Het Britse bandje Black Calavera gooit over het Kanaal hoge ogen en wil nog voor de Brexit ook Europa overstag laten gaan. Het klinkt een beetje als de Arctic Monkeys met een dame achter de microfoon. Charlie heeft een lekker Brits accent (ik gok op Londen, maar wie ben ik?) en doet me voorts wat denken aan Shirley Manson van Garbage. De lyrics zijn een klassiek boy-meets-girlverhaal, maar zelfs dat werkt nog altijd. De band weet hoe een radiovriendelijke track in elkaar zit. Het is een beetje een klassiek rockconcept dat je ook bij The Kooks vindt, maar Black Calavera brengt het met zoveel branie dat je ze die radiohit meteen gunt.
https://www.youtube.com/watch?v=qvZUhBt4zaE
Red Gaze is een kruising tussen The Kids en Red Zebra die uit Oostenrijk komt. Het geluid van de band is puur en onversneden anarchopunk uit de jaren ’80 aangelengd met postpunk uit hetzelfde tijdvak. Deze EP op cassette bevat slechts drie songs, met “Primitive Instinct” als het perfecte huwelijk tussen de twee genres. Op “Hotel Rehab” is het overwicht voor de punk, terwijl op “Blister Blaster” de weegschaal overhelt naar de postpunk.
Het is niet alleen dat ze de tijdsgeest en de sound heel juist weten te vatten, ze doen dat ook nog eens met stevige lyrics en een catchy of toch meezing/meebrulbaar refrein. Zeker “Blister Blaster” is wat dat laatste betreft top. Ze brengen het ook met een sense of urgency die we alleen in de jaren ’80 gekend hebben.
Dit is het soort band dat het W-Fest-publiek zou moeten ontdekken, al vermoed ik dat de eerste stappen in ons land eerder via de Kinky Star zullen verlopen.
De West-Vlaamse metalband Enchantress heeft het voor oldschool heavy metal. Op hun jongste EP ‘Power’ laten ze horen dat de liefhebbers van het genre niet moeten wachten tot dinosauriërs als Iron Maiden of Iced Earth nog eens een album uitbrengen om hun pensioen aan te dikken. Dit genre leeft nog en er zijn genoeg bands met genoeg talent die uit de schaduw mogen treden.
Enchantress heeft op deze EP heel wat sterke muzikale composities, een uitstekende zanger, prima gitaristen en drumster Elizabeth die al dat klassiek gepingel de 2ste eeuw inmept met soms niet voor de hand liggende ritmes en partijen.
Vooral de songopbouw is sterk: klassiek en toch niet cliché, wat een hele prestatie is als je jezelf wil meten met klassiekers die echt iedereen kent. De hooks en breaks zitten waar ze moeten zitten en de goede ideeën worden niet nodeloos uitgemolken. Echt vernieuwend is het uiteraard niet, maar je hoort ook geen geen platte kopieën. De meeste refreinen kan je al bij de eerste luisterbeurt meebrullen. De tracks waarvan ik het meeste onder de indruk ben, zijn titeltrack “Power”, “Architects Of Fear” en “Cradle Of Life”. Als bonus is er een cover van The Beast van de band Randy. Alleen een beetje jammer dat ze stoppen bij zeven tracks. Zes eigen nummers en één cover (“The Beast” van de band Randy) delen we nog net in bij de EP’s. Met één track extra was dit een album.
Eén of twee tracks extra zou geen overbodige luxe geweest zijn. Ideeën hebben ze genoeg bij Enchantress. In die mate zelfs dat de knappe vondsten elkaar soms voor de voeten lopen en je als luisteraar er goed het kopje moet bijhouden. Maar dat maakt het tegelijk interessant: je ontdekt bij elke luisterbeurt nog iets nieuws.
