Oi Va Voi is een band uit Londen met een Joodse oorsprong, opgericht in 2000. Hun muziek is een mengsel van klezmer, Oost-Europese muziek en dance. Ze brachten drie albums uit, die goed werden ontvangen bij pers en publiek, maar toen viel het plots allemaal stil.
Na die radiostilte van ruim negen jaar maakt Oi Va Voi nu een comeback. In november is er het nieuwe album ‘Memory Drop’ van deze Britse crossoverband die opnieuw een brug slaat tussen hun Joodse- en Oost Europese roots en een modern geluid. Als voorproefje is er de single “Vanished World”, een loungy, bijna triphop-achtge track die vooral de nieuwe zangeres Zohora in de spotlight zet.
Deze “Vanished World” is een beetje Massive Attack meets Christine And The Queens meets Hooverphonic. Lekker poppy, een beetje Orientaals en toch nog geschikt voor Radio 1.
De Canadese rockband Monster Truck brengt de single "True Rocker" uit in de aanloop naar het gelijknamige album dat later dit jaar verschijnt. “True Rocker” is catchy en heel meezingbaar, maar ook een beetje doorsnee. Deze Canadezen maakten reeds betere singles, zoals “Don’t Tell Me How To Live” en “Old Train”.
De muziek van Monster Truck is klassieke rock ’n roll in de stijl van The Darkness, Wolfmother, Airbourne en AC/DC, maar op deze single krijgt de band vocale bijstand van Dee Snider, de zanger van het in 2016 opgedoekte Twisted Sister. Zijn aanwezigheid op de single zal de populariteit van Monster Truck op het internet goed doen, maar een echt memorabele single wordt “True Rocker” daarom nog niet. Laten we hopen dat de band de rest van het album op eigen sterkte volspeelt.
Dee Snider kan je deze zomer aan het werk zien op Alcatraz in Kortrijk, voor Monster Truck moet je wachten tot november. Dan spelen ze als support van Black Stone Cherry in de Trix in Antwerpen.
Suntapes is het alias van Tomas Vanderplaetse. Die naam kan bij sommigen wel een belletje doen rinkelen want deze man speelt sedert 2015 de keyboards bij Arno. Voor de release van dit album haalde Tomas inspiratie uit zijn lange rondreizen door voornamelijk Azië. Dat heeft invloed op o.a. het gebruik van zijn instrumentarium. Naast zijn hoofdinstrument de piano heeft hij ook gebruik gemaakt van wereldse instrumenten zoals bv. De tanpura (India) en de ruan (China). Daarnaast maakt hij ook gebruik van analoge synths, mellotron, field recordings etc… Allemaal zelf ingespeeld in zijn eigen studio. De piano partijen werden door Tomas ingespeeld op de vleugelpiano in studio “Room 13” met Jesse De Roo als opname technieker. Er werd gekozen voor close miking met verschillende vintage microfonen.
Wat levert dit voor de luisteraar op? Dromerige, broeierige en atmosferische lappen instrumentale muziek. Heel mooi opgebouwde en traag voortschrijdende stukjes sfeer die makkelijk allerhande beelden bij je oproepen. Live wordt die muziek begeleidt met live-visuals door Kasper Jordaens waardoor de evenementen kleine audiovisuele gebeurtenissen worden. Die dromerige sound wordt ook mooi weergegeven via het artwork op de hoes waar je doorheen de nevel de heuvels van Tapei kan waarnemen.
‘Hunting For Hills’ is een dromerige soundtrack. Denk aan een warme zomeravond waarbij je buiten in de natuur zit met een glas rode wijn, met je geliefde en dit op de achtergrond… Heel fijne plaat dat ik aanraad om te beluisteren bij geschikte omstandigheden (niet in de auto of op café).
De Genkse Americana band Dumont brengt een gloednieuwe schijf op de markt. Dumont, herrezen uit de as van The Swish bestaat uit: Johan Dengis (Zang, Gitaar), Dirk Ulenaers (Gitaar), Michel Wouters (Drums) en Albert Claesen (Bas). Gastmuzikanten: Davy Jansen ( Mad About Moutains): steel pedal guitar en Pino Guarraci: piano.
