Sly And The Good Guys is het soloproject van Tijl De Meulemeester, zanger-gitarist van Tien Ton Vuist, de band die net van duo naar trio promoveerde. Het verschil met Tien Ton Vuist is niet zo heel groot. Het is iets eenvoudiger, meer rechttoe-rechtaan rockend. Grungy op een catchy Nirvana/early Foo Fighters-achtige manier. Een lekker stuwend ritme en een direct meezingbaar refrein, wat wil een mens nog meer? Ideaal voor radio Willy of StuBru.
Er komen nog meer singles aan en als die hetzelfde niveau halen als deze, dan wordt 2021 een mooi jaar.
https://fanlink.to/SlatGG?fbclid=IwAR2WUoxszKryTbHZ3oLz9apB22FxoIeypuW_ORbAc0P4fkaqU1pr3NM_OA0
Sartramus is een nieuwe melodic deathmetalband uit West-Vlaanderen met bandleden die we reeds kennen van o.m. Aborted, Chalice, Liar, Firestone en All I Know. “Sudden Fear” is hun eerste single.
Dit klinkt alvast pittig en veelbelovend en mij doet het wat denken aan Dark Tranquility en At The Gates. Het spoken word-tussenstuk zorgt voor wat variatie in het razende gebeuk.
Als de rest van het materiaal net zo goed is, moet dat album niet te lang op zich laten wachten.
https://sartramus.bandcamp.com/releases
De Belgische post-hardcoreband Killthelogo is de reïncarnatie van de crossover/hardcore/nu-metalband .Calibre. Die maakte in 2002 grote sier in België met singles die vlot opgepikt werden door StuBru en de toenmalige clipzender TMF. Er volgden concerten op alle grote Belgische festivals en een beetje in het buitenland. Er kwam één album, ‘Kill The Logo’, en daarna doofde de kaars van .Calibre traag uit tot de band werd opgeheven. Een deel van de fans bleef vragen naar een reünie.
Vandaag is deze band terug onder een nieuwe en toch vertrouwde naam. Het debuutalbum verschijnt deze zomer. De eerste single-video “Riot As One” heeft een aantal zaken gemeen met het vroegere werk. Er spreekt opnieuw een sense of urgency en boosheid uit die we al lang niet meer gehoord hebben in de Belgische rock en metal. Het maatschappelijk engagement zijn ze duidelijk nog niet kwijt. Toch benieuwd of ze in 2021 dezelfde impact kunnen hebben als in 2002.
https://www.youtube.com/watch?v=GsG1gmagyI4
Heathcliff is een skatepunkband uit München die ons in deze benarde tijden verblijdt met ongecompliceerde punk met een kleine injectie metal. Op de catchy single “Stay Posi” roepen ze ons op om het leven positief te blijven bekijken en de hele viruscrisis niet als een zombie te ondergaan. Dat ze hun boodschap met zoveel pit en lekker uptempo brengen, overtuigt de punkfans vast om deze single in hun digitale playlist op te nemen.
Deze zomer of anders in de herfst kunnen we hopelijk opnieuw met z’n allen naar concerten en festivals. Moshen of een beetje pogo op de tonen van Heathcliff mag er dan zeker bij zijn.
https://heathcliff.bandcamp.com/album/stay-posi
Mirabelle van de Put deed jarenlang bas en backing vocals bij bands als Barbie Bangkok, Nightwitches en Crites. Haze is haar eerste eigen project. Het doel was om een band op te richten, de studio in te duiken en live te gaan spelen. De coronacrisis heeft die plannen naar de vuilnismand verwezen. Op de gitaarpartijen van Miguel Moors (Blackup, Crites) na heeft van de Put daardoor alles alleen en thuis ingespeeld.
Haze hangt op de eerste single “Flu” nog wat tussen verschillende werelden in. Enerzijds is er de softe en rustig kabbelende pop die doet denken aan Hooverphonic en Mazzy Star, maar de combinatie met die ijle en snerpende postrockgitaar geeft dat softe een heel andere, dreigende dimensie.