Om de uit Klein Sinaai afkomstige band LowMad voor te stellen citeren we even de introductie op de vi.be-pagina van deze band: ''We are LowMad, We started in need of making music we love. Tom, Christof, Knette & Philip. Our roots are our influences: stoner, metal, sludge, punk, grunge, doom riff ’n is what we love to do. Cheers!!'' Dat zijn zo van die introducties die me altijd overtuigen om een band dan ook eens uit te checken. Ondanks dat het hier gaat om een vrij jonge band hebben elk van de leden toch al wat watertjes doorzwommen. En dat hoor je dus ook terug in dat album 'LowLand', op de markt gebracht april.
Bereiding: Neem een grote scheut stoner, voeg daar veel snuifjes sludge aan toe. Laat het overkoken tot het 'punk'-kookpunt is bereikt. Goed schudden en heet opdienen binnen een doom-sfeertje. Dat is in het kort hoe deze 'LowLand' in elkaar steekt.
De eerste song, “Jackie”, is een vuurpijl die vol in je gezicht tot ontploffing komt. Waarna we zijn vertrokken voor een helse, gevarieerde rit waarbij ook wel enige heilige huisjes worden omvergegooid. Dit alles zonder dat er een ongeordende chaos ontstaat, integendeel. En dat is wel heel straf. Nee, deze heren weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. “These Bleeding Words” knettert als een haardvuur op een koude winteravond en verwarmt je hart tot dat kookpunt is bereikt.
De band slaat ook aan het experimenteren met al die muziekstijlen, dat is een ander opvallend element dat we terugvinden op daarop volgende songs als “Vibes”, “Raise” en “Learn To Live”. Die laatste start als een punksong en mondt uit in een verschroeiende samensmelting van een doom/grunge/stoner en sludge-allegaartje. Pure klasse!
Echter het grootste pluspunt is dat deze band bestaat uit één voor één topmuzikanten en een zanger die zich rot amuseren in de band. Het spelplezier loeit vanaf de eerste tot de laatste song uit de boxen. De bandleden vullen elkaar dan ook blindelings aan, alsof ze al veertig jaar samen spelen. Wat opbouw van elk van die best lange songs betreft, valt er dus nergens een speld tussen te krijgen. Ondanks die perfectie, voelt het echter niet aan alsof deze band een routineklus aflevert. Nee, eerder amuseren deze jongens zich volop als kinderen in een speelgoedwinkel. Bij elke riff voel je een adrenalinestoot van jewelste ontstaan, waardoor je van je sokken wordt geblazen; waarna een vocale aankleding je koude rillingen bezorgt. Op een verschroeiende wijze wordt de luisteraar een spiegel voorgehouden. Maar dit eveneens overgoten met de nodige dosis humor.
Voeg uiteenlopende artiesten, uit al even uiteenlopende muziekstijlen samen en laat ze gewoon hun gang gaan. Dan ontstaat een soort magie die doom verbindt met punk, aangevuld met enorm veel scheppen grunge en sludge. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, slaat de band dan ook spijkers met koppen.
LowMad is zonder verpinken de perfecte band om jouw sludge- of punkavond met een knal van formaat af te sluiten, want na al die mokerslagen en knetterende vuurballen zal geen enkel dak er nog opliggen.
Tracklist: Jackie 06:51; These Bleeding Words 05:53; Narcistic Rage 04:40; LowLand 04:08; Vibes 05:20; Raise 05:37; Learn To Live 05:57; Disobedient Slavery 05:21; Stuck Inside My Head 07:18
Voor wie graag voortdurend vertoeft in intensieve duisternis zijn er op muzikaal vlak genoeg bands en artiesten die je door middel van hun muziek de mogelijkheid bieden dat te ervaren. Rook is zo een schoolvoorbeeld van een band die duisternis brengt in golvende bewegingen. De Gentse band bracht een eerste EP op de markt met de veelzeggende titel 'I'. Daarop staan drie songs die elk aspect van dat ontwerp 'duisternis' uit de doeken doen.
