Petit Jean is een Nederlandstalige rapper en slamdichter uit Brussel. Na twee albums uitgebracht te hebben met het hiphopcollectief Soundrascalz lanceert hij zijn eerste soloproject en dat is de EP ‘Emceeclopedie’. Deze EP bundelt doordachte rapteksten met oprechte slamgedichten. Het verschil tussen slam en rap is ruimer dan dat, maar hier is het opvallendste verschil dat slam rap is zonder beats of muziek.
Qua Nederlandstalige rap uit Brussel ligt de lat al een paar jaar hoog, dankzij o.m. Stikstof en Zwangere Guy. Op “Wie Ben Ik” krijgen we een prima introspectieve rap waarin de rapper toch wat in zijn ziel laat kijken en met een paar leuke woordspelingen, ergens tussen Brihang en Zwangere Guy in. “Altijd Beter” maakt minder slachtoffers, maar is best onderhoudend. “Simpel” is dan weer scherper van pen, in contrast met de smoothe pianosample. De slam-gedichten van “Oploskoffie” en “Ouder” vergen wat meer concentratie van de luisteraar, maar daar krijg je dan ook wel wat diepere gedachten en overpeinzingen voor terug.
Goed dat Petit Jean op deze EP mooi afwisselt tussen rap en slam. Hij excelleert eerder als slam-dichter, maar het is maar de vraag of Vlaanderen, Brussel, België, … klaar is voor een volledige EP of album met enkel slam.
“The Mermaids of Bergsjøn” is na “Melomania” de tweede single in de aanloop naar album ‘Coral Dusk’ van Sohnarr, de nieuwe nom de plume van Patricia Vanneste, de vroegere violiste van Balthazar.
Als violiste in een rockband ben je doorgaans veroordeeld tot een rol in de marge, met in het beste geval enkele waardevolle accenten en melodieën. In deze single staat de viool helemaal centraal, met slechts wat zuinige pianotoetsen en nog zuiniger productionele ingrepen erbij. Geen zang, geen drum, geen bas. Qua sfeer roept dit herinneringen op aan de instrumentale passages van Agnes Obel, James Blake, Usi ES en Madredeus. Meestal weemoedig, soms licht speels, maar altijd verhalend op een cinematografische manier, en overhellend naar het neoklassieke. Het is begeesterend en intrigerend. Deze meermin-pastorale is mooi in al zijn eenvoud, op een veel kwetsbaarder manier dan “Melomania”.
Mooi dat hiervoor nog tijd en budget wordt vrijgemaakt bij een label, want een groot publiek bereiken zal niet makkelijk zijn. Of het zou moeten via de soundtrack van een film of tv-serie. Met een speelduur van 6,5 minuten is zelfs Radio 1 geen garantie, maar al beter dan “Melomania” dat - voor een single - ruim 10 minuten vult, maar dan wel met zang en meer instrumenten. Benieuwd naar dat album.
Lil Delle en Exo zijn te jong om de hoogdagen van ’t Hof van Commerce meegemaakt te hebben, toch waagt dit nieuwe Izegemse duo zich meer dan 20 jaar na ‘Dommestik & Levrancier’ met meer branie dan talent aan rap en hiphop in hun eigen dialect. Officieel gaat deze ‘Delle’ over frikandellen, maar je moet niet van Izegem zijn om daar ook andere toespelingen achter te zoeken. Grappig is het al zeker, als het al niet gewoon voor de grap is dat dit werd uitgebracht.
Er moet nog flink wat geschaafd worden aan de rhymes en vooral aan de beats, maar als twee tieners dit met niet veel meer dan een laptop voor elkaar krijgen, zit er misschien wel meer in. Lil Delle als de nieuw Kowlier?
https://www.youtube.com/watch?v=mZJSUhmlPvg
Elke keer als we iets voorgeschoteld krijgen van het label Wagonmaniac Music zijn dat meestal pareltjes van platen gebracht door artiesten die eigenzinnig hun ding doen, soms overgoten met veel sausjes van absurditeit. Dat is in bepaalde mate met deze EP ook het geval. Apparaat is een minimal newwaveband ontstaan uit het meesterbrein van Bart Willems. Ook bekend van postpunkband Ono Scream. Hij laat zich voor dit project bijstaan door bassist Rudi Mertens en synthesizerspeler David De Smet. Het trio doet niet aan toegevingen, ze brengen een potje newwave alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen en komen daar zelfs mee weg.
