In Nederland is de bal al flink aan het rollen voor Kita Menari: de band mag opdraven in de beste tv-shows, haalt de nationale radiozenders, zit in de juiste Spotify-lijsten, is regelmatig live aan het werk, … En dat allemaal zonder de ruggensteun van een label. Dan kan je jezelf goed verkopen of heb je een flinke dosis talent in huis.
Voor Kita Menari, de band van Micha De Jonge, geldt duidelijk het tweede. Afgaand op vorig werk van de band beschikt De Jonge over het talent om een vrolijke hit te componeren en hij heeft ook nog eens een fluwelen stemgeluid dat daar perfect bij past. Hij heeft ook een fijne band bij elkaar.
Het resultaat is degelijke pop met een beetje dance en een beetje rock door de aderen. Coldplay is een prima referentie voor de single “Not Again”. Licht dansbaar en zomers vrolijk. Catchy en energiek vooral, en nog ver weg van de navelstarende urban en zelfverheerlijkende rap die we maar al te vaak te horen krijgen in de pop. Kita Menari brengt nog songs volgens de aloude songsmeedkunst, maar dan zonder veel pretentie.
Je vindt “Not Again” en ander materiaal van Kita Menari makkelijk op Spotify.
Het album 'Salvation' is het debuut van de Belgische metalband DodenGod, het studioproject dat voortbouwt op Ascend-ency. O.m. dankzij verfijningen in het productieproces (opnames en mix) klinkt dit nieuwe materiaal minder als industrial metal als ‘Regression’, het laatste album van Ascend-ency. Minder ruw en minder koud. Tegelijk werden aan het recept van extreme/death metal nog meer elementen van doom en black toegevoegd. Allemaal samen verklaart dat de naamsverandering van Ascend-ency naar DodenGod, maar over het verhaal van de band verneem je later meer in het interview dat binnenkort op deze site verschijnt.
Als album is ‘Salvation’ een klein meesterwerkje. Behalve de betere studiotechnieken valt ook op dat dit duo gegroeid is inzake productionele visie (songopbouw, -volgorde, -keuze, duurtijd, eenvormigheid, …) en zeker in de arrangementen. Er komt al eens een stukje koor, een laagje synths of een strijkersintro voorbij zonder dat het stoort. Het agressieve gitaarwerk en de grunts voeren wel nog steeds de boventoon, maar soms zit de ijzeren vuist in een handschoen van velours. Het komt daardoor uiteindelijk harder aan dan dat je op het eerste gehoor verwacht. Prachtig ook hoe ze elk nummer volledig als DodenGod laten klinken. Je hoort wel vaag referenties naar andere metalbands, zonder dat je er per nummer een naam kan op plakken.
Ook de mix is met heel veel vakkennis gebeurd. De grunts en de cleane vocalen zitten mooi ‘vooraan’ in het geluid zodat je minstens de grote lijnen van de tekst vlot kan volgen. Terwijl bij vele studioprojecten meteen duidelijk is wat het hoofdinstrument is van de muzikant(en) achter het project, zit het evenwicht tussen de verschillende instrumenten hier mooi in balans.
Openingstrack “A Storm In The Emptyness” is meteen een schot in de roos: een flinke uppercut van agressieve en extreme metal die productioneel verpakt zit in die eerder vermelde zachte handschoen. Die lijn wordt aangehouden doorheen zowat alle tracks: heel stevige gitaren in dikke lagen over elkaar, maar toch heel verteerbaar. De sterkste nummers zijn behalve “A Storm In The Emptiness” nog “Angst”, “Banishment” en “Hewn In Stone”. Het vuurwerk komt zoals zo vaak op het einde van het feest: “Gates Of Nations” is een parel van bijna tien minuten.
‘Salvation’ van DodenGod maakt alle beloftes waar die deze band in zijn vorige gedaante al in zich had. Het lange wachten wordt beloond met een album dat op alle punten af is. Voor andere studioprojecten in de subgenres van de metal: dit is de lat waar je over moet.