Zo word je bij “No Ocean” in eerste instantie binnen een eerder intieme en breekbare omgeving tot zen gebracht. Uiteraard allemaal binnen een donkere omkadering. Een streepje licht valt nergens te bespeuren. Net als we willen schrijven dat er geen dreiging uitstraalt, worden alle registers plots compleet opengetrokken en lijkt het wel dat de poorten van de Hel worden opengezet met alle apocalyptische gevolgen van dien, waarna die broze rust prompt wederkeert. Zo gaat deze song op en neer, van links naar rechts, met golvende bewegingen waardoor uiteenlopende emoties worden aangesproken.
Tijdens “Unreach” komen strijkers naar boven. Dat zorgt voor een akelige atmosfeer, het gevoel alleen te zijn in een donker bos, omgeven door mystieke wezens die elk moment je het leven zullen ontnemen. Dat is toch wat wij ons daarbij voor de geest halen. Rook slaat aan het experimenteren met duisternis en verheft dat daardoor tot een soort kunstvorm. We wisten niet dat dit kon. Maar deze band bewijst het in circa negen minuten. We voelen ons hart bonken van pure angst, maar niet doordat de geluidsmuren worden afgebroken. Langzaam maar zeker voelt die dreiging aan als donkere walmen die je de keel dichtknijpen. Letterlijk wel te verstaan. Waardoor je, eens bevangen door die rook, een beklemmend gevoel krijgt vanbinnen. Vergelijkbaar met opgesloten zitten in een donkere en rokerige kamer. Waar dreigende geluiden uit de diepte je letterlijk tegemoet komen. Op het circa tien minuten lange “Tantalize” wordt datzelfde beklemmende gevoel van onmacht alleen maar sterker doordat de band elementen toevoegt die aanvoelen als opborrelende lava na een vulkaanuitbarsting, die als een kokend vuur op je huis afkomt.
In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen. Je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen. Op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomatmosfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis tot kunst verheffen in de toekomst.
Je kan deze EP digitaal kopen via https://rookofficial.bandcamp.com/releases . Inmiddels is ‘I’ ook op CD en in beperkte oplage vinyl te koop.
Usi Es is het project rond singer-songwriter talent Esther Weemans. Volgens de biografie op haar facebook pagina is Esther opgegroeid met de muziek van o.a. PJ Harvey en ze verbindt dat met donkere elektropop in het verlengde van CocoRosie en Fever Ray. Ze bracht in eigen beheer haar eerste EP uit 'Mutiny', waarop donkere walmen geen pijn doen aan je oren en ziel, maar je hart verwarmen binnen een duistere en weemoedige omkadering.
Er zit eveneens een zekere verhalenlijn in de songs van Usi Es. Zo laat ze zich bij “Billy Weaver” inspireren door de verhalen van de schrijver Roald Dahl en creëert ze een mysterieus klankentapijt dat je op het puntje van je stoel doet genieten en luisteren, maar dan vooral met het hart. Want Usi Es bewerkt niet je oorschelpen alleen, ze raakt die gevoelige snaar op dezelfde soort wijze als enkel en alleen een artieste als PJ Harvey dat ook kan. Dat is ook te merken bij “The Bubble”, een song waar je je inderdaad voelt wegdrijven over weidse landschappen, gevangen in een bubbel. Dromerige landschappen komen me voor de geest als ik mijn ogen sluit, ontroerd door die bijzonder veelzijdige stem van Esther, die zalft en beklijft. Ik beland in een trance waaruit ik niet meer wil ontsnappen. “Christian” is weer zo een sprookjesachtige song die de fantasie prikkelt. Verhalen van elfen, nimfen en woudgeesten komen me hierbij voor de geest. Maar zeer opvallend, voel ik me in dat donker bos totaal niet onveilig of angstig. Esther haar warme en heldere stem zorgen eerder voor een gemoedsrust, en zorgt voor dat lichtpunt in het donker waardoor je de gevaren dus niet meer ziet.
Dansbare muziek brengen op een zodanige wijze dat je er een ander mens van wordt. Het is de rode draad op deze schijf. En dat zet Usi Es nog maar eens in de verf met een prachtige cover van PJ Harvey's “Is This Desire”. Iets soberder gebracht dan het origineel, maar daarom niet minder beklijvend of hartverwarmend.
