De Nederlandse Ramona bracht vorig jaar haar debuut uit. We lazen in de review (zie http://www.musiczine.net/nl/nl/decouvertes/ramona/ramona/ ) dat dit een fijne ontdekking was. Ze werd omschreven als een brave Christine Hersh, Feist of Joni Mitchill. Deze “Blackbird” is de volgende single uit dit debuut. Meerstemmig gezongen, met een sobere percussie en een beetje bas. Daarnaast ook een beetje xylofoon. Alles klinkt een beetje als dreampop en met daarnaast een refrein dat blijft hangen. Een geslaagde single dus.
Voor de single werd een sfeervolle en eenvoudige clip gemaakt die je hier kunt ontdekken.
“Blackbird” of hoe je met weinig middelen toch indruk kunt maken.
Gateway is het eenmansproject van Bruggeling Robin Van Oyen. Hij brengt doom-terreur of doom-death. Slepende, aanhoudend beukende doom-metal vol tristesse en met wel heel diepe en soms atmosferische grunts.
Van Oyen bracht zijn eerste opnames uit in eigen beheer (enkel ‘Scriptures Of grief’ kwam vorig jaar uit via cassettelabel Sentient Ruin), maar voor de nieuwe EP ‘Boundless Torture’ vond hij onderdak bij Pulverised Records uit Singapore. Daar zit – behalve een rits Amerikaanse, Zweedse en Singaporese bands – ook nog het Belgische Thronum Vrondor onder contract.
Het pièce de résistance op deze EP is zonder meer “Odyssey Of The Bereaved”. Een epische, uitgebalanceerde track van meer dan 10 minuten waarop Van Oyen al zijn doom-duivels ontbindt en met passages die soms aan een mix van sludge en atmosferische blackmetal doen denken. Ook “Boundless Torture” (ook ruim voorbij de 10 minuten) en “Famished Below” (net geen 5 minuten) zijn prima doom-death. Alleen het korte en gejaagde “Iron Storms” lijkt met zijn hakkende drums op het eerste zicht niet in het rijtje te passen. Misschien is het als tussenstukje bedoeld of anders als tegengewicht om het slepende van de andere tracks nog extra in de verf te zetten.
Voor fans van Hooded Menace en Incantation. En voor wie al eens zonder oogkleppen wil luisteren.
https://www.facebook.com/gatewaydeathdoom
Vito is de nieuwe Gentse band van Vito Dhaenens, die het eerst solo probeerde. Ze werden al opgemerkt in talentenjachten als De Nieuwe Lichting van StuBru en Westtalent. Het melancholische “Ever Since I Got To This Town” is hun eerste single.
Zelf zoeken ze inspiratie bij Neil Young, Kurt Vile en Patti Smith, maar dat komt er op de eerste single van dit vijftal nog niet helemaal uit. Het nummer drijft op de beat van wat een drumcomputer lijkt, gecompenseerd door warme gitaren en een melancholisch orgeltje. Vito heeft bovendien hetzelfde warme en soms weemoedige stemtimbre als zijn vader (Dirk Dhaenens van Derek And The Dirt).
Van hun grote voorbeelden zitten ze nog enkele stappen verwijderd, maar met deze worp zitten ze toch al in het spoor van And Then Came Fall, Mooneye en Mark Lanegan. Met een meer klassiek drum-geluid zou zelfs The War On Drugs een referentie geweest kunnen zijn, maar alle respect voor een jonge band die zijn eigen weg zoekt.
Hoe Vito het er live vanaf brengt, kan je op 22 april zelf gaan checken in de Charlatan in Gent.
De jonge Duitse band Pulver heeft een boon voor old-schoolmetal. Dat mag blijken uit hun eerste EP ‘Pulver’. Daaruit blijkt een voorliefde voor bands als Thin Lizzy, Fist, de vroege Judas Priest en Motörhead. De productie van de drie nummers op deze EP is niet fantastisch, maar je krijgt toch al een mooi beeld van het potentieel van deze Duitsers. Pulver moet het als band vooral hebben van het technische kunnen van de twee gitaristen en die leveren prima werk, o.m. op de instrumentale track “Salvation”. Zanger David Fröhlich is een ander paar mouwen. Zijn cleane vocals klinken zo rauw als een Lemmy Kilmister met een verkoudheid. Hij lijkt ook moeite te hebben met het tempo op “Howl”. Ondanks die schijnbare miscast, want je verwacht bij deze muziek toch een heldere, klare stem, zou het kunnen lukken voor Pulver.
Als Pulver de tijd neemt om in de Duitse clubs meer ervaring en vertrouwen op te doen en als ze bij de volgende studio-opnames wat meer tijd en budget krijgen, komt dit wel goed.
