The Rocket, één van de beste poppunkbands van het land, is terug. Enkele jaren geleden werd The Rocket, na twee albums en een passage op Groezrock, voor onbepaalde duur met vakantie gestuurd.
De bandleden gingen elk hun weg. Tom, Stijn en Jos stapten in een NOFX-tributeband, Stijn speelde ook nog in elektropopband Get Off My Shoes, Bastiaan maakt deel uit van popband The Lighthouse (die behoorden vorig jaar tot De Nieuwe Lichting van Stubru) en zit ook nog in progmetalband Atmospheres en Fred, Jos en Bastiaan vormden emoband Ghosts+Villains. Maar het kriebelde na al die zij- en nevenprojecten blijkbaar ook om opnieuw met The Rocket te gaan opnemen en te gaan optreden.
De eerste single van het album dat in april volgt, is “Chain Reaction”. Producer van dienst was Marc McClusky. Die kan je kennen van Weezer of Bad Religion, maar die van The Rocket kennen hem vooral van zijn werk voor Motion City Soundtrack, één van hun favoriete bands.
“Chain Reaction” is als vanouds smoothe synth-poppunk in de lijn van Blink 182, Sum 41 en New Found Glory. Deze catchy single ligt in de lijn van hun vorige werk en zou zelfs op StuBru kunnen gedraaid worden.
https://www.youtube.com/watch?v=HNXPB8uxinY
De nieuwe band Wilderman combineert jazz met de groteske, expressionistische literatuur van Paul van Ostaijen. Chris Carlier zorgt voor de composities, Elvis Peeters voor de als slogans gespuide teksten. Met Wilderman brengen ze muziek die in Vlaanderen nog niet eerder in die combinatie werd gehoord, met teksten en structuren die zelden voldoen aan het schema van strofe en refrein.
De single “Smijt Een Bom” gaat het album ‘Wilderman’ vooraf. Daarin is het verleden van Carlier en Peeters onmiskenbaar aanwezig. Na een jarenlange samenwerking voor muziek voor theaterproducties en als leden van het rockensemble De Legende (de een als bassist, de ander als frontman), besloten Chris Carlier en Elvis Peeters de krachten te bundelen voor een nieuw, eigenzinnig project waarin hun capaciteiten als makers en performers samen aan bod kunnen komen. Meer experimentele jazz dus, maar ook weer niet te moeilijk om nog te kunnen volgen en om te entertainen. Het doet allemaal een beetje denken aan Rudy Trouvé, Ugly Papas en Boggamasta.
De onconventionele zangstijl van Elvis Peeters vormt de verbale speerpunt. “We zijn op zoek gegaan naar de plaats waar Elvis Peeters, de performer, op z’n sterkst staat. Bij het schrijven ben ik altijd van een live-act uitgegaan. Van het idee, hoe we ons met zijn vieren op het podium in een café, in een kroeg, in een concertzaal, echt zouden kunnen amuseren, als muzikant, composities die een sfeer neer zetten, die een publiek enthousiast maakt, doet huppelen, en dansen (waarom niet?)”, zegt Elvis Peeters daarover.
https://www.youtube.com/watch?v=6PBliUUFiAs
Kloot Per W en Mauro Pawlowski maken samen een album. Een eerste single van PerW/Pawlowski, met gastvocalen van Mona Per W, is reeds klaar. Deze “Land Of The Most Forgotten” is misschien nog niet het absolute muzikale vuurwerk dat je mag verwachten als twee iconen van onze vaderlandse indierockscene samen de studio induiken, daarvoor ligt het tempo toch wat traag, maar deze single is alvast wel goed om vol vertrouwen naar het album uit te kijken.