Het leuke aan festivals bezoeken is dat je naast gevestigde waarden eens zien optreden tijdens het verorberen van een vette hamburger, ook ontdekkingen kunt doen die je de rest van het jaar en de jaren daarna zullen bijblijven. Op Rock Herk deze zomer waren dat een heel pak. Eentje daarvan is Mantis. Deze Alternative, noise, post-rock, pogojazz band - volgens de omschrijving op hun facebook pagina - timmert sinds 2014 aan de weg. Over hun optreden op Rock Herk schreven wij: " Opwerkende naar een ultieme climax, krijgen we een verschroeiende finale voorgeschoteld waardoor je niet alleen menig krop in de keel krijgt, maar dat het dak er uiteindelijk compleet afgaat. Op het einde van de set krijgt Mantis bovendien medewerking van Jan Viggria, gitarist van o.a. Statue en The Guru Guru en ook producer van het debuutalbum van Mantis,’Magnolia’'. Daarbij werden alle registers nog maar eens compleet open gegooid in en meer dan overdonderende , oorverdovende climax."
Dat zijn voldoende climaxen om ons aan te zetten dat debuut van de band ook eens onder de loep te nemen. ‘Magnolia’ doet ons met verstomming slaan, van begin tot einde. Net doordat je als aanhoorder ontelbare keren tegen die geluidsmuur wordt gekwakt, tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft.
Vanaf “Miasma” trekt Mantis een blik boordevol chaos open, waarbij verschillende uiteenlopende tempowisselingen je wakker schudden, tot rust brengen, en daarna weer met een mokerslag van jewelste tot moes slaan. Daarbij is elke instrumentale inbreng even belangrijk, maar het zijn vooral die overdonderende drum salvo's die ons in eerste instantie met een oorverdovende knal van onze sokkel blazen. Waarna verschroeiende gitaar riffs je hart met een akelige soort precisie doormidden snijden.
Begane chaotische wegen worden trouwens verder gezet op “Mono No Aware”, “Malpurajo”, “-7”, “Monstro” tot “Must put Horns on it”.
De heren slaan bovendien aan het improviseren tot het oneindige, of dat nu is door zachtjes te strelen of een wervelstorm ontketenen die je hersenpan verplettert. Vandaar de verwijzing naar 'Jazz' binnen hun muziek. Mantis weet vooral verdomd goed waar en wanneer ze moeten toeslaan, of net dat rustpunt aanbieden om de aanhoorder op adem te laten komen. De perfectie zorgt echter niet voor het doen verdwijnen van enige spontaniteit. Integendeel zelfs. En dat is dus nog het sterkste punt van deze schijf. Het spelplezier loeit voortdurend uit de boxen. Dat merkten we al op Rock Herk, dat blijkt dus ook uit deze knappe schijf.
Besluit: ‘Magnolia’ is vergelijkbaar met het openen van de doos van Pandora. Je weet niet waar je aan begonnen bent als je deze trip aanvat. Je weet ook niet waar je gaat eindigen. Over hobbelige wegen kom je tot gemoedsrust, maar wordt je ook meegesleurd in wervelstormen, plots opkomende tsunami's en verwoestende orkanen. Om daarna, eens alles om jou heen is plat gespeeld, terug met beide voeten op de grond terug te komen. Totaal buiten adem en verweesd achterblijvende. Eigenlijk niet goed weten wat er nu juist is gebeurd. Deze schijf is bovendien zodanig verslavend waardoor je heel bewust die gevaarlijke plekken in dat bos terug gaat opzoeken. Want de muziek op deze schijf drijft je tot waanzin maar geeft je die adrenalinestoot die je terug wil voelen, telkens opnieuw, en opnieuw.. tot het oneindige. Je kunt er maar niet genoeg van krijgen. En nu gaan we terug de snelle achtbaan op om die adrenaline nog maar eens te voelen opborrelen. Want we krijgen er dus maar niet genoeg van.