Usi Es ofwel Esther Weemans beschikt over een zeer veelzijdig en bijzonder breekbaar stembereik. Haar vocale capaciteiten gooit ze doorheen deze EP dan ook in de strijd om de aanhoorder, binnen een sprookjesachtige omkadering, te doen vertoeven in verre oorden waar mystieke wezens huizen die het ondanks de donkere omkadering, wel goed met de luisteraar voorhebben. Het is een spookachtige wereld waar het dan ook fijn vertoeven is. Waar melancholie, weemoedigheid en duisternis elkaar vinden op een zodanige manier dat er een gemoedsrust over jou neerdaalt die je eveneens doet dansen doorheen datzelfde spookachtig en sprookjesachtig bos. Daar vind je ook Usi Es.
Tracklist: Billy Weaver, The Bubble, Christian, Is This Desire
We waren bijzonder gecharmeerd door het Nederlandstalige FELIZ, maar plots is daar FELIZ-zangeres Lizzy met de lekker vlotte urban-electronic single “We Can Make This Beautiful”. Die doet op het eerste gehoor wat denken aan Neiked en vooral Bille Eilish. Het zit ergens tussen Eilish’s “Bad Guy” en “Bury A Friend” in.
Lizzy’s single is net iets vrolijker en dansbaarder dan die referenties. Zoals moderne popmuziek hoort te klinken. Het spelen met grooves, ritmes en backings bovenop een vlot te begrijpen en snel mee te zingen tekst, deze single heeft alles in huis om het te maken, zowel op de radio als op Spotify. Nog de juiste video erbij en dan is de trein helemaal vetrokken voor Lizzy.
Een jonge brutal deathmetalband uit Australië, zitten we daar in België op te wachten? Wel als ze het aanpakken zoals Alchemy. Deze band voegt aan zijn brutale, agressieve deathmetal met diepe grunts uit de onderbuik nog flink wat andere elementen toe. Daarvoor duiken ze in de metalbibliotheek waar ook black, folk, power en thrash staat, zodat het alleen al door de afwisseling niet snel gaat vervelen.
Titeltrack “Infinite Forms Of Torture” twijfelt lang tussen death en black enheeft net voor het eindoffensief een flord folkmetal. In “Hadethma” komt zelfs kort even een heavymetal-gitaarsolo langs. “Nocturnal Forest” heeft hints van een 80’s-powerballad en die doorgetrokken wordt in een blackmetal-riff en die dan nog met veel gevoel voor drama wordt afgerond met een pianoriedel. Het is veel bij elkaar, maar Alchemy wordt beloond voor zoveel durf.
Deze EP telt wel slechts drie tracks. Het zou me verbazen dat ze met dit recept een volledig album kunnen boeien. Ze moeten voor zichzelf gaan uitmaken welke richting ze hiermee uitwillen, maar als debuut is dit alvast veelbelovend.
Bekijk zeker ook eens hun knappe video op https://www.youtube.com/watch?v=lgNIZjUCoH4
NKOS is ongeveer een Britse band. Het is een verzameling van mensen uit Australië, Italië en de UK die vaak verhuizen en die samen songs opnemen. Het collectief bestaat uit zangeres Nancy Natali, gitarist Marcus Billeri en de producers Chris Shape en Flavio Manieri. Voor deze single werden nog twee extra producers aangetrokken: Maurizio Baggio (The Soft Moon, Boy Harsher) en Jagz Kooner (Massive Attack, Rammstein en dEUS).
Komt dat wel goed met zoveel producers die samen één single moeten maken? Toch wel. Deze single combineert het beste van verschillende werelden: je hebt die zachte, licht verveelde vocalen in combinatie met muziek die schippert tussen postpunk, synthwave en industrial elektrorock. Front 242 meets Lana Del Rey of Garbage meets Misery Loves Co of SX meets Whispering Sons … Het zit er allemaal een klein beetje in.
Deze single is niet super catchy en niet voluit dansbaar. Maar hij intrigeert wel. Hij smaakt vooral naar meer.
