Er is weinig bekend over Mind Connexion, behalve dat Karim Baggili en Silvano Macaluso achter de knoppen zitten en dat dit vermoedelijk Belgische duo niet zo heel veel releases uitbrengt. Vroeger deden ze al eens een beroep op een zangeres, maar wie de single “Words” ingezongen heeft, is niet meteen duidelijk.
“Words” is een heel dansbare synthwave-versie van de song van FR David uit 1982, die daarvoor blijkbaar ook persoonlijk zijn toestemming heeft gegeven. Het is een moderne update zonder geforceerde pogingen om er ‘iets meer’ mee te doen en dat is goed zo. Het origineel is zo sterk dat het geen radicale ingrepen zou verdragen.
Dance/Elektro
Words -single-
Mind Connexion
https://www.youtube.com/watch?v=LvibhJSNtag
De nieuwe band Dick Diggler’ ontleent zijn bandnaam vermoedelijk aan het hoofdpersonage van de film Boogie Nights (Dirk Diggler). Deze nieuwe band uit Eine (Oudenaarde) is in grote lijnen een doorstart van coverband RATZz. Op drums herkennen we Paul Van Marcke van onder meer Trauma Exposure, Nephritis en Reality. Dick Diggler’ zit evenwel op een ander spoor dan die bands en is eerder een mix van postmetal, doom en stoner.
De eerste twee singles zijn “Liefde en Licht” (wat een verwijzing zou kunnen zijn naar “Voor Immer”, een nummer van Amenra) en “Lolita”. Voor de opnames ging de band naar de Hearse Studio in Heule, waar eerder al schoon volk als Oathbreaker, Hemelbestormer en Splendidula over de vloer kwam.
Deze twee tracks zijn instrumentaal (wel heeft “Lolita” een gesproken intro). “Liefde en Licht” zit ergens tussen Turpentine Valley en Tool in en klokt af op bijna 7 minuten. De song is strak en uitgekiend opgebouwd. Dit klinkt heel donker en heavy. De ook al 7 minuten die we mogen doorbrengen met “Lolita” gaan meer naar de doom en stoner, al zullen ook postmetalfans hier wel met plezier naar luisteren. Een paar keer verraadt een break en tempowisseling dat enkele bandleden misschien een voorgeschiedenis in de deathmetal/metalcore hebben. Als we er een label zouden moeten aan koppelen, dan komen we uit op het kruispunt van Polderrecords, Dunk!Records en Consouling.
In deze mix van genres hebben al genoeg bands bewezen dat het ook zonder vocalen kan. Bij Dick Diggler’ twijfelen ze nog of de volgende releases met of opnieuw zonder vocalen zullen zijn. Als ze het niveau van deze twee nummers kunnen doortrekken naar een volledig album, moet er van mijn part niks veranderen aan de formule.
https://www.youtube.com/watch?v=7B92BmgC8V8&list=OLAK5uy_mfgNI--xRmnLC_GSHvBSBzwxc8BWgCi6Q
https://www.youtube.com/watch?v=WC9ca9dvQ2c&list=OLAK5uy_kR9ivC96BuybFq3lMdYdADdjRKHEY6YOM
Bone Of Elk is een nieuwe Nederlands-Belgische metalcoreband. De band bracht net voor de jaarwisseling reeds de debuutsingle “My Fair of Darkness” uit en die was de voorloper van de zopas uitgebrachte EP ‘A Whisper Out Of Range’.
De EP opent met “My Fair Of Darkness” en daarna komt titeltrack “A Whisper Out Of Range”. Dit is moderne melodic metalcore met diepe grunts naast de screams en howls van frontvrouw Delphine. Agressief in de gitaren, opruiend, brutaal, … “Absent Voices” is een tussenstukje met vooral piano en afwezige vocalen. Op een full album kan dat werken, op deze korte EP is zo’n interludium misschien niet nodig of functioneel.
“Run For The Sun” heeft een knappe, lange intro vooraleer het beuken een vrijgeleide krijgt. Is het nu melodic death of brutal metalcore? Het is wat van beide. De vocalen zou ik eerder in het deathmetal-kamp zetten, net als de tempowisselingen, terwijl de riffs beide subgenres omarmen. Enkele gitaarsolo’s in “Run For The Sun” leunen tegen nog andere genres aan. Lekker divers, of misschien is deze band nog wat aan het zoeken welke formule voor hen het beste werkt.
Op “Stories Left Untold” krijgt de intro-riff het gezelschap van furieuze, militante drums. De vocalen halen het tempo dan wat naar beneden, maar eens dit nummer openbloeit, voelt het als een flinke stomp in je maag.