Tracklist:
1. Miasma 04:12
2. Mono No Aware 06:01
3. Malpurajo 02:49
4. -7 09:45
5. Monstro 05:02
6. Must Put Horns On It 04:46
7. M 10:29
Na het eerder dit jaar uitgebrachte "Ever Since I Got To This Town" komt Vito, de Gentse band rond Vito Dhaenens, met een wel heel zomerse single. "Come See Me Again" opent vrolijk en vrijblijvend, als een beetje lo-fi-Beach Boys, om zich dan te ontpoppen tot een kruising tussen Tom Petty en The War On Drugs.
Deze nieuwe single klinkt meer dan de vorige als een rockband met een basisopstelling (gitaar, bas, drum) en met de toetsen helemaal op de voorgrond. Voor een goede rocksong zal er altijd wel een publiek blijven bestaan. De band herkent in het eigen repertoire een song met hit-potentieel en met een zanger met een aangenaam en heel herkenbaar stemgeluid als Vito Dhaenens zitten ze gebeiteld. Het geheime wapen van “Come See Me Again” is zonder meer de raak gekozen klank die de toetsenist uit zijn instrument tovert.
Deze single brengen ze overigens ook in hun Vinyly Live Session (te vinden op YouTube).
Laat deze Vito nog maar wat van die prachtige singles opnemen vóór ze aan een volledig album beginnen.
RZMNR is een vrij jonge band dat sinds 2016 de Vlaamse wegen onveilig maakt. Door middel van strakke gitaar en drumpartijen, die voortdurend in overdrive lijken te gaan, pakten de heren het publiek in Music City te Antwerpen zonder veel moeite in. We schreven daarover: " RZMNR lijkt me echter ook een band die nog kan groeien. Dat bleek op het einde van de set, toen alle registers plots compleet werden open gegooid. Verschroeiende riffs en drum salvo's als een plots opstekende wervelstorm , deden de trommelvliezen barsten. Prompt werd een geluidsmuur opgebouwd, die Antwerp Music City uiteindelijk voor het eerst deze avond op zijn grondvesten deed daveren. Een gewaarwording die we eigenlijk graag wat meer hadden ervaren tijdens de toch voor de rest vrij monotoon opgaande set.
Echter, wat we dus wel te zien en horen kregen is een band die potentieel heeft om binnen stoner - met inderdaad een stevige hoek af - heel hoge ogen te gooien naar de toekomst toe. Daarover bestaat op basis van dit stevige en strak optreden van deze heren in Antwerpen geen enkele discussie."
Het volledige verslag van die avond kunnen jullie nog eens terug lezen via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-music-city-2018-surya-onrust-rzmnr-de-underground-leeft/
Op 13 juli bracht deze jonge band een eerste schijf op de markt. Het titelloze album is een bloemlezing van hoe instrumentale stoner echt moet klinken. Alsof je met de auto doorheen de woestijn rijdt, de ramen open, versterker op tien. Een hemelse gewaarwording die je niet elke dag tegen komt. De bijzonder hoogstaande manier waarop deze jongens hun instrumenten bespelen, deed ons reeds in Antwerp Music City compleet met verstomming staan luisteren en intens genieten. Ook uit deze plaat blijkt nog maar eens dat de band bestaat uit tovenaars met gitaar en drum klanken.
Luister maar naar het bijzonder aan de ribben klevende songs als “Ålatãr”. Of het circa acht minuten lange huzarenstuk “Pallándø”. Twee songs die alvast de haren op onze armen doen recht komen van puur innerlijk genot. Een gewaarwording die op dit volledig debuut wordt verder gezet. Verschroeiend, als de zon die in je gezicht schijnt op een bloedhete zomerdag, zo voelen die riffs en mokerslagen van drum salvo's telkens aan.
