Meurtrières is een Franse band met lyrics in het Frans. Deze ‘moordenaars’ brengen heel klassieke heavy metal. De albumtitel van ‘Ronde de Nuit’ verwijst niet naar de gelijknamige song van Mano Negra, maar naar ‘de Nachtwacht’ van Rembrandt en dat was genoeg om dit album een paar luisterbeurten te gunnen.
De song “Ronde de Nuit” heeft in de lyrics enkel het gegeven van een nachtwacht als vertrekpunt voor een voorts gefantaseerd verhaal. Dat valt dan een beetje tegen want rond het bekende schilderij valt er best een mooie songtekst te verzinnen. Dat bij Meurtrières alle teksten in het Frans zijn, zal de populariteit in Vlaanderen misschien ook niet echt vooruit helpen. Wel leuk: zowat alle teksten zijn verzonnen verhalen in een middeleeuwse setting, die bijna zonder uitzondering tragisch aflopen voor de hoofdpersonages. De enige uitzondering is “Aucun Homme, Aucun Dogme, Aucun Croix”, een track over de legende van Jeanne D’Arc. Dat is overigens één van de betere songs van dit album.
Voor Meurtrières is dit het eerste full album. Sinds hun EP in 2020 werd de zangeres vervangen door Fiona. Haar stem heeft een hoog like it or hate it-gehalte. Ze zingt relatief hoog en helder, met niet veel variatie in toonhoogte en volume. De rest van de band zorgt voor heel degelijke heavy metal met vaak een pittig tempo en wel veel variatie en complexiteit in de gitaarpartijen. Als je de vocalen wegdenkt, doet dit mij denken aan Belgische bands als Witchlords en Hunter. Muzikaal niet vernieuwend, maar wel bijzonder catchy en met de juiste vibe gebracht.
De beste tracks zijn “Rubicon” (ondanks de warrige intro), “Ronde de Nuit” en “La Revenante”. Voor een full album is Ronde de Nuit met nauwelijks meer dan een half uur muziek misschien wat karig bedeeld. Een extra song had welkom geweest.
Meurtrières heeft met ‘Ronde de Nuit’ een intrigerend album uit. Dit is een band die we graag eens live aan het werk zouden zien in één van de Vlaamse clubs.
https://meurtrieres.bandcamp.com/album/ronde-de-nuit
Steve Michielsen heeft een verleden bij Smooth Lee, The Swinging Party en nog wat reggae en dubprojecten voor hij startte met Steve Leon & The Accusations. Eerst was het overigens Steve Leon & The Suspicions. Hun eerste EP heette ‘A Slight Hunch’ en die brachten ze in eigen beheer op cassette uit. Waar we het hier over hebben is hun tweede EP die ze deze zomer uitbrachten.
‘Louche’ herneemt twee nummers van ‘A Slight Hunch’: “Winter Garden” en “All I Can Give”, waarvan vooral “All I Can Give” een goede zet is. Met die lichte dreiging, het schuifelende ritme en die roots/americana/alt-country-sound roept dit herinneringen op aan The Triffids, Steve Wynn en Nick Cave. “Winter Ballad” is een folky ballad die weinig losmaakt.
Het rockende “Too Little Too Late” doet mij dan weer wat denken aan The Jayhawks of Thee Holy Strangers. Nog beter klinkt het op “The Restless Kind”, met echo’s van Handkerchief en Green On Red. Met die vrouwelijke backing vocals zo prominent aanwezig bovenop die banjo lijkt dit een americana-versie van “White Beauty” van The Establishment, voor wie zijn Belpop-klassiekers kent.
We hebben nog meer referenties. “Don’t Let Anyone In” is een topnummer waarop Steve Leon zingt als een zwoele, Engelstalige Guido Belcanto. En dat mag zeker als compliment tellen. Hetzelfde timbre, hetzelfde ritme, diezelfde hang naar wat over-the-top-melodrama, … En hoe die viool en die pedal steel tegen elkaar op gaan, … subliem gewoon. Super productie en arrangementen ook, op dit nummer.
