Het Braziliaanse trio Herzegovina wil elk eilandje van de postpunk verkennen en liet zich voor deze digitale single naar eigen zeggen inspireren door The Cult en The Mission. Toch zullen Belgische liefhebbers van het genre vooral Red Zebra, Star Industry en Whispering Sons herkennen in deze “Road Of Joys”. Een stevig en uptempo postpunkritme zoals in de jaren ’80 en bovendien met de juiste gitaarsound gooien je terug in de tijd. Inzake productie en mix laten deze Brazilianen nog wat halve afwerkpunten liggen, maar deze single smaakt vooral naar meer.
https://mandingarecords.bandcamp.com/album/road-of-joys-digital-single
Rong Kong Koma is een band uit Berlijn die op zijn debuutalbum ‘Lebe Dein Traum’ schippert tussen speels en punk, tussen dansbaar en hard, tussen basic en elaborate rock.
“Bludturst” is een bijna-akoestische punkbluesballad, terwijl “Eine Millionen Seile” een catchy, poppy garagerock-ritme heeft, wat dan weer wat vloekt met de bijtende lyrics. Dat opzoeken van de tegenstelling gebeurt wel vaker. De ene keer stelt frontman Sebastian Kiefer zich in de plaats van een raketlanceerder in Oost-Duitsland, de andere keer voelt hij vlinders in de buik. Zelfs als hij het over diepe ellende heeft, verpakt hij dat meestal in vrolijke en catchy rock.
“Der Schwerste Stein” drijft zelfs op een half ska-ritme. Samen met zijn punk-aanpak komt hij zo uit in de slipstream van een Manu Chao, maar dan met minder exotica, eerder een snuif americana-aus-Deutschland (o.m. dankzij Sebastian’s hese stem).
Het gebruik van het Duits is hier niet echt een belemmering. Kiefer bedient zich van relatief eenvoudige terminologie, die je zelfs als Belg een beetje moet kunnen volgen. In het Engels zouden we nog sneller mee zijn, maar dan verliezen de lyrics misschien aan nuance en laagjes. Het heeft wel iets, dat Duits. En het is eens iets anders dan dat gebrul en gecommandeer van Rammstein.
De leukste tracks op ‘Lebe Dein Traum’ zijn “Der Schwerste Stein”, “Drohen Oder Dich” en “Scheiss Berliner”.
Staat Van Genade (wat een bandnaam!) is een band in opbouw. Het doel is stoner-doom in het Nederlands, of eigenlijk in het Noorderkempisch. Nederlands en dialect zijn in opmars, zeker ook in de zwaardere genres, dus inzake tijdsgeest zit Staat Van Genade al goed. De rafelige fuzz-laden en licht psychedelische stoner van “Stenen Deze Meirgend” kan misschien nog wat extra doom gebruiken, maar zet wel al een beetje in het spoor van Growing Horns, Sleep, Fire Down Below en Welcome To Holyland. De geest van de oude Black Sabbath waart ook rond in de logge ritmes van deze track. Een track van bijna twaalf minuten lijkt wat ambitieus voor een allereerste track, maar dit genre kan dat wel hebben. Inzake spanningsopbouw zit alles goed. Productioneel ruikt dit soms nog wat naar een demo, terwijl je op andere momenten wel helemaal mee in de trip zit. Van deze track naar een volledig album is nog een grote stap, maar dit smaakt naar meer.
https://staatvangenade.bandcamp.com/releases
In funeral doommetal is ons land geen hoogvlieger, maar het is ook niet dat we nergens staan. Dwaellicht is één van de nieuwe sterkhouders in dat subgenre. In 2016 was er al de demo ‘Het Duistere Licht’ (mooie titel trouwens) en nu is er de eerste EP. ‘Te Vuur En Te Zwaard’ vult met vier tracks goed een half uur en voldoet mooi aan alles wat de fans zich kunnen voorstellen bij funeral doom: slepende ritmes, weemoed en droefnis, rafelig galmende grafgrunts, doom & gloom, … Dwaellicht zit van bij opener “Te Vuur En Te Zwaard” in het spoor van My Dying Bride, Eye Of Solitude (of het nieuwe Mourners) en het vroegste werk van Anathema. Het klinkt allemaal heel hard alsof er een hele band aan het spelen is en toch werd dit opgenomen met slechts twee individuen: drummer Jense en Jef van Moss Upon The Skull. Jef is hier verantwoordelijk voor de vocalen, gitaren, het orgeltje en de bas.
