Usi Es is het project rond singer-songwriter talent Esther Weemans. Volgens de biografie op haar facebook pagina is Esther opgegroeid met de muziek van o.a. PJ Harvey en ze verbindt dat met donkere elektropop in het verlengde van CocoRosie en Fever Ray. Ze bracht in eigen beheer haar eerste EP uit 'Mutiny', waarop donkere walmen geen pijn doen aan je oren en ziel, maar je hart verwarmen binnen een duistere en weemoedige omkadering.
Er zit eveneens een zekere verhalenlijn in de songs van Usi Es. Zo laat ze zich bij “Billy Weaver” inspireren door de verhalen van de schrijver Roald Dahl en creëert ze een mysterieus klankentapijt dat je op het puntje van je stoel doet genieten en luisteren, maar dan vooral met het hart. Want Usi Es bewerkt niet je oorschelpen alleen, ze raakt die gevoelige snaar op dezelfde soort wijze als enkel en alleen een artieste als PJ Harvey dat ook kan. Dat is ook te merken bij “The Bubble”, een song waar je je inderdaad voelt wegdrijven over weidse landschappen, gevangen in een bubbel. Dromerige landschappen komen me voor de geest als ik mijn ogen sluit, ontroerd door die bijzonder veelzijdige stem van Esther, die zalft en beklijft. Ik beland in een trance waaruit ik niet meer wil ontsnappen. “Christian” is weer zo een sprookjesachtige song die de fantasie prikkelt. Verhalen van elfen, nimfen en woudgeesten komen me hierbij voor de geest. Maar zeer opvallend, voel ik me in dat donker bos totaal niet onveilig of angstig. Esther haar warme en heldere stem zorgen eerder voor een gemoedsrust, en zorgt voor dat lichtpunt in het donker waardoor je de gevaren dus niet meer ziet.
Dansbare muziek brengen op een zodanige wijze dat je er een ander mens van wordt. Het is de rode draad op deze schijf. En dat zet Usi Es nog maar eens in de verf met een prachtige cover van PJ Harvey's “Is This Desire”. Iets soberder gebracht dan het origineel, maar daarom niet minder beklijvend of hartverwarmend.
Usi Es ofwel Esther Weemans beschikt over een zeer veelzijdig en bijzonder breekbaar stembereik. Haar vocale capaciteiten gooit ze doorheen deze EP dan ook in de strijd om de aanhoorder, binnen een sprookjesachtige omkadering, te doen vertoeven in verre oorden waar mystieke wezens huizen die het ondanks de donkere omkadering, wel goed met de luisteraar voorhebben. Het is een spookachtige wereld waar het dan ook fijn vertoeven is. Waar melancholie, weemoedigheid en duisternis elkaar vinden op een zodanige manier dat er een gemoedsrust over jou neerdaalt die je eveneens doet dansen doorheen datzelfde spookachtig en sprookjesachtig bos. Daar vind je ook Usi Es.
Tracklist: Billy Weaver, The Bubble, Christian, Is This Desire
We waren bijzonder gecharmeerd door het Nederlandstalige FELIZ, maar plots is daar FELIZ-zangeres Lizzy met de lekker vlotte urban-electronic single “We Can Make This Beautiful”. Die doet op het eerste gehoor wat denken aan Neiked en vooral Bille Eilish. Het zit ergens tussen Eilish’s “Bad Guy” en “Bury A Friend” in.
Lizzy’s single is net iets vrolijker en dansbaarder dan die referenties. Zoals moderne popmuziek hoort te klinken. Het spelen met grooves, ritmes en backings bovenop een vlot te begrijpen en snel mee te zingen tekst, deze single heeft alles in huis om het te maken, zowel op de radio als op Spotify. Nog de juiste video erbij en dan is de trein helemaal vetrokken voor Lizzy.
Een jonge brutal deathmetalband uit Australië, zitten we daar in België op te wachten? Wel als ze het aanpakken zoals Alchemy. Deze band voegt aan zijn brutale, agressieve deathmetal met diepe grunts uit de onderbuik nog flink wat andere elementen toe. Daarvoor duiken ze in de metalbibliotheek waar ook black, folk, power en thrash staat, zodat het alleen al door de afwisseling niet snel gaat vervelen.
Titeltrack “Infinite Forms Of Torture” twijfelt lang tussen death en black enheeft net voor het eindoffensief een flord folkmetal. In “Hadethma” komt zelfs kort even een heavymetal-gitaarsolo langs. “Nocturnal Forest” heeft hints van een 80’s-powerballad en die doorgetrokken wordt in een blackmetal-riff en die dan nog met veel gevoel voor drama wordt afgerond met een pianoriedel. Het is veel bij elkaar, maar Alchemy wordt beloond voor zoveel durf.