Niets dan lof dan voor ‘Louche’? Als we echt streng zijn, zit hier nog wat groeimarge op. De indie-invloeden mogen nog veel meer naar voren komen in de lyrics en in de muziek. Mila mag misschien vocaal wat meer ruimte krijgen. Een externe producer die met autoriteit een ander zijn darlings killt, misschien. Maar daarmee gaan we voorbij aan het talent dat deze band hier ten toon spreidt. Deze band heeft bij de start hard moeten knokken voor wat speelkansen en erkenning. Het gebeurt zo vaak bij Belgische bands dat die erkenning er pas komt eens het buitenland voor de bijl gaat en dat is ook hier gebeurd, met dank aan een Duits label. Het is nog niet te laat om deze Steve Leon en zijn Accusations in onze armen te sluiten.
https://www.youtube.com/watch?v=N0XXVjEM5c4
Ken Weckhuysen kennen we inmiddels als de oprichter van de Belgische powermetalband Dhalya waarvan we al de veelbelovende demotracks mochten horen. Behalve voor powermetal heeft Ken ook een passie voor hardrock en hairmetal uit de jaren ’80 en in dat genre heeft hij een eerste single uitgebracht.
‘1986’ is als songtitel een verwijzing naar de typische pedal note riffs van die tijd. Denk aan een instrumentale versie van Scorpions, Van Halen, Lynch Mob, Dokken en Mötley Crüe en dan zit je al op het goede spoor. In dat tijdvak had je nog echte gitaarhelden die een song konden schrijven zonder lyrics en die hun snaren lieten praten/zingen: Joe Satriani, Carlos Santana, Mike Oldfield, … een ambacht dat vandaag nauwelijks nog beoefend wordt, ook al maakt de hardrock van die periode nu opnieuw opgang. In eigen land hebben we bijvoorbeeld Cardinal en Mr Myst die hier de nieuwe vaandeldragers zijn, maar dan met een volledige band en met vocalen. Internationaal heb je dan onder meer Big Red Fire Truck en dergelijke.
Deze “1986” is een feest voor wie houdt van de hardrock van de eerder aangehaalde bands. Wie kan genieten van een stevige melodielijn en lange agressieve solo’s, is hier aan het juiste adres. Hoe goed de gitaarpartijen ook zijn, Ken kan niet verstoppen dat dit een eenmansprojectje is. De bas- en drumpartijen zijn bijvoorbeeld wel heel basic. Met wat extra variatie daarin, kan hij zichzelf een springplank bieden om op gitaar nog ‘verder’ te springen.
“1986” is een mooi begin en we zijn benieuwd waar dit naartoe kan leiden. Een EP? Een tweede band voor Ken naast Dhalya? Uitgenodigd worden op albums van andere bands en artiesten? Alle pistes liggen nog open.
https://music.youtube.com/watch?v=JwKtUs7nVK4
Little Seeker is een indiefolkband opgericht in 2023 door Eliseo Renteria, een singer-songwriter uit Argentinië die nu in Antwerpen woont. Hun muziek combineert traditionele ritmes en instrumentatie uit Renteria's geboorteplaats met een hedendaags geluid. De teksten zijn geïnspireerd door het boek “The Power is Now” van de Duitse auteur Eckhart Tolle, een autoriteit op het vlak van spiritualiteit.
Met zijn betoverende harmonieën en onderhuidse exotische invloeden doet Little Seeker wat denken aan Gabriel Rios. Deze band heeft hetzelfde talent om ons als luisteraar te betoveren met mysterieuze, dromerige harmonieën.
Renteria woont sinds 2015 in Antwerpen en is voormalig leerling van de befaamde componist Wim Henderickx die in 2022 overleed. Little Seeker combineert folk, rock en experimentele genres om persoonlijke transformatie te inspireren. Je voelt zowel melancholie als een zekere hoop in deze song.
Begin 2024 verschijnt er van Little Seeker de EP ‘Sirens’ met behalve deze veelbelovende single nog drie songs. Daar kijken wij alvast naar uit.
https://www.youtube.com/watch?v=lgCANVWlQXc
Ann Van der Plaetsen bracht in 2019 een CD uit met twaalf Nederlandstalige liedjes en één Franstalig nummer en nu verschijnt van haar een tweede album, ‘La Via En Rose, La Vie En Bleu”. Deze keer volledig in het Frans, op een halve zin na.
Ann heeft een aangename, heldere en hoge zangstem. Denk aan Clannad en Enya, maar dan muzikaal eerder in de richting van singer-songwriter, folk en chanson. Ook voor dit tweede album begeleidt Ann zichzelf op gitaar en klarinet. Johan Engels (van rockband Reno van lang geleden) was deze keer de producer. Op het vorige album was dat nog Erwin Libbrecht (van Kadril).
