Het Gentse label Vuilbak grossiert doorgaans in ambient en experimentele muziek, maar brengt regelmatig ook knappe lo-fi uit. Zopas is er de EP 'Autumn Skies' van singer-songwriter Sleath.
In de goede Vuilbak-traditie krijg je hier ongepolijste 'slaapkamer-opnames' van een artiest die nog zijn weg zoekt, maar die hebben hun charme. Sleath heeft niet veel meer nodig dan zijn stem en een akoestische of elektrische gitaar en met beide weet hij de juiste accenten te leggen. Zodanig dat de percussie op het voorts prachtige “Blue Monochrome” eerder stoort dan iets toevoegt. Op de Red House Painters-cover “Uncle Joe” klopt het plaatje met de percussie wel.
“The Last Twist Of The Knife” heeft een lekker psychedelische gitaar-outro die nog te vroeg afgebroken werd. Het parlando op “Survival Kitten” enerveert meer dan het scoort. Het is vooral op titeltrack “Autumn Skies” dat Sleath een grote onderscheiding haalt, met een outro die doet denken aan REM in hun begindagen.
Deze EP doet in zijn doodeerlijke aanpak een beetje denken aan het Hitchhiker-album van Neil Young, aan de jonge Lou Reed, Fred Abong, Dee Calhoun of – dichter bij huis – Pauwel De Meyer. Als songwriter moet Sleath nog een stuk groeien en nog eelt op de ziel kweken. Er is nog wat schaafwerk aan de lyrics, maar ik kijk uit naar wat deze Sleath zou doen met een volledige band, voldoende studiotijd en de strenge hand van een ervaren producer.
LeWis (Louis De Roo) heeft muzikaal al een lang parcours afgelegd en dat hoor je in zijn nieuwe single "Mathilda". Op het eerste gehoor past hij in het rijtje zoetgevooisde jongemannen waar we eerder Milow, Milo Meskens en Mooneye ondergebracht hebben. Of als we buiten de landsgrenzen gaan kijken: George Ezra en Bastille. Maar er is meer. Deze “Mathilda” is heel matuur in de arrangementen en songopbouw, waardoor alles ook net iets langer blijft hangen. Ook de lyrics getuigen van een combinatie van talent, ervaring en het je laten omringen met de juiste mensen.
Het is bovendien een heel raak gekozen single, want een beetje relationeel drama in een ballad van een knappe jongeman doet het tegenwoordig goed. Er kan maar weinig fout gaan met de carrière van LeWis.
Singles als deze smeken om opgepikt te worden door Radio 1, Radio 2 of zelfs Studio Brussel en ook Spotify zal ongetwijfeld voor de bijl gaan. Is het niet met deze “Mathilda” dan wel met één de volgende singles.
https://www.youtube.com/watch?v=WrlWakXAv6Y
De Leuvense poprockband Isadore heeft met "You Say I Won’t" een nieuwe single uit. Zonder echt zelf openlijk naar een andere band te refereren, klinkt Isadore hier heel nineties. Soms dansbaar, maar tegelijk zit er een onderhuidse emotionele laag met coming out-blues in deze song.
Productioneel zit alles helemaal juist. De heldere vocalen zitten mooi vooraan in de mix en bieden een licht zomers tegengewicht voor de donkere dagen die ons deze winter nog wachten. Eens je het onderwerp meehebt, zitten de coming out-emoties heel ‘leesbaar’ in de song.
Mochten ze voor deze “You Say I Won’t” de productionele grenzen nog een beetje verleggen, komen ze bij Isadore in de buurt van Suzanne Vega ten tijde van “In Liverpool” en “Blood Makes Noise”.
Nu de eerste referentie gevallen is, kunnen we toch niet om de nineties- en andere referenties heen: the Beautiful South, Indigo Girls, 10.000 Maniacs, The Cardigans, Heather Nova, Juliana Hatfield, … Het ook al Belgische Feliz zit eveneens een beetje in dit straatje, maar dan in het Nederlands.
In deze single broeit nog heel wat potentieel. Het is aan Isadore om dat tijd te geven om te laten groeien. Intussen is dit een welkome opklaring tussen de grijze winterwolken.
Ook in doorgaans ingeslopen provinciestadjes als Oudenaarde werken jonge bands zich uit de naad. BØM doet dat door stoner en progrock te versmelten tot een nieuw genre en het resultaat is alvast veelbelovend.
