Claude Fontaine is een beetje een mysterie. Volgens het promopraatje van het label is het een jongedame uit Los Angeles met eerder toevallig een Franse naam. Op de hielen gezeten door liefdesverdriet zou ze in Londen een platenwinkel binnengestapt zijn, waar ze omvergeblazen werd door de reggae van Studio One en de oldschool bossa nova. Daarna ging ze op zoek naar nog overlevende muzikanten uit die periode en nam ze met hen en hun vrienden een album op.
Te mooi om waar te zijn? Daar lijkt het wel op. Het lijkt wel te kloppen dat Claude geen muzikale roots heeft en dat ze zich tot voor deze opnames vooral bezighield met haar looks op haar instagram-account. Moeten we ons daar zorgen over maken? Dat ook niet. Ondanks het flauwe verhaaltje is het debuutalbum van Claude Fontaine veelbelovend. Haar Jane Birkin/Lana Del Rey-achtige, zachte fluisterstem over die zwoele reggae en bossa nova doet wel meteen denken aan de Franse band Nouvelle Vague, maar Claude zingt dan weer Engels zonder vermakelijk Frans accent. En anders herinneren we ons wel Serge Gainsbourg die er een sport van maakte om jonge engelenstemmen te combineren met exotische ritmes. Met een artiestennaam als Claude Fontaine lijkt ze wel openlijk te hinten naar de tandem Birkin-Gainsbourg, maar dan blijft ze toch wat te braaf. Gainsbourg zou overigens minstens een paar expliciete verwijzingen naar seks in Claude’s lyrics gedropt hebben, en die zijn hier niet te vinden.
Fontaine’s lyrics over stukgelopen relaties en gebroken harten zijn niet bijzonder origineel en kunnen weinig beklijven, maar dat was waarschijnlijk ook niet het opzet. Nochtans heeft de jongedame uit Los Angeles best wel wat politiek-correcte interesses, als we mogen afgaan op haar accounts op facebook en instagram. Die komen misschien bovendrijven op een volgend album. Laten we haar dus vooralsnog het voordeel van de twijfel geven.
De muzikanten die Claude begeleiden, zijn meesters in hun vak. Namen en referenties oplijsten zou ons te ver leiden, maar Steel Pulse en Sergio Mendes zouden toch bij iedereen een belletje moeten doen rinkelen. Het is daarom dan ook een klein beetje jammer dat zeker het reggae/rocksteady/ska-luik van dit debuut tekstueel niet verder geraakt dan liefdesverdriet. Als je dan toch de geest van Studio One naar boven haalt, steek dan minstens ook het verzet en het vuur van die gloriedagen in je songs. In het bossa nova-luik past het zwoele gehijg van juffrouw Fontaine dan weer wel helemaal in het plaatje.
De beste momenten zijn “Cry For Another” en “Hot Tears” in het reggae-luik en “Pretending He Was You” en “I’ll Play The Fool” in het bossa nova-luik.
Dit debuutalbum kan nog niet over de hele lijn overtuigen, maar iets zegt me dat we nog meer zullen horen van deze Claude Fontaine.
Met een bandnaam als De Dode Hond In Uw Kelder schreeuw je een beetje om aandacht. Dan moet je wel ook de verwachtingen kunnen inlossen. Dat lukt perfect met de eerste single van dit Leuvense vijftal. De buzz rond deze band is terecht.
Tekstueel zitten die van De Dode Hond In Uw Kelder in het spoor van Kommil Foo, Augustijn (Vermandere), Elvis Peeters en De Brassers. Het vrolijke pianootje duwt deze single wat meer in de richting van Kommil Foo, terwijl een diepere bas en een dikke laag donkere synthrock deze track een hele eighties-vibe hadden kunnen geven, meer naar Whispering Sosn De melodielijnen, de zanglijnen en de tekst lijken daar om te smeken.
Productioneel valt er nog wat winst te halen bij de volgende singles of het debuutalbum (drumopnames, mix, …). De elektrische gitaren die in de bio bij deze single aangekondigd worden, zitten nog veel te ver weg.