Ann volgde een traditionele muziekopleiding met notenleer en pianolessen. Ze was leerkracht Frans, maar na een lange hospitalisatie moest ze met vervroegd pensioen gaan. Haar muziek houdt haar recht en daar legt ze nu de focus op. Ze componeerde alle nummers zelf en schreef alle teksten.
“Petite maman” was op haar eerste album het enige Franstalige nummer en omdat dat zoveel bijval kreeg, heeft ze het hernomen voor dit album. Het is een ingetogen en hartbrekend adieu aan haar dementerende moeder, zoals “Ma Voisine Préférée” een vrolijk en onstuimig afscheid is van haar geliefde buurvrouw. “Alzheimer/Le Mirroir Etrange” is duidelijk inzake thematiek.
Afscheid, de dood, verlies, … vormen de rode draad doorheen dit album. Maar ze worden ook gecounterd door meer lichtvoetige deuntjes. “Moi, Je Dis Non A La Guerre” is een ietwat naïef en upbeat anti-oorlogslied. “La Cigalle Et La Fourmi is uiteraard geïnspireerd door de fabel van La Fontaine.
“La Belle Au (Chaumont-Le-) Bois is een eresaluut naar Willem Vermandere, één van haar grote voorbeelden. Chaumont-Le-Bois komt voor in “La Belle Rosselle” van Vermandere en het dorpje bestaat ook echt, in de Bourgogne. Ann wordt er regelmatig gevraagd wordt voor optredens en in de outro van dit nummer hoor je de klokken van het Franse kerkje luiden.
Mijn persoonlijke favorieten op ‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ zijn het walsende “Ne T’en Fais Pas”, het romantische “J’ai Envie De Vous Amuser”, het intrigerende “Ce N’est Pas Le Cadeau, C’est Le Plaisir D’offrir” en het louterende en zalvende “Petite Maman”.
‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ klinkt een stuk authentieker, persoonlijker en sterker dan het eerdere album in het Nederlands. Ann heeft op dit album duidelijk haar stem, haar toon en haar ritme gevonden. Misschien zal niet iedereen enthousiast worden van haar luisterliedjes, maar wie de deur openzet om zich te laten meeslepen en betoveren, krijgt daar heel wat voor terug.
Grindpad is een Nederlandse thrashmetalband die al een hele tijd aan de weg timmert. Na vier EP’s kwamen ze in 2020 met hun eerste full album ‘Violence’. Hun nieuwe release, ‘Finger Collector Crew’, is nu opnieuw een EP. Maar als je die als vinyl aanschaft, krijg je er op de B-kant één van de oude EP’s bij.
In België is Grindpad nog niet bekend, maar ze speelden behalve in hun thuisland ook al in Frankrijk en Tsjechië. ‘Finger Collector Crew’ is hun eerste release met de nieuwe drummer Max Hendriks (Inferum, Black Rabbit, …), maar wel met de vertrouwde artwork-leverancier Ed Repka (After All, Agent Steel, Megadeth, …). Mooi artwork, alleen jammer dat er wel handen, maar geen vingers worden afgehakt of verzameld.
De producer van deze release was Erwin Hermsen (Cliteater, Dead Head, Cirith Gorgor, Hooded Priest, …). De nieuwe drummer doet het prima op deze opnames en voorts klinkt Grindpad zoals ze altijd al een beetje geklonken hebben: rauw agressief shreddend, snel en zonder compromissen. Het haaien-thema is na drie releases het vaste handelsmerk geworden van Grindpad, zowel in het artwork als in de lyrics.
De eerste track is “A.M.D.”, wat de afkorting is van All Must Die. Met een pittig tempo, grunts die makkelijk te volgen zijn en agressieve riffs en solo’s. Deze opener duurt maar een paar seconden langer dan 2 minuten, maar aan dat energielevel is dat een uitstekende binnenkomer.
“Santa Cruz (Sharkbite Part 2)” is het vervolg op “Sharkbite” van de gelijknamige EP uit 2017. En dat is de oude EP die je er op de vinyl bijkrijgt. Een leuk brugje dat Grindpad zo maakt en voorts ook best een fijne track, met zelfs kort een stukje surfgitaar erin.