Per W en Pawloski zijn elk in hun generatie toonaangevende buitenbeentjes. Ze speelden in o.m. Polyphonic Size, dEUS, The Misters, Evil Superstars, The Employees, Hitsville Drunks, The Love Substitutes, De Kreuners, De Lama’s, Mitsoobishy Jacson, Maurits Pauwels, Lavvi Ebbel, Gruppo Di Pawlowski.
https://www.youtube.com/watch?v=e4q05VyfZtU
Fornet is een indierock band die op deze 5 songs tellende EP in de nineties graaft, ze komen uit bij Pixies, Guided By Voices, Yo La Tengo en dEUS. De songs zijn echter prikkelend en weerbarstig genoeg om niet als kopieën bestempeld te worden. De gitaartjes piepen en kraken naarstig door en ze mogen al eens uit de bocht vliegen. Op de afsluiter “Erase”, misschien wel de beste track op dit plaatje, neigt Fornet zelfs een beetje naar The Fall.
Bovenal zijn dit eigenlijk 5 sterke tracks van een hoopvol indierockgroepje. Licht ontspoorde gitaren zijn terug welkom en ze hoeven niet per sé Triggerfinger of Queens Of The Stone Age achterna te hollen. Het gaat terug de goeie weg op met de Belgische rock dankzij dit soort groepjes, check ook Sons, dirk. en Firefang.
Slow Bear is een DIY indiefolker uit Oud Heverlee die sedert 2014 solo bezig is met muziek maken. Hij treedt ook alleen op met zijn gitaar, harmonica etc... Je zou hem als een hedendaagse Bob Dylan of Neil Young kunnen omschrijven. Zeggen dat zijn muziek hetzelfde niveau haalt, is dan weer overdreven.
De titel ‘Fucking Off’ kan je misleiden. Het betreft hier niet echt iemand die muzikaal tegen de schenen schopt. De songs zijn zelfs nogal easy flowing. Wat maakt dat je tijdens het beluisteren nu en dan eens dreigt in te dommelen. Niet omdat de songs slecht zijn maar doordat de DIY aanpak maakt dat alles nogal lo-fi en gezapig klinkt. Daarnaast kan de productie en de zang wel iets beter. Het is jammer om te zeggen maar een groot zangtalent is Slow Bear niet. Deze DIY-er heeft dringend nood aan iemand die de touwtjes in de handen neemt en de positieve punten van de songs weet te versterken. Maar tevens ook de zwakkere kanten weet om te buigen.
Slow Bear heeft sterke teksten en songs die er mogen zijn. Mocht hij dit nu weten te combineren met een uitstekende productie en gezongen door een ferme zanger dan zou dit album een veel hoger level weten te bereiken.
Mauger heeft zijn wortels in Oostende en Gent liggen. Met “Berlin Will Wait” brengen ze hun eerste single uit die hun volledig album voorafgaat. Intussen wisten ze beslag te leggen op de publieksprijs van OC De Grote Post binnen te halen en werden ze uitgeroepen tot vi.be band door onze bevriende webzine Indiestyle. Terecht zou ik zeggen want hun single klinkt aangenaam. Het nummer heeft een fijne flow, een aangename stem, een catchy refreintje en leuke toetsen. Als ik hen zo hoor zouden ze gerust niet misstaan tussen de andere kandidaten van bv De Nieuwe Lichting. Een band om te volgen. Wie houdt van Het Zesde Metaal, Balthazar, etc…
Je houdt van een milde stem en goed in het gehoor liggende indie(rock)? Probeer Mauger eens uit.
Als voorloper voor haar binnenkort te verschijnen album brengt de Noorse zangeres Susanna (Wallumrod) een cover, of beter gezegd een hommage aan, van “Perfect Day” van Lou Reed. Is al meermaals gedaan horen we je zeggen? Dat is waar maar nog niet op Susanna’s manier. Ze heeft er een minimalistische versie van gemaakt: duimpiano, barokke harp en haar indrukwekkende melancholische stem.
Is dit een geslaagde oefening? Jazeker. Een cover is pas geslaagd als je er je eigen draai kan aan geven. En dat op zo een wijze dat je iets aan het origineel bijbrengt. En dat doet Susanna op schitterende wijze. Heel minimalistisch en met de stem als belangrijkste instrument maakt ze er een introverte en kwetsbare versie van.
De cover art is een werk van de gerenommeerde Noorse graficus Arne Bendik Sjur die de tekening ter beschikking stelde.
Wij kijken door deze song alvast uit naar het nieuwe album ‘Go Dig My Grave’ zal heten en deze week zal verschijnen. Een review hiervan mag je in de toekomst zeker hier verwachten.