“Neo Woods” zet al de toon van deze EP. We doen niet graag aan name dropping, maar halen ons prompt een band als Fad Gadget voor de geest bij “Meaningless” of “Submission”. Ook The Neon Judgement komt om de hoek kijken. Vernieuwend is dat allemaal niet. Maar net door een zo technisch hoogstaand pareltje uit te brengen, waarbij duidelijk naar die gouden tijden wordt verwezen, klinkt Apparaat ook niet gedateerd. Daardoor draaien we deze EP ook graag grijs. Doen we onze puntschoenen aan en gaan aan het dansen alsof, inderdaad, die jaren '80 nu pas zijn begonnen. Ook bij de daaropvolgende songs als “Hell Of A Moment”en het opzwepende “109” is dat de rode draad.
Apparaat doet de newwave- en postpunkmuziekstijl herleven, binnen een aanstekelijke omkadering die op de dansspieren inwerkt. Hierop stil zitten is onmogelijk. Net het feit dat Bart en de zijnen dit doen op een eigenzinnige wijze, zonder om te kijken, trekt ons nog het meeste over de streep. Dat ze daardoor een zoveelste newwave-opleving bieden binnen dat grote bos vol postpunkbomen stoort daardoor evenmin. Een band en schijf om te koesteren als je houdt van newwavebands die buiten de grenzen kijken van die muziekstijl, maar ook durven teruggrijpen daarna zonder gezichtverlies te lijden.
Apparaat EP
Apparaat
Wagonmaniac Music
Sleath is een Gentse singer-songwriter die excelleert als sloppy lo-fi singer-songwriter. Hij heeft zijn heel eigen ritme, frasering en rijmschema’s waar je een beetje aan moet wennen, maar als je daar doorheen kan kijken (of eerder luisteren), vind je pareltjes van oprechte emotie. Hij beperkt zich doorgaans tot in z’n slaapkamer opgenomen tracks met enkel zang en gitaar. Hij probeerde al eerder om drums toe te voegen, maar dat was misschien niet wat hij zocht.
Single “Pour Me Out” heeft een leuke pianolijn als extra. Een heel cleane en volmaakte pianolijn als contrast voor zijn slordige riffjes en dat werkt heel goed samen. Zo komt Sleath in de buurt van - wie kent ze nog - The Sands met hun “April & June”. Heel leuk is de noise-fuzz-uithaal op het einde, maar die wordt genekt door een fade out die voor mij te vroeg komt. Lekker tegendraads en eigenwijs, daar zijn altijd liefhebbers voor te vinden.
Het B-kantje is een cover van “I Want To Be Cold” van The Microphones. Met dezelfde aanpak als voor “Pour Me Out” en met de piano misschien nog iets prominenter aanwezig. Het begint als een lo-fi-versie van James Blake’s “There’s A Limit To Your Love” maar naar het einde toe wordt alsnog een versnelling hoger geschakeld, terwijl de aangehouden traagheid tot dan net een mooie spanningsboog opleverde.
Het artwork lijkt te verbeelden dat het om muziek gaat ‘met een hoek af’, of zoeken we het daarmee te ver?
De productionele keuzes die Sleath maakt liggen niet voor de hand. Hij ontwijkt de geijkte paden met de hardnekkigheid van een ultraloper en komt zo uit in een eigen universum, met eigen definities van schoonheid. “I Want To Be Cold” moet zowat het meest toegankelijke nummer uit zijn verzamelde oeuvre zijn, maar dat dat dan een B-kantje wordt, wil waarschijnlijk ook zeggen dat het aankomende album (‘Thoughts Too Thick To Think’) niet in die richting zal gaan. Toch zijn we benieuwd naar dat album.
Ook de tweede single van de Belgische Skadillacs is een cover. “Bella Ciao” zou oorspronkelijk een lied van de Italiaanse verzetstrijders in WO II zijn, maar het is ook mogelijk dat het lied nog ouder is. Het nummer werd al vaak gecoverd en al meermaals door ska-bands. De versie van The Skadillacs is één van de betere ska-versies, met veel gevoel voor drama en ritme. Een heel heldere productie ook, waarbij je nog elk instrument duidelijk kan onderscheiden. Het is dansbaar en opruiend, precies zoals het bedoeld is. Als je dan toch voor covers gaat, kan je maar beter voor de beste versie willen gaan. Deze “Bella Ciao” past perfect in de 2Tone-geschiedenis. Die staat vol van maatschappijkritiek en politieke aanklachten die in een dansbare, zelfs feestelijke verpakking zitten.
