The Dirty Duo wordt aangeprezen als de luidste band van Istanboel. Daar zit zeker een kern van waarheid in, want deze Turkse band zet met amper twee man een sound neer die nog massiever en volumineuzer is dan die van Royal Blood en Kyuss samen. En zo heb je meteen twee leuke referenties voor hun sound.
Hun EP ‘Behind The Door’ bevat slechts drie tracks. De eerste is de instrumentale intro (iets meer dan een minuut) “Into the Storm”. Dan zijn er nog twee volwaardige tracks: toptrack “Well Ruined Machine” en het ook al uitmuntende “Breaking News”.
Inzake variatie in sound, riffs en lyrics zijn ze op deze EP wel eerder beperkt. Om deze desert/stonerrock over een volledig album fris en interessant te houden, dat wordt een andere zaak. Maar als kennismaking kan deze digitale release tellen.
https://kafadankontak.bandcamp.com/album/dirty-duo
Als je een cover uitbrengt van een metalband, dan is Metallica zowat het grootste risico dat je kan nemen. Chris Hathcock van de Amerikaanse progmetalband The Reticent pakt dan ook nog eens een song van het legendarische ‘Ride The Lightning’ en stript “Fade To Black” tot enkel zijn stem en wat zuinige keyboards overblijven. Een Metallica-song zonder gitaren? Dan zou je denken dat de brandstapel al klaar staat, maar Hathcock komt er mee weg. “Fade To Black” blijft perfect overeind zonder de bekende gitaar-intro en zonder de powerakkoorden na de eerste break in het origineel. Hathcock weet de emotie van de lyrics goed te vatten in zijn stem en de desolate keys voegen daar nog een extra dimensie aan toe. De clip erbij maakt het helemaal af.
https://www.youtube.com/watch?v=h4rUYRcVbys
De Brusselse band Wlazlo bracht zopas zijn debuutsingle uit en die zou meteen raak kunnen zijn. “Footprints” is gelaagde en licht-psychedelische pop zoals ook Uma Chine en Beach House die durven brengen. Deze single klinkt fris, zomers en modern en heeft een cheesy refrein dat zich toch als een weerhaak in je oor nestelt. Er zit een ijl achtergrondgeluid in dat zowel gezang (denk aan This Mortal Coil) als een synth of een heel vervormde gitaar zou kunnen zijn en die toevoeging brengt de song naar een next level zonder zelf op de voorgrond te komen.
Ondanks de wat moeilijke bandnaam is dit er eentje om in de gaten te houden. It’s gonna be alright? Ik dacht het wel!
https://www.youtube.com/watch?v=xZhC1nb4UJU
Het album ‘In the Open’ is een samenwerking tussen Federico Durand (12K, Spekk), Tomoyoshi Date (Home Normal, Baskaru) en Asuna Arashi (Faitiche, Home Normal) en komt uit bij het Gentse cassettelabel Dauw.
Het werd opgenomen toen Durand, Date en Arashi in de lente van 2017 samen door Japan op tournee waren en het trio besliste om de oude stad van Kanazawa te bezoeken. Het plan was om te wandelen door de straten en de kastelen en de tuinen te bezoeken, maar ze koesterden al lang de behoefte om samen een sessie op te nemen. ‘In The Open’ is de combinatie van beide. Met keyboards op batterijen, kleine instrumenten en draagbare opname-apparatuur gingen ze in Kanazawa aan de slag.
De tracks zijn dus live-opnames met de originele achtergrondgeluiden (vogels, kabbelend water, rinkelende theekopjes, het ruisen van de wind, …). Het is bijzonder en tegelijk fantastisch hoe die achtergrondgeluiden op de voorgrond treden en een muzikale identiteit krijgen. De lang aangehouden tonen en zuinige keyboardtoetsen versterken nog de betekenis van deze found footage en stappen zo zelf in een nieuwe dimensie. De tracks worden een reflectie over natuur en stad, over aanwezigheid, over het verleggen van een steen in de rivier, over vriendschap en bewondering, …
‘In The Open’ is voor liefhebbers van ambient en minimal music/electro een rijk en fris album.
Electro/Ambient
In The Open
Asuna + Federico Durand + Tomoyoshi Date
De Belgische blackmetalband Āter is het soloproject van Wesley Beernaert, de voormalige zanger van Lemuria en Fabulae Dramatis en de huidige van Hudič. Āter bestaat al een hele tijd en nu is er de EP ‘Vullighied’.