Interessant genoeg om uit te kijken naar dat full album.
https://www.youtube.com/watch?v=wcTi44zbtts
Woke is een nieuwe Nederlandse punkband, met o.m. Patrick Delabie van Betty Ford Clinic en van de zopas heropgerichte Belgisch-Nederlandse Scroundels. Ook de andere bandleden zijn oudgedienden. Deze “Anti Social” is gewoon leuke en opruiende protopunk. Met een leuk zinnetje erin: “They call me anti-social and I guess that they are right”. En dan laten ze je even nadenken hoe je dat vertaalt. Als ‘en ik denk dat ze gelijk hebben’ of ‘en ik denk dat ze ‘rechts’ zijn’.
Die raspende vocalen met een wel heel grove korrel maken het helemaal af. Dit is volgens het schoolboekje. Met een basic punkbezetting en zo een gevatte tekstschrijver komt alles gewoon goed. Op naar een album! En snel wat.
https://www.youtube.com/watch?v=ZsDiYUcgoUw&feature=youtu.be
Trap metal wordt al een paar jaar aangekondigd als the next big thing, maar een echte doorbraak naar het grote publiek of zelfs het brede metalpubliek is nog niet gelukt. We zien deze acts, die alvast de looks van de ‘klassieke’ metalbands overnemen, voorlopig nog niet op de grote zomermetalfestivals, voor zover dat in coronatijden nog een betrouwbare graadmeter is. Maar het is een nieuw genre dat we met plezier een kans willen geven.
Trap metal combineert de typische metalvocalen als grunts en screams met trap, een subgenre van rap en hip hop met kale beats en onderkoelde melodielijnen. Soms wordt ook al eens een heavy gitaar-riff toegevoegd. Dat hadden eerdere singles van Mimi Barks vaak wel, maar die horen we niet op haar jongste “Guess What”, wel een vage echo van industrial metal. Met de gitaren erbij ben ik meer overtuigd, zonder zal het voor velen moeilijker zijn om dit in de grote metalfamilie te adopteren. Met enkel haar woeste en raspend-hese vocalen, in een mix van screams en rap, horen we wel dat deze dame iets in haar mars heeft.
De Britse dance-punk-band Pretty Addicted heeft met “Too Much” opnieuw een heel opwindende single uit. Frontvrouw Vicious Precious heeft het, zoals wel vaker, breeduit over drugs- en ontwenningsproblemen op een bedje van techno-beats en een zoete etherische melodie.
Dit doet vaag een beetje denken aan Praga Khan, maar dan met meer grinta en met nog meer pose dan muzikaal talent. Intrigerend is het zeker, catchy iets minder. De fase van veelbelovend is Pretty Addicted nu wel al een tijdje voorbij. Nu mag er toch iets meer vlees aan het been zitten.
https://www.youtube.com/watch?v=mTaL2uNou5g
Krause, het klinkt een beetje Duits, maar het is de naam van een Griekse noiseband. Ze klinken nog een heel stuk zwaarder dan Sonic Youth, meer naar Mastodon en Brutus, en bouwen hoge volume-muren van overstuurde gitaren en fuzz. Deze Record Store Day-single van Krause is de voorbode van een album en dat wordt iets om naar uit te kijken. Het B-kantje, “The Fraternity of Lost Men-Children”, heeft vocaal iets meer te bieden en is heel interessant van opbouw en structuur. Veel minder vrijblijvend dan Cocaine Piss of It It Anita, eerder A Shape of Kapitan Korsakov.
Vlaanderen heeft een nieuwe soulpop-ster. Foxey brengt een eerste catchy en pittige single uit met aanstekelijke en tijdloze soulpop. Het klinkt wat retro, omdat Foxey de inspiratie vooral zoekt en gevonden heeft bij o.m. Bobbie Gentry, Dusty Springfield, Etta James en Amy Whinehouse. Deze debuutsingle werd opgenomen met producer Serge Ramaekers (Luke Walter Jr, Hadise, …) en met gitarist Jasper Morel (Black Box Revelation, Axelle Red). De lyrics zijn minstens zo belangrijk, met een niet mis te verstane boodschap over je grenzen stellen en geen bullshit meer pikken.