Hun cover van “Pick It Up” van The Employees was reeds een schot in de roos. Deze “Bella Ciao” zal voor het brede publiek net iets verrassender zijn. Benieuwd wat The Skadillacs nog meer in petto hebben voor ons.
Bart Vincent zullen de oudere muziekliefhebbers nog kennen als de ene helft van het creatieve duo achter Thou. Met die band maakte hij eind de jaren ’90 en begin 2000 heel interessante indierock die vooral geliefd was bij muziekcritici en die de band een plek op Pukkelpop en Rock Werchter opleverde, naast bescheiden succes in Nederland. Nadien ging hij aan de slag als producer en opnametechnicus (Too Tangled, Inwolves, Kapitan Korsakov, Melanie De Biasio).
Als Vincent Starwaver stak hij in 2015 al eens de neus aan het venster, maar nieuw studiomateriaal bleef uit. Dat is er nu alsnog. Single “Gimme A Reason” is de voorbode van het album ‘Goodnight Honeybun’. Daarop krijgt Vincent de hulp van drie prijsbeesten: Alan Gevaert (2Belgen, Reena Riot, Arno, dEUS, …), Serge Hertoge (Liz Aku, Dirk Blanchart, …) en Steve Slingeneyer (Tracy Bonham, Tiga, Soulwax, Waldorf, …).
De track ligt grotendeels in het verlengde van dat van Thou: smoothe, emotionele indiepoprock met een twist. Ten opzichte van Thou zijn de synths verdwenen of toch veel minder prominent aanwezig. De twist zit grotendeels in de knappe outro. De kwetsbaarheid is gebleven.
Toen Thou ermee ophield, werd hun plaats al snel ingenomen door o.m. Balthazar, Warhaus en Intergalactic Lovers. Bands die misschien nooit een kans hadden gekregen zonder dat Thou de deuren naar de radio en de festivals opengebroken had.
Als Vincent Starwaver beroept hij zich niet op die erfenis, terwijl het commercieel vast interessanter zou geweest zijn om gewoon de oude bandnaam te kleven op een nieuwe band. Bart Vincent heeft zich altijd al laten omringen door talent, als aanvulling op zijn eigen ontegensprekelijke gave om popsongs met kleine, venijnige weerhaakjes te componeren. Welkom terug.
De Britse band North America klinkt heel hard als een nineties-band. Ze brengen op hun single ‘My Baby’s No ONe’s Girl’ een soort van slacker-dreamy Britpop die herinneringen oproept aan (de vroegste versie van) The Kooks, The Lemonheads en The Veils. Ook fans van Elbow en Editors zullen zich waarschijnlijk aan deze klassieke pop-parel kunnen verwarmen in de komende koude wintermaanden. Het begint wat onbeschaamd romantisch, wordt dan catchy, radiovriendelijk en innemend en op het einde krijg je nog onverwacht een knappe gitaarsolo.
https://open.spotify.com/album/7C8EahSvDcunbr6Vlf3eY7?si=wd3JpsCwTaGIdL7yGkhVnw
Het Britse bandje Black Calavera gooit over het Kanaal hoge ogen en wil nog voor de Brexit ook Europa overstag laten gaan. Het klinkt een beetje als de Arctic Monkeys met een dame achter de microfoon. Charlie heeft een lekker Brits accent (ik gok op Londen, maar wie ben ik?) en doet me voorts wat denken aan Shirley Manson van Garbage. De lyrics zijn een klassiek boy-meets-girlverhaal, maar zelfs dat werkt nog altijd. De band weet hoe een radiovriendelijke track in elkaar zit. Het is een beetje een klassiek rockconcept dat je ook bij The Kooks vindt, maar Black Calavera brengt het met zoveel branie dat je ze die radiohit meteen gunt.
https://www.youtube.com/watch?v=qvZUhBt4zaE
Red Gaze is een kruising tussen The Kids en Red Zebra die uit Oostenrijk komt. Het geluid van de band is puur en onversneden anarchopunk uit de jaren ’80 aangelengd met postpunk uit hetzelfde tijdvak. Deze EP op cassette bevat slechts drie songs, met “Primitive Instinct” als het perfecte huwelijk tussen de twee genres. Op “Hotel Rehab” is het overwicht voor de punk, terwijl op “Blister Blaster” de weegschaal overhelt naar de postpunk.