Bone Of Elk laat interessante nummers horen op deze EP. Niet elke compositie kan ons vlot overtuigen, maar er zit talent en potentieel in deze band.
https://www.youtube.com/watch?v=Il7q4Tg10Xo
Painted Scars is een nieuwe Gentse rock/metalband met een paar bekende namen. Kevin De Brauwer zat eerder al in Circle Unbroken, Yannick Rottiers kan je kennen van King’s Summit en Bram Vermeir heeft een verleden bij Mojo’s Venue en Gabriel Scar & The Saints.
Op hun eerste single, “Life And Alive”, klinken ze alvast heel stevig en snedig, ergens tussen hard rock en heavy metal in. Een pittig tempo, een herkenbaar refrein, heel degelijke riffs, … De ontdekking bij Painted Scars is echter zangeres Hyacien. Zij heeft een heel aangename stem, met een prima bereik en volume. Het is niet alleen het muzikale talent dat ons hier overtuigt. Van dit nummer spat het enthousiasme af en dat werkt aanstekelijk. Hier wil ik nog meer van horen.
Voor de productie en mix deed Painted Scars een beroep op de Duitser Tim Sonnenstühl van de band Lyriel. Voor een beginnende producer heeft hij puik werk geleverd.
Painted Scars kan je op 19 augustus live aan het werk zien op het Scarfest, samen met onder meer Mr. Myst en Promise Down.
https://www.youtube.com/watch?v=YmUH16zNOF4
Theun met een h is een Nederlandse artiest voor die nu ook in België met zijn solodebuut komt. Theun Supheert heeft in Nederland al een hele weg afgelegd als zanger, songwriter en drummer (o.m. in de band van Ernst Jansz van Doe Maar).
Maar er broeide nog iets nieuws, waar hij eerst nog wat langer voor moest leven. In persoonlijke Nederlandstalige popliedjes spaart hij het leven na de veertig bepaald niet. Of het gaat om de scherpe randjes van lange liefde, het vaderschap of het onvermijdelijk wegsijpelen van de glamour, deze Nederlander observeert zo genadeloos dat het weer opbeurt.
“Ik Hobbel” is interessanter dan zijn andere Spotify-single “Anne”, dat is meer een overdadige, voor Vlaanderen iets te enthousiaste liefdesverklaring zoals ze die enkel in Nederland kunnen schrijven.
“Ik Hobbel” zit meer in de slipstream van de Fixkes, Augustijn, Kommil Foo, … en doet vaag wat denken aan de humor van Freek De Jonge of Bram Vermeulen, maar dan iets minder zwart of zonder het sarcasme. De muzikale begeleiding omvat een leuke banjo en drumwerk op plastic en metalen vuilbakken.
https://www.youtube.com/watch?v=7loxnxvzzbk
One Zillion Decibels is een stonerband uit Aalst. Het plan was om dit jaar ongeveer elke maand een demo/single uit te brengen. Dat lukte van januari tot maart, “Rain” kwam wat later dit jaar. Een beetje zoals in het echte leven. Maar ook zoals in het echte leven brengt deze “Rain” hoop, al was het maar voor het verschroeide gazon. One Zillion Decibels is dan weer meer van het verschroeide oorhaar. Ze maken op “Rain” hun bandnaam waar met een dikke wall of sound.
De intro klinkt een beetje rafelig, maar daarna volgen een lekker drumritme en aangename lead-vocalen. De Oooh-oooh-koortjes zijn misschien niet zo klassiek voor stoner, maar hier werkt het perfect. Productioneel vallen er nog wel wat punten na de komma te winnen, maar op zich is er weinig mis met deze single. Puik werk. Als One Zillion Decibels er nog meer van dit kaliber uit de mouw kan schudden, is dit een band om in de gaten te houden.
https://onezilliondecibels.bandcamp.com/track/rain
Dominique (Do) De Vos is van het soort dat moeite heeft om stil te zitten. Hij zit/zit onder meer in Motorcity Angels, Southern Voodoo, Buzzkill Baby, Satellite Sam, BadBart, Southern Heat en Marquido, maar we zijn er vast nog wel een paar vergeten in dit rijtje. Zijn nieuwe bandproject met The Sonic Redemption en de eerste Spotify-single klinkt supervet.
“Cities Of The Black Sun” bevat echo’s van Southern Voodoo en Motorcity Angels en dat maakt ons meteen blij. Smerige hardrock, Motörhead meets garage- en desertrock, coole macho-riffs die alleen wijdbeens kunnen gespeeld worden, meteen meezingbaar en catchy. What’s not to like? The Hives meets Monster Magnet meets The Dirty Denims.
Er komt een EP aan met nog meer van hetzelfde en dat is alvast iets waar wij naar uitkijken. De single vind je op Spotify.