Net door die eerder psychedelisch aanvoelende tongval die we bij elke song opnieuw vaststellen, voelen we ons wegdrijven naar een heel verre wereld. Onontgonnen gebieden in ons hart worden voortdurend aangesproken. Die lijn wordt in de plaat dus aangehouden. Echter net door de bijzonder hypnotiserende inwerking op je gemoed, stoort het nooit dat alles diezelfde lijn uitgaat. Eens gegrepen door die intensieve riffs kom je namelijk in een trance terecht waaruit je niet meer wil ontsnappen.
Besluit: RZMNR brengt een verschroeiend debuut uit, waarbij de band naast kippenvelmomenten een krop in de keel bezorgen. En er ook voor zorgen dat je compleet van de kaart in een hoek terecht komt waaruit je niet meer wil of kunt ontsnappen. De klasse muzikanten van deze band vermorzelen je onder de druk van vlijmscherpe riffs en drum salvo's als mokerslagen in het gezicht. Binnen stoner middens komen we zulke gewaarwordingen niet elke dag tegen. Bovendien wordt het gemis van een vocale aankleding telkens opgevangen door het bouwen van een oorverdovende geluidsmuur, waar je zonder enig medelijden wordt tegen gekwakt zodat je compleet verweesd achterblijft.
Kortom. Voor een debuut is dit een knaller van een schijf, die ons doet uitzien naar meer in de toekomst. Een toekomst die er trouwens, op basis van dit pareltje van een debuut, heel rooskleurig uitziet. Binnen het globale en instrumentale stoner gebeuren zal deze band zeker nog potten breken, zeker weten.
Tracklist:
Op 9 juni bracht Eyes on the Machine zijn debuut album op de markt. De Gentse band ontstond in 2016, bouwde ondertussen aan een stevige live reputatie, en lijkt nu klaar om met dit titelloze debuut zijn stempel te gaan drukken op het Blues, rock en Stoner gebeuren. We legden ons oor te luisteren en ontdekken een band die wellicht niets nieuws onder de zon brengt binnen het genre. Maar wel kwalitatief hoogstaande riffs naar voor brengt die je het soort kippenvel en koude rillingen bezorgt dat nodig is binnen voornoemde muziekstijlen.
Het meest opvallende is de bonte variatie aan muziekstijlen, dat blijkt al uit die eerste song “The Search”. Van uitspattingen waarmee muren worden omver geblazen gaat Eyes on the machine moeiteloos over naar verdovende geluiden, die eerder je hart doen smelten zoals bij “Travels”. Om daarna met een mokerslag weer verschroeiend hard uit te halen. Deze ene song duurt circa negen minuten en is een schoolvoorbeeld van hoe deze gehele schijf in elkaar zit. Zo zal later blijken. Ook “My Godess” is zo een meesterlijk pareltje van circa tien minuten lang, best indrukwekkend. Binnen dat alles valt bovendien vooral op dat hier één voor één topmuzikanten aan het werk zijn die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn.
Luister maar naar het aanstekelijke, zelfs psychedelische aanvoelende, “Nocturnal”. Waar gestroomlijnde gitaar partijen, verdovende zanglijnen tot harde drumsalvo's akelig perfect in elkaar zitten. Die circa twee jaren noest werken aan een eigen sound heeft hier dus duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Door de aanpak van verschroeiend uithalen, psychedelische elementen toevoegen die je doen zweven boven de grond, tot het opbouwen naar oorverdovende climaxen, bewijst Eyes on the machine vooral hoe veelzijdig ze wel zijn. Telkens zorgt de band ervoor dat je omgeven wordt door walmen van diepe intensiviteit. Het soort intensiviteit dat we dus telkens opnieuw zoeken als we stoner, blues of aanverwante bands hun muziek beluisteren. Daardoor slaagt Eyes on the machine zonder enig probleem in zijn opzet om een ruim publiek aan rock liefhebbers over de streep te trekken.