De band bracht reeds op 19 januari een eerste single uit, en werkte daarvoor samen met songwriter Elliot Murphy. De legendarische singer-songwriter Elliot Murphy, één van de grote muzikale helden van de Dumont, was bijzonder enthousiast over de muziek en werkte maar al te graag mee aan de plaat die op 21 april in Het Debuut in Westerlo werd voorgesteld. ‘Stay A While’ is dan ook een bijzonder aanstekelijk tot warmhartige EP geworden, die niet alleen aan de ribben blijft kleven. Dumont heeft zijn nieuwe adem gevonden, klaar om de wereld compleet te veroveren.
Het meest opvallende, de jarenlange ervaring binnen de muziekwereld resulteert niet in een routineklus. Al vanaf die eerste song “100 Years” loeit de spontaniteit uit de boxen, en laat je niet meer los tot het einde. We houden van bands die ervaring combineren met een overvloed aan spelplezier. Dat is niet alleen tijdens concerten zo, als een band zo een EP of album aflevert d, at aanvoelt alsof het jonge wolven zijn in het vak, die nog alles moeten bewijzen? Dan gaan we nogal gauw overslag. Dumont blijft ook tijdens de tweede song “Big Bear Street” die ingeslagen wegen verder bewandelen.
De titelsong “Stay A While” doet je verlangen naar lange zomermaanden gezeten rond het kampvuur, met een frisse deugddoende bries in de haren en je geliefde aan je zij. Een pakkende song, die nog meer impact krijgt dankzij de medewerking van Elliot Myrphy. Hoewel zijn medewerking aan die EP een meerwaarde kan genoemd worden is dit pareltje van een Americana schijf echter vooral de verdienste van die bijzonder getalenteerde top muzikanten die Albert Claesen, Dirk Ulenaers en Michel Wouters toch zijn. Deze tovenaars met klanken, krijgen uiteraard voldoende ondersteuning van sprankelende piano huzarenstukken. Met dank aan Pino Guarraci, of Dave Jansen zijn verdovende inbreng. Maar het is vooral die bijzonder warme en heldere stem van Johan Dengis die je kippenvel bezorgt of een krop in de keel.
Afsluiter “Star Living Now” is niet een gewone kers op de taart. De registers worden hier compleet open gegooid in een wervelende en nog maar eens enorm aanstekelijke finale die we met geen woorden kunnen omschrijven. Het bewijst nog maar eens dat als je muzikanten, die muziek beleven in plaats van gewoon bespelen, samenbrengt iets onbeschrijfelijk en magisch moois kan ontstaat; wat ervoor zorgt dat de haren op de armen rechtop komen te staan van puur innerlijk genot.
Dumont verstaat die unieke kunst om emoties aan te spreken, toegankelijk te klinken en de aanhoorder aan te zetten de songs van begin tot einde stevig mee te brullen. Op menig festival deze zomer zorgen ze voor wervelende Americana feestjes van eenzaam hoog niveau.
Kortom. ‘Stay A While’ is een EP om te koesteren , net omdat de songs je hart verwarmen en je aanzetten tot dansen in de huiskamer, ook na zes luisterbeurten.
Dumont staat op vrijdag 22 juni op Genk On Stage, en speelt daar een thuismatch. Na het beluisteren van deze sprankelende EP , zij ze een aanrader van formaat, want pas 'live' komen die songs nog beter tot hun recht.
Meer informatie: http://www.genkonstage.be/nl/uurschema/8
Tracklist: 100 Years - Big Bear Street - Stay A While - Start Living Now
Walhalla Records is een afsplitsing van Starman Records. Op dit label vind je obscure Belgische wave. Van synth wave tot cold wave. Zo zijn er de gekende Underground Wave compilaties waar ook deze artiest op voorkomt. Schicksal is het alter ego van Rudi Huybrechts die sedert 1982 probeert body beat in sterke songs te verpakken. ‘365 Days’ is een soort van compilatie album dat zowel heel oud als recenter werk bevat. Samengesteld door Huybrechts samen met Lieven De Ridder.