Maar wat een tekst. Breekbaar, onbeschaamd en met een heel treffende woordkeuze. En wat een knappe grunge-compositie met die heerlijke stil/luid-afwisseling. Laat ons hopen dat deze Leuvenaars nog meer van dit in huis hebben.
Blak Juju is een Belgische band met o.m. drummer Dirk Jans (De Mens en Brasseur), zangeres Sibyl Jacob (Moiano, DJ4T4), DJ Dirk Swartenbroekx (Buscemi), zanger/rapper TD Rankin (Steve Emmanor) en bassist Ben Brunin (Vive La Fête, Isolde & Les Bens). De bandnaam telt één ‘c’ minder dan Black Juju, de song van Alice Cooper.
Blak Juju wil dub, reggae, electro en dance op een originele en exotische wijze blenden tot oververhitte dansvloerhits. Op hun eerste single, het vorig jaar uitgebrachte “Murder Style”, lukte dat wonderwel. Op deze nieuwe single, een cover van het Britse one-hit-wonder The Korgis, lukt dat al veel minder. Vooral omdat je hier geen band aan het werk hoort. Dit klinkt eerder als Buscemi featuring Sibyl Jacob. Ook zijn de dub en reggae nauwelijks te bespeuren. Heel vaag zit hier iets in van een soundsystem, maar de overheersende beats klinken veel te Europees en dat kunnen de super-zwoele vocalen niet verhelpen. Jammer, want deze cover leende zich perfect voor slome, loungy reggae of hitsige dancehall.
Toch blijf ik nog benieuwd naar het album dat later dit jaar zou moeten volgen.
Eind vorig jaar waren we al redelijk onder de indruk van “The Mountain”, de debuutsingle van El Mischi, het pseudoniem van Bart Michiels. Zijn - toen - fluwelen stem en zachte piano-poprock had raakpunten met The Nits, Slow Pilot en Jasper Steverlinck. Als tekstschrijver had hij nog wat werkpunten.
El Mischi heeft op “Wake Up” zijn troeven nog beter uitgespeeld en een inhaalbeweging gemaakt voor de werkpuntjes. De lyrics zijn deze keer heel to the point. Vooral productioneel is deze tweede single een hele sprong vooruit. De melancholische piano werd ingeruild voor een sfeerzetting die in dikke lijnen op het canvas getrokken werd. Ook zingt El Mischi hier een duet met zichzelf: het zachte, bijna fluisterende fluweel van “The Mountain” wordt deze keer opgedeeld in een hoge kopstem en een lage buikstem die netjes over elkaar gelegd werden. Knap gevonden voor iemand die het meeste alleen bedenkt. In de lage regionen komt El Mischi in de buurt van Tamino. Naar het einde toe haalt hij - een beetje als bij de vorige single - heel hoog uit. Misschien nog iets hoger en dus straffer dan de vorige keer.
Nog een paar van dergelijke sterke nummers als “The Mountain” en “Wake Up” en dan mag dat debuutalbum gaan komen.
Waar ze de artiesten blijven halen bij MayWay Records weet ik niet, maar feit is dat er de laatste maanden de ene na de andere veelbelovende artiest voorgesteld wordt. Maar ons hoor je niet klagen want de kwaliteit is steeds weer aanwezig.
Zo ook met deze band van de Belgisch-Nederlandse Galine Diana Kuyvenhoven. Ze geeft o.a. zang, koorzang en kunstgeschiedenis aan Academie Kunsthumanoria in Brugge.
Galine begon oorspronkelijk als een bescheiden soloproject maar het groeide al snel uit tot een volwaardige band. Esther Coorevits en Wouter Vandersyppe (beiden van I Will, I Swear) alsook Jan Verstraeten en Sven Sabbe (Uncle Wellington) werden vaste leden van de band.