Besluit: Als Eyes On the machine wilde bewijzen dat het typische Bluesy Stoner rock genre nog steeds springlevend is, dan zijn de heren met die debuut totaal in hun opzet geslaagd. Vanaf de eerste tot de laatste song is hier geen speld tussen te krijgen, komen we geen minpunten tegen en straalt deze plaat vocale tot instrumentale perfectie uit van een zelden hoog niveau. We zijn eerlijk gezegd al minder sterke debuut platen tegen gekomen. Vernieuwend is het dus allemaal niet, maar met dit sprankelend debuut zet Eyes on the Machine duidelijk zijn veelkleurige stempel op het genre, en neemt zijn bevoorrechte plaats in binnen dat stoner, blues en rock wereldje.
We zien al uit naar een gouden toekomst, op basis van deze schijf ziet die er namelijk heel rooskleurig en psychedelisch uit.
Tracklist:
The Search 03:11 - Firewalker 05:32 - Travels 09:33 - Nocturnal 04:36 - Thrust 03:20 - My Godess 10:24 - Rebirth 04:46
De Mathcore band Cyclus mag dan een gloednieuwe naam zijn binnen de scene, de bandleden hebben al wat water doorzwommen. Dit kwartet bestaat uit (ex)leden van bands als Bear, Calibre en the Set up. Door die jarenlange ervaring wordt dan ook een technisch enorm hoogstaand concert voorgeschoteld op Antwerp Metal Fest eerder deze maand. We schreven daarover: " Cyclus voldoet dan ook met brio aan de hoogstaande verwachtingen die we op voorhand hebben gehad. En doen wat ze moeten doen, het dak er compleet laten afgaan. Want ondanks die perfectie, blijft ook de spontaniteit en het spelplezier overeind staan. Waardoor ook het publiek gewoon zich laat meesleuren in de wervelstorm die de band hen aanbiedt." Lees het volledige verslag na http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-metal-fest-2018-intiem-alternatief-festival-op-graspop-en-alcatraz/
Met het concept album ‘Sekt’ brengt Cyclus een full album uit samengesteld uit vorige EP's. ‘Sekt’ dien je bij voorkeur dan ook te beluisteren, zoals het kijken naar een spannend sciencefiction film. Het concept gaat namelijk over een buitenaards ras dat de aarde en de mensheid bekijkt vanuit zijn perspectief, en besluit het virus uit te roeien. De spanning is over de ganse lijn te snijden, en wordt zelfs nog opgedreven door die telkens opnieuw ijzingwekkend klinkende vocalen en een instrumentale inbreng die je angstaanvallen bezorgt van begin tot pril einde.
We onthouden ons heel bewust van vernoemen van song titels. Net omdat dit dus een heel filmische plaat is. Elke song sluit perfect aan op het ander hoofdstuk. Je dient dit concept dus in zijn geheel te beluisteren, zoals het lezen van een spannend boek. Ergens wordt een chaos gecreëerd, maar er zit toch een zekere structuur in. Zoals aangegeven, bekijk het als in de film, waar op spannende momenten de buitenaardse wezens, met de bedoeling het virus 'de mens' te vernietigen, verpulverend uithalen, en het ene na het andere slachtoffer maken. Waarna de rust wederkeert, en je door de as van huizen en landschappen op zoek gaat naar mogelijke slachtoffers. Stelt u daarbij, met de ogen gesloten, even de meeste weerzinwekkende beelden voor. Zonder meer blijf je daardoor dan ook met een krop in de keel luisteren en blijft die spanning tot op het einde eveneens te snijden.
Besluit: De angst van dat onbekende en mysterieuze van het heelal is iets dat de mens al eeuwen bezig houdt. Met dit concept vertelt Cyclus zijn eigen versie daarover. Een gat in de Markt? Nee dat niet. Maar Cyclus past met hun intensieve mathcore wel perfect in het plaatje van het aanbod Horror, Thriller en bij voorkeur dus Films over inderdaad Buitenaardse wezens of ramp films. Omdat ze op deze schijf net die sfeer weten te creëren waardoor het angstzweet je van begin tot einde uitbreekt.