Motsus heeft zijn eerste album uitgebracht. Deze band uit Oudenburg brengt instrumentale stonerrock en bracht eerder reeds enkele demo’s uit.
‘Oumuamua’ is een verzameling van zes songs die – hoewel er geen teksten aan te pas komen – het verhaal vertellen van een vreemde beschaving die onze aarde scant en die hier zijn (muzikale) sporen nalaat. De zes songs zitten lekker in het spoor van Queens Of The Stone Age, Kyuss en onze eigen Cowboys & Aliens en Maria Isn’t A Virgin Anymore. Het rockt, het is bijzonder groovy, het is heet en zwaar en het zweet.
Bij momenten komt de band zo op dreef dat het zelfs bijna dansbaar wordt, zoals op “Warm”. Ondanks het gebrek aan zang wordt het nooit eentonig of vervelend. Het klinkt als een trein die je met plezier over je heen laat denderen.
De tracks die er een beetje bovenuit steken, zijn “Freddy” en “Hoochy Woochy”. Het grillige, nerveuze “Exploder (Part 1)” weet minder te bekoren. Het slome en lang gerokken “Tin Men” heeft wat tijd nodig om open te bloeien. De sample maakt het allemaal wat makkelijker te verteren, maar ook zonder de sample zou die track overeind blijven.
‘Oumuamua’ is een fraai visitekaartje voor Motsus.
Fortress is een nieuwe Antwerpse synthpop-formatie die bestaat uit Ruben den Brok (producing en synths), Hanne Torfs (songwriting en vocalen) en Anke Verslype (drums). “Wanderlust” is de eerste song die ze hebben opgenomen als Fortress en die ze in eigen beheer uitbrengen. Centraal staat de dromerige stem van Hanne Torfs (van School Is Cool), met daaronder warme beats en hippe laagjes synths.
Denk aan het meest dansbare, zonnige en lichtvoetige werk van SX en Oscar & The Wolf en voeg daar nog wat Soldier’s Heart aan toe. Niet Goose-dansbaar, maar eerder smooth en zelfs een beetje urban. Veel minder donker dan SX en Oscar & The Wolf en eerder vrolijk als Christine & The Queens.
Bij StuBru zaten ze met dit nummer in de eindronde voor De Nieuwe Lichting en werden ze vergeleken met CHVRCHES en The Knife. Dat zijn allemaal heel mooie vergelijkingen, maar het is nu aan Fortress om de in de lucht hangende beloftes te grijpen.
“Wanderlust” is de voorbode van een EP of album en Fortress zal binnenkort ook live te zien en te horen zijn. Benieuwd in welke richting ze hun repertoire zullen uitbouwen.
De Zweedse Linnea Vikström is de dochter van Thomas Vikström, vast bandlid van de metalband Therion. Linnea zingt al een tijdje bij als gastzangeres bij Therion, zowel live als bij opnames. Maar ze kan het ook zonder hulp van papa: ze zong ook reeds live bij Kamelot en bij opnames van o.m. Dynatzty. Met drie leden van Dynazty vormde ze zopas de nieuwe band Quantum Field Theory. Die band bracht zopas “Aliens” uit als eerste single.
Het groepsgeluid van Quantum Field Theory ligt op deze single niet helemaal in het verlengde van wat Linnea Vikström doet bij Therion of Kamelot en ook van Dynazty is het een heel eind verwijderd. Het is een stuk minder symfonisch dan Therion, maar nog wel bombastisch en met veel power. De krachtige, heldere van Vikström staat mooi centraal. Het thema van de lyrics van deze single is sci-fi, maar dan op een jaren ’50 en ’60-manier. Het veelbelovende “Aliens” is de voorloper van het album ‘Live in Space’, dat in mei wordt uitgebracht.
https://open.spotify.com/album/2YhNiURMFiEEQ74acjOgcW?si=XiGIR631TpGmz3xOW73aLw
Na “Sheria” lanceerde het beloftevolle Mahler vandaag hun 2de single “Don’t Like People Like Me”. Een donkere en zweverige dreampopsong die ongetwijfeld verschillende harten zal veroveren in ons Belgenlandje. “Sheria”’s opvolger is voorzien van verscheidene opbouwende synths die een heel rustgevend geluid teweegbrengen en tegelijkertijd voor een dansbare vibe zorgen.
Deze jonge en onbezonnen band, onder leiding van Domien Cnockaert, heeft ook al enkele straffe live prestaties neergezet, onder andere voor de nieuwe concertorganisator ‘Kontzert’ in de Charlatan. Daarom is het zeker de moeite om Mahler eens in levende lijve te ondergaan. Wij houden jullie op de hoogte van verdere activiteiten van dit glansrijke bandje.