Op deze EP wordt de demotrack “Het Duistere Licht” hernomen en deze is met een leuke gitaarsolo ook één van de betere tracks van de vier. Vooral dat dit nummer naar het einde heel even opbouwt naar een sneller tempo weet mij te bekoren, maar voor de diehard funeral doom-fans is dat misschien al net iets te veel.
“De Dans Der Vlammen” is een beetje een Middeleeuws-aanvoelend, akoestisch gitaar-intermezzo, hoewel we na nog maar twee tracks eigenlijk niet zo veel behoefte hebben aan een break. Het afsluitende “Vorst” is dan weer funeral doom in al zijn pracht met o.m. prima drums. Die zijn overigens bovengemiddeld goed opgenomen en in de mix gezet. Ook hier weer zit er naar het einde toe al eens een korte versnelling in het slepende ritme.
Met slechts twee nieuwe, volwaardige tracks laat Dwaellicht je toch wat op je honger zitten. Het is op zich wel een prima EP van internationale klasse, maar met nog één of twee van die toptracks erbij was dit een kopstoot van een album geweest.
MC Equal schoot indertijd fel uit de startblokken: verkozen tot de ‘bestn vant westn’ of de beste rapper van West-Vlaanderen (wat een leuke track opleverde met DJ Grazzhoppa) en daarna volgden nog meer overwinningen. De Kortrijkzaan startte vervolgens o.m. met hiphopacademie De Stroate en geeft cursussen rap en hiphop in de gevangenis.
Dit jaar komt hij ook opnieuw zelf als rapper boven water. Dat nieuwe werk is een pak introspectiever dan een paar jaar geleden. Het gaat op “Tes Ol” niet over wie de beste is of wie de beste skills heeft, maar over hoe rap gans zijn leven bepaalt en er betekenis aan geeft. Dit doet in de lyrics wat denken aan Zwangere Guy, Tourist en Petit Jean. Deze track lag al een paar jaar op de plank en ligt dus wat in het verlengde van “Bedankt” en “Wa Dak Wille”. De smoothe en zwoele beats komen van Baadasssss.
Rap in het West-Vlaams is meer dan ’t Hof Van Commerce. Waarom spelen ze op Stubru al die Franstalige/Brusselse rap als we in Kortijk een MC hebben die minstens zo goed is?
https://open.spotify.com/album/6vPQJDqO7li4kFAEFUtnn1?highlight=spotify:track:5OfjT3hN0eiAVag6SOg5G8
De titel van de nieuwe single van de Vlaamse folkrockband Filthy Horse kan je op veel manieren interpreteren. Als het zichzelf en ook ons als luisteraar voorhouden van een spiegel, maar misschien ook naar de ‘poef’ of uitstaande schuld die in cafés vroeger op de spiegel geschreven werd. Zeker als je de video erbij neemt of ook nog als je voortgaat op de zwalpende zang en onstabiele ritmes van de song. Het doet wat denken aan het zwalpen van drankorgel Helno bij Les Négresses Vertes en uiteraard aan de onvoorspelbare liveprestaties van Shane McGowan bij The Pogues. Bij die twee bands was het zwalpen doorgaans de aanloop naar een feestelijk rock-ritme. Dat doet Filthy Horse hier niet, maar toch leveren ze een aardige song af.
https://www.youtube.com/watch?v=9J5fsQUT8vU
Ian Clement kennen we nog van de fijne rockband Wallace Vanborn. Hij werkt al een tijdje aan een solocarrière en nu is er de fijne single “Sidewinder”, als voorbode van een album dat in augustus moet uitkomen op het Amerikaanse label Cobraside Records. Als label is dat niet zo bekend bij ons, maar ze werken met o.m. Black Rebel Motorcycle Club, de Dandy Warhols, Eels en Trixie Whitley.
Clement klinkt op deze single heel anders dan bij Wallace Vanborn, maar dat mag geen verrassing zijn. In vergelijking met zijn vorige solo-album, ‘Drawwing Daggers’ uit 2013, is deze single een flinke stap vooruit. “Sidewinder” leunt zwaar op het gevoel , een licht-donkere mood zoals je vaak hoort bij Mark Lanegan en Beirut, en ook op de krachtige soulstem van Clement. Sterke arrangementen en knappe productie, maar misschien niet de single die vlot de Belgische radiostations zal halen. Daarvoor neemt Clement je als luisteraar te weinig mee in zijn verhaal en mist de song een zekere catchyness. Het is wel een single die ons met veel verwachting doet uitkijken naar het album.