“Yakuza Finger Collector Crew” heeft als intro een voice over die verduidelijkt dat de yakuza de maffia van Japan is. Misschien wat overbodig als informatie en met die voice over waren er nog veel meer en interessantere mogelijkheden. Het is heerlijk rammen, shredden en beuken op deze track.
“AO Godverdomme” is een cover van De Woanzin, een inmiddels gesplitte band uit dezelfde stad als Grindpad. Een track in het Nederlands dus, wat wel een leuke variatie is. En de track eindigt met de melding dat je Grindpad in het Nederlands mag uitspreken (zoals een kiezelpad dus) en niet in het Engels (wat dan grindpath of zo zou moeten zijn). Tot dan de meest agressieve track van deze EP.
De Anthrax-cover “Gung Ho” begint met een gitaarversie van een stukje marsmuziek of traditional om dan al snel over het kookpunt te gaan met een spervuur van drums, gitaren en militante hardcore-koortjes. Als deze track op concerten niet voor blauwe plekken en schaafwonden zorgt in de moshpit zorgt, dan weet ik het ook niet meer.
Wel opletten dat je daarbij geen vingers verliest.
Dat de Waalse instrumentale postmetalband Grand Aquila onderdak zou vinden bij dunk!records was makkelijk te voorspellen. Drie van de vier muzikanten in deze band speelden eerder in bands die al albums op dat toonaangevende label uit Zottegem uitbrachten (Terraformer, Ilydaen). Voor de mix deed deze band ook nog eens een beroep op de Duitser Tobias Stieler, die eerder al hetzelfde deed voor dunk!-bands bands als Stories From The Lost, [ B O L T ], Mantis en Celestial Wolves. Grand Aquila bracht Vestiges zelf digitaal uit op Bandcamp, maar de release op vinyl koop je dus via dunk!.
Grand Aquila brengt instrumentale postmetal en dan liggen de vergelijkingen voor de hand. Turpentine Valley op hetzelfde dunk!records is de meest voor de hand liggende referentie. Niet enkel omdat die ook instrumentale postmetal brengen, maar ze delen ook nog eens dezelfde donkere gelaagdheid, hetzelfde spel met opbouw en intensiteit, dezelfde invloeden van blackmetal tot het donkerste van de jaren ’80, … Voorts grijpt deze Waalse band terug naar voor het genre klassieke inspiratiebronnen als Russian Circles, Cult Of Luna, Pelican en Tool.
Lange tracks, minutieus uitgewerkt en opgebouwd en soms progressieve structuren, veel tempowisselingen, een mix van atmosferische rustpunten en harde mantra’s, spelen met intensiteit en spanningsboog, …
Dit is instrumentale postmetal volgens het boekje. De beste tracks voor mij zijn “Concarnatio” en “Corruptio”.
https://grandaquila.bandcamp.com/album/vestiges
Three Times Royal, dat is de nieuwe Amerikaanse band met de Nederlandse zangeres Iris Goessens die we nog kennen als frontvrouw van de Belgische band Spoil Engine. Three Times Royal heeft de nieuwe single “Wildfire” uit.
Deze nieuwe single combineert de vertrouwde metalcore van deze band met een heel filmische sound en gaat over een liefde die op het punt staat om compleet weggevaagd te worden. De productie was in handen van Nederlande Chris Twiest (Crisis Theory, Convoke, …) en er is een leuke gastbijdrage van Danny da Costa.
De aanpak met de cinematografische, bijna symfonische muzikale elementen is verfrissend voor een genre als metalcore, waar de focus doorgaans toch vooral op agressie en snelheid ligt. Het geeft deze track een larger than life-vibe.
https://www.youtube.com/watch?v=8BIdVoKonbY&t=81s
Eerder dit jaar konden jullie reeds een lovende review lezen van het optreden van de jonge Antwerpse thrashmetalband Axident als support van Prestige in metalcafé Hell in Diest en ook al van hun digitale demo met drie tracks. Voor wie niet zo aan digitale releases is, heeft Sounds of Hell, het label dat verbonden is aan de venue, de demo en de live-opnames van dat concert op CD uitgebracht.
Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden (musiczine.net)
Over de drie in de studio opgenomen demo-tracks kunnen we kort zijn. Dat zijn dezelfde als bij de digitale release. Samengevat: stevige thrash en goed uitgewerkte composities. Inzake mix en productie kan dit nog wel nog wat beter, maar je hoort al duidelijk het grote potentieel dat deze jonge band heeft in techniek en songschrijven.