Hun eerste single “Harlot” begint met een Jimi Hendrix-momentje om dan over te schakelen naar onvervalste desert-stoner, maar bij één van de volgende gitaarsolo’s slaan ze dan al weer het pad in van de blues-prog. Vocaal sluiten ze aan bij – opnieuw - Jimi Hendrix: net genoeg zanglijn om niet ‘afwezig’ te zijn, maar niet zo ‘aanwezig’ als in de klassieke stoner of prog.
Aan technisch kunnen geen gebrek bij BØM. En ze blijven de hele track door ook gefocust, zodat het geen oeverloos gepingel wordt. Mooi ook hoe ze bruggen bouwen tussen de muziek van vorige generaties en de meer bij het heden aansluitende stoner.
Augustijn is de zoon van een West-Vlaams folk-icoon dat we hier niet bij naam zullen noemen. Want dat ligt gevoelig. Dat geeft Augustijn aan in de eerste single die hij loslaat op de wereld. Net als Axel Merckx en Matthias Schoenaerts zal hij – laat hij merken - toch nooit de verwachtingen als ‘zoon van’ volledig kunnen invullen. Hij had ook nog Gunther Neefs kunnen aanhalen. Of Youri Mulder, zoon van Jan.
Als we de familiale ballast overboord gooien, rest ons nog een jongeman die in sappig West-Vlaams en zichzelf begeleidend op gitaar een knappe song brengt met een boodschap. Zo een waar veel Vlamingen zich in zullen herkennen. Generaties na elkaar hebben Vlamingen zich opgewerkt. Elke generatie had het net iets beter dan de vorige. Vandaag zitten we aan de eerste generaties jongeren en volwassenen voor wie beter doen dan hun ouders niet meer lukt. Of voor wie dat toch niet langer evident is. Terwijl er vanuit de vorige generaties wel nog druk gezet wordt om dat toch te proberen. Bram Vermeulen bezong dat reeds treffend in “Het Is Een Wedstrijd”. Als je vader dan ook nog eens bekend is, komt daar nog eens de druk van de omgeving bij. Terwijl deze Augustijn net in de ‘schouwte’, in de schaduw dus, zijn ding wil doen.
Augustijn zit mooi in de slipstream van Kommil Foo, Het Zesde Metaal en Flip Kowlier. Als hij op dit elan voort stappen zet en dergelijke thema’s in prachtig proza blijft gieten, kan hij met wat geluk die drie naar de kroon steken. Maar als hij echt niet wil vergeleken worden met zijn vader, moet hij het ook wel laten om die te parafraseren. “Loat mi moar lopen” zingt Augustijn bijna op het einde, waarmee hij de helft van de songtitel van één van zijn vaders grootste hits aanhaalt en zo toch een beetje hengelt naar aandacht als ‘de zoon van’. Of zoeken we het nu te ver?
Met “In De Schouwte” is Augustijn een beetje tegenstrijdig uit de schaduw getreden. Maar nu hij voor het voetlicht staat, is er geen weg terug. En gelukkig maar. Volgend jaar volgt er een volledig album.
De Belgische Post-Punk band Lagüna is aan een steile opmars naar boven bezig. De jonge band won meteen op zijn eerste optreden De Beloften 2017, amper 7 maanden later behaalden ze zilver op Humo's Rock Rally 2018. Lagüna is feitelijk ontstaan uit de as van Melting Time, een al even veelbelovende Belgische band die helaas nooit echt is doorgebroken.
Tijd voor een nieuwe bladzijde in de vorm van Lagüna dus. Ondertussen bracht Lagüna een heel gesmaakte single op de markt “Amber Hands” en liet ook live van zich horen. De heren en dame brachten in september een titelloze EP uit, die eigenlijk aanvoelt als een full album. Opvallend is de ijle stem van zanger Niels Elsermans die - hij zal die vergelijkingen wel al beu zijn vermoeden we - doet denken aan Ian Curtis. Eveneens de heldere melodielijnen en de verschroeiende bas/gitaar liggen in verlengde van bijvoorbeeld Joy Divison. Om hen nu prompt tot Belgisch antwoord daarop te bombarderen? Daar beginnen we echter niet aan.