Deze EP telt vijf tracks met oldschool melodic blackmetal. De band wordt vaak vergeleken met Enthroned en Gorgoroth, maar dit is toch een stuk toegankelijker.
De lyrics zijn in het West-Vlaams. In vergelijking met wat Beernaert bij andere bands doet, zijn zijn grunts hier eerder beperkt qua variatie en spectrum. “D’Oere” gaat over de sociale en mentale toestand van een prostituee. “Strontroaper Van Abjele” gaat dan weer over iemand die letterlijk en figuurlijk de stront van een ander opruimt.” Voorvaderen” gaat over de voortdurende strijd tussen Vlaanderen en Frankrijk en hoe die strijd nog voortleeft vandaag in de strijd tussen Vlaanderen en Wallonië. “Valkennacht” is opgehangen aan een soort utopia waarin alle eerdere aangehaalde problemen opgelost worden.
De verrassing zit in de staart. Waar de vorige tracks degelijk, maar vooral klassieke melodische blackmetal zijn, zo valt “Diatomacious Ooze” op door zijn experimentele muzikale invulling. Het is ook niet zo experimenteel als pakweg The Monolith Deathcult, maar in vergelijking met de andere tracks, valt de stijlbreuk wel op.
Deze ‘Vullighied’ is een fijne kennismaking met een project dat te lang verstopt heeft gezeten. België heeft een bescheiden, maar rijke traditie in blackmetal en als Āter nog wat kan evolueren, hebben we er in dat genre opnieuw een topband bij.
Petit Jean is een Nederlandstalige rapper en slamdichter uit Brussel. Na twee albums uitgebracht te hebben met het hiphopcollectief Soundrascalz lanceert hij zijn eerste soloproject en dat is de EP ‘Emceeclopedie’. Deze EP bundelt doordachte rapteksten met oprechte slamgedichten. Het verschil tussen slam en rap is ruimer dan dat, maar hier is het opvallendste verschil dat slam rap is zonder beats of muziek.
Qua Nederlandstalige rap uit Brussel ligt de lat al een paar jaar hoog, dankzij o.m. Stikstof en Zwangere Guy. Op “Wie Ben Ik” krijgen we een prima introspectieve rap waarin de rapper toch wat in zijn ziel laat kijken en met een paar leuke woordspelingen, ergens tussen Brihang en Zwangere Guy in. “Altijd Beter” maakt minder slachtoffers, maar is best onderhoudend. “Simpel” is dan weer scherper van pen, in contrast met de smoothe pianosample. De slam-gedichten van “Oploskoffie” en “Ouder” vergen wat meer concentratie van de luisteraar, maar daar krijg je dan ook wel wat diepere gedachten en overpeinzingen voor terug.
Goed dat Petit Jean op deze EP mooi afwisselt tussen rap en slam. Hij excelleert eerder als slam-dichter, maar het is maar de vraag of Vlaanderen, Brussel, België, … klaar is voor een volledige EP of album met enkel slam.
“The Mermaids of Bergsjøn” is na “Melomania” de tweede single in de aanloop naar album ‘Coral Dusk’ van Sohnarr, de nieuwe nom de plume van Patricia Vanneste, de vroegere violiste van Balthazar.
Als violiste in een rockband ben je doorgaans veroordeeld tot een rol in de marge, met in het beste geval enkele waardevolle accenten en melodieën. In deze single staat de viool helemaal centraal, met slechts wat zuinige pianotoetsen en nog zuiniger productionele ingrepen erbij. Geen zang, geen drum, geen bas. Qua sfeer roept dit herinneringen op aan de instrumentale passages van Agnes Obel, James Blake, Usi ES en Madredeus. Meestal weemoedig, soms licht speels, maar altijd verhalend op een cinematografische manier, en overhellend naar het neoklassieke. Het is begeesterend en intrigerend. Deze meermin-pastorale is mooi in al zijn eenvoud, op een veel kwetsbaarder manier dan “Melomania”.
Mooi dat hiervoor nog tijd en budget wordt vrijgemaakt bij een label, want een groot publiek bereiken zal niet makkelijk zijn. Of het zou moeten via de soundtrack van een film of tv-serie. Met een speelduur van 6,5 minuten is zelfs Radio 1 geen garantie, maar al beter dan “Melomania” dat - voor een single - ruim 10 minuten vult, maar dan wel met zang en meer instrumenten. Benieuwd naar dat album.