Deze EP telt wel slechts drie tracks. Het zou me verbazen dat ze met dit recept een volledig album kunnen boeien. Ze moeten voor zichzelf gaan uitmaken welke richting ze hiermee uitwillen, maar als debuut is dit alvast veelbelovend.
Bekijk zeker ook eens hun knappe video op https://www.youtube.com/watch?v=lgNIZjUCoH4
NKOS is ongeveer een Britse band. Het is een verzameling van mensen uit Australië, Italië en de UK die vaak verhuizen en die samen songs opnemen. Het collectief bestaat uit zangeres Nancy Natali, gitarist Marcus Billeri en de producers Chris Shape en Flavio Manieri. Voor deze single werden nog twee extra producers aangetrokken: Maurizio Baggio (The Soft Moon, Boy Harsher) en Jagz Kooner (Massive Attack, Rammstein en dEUS).
Komt dat wel goed met zoveel producers die samen één single moeten maken? Toch wel. Deze single combineert het beste van verschillende werelden: je hebt die zachte, licht verveelde vocalen in combinatie met muziek die schippert tussen postpunk, synthwave en industrial elektrorock. Front 242 meets Lana Del Rey of Garbage meets Misery Loves Co of SX meets Whispering Sons … Het zit er allemaal een klein beetje in.
Deze single is niet super catchy en niet voluit dansbaar. Maar hij intrigeert wel. Hij smaakt vooral naar meer.
Heisa is een trio dat zich ophoudt op het raakvlak van noise, postmetal en indierock. Tool is een goede referentie, maar denk er dan nog synths bij. Dichter bij huis zijn er vaag overeenkomsten met The Girl Who Cried Wolf en Katie Kruel.
Heisa werkt aan een eerste volledig album. Dat zal pas in 2020 uitkomen. Intussen brengt Mayway Records de digitale single “Bassenge” uit. Die stond in 2018 al op de debuut-EP van Heisa, maar wordt nu nog eens extra in de spotlights gezet.
“Bassenge” heeft alles van waar Heisa voor staat: intrigerend, atmosferisch, (in het begin) een onbestemd voortdenderend ritme, etherische vocalen, een lichtjes donkere dreiging of toch een gevoel van ongemak door het steeds wisselende ritme, … Zonder de vele breaks en noise-erupties zou het een mantra kunnen zijn.
De EP van Heisa kwam pas laat op onze radar, maar wist ons wel te bekoren. Benieuwd wat dat full album ons zal brengen.
Pebble is een jonge hardcoreband uit Lokeren. De band bracht een eerste EP op de markt, 'False Step', die ze begin mei kwamen voorstellen in de eigen gemeente, een thuismatch die je niet mocht missen. Op het affiche stonden namelijk ook: Mindwar, CLCKWS en In Haste. Dit geheel terzijde, namen we deze EP onder de loep en stellen vast dat we het, zoals gewoonlijk, soms te ver van huis gaan zoeken terwijl er ook in eigen geboortedorp talentvolle muzikanten rondlopen. We leren het nooit!
Pebble legt namelijk de lat al direct bij de eerste song, “Gravel” zeer hoog. Puur technisch bekeken valt er dan ook geen speld tussen te krijgen, maar vooral brengt Pebble een soort zeer melodieuze hardcore die je aanzet tot het omver duwen van heilige huisjes. Dat is het soort hardcore waarvoor een ouwe rot als ik, die ooit viel voor die oldschool hardcore uit de gouden tijden, het liefst uit zijn luie zetel komt. Want inderdaad Pebble doet een kortsluiting in je hoofd ontstaan, waardoor je prompt alle remmen loslaat en als een vuurpijl aan het moshen slaat.
Dat is dus de verdienste van muzikanten en zanger die verdomd goed weten waar ze me bezig zijn. “Nurture The Snakes”, met een lekker schreeuwerige stem boordevol frustratie, waardoor je prompt een spiegel wordt voorgehouden, zet ingenomen stellingen alleen maar meer in de verf. Ook instrumentaal valt er eveneens geen speld tussen te krijgen, luister maar naar de kristalhelder klinkende drum- en gitaar/bas-partijen op “Discredit” of “Verdict Of Lies”. Songs die net door die kruisbestuiving van sublieme instrumentale inbreng met verdomd sterk klinkende vocale aankleding dan ook aan de ribben blijven kleven. Verschroeiend hard, maar dus ook die verdomde spiegel voorhoudende blijft Pebble mokerslagen uitdelen tot het bittere einde met “Take Offense”. Boodschap begrepen!
