“Hibernation” van Berlin begint met een intrigerende pianoriedel en vervelt dan naar een mix van basic elektro, samples en ritmes. In een heel organische, kabbelende structuur legt hij eerst laagjes op elkaar en pelt die dan na een bepaald punt weer af. Voor de ene zal deze brok emotie koud aanvoelen, voor de andere net warm. Het is maar of je blijft hangen aan die diepwarme bas-beats of aan de soms kille samples. Zonder echte lyrics is de titel de enige leidraad en die lijkt wel raak gekozen. Dit zou inderdaad de soundtrack kunnen zijn bij het begin of het einde van een winterslaap. Dit is gedurfd en knisperend fris.
Er zit meer emotie en een betere structuur in deze “Hibernation” dan in de vorige singles “Home” en “Slowdown”. Die leunden nog meer aan tegen de soundscapes en collages, terwijl je op “Hibernation” meer het gevoel krijgt naar een song te luisteren. Deze derde release van Berlin is het soort muziek dat je op een endless repeat wil zetten.
De man achter Berlin blijft voorlopig in de schaduw en dat willen we respecteren. Ooit tourde hij door Europa met een band. Een spierziekte maakte een einde aan dat verhaal, maar inmiddels was Berlijn zowat een tweede thuis geworden, vandaar de naam uiteraard van dit nieuwe muzikale project. De inspiratie vond hij bij o.m. The Notwist en Trentemöller.
https://www.youtube.com/watch?v=cM0IX0ZCQuk
Wardruna komt - als alles goed komt met de coronacrisis - volgend jaar naar Graspop. Dat is opmerkelijk en ook weer niet. De Noorse band werd opgericht door twee voormalige leden van metalband Gorgoroth, maar houdt het bij donkere folk, zonder elektrische gitaren of de klassieke drums. De Noren grijpen terug naar wat volgens hun opzoekingen de authentieke muziekinstrumenten uit de Vikingperiode zijn en zetten die aanpak nog kracht bij met lyrics in het oud-Noors. Het is een aanpak die veel bijval krijgt. Bovenop de vele fans wereldwijd zijn ook de makers van tv-series en van videogames fan.
Na Graspop volgt voor Wardruna nog een passage in het Koninklijk Circus in het najaar van 2021.
De nieuwe single “Kvitravn” vertelt het verhaal van de zoektocht naar een witte raaf. Ook in onze taal staat die voor iets heel uitzonderlijks, maar in de wereld van sagen en legendes krijgen witte (albino) dieren nog een extra sacrale dimensie en het is dat aspect dat hier aan bod komt.
Deze nieuwe single is de voorbode van een nieuw album dat in januari van volgend jaar uitgebracht wordt. “Kvitravn” zit muzikaal helemaal in de slipstream van de vorige single (“Lyfjaberg”), hoewel die dan weer niet op dat nieuwe album zal staan.
Folk/World
Kvitravn -single-
Wardruna
Doodseskader is een nieuwe band met alvast twee bekende gezichten: Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You, …) en Siegfried Burroughs (Kapitan korsakov, The K, …). De twee kennen elkaar al lang, maar dit moet hun eerste samenwerking zin. Er is een album op komst en dat wordt een mix van metal, sludge, grunge en hiphop, beloven ze zelf. De eerste single heet ‘Lepers’ en is een mix van vooral grunge en sludge die een beetje atmosferisch klinkt en met een groove die de ramen doet rammelen. Het is interessant genoeg om vol verwachting uit te kijken naar het album.
https://www.youtube.com/watch?v=PX2OQnqt3Es
Donna Cannone bestaat voor de helft uit twee voormalige bandleden van Thundermother, aangevuld met zanger/guitarist Bjorn Strid van Soilwork/The Nightflight Orchestra en nog de Italiaan Luca d’Andria (Warm Sweaters For Susan). Twee Italianen en twee Zweden, twee dames en twee heren, genoeg passie en agressie voor een leuke rock/hardrock-single zou je denken en dat klopt ook voor deze “Cross The Line”. Het is über-catchy, heel up-tempo en direct meezingbaar, ook al heb je geen idee waar het nou precies over gaat. Je bent meteen helemaal mee over de streep getrokken. Begin volgend jaar volgt er een album.