Lil Delle en Exo zijn te jong om de hoogdagen van ’t Hof van Commerce meegemaakt te hebben, toch waagt dit nieuwe Izegemse duo zich meer dan 20 jaar na ‘Dommestik & Levrancier’ met meer branie dan talent aan rap en hiphop in hun eigen dialect. Officieel gaat deze ‘Delle’ over frikandellen, maar je moet niet van Izegem zijn om daar ook andere toespelingen achter te zoeken. Grappig is het al zeker, als het al niet gewoon voor de grap is dat dit werd uitgebracht.
Er moet nog flink wat geschaafd worden aan de rhymes en vooral aan de beats, maar als twee tieners dit met niet veel meer dan een laptop voor elkaar krijgen, zit er misschien wel meer in. Lil Delle als de nieuw Kowlier?
https://www.youtube.com/watch?v=mZJSUhmlPvg
Elke keer als we iets voorgeschoteld krijgen van het label Wagonmaniac Music zijn dat meestal pareltjes van platen gebracht door artiesten die eigenzinnig hun ding doen, soms overgoten met veel sausjes van absurditeit. Dat is in bepaalde mate met deze EP ook het geval. Apparaat is een minimal newwaveband ontstaan uit het meesterbrein van Bart Willems. Ook bekend van postpunkband Ono Scream. Hij laat zich voor dit project bijstaan door bassist Rudi Mertens en synthesizerspeler David De Smet. Het trio doet niet aan toegevingen, ze brengen een potje newwave alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen en komen daar zelfs mee weg.
“Neo Woods” zet al de toon van deze EP. We doen niet graag aan name dropping, maar halen ons prompt een band als Fad Gadget voor de geest bij “Meaningless” of “Submission”. Ook The Neon Judgement komt om de hoek kijken. Vernieuwend is dat allemaal niet. Maar net door een zo technisch hoogstaand pareltje uit te brengen, waarbij duidelijk naar die gouden tijden wordt verwezen, klinkt Apparaat ook niet gedateerd. Daardoor draaien we deze EP ook graag grijs. Doen we onze puntschoenen aan en gaan aan het dansen alsof, inderdaad, die jaren '80 nu pas zijn begonnen. Ook bij de daaropvolgende songs als “Hell Of A Moment”en het opzwepende “109” is dat de rode draad.
Apparaat doet de newwave- en postpunkmuziekstijl herleven, binnen een aanstekelijke omkadering die op de dansspieren inwerkt. Hierop stil zitten is onmogelijk. Net het feit dat Bart en de zijnen dit doen op een eigenzinnige wijze, zonder om te kijken, trekt ons nog het meeste over de streep. Dat ze daardoor een zoveelste newwave-opleving bieden binnen dat grote bos vol postpunkbomen stoort daardoor evenmin. Een band en schijf om te koesteren als je houdt van newwavebands die buiten de grenzen kijken van die muziekstijl, maar ook durven teruggrijpen daarna zonder gezichtverlies te lijden.
Apparaat EP
Apparaat
Wagonmaniac Music
Sleath is een Gentse singer-songwriter die excelleert als sloppy lo-fi singer-songwriter. Hij heeft zijn heel eigen ritme, frasering en rijmschema’s waar je een beetje aan moet wennen, maar als je daar doorheen kan kijken (of eerder luisteren), vind je pareltjes van oprechte emotie. Hij beperkt zich doorgaans tot in z’n slaapkamer opgenomen tracks met enkel zang en gitaar. Hij probeerde al eerder om drums toe te voegen, maar dat was misschien niet wat hij zocht.
Single “Pour Me Out” heeft een leuke pianolijn als extra. Een heel cleane en volmaakte pianolijn als contrast voor zijn slordige riffjes en dat werkt heel goed samen. Zo komt Sleath in de buurt van - wie kent ze nog - The Sands met hun “April & June”. Heel leuk is de noise-fuzz-uithaal op het einde, maar die wordt genekt door een fade out die voor mij te vroeg komt. Lekker tegendraads en eigenwijs, daar zijn altijd liefhebbers voor te vinden.
Het B-kantje is een cover van “I Want To Be Cold” van The Microphones. Met dezelfde aanpak als voor “Pour Me Out” en met de piano misschien nog iets prominenter aanwezig. Het begint als een lo-fi-versie van James Blake’s “There’s A Limit To Your Love” maar naar het einde toe wordt alsnog een versnelling hoger geschakeld, terwijl de aangehouden traagheid tot dan net een mooie spanningsboog opleverde.
Het artwork lijkt te verbeelden dat het om muziek gaat ‘met een hoek af’, of zoeken we het daarmee te ver?