Het is als band of artiest in deze dagen onmogelijk om nog echt origineel voor de dag te komen. Zeker binnen dat hardcore/punkgebeuren kom je vaak bands tegen die muzikaal diezelfde lijn uitgaan. Op zich is daar niets verkeerd mee, als er kwaliteit wordt afgeleverd waardoor je als aanhoorder murw geslagen wordt en er bovendien een subtiele boodschap door de strot wordt geramd, die je doet nadenken over de dingen des levens. Dan is zo een band in mijn ogen compleet in zijn opzet geslaagd. Bij de meeste bands duurt dat toch enkele jaren eer ze echt begrepen hebben waar het om draait. M
aar je hebt altijd uitzonderingen, die je vanaf die eerste schijf of dat eerste concert direct murw slaan. In dat rijtje hoort bijvoorbeeld een band als CLCKWS thuis. Nu wint ook Pebble, op plaat alvast, een eerste thuismatch. Door een perfect visitekaartje af te leveren dat mijn hardcorehart sneller doet slaan, net doordat er een eerlijke soort hardcore vanuit het hart van die muziekstijl wordt gebracht. De heren vertellen geen fabeltjes, maar steken enorm veel emoties, woede en frustratie in hun muziek. Waardoor we prompt onze stoute schoenen aantrekken, om samen met deze klasse muzikanten ook al die heilige huisjes omver te gaan duwen. Meer nog, we zijn er op basis van deze knallende EP ook zeker van dat live de daken er compleet zullen afvliegen.
Tracklist: Gravel; Nurture The Snakes; Discredit; Verdict Of Lies; Take Offense
Seagulls timmeren al een tijdje aan de weg door vooral veel op te treden. Een radiohit zou hen wat sneller op de kaart kunnen zetten. De catchy, dromerige en vrolijke ska-track “Give Me A Reason” kreeg dat in 2017 niet voor elkaar, wat jammer was voor zo’n sterk nummer. Ook met “Chase It Down”, hangend tussen mellow reggae en Tame Impala in, lukte dat toen net niet. Dit jaar schuiven band en label “Dirty Moustache” naar voor als ambassadeur van een later uit te brengen EP.
Het is opnieuw een catchy en zomerse song, met een grappige tekst en een guitig ritme. Met dat fluiten erin kan het zeker een hit worden op Radio 2.De gitaarsolo komt door het in de spotlights zetten van dat gefluit wat laat voor een song die over rock ’n roll gaat, maar daar valt nog wel mee te leven. Met deze “Dirty Moustache” zit Seagulls op het kruispunt het brave van een Eva De Roovere en het ondeugende van een Elmer Food Beat. Benieuwd welke richtingen ze nog allemaal uitgaan op die nieuwe EP.
Voor hun eerste single zijn die van The Skadillacs het niet te heel ver gaan zoeken. Het werd een ode aan de hele 2Tone-geschiedenis, die dit jaar 40 kaarsjes mag uitblazen, en als je dan een Belgische track zoekt, kom je al snel uit bij “Pick It Up”, de grootste hit van onze Employees. In hun catchy versie blijven de Skadillacs inzake ritme en lyrics heel dicht bij het origineel, maar ze voegen er wel rijkelijk blazers aan toe. Ze hadden best nog wat meer mogen freewheelen met deze oer-track van de Vlaamse ska, maar ik kan me ook voorstellen dat als je met een band van negen muzikanten de eerste keer een studio intrekt, dat je het dan vooral ook gewoon degelijk wil doen. De volgende single mag dan wel graag eigen werk zijn, zodat we het repertorium van Vlaamse ska wat kunnen aandikken. “Pick It Up” is een fijne cover geworden die heerlijk samenvat waar ska voor staat.
Op 27 september spelen The Skadillacs als support van The Selecter en Rhoda Dakkar in De Roma in Antwerpen. Dat belooft een feestje te worden. Voorzie schoenen waarmee je kan skanken!
