Pouppée Fabrikk aan toevoegen.
https://www.youtube.com/watch?v=U-BW0g3Ix2A
‘Electric Angel’ was de eerste track die gecomponeerd werd door Frederik Strobbe, de man achter het Antwerpse project Darkvolt. Dat was in 2008 en hoe dat ongeveer moet geklonken hebben horen we in de ‘Demo’-versie van deze single.
De single-edit van ‘Electric Angel’ is een mix van EBM, industrial en techno, met in de overgangen vaag wat hints van new beat. Het heel dansbare nummer heeft niet de militante beats van een Front 242, maar in het algemeen klinkt dit wel donker en zit er een lichte gothic-dreiging in. Productie en mix zijn top.
Van de remixen kunnen de Club- en de Angels On Acid-mix mij maar matig bekoren. Van de Rogue Unit-remix word ik dan weer wel vrolijk.
Deze release past mooi in het rijtje van de recente releases van Aiboforcen, Silent Flag en Possibly Identified. DressCode Black is een sublabel dat misschien wat meer aandacht verdient.
Elektro/Dance
Electric Angel -single-
Darkvolt
https://dresscodeblack.bandcamp.com/album/electric-angel
The Fluffy Kitty Cats is een leuk grindcore-projectje met een grappig thema. Op het album ‘Cuddles’ staan 25 nummers met leuke songtitels die elk verwijzen naar iets uit de wereld van de katten: “Chasing The Red Dot”, “A Present On The Doorstep”, “I Prefer The Box”, “Purrfect Annihilation”, “Whiskers Of Doom”, … Of het in de lyrics ook effectief over katten gaat, kan ik evenwel niet bevestigen.
Eén van de bedenkers van The Fluffy Kitty Cats is notoir kattenliefhebber en slam/brutal death-legende Roy Feyen (Klysma, Human Barbecue, Royal Infanticide, Defenestration, …) en blijkbaar heeft hij hulp gekregen van Cedric Hannecart (Human Vivisection, Crypt Ripper, …). Misschien is dit album opgenomen ter nagedachtenis van Sus? Het concept op zich doet mij wat denken aan de cybercore-release van Torpedo Tits.
Geen enkel nummer van ‘Cuddles’ haalt de grens van 1 minuut en de meeste nummers bestaan uit niet meer dan een intro en een schijnbaar vervormde, diep-guturale oerschreeuw. En toch. Ook als dit album maar voor de grap is, heeft iemand er toch best wel wat tijd en moeite in gestoken. En het lezen van de songtitels is waarschijnlijk al net zo leuk als het bedenken ervan moet geweest zijn. Bovendien is met deze release een nieuw genre geboren: kittie-core.
https://vivisectmerch.bandcamp.com/album/cuddles
Achter Possibly Identified zit Ruges Segreb en dat is de nom de plume van de zanger van de Leuvense postpunkband Sovjet War die vorig jaar een opgemerkte comeback maakte.
Als Possibly Identified maakt Rudy aangename, eclectische elektrowave. In maart was er al een EP met vier tracks en nu is er de single “Love Bizarre”. Dat is geen cover van “A Love Bizarre” van Sheila E, maar een zelfgecomponeerde track.
Degelijke lyrics, hitsige ritmes, puike productie, donker dansbaar, …. What’s not to like.
Dance/Elektro
Love Bizarre -single-
Possibly Identified
https://possiblyidentified.bandcamp.com/track/love-bizarre
Sonder is een negenkoppige popband rond de Belgisch/Spaanse Kirstie Di Alegria die eerder al een band had met haar naam. Als Sonder grossieren ze in sterke jazzy grooves en dromerige melancholische popmelodieën. Kirstie heeft een mooie, fluwelen stem met ook nog eens pakkende lyrics over universele thema’s, waarmee ze moeiteloos elke song kan dragen. Voor het debuutalbum deed deze Belgische band een beroep op de Britse producer Tim Bidwell, bekend van zijn werk met Jennifer Left, Lucy Rose en Kate Walsh.
De ene song op dit album gaat wat richting de zachte kant van The Cranberries of The Beautiful South (op de eerste single “Anywhere”), dan weer gaat het naar een melancholische versie van alternatieve country van de Cowboy Junkies, zoals op “Languish”. “Wandering Heart” begint als een ingetogen Bettie Serveert en eindigt als een vrolijke Mazzy Star. Maar genoeg referenties.
Sonder wandelt als een kameleon door zowat de hele geschiedenis van de popmuziek. Nergens zet deze band een masker van iemand anders op, elke invloed heeft ook de eigen stempel.
Elke song van het album heeft een net iets andere sfeer, alsof je telkens een andere kamer binnenstapt.
Sonder dompelt je onder in een moderne, warme sound die aanleunt tegen die van And Then Came Fall en die van Momoyo.
Mijn persoonlijke favorieten zijn “Languish”, “Crossroads” en “Forrest”, maar eigenlijk staat er geen enkele misser op dit album. Klasse!
Nederlands 
Français 