In april 2018 bracht ze een EP uit die niet onopgemerkt voorbij ging waardoor ze ‘artist in residence’ werd in Het Wilde Westen-De Kreun. Dit in navolging van Mooneye. Eind vorig jaar kregen we de uitstekende single “Endless” en nu is er dus een nieuwe single “Gravity”. Hiermee bewijst ze al het goede van ervoor: een mooie en krachtige stem gegoten in moderne indiepop-songs. Haar stem is heerlijk warm en soulvol bij momenten. Het nummer is even sterk als haar voorganger. Catchy en met de nodige diepgang.
Met Galine is er bij het Kortrijkse label nog een klasse band aan boord. De tijd is rijp voor een full album lijkt mij.
Drie Nederlanders met een verleden in andere bands zijn gestart met The Kryng, een band die openlijk schatplichtig is aan de Britse garagerock van de jaren ’70. Heel basic in opzet en toch een mooi vol garage-geluid met licht psychedelische accenten. Denk aan The Kinks, The Troggs, The Move en de Beatles in hun begindagen.
Het trio zet niet alleen het juiste geluid neer, ook de melodie, de bewegingen in de muziek, de lyrics en de vibe zitten goed en dat hoor je toch maar zelden bij bands die naar dit tijdvak teruggrijpen. B-kantje Another Love kan net iets minder bekoren, maar daarvoor is het ook een B-kantje.
Dat mag je zelfs letterlijk nemen, want deze single is enkel op vinyl verkrijgbaar. En dan nog in een beperkte oplage. Een fantastische single van The Kryng. Hier willen we meer van horen.
Left Eye Perspective is ontstaan in Gent. Ze spelen al geruime tijd op allerlei Vlaamse podia. Vorig jaar wonnen ze het rockconcours van Lokale Helden in Oost-Vlaanderen in Jeugdhuis Asgaard. Dit is nu pas hun eerste EP dat ze op de wereld loslaten. In 2017 was er hun eerste single “The Wanderer”, een zeven minuten lange rollercoaster van riffs. Left Eye Perspective maakt progressieve metal met zware riffs en invloeden van stonerrock en grunge.
De band bestaat uit bassist Jelle De Bock, Kim Berghe (lead guitar), Kristof Loockx (guitar en vocals) en drummer Tony Goethem. Op ‘Defiance’ presenteren ze ons vier tracks.
“Conjura” is de single die dit EP-tje moet promoten. Een prachtige track die zowel door de metal als de grunge beïnvloedt werd. De song zit goed in elkaar en bevat de nodige ritmewissels. De zang is aangenaam en doet bij momenten wat denken aan Alice In Chains. Het thema doorheen de vier songs gaat grotendeels over het verwerken van verdriet en verlies. Een soort van conceptalbum eigenlijk. “Conjura” gaat over het omgaan met de zelfmoord van een vriend terwijl “Death of The Sun” het onderwerp van depressie en gekte aansnijdt. Ook “Vendetta” kan als single dienen. Een geweldige gitaarsound, een strakke ritmesectie en met een catchy zang. Dit geldt ook voor de andere twee tracks. Een machtige ep dat naar meer doet smaken.
Snedig, meeslepend, vet en catchy! Ik ben al helemaal mee. Ik moet ze dringend eens live aan het werk zien. Dat treft want ze staan binnenkort nog enkele malen op een Vlaams podium. Check maar eens hun facebookpagina.
Kobe Sercu is een nieuwe naam in de boomende West-Vlaamse dialect-pop. Er moet daar toch iets in het water zitten, want ook deze Sercu is een songsmid van de zuiverste soort. Misschien een beetje traditioneler dan Augustijn of Ertebrekers, maar met minstens zoveel talent om een pakkende tekst te schrijven. Deze single en ander werk van Kobe Sercu doen mij meteen denken aan Astrid Nijgh, de schrijfster die Boudewijn De Groot groot maakte, en anders wel aan een monument als Willem Vermandere of Dimitri Van Toren.