Nog niet zo lang geleden plengden we tranen over het stopzetten van Uncle Wellington, maar hier is momoyo (zonder hoofdletter) met een paar gezichten die nog herkennen van bij de Uncle’s.
momoyo ontstond midden 2019 als een project van auteur en muzikant Jonas Bruyneel. In een zoektocht naar een fris en duister dansbaar geluid, werkte hij samen met voormalige Uncle Wellingtonmuzikanten zangeres Frie Mechele, altvioliste Esther Coorevits (I Will, I Swear, Noémie Wolfs), hiphopdrummer Renaud Debruyne en bassist Sven Sabbe (Galine) aan een reeks nummers die elk een aspect onderzoeken van wat een mens een mens maakt.
Elke titel bestaat uit één woord, elk woord is een essentieel deel van het fenomeen mens. “Breath” is volgens de band een nummer over de kracht van ademhaling, over warmte en levensvatbaarheid, maar ook over de vernietigende werking als alles te dichtbij komt en ademen moeilijk wordt.
De debuut-EP wordt deze zomer verwacht. In de studio zaten producer Klaas Tomme (Ides Moon, St. Grandson) en Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus).
momoyo noemt zichzelf een Gentse band, maar heeft misschien toch eerder een ‘Kortrijkse’ sound, die stevig op synths en soundscapes leunt en met invloeden van SX en Balthazar.
Het klinkt uiteraard ook een beetje als Uncle Wellington. Denk voorts aan Oscar & The Wolf, Tristan, And Then Came Fall, Feliz en Tamino en dan zit je al een beetje in de richting van waar deze momoyo naartoe werkt.
Nu we deze single van momoyo gehoord hebben, is het verlies van Uncle Wellington makkelijker te dragen.
https://youtu.be/ud0Lnab5PO4
Wie er achter Organized Happiness zit, dat moet een beetje een mysterie blijven. We zouden kunnen gokken, maar beter nog geven we enkele tips mee: denk aan “Femme Lady Dame” van Alain Verdier, denk aan de meest catchy rock van Kloot Perwez en Mauro Pawlowski op hun samenwerkingsalbum, denk aan de disco van Boney M, de feel-good-vibes van Pop In Wonderland en de funk van Jamiroquai en voeg daar nog wat kinky Franse woordjes aan toe zoals bij Vive La Fête.
Als elk volgend nummer zo vrolijk en dansbaar klinkt als deze “Sophistiqué”, dan wordt het toch nog een fijne zomer op de radio.
https://www.youtube.com/watch?v=1qFqwMjCj84
The Dirty Duo wordt aangeprezen als de luidste band van Istanboel. Daar zit zeker een kern van waarheid in, want deze Turkse band zet met amper twee man een sound neer die nog massiever en volumineuzer is dan die van Royal Blood en Kyuss samen. En zo heb je meteen twee leuke referenties voor hun sound.
Hun EP ‘Behind The Door’ bevat slechts drie tracks. De eerste is de instrumentale intro (iets meer dan een minuut) “Into the Storm”. Dan zijn er nog twee volwaardige tracks: toptrack “Well Ruined Machine” en het ook al uitmuntende “Breaking News”.
Inzake variatie in sound, riffs en lyrics zijn ze op deze EP wel eerder beperkt. Om deze desert/stonerrock over een volledig album fris en interessant te houden, dat wordt een andere zaak. Maar als kennismaking kan deze digitale release tellen.
https://kafadankontak.bandcamp.com/album/dirty-duo
Als je een cover uitbrengt van een metalband, dan is Metallica zowat het grootste risico dat je kan nemen. Chris Hathcock van de Amerikaanse progmetalband The Reticent pakt dan ook nog eens een song van het legendarische ‘Ride The Lightning’ en stript “Fade To Black” tot enkel zijn stem en wat zuinige keyboards overblijven. Een Metallica-song zonder gitaren? Dan zou je denken dat de brandstapel al klaar staat, maar Hathcock komt er mee weg. “Fade To Black” blijft perfect overeind zonder de bekende gitaar-intro en zonder de powerakkoorden na de eerste break in het origineel. Hathcock weet de emotie van de lyrics goed te vatten in zijn stem en de desolate keys voegen daar nog een extra dimensie aan toe. De clip erbij maakt het helemaal af.