https://www.youtube.com/watch?v=1O56XVgO-5o
Het Franse producersduo We Are Gold haalde de Finse singser-songwriter Tomi Saario aan boord voor een wel heel zomerse, loungy single met een heel herkenbare sample uit “True” van jaren ’80-iconen Spandau Ballet. Deze “Coconut Water” is een ideale track voor je Spotify-shuffle voor die laatste bbq van het jaar. Vlotte productie, catchy, gladjes, urban, dansbaar, … Die Spandau Ballet-sample geeft de single iets bijzonders, maar hij zit er niet heel organisch in. Met een artiestennaam als We Are Gold verwacht je dan toch eerder een sample van Spandau Ballet’s “Gold”. Of ligt dat dan weer te veel voor de hand?
Dance/Elektro
Coconut Water -single-
We Are Gold feat. Tomi Saario
De Britse metalcoreband Apollo Stands heeft met “Shitty Zombies” een knappe single uit met ook nog eens een boodschap. De zombies uit de titel hebben niets te maken met The Walking Dead en andere populaire TV-series, maar slaan op hersenloze politici die hun onderdanen naar de verdoemenis leiden.
Het gaat er niet over dat één zombie de volgende besmet, maar dat één zombie een compleet land of continent infecteert. De boodschap is netjes verpakt in bijtende metalcore.
Er is ook nog een remix bij deze single, maar daar loop ik niet wild voor. Al zal die wel zijn verdiensten hebben.
Brunhilde is een Duitse band die doorgaans rock en punk brengt, maar op hun derde single “All Is Lost” horen we toch vooral veel invloeden van Evanescence en Within Temptation. Niet dat zangeres Caro ook hetzelfde stembereik heeft als de zangeressen in die bands, maar de productie en het arrangement gaan wel in die richting. Niet zo verwonderlijk als de producer Charlie Bauerfeind is (van Blind Guardian en Helloween) en als er gastmuzikanten van Blind Guardian en Van Canto mee in de studio zaten. De symfonische vibe wordt gecounterd met rafelige en bijtende riffs. Met hun bandconcept en studiomateriaal doet deze Brunhilde mij hard denken aan het Belgisch-Amerikaanse Hitherside. Caro schreeuwt zich naar het einde toe de longen uit het lijf en de emotie lijkt echt en gemeend. Deze Duitsers scoren voldoende doelpunten om uit te kijken naar een EP of album.
Astrid B is een Brusselse zangeres en heeft dus niets te maken met de tussen Vlaams-Amerkaanse reality-soapster Astrid Bryan, nu Astrid Nuyens. De Franstalige zangeres bracht eerder een EP uit met eerder akoestische, trage en introspectieve ballads (‘Ballads Of A Young Mind’), die weinig brokken maakte. Voor haar nieuwe single, “Burn”, verandert ze het geweer van schouder. Met dezelfde begeleidingsband, Roman Quennery van Fred Et Les Garcons en Tobias Le Compte van SweeT, volgt ze hier het spoor van de klassieke bluesrock met elektrische gitaren. De saxofoon-solo van jazzcat Elias Schiva komt een beetje als een verrassing, maar hij zorgt tegelijk voor wat originaliteit. Met nog eens een gitaarsolo van dertien in een dozijn was deze single ons zeker ontgaan. De productie en mix waren in de veilige handen van André Six (Through The Void, Down To Insanity, Chalice, …).