Aan wat moet je je verwachten als je deze schijf oplegt? Electro en body beat dat klinkt zoals we die kennen van het begin van de jaren 80. Rudimentair en embryonaal maar wel altijd zoekend naar een geschikte songformat en naar nieuwe geluiden. Denk aan bands zoals Zolex, A Split Second, Psyche of een voorloper van Front 242, Kraftwerk etc...
Ergens in dit braakland bevindt de muziek van Schicksal zich. Meestal vrij dansbaar en vooral boeiend vanwege zijn diversiteit ofschoon het album op zich wel consistent blijft klinken. Je hoort niet meteen welke de oudste en de recentste songs zijn op ‘365 Days’. Verder zit er fijne flow en ritmiek in de muziek waardoor de aandacht niet meteen dreigt te verslappen.
‘365 Days’ is een fijne plaat voor liefhebbers van minimal, electro en aanverwante genres. Ook mensen die de jaren 80 willen (laten) herbeleven zullen hiervan smullen.
Nova Flares is het eenmansproject van de Amerikaan Jason Wagers. Hij speelt alle instrumenten: gitaar, bas en drum en heel af en toe neuriet hij een beetje. Onder de bandnaam Nova Flares is de gelijknamige EP de eerste worp en die is meteen goed voor een nieuw genre in de popmuziek: surfgaze of de combinatie van surfrock en shoegaze. Het onbeschaamd vrolijke en zonnige van de Beach Boys en het zweverige van de Jesus And Mary Chain? Niet echt. Met surf of Beach Boys heeft dit weinig te maken, zelfs de voor surf klassieke reverb en twang ontbreekt grotendeels. Wel is dit vrolijke, dromerige slackerpop die wel aan dromerige stranden doet denken. Eerder de spirit van de vroege surfrock, dus. Om het te vertalen naar Belgische referenties denk je best aan een driehoeksverhouding tussen Seagulls, Beech en Danny Blue & The Old Socks.
Behalve slacker zit er ook nog wat psychedelica in de saus van Nova Flares. Wat hij wel met surfrock gemeen heeft, is dat Wagers er makkelijk in slaagt om een instrumentale track toch spannend te maken. Er zijn van de songs die je bijna onbewust meenemen op hun trip. Eenvoudige (instrumentale) oorwurmen als “Summer Colors en “Careless Carres” kunnen dat, bij het complexere “Gut Splinter” lukt het wat minder. “Krokodil Tears” is heel mysterieus, een beetje David Lynch-achtig zelfs, en bijna instrumentaal, met enkel wat geneurie of ‘gehum’ op het einde.
“Ghost Only Whishes” is het enige echte surfrock-nummer op deze EP, maar hier ontbreekt wel de shoegaze. Een beetje jammer dat Wagers de lijn van zijn surfgaze op dit ene nummer niet aangehouden heeft.
Onthou surfgaze. Onthou Nova Flares. Download deze EP als soundtrack voor als je de komende maanden op een snikhete dag, onder een loden zon, ergens vaststaat in de file. Na twee nummers van Nova Flares zal de wereld er al een stuk beter uitzien.
https://novaflares.bandcamp.com/
Uit Limburg komt het vijftal muzikanten die samen Tonsils vormen. Ze brengen pop en rock en omschrijven zichzelf als een mengeling van dreampop a la Beach House en de gekte van een Pavement. Mooie vergelijkingen en meteen toont het ook dat het niet zomaar popdeuntjes zijn die ze in elkaar steken. Er mag al eens een hoekje af zijn.
Ze brachten al ‘Tumbling’ (2015) en ‘You Know What It Means’ (2017) uit. Nu is er een single met twee mooie tracks op zijnde “Around” en “Forward”. “Around” bevat een warme baslijn (denk aan Metal Molly), een wat gekke tekst en dito synths geven het geheel een niet te serieuze twist. Toch is het een serieus nummer. Het zit goed in elkaar, is catchy en een klein oorwormpje.