Kortom: Cyclus weet met ‘Sekt’ perfect de sfeer te creëren van een heel spannende film plus dat je op het puntje van je stoel blijft zitten, tot de haren op je armen recht komen van intensieve angst. Elke act bedeelt daarin een al even belangrijke plaats. Net zoals dat met de muzikale en vocale inbreng het geval is. Van angst, naar hulpeloosheid tot gelaten uw dood tegemoet zien. En uiteindelijk terugvechten. Om er tenslotte voor te zorgen dat de perfecte balans terugkeert op aarde dankzij een verbluffend slot akkoord.
Zowel instrumentaal als vocaal verlegt Cyclus daarbij een onaards aanvoelende grens, die we nog maar zelden zijn tegen gekomen binnen het typische mathcore/hardcore gebeuren. Ga deze film dus zeker zien! Het loont de moeite.
Tracklist:
Jonezy is het soloproject van Jonas Desmet afkomstig uit het West- Vlaamse Sint-Denijs (Zwevegem). Voorheen maakte hij o.a. deel uit van Mickey Doyle (de voorloper van Mooneye). Hij maakte twee songs in 2017 waarmee hij op tour trok. In begin 2018 won hij een plaatsje op de affiche van Tour De Chauffe en zag hij zich genoodzaakt om een band rond zich te verzamelen. Ze speelden in die bezetting een tiental optredens waaronder ook de finale van de Student Rock Rally (Charlatan, Gent) en de finale van Tommorowband (Jc Brielkant, Deinze). Deze single werd in Februari in muziekcentrum Track te Kortrijk opgenomen. Rien Coorevits deed de drums en percussie, Michiel Libberecht (Mooneye) speelde de baspartijen in, Lowie Clapéron deed de keys en Jonas zelf was verantwoordelijk voor de gitaar en zang. De mixing werd grotendeels zelf gedaan.
‘The Searching Man’ is een indie/singer songwriter- nummer dat mooi en traditioneel opgebouwd is. Een beetje in dezelfde stijl als zijn muzikale broeder Mooneye. De zang klinkt catchy en soulvol. Een warm en zomers nummertje die ons doet uitkijken naar meer van Jonezy.
Uma Chine (ofwel Human Machine) heeft zopas zijn debuutsingle uitgebracht bij Starman Records. Uma Chine is het geesteskind van Nele De Gussem. Die kan je nog kennen van Future Old People Are Wizards, Billie King, Kales Guitar Quartet of Maya’s Moving Castle. Voorts bestaat de band o.m. uit twee zusjes van de band Binti, Simon Raman van de band Raman, Nils Vermeulen van de Laughing Bastards en Koen Quintyn van St Grandson.
Als Uma Chine brengen De Gussem en de rest van de band zomerse, psychedelische elektronoisepop met tientallen laagjes bovenop elkaar. Dat is misschien een lange definitie, maar elk van die elementen zit in “Screens”. Deze single is onbeschaamd dromerig en vrolijk, licht dansbaar en licht psychedelisch, maar dan op een elektro-vibe. Er zit ook wat tegendraadse 4AD-pop uit de jaren ’90 in, denk daarbij aan This Mortal Coil, en wat Beach House, Pauwel De Meyer en Nova Flares.
De band werkt momenteel aan het debuutalbum, dat begin volgend jaar zou moeten uitkomen. Daar kijken wij alvast hard naar uit, maar intussen staat deze “Screens” al op repeat voor onze soundtrack van de zomer.
De Gentse band The Leslies bracht met "Hungry" zijn eerste officiële single uit, geproduced door Pascal Deweze. Op "Hungry" hoor je heel wat ritmes die tegen elkaar op gaan en die de luisteraar constant op het verkeerde dansbeen zetten. Het klinkt zomers, etherisch-smooth en laid back/loom. Denk aan een gepolijste versie van Beck, Eels, Django Django of Björk. In eigen land zijn er raakpunten met (uiteraard) Pascal Deweze, Beech, LR Flores, School Is Cool, Fortress, Balthazar, SX en Oscar & The Wolf.