The Pale Kokonuts komen uit Wezeren (Landen) en brengen volgens hun Vi.be-pagina een mix van garagerock, pop en fusion, waarbij ze de mosterd halen bij White Denim, Ty Segall, Wand, The Raconteurs en Wilco. Dat klopt allemaal als we hun album beluisteren. In een wereld waarin alles al eens eerder gedaan is, weten The Pale Kokonuts ons nog te verrassen.
Het album werd geproduceerd door Alessio di Turi, de drummer van The Sore Losers. Albumopener “He’s The Man” is funky rock met naar het einde toe een gitaarsolo die van The War On Drugs zou kunnen zijn. “People From” start met een Wilco-vibe en wisselt die af met een paar Frank Zappa-momentjes om uit te komen bij het freewheelen van King Gizzard. “Jonnie” lijkt een mash up van The Electric Six en Brian Jonestown Massacre, maar misschien ook niet de hele tijd. De intro van “Back In White” speelt wat met die van AC/DC’s “Back In Black” maar gaat voorbij de intro helemaal zijn eigen weg, richting David Bowie in zijn Ziggy Stardust-periode.
Dat op het verkeerde been zetten gaat op voor het hele album: The Pale Kokonuts pikken zoete kersen uit de kersenboom van de hele muziekgeschiedenis en maken er hun eigen confituur mee, en geen twee potten smaken hetzelfde.
Het is intrigerend, swingend, catchy en vooral vrolijk-met-weerhaakjes.
De foto van het artwork is een beetje flou. Zoals herinneringen aan zomerliefdes dat vaak ook zijn. Je herinnert je nog flarden van zilte zomerzoenen en lichamen in strakke zwemkledij op strandhanddoeken en naarmate de herinnering vager wordt, vul je steeds meer aan met fantasie en veronderstellingen. Maar na de vakantieliefjes er blijven soms ook vragen: Waar ben je nu? Ben je gelukkig? Heb je die hond nog waarvan je mij die puppy-foto toonde? Hoeveel harten heb je gebroken sinds het mijne? Zou je nog weten wie ik ben? Het zijn vragen die vast voor altijd onbeantwoord zullen blijven. En het zijn de vragen van “Dónde Estás”, de nieuwe single van Kyrill.
Kyrill is een indiepop-artiest die pendelt tussen Brussel en Parijs. Opgegroeid op de Canarische Eilanden met Nederlands-Russische ouders heeft hij zich altijd een kameleon tussen verschillende werelden gevoeld. “Dónde Estás” is zijn vijfde release en zijn eerste Spaanstalige track (na nummers in het Engels en het Frans).
Net als het hier eerder besproken “Rayo” van Dry Martina klinkt dit nummer 200% zonnig, maar hier rustend op een laidback retro-jazz-groove. En met een diepe, mijmerende melancholie. Vooral die melancholie is muzikaal mooi ingekleurd, met trompetten van dik velours, licht walsende mellotrons, een zuinige surfrock-gitaar en een vintage Hofner-bas. Om de lyrics helemaal te kunnen volgen moet je Spaans al wat verder gaan dan vakantie-Spaans, maar Kyrill brengt dit onderwerp alvast op een authentieke en waarachtige manier, met vooral veel eerbied voor de inmiddels onbekende andere, ondanks de kras op de ziel.
“Dónde Estás” is een perfect huwelijk tussen lyrics en sound. Herinneringen aan vakantieliefdes zijn er voor iedereen, van tieners tot bejaarden, en voor elk van die generaties klinkt deze single hetzelfde: lichte blijdschap voor de leuke herinneringen, lichte pijn voor het gebroken hart.
https://obsessions.ffm.to/donde_estas
Silent Flag is een samenwerkingsproject in new wave/postpunk van Dirk Vreys (zanger van A Slice Of Life en van The Cure-tributeband the obsCURE). Voor deze single werden alle instrumenten ingespeeld door Bart Coninckx van het project Controversial. Die nam eveneens mix en master voor zijn rekening. Coninckx maakte eerder al een remix voor de eerste single van Silent Flag (“Enter The Batcave”).
Opnieuw een kale en kille uptempo-beat op deze derde single, met een zweverig laagje new beat-synths eroverheen, wat The Cure-achtig gitaargetokkel en de bezwerende vocalen van Vreys. Heel wat zaken zitten goed op dit nummer. Het is catchy en dansbaar en ademt de sfeer van de jaren ’80 en begin jaren ’90. Tegelijk is met deze derde single het wauw-gevoel wat weggeëbd en moeten we erkennen dat de twee eerder uitgebrachte singles net iets sterker waren.
Elektro/Dance
Move My Body -single-
Silent Flag
https://silentflag.bandcamp.com/track/move-my-body
G.U.S.T. heeft een nieuwe single en het is een banger! “Run ‘Till I Die” loopt over van testosteron, jeugdige branie en energie op een net iets te hoog wattage.