Kobe Sercu werd ‘ontdekt’ door Luk Alloo in zijn programma Alloo In De Nacht. De mediafiguur gaf hem meteen een budget om een eerste single op te nemen. Dat werd“Kom Bluf Gerust”. Sercu wordt hierop begeleid door een band met vier zijn broers, met daarbij ook acteur Mathias Sercu van Eigen Kweek. De single is de voorbode van een compleet album, als er via crowdfunding genoeg centen bij elkaar gehaald worden.
Afgaand op de melancholische americana van “Kom Bluf Gerust” en de West-Vlaamse vertaling van Green On Red en Jackson Browne zou het gewoon jammer zijn mocht dat album er niet komen.
https://crowd.hellobank.be/nl/projects/kom-bluf-gerust-cd?ciid=hc:shorturl
Tien Ton Vuist is een rockduo uit Oudenaarde dat eind vorig jaar zijn eerste EP ‘Bidole’ losliet op de wereld. We merkten toen dat het aanbod songs ging van Ben Folds Five en Black Keys tot Pixies en Death From Above 1979.
Op hun nieuwe single “Best Plan Ever” trekken ze volop de kaart van het eerste deel van die referenties. Deze single zou het in de jaren ’90 prima gedaan hebben op de Amerikaanse collegeradio’s, waar ze toen wild werden van Lemonheads, Teenage Fanclub, REM, Weezer en Ben Folds. Productioneel en inhoudelijk (de lyrics) is deze “Best Plan Ever” een grote stap vooruit. Deze single heeft een mooi vol geluid en het toevoegen van dat heel basic orgeltje op het einde trekt ons helemaal over de streep. Dit is voer voor de Afrekening van StuBru.
Weerman is één van de vaste waarden van het Gentse label Vuilbak. Op de nieuwe EP ‘Mopszu’ vind je vier tracks die zich ophouden op de grens tussen loungy/laidback triphop, soundscapes en minimal elektro. “Beekje” begint inderdaad met het geluid van een kabbelend beekje, maar wordt al snel opgewerkt met een misschien net-niet dansbaar en toch heel smooth urban ritme. “Passa Gier” is al wel dansbaar, toch voor loungy afterparty’s. Deze track smeekt om een korte vocale gastbijdrage van een van zelfvertrouwen overlopende jazzclub-zangeres, maar dat zou uiteraard te veel commerciële uitverkoop zijn voor een release op Vuilbak.
‘Mopszu’ gaat meer naar de minimal elektro en sluit meer aan op het vroegere, meer weerbarstige werk van deze Weerman. Kaal en minimal, maar toch warme beats. Het afsluitende “Dubbieus” maakt zijn titel helemaal waar. Mysterieuze elektro, mooi in uitgewerkte laagjes over elkaar met telkens een ander ritme dat je aandacht trekt.
Als geheel behoren deze vier tracks tot het meest toegankelijke werk van Weerman. Toegankelijk, maar toch zonder commerciële toegevingen, zoiets.
Elektro/Dance
Mopszu EP
Weerman
Witchlords is een nieuwe Vlaamse powermetalband met een sterk debuutalbum: ‘Demons In The Dark’. Ze komen niet helemaal uit het niets, want zowel zanger-gitarist Kristof als drummer Thomas komen van bij heavymetalband Point Fifty. Kristof deed ook nog eens de bas erbij en zelfs het artwork. Live wordt het duo nog aangevuld tot een vierspan, zodat Kristof zich helemaal kan toeleggen op de hoge toppen die hij scheert met zijn stem.
Hij gaat zo hoog als de jonge Rob Halford en kan dat ook nog eens heel lang volhouden. Ook zijn ‘gewone’ zangstem is dik in orde. Muzikaal zit alles op de juiste plek bij Witchlords. Ze zitten in het spoor van het vroege werk van Europese powermetalbands als Helloween, Blind Guardian en Primal Fear en kruiden dat nog wat met extra-agressieve gitaren en drums die de snelheid niet schuwen. Inzake productie laten ze misschien nog een aantal punten liggen, maar aan de andere kant hebben ze wel zowat alles gehaald uit deze laptop-productie wat er uit te halen viel.