“Forward” bevat wat psychedelische en jaren-70 elementen in de song maar is ook wederom goed uitgewerkt. De song bevat ook enkele crazy overgangen. Daarvoor hebben ze waarschijnlijk eerst naar Frank Zappa geluisterd.
Tonsils zal je niet gauw op de radio tegenkomen. Zonde want het is een originele band met een eigen geluid. Om maar te zeggen: je moest deze single eigenlijk al in je bezit hebben. Haast u!
Voor hun tweede album trokken de Wevelgemnaars stadsgenoot Brent Vanneste (steak nr8) aan als producer. Een logische en terechte keuze lijkt mij na beluistering. Het trio brengt muziek met elementen van noise, stoner, alternative rock en indierock in. Een beetje zoals Foo Fighters, Everclear, Kyuss, Biffy Clyro, Monster Magnet etc
Dat levert negen tracks op. Opener “Bored Ass Tony” is meteen een mooie binnenkomer. Een sfeervolle intro, een stonerrock/grunge middenstuk dat zich tot een climax ontwikkelt tot aan het eind van de track. Mooie opgebouwde song. “The Cricket Sound” begint onheilspellend om dan plat gewalst te worden door de logge en zware bassen en de riffs. Krekels? Inderdaad, de vervormde herhaalde gitaaraanslagen doorheen de song kunnen daarvoor door gaan. “Dirty Allen” gaat wat verder op het elan van de vorige song maar is minder opvallend. “All Day” is wat lichter dan de voorgaande songs. Er gloort hier en daar een zonnestraaltje doorheen de donkerte. Het is een vrij catchy nummer ook. Zo ook met “Keep Your Secrets” dat een aanstekelijk refrein heeft. “Dead Inside” drijft weer op de zware gitaren en doet wat van ver aan Audioslave denken. We komen o.a. fijne baslijnen tegen op “My Friend Ed”. Het gitaarwerk galmt bij momenten, vooral naar het einde toe, wat de song wat opentrekt en een gevoel van ruimte geeft. Met “Smack Your Neighbour” wordt er jaren negentig gewijs afgesloten.
‘The Cricket Sound’ is een heel onderhoudend en fijn geproduceerd album geworden. Zeg maar een kopstootje en een kleine wervelwind. Een fijne ontdekking. Wie van rock, grunge en stoner houdt moet dit zeker eens checken. Verder weten de mannen van aanpakken want ze brengen niet alleen het album in eigen beheer uit ze hebben ook een eigen boekingskantoortje opgericht (headachemusicagency.be). Leve de DIY-aanpak dus.
LR Flores (voluit Florian Deroo) brengt zijn debuutalbum uit bij het label Vuilbak. Deroo kan je nog kennen als zanger/gitarist van de veel te vroeg ter ziele gegane Gentse gitaarbands The Caribous en Swap Meet. Swap Meet werd een tijdlang als veelbelovend beschouwd, scoorde redelijk in lokale en nationale bandbattles en bracht in 2016 de veelal met Pavement vergeleken EP ‘Suburboys’ uit. Na 2017 werd het stil rond Swap Meet.
Als LR Flores doet Deroo het solo. Met Swap Meet heeft LR Flores nog vooral gemeen dat de muziek ook hier weerbarstig klinkt, dat de melodie al eens overgeslagen wordt en dat er inzake genre niet één etiket op te kleven valt. Zijn verdwenen: (meestal) de elektrische gitaren, de drums en de noise. Die werden ingeruild voor akoestische gitaar, piano, field recordings (een courant item bij Vuilbak) en heel veel drum- en andere computers.
De songtitels lijken te verwijzen naar de parken (“Parks And Recreation” en “Juju Jubelpark”) en musea waar de inspiratie bij Florian opborrelde. Met die parken en musea heb je ook al een indicatie van de onderwerpen die hij als LR Flores aansnijdt. Zijn tien songs gaan voorts over mijmeringen over het leven, boekenwijsheden en over obscure historische figuren.