Het parcours van The Leslies – Jan Marcoen (zang en gitaar, ook bij Lil Dix), Koen De Gussem (zang, gitaar, toetsen, Delta Crash), Jannes Van Houcke (bas, Dorian & The Grays) en Niels Francois (drum, the Grassroots Movements) – bestaat uit passages bij Oost.Best, Jonge Wolven, De Beloften. The Leslies kleuren naar eigen zeggen buiten de lijnen van klassieke pop door invloeden van lo-fi en psychedelica toe te voegen.
Butsenzeller is het alter ego van Geert Budts, drummer bij bands als DAAU, Kapitein Winokio, Dottir Slonze, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen, … Budts is daarnaast ook dj en producer. Als Butsenzeller heeft hij zopas een EP uitgebracht met anarchistische jazz met een rebelse punk-attitude.
“Voteshutupworkconsume” is Budts’ versie van de klassieker “Birth School Work Death” van The Godfathers, maar dan met een eigentijds industrial-jazz-sausje. Op deze track krijgt Budts het gezelschap van Fred Angst van Aroma Di Amore. “Isabel” is dan weer eerder lo-fi rock, een beetje Beck en Eels.
Titeltrack “Half A Century” is niet voor één gat te vangen: jazz meets Eno en Pascal Deweze, met nog wat outer space-toetsen en onderkoelde en ondergesneeuwde vocalen. Intrigerend en ear candy voor de doorwinterde fan van experimentele muziek.
Neoklassiek, Folk en een streepje postrock. Dit is hoe het gezelschap Zura Zaj uit Gent zichzelf omschrijft. Via het Luikse label homerecords.be bracht Zura Zaj zijn debuut 'Small Obstacles' op de markt. De band profileert zich als 'huiskamermuziek'. En dat is inderdaad ook een sfeer die wordt gecreëerd op deze schijf. Zoals in een rustige omgeving in je eigen huiskamer zonder het geluid van voorbijrazende auto's, draaiende machines en stressvolle taferelen om je heen, kom je in jouw eigen huiskamer namelijk nog het best tot rust. Niet? Lieze Van Herzeele (viool), Jonathan Baltussen (French Horn), Gowaart Van Den Bossche (gitaar en percussie) brengen bij elke song betoverende mooie klanken naar voor die een diepe indruk nalaten. Telkens opnieuw.
Volgens de biografie op bandcamp timmert dit trio al circa tien jaar aan de weg en dat is ook te merken. De innerlijke rust van viool, gecombineerd met hoornklanken komende uit het Hemels paradijs en percussie en gitaar waarbij nooit geluidsmuren worden gesloopt, maar harten des te meer. Ze verraden meer dan eens dat Zura Zaj niet aan zijn proefstuk toe is. Door die jarenlange ervaring vinden de bandleden elkaar dan ook voortdurend blindelings. Dit resulteert uiteindelijk in dit sprankelend tot magisch mooi debuut, dat ons van begin tot bitter einde met verstomming slaat.
‘Small Obstacles’ is dan ook een langgerekte rit geworden over wegen boordevol innerlijke rust tot zachtmoedigheid, die je bedwelmd en tot complete 'zen' brengt. Dit trio pint zich bovendien totaal niet vast op één muziekstijl en slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren. Vandaar de subtiel verwijzingen naar Jazz, die we terugvinden in sommige biografie. Dit dus allemaal zonder die trommelvliezen te doen barsten of geluidsmuren op te trekken. Maar eveneens zonder je in slaap te wiegen uit verveling.