Lagüna bewijst al bij die eerste song “The Unknown light” vooral over een eigen smoel te beschikken. Een weg die wordt voortgezet op “Amber Hand”. Een song die als een visitekaartje diende om ons eerder al murw te slaan. De lat hoog leggen, en je onderdompelen in donkere walmen van intensief genot, die doet terugdenken aan die jaren '80 toen postpunk en aanverwante hoge toppen scheerden. Dat is de rode draad op de hele plaat. Maar gelukkig staat de band met beide voeten in het heden. Het lijkt zelfs alsof ze de muziekstijl heruitvinden, en dat trekt ons nog het meest over de streep.
Dit is dus duidelijk niet een zoveelste postpunk opleving, maar een verademing tussen het overaanbod van bands en artiesten die bewust grasduinen in dat verleden.
Dynamiek en melancholie worden fijn vermengd met brokjes energie op de volgende songs “Sound 2u” waarbij vooral de kruisbestuiving opvalt tussen elk van de elementen. De baslijnen van Naomi Bentein werken enorm aanstekelijk. Ze wordt daarin gerugsteund door snijdende gitaar partijen van Mauro Bentein en Xavier De Clercq. Die laatste voegt daar zwevende synthesizer klanken aan toe, die de donkere en lichtjes dreigend atmosfeer telkens naar een hoogtepunt stuwen. Ook de drumpartijen van Alfredo Bravo zijn heel uiteenlopend. Die gaan van de drumvellen strelen tot stevige mokerslagen uitdelen die geluidsmuren doen barsten. Met als kers op de taart die weemoedige, melancholische en heel veelzijdige stem van Niels die je in hogere sferen doet belanden en telkens opnieuw een krop in de keel bezorgt, zoals enkel een artiest als Ian Curtis dat kon.
Op die lijn ligt ook de daarop volgende song “Nothing Less” , een bevestiging van voornoemde ingenomen stellingen.
Lagüna heeft reeds bewezen uit het goede post-punk hout gesneden te zijn tijdens de zomer maanden. Via deze EP levert de band het perfecte visitekaartje af dat verleden en tegenwoordig perfect met elkaar verbindt. Wat er dan weer voor zorgt dat deze band een unieke parel kan genoemd worden binnen het aanbod post-punk. Eentje die duidelijk ook over de grenzen van die muziekstijl heen kijkt.
Het wordt uitkijken naar een gouden toekomst voor deze jonge top band . Ons landje is er een rijker geworden.
Tracklist: The Unknown Light - Amber Hands - Sound 2U - Nothing Less
De nieuwe single van Mauger is uit. Frontman Matthias (ex- Sioen), gitarist Mauger Mortier, Jan en Jacob (beiden leden van Absynthe Minded) brengen ons originele en uitgepuurde indiepop. Daarboven gieten ze nog wat mooie melodieën en arrangementen zoals op “I’m Always Fine”. Ontdek hem hieronder op youtube. Volgend jaar wordt er een nieuw album verwacht.
https://youtu.be/HJ4Gqk6U3h0
Riven is de funeral-doomband van de Antwerpenaar Tom Mesens. Het is een beetje een experimentelere vorm van doommetal, met veel minder aandacht voor het metalaspect dan bij pakweg Iron Man. In de plaats komen violen, kerkorgels en piano heel prominent op het voorplan. En heel diepe grunts. Die lijken van nog dieper te komen dan de onderbuik. Het is een soort guturale grind-ruis die als een deken over de muziek gelegd werd.
Het debuutalbum ‘Hail To The King’ bevat drie tracks van elk zowat een kwartier lang. Ondanks dat er niet wordt opgebouwd naar één of meer punten, blijf je als luisteraar wel gefascineerd door deze slepende, zeurende doom, die soms naar de drone-metal van Sunn O))) lijkt te willen opschuiven.
Inzake compositie zijn de drie tracks elkaar waard, al is er een lichte voorkeur voor “The Bells Sound Once More”. Mesens heeft elk instrument een moment om te schitteren, alleen de drums hadden nog wat meer aandacht en liefde verdiend bij de opnames en in de productie (mix).
Dit is niet weggelegd voor de gemiddelde rock- of metalliefhebber, maar wie een beetje moeite wil doen en zich hier kan aan overleveren, krijgt er een fascinerende trip voor in de plaats. Wie er voor openstaat, kan altijd eerst eens de Bandcamp- of Spotifypagina van Riven checken. Als richtingaanwijzers zou ik Gateway, Svarthart, Eye Of Solitude en Mournful Congregation naar voren schuiven.