Heisa is een trio dat zich ophoudt op het raakvlak van noise, postmetal en indierock. Tool is een goede referentie, maar denk er dan nog synths bij. Dichter bij huis zijn er vaag overeenkomsten met The Girl Who Cried Wolf en Katie Kruel.
Heisa werkt aan een eerste volledig album. Dat zal pas in 2020 uitkomen. Intussen brengt Mayway Records de digitale single “Bassenge” uit. Die stond in 2018 al op de debuut-EP van Heisa, maar wordt nu nog eens extra in de spotlights gezet.
“Bassenge” heeft alles van waar Heisa voor staat: intrigerend, atmosferisch, (in het begin) een onbestemd voortdenderend ritme, etherische vocalen, een lichtjes donkere dreiging of toch een gevoel van ongemak door het steeds wisselende ritme, … Zonder de vele breaks en noise-erupties zou het een mantra kunnen zijn.
De EP van Heisa kwam pas laat op onze radar, maar wist ons wel te bekoren. Benieuwd wat dat full album ons zal brengen.
Pebble is een jonge hardcoreband uit Lokeren. De band bracht een eerste EP op de markt, 'False Step', die ze begin mei kwamen voorstellen in de eigen gemeente, een thuismatch die je niet mocht missen. Op het affiche stonden namelijk ook: Mindwar, CLCKWS en In Haste. Dit geheel terzijde, namen we deze EP onder de loep en stellen vast dat we het, zoals gewoonlijk, soms te ver van huis gaan zoeken terwijl er ook in eigen geboortedorp talentvolle muzikanten rondlopen. We leren het nooit!
Pebble legt namelijk de lat al direct bij de eerste song, “Gravel” zeer hoog. Puur technisch bekeken valt er dan ook geen speld tussen te krijgen, maar vooral brengt Pebble een soort zeer melodieuze hardcore die je aanzet tot het omver duwen van heilige huisjes. Dat is het soort hardcore waarvoor een ouwe rot als ik, die ooit viel voor die oldschool hardcore uit de gouden tijden, het liefst uit zijn luie zetel komt. Want inderdaad Pebble doet een kortsluiting in je hoofd ontstaan, waardoor je prompt alle remmen loslaat en als een vuurpijl aan het moshen slaat.
Dat is dus de verdienste van muzikanten en zanger die verdomd goed weten waar ze me bezig zijn. “Nurture The Snakes”, met een lekker schreeuwerige stem boordevol frustratie, waardoor je prompt een spiegel wordt voorgehouden, zet ingenomen stellingen alleen maar meer in de verf. Ook instrumentaal valt er eveneens geen speld tussen te krijgen, luister maar naar de kristalhelder klinkende drum- en gitaar/bas-partijen op “Discredit” of “Verdict Of Lies”. Songs die net door die kruisbestuiving van sublieme instrumentale inbreng met verdomd sterk klinkende vocale aankleding dan ook aan de ribben blijven kleven. Verschroeiend hard, maar dus ook die verdomde spiegel voorhoudende blijft Pebble mokerslagen uitdelen tot het bittere einde met “Take Offense”. Boodschap begrepen!
Het is als band of artiest in deze dagen onmogelijk om nog echt origineel voor de dag te komen. Zeker binnen dat hardcore/punkgebeuren kom je vaak bands tegen die muzikaal diezelfde lijn uitgaan. Op zich is daar niets verkeerd mee, als er kwaliteit wordt afgeleverd waardoor je als aanhoorder murw geslagen wordt en er bovendien een subtiele boodschap door de strot wordt geramd, die je doet nadenken over de dingen des levens. Dan is zo een band in mijn ogen compleet in zijn opzet geslaagd. Bij de meeste bands duurt dat toch enkele jaren eer ze echt begrepen hebben waar het om draait. M
aar je hebt altijd uitzonderingen, die je vanaf die eerste schijf of dat eerste concert direct murw slaan. In dat rijtje hoort bijvoorbeeld een band als CLCKWS thuis. Nu wint ook Pebble, op plaat alvast, een eerste thuismatch. Door een perfect visitekaartje af te leveren dat mijn hardcorehart sneller doet slaan, net doordat er een eerlijke soort hardcore vanuit het hart van die muziekstijl wordt gebracht. De heren vertellen geen fabeltjes, maar steken enorm veel emoties, woede en frustratie in hun muziek. Waardoor we prompt onze stoute schoenen aantrekken, om samen met deze klasse muzikanten ook al die heilige huisjes omver te gaan duwen. Meer nog, we zijn er op basis van deze knallende EP ook zeker van dat live de daken er compleet zullen afvliegen.