Mambo met een hip sausje, het was al eerder het recept voor een zomerhit. Uit Spanje komt deze wel heel dansbare retropop/mambo-single “Tu Quieres Mambo”. Heel catchy en vrolijk en toch niet overgeproduced. Wel hoor je een ervaren en nog steeds bevlogen band met een zachte engelenstem die nog wat onschuld en heel veel levensvreugde uitstraalt. Spanje heeft een heel breed aanbod van retropop en -rock, denk maar aan The Limboos en The Excitements, maar deze Dry Martina steekt er voor mij toch bovenuit. Als de lente zich niet altijd zonnig aandient, zoek je Dry Martina op YouTube en Spotify. Beluister zeker ook hun oudere singles als de upbeat skapop van “Tan Solo Quiero Yo Tu Amor” of de mellow reggaepop van “Ahora” en “Si Tu Te Vas”.
https://www.youtube.com/watch?v=DlRRfFjHHfc
Tu Quieres Mambo -single-
Dry Martina feat Mo’Horizons
Dry Records
Claude Fontaine is een beetje een mysterie. Volgens het promopraatje van het label is het een jongedame uit Los Angeles met eerder toevallig een Franse naam. Op de hielen gezeten door liefdesverdriet zou ze in Londen een platenwinkel binnengestapt zijn, waar ze omvergeblazen werd door de reggae van Studio One en de oldschool bossa nova. Daarna ging ze op zoek naar nog overlevende muzikanten uit die periode en nam ze met hen en hun vrienden een album op.
Te mooi om waar te zijn? Daar lijkt het wel op. Het lijkt wel te kloppen dat Claude geen muzikale roots heeft en dat ze zich tot voor deze opnames vooral bezighield met haar looks op haar instagram-account. Moeten we ons daar zorgen over maken? Dat ook niet. Ondanks het flauwe verhaaltje is het debuutalbum van Claude Fontaine veelbelovend. Haar Jane Birkin/Lana Del Rey-achtige, zachte fluisterstem over die zwoele reggae en bossa nova doet wel meteen denken aan de Franse band Nouvelle Vague, maar Claude zingt dan weer Engels zonder vermakelijk Frans accent. En anders herinneren we ons wel Serge Gainsbourg die er een sport van maakte om jonge engelenstemmen te combineren met exotische ritmes. Met een artiestennaam als Claude Fontaine lijkt ze wel openlijk te hinten naar de tandem Birkin-Gainsbourg, maar dan blijft ze toch wat te braaf. Gainsbourg zou overigens minstens een paar expliciete verwijzingen naar seks in Claude’s lyrics gedropt hebben, en die zijn hier niet te vinden.
Fontaine’s lyrics over stukgelopen relaties en gebroken harten zijn niet bijzonder origineel en kunnen weinig beklijven, maar dat was waarschijnlijk ook niet het opzet. Nochtans heeft de jongedame uit Los Angeles best wel wat politiek-correcte interesses, als we mogen afgaan op haar accounts op facebook en instagram. Die komen misschien bovendrijven op een volgend album. Laten we haar dus vooralsnog het voordeel van de twijfel geven.
De muzikanten die Claude begeleiden, zijn meesters in hun vak. Namen en referenties oplijsten zou ons te ver leiden, maar Steel Pulse en Sergio Mendes zouden toch bij iedereen een belletje moeten doen rinkelen. Het is daarom dan ook een klein beetje jammer dat zeker het reggae/rocksteady/ska-luik van dit debuut tekstueel niet verder geraakt dan liefdesverdriet. Als je dan toch de geest van Studio One naar boven haalt, steek dan minstens ook het verzet en het vuur van die gloriedagen in je songs. In het bossa nova-luik past het zwoele gehijg van juffrouw Fontaine dan weer wel helemaal in het plaatje.
De beste momenten zijn “Cry For Another” en “Hot Tears” in het reggae-luik en “Pretending He Was You” en “I’ll Play The Fool” in het bossa nova-luik.
Dit debuutalbum kan nog niet over de hele lijn overtuigen, maar iets zegt me dat we nog meer zullen horen van deze Claude Fontaine.
Met een bandnaam als De Dode Hond In Uw Kelder schreeuw je een beetje om aandacht. Dan moet je wel ook de verwachtingen kunnen inlossen. Dat lukt perfect met de eerste single van dit Leuvense vijftal. De buzz rond deze band is terecht.
Tekstueel zitten die van De Dode Hond In Uw Kelder in het spoor van Kommil Foo, Augustijn (Vermandere), Elvis Peeters en De Brassers. Het vrolijke pianootje duwt deze single wat meer in de richting van Kommil Foo, terwijl een diepere bas en een dikke laag donkere synthrock deze track een hele eighties-vibe hadden kunnen geven, meer naar Whispering Sosn De melodielijnen, de zanglijnen en de tekst lijken daar om te smeken.
Productioneel valt er nog wat winst te halen bij de volgende singles of het debuutalbum (drumopnames, mix, …). De elektrische gitaren die in de bio bij deze single aangekondigd worden, zitten nog veel te ver weg.