Sun Gods tekende deze zomer bij het Kortrijkse label MayWay Records. De eerste (digitale) single is "Subtle Science". Pas in het najaar van 2019 komt er een volledig album.
Sun Gods komt niet uit het niets. Aan de basis van deze band ligt Barefoot And The Shoes. Eén van de bandleden is Vincent Lembregts die ook in Chackie Jam en Glints speelt.
Sun Gods zit een beetje in hetzelfde straatje als de landgenoten van Portland, Milo Meskens, The Bony King Of Nowhere, Douglas Firs en Mooneye: prachtige, licht-melancholische dreampop met een mooie stem die helemaal in de spotlight gezet wordt. Die van Brent Buckler heeft op “Subtle Science” zelfs nauwelijks begeleiding nodig. De band kleurt prachtige herfst-pasteltinten, maar blijft netjes op de achtergrond.
Het label geeft nog Peter Gabriël en The War On Drugs mee als referenties, maar op deze single komt dat er nog niet helemaal uit. Bon Iver en Daniel Lanois horen we dan weer wel. Of Strand Of Oaks, of Beach House. Of Smith & Burrows (met Tom Smith van de Editors).
Eén single is nog wat weinig om een oordeel te vellen over het talent of het potentieel van deze Sun Gods, maar dat deze “Subtle Science” al opgepikt werd door radiozenders in Vlaanderen, Nederland en Mexico, geeft al aan dat er iets mooi te verwachten valt. Het najaar van 2019 is nog lang wachten. Hopelijk wachten deze Vlaamse zonnekinderen niet zo lang om nog zo’n bloedmooie single op ons los te laten.
Vanuit de assen van Nagrach ontstond deze post metal band die zich situeert in de Denderstreek. Een trio werd een kwartet. Ze schreven muziek en repeteerden. Ze zochten vruchteloos naar een geschikte zanger en besloten dan maar om hun verhalen te vertalen in instrumentale stukken muziek. Ze gingen hierbij niet over één nacht ijs. Gedurende vijf jaar schreven ze liedjes, traden ze op en gooien ze hier en daar ook liedjes weer weg. Dat is nu eenmaal zo in een ontwikkelingsfase. Uiteindelijk komen ze nu met een debuut af: ‘Swarm’ dat acht tracks bevat en het verhaal van een invasie vertelt. Allemaal songs van tussen de vijf en dertien minuten. De songs klinken heel verhalend en filmisch. Opener “Omen” roept reeds vanaf de intro allerlei beelden op. Ik hoor en zie vliegtuigen, bommenwerpers en een geladen sfeer. Op “Anomalie” krijgen we een wat zwaarder geluid maar dan nog blijven ze emotioneel en vrij melodisch klinken. De track bevat fijne versnellingen. “Verlossing” is een heel catchy en opwekkend post rock nummertje.
Het lang werken en schaven aan de muziek heeft zijn vruchten afgeworpen want dat is heel volwassen klinkende post-rock/metal. Voila, we zijn weeral een goeie band rijker in Vlaanderen. Het aanbod is groot dezer dagen en dat vinden we fijn natuurlijk!
The Nits, maar dan met meer melancholie als die Nederlandse band. Dat is het eerste wat in je opkomt als je "The Mountain" hoort, de debuutsingle van El Mischi, het pseudoniem van Bart Michiels. Met zijn fluwelen stem en zachte piano-poprock komt hij ook in de buurt van Henk Hofstede van The Nits, maar ook van Frank Boeijen of het solowerk van Henny Vrienten. In eigen land zie ik hints naar Slow Pilot en zelfs Jasper Steverlinck.
Dat is al veel lof bij elkaar, maar evengoed zijn er nog wat werkpunten. Het Engels is niet helemaal foutloos en de tekst kleeft nog wat aan het papier. Dat laatste willen we meteen met de mantel der liefde bedekken, want je hoort toch wel behoorlijk wat potentieel in dit ene nummer. Als er wat routine komt in het songschrijven en het opnemen, misschien met een ervaren producer erbij, zal alles wel een stuk vlotter klinken. Durf en vertrouwen komen niet zomaar op bestelling. Maar als je die vocale uithaal net voor het einde voor elkaar krijgt, dan zit je op de goede weg. Muzikaal zit het wel meteen helemaal goed: knap gecomponeerd en foutloos ingespeeld.
Dit is het soort nummers dat ons hoopvol stemt over de toekomst van de Belgische popmuziek.