Mr. Myst timmert reeds zowat vijf jaar aan de weg om met hun glam- en sleazerock behalve België ook de buurlanden te veroveren. Ze mochten vanuit Oostende reeds gaan optreden in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Met hun nieuwe EP ‘Red Light District’ onder de arm zal het winnen van nieuwe zieltjes misschien een stukje vlotter verlopen.
Hardrock is aan een revival bezig, ook in ons land, nadat het genre lang verguisd werd en op een zijspoor gezet. WildHeart trekt in ons land aan de kar en startte zelfs een eigen festival dat zich toelegt op hardrock, glamrock en sleaze. Mr. Myst mag dat festival dit jaar openen en dat is een perfecte match.
Op ‘Red Light District’ krijg je catchy en licht verteerbare glamrock in de stijl van Skid Row en Mötley Crüe. Met Mr. Myst op het podium is elke avond een feest: makkelijk mee te brullen refreinen, de vuisten in de lucht en een geregeld een pakkende gitaarsolo. “Runaway” is één van de betere nummers. Ook leuk is de Elton John-cover “I’m Still Standing”. Bij de track “Red Light District” hoort een video die opgenomen werd in een sexclub in Ronse.
‘Red Light District’ is de perfecte soundtrack om na een dag gedonder op het werk je eerste puntjes bij te drinken. Schaamteloos leuk.
http://www.mrmyst.com
:Nodfyr:, met de leestekens als integraal deel van de bandnaam die verwijst naar het eerste Nederlandstalige woord voor ‘Vuur’, wordt misschien wel de nieuwe ster aan de hemel van de folkmetal in de Lage Landen. Hoewel de band reeds sinds 2011 bestaat, is dit hun eerste EP. De amper twee songs op deze EP laten echter het beste verhopen.
Dat kan ook moeilijk anders als je de carrières van de drie bandleden van :Nodfyr: erbij neemt. :Nodfyr:-zanger Joris Van Gelre was in 2002 één van de oprichters van de tot ver buiten Nederland populaire folkmetalband Heidevolk. Hij bleef daar aan boord tot 2013. De twee andere leden van :Nodfyr: zijn Jasper Strik en Mark Kwint van Alvenrad. Met Alvenrad hebben ze ook zopas een album met vlotte folkmetal uitgebracht.
Op deze EP staan twee nummers: “In een andere tijd” en “Ode aan de IJssel”. Beide neigen eerder naar de pagan- dan naar de folkmetal. Deze songs zijn nog een toets minder vrolijk en vrijblijvend dan wat ze bij Heidevolk en Alvenrad brengen. Het is een plezier om de krachtige, dragende stem van Van Gelre hier helemaal tot zijn recht te zien/horen komen. Ook zijn de synths hier veel meer subtiel aanwezig dan bij Alvenrad. Je merkt dat ze met veel geduld en overleg aan deze tracks zitten sleutelen hebben. Hopelijk kunnen ze dit groepsgeluid ook live waarmaken.
Met twee nummers kun je een band soms moeilijk beoordelen, maar hier wijst alles erop dat het volgende studiomateriaal, dat :Nodfyr: inmiddels reeds aan het opnemen is, zeker en vast de moeite zal zijn.
Het is reeds het tweede album dat het Oostendse Maudlin uitbrengt via Consouling Sounds. Hun vorige album, “A Sign of Time”, dateert al van 2013. Het feit dat Jasper Bullynck, hier gitarist, ook nog actief is bij Oscar and The Wolf zal er zeker wel voor iets hebben tussen gezeten. Voor de rest zijn er weinig vergelijkingen te maken tussen beide bands. Maudlin is veel steviger en heeft meer gemeen met bands als Alice in Chains, Mastodon, 7 weeks etc… Naast Jasper treffen we ook nog drummer Davy Vandenbroeck (The Spectors) , Davy De Schrooder (vocals & samples), Ken Verleye (bas) en Kris Vannecke (gitaar) als bandleden aan.