LR Flores klinkt als een experimentele versie van Eels, al kom je met het recente werk van The Germans en het eerste eigen album van Pascal Deweze ook al dicht in de buurt, al hebben die laatsten een betere balans gevonden tussen ritme, melodie en experiment. “A Young Turk” en “Labour 16” zijn met veel effectjes opgeleukte klassieke popsongs. “Books” had van Swap Meet kunnen zijn en is in wezen een ietwat vermomde, maar heel genietbare slacker-rocksong.
De meest toegankelijke songs zijn het jazzy en urban “Juju Jubelpark” en het elektro-Eels-achtige “Aubrey Boccanegra”. Evengoed vergeet Deroo soms in al zijn experimenteerdrift dat er onder de effectjes en laagjes ook nog een song moet zitten, zoals op “Night Scene”, “Parks And Recreation” en “The Happy Valley Sect”.
“The Temple” is een meesterlijke, verstilde pianoballad, gelukkig zonder stroperige lyrics, die met de meet bijna in zicht vakkundig om zeep wordt geholpen door er wat kleffe retro-Casio-synths over te gieten. Een beetje als een sportman die alleen voor open doel staat en overmand door twijfel toch nog mist…
De Vlaamse punkband Bruce bracht zopas "Fix My Brain" uit als single. Die single is eigenlijk nog van het vorige album 'My Latest Popstar Crush', terwijl de band onlangs de studio in trok voor de een nieuw album.
Dat nieuwe album wordt 'Captain, we've lost Bruce' en krijgt acht tracks die net als “Fix My Brain” kort en catchy punkrock zijn die eerder leunt op de Australische en oude Britse punksound dan op de (gladde) Amerikaanse.
Bart Van Lier van The Agitators zit ook opnieuw achter de knoppen.
www.facebook.com/brucepunk
Ady Seven is een bijzonder homestudio-projectje uit Nederland. De band bestaat uit één man die graag anoniem wil blijven en zijn als vrouw opgedirkte crash test dummy. Met z’n tweetjes spelen ze de gitaarpartijen in en componeren ze de rest van de sound in de stijl van de dance van de jaren ’90. Het inzingen gebeurt door D'Layna Huguez-Dixon, een ervaren rot in de dancewereld. En dat levert bij momenten fraaie dancemetal op.
Ady Seven lost de nummers individueel op Bandcamp. De recentste single “Feel Your Soul” heeft, zoals dat in de dance gebruikelijk is, tekstueel weinig om het lijf. De track moet het vooral hebben van een pushende beat, catchy synths en een stevige gitaar-riff. Die gitaren zijn hier wel iets minder prominent aanwezig dan op eerder werk van Ady Seven.
“Feel Your Soul” is beter geslaagd dan het losjes op Peaches & Herb-geïnspireerde “Bring Me Joy”. Wie graag nog meer metal in de mix wil, moet zoeken naar “Water On The Rocks”, waar je meteen de intro van “Smoke On The Water” van Deep Purple zal herkennen, of naar “The Power” uit 2017 of “Say No Mo” uit 2016.
Het is vrolijk en het is dansbaar en het is verrassend dat de luide, shreddende gitaren zo goed in de toch ongebruikelijke setting passen. Een splijtende gitaarsolo zou eens mogen, of een cool basloopje, of een stevige grunt. Maar op zich is dit reeds interessant en vooral leuk. Een antigif voor al het slechte nieuws dat je naar je hoofd geslingerd krijgt.
https://adyseven.bandcamp.com/
Liv Jagrell was dertien jaar de frontvrouw van de Zweedse hardrockband Sister Sin, maar sinds twee jaar werkt ze met haar eigen band. Vorig jaar was er reeds het debuutalbum, maar dat werd al ingespeeld voor Liv's nieuwe band gevormd was.