https://www.youtube.com/watch?v=h4rUYRcVbys
De Brusselse band Wlazlo bracht zopas zijn debuutsingle uit en die zou meteen raak kunnen zijn. “Footprints” is gelaagde en licht-psychedelische pop zoals ook Uma Chine en Beach House die durven brengen. Deze single klinkt fris, zomers en modern en heeft een cheesy refrein dat zich toch als een weerhaak in je oor nestelt. Er zit een ijl achtergrondgeluid in dat zowel gezang (denk aan This Mortal Coil) als een synth of een heel vervormde gitaar zou kunnen zijn en die toevoeging brengt de song naar een next level zonder zelf op de voorgrond te komen.
Ondanks de wat moeilijke bandnaam is dit er eentje om in de gaten te houden. It’s gonna be alright? Ik dacht het wel!
https://www.youtube.com/watch?v=xZhC1nb4UJU
Het album ‘In the Open’ is een samenwerking tussen Federico Durand (12K, Spekk), Tomoyoshi Date (Home Normal, Baskaru) en Asuna Arashi (Faitiche, Home Normal) en komt uit bij het Gentse cassettelabel Dauw.
Het werd opgenomen toen Durand, Date en Arashi in de lente van 2017 samen door Japan op tournee waren en het trio besliste om de oude stad van Kanazawa te bezoeken. Het plan was om te wandelen door de straten en de kastelen en de tuinen te bezoeken, maar ze koesterden al lang de behoefte om samen een sessie op te nemen. ‘In The Open’ is de combinatie van beide. Met keyboards op batterijen, kleine instrumenten en draagbare opname-apparatuur gingen ze in Kanazawa aan de slag.
De tracks zijn dus live-opnames met de originele achtergrondgeluiden (vogels, kabbelend water, rinkelende theekopjes, het ruisen van de wind, …). Het is bijzonder en tegelijk fantastisch hoe die achtergrondgeluiden op de voorgrond treden en een muzikale identiteit krijgen. De lang aangehouden tonen en zuinige keyboardtoetsen versterken nog de betekenis van deze found footage en stappen zo zelf in een nieuwe dimensie. De tracks worden een reflectie over natuur en stad, over aanwezigheid, over het verleggen van een steen in de rivier, over vriendschap en bewondering, …
‘In The Open’ is voor liefhebbers van ambient en minimal music/electro een rijk en fris album.
Electro/Ambient
In The Open
Asuna + Federico Durand + Tomoyoshi Date
De Belgische blackmetalband Āter is het soloproject van Wesley Beernaert, de voormalige zanger van Lemuria en Fabulae Dramatis en de huidige van Hudič. Āter bestaat al een hele tijd en nu is er de EP ‘Vullighied’.
Deze EP telt vijf tracks met oldschool melodic blackmetal. De band wordt vaak vergeleken met Enthroned en Gorgoroth, maar dit is toch een stuk toegankelijker.
De lyrics zijn in het West-Vlaams. In vergelijking met wat Beernaert bij andere bands doet, zijn zijn grunts hier eerder beperkt qua variatie en spectrum. “D’Oere” gaat over de sociale en mentale toestand van een prostituee. “Strontroaper Van Abjele” gaat dan weer over iemand die letterlijk en figuurlijk de stront van een ander opruimt.” Voorvaderen” gaat over de voortdurende strijd tussen Vlaanderen en Frankrijk en hoe die strijd nog voortleeft vandaag in de strijd tussen Vlaanderen en Wallonië. “Valkennacht” is opgehangen aan een soort utopia waarin alle eerdere aangehaalde problemen opgelost worden.
De verrassing zit in de staart. Waar de vorige tracks degelijk, maar vooral klassieke melodische blackmetal zijn, zo valt “Diatomacious Ooze” op door zijn experimentele muzikale invulling. Het is ook niet zo experimenteel als pakweg The Monolith Deathcult, maar in vergelijking met de andere tracks, valt de stijlbreuk wel op.
Deze ‘Vullighied’ is een fijne kennismaking met een project dat te lang verstopt heeft gezeten. België heeft een bescheiden, maar rijke traditie in blackmetal en als Āter nog wat kan evolueren, hebben we er in dat genre opnieuw een topband bij.
Nederlands 
Français 