‘Sassuma Arnaa’ is Somalisch en betekent iets in de zin van ‘Wij zijn dat niet”. Het bevat 7 tracks die allen ergens tussen de zes en tien minuten lang zijn. Opener “Endless Expanse” heeft een heerlijk uitgerekte intro én outro. Daartussen zit een geweldige rocksong. Het titelnummer rockt en groovet heerlijk. Ook hier valt het prachtige vocale werk op. Het gitaarwerk is zeker ook een pluspunt en produceert doorheen het hele album psychedelische (zie het epische “Erase”) elementen, gruizige vervormingen (“The Fog Returns”) en reverbklanken (“Above the Vaste Clouds”). Heerlijk. Het album werd in eerste instantie in de Grote Post in Oostende opgenomen. Onder het goedkeurende oog van Serge Feys. Matt Bayles (gekend om zijn werk voor Mastodon, Isis,…) deed de mixing in zijn studio in Seattle. Federik Dejongh uit Gent deed de finale mastering. Het mooie artwork is het werk van bassist Ken Verleye.
‘Sassuma Arnaa’ is een album dat er bonk op zit. Eentje dat mij weet te boeien en mijn rockhart rapper doet slaan. Alles klopt: fijne songs, knap gitaarwerk, degelijke ritmesectie en een geweldige stem. Februari heeft op zijn minst al één fantastisch album voortgebracht.
Billions of Comrades is afkomstig uit de Brusselse DIY-scene. Met ‘Rondate’ leveren ze hun tweede album af. Alle songs dateren van 2016 maar zijn pas eind 2017 uitgebracht. Het fijne aan hun geluid is dat het wel fris en origineel klinkt. Het heeft iets een punky vibe met synth beats, keys, ukelele enz… Op “Minor” wordt er gestoeid met synths, zang en uptempo beats. Het totaalgeluid doet mij soms, in de verte, wat denken aan The Rapture. Terwijl op “Posse” de ukelele je in een trance moet brengen door middel van herhaling. Het titelnummer “Rondate” klinkt speels en zie ik live wel potten breken.
Billions of Comrades is een band dat nummers maakt die sterk verschillen van elkaar. Ze zoeken blijkbaar hoe ze elke song anders kunnen ontwikkelen. Dat levert een avontuurlijk en gevarieerd album op. Een album waar je enkele keer moet naar luisteren om helemaal mee te zijn. Maar ook een album waar je met elke luisterbeurt nieuwe dingen ontdekt.
‘Rondate’ is een album met variatie, bij momenten hypnotiserend en meeslepend. Een sterk en fris album van een Brusselse band die, tot nu toe, in Vlaanderen te weinig bekendheid geniet.
Het Nederlandse An Evening With Knives zit in de driehoek tussen doom, stoner en postmetal. Het groepsgeluid dat ze op hun debuutalbum neerzetten, komt als een sloopkogel op je af, maar weglopen is geen optie. Daarvoor zitten er teveel lekkere brokken in ‘Serrated’.
Bands worden niet graag in hokjes geduwd en daarom maken ze er vaak een sport van om zoveel mogelijk genres in één song of album te combineren. Soms levert dat nerveuze luisteraars op die helemaal het noorden kwijtraken, soms moet je de band feliciteren voor hun durf. An Evening With Knives zit daar ergens tussenin, maar dan dichter bij de felicitaties dan bij de overspannen luisteraars.
Doom, stoner en postmetal liggen al dicht bij elkaar. Als de band al eens van richting verandert en na een eerder doomy track de weg naar meer postmetal inslaat, heb je het nauwelijks door. Zelfs de sludge van het begin van “Hysteria” past nog in het plaatje. Eerder storend wordt het als ze ook nog een schep bijna-frivole psychedelica in hun saus mengen, zoals tegen het einde van “Restless”. Het moet ook niet elke keer recht in de roos zijn.
‘Serrated’ is geen gesneden koek die je in twee happen weghebt. Je moet je eind weg kauwen doorheen rauwe brokken verdriet en melancholie. Zelden zat er zoveel weemoed en wanhoop in een track als in “Fade Out”. Het album is een trip door de donkere krochten van de ziel en er is geen licht aan het eind.