Met deze wat ruwere rock-aanpak komt Astrid B uit in de slipstream van Beth Hart, Aaron Lee, Shania Twain, Sheryl Crow en BJ Scott. Aan de lyrics heeft ze nog wat werk, maar vocaal moet ze maar net passen voor die grotere namen. Met genoeg tijd (misschien nog wat meer eelt op dat jonge hart) en de juiste omkadering zullen we nog versteld staan van deze Astrid B.
Het Antwerpse Handkerchief grossiert in wat ze zelf zeemansblues noemen. De bekendste naam van de acht bandleden is Nele Paelinck van vroeger bij School Is Cool. Hun nieuwe single “The Drive By Night” hangt ergens tussen Elbow en Les Négresses Vertes in, of tussen Vaya Con Dios en Arno in, zo je wil.
De accordeon en vooral de blazers krijgen een hoofdrol en toch klinkt dit niet oubollig of retro, wat op zich al een prestatie is. De zanger op deze single heeft een aangename stem met een heel lichte, hese rasp. De lyrics zijn leuk, maar deze single mist een leuk meezingbaar refrein, wat toch wel een minimum zou moeten zijn voor zeemansblues. Wel zit de sfeer heel raak (light de tristesse van de saudade) en inzake compositie en muzikaal-technisch is dit van een internationaal niveau. Genoeg redenen om uit te kijken naar dat album dat er in het najaar aankomt.
https://www.youtube.com/watch?v=mtMVqhEhyRE
Wasteland is een nieuwe Belgische band met o.m. Peter Bonne (A Split Second) Nico Mansy (Hugo Race, A Split Second) en Alain Allaeys (Mad Dog Loose). Samen maken ze lichtjes psychedelische poprock die drijft op gitaren en elektronica.
Op hun debuutsingle “You Say” hoor je niet meteen echo’s van hun vorige bands en projecten, wel hoor je hun ‘leeftijd’. Dit had ook uitgebracht kunnen worden ergens in de jaren ’80 of ’90 en dat is niet negatief bedoeld. Er gaat heel wat aandacht naar opbouw en compositie, naar de productie en mix en naar de lyrics. Heerlijk dat je de tekst gewoon kan volgen, heel anders dan wat de ‘nieuwe’ popzangers en –zangeressen doen.
“You Say” is ouderwets catchy en getuigt van vakmanschap. Deze single roept herinneringen op aan The Popgun. Het psychedelische is hier nog wat zuinig aanwezig, maar dit smaakt wel naar meer.
Album ‘Moonshy’ wordt verwacht in het najaar.
https://www.youtube.com/watch?v=8IexB0XR43A
Van de verzamelde ‘Neue Deutsche Härte’ kent iedereen Rammstein en kennen sommigen ook nog Eisbrecher, Megaherz, Oomph! of Tanzwut. Eén van de betere bands in die stroming is Ost+Front. Hun nieuwe album is bijna uit en werd eerder dit jaar voorafgegaan door de single “Ikarus”. Die leunde inzake ritme eerder aan bij Die Krupps dan bij Oomph! en Rammstein en miste nuance en detail. Nu is er “Schau Ins Land”, wat zoveel wil zeggen als ‘kijk eens om je heen’. Vooral de lyrics zijn heel raak, met een tegelijk verholen en striemende melancholieke aanklacht tegen de commercialisering van alles en een roep om aandacht voor de slachtoffers van het alles-vernietigende geldgewin. Hier staat Ost+Front zowel muzikaal als thematisch schouder aan schouder met Rammstein, de band waarvan we te vaak enkel het vuurwerk in de liveshow en het provoceren in de clips van onthouden. Duitsland heeft in de muziek zoveel meer te bieden en Ost+Front, waarbij je ook al voorbij de provocerende bandnaam moet kijken, verdient veel meer aandacht. Check die lyrics van “Schau Ins Land”.