Nu is er de single "Devil’s Plaything" als voorloper van een EP die eind mei uitgebracht wordt. Dat wordt het eerste studiomateriaal waar alle leden van Liv Sin aan bijdragen. “Devil’s Plaything” is een cover, maar ook een gezamenlijke keuze, omdat alle bandleden vroeger opkeken naar Danzig. Dat Liv Jagrell niet haar eigen Danzig-favoriet (“How The Gods Kill”) gekozen heeft, duidt er op dat Liv Sin toch iets van een democratie is.
Martin Sandvik van Hardcore Superstar zat in de producers-stoel. Het vorige album van Liv Sin werd geproDuced door Stefan Kaufmann en Fitty Wienhold van UDO en had gastbijdrages van Schmier van Destruction en Jyrki 69 van The 69 Eyes. De inspanningen voor deze single en de EP – oorspronkelijk bedoeld als een akoestisch tussendoortje – liggen misschien iets lager.
De versie van “Devil’s Plaything” die Liv Sin brengt, is een stuk gevoeliger en minder dreigend dan het origineel. Misschien omdat het oorspronkelijk de bedoeling was om dit nummer akoestisch op te nemen. Toch weet de band het gevoel van de teksten raak te vertalen in een potige hardrocksound waar ook Doro trots op zou zijn.
Punk is nog lang niet dood. En al zeker niet met een bandje als The Kaak. Ze zijn maar met z’n tweetjes, komen uit Haarlem en zijn respectievelijk 16 en 13 (dertien!!) jaar oud.
Ze brengen op hun eerste EP vier korte oer-punk-nummers zoals ze die eind jaren ’70 in Engeland uitbrachten: niet te veel akkoorden en niet te moeilijke teksten met toch een rebels karakter. Maar wel genoeg power en genoeg basic skills om reeds podia onveilig te maken.
Die skills zullen ze nog wel bijschaven, maar vooral de branie om op deze leeftijd reeds op een podium te staan en opnames uit te brengen verdient een grote onderscheiding. Zanger/gitarist Buster ziet er bovendien heel street-credibel uit en heeft voor zijn leeftijd al een goede kijk op de maatschappij, afgaand op een songtitel als “Plastic Bodies”. Ook “I’m Just A Kid” en “Chromosomes” zijn prima. Alleen “Kill The Hippies” is een leuze die ze uit een te ver verleden geplukt hebben. De hippies liggen al lang op het kerkhof, toch? Of beleven die net als de punk een revival?
Of ze in Nederland en bij ons echt zitten te wachten op jongelingen die de platenkast van hun grootouders plunderen, ik zou het niet weten.
Het kan en als er één band is die het kan maken de komende jaren, dan wel The Kaak. Maar dan moeten ze ook de andere jongeren van hun generatie weten te overtuigen. Met enkel opa’s als publiek zal deze band niet lang overleven.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=82&v=o_0GZcEe1yY
Synthpop is aan een revival toe en zelfs Gary Numan trekt weer volle zalen, ook in ons land. Het Belgische trio Hatchling is sinds 2013 actief. “Holly” is de eerste single van de EP ‘Alpha’ die eind juni uitgebracht wordt.
Deze single is minder donker dan het vorige werk. “Holly” doet muzikaal wat denken aan Alphaville en Yazoo, maar dan met het tempo van Erasure en A-Ha. De term synthpunk valt, maar om het achtervoegsel punk te verdienen, moet er wel nog meer juist zitten dan enkel het tempo. Synthpop is ook al een mooie verdienste.
“Holly” is catchy, maar toch meer retro dan wat andere jonge synthbands als pakweg Chvrches of Hurts doen. Ook de songopbouw en de koortjes zijn zo uit de jaren ’80 geplukt.
Een kniesoor zal zeggen dat dit allemaal minstens 30 jaar te laat komt, maar het is fantastisch dat jonge mensen deze muziek cool genoeg vinden om ze op te nemen.
https://www.youtube.com/watch?v=pX1vBr8O_5I
Nederlands 
Français 