Als je deze duistere trip eens live wil meemaken, kan je op 22 februari naar NEST in Gent. Dan speelt An Evening With Knives het voorprogramma van The Midnight Ghost Train.
Het debuutalbum van het Leuvense duo And Then Came Fall is – de bandnaam verraadt het al – ronduit herfstig. Verwacht geen frisse zomerdeuntjes, maar zet je schrap voor regen en wind. Maar het blijft herfstig en wordt nooit winters koud. Er zit een onderhuids warmte tussen deze vallende bladeren. Als een kop warme soep na een boswandeling met de hond.
Niet treurend als het break-up-album van halve labelgenoot Matt Watts, eerder de vrouwelijke versie van Pauwel De Meyer. Zoals bij wel meer recente pop- en rockbands is er op And Then Came Fall niet onmiddellijk een genre te kleven. Daar zoeken ze vaak ook bewust naar. Dit Leuvense duo bakt lekkere koekjes met ingrediënten als singer-songwriter, soul, pop, jazz, blues en country. En daarmee komen ze uit op de raaklijn tussen Fleetwood Mac en SX.
‘And Then Came Fall’ is een vrij toegankelijk album dat vermoedelijk een breed, maar daarom nog niet een groot publiek zal aanspreken. Er staan een paar intimistische parels op die zich met weerhaken in je hoofd vasthaken en waar je bij elke luisterbeurt een beetje bij thuis komt. “Mirror” heeft dat, en ook “Disqualified”.
Hoewel Annelies Tanghe en Sam Pieter Janssens zelf al heel wat muzikale watertjes doorzwommen hebben, lieten ze zich voor dit album omringen door enkele ervaren rotten: producer Koen Gisen (An Pierlé, The Bony King of Nowhere), drummer Steven Van Gelder (Lady Linn) en bassist Jasper Hautekiet (Rhythm Junks, Admiral Freebee). De gastvocalen kwamen van An Pierlé en van Peter Van Dessel van Marble Sounds. Zo distilleerde de band een heel consistent groepsgeluid.
“Gambler” is warm en onheilspellend tegelijk en had op een album van The Beautiful South kunnen staan. “Take Us” en “Forget About Me” hebben een snuif country mee en doen zo denken aan Eriksson-Delcroix. “Carved” en “Mirror” leunen dan weer tegen de blues aan en doen hard denken Alabama Shakes op ‘Sound And Colour’. “Biggest Enemy”, “Over And Gone” en (de track) “And Then Came Fall” hadden van een sobere Suzanne Vega kunnen zijn. “Forget About Me” had van Smith & Burrows kunnen zijn. Dat zijn veel referenties na elkaar, maar die geven samen een goed beeld van waar And Then Came Fall naartoe gaat op dit fijne album.
Ga ze zeker ook eens live checken!
http://www.andthencamefall.com/
Dit Vlaamse trio heeft de leuze: basic is best. Enkel drum, bas en gitaar zijn hier aan het werk op deze ep waar men ons op zes tracks vergast. Thomas Maes speelt hier bas en daarnaast ook bas bij The Lotus Tree. Dit is net als Turpentine Valley een instrumentale band.
Met tracks als “Abrupt”, “Ballast” en “Compromis” bouwen ze soundscapes op die soms krachtig en soms atmosferisch klinken. “Compromis” rockt lekker weg. “Abrupt” heeft een mooie opbouw. Op “Onweer” geven ze de titel muzikaal goed weer. Het begin klinkt dan ook een beetje als een onweer. “Trauma” is met zijn acht minuten de langste track en is een heerlijke donkere song met veel subtiele variatie in. De ritmesectie is hier goed op dreef.
Basic hoeft zeker niet minder te zijn. Dat bewijst Turpentine Valley hier gedurende zes songs. Ik hoor hier post rock en metal zoals ik ze graag hoor.
Een fijne kennismaking met deze band die op 16 februari in JH Knipperlicht te Zulte hun releaseparty (op cassette) houden. Een uitgestelde release vanwege een blessure maar dat mag de pret niet drukken. Allen daarheen zou ik zo zeggen.
Nederlands 
Français 