Dentergem is een landelijke gemeente in West-Vlaanderen dicht tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Wie denkt daar alleen koeienmarkt en KlJ fuiven plaatsvinden, waar overigens niets verkeerd mee is, heeft het mis. Hier ontstond in 2014 een post rock band. Hun grote voorbeelden zijn o.a. Steak N8, Russian Circles, Mogwai… De band begon vrij energiek maar kende wat tegenslagen waardoor alles wat stil kwam te liggen. De bassist verloor zijn vriendin en verliet uiteindelijk de band terwijl de gitarist een familielid verloor aan een ziekte. Maar na verloop van tijd werd er gezocht hoe weer te beginnen en er werd een nieuwe bassist gevonden, in de naam van Joren Vincke, die past bij de band. Op vocals en gitaar hebben we Tom Putman, op drums Pedro De Vos en op gitaar Dieter De Meulemeester.
Nu zijn ze terug op koers en zijn de opnames voor een eerste langspeler opgestart. Dit nummer werd door de hogeschoolleerlingen van Narafi uit Vorst opgenomen in de aldaar zijnde Narafi Studios. Daarnaast wil de band voor hun nieuwe album ook nog samenwerken met Tim van de Much Love Studio.
“Hollowed Out” is een post rock song van een goede vijf minuten. De gitaren die de song openen klinken warm en scherp. Ze klinken ook wat als stonerrock. Ik hoor een mooi samenspel tussen bas en drum. We krijgen een uitgestrekte intro vooraleer de vocals er aan te pas komen. De vocals passen goed bij de muziek en het genre. De song zit goed in elkaar en belooft veel goeds voor de aankomende plaat.
Naast deze youtube clip van “Hollowed Out” kan je ook nog naar “Darker” en “Mehlon” kijken en luisteren. Die laatste zou ik eerder in het verlengde van “Hollowed Out” plaatsen met echo’s die doen denken aan het toegankelijker werk van Steak Number 8. “Darker” is een traag opgebouwde anthem uit 2018 van ruim zeven minuten die vlot meezingbaar is geworden en die halverwege openbreekt. Ik hoor de urge, de sound en de potentie. Benieuwd naar de plaat.
Post/stoner/sludge rock
Hollowed Out -live session-single-
From Wrong To Right
Link video https://www.youtube.com/watch?v=bwaWAWyTYfo
Met een bandnaam als Pandemonic en een single en video in het Oostends dialect zit dit vijftal al minstens twee keer perfect in de tijdsgeest. Qua genre is dit een mix van atmosferische uptempo doommetal en stonerpsychedelica, met nog het theatrale van een Marilyn Manson en de gore van Cradle Of Filth.
‘De Stroatenoajer’ is een lokale mytisch figuur die je kan tegenkomen als je ’s nachts eenzaam en dronken ronddoolt. Wat er tijdens zo’n ontmoeting kan gebeuren, zie je in de bijhorende clip. Het onderwerp van de song is de grootste troef. In de muziek lijkt de band nog wat zoekend naar de juiste richting, maar horen we toch al prachtige stukken. De outro met die lange solo is er bv. boenk op.
https://www.youtube.com/watch?v=OmSW4yxMnNw
Na het uiteenvallen van Peter Pan Speedrock doken enkele bandleden al op in de nieuwe rockabillyband Speedmobile. Nu komt ook zanger Dikke Dennis boven water met zijn eerste single onder eigen naam. Dikke Dennis is vooral een Nederlands fenomeen, maar hij speelde ook al een rolletje in de clip van “668” van onze Fleddy Melculy.
Met zijn nieuwe Røckers brengt hij Nederlandstalige punkrock die soms wat doet denken aan Belgian Associality en Beuk: beetje Motörhead, beetje Ramones, beetje Raggende Manne. Het B-kantje “Geen Reet Te Doen” zou zo maar de soundtrack kunnen worden bij onze festivalloze zomer.
Origineel is het allemaal niet, was vast ook de bedoeling niet, maar deze single is wel lekker ondeugend en gewoon leuk. Kom maar op met dat album, Dennis!
Nederlands 
Français 