Diane Grace maakte indruk tijdens de finale van Humo's Rock Rally. Of viel toen toch minstens op dankzij een liveshow met een dominatrix, een kwaadwillige dwerg en een alpenhoornspeler. Muzikaal leken ze - toch in verhouding tot het spektakel - minder indruk te maken met hun gestoorde punkrock die teruggaat tot The Stooges, MC5 en Black Flag. Met een moderne twist en een scheut Suicide komt Diane Grace uit bij ander volk dat naar dezelfde roots grijpt: The Caveman en Heck/Baby Godzilla. Dat zijn niet toevallig ook bands waarbij er echt wel iets gebeurt op het podium op het moment dat de zaallichten gedoofd worden en die tegelijk nog een deftige song in elkaar kunnen boksen.
Sinds kort is er de debuut-EP Pan!c van het trio, die digitaal uitgebracht wordt door Starman Records. De drie songs verschenen – eentje per week - sinds 7 september op alle digitale platformen, samen met de drie video’s die deel uitmaken van de 7 minuten durende kortfilm ‘Pan!c’, een visuele trip in en regie van Kris Verdonck. Die is intussen geselecteerd voor het filmfestival van Napels.
Deze EP leert ons dat de muziek van Diane Grace ook zonder gestoord gespuis op het podium en zonder YouTube-beelden overeind blijft. Het is smerige, rauwe en huilende bluespunk. Die wordt met een grove korrel en zonder veel nuances opgediend, maar dit soort muziek kan dat wel verdragen. Heeft dat zelfs nodig. Vernieuwend is het allemaal niet, maar niet elke muziekfan zit reikhalzend op een nieuw geluid te wachten. Dat nog steeds nieuwe, jonge bands teruggrijpen naar wat eind jaren ’70 van vorige eeuw als vernieuwend werd beschouwd, geeft mij zelfs het vertrouwen dat het wel goed komt met deze generatie van bands. Laat deze Diane Grace maar donker en wild stoeien op het podium. Met of zonder gestoord gespuis, maar laat dit vooral nooit saai worden.
Ishani is één van de rijzende sterren in de UK. Haar muziek zit ergens tussen triphop en donkere synthpop. (De vroege) Hooverphonic is een goede referentie, al zit er ook een snuifje gothic-bombast à la No Doubt en This Mortal Coil in haar mix.
Ishani gaat de moeilijke onderwerpen zeker niet uit de weg op haar singles. Met “Dark Angel” vraagt ze aandacht voor zelfmoord en geestelijke gezondheid. Eerder deed ze hetzelfde voor verkrachting (op “Don’t Stop the Fight”), de gevolgen van slaapstoornissen (op “Insomnia”) en vier jaar geleden ook al eens voor zelfmoord (op “One Can Jump”).
Dat Ishani een beetje een getroebleerde ziel is, kan je ook afleiden uit de covers die ze kiest. Op haar Soundcloud-pagina hoor je o.m. een heel etherische cover van het bitterzoete “Love Song” van The Cure.
“Dark Angel” overtuigt niet helemaal als track. Muzikaal en in de teksten klopt het plaatje, maar het gehijg en de wellust die ze in haar stem legt, smaken een beetje wrang in combinatie met het onderwerp. Maar als het publiek zo naar het niet mis te verstane onderwerp van “Dark Angel” getrokken wordt, zien we dat meteen over het hoofd. Een titel als “One Can Jump” was daarin misschien iets te direct.
M1NK is het nieuwe samenwerkingsproject van de Brit Barry Snaith (The Inconsistent Jukebox) en de Griekse Erika Bach (Lola Demo). Als M1NK brengen Snaith en Bach op hun eerste single "The Far Side" een mix van synthwave en triphop.
Het doet wat denken aan een zwoelere versie van het werk van Anne Clark. Het is zelfs meer dan zwoel. Lust is zowat het hoofdbestanddeel van deze song. De single is donker, een beetje gothic en vooral heel elektronisch.
“The Far Side” klinkt een beetje als de oer-versie van Hooverphonic die een soundtrack maakt voor een film of serie van David Lynch, met een hitsige Lana Del Rey achter de microfoon.
Als single is dit best vermakelijk, maar of dit duo een volledig album vol krijgt en daarbij de aandacht van de luisteraar niet verliest, is nog maar de vraag. We geven deze M1NK voorlopig het voordeel van de twijfel.
Nederlands 
Français 