Inhoudelijk gaat het hier over veldslagen en heldendaden, wat ook al heel klassiek is voor powermetal. De twee van Witchlords houden daarbij van tabletop wargaming, zodat ze niet ver moeten gaan zoeken voor inspiratie. Andere heel goede tracks zijn “Hero’s Fate” en “Chaos. D”.
Het was lang geleden dat er nog eens een nieuwe Belgische powermetalband de neus aan het venster stak, maar dit is wel meteen raak. Benieuwd of ze dit live kunnen waarmaken en vooral benieuwd wat Witchlords zou doen in een ‘echte’ studio.
“The Keg” is de eerste track van de EP ‘The Dead People’ die later dit jaar uitkomt. Net als op eerder werk van deze Limburgse band krijgen we hier opnieuw diep-donkerblauwe melancholie en huilende en treurende gitaren. Het is prachtig hoe Marino Roosen een schijnbaar banale break-up vertaalt naar een doodernstige en diepdroeve ballad: een meisje vertelt haar partner dat voor haar het vat (the keg) af is. Bonfire Lakes maakt er op een vreemde manier toch een oprechte song van. De gitaren worden in het huilen nog naar de kroon gestoken door een paar breekbare pianotoetsen en de zoet-zacht scheurende fluwelen stem van Roosen, tussen praten en zingen in.
Voor fans van Portland, Bony King Of Nowhere, Mooneye, Isbells, And Then came Fall, SJ Hoffman, The War On Drugs en Milo Meskens
Belgium
https://www.bonfirelakes.com/
Facebook : https://www.facebook.com/Bonfirelakes/
Bandcamp : https://bonfirelakes.bandcamp.com/
“Weslanda” is de nieuwe single van Tristan, het alter-ego van zangeres, songwriter en producer Isolde Van den Bulcke. Het is de voorbode van de EP ‘Delidoumia’ die in maart 2019 uitkomt.
Met “Weslanda” zet Tristan zichzelf in het rijtje van SX, Oscar & The Wolf, Uncle Wellington, Uma Chine en Wwwater. Het rijtje van donkere en tegelijk arty new urban elektropop, maar hier dan nog net iets minder dansbaar en minder vlot toegankelijk voor het brede publiek.
Tristan heeft een eigen Spotify-lijst met inspiratiesongs en die bevestigt onze vermoedens na het horen van de single: jazz in een hoofdrol, maar minder dan op de vorige EP van Tristan, en daarnaast eigenzinnige artpop zoals FKA Twigs en Dijf Sanders. Eigenlijk kan je nog verder terug in de vaderlandse muziekgeschiedenis een goed referentiepunt vinden: “Zanna” van Luc Van Acker en Anna Domino. Denk ook, voor wie oud genoeg is, aan Luna Twist, 2 Belgen en Lavvi Ebbel.
De Brit Michael Jablonka speelde enkele jaren in de begeleidingsband van superster Michael Kiwanuka en probeert onder die vleugels uit te komen. “Papier-Mâché” is reeds zijn vijfde single dit jaar en misschien wel de beste in het rijtje. Eerder waren er “Flump” (Smashing Pumpkins meets Tame Impala), “I Found You” (een mix van neo-soul, blues en indie-pop), het grungy “Peacefully” en het dromerige “Mantra”. Die laatste single doet mij wat denken aan DaDaWaves.
Jablonka is een degelijke componist in elk van de aangehaalde genres. Op de nieuwe single “Papier-Mâché” toont hij voor het eerst (toch in die rij van singles) dat hij een heel goede gitarist is. Maar dat is niet genoeg om er een oorwurm van te maken. Daarvoor zit de solo te ver achteraan verstopt. De lyrics en de bezongen thema’s zijn een beetje doorsnee en Jablonka’s stem is eveneens een passe-partout. Toch is er een stemmetje dat fluistert dat deze Brit wel eens zou kunnen uitgroeien tot een grote artiest. Dan moet hij wel één duidelijke richting kiezen en niet steeds het geweer van schouder veranderen.
Nederlands 
Français 