Een album volgt volgend jaar en als daar nog zo’n paar singles op staan als deze “Not Your Babe”, dan komt dat allemaal goed.
https://www.youtube.com/watch?v=K7lAwDM4uQ4
Celsa Maxwell is de dochter van Luc Crabbe van Betty Goes Green en de zus van Lenny Crabbe van Freaky Age. Nu we dat achter de rug hebben: ze heeft een juweel van een single gemaakt. Eentje die doet denken aan “Video Games” van Lana Del Rey, maar ook aan Low en Cat Powers. Zweverig, traag en melancholisch. Very British as well: een beetje de verstilde ballad die The Beautiful South of The Cranberries vergeten maken zijn, twee bands met zangeressen die net zo helder zingen als deze jonge Belgische.
Zuiver muzikaal zitten er in “Yours Truly” een paar korte haperingen, maar liever zo dan een al te gladde, platte productie.
https://www.youtube.com/watch?v=ApP5ZE0UobA&feature=emb_logo
Face Your Fears is een relatief nieuwe Vlaamse newwaveband. Zangeres en toetseniste Corina kan je kennen van Black Snow In Summer, die binnenkort nieuw materiaal uitbrengt, bassiste Sonja van Midlife en drummer Dirk van The Electric Mole. De vier spelen eigen nummers, die ze live aanvullen met covers van The Cure, Kraftwerk, Sisters of Mercy, Echo and the Bunnyman, Whispering Sons, The Cult, Luc Van Acker en PJ Harvey.
Face Your Fears werkt aan een EP met eigen nummers, maar dat kan misschien wel nog even duren. Deze “Higher”, een nummer over een LAT-relatie en de moeilijkheden die dat met zich brengt, is het eerste eigen nummer dat ze op Bandcamp gooiden. En het smaakt naar meer.
De productie kan nog wat gelaagder en voller en in de mix worden soms vreemde keuzes gemaakt, maar uit deze eerste opname leren we toch al dat deze band inzake sfeer (heel belangrijk in dit genre), songopbouw en lyrics uit het juiste hout gesneden is. Hoewel hier met heel bekend voorkomende ingrediënten wordt gekookt, klinkt het toch origineel.
https://faceyourfears3.bandcamp.com/releases
Something On 11 is een nieuwe band met twee kopmannen. De eerste is de Duitse zangeres en gitariste Jen Majura. Die speelt sinds 2015 bij Evanescence, maar ze zat ook bij Equilibrium en deed backing vocals bij Rage en Blind Guardian en ze bracht reeds twee solo-albums uit.
De andere kopman is de Kroaat Alen Brentini. Deze gitaarvirtuoos speelde al samen met Richie Kotzen, Eric Martin (Mr Big) en Marco Mendoza (van The Dead Daisies), om het te houden bij de namen die hier in België een belletje doen rinkelen. De twee maken al samen muziek sinds 2018, maar dit is de eerste single die ze uitbrengen als Something On 11. Hoewel Jen een aardig potje gitaar kan spelen, is de rolverdeling hier dat zij vooral zingt. De lyrics gaan over het feit dat je niet altijd aan alle verwachtingen van de maatschappij moet voldoen.
“Soul Suffer Payment” is catchy hardrock die wat doet denken aan Thundermother, Flyleaf en Blues Pills. Stevig, snedig,pittig, goede songopbouw, klassiek maar niet oubollig. Foutloze productie en mix, degelijke clip erbij … Ze hebben alles mooi voor elkaar. Benieuwd naar dat album.
https://www.youtube.com/watch?v=bw4PVbexMdk
Een Franse alternative rockband die zowat de hele wereld verovert, maar die we hier in Vlaanderen nog niet kennen? Dat moet dan Yard Of Blondes zijn. Vooral in de Verenigde Staten zijn ze gek op dit Franse viertal. Hebben we iets gemist in Vlaanderen?
Met een vrouwelijke bassiste die ook backing vocals zingt komen er al snel referenties naar de Pixies en Sonic Youth, maar ik denk eerder aan Queens Of The Stone Age en Black Rebel Motorcycle Club bij het horen van “Do You Need More”. Een nette productie met veel laagjes zoals in de jaren ’90, een catchy refrein, een pompend ritme, … Op deze single doen deze Fransen wat DIRK. doet in Vlaanderen. Niet beter, maar misschien met een grotere sense of urgency. Die grinta van Yard Of Blondes, dat hebben we al een hele tijd niet meer gehoord in de alternative rock.
Het maakt van Yard Of Blondes een band om in het oog te houden.
Nederlands 
Français 
