Een misleidende hoes, groepsnaam en albumtitel, dat kan je op zijn minst zeggen van dit schijfje. Op het eerste zicht hadden wij ons aan één of ander Hongaars balorkestje verwacht maar Gudinöv blijkt gewoon een Tiense rockgroep te zijn die met ‘Atelophobia’ een degelijk rockalbum heeft gemaakt. Al kom je daar niet ver mee natuurlijk, in rock’n’roll is ‘degelijk’ te weinig, nog geen enkel ‘degelijk’ rockalbum heeft de geschiedenisboeken gehaald. ‘Atelophobia’ zal dit zeker ook niet doen, dit is zo een typische repetitiekotplaat, eentje die door de groepsleden en hun directe omgeving fantastisch bevonden wordt, maar die nooit veel verder zal geraken dan dat zelfde repetitiehok. Het soort plaat die enkel zal gekocht worden door vrienden, naaste familieleden en een stel zatte concertgangers. Maar kom, de heren amuseren zich, het houdt hen van de straat en de koele pintjes zullen ook wel steeds binnen handbereik staan. We hebben het plaatje trouwens volledig uitgezeten, niet evident in deze Spotify tijden, we hebben ons daarbij niet verveeld maar er is ook niets blijven hangen.
Als ondertitel hebben de heren het plaatje de quote ‘The fear of not being good enough’ meegegeven. Zelfs Kevin De Bruyne kan de binnenkoppers niet beter trappen.
Backyard Giants uit Maaseik komt af met een sfeervolle, broeierige indierockende plaat. We krijgen zes nummers, breekbaar, zeemzoet als grillig, snijdend rockend . Een dromerige melancholische inhoud hebben ze en er hangt een mistig gordijn in het materiaal. Een rootsfolky inslag is nooit ver weg en ook in de vocals neigt het trio naar Fleet Foxes en Grizzly Bear in helderheid .
Info op www.vi.be/backyardgiants
Een filmische, jazzy lounge bries daalt en waait op ons neer als de plaat van Doux wordt opgezet . Hun muziekstijl klopt aan bij de jazz, elektronica , brassband en klassiek . Harmen Vanhoorne en Stan Nieuwenhuis zorgen voor een beeldrijk geheel in hun sfeervolle , dromerige, zachte, frisse instrumentale nummers.
Ze stelden hun debuut zelfs voor in het Red Star Line Museum in A’pen , dat bol staat van de verhalen en foto’s van mensen die meer dan 100 jaar geleden de grote oversteek maakten naar de VS.
Ergens in het West-Vlaamse Koolskamp zag deze band omstreeks 2013 het levenslicht. Ze begonnen als een bluesrock band maar na talloze personeelswissels zijn ze geëvolueerd in een harde en vuile rock n roll machine. Twee jaar na hun eerste EP ‘Kelder’ is er nu ‘Bastard Blood’.
De muziek wordt gekenmerkt door zware riffs die samen met de andere instrumenten een vette groove vormen. Vier songs die je meenemen op een trip doorheen de diepste krochten van de rock and roll. Ik denk daarbij aan een band zoals La Muerte die ook zo’n vibes weet neer te zetten. Verder zou ik de gelijkenissen niet doortrekken maar het is maar om je een idee te geven over welk level van intensiteit ik het hier heb. Opener “Bastard Blood” en “Corporate Neckties” zijn heel interessante tracks. Er gebeurt veel in de songs, fijne groove en sound en ze grijpen je bij je nekvel. “No End In Sight” sluit op indrukwekkende wijze deze EP af. De vocals komen van diep en zijn, ondanks de schreeuw modus, vrij emotioneel en pakkend.
‘Bastard Blood’ is een kopstoot van een EP. Eén die je diep kan raken (wat bij mij zeker het geval is) en vier degelijke, goede tracks bevat. De productie mag er ook zijn want de EP klinkt voller en volwassener dan hun voorganger.
Review 1 - In het zog van bands zoals Brutus, Equal Idiots, Cocaine Piss, etc… staan er nog hier en daar interessante bands te dringen aan de grote poort. En daar zit toch wel voldoende kwaliteit in om ze onder de aandacht te brengen.
Zo ook met deze band uit Zoersel dat korte hardcore en punksongs maken. Leadzangeres Eva Van der Schoot schreeuwt de longen uit haar lijf. Het is een soort van levensschreeuw: vlug, ongenadig en essentieel. De bondige en energieke songs bezitten toch de nodige veerkracht en elementen om het boeiend te houden. Er zitten wel degelijk overgangen en bridges in de songs maar nergens meer dan noodzakelijk. “Amnesia” is een knappe song die alle eerder opgenoemde elementen bevat. Ze duurt iets meer dan drie minuten en is vrij catchy. Met een mooi middenstukje (en ook outro) dat tevens het ritme breekt. Een mooi uitgewerkte song. De meeste tracks zijn veel korter en bondiger. Ze zijn een beetje als statements. Het floept eruit en je moet het ermee doen. Maar dat levert wel aangename tracks op zoals “Mannequin Factory” of “Blow Up The Boiler Room”.