Het is niet alleen dat ze de tijdsgeest en de sound heel juist weten te vatten, ze doen dat ook nog eens met stevige lyrics en een catchy of toch meezing/meebrulbaar refrein. Zeker “Blister Blaster” is wat dat laatste betreft top. Ze brengen het ook met een sense of urgency die we alleen in de jaren ’80 gekend hebben.
Dit is het soort band dat het W-Fest-publiek zou moeten ontdekken, al vermoed ik dat de eerste stappen in ons land eerder via de Kinky Star zullen verlopen.
De West-Vlaamse metalband Enchantress heeft het voor oldschool heavy metal. Op hun jongste EP ‘Power’ laten ze horen dat de liefhebbers van het genre niet moeten wachten tot dinosauriërs als Iron Maiden of Iced Earth nog eens een album uitbrengen om hun pensioen aan te dikken. Dit genre leeft nog en er zijn genoeg bands met genoeg talent die uit de schaduw mogen treden.
Enchantress heeft op deze EP heel wat sterke muzikale composities, een uitstekende zanger, prima gitaristen en drumster Elizabeth die al dat klassiek gepingel de 2ste eeuw inmept met soms niet voor de hand liggende ritmes en partijen.
Vooral de songopbouw is sterk: klassiek en toch niet cliché, wat een hele prestatie is als je jezelf wil meten met klassiekers die echt iedereen kent. De hooks en breaks zitten waar ze moeten zitten en de goede ideeën worden niet nodeloos uitgemolken. Echt vernieuwend is het uiteraard niet, maar je hoort ook geen geen platte kopieën. De meeste refreinen kan je al bij de eerste luisterbeurt meebrullen. De tracks waarvan ik het meeste onder de indruk ben, zijn titeltrack “Power”, “Architects Of Fear” en “Cradle Of Life”. Als bonus is er een cover van The Beast van de band Randy. Alleen een beetje jammer dat ze stoppen bij zeven tracks. Zes eigen nummers en één cover (“The Beast” van de band Randy) delen we nog net in bij de EP’s. Met één track extra was dit een album.
Eén of twee tracks extra zou geen overbodige luxe geweest zijn. Ideeën hebben ze genoeg bij Enchantress. In die mate zelfs dat de knappe vondsten elkaar soms voor de voeten lopen en je als luisteraar er goed het kopje moet bijhouden. Maar dat maakt het tegelijk interessant: je ontdekt bij elke luisterbeurt nog iets nieuws.
Om de uit Klein Sinaai afkomstige band LowMad voor te stellen citeren we even de introductie op de vi.be-pagina van deze band: ''We are LowMad, We started in need of making music we love. Tom, Christof, Knette & Philip. Our roots are our influences: stoner, metal, sludge, punk, grunge, doom riff ’n is what we love to do. Cheers!!'' Dat zijn zo van die introducties die me altijd overtuigen om een band dan ook eens uit te checken. Ondanks dat het hier gaat om een vrij jonge band hebben elk van de leden toch al wat watertjes doorzwommen. En dat hoor je dus ook terug in dat album 'LowLand', op de markt gebracht april.
Bereiding: Neem een grote scheut stoner, voeg daar veel snuifjes sludge aan toe. Laat het overkoken tot het 'punk'-kookpunt is bereikt. Goed schudden en heet opdienen binnen een doom-sfeertje. Dat is in het kort hoe deze 'LowLand' in elkaar steekt.
De eerste song, “Jackie”, is een vuurpijl die vol in je gezicht tot ontploffing komt. Waarna we zijn vertrokken voor een helse, gevarieerde rit waarbij ook wel enige heilige huisjes worden omvergegooid. Dit alles zonder dat er een ongeordende chaos ontstaat, integendeel. En dat is wel heel straf. Nee, deze heren weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. “These Bleeding Words” knettert als een haardvuur op een koude winteravond en verwarmt je hart tot dat kookpunt is bereikt.
De band slaat ook aan het experimenteren met al die muziekstijlen, dat is een ander opvallend element dat we terugvinden op daarop volgende songs als “Vibes”, “Raise” en “Learn To Live”. Die laatste start als een punksong en mondt uit in een verschroeiende samensmelting van een doom/grunge/stoner en sludge-allegaartje. Pure klasse!