Michiel Libbrecht (24) is het brein achter Mooneye. Hij toerde eerst onder het pseudoniem Mickey Doyle langs zalen als De Zwerver, Depot etc… Als artist in residence (de nieuwe trend blijkbaar maar wel ideaal om talent te helpen ontbolsteren) van het Wilde Westen/De Kreun besloot hij om met een full band te werken, een EP te maken en een nieuwe naam voor zijn project te bedenken. Voor de EP dook hij een week lang in de studio van Pascal Deweze waarin hij in deze vermaarde muzikant (Sukilove etc…) een inspirator en producer vond.
Het resultaat zijn vijf songs. En het resultaat mag er zijn. Er wordt heel goed en vakkundig gezongen. De songs klinken als een klok. Heel naturel met subtiele details die de boel kleuren zoals orgeltjes, warme gitaarklanken etc… Elk jaar brengt ‘de Nieuwe Lichting’ op StuBru een aantal fijne bandjes naar boven. Mooneye zou beslist in het rijtje van die bands niet misstaan.
Liefhebbers van donkere, dansbare en gestyleerde electro kunnen hun hart ophalen aan het debuut van dit Gentse trio. Gent? Jawel, waar vroeger alles uit Antwerpen leek te komen merken we de laatste tijd dat Gent (ook Oostende, Brussel, Luik, Kortrijk) de nieuwe plaatsen zijn waar talent aan het ‘boomen’ is.
Onset is daar het nieuwste bewijs van. En het is meer dan de moeite. Voor de electro die ze produceren wordt er voor één keer niet geput uit de geschiedenis van de jaren 80.
We krijgen hier electro die meer verwant is met bands zoals Goose, Massive Attack, The Knife of Club 8. Maar dan met een geheel eigen smoel. De zang valt daar zeker onder. Een herkenbare en ietwat aparte stem geeft de nodige kleur aan de songs. De electro ook, die zeker en vast beïnvloed is door The Knife. Iets wat we alleen maar kunnen toejuichen.
Opener “Failure” zet de toon voor de vier songs op deze EP. Eigengereid en met de nodige mooie synthsounds. De lijzige stem doet de rest. “Are You Through” en “Borderland” zijn zowaar nog beter en iets toegankelijker. “Nightshop” is de afsluiter en is heerlijk tegendraads en donker.
Onset draagt een soort van troosteloos stadsgevoel in zich mee waar verloren zielen trachten troost te vinden. Ze doen dit aan de hand van vier fantastische tracks die gericht zijn op vernieuwing en diepgang en niet op hitlijsten en dergelijke meer. Super!
Video - Kijken kan hier: https://www.youtube.com/watch?v=b8p9rztejGU
Beech, het Aalsterse trio rond Kristof Souvagie, heeft een eerste album uit. ‘Teabag’ komt uit op het Belgische cassettelabel Gazer Tapes, maar is ook gewoon als download te krijgen. Het universum van Beech bestaat uit zomerse, rammelende slackerpop. Denk aan Pavement, Dinosaur Jr, Weezer, de Lemonheads en Eels.
Het absolute prijsbeest op ‘Teabag’ is “Fifteen Years”. Die loopt over van bedrieglijke eenvoud en die schijnbaar-verveelde zanglijnen. Dat kunstje herhalen die van Beech nog een paar keer, op “Overlooked” en “Vultures”. “Heaven” is van een andere orde. Op die track zitten ook de lo-fi-gitaarsolo’s heel raak in de songopbouw en dat zorgt voor een extra dimensie. Dat hadden ze ook in de andere songs wat meer aan bod mogen laten komen.
“In My Hands” is een beetje de vreemde eend in de bijt. Hier geen slackerpop, maar dankzij die akoestische gitaar eerder iets tussen de Wolf Banes en The Jam in. Het is ook veruit het vrolijkste en meest zomerse nummer van dit album.
Mooi dat een band uitzonderlijk eens voor slacker kiest, en er dan toch nog zijn eigen ding mee doet.
Een trio Gentse muzikanten bestaande uit ex-leden van Oathbreaker, Maudlin en Rise And Fall hebben samen een debuut gemaakt vanuit een geheel andere invalshoek. Geen post-metal, Hardcore of punk op dit album. Wel melodieuze en energieke poprock muziek met elementen uit postpunk, rock and roll etc… Partisan is Cedric Goetgebuer (gitaar en zang), Ivo Debrabandere (drums) en Thijs Goethals (bas).