Besluit: Valt het u op dat we geen enkele songs hebben vernoemd? Dat deden we heel bewust. En dat kunnen we ook niet genoeg herhalen. Deze schijf moet je dus eerder in zijn totaliteit zien, beluisteren en beleven. Gebruik hiervoor dan vooral al je zintuigen. Het gehoor om die wonderbaarlijke klanken op te vangen, de ogen - bij voorkeur gesloten - om magische kleurrijke beelden op te roepen. En 'het gevoel' om de koude rillingen en de warme gloed letterlijk over je rug te voelen lopen. Want ‘Small Obstacles’ is dus vooral een plaat die je moet voelen en niet enkel beluisteren. Zura Zaj verstaat die unieke kunst om hun muziek zodanig op te bouwen dat je letterlijk onder hypnose wordt gebracht en weggevoerd naar een eigen diep verborgen hemels paradijs, waar percussie , viool en hoorn je tot een innerlijke rust brengt waaruit je niet meer wil ontsnappen. Meer nog, niet kunt ontsnappen. Want door de intensiviteit van elk van die instrumenten, word je meegezogen naar een onontgonnen prachtige, mooie wereld.
Tracklist: Exhale 04:11 Landfall 07:30 Eastbound 04:35 Nigh 03:07 Acres 03:12 Atoll 04:49 Tide 01:55 Still 02:17 Ever 01:22 Alight 03:48
Ditmaal moeten we ons naar Genk begeven voor de band Barabbas. Barabbas bestaat uit vier veteranen die al vele watertjes hebben doorzwommen om in 2013 met een eerste split-EP voor de dag te komen. Zelf noemen ze Mastodon, Firebird, Queens of the Stoneage en Black Sabbath als invloeden . De riffs zijn wel geïnspireerd door Black Sabbath. Maar dat geldt natuurlijk voor duizenden bands in het zwaardere genre. Opener “Goldstone” klinkt zwaar, wat loom en doet dan ook aan eerder genoemde band denken. Op “Sister” gaan ze een versnelling hoger spelen en doen ze wat denken aan Prong of Danzig. Nu ga ik stoppen met te vergelijken en me op Barabbas zelf toespitsen. “Sister” vind ik echt wel te smaken. Een vinnige track met de nodige ‘f.. you’ - attitude. Zo staan er nog wel enkele nummers op. Op “Guy Tells Us How To Make An Omelet” is de tekst een uitleg hoe je een omelet moet maken. Het is een dunne lijn, tussen ironie en belachelijkheid, die ze hier bewandelen.
Ze weten hoe een song in elkaar te zetten, de sfeer en grooves zitten goed. De plaat is best genietbaar maar alleen is niet alles altijd even origineel. We krijgen nogal wat clichématige riffs te horen.
Een debuut dat er mag zijn maar hopelijk toont hun volgende worp nog wat meer eigenheid en originaliteit.
Yakchal is een Brussels trio dat instrumentale post-rock maakt, bestaande uit een drummer, bassist en gitarist. Daarmee weet je al een beetje aan wat je je mag verwachten. Nog niet alles natuurlijk maar geen paniek zelf weet ik er ook niet heel over. De bandleden luisteren naar de namen Davide, Ema en Paolo waardoor ik, mede door de groepsfoto, vermoed dat ze buitenlands bloed (of DNA) door hun aderen hebben stromen.
Muzikaal klinken ze als post rock. Hun vier songs op dit EP-tje, wat tevens hun debuut is, zijn atmosferisch en kennen een opbouw dat wat aan de getijden van de zee doet denken; namelijk het opkomen en wegtrekken van het water. Ik hoor fijn drumwerk en percussie, de bas brengt warmte in de songs en de gitaar kleurt en brengt sfeer. Het EP-tje werd vorig jaar live opgenomen op een zaterdagnamiddag in Saint-Gilles te Brussel. Michel Meulemeester stond in voor de opnames en de mixing.
‘00+5399+xo’ is een klein pareltje dat aangenaam luistervoer is. Ze treden ook live op. Onlangs in Elsene op het feest van post rock muziek en eind juni in Bergen. Een band in het genre om te volgen.
Nederlands 
Français 