Tracklist: Gravel; Nurture The Snakes; Discredit; Verdict Of Lies; Take Offense
Seagulls timmeren al een tijdje aan de weg door vooral veel op te treden. Een radiohit zou hen wat sneller op de kaart kunnen zetten. De catchy, dromerige en vrolijke ska-track “Give Me A Reason” kreeg dat in 2017 niet voor elkaar, wat jammer was voor zo’n sterk nummer. Ook met “Chase It Down”, hangend tussen mellow reggae en Tame Impala in, lukte dat toen net niet. Dit jaar schuiven band en label “Dirty Moustache” naar voor als ambassadeur van een later uit te brengen EP.
Het is opnieuw een catchy en zomerse song, met een grappige tekst en een guitig ritme. Met dat fluiten erin kan het zeker een hit worden op Radio 2.De gitaarsolo komt door het in de spotlights zetten van dat gefluit wat laat voor een song die over rock ’n roll gaat, maar daar valt nog wel mee te leven. Met deze “Dirty Moustache” zit Seagulls op het kruispunt het brave van een Eva De Roovere en het ondeugende van een Elmer Food Beat. Benieuwd welke richtingen ze nog allemaal uitgaan op die nieuwe EP.
Voor hun eerste single zijn die van The Skadillacs het niet te heel ver gaan zoeken. Het werd een ode aan de hele 2Tone-geschiedenis, die dit jaar 40 kaarsjes mag uitblazen, en als je dan een Belgische track zoekt, kom je al snel uit bij “Pick It Up”, de grootste hit van onze Employees. In hun catchy versie blijven de Skadillacs inzake ritme en lyrics heel dicht bij het origineel, maar ze voegen er wel rijkelijk blazers aan toe. Ze hadden best nog wat meer mogen freewheelen met deze oer-track van de Vlaamse ska, maar ik kan me ook voorstellen dat als je met een band van negen muzikanten de eerste keer een studio intrekt, dat je het dan vooral ook gewoon degelijk wil doen. De volgende single mag dan wel graag eigen werk zijn, zodat we het repertorium van Vlaamse ska wat kunnen aandikken. “Pick It Up” is een fijne cover geworden die heerlijk samenvat waar ska voor staat.
Op 27 september spelen The Skadillacs als support van The Selecter en Rhoda Dakkar in De Roma in Antwerpen. Dat belooft een feestje te worden. Voorzie schoenen waarmee je kan skanken!
Mambo met een hip sausje, het was al eerder het recept voor een zomerhit. Uit Spanje komt deze wel heel dansbare retropop/mambo-single “Tu Quieres Mambo”. Heel catchy en vrolijk en toch niet overgeproduced. Wel hoor je een ervaren en nog steeds bevlogen band met een zachte engelenstem die nog wat onschuld en heel veel levensvreugde uitstraalt. Spanje heeft een heel breed aanbod van retropop en -rock, denk maar aan The Limboos en The Excitements, maar deze Dry Martina steekt er voor mij toch bovenuit. Als de lente zich niet altijd zonnig aandient, zoek je Dry Martina op YouTube en Spotify. Beluister zeker ook hun oudere singles als de upbeat skapop van “Tan Solo Quiero Yo Tu Amor” of de mellow reggaepop van “Ahora” en “Si Tu Te Vas”.
https://www.youtube.com/watch?v=DlRRfFjHHfc
Tu Quieres Mambo -single-
Dry Martina feat Mo’Horizons
Dry Records
Nederlands 
Français 