“You And I” opent de EP energiek met een catchy powerpop song. “No Last Surrender” brengt mij terug naar de Belgische rock ten tijde van eind de jaren 80 en begin de 90’s met bands zoals The Romans. Maar ze lijken ook beïnvloed te zijn door bands als Ride en Mudhoney. “Change” bezit wat shoegaze elementen. “Sometimes” heeft fragiel gitaarwerk en een heerlijk zingende lage bas. Het drumwerk op al de tracks zijn stuwend en sporen de songs aan. “Forget” is melancholische en eerder slome track die het gevoel lijkt weer te geven van een man diep weggedoken in zijn eigen gedachten. We eindigen met “We Have Always Loved You” en dat is een track bestaande uit een spoken words sample en gitaar/bassounds. Hier gaat het meer om impressie en sfeer ipv songschrijverij. Geschikt om o.m. een optreden mee te starten.
Partisan presenteert hier een heel fijne EP. We zagen hen een tijdje terug in de Grote Post aan het werk en ze kunnen de energie van dit album zeker overzetten op het podium. Een goed geluid hierbij is van vitaal belang want het zit hem soms in de subtiele klanken. Maar een band waar ik alvast meer wil van horen.
Zangeressen Nikkie Van Lierop (Darling Nikkie) en Deborah Ostrega bundelen hun krachten en stembanden in hun nieuwe band:VØLVA. Ze hebben zopas hun eerste single uitgebracht bij Starman Records.
Van Lierop en Ostrega zijn twee van de originele zangeressen die in de jaren ’90 de wereld veroverden met Lords of Acid, de legendarische elektrorockband van Maurice Engelen met opwindende podiumacts en dubbelzinnige teksten. De videoclips werden doorgaans enkel in een gecensureerde versie uitgezonden op tv. Darling Nikkie was de frontvrouw van Lords of Acid sinds de oprichting van de band eind jaren ’80 en ze was mede-auteur en producer van hun album ‘Lust’, waarvan alleen al in de Verenigde Staten 750.000 exemplaren verkocht werden. Ze zong nadien ook bij Praga Khan, een andere band van Maurice Engelen, en scoorde later wereldwijd als Jade4U.
Deborah Ostrega volgde Van Lierop op als zangeres bij Lords of Acid en tourde met die band in de late jaren ’90. Daarna startte ze haar eigen band Wunderkind. Momenteel is Ostrega op tournee met haar partner, de Nederlander Ernst Löw.
Löw is tevens de auteur van VØLVA’s debuutsingle “Let Me Be The One”. Dat catchy elektrorocknummer is op z’n minst een knipoog naar Lords of Acid en kreeg ook een video mee die voorzichtig een beetje in die richting gaat. Helemaal overtuigen doet deze single nog niet. Of er nog meer singles en misschien een album volgen, is nog niet meteen duidelijk, maar laten we daar toch maar naar uitkijken.
https://www.youtube.com/watch?v=Br3PwQ-lNQ8
G A U S S zijn Mati Le Dee en Emile Sertyn. In een vorig leven waren zij Mary & Me. Dit project staat echter momenteel on hold. Maar we hebben ‘Biometrical Love’ in de plaats gekregen om onze tanden in te zetten. Hun muziek hierop bevindt zich ergens op het braakland tussen acts zoals SX, Portishead en de eigenzinnigheid van Björk.
Zo weet je al voor een stuk waaraan je je kan verwachten. Je hebt om te beginnen de karakteristieke vocals van Mati Le Dee die, qua klankkleur, wat tussen die van SX en Björk in ligt. Mysterieus, eigenzinnig en filmisch. Muzikaal gaat het richting indiepop en triphop. Maar dan wel met de nodige weerhaakjes in. Die weerhaakjes zitten dan in bv het onverwachts toevoegen van een cello, een eigenzinnig zangpassage of een bepaald effect. Voor de rest veel synths en toetsen. Dat allemaal samen zorgt ervoor dat je best het album enkele malen beluisterd vooraleer je het ten volle kan ontdekken of begrijpen. Het existentiële kan je terugvinden in hun teksten. Uiteindelijk krijg je negen vrij sfeervolle en filmische tracks te horen die enerzijds vrij toegankelijk zijn maar anderzijds toch ook net dat beetje meer te bieden hebben. In vele gevallen vrij dansbaar en met een elektronische toets.
We kunnen ons hart ophalen met ‘Biometrical Love’ dat er tevens mooi gestyleerd uitziet en ook klinkt. Voor de meerwaarde zoeker is dit album zeker een aanrader.
Nederlands 
Français 