De productionele keuzes die Sleath maakt liggen niet voor de hand. Hij ontwijkt de geijkte paden met de hardnekkigheid van een ultraloper en komt zo uit in een eigen universum, met eigen definities van schoonheid. “I Want To Be Cold” moet zowat het meest toegankelijke nummer uit zijn verzamelde oeuvre zijn, maar dat dat dan een B-kantje wordt, wil waarschijnlijk ook zeggen dat het aankomende album (‘Thoughts Too Thick To Think’) niet in die richting zal gaan. Toch zijn we benieuwd naar dat album.
Ook de tweede single van de Belgische Skadillacs is een cover. “Bella Ciao” zou oorspronkelijk een lied van de Italiaanse verzetstrijders in WO II zijn, maar het is ook mogelijk dat het lied nog ouder is. Het nummer werd al vaak gecoverd en al meermaals door ska-bands. De versie van The Skadillacs is één van de betere ska-versies, met veel gevoel voor drama en ritme. Een heel heldere productie ook, waarbij je nog elk instrument duidelijk kan onderscheiden. Het is dansbaar en opruiend, precies zoals het bedoeld is. Als je dan toch voor covers gaat, kan je maar beter voor de beste versie willen gaan. Deze “Bella Ciao” past perfect in de 2Tone-geschiedenis. Die staat vol van maatschappijkritiek en politieke aanklachten die in een dansbare, zelfs feestelijke verpakking zitten.
Hun cover van “Pick It Up” van The Employees was reeds een schot in de roos. Deze “Bella Ciao” zal voor het brede publiek net iets verrassender zijn. Benieuwd wat The Skadillacs nog meer in petto hebben voor ons.
Bart Vincent zullen de oudere muziekliefhebbers nog kennen als de ene helft van het creatieve duo achter Thou. Met die band maakte hij eind de jaren ’90 en begin 2000 heel interessante indierock die vooral geliefd was bij muziekcritici en die de band een plek op Pukkelpop en Rock Werchter opleverde, naast bescheiden succes in Nederland. Nadien ging hij aan de slag als producer en opnametechnicus (Too Tangled, Inwolves, Kapitan Korsakov, Melanie De Biasio).
Als Vincent Starwaver stak hij in 2015 al eens de neus aan het venster, maar nieuw studiomateriaal bleef uit. Dat is er nu alsnog. Single “Gimme A Reason” is de voorbode van het album ‘Goodnight Honeybun’. Daarop krijgt Vincent de hulp van drie prijsbeesten: Alan Gevaert (2Belgen, Reena Riot, Arno, dEUS, …), Serge Hertoge (Liz Aku, Dirk Blanchart, …) en Steve Slingeneyer (Tracy Bonham, Tiga, Soulwax, Waldorf, …).
De track ligt grotendeels in het verlengde van dat van Thou: smoothe, emotionele indiepoprock met een twist. Ten opzichte van Thou zijn de synths verdwenen of toch veel minder prominent aanwezig. De twist zit grotendeels in de knappe outro. De kwetsbaarheid is gebleven.
Toen Thou ermee ophield, werd hun plaats al snel ingenomen door o.m. Balthazar, Warhaus en Intergalactic Lovers. Bands die misschien nooit een kans hadden gekregen zonder dat Thou de deuren naar de radio en de festivals opengebroken had.
Als Vincent Starwaver beroept hij zich niet op die erfenis, terwijl het commercieel vast interessanter zou geweest zijn om gewoon de oude bandnaam te kleven op een nieuwe band. Bart Vincent heeft zich altijd al laten omringen door talent, als aanvulling op zijn eigen ontegensprekelijke gave om popsongs met kleine, venijnige weerhaakjes te componeren. Welkom terug.
De Britse band North America klinkt heel hard als een nineties-band. Ze brengen op hun single ‘My Baby’s No ONe’s Girl’ een soort van slacker-dreamy Britpop die herinneringen oproept aan (de vroegste versie van) The Kooks, The Lemonheads en The Veils. Ook fans van Elbow en Editors zullen zich waarschijnlijk aan deze klassieke pop-parel kunnen verwarmen in de komende koude wintermaanden. Het begint wat onbeschaamd romantisch, wordt dan catchy, radiovriendelijk en innemend en op het einde krijg je nog onverwacht een knappe gitaarsolo.
https://open.spotify.com/album/7C8EahSvDcunbr6Vlf3eY7?si=wd3JpsCwTaGIdL7yGkhVnw
Nederlands 
Français 