Dat ze hun concert als support van de Finse thrash-legende Prestige hebben opgenomen is een mooie opsteker. Niet alleen krijgen we zo alle nog niet in de studio opgenomen tracks van Axident te horen, je hoort meteen wat deze band live waard is. Ongefilterd en puur, en met de eerlijke reacties van het publiek.
Een eerste conclusie is dat “Ancalagon The Black” live nog een stukje agressiever klinkt dan in de studio. Hetzelfde geldt voor “Asylum” en voor “Panzer Attack”. Live klinkt Axident bovendien gretiger en enthousiaster. “The Bitch Of Buchenwald” heeft een leuke drum-intro en was op dit optreden een knaller. Dat tussenstuk met cleane vocalen snijdt door merg en been. En dat is nog maar de live-versie. Wat wordt dit als een producer zijn trukendoos bovenhaalt?
Wat we in de review van het concert schreven over de track “Axidental Thrash” kunnen we bij het herbeluisteren enkel maar herhalen: een toptrack, ondanks de ietwat cheesy songtitel.
Axident heeft er goed aan gedaan om de verovering van het thrash universum te starten met deze bescheiden release. En nu op naar een studio album met alle toeters en bellen.
Er is weinig bekend over Mind Connexion, behalve dat Karim Baggili en Silvano Macaluso achter de knoppen zitten en dat dit vermoedelijk Belgische duo niet zo heel veel releases uitbrengt. Vroeger deden ze al eens een beroep op een zangeres, maar wie de single “Words” ingezongen heeft, is niet meteen duidelijk.
“Words” is een heel dansbare synthwave-versie van de song van FR David uit 1982, die daarvoor blijkbaar ook persoonlijk zijn toestemming heeft gegeven. Het is een moderne update zonder geforceerde pogingen om er ‘iets meer’ mee te doen en dat is goed zo. Het origineel is zo sterk dat het geen radicale ingrepen zou verdragen.
Dance/Elektro
Words -single-
Mind Connexion
https://www.youtube.com/watch?v=LvibhJSNtag
De nieuwe band Dick Diggler’ ontleent zijn bandnaam vermoedelijk aan het hoofdpersonage van de film Boogie Nights (Dirk Diggler). Deze nieuwe band uit Eine (Oudenaarde) is in grote lijnen een doorstart van coverband RATZz. Op drums herkennen we Paul Van Marcke van onder meer Trauma Exposure, Nephritis en Reality. Dick Diggler’ zit evenwel op een ander spoor dan die bands en is eerder een mix van postmetal, doom en stoner.
De eerste twee singles zijn “Liefde en Licht” (wat een verwijzing zou kunnen zijn naar “Voor Immer”, een nummer van Amenra) en “Lolita”. Voor de opnames ging de band naar de Hearse Studio in Heule, waar eerder al schoon volk als Oathbreaker, Hemelbestormer en Splendidula over de vloer kwam.
Deze twee tracks zijn instrumentaal (wel heeft “Lolita” een gesproken intro). “Liefde en Licht” zit ergens tussen Turpentine Valley en Tool in en klokt af op bijna 7 minuten. De song is strak en uitgekiend opgebouwd. Dit klinkt heel donker en heavy. De ook al 7 minuten die we mogen doorbrengen met “Lolita” gaan meer naar de doom en stoner, al zullen ook postmetalfans hier wel met plezier naar luisteren. Een paar keer verraadt een break en tempowisseling dat enkele bandleden misschien een voorgeschiedenis in de deathmetal/metalcore hebben. Als we er een label zouden moeten aan koppelen, dan komen we uit op het kruispunt van Polderrecords, Dunk!Records en Consouling.
In deze mix van genres hebben al genoeg bands bewezen dat het ook zonder vocalen kan. Bij Dick Diggler’ twijfelen ze nog of de volgende releases met of opnieuw zonder vocalen zullen zijn. Als ze het niveau van deze twee nummers kunnen doortrekken naar een volledig album, moet er van mijn part niks veranderen aan de formule.
https://www.youtube.com/watch?v=7B92BmgC8V8&list=OLAK5uy_mfgNI--xRmnLC_GSHvBSBzwxc8BWgCi6Q
https://www.youtube.com/watch?v=WC9ca9dvQ2c&list=OLAK5uy_kR9ivC96BuybFq3lMdYdADdjRKHEY6YOM
Bone Of Elk is een nieuwe Nederlands-Belgische metalcoreband. De band bracht net voor de jaarwisseling reeds de debuutsingle “My Fair of Darkness” uit en die was de voorloper van de zopas uitgebrachte EP ‘A Whisper Out Of Range’.