Denk aan een mix van Electric Six, The Hives, Cowboys & Aliens en Monster Magnet. Aan de lyrics en het vocale geluid kan misschien nog wat langer gesleuteld worden, maar op zich zijn dit geen belemmeringen voor de catchyness van deze single.
G.U.S.T. zet zich met deze single netjes in de slipstream van andere jonge, rockende beloftes als Ramkot, Black Leather Jacket, Lector. en the Heavy Heavy.
Het Nederlandse punkduo The Mono Kids heeft na een eerste EP met drie nummers van enkele maanden geleden alweer een nieuwe track uit.
Dit hitsige nummer klinkt opnieuw ‘lower than fi’: rammelende punkrock met een pittig tempo en een paar kleine weerhaakjes. Inzake dynamiek en lyrics doet dit mij wat denken aan “Alec Eiffel” van de Pixies, maar dan zonder de vette productie die zo kenmerkend was voor de Pixies en zonder de bas van Kim Deal.
Een puike single. The Mono Kids are on a roll!
https://themonokids.bandcamp.com/track/happy-ending
Beach Moonsters is een Franse instrumentale surfrockband. Ze hebben een leuke, zelfverzonnen bio: na het overlijden van surfrocklegende Dick Dale werd diens lichaam aan de zee toevertrouwd. Drie zeemonsters hebben aan dat lichaam gepeuzeld en kregen zo een voorliefde voor reverb en tremolo. Bij elke volle maan komen de drie aan land om met hun muziek nieuwe slachtoffers te zoeken. Vandaar de dubbele ‘o’ in Moonsters.
Wat deze Fransen doen op ‘Walk Like A Moonster’ ligt in het verlengde van wat we kennen van Fifty Foot Combo, Speedball Jr, The Irradiates, Terreur Twist, Hawaii Samurai, SurfMaster en Thee Andrews Surfers en – uiteraard - Dick Dale. Ze brengen hun surfrock heel degelijk. Prima beheersing van de instrumenten. Goeie songs. Maar misschien toch een beetje te weinig eigen gezicht en iets te klassiek en inwisselbaar in dit genre. Als je hierin nog een beetje wil opvallen, mag je je echt wel niet braaf houden aan alle regeltjes van het genre.
“Before The Death Of A Gringo” en “Creature Of The Guanabara” zijn heel goede tracks. “Panic At Omaha Beach” is een snelle, wilde rit. “Sirtasurf Stomp” is een intrigerende track met in het eerste bedrijf een trage, dronken wals over een verlaten strand bij zonsopgang, tussen de lege bierflesjes en achtergelaten kledingstukken, en in het tweede bedrijf een motor die plots heel hoog in de toeren gaat.
Beach Moonsters zijn een leuke ontdekking in het genre. Niet super-origineel, maar daar zit misschien ook niet iedereen op te wachten.
https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/walk-like-a-moonsters
Gift Of Blankets is een Gents experimenteel blackmetalduo dat dans-performances en muziek combineert. Hun eerste EP met drie nummers komt uit bij Babylon Doom Cult Records, op een reeks van 50 cassettes.
De bezetting is beperkt tot drums, gitaar en grunts. Zelf beschrijven ze het als sun-kissed blackmetal en als flamenco heruitgevonden als blackmetal. En zo klinkt het ook: het heeft heel wat vormelijke kenmerken van blackmetal, maar waar blackmetal doorgaans ijzig en kil klinkt, stroomt hier warm bloed door de aderen van de tracks. Passie is het hoofdbestanddeel van deze muziek, maar dan misschien niet noodzakelijk de passie tussen twee mensen, maar eerder passie als een sociaal of ander engagement, als een soort van bevrijdende, zuiverende uitlaatklep. De EP-titel kan je vertalen als ‘ik ga niet meer naar de mijn’.
De intro van de titeltrack en ook die van “Por Seguiriyas” hebben zeker een toets van flamenco en de ritmes en versnellingen in de tracks gaan ook soms in die richting. De riffs en grunts en ook de soms kale sound en productie zijn duidelijk meer blackmetal-verwant. De lange instrumentale stukken is iets wat beide invloeden gemeenschappelijk hebben.
Het is een ongebruikelijke combinatie die Gift Of Blankets brengt, maar zeker een combinatie die intrigeert en die ons bij momenten met verstomming slaat. Het is in het grotere geheel der dingen ook leuk dat deze Gentse band op deze manier flamenco (een Spaanse verwijzing naar Vlaanderen) terugbrengt naar Vlaanderen.
https://giftsofblankets.bandcamp.com/album/a-la-mina-no-voy-m-s
Nederlands 
Français 