Maar wat een tekst. Breekbaar, onbeschaamd en met een heel treffende woordkeuze. En wat een knappe grunge-compositie met die heerlijke stil/luid-afwisseling. Laat ons hopen dat deze Leuvenaars nog meer van dit in huis hebben.
Blak Juju is een Belgische band met o.m. drummer Dirk Jans (De Mens en Brasseur), zangeres Sibyl Jacob (Moiano, DJ4T4), DJ Dirk Swartenbroekx (Buscemi), zanger/rapper TD Rankin (Steve Emmanor) en bassist Ben Brunin (Vive La Fête, Isolde & Les Bens). De bandnaam telt één ‘c’ minder dan Black Juju, de song van Alice Cooper.
Blak Juju wil dub, reggae, electro en dance op een originele en exotische wijze blenden tot oververhitte dansvloerhits. Op hun eerste single, het vorig jaar uitgebrachte “Murder Style”, lukte dat wonderwel. Op deze nieuwe single, een cover van het Britse one-hit-wonder The Korgis, lukt dat al veel minder. Vooral omdat je hier geen band aan het werk hoort. Dit klinkt eerder als Buscemi featuring Sibyl Jacob. Ook zijn de dub en reggae nauwelijks te bespeuren. Heel vaag zit hier iets in van een soundsystem, maar de overheersende beats klinken veel te Europees en dat kunnen de super-zwoele vocalen niet verhelpen. Jammer, want deze cover leende zich perfect voor slome, loungy reggae of hitsige dancehall.
Toch blijf ik nog benieuwd naar het album dat later dit jaar zou moeten volgen.
Eind vorig jaar waren we al redelijk onder de indruk van “The Mountain”, de debuutsingle van El Mischi, het pseudoniem van Bart Michiels. Zijn - toen - fluwelen stem en zachte piano-poprock had raakpunten met The Nits, Slow Pilot en Jasper Steverlinck. Als tekstschrijver had hij nog wat werkpunten.
El Mischi heeft op “Wake Up” zijn troeven nog beter uitgespeeld en een inhaalbeweging gemaakt voor de werkpuntjes. De lyrics zijn deze keer heel to the point. Vooral productioneel is deze tweede single een hele sprong vooruit. De melancholische piano werd ingeruild voor een sfeerzetting die in dikke lijnen op het canvas getrokken werd. Ook zingt El Mischi hier een duet met zichzelf: het zachte, bijna fluisterende fluweel van “The Mountain” wordt deze keer opgedeeld in een hoge kopstem en een lage buikstem die netjes over elkaar gelegd werden. Knap gevonden voor iemand die het meeste alleen bedenkt. In de lage regionen komt El Mischi in de buurt van Tamino. Naar het einde toe haalt hij - een beetje als bij de vorige single - heel hoog uit. Misschien nog iets hoger en dus straffer dan de vorige keer.
Nog een paar van dergelijke sterke nummers als “The Mountain” en “Wake Up” en dan mag dat debuutalbum gaan komen.
Waar ze de artiesten blijven halen bij MayWay Records weet ik niet, maar feit is dat er de laatste maanden de ene na de andere veelbelovende artiest voorgesteld wordt. Maar ons hoor je niet klagen want de kwaliteit is steeds weer aanwezig.
Zo ook met deze band van de Belgisch-Nederlandse Galine Diana Kuyvenhoven. Ze geeft o.a. zang, koorzang en kunstgeschiedenis aan Academie Kunsthumanoria in Brugge.
Galine begon oorspronkelijk als een bescheiden soloproject maar het groeide al snel uit tot een volwaardige band. Esther Coorevits en Wouter Vandersyppe (beiden van I Will, I Swear) alsook Jan Verstraeten en Sven Sabbe (Uncle Wellington) werden vaste leden van de band.
In april 2018 bracht ze een EP uit die niet onopgemerkt voorbij ging waardoor ze ‘artist in residence’ werd in Het Wilde Westen-De Kreun. Dit in navolging van Mooneye. Eind vorig jaar kregen we de uitstekende single “Endless” en nu is er dus een nieuwe single “Gravity”. Hiermee bewijst ze al het goede van ervoor: een mooie en krachtige stem gegoten in moderne indiepop-songs. Haar stem is heerlijk warm en soulvol bij momenten. Het nummer is even sterk als haar voorganger. Catchy en met de nodige diepgang.
Met Galine is er bij het Kortrijkse label nog een klasse band aan boord. De tijd is rijp voor een full album lijkt mij.
Nederlands 
Français 