De EP opent met “My Fair Of Darkness” en daarna komt titeltrack “A Whisper Out Of Range”. Dit is moderne melodic metalcore met diepe grunts naast de screams en howls van frontvrouw Delphine. Agressief in de gitaren, opruiend, brutaal, … “Absent Voices” is een tussenstukje met vooral piano en afwezige vocalen. Op een full album kan dat werken, op deze korte EP is zo’n interludium misschien niet nodig of functioneel.
“Run For The Sun” heeft een knappe, lange intro vooraleer het beuken een vrijgeleide krijgt. Is het nu melodic death of brutal metalcore? Het is wat van beide. De vocalen zou ik eerder in het deathmetal-kamp zetten, net als de tempowisselingen, terwijl de riffs beide subgenres omarmen. Enkele gitaarsolo’s in “Run For The Sun” leunen tegen nog andere genres aan. Lekker divers, of misschien is deze band nog wat aan het zoeken welke formule voor hen het beste werkt.
Op “Stories Left Untold” krijgt de intro-riff het gezelschap van furieuze, militante drums. De vocalen halen het tempo dan wat naar beneden, maar eens dit nummer openbloeit, voelt het als een flinke stomp in je maag.
Bone Of Elk laat interessante nummers horen op deze EP. Niet elke compositie kan ons vlot overtuigen, maar er zit talent en potentieel in deze band.
https://www.youtube.com/watch?v=Il7q4Tg10Xo
Painted Scars is een nieuwe Gentse rock/metalband met een paar bekende namen. Kevin De Brauwer zat eerder al in Circle Unbroken, Yannick Rottiers kan je kennen van King’s Summit en Bram Vermeir heeft een verleden bij Mojo’s Venue en Gabriel Scar & The Saints.
Op hun eerste single, “Life And Alive”, klinken ze alvast heel stevig en snedig, ergens tussen hard rock en heavy metal in. Een pittig tempo, een herkenbaar refrein, heel degelijke riffs, … De ontdekking bij Painted Scars is echter zangeres Hyacien. Zij heeft een heel aangename stem, met een prima bereik en volume. Het is niet alleen het muzikale talent dat ons hier overtuigt. Van dit nummer spat het enthousiasme af en dat werkt aanstekelijk. Hier wil ik nog meer van horen.
Voor de productie en mix deed Painted Scars een beroep op de Duitser Tim Sonnenstühl van de band Lyriel. Voor een beginnende producer heeft hij puik werk geleverd.
Painted Scars kan je op 19 augustus live aan het werk zien op het Scarfest, samen met onder meer Mr. Myst en Promise Down.
https://www.youtube.com/watch?v=YmUH16zNOF4
Theun met een h is een Nederlandse artiest voor die nu ook in België met zijn solodebuut komt. Theun Supheert heeft in Nederland al een hele weg afgelegd als zanger, songwriter en drummer (o.m. in de band van Ernst Jansz van Doe Maar).
Maar er broeide nog iets nieuws, waar hij eerst nog wat langer voor moest leven. In persoonlijke Nederlandstalige popliedjes spaart hij het leven na de veertig bepaald niet. Of het gaat om de scherpe randjes van lange liefde, het vaderschap of het onvermijdelijk wegsijpelen van de glamour, deze Nederlander observeert zo genadeloos dat het weer opbeurt.
“Ik Hobbel” is interessanter dan zijn andere Spotify-single “Anne”, dat is meer een overdadige, voor Vlaanderen iets te enthousiaste liefdesverklaring zoals ze die enkel in Nederland kunnen schrijven.
“Ik Hobbel” zit meer in de slipstream van de Fixkes, Augustijn, Kommil Foo, … en doet vaag wat denken aan de humor van Freek De Jonge of Bram Vermeulen, maar dan iets minder zwart of zonder het sarcasme. De muzikale begeleiding omvat een leuke banjo en drumwerk op plastic en metalen vuilbakken.
https://www.youtube.com/watch?v=7loxnxvzzbk
Nederlands 
Français 