Echter het grootste pluspunt is dat deze band bestaat uit één voor één topmuzikanten en een zanger die zich rot amuseren in de band. Het spelplezier loeit vanaf de eerste tot de laatste song uit de boxen. De bandleden vullen elkaar dan ook blindelings aan, alsof ze al veertig jaar samen spelen. Wat opbouw van elk van die best lange songs betreft, valt er dus nergens een speld tussen te krijgen. Ondanks die perfectie, voelt het echter niet aan alsof deze band een routineklus aflevert. Nee, eerder amuseren deze jongens zich volop als kinderen in een speelgoedwinkel. Bij elke riff voel je een adrenalinestoot van jewelste ontstaan, waardoor je van je sokken wordt geblazen; waarna een vocale aankleding je koude rillingen bezorgt. Op een verschroeiende wijze wordt de luisteraar een spiegel voorgehouden. Maar dit eveneens overgoten met de nodige dosis humor.
Voeg uiteenlopende artiesten, uit al even uiteenlopende muziekstijlen samen en laat ze gewoon hun gang gaan. Dan ontstaat een soort magie die doom verbindt met punk, aangevuld met enorm veel scheppen grunge en sludge. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, slaat de band dan ook spijkers met koppen.
LowMad is zonder verpinken de perfecte band om jouw sludge- of punkavond met een knal van formaat af te sluiten, want na al die mokerslagen en knetterende vuurballen zal geen enkel dak er nog opliggen.
Tracklist: Jackie 06:51; These Bleeding Words 05:53; Narcistic Rage 04:40; LowLand 04:08; Vibes 05:20; Raise 05:37; Learn To Live 05:57; Disobedient Slavery 05:21; Stuck Inside My Head 07:18
Voor wie graag voortdurend vertoeft in intensieve duisternis zijn er op muzikaal vlak genoeg bands en artiesten die je door middel van hun muziek de mogelijkheid bieden dat te ervaren. Rook is zo een schoolvoorbeeld van een band die duisternis brengt in golvende bewegingen. De Gentse band bracht een eerste EP op de markt met de veelzeggende titel 'I'. Daarop staan drie songs die elk aspect van dat ontwerp 'duisternis' uit de doeken doen.
Zo word je bij “No Ocean” in eerste instantie binnen een eerder intieme en breekbare omgeving tot zen gebracht. Uiteraard allemaal binnen een donkere omkadering. Een streepje licht valt nergens te bespeuren. Net als we willen schrijven dat er geen dreiging uitstraalt, worden alle registers plots compleet opengetrokken en lijkt het wel dat de poorten van de Hel worden opengezet met alle apocalyptische gevolgen van dien, waarna die broze rust prompt wederkeert. Zo gaat deze song op en neer, van links naar rechts, met golvende bewegingen waardoor uiteenlopende emoties worden aangesproken.
Tijdens “Unreach” komen strijkers naar boven. Dat zorgt voor een akelige atmosfeer, het gevoel alleen te zijn in een donker bos, omgeven door mystieke wezens die elk moment je het leven zullen ontnemen. Dat is toch wat wij ons daarbij voor de geest halen. Rook slaat aan het experimenteren met duisternis en verheft dat daardoor tot een soort kunstvorm. We wisten niet dat dit kon. Maar deze band bewijst het in circa negen minuten. We voelen ons hart bonken van pure angst, maar niet doordat de geluidsmuren worden afgebroken. Langzaam maar zeker voelt die dreiging aan als donkere walmen die je de keel dichtknijpen. Letterlijk wel te verstaan. Waardoor je, eens bevangen door die rook, een beklemmend gevoel krijgt vanbinnen. Vergelijkbaar met opgesloten zitten in een donkere en rokerige kamer. Waar dreigende geluiden uit de diepte je letterlijk tegemoet komen. Op het circa tien minuten lange “Tantalize” wordt datzelfde beklemmende gevoel van onmacht alleen maar sterker doordat de band elementen toevoegt die aanvoelen als opborrelende lava na een vulkaanuitbarsting, die als een kokend vuur op je huis afkomt.
In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen. Je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen. Op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomatmosfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis tot kunst verheffen in de toekomst.
Je kan deze EP digitaal kopen via https://rookofficial.bandcamp.com/releases . Inmiddels is ‘I’ ook op CD en in beperkte oplage vinyl te koop.
Nederlands 
Français 