CLCKWS heeft een prima plaatje afgeleverd waarop ze hun brute en urgente schreeuw in kwijt hebben geraakt. Negen tracks lang (in hun geval meestal kort) weten ze mij te boeien en tonen ze dat België rijk is aan bands die hun eigen ding doen en lak hebben aan radiovriendelijke crap. Ik ben benieuwd wat dit op een podium geeft.
Op cd of tape verkrijgbaar. (Wim Guillemyn)
Review 2 - CLCKWS is een Zoerselse hardcore/punkband die snelle, energetische songs brengt. Ze brachten zopas hun eerste EP 'Counter Clockwise' uit in eigen beheer. Hoewel, met acht nummers kan je eigenlijk al niet meer van een EP spreken, maar eerder van een album. De cassette- en vinylversie van deze EP zijn de eerste uitgaves van Nosebleed Records, dat ook al tapes uitbracht van London Bullet en Rites.
CLCKWS is een eerder klassieke hardcoreband met toch af en toe wat ruimte voor melodie. Noise komt er weinig aan te pas. Toch is er enige verwantschap met andere Belgische acts die wel noise met hardcore, punk en metal mengen als Oathbreaker, Cocaine Piss en Brutus. De overeenkomst is dat die bands ook een zangeres hebben die de longen uit haar lijf brult. CLCKWS heeft Eva Van der Schoot. Zij schreeuwt en huilt als opgejaagd wild en dat maakt dat de lyrics niet altijd makkelijk te volgen zijn. Door zo hard te schreeuwen zijn er weinig mogelijkheden om nuance en verschillen in de lyrics te leggen, maar dat maakt ze goed met voldoende brutaliteit en energie.
De beste songs zijn “YYY” en “Mannequin Factory”. “Blow Up The Boiler Room” heeft een fantastische intro – die heeft zowat elk nummer op dit album – maar klokt af op nauwelijks 17 seconden. Een beetje een gemiste kans. “Sorry’s Kinda Standard” is dan beter, ook al haalt dat nummer amper iets meer dan één minuut. Misschien toch wat werk aan de boeg om de spanningsboog en de speelduur van de songs iets op te rekken. Dat ze dat perfect kunnen zonder te vervelen, toont CLCKWS o.m. op “Amnesia”.
Wie fan is van Minor Threat, Cheap Drugs en DOA of recentere bands als This Means War, As Echoes Fade en Diss Guy zal hier zijn hart kunnen ophalen. (Filip Van Der Linden)
Pop/Rock
This Time (EP)
Low Hill
Eigen Beheer
2017-12-07
Wim Guillemyn
Low Hill is het soloproject van Laurens Vanhulle. Misschien zegt de naam je niet meteen iets. Hij is een zanger, composer, producer die tot nu toe vooral muziek maakte voor theater en dansproducties (Perceval, Zuidpool…). Via David Martijn (Goose) kwam hij terecht bij Benjamin Desmet (SX) die hem onder zijn vleugels nam en meehielp om de EP te produceren. De EP ‘Hurt’ zal uitkomen via Sonomount ergens rond eind februari. “This Time” is de voorloper hiervan en werd gemasterd door The White Cabin (Dimitri Andreas). Alles werd geschreven en gearrangeerd door Laurens Vanhulle.
Het is een sfeervolle en melancholische track geworden waar synths en spaarzame percussie een groot aandeel in hebben. Met daarnaast warme vocals. Alles lijkt heel doordacht opgebouwd en elke bouwsteen is zorgvuldig op zijn plaats gezet. Dat levert een heel aangenaam nummer op waar je de hand van Desmet een beetje in hoort. Een geslaagde single dat ons doet uitkijken naar de EP ‘Hurt’.
Begin 2018 is Low Hill trouwens ook live te bewonderen, met een vijfkoppige band als ik mij niet vergis, in:
10/02 Arenberg Antwerpen - Ep Release show
07/03 De Loge Gent
22/03 Cafee Cabron - Antwerpen
Wanneer je zin hebt om in deze donkere winterperiode weg te dromen dan kan ik je alvast de laatste single van Beaux aanbevelen. “Everything’s Changing” is een heerlijk dromerige song met de fantastische en hemelse vocals van Anne Roos Peterse. De synths, subtiele gitaar en percussie staan ten dienste van de song en de sfeer. Mooi liedje.
Beaux is een Utrechtse indiepop band. Dit vijftal combineert synthsounds, met catchy gitaar- en zanglijnen. Hun debuut-EP ‘Where This Could go’ werd in eigen land enthousiast onthaald. Ze haalden de finale bij de Amsterdamse Popprijs en deden een clubtour met Kita Minari. Redenen genoeg om ze eens te checken dus.
Isadore een kwartet van rond het Leuvense heeft hun eerste EP uit. Zes kwalitatieve nummers die te situeren zijn binnen een indiepoprockend concept . Het zijn sfeervolle , broeierige songs, die opvallen door het (bluesy) tintelend gitaarspel en de indringende, hemelse vocals van Joanne Van Bastelaere . “Come again” en “Empty cases” helpen je op weg , die eindigt met het intense, spannende, overtuigende “Crystal ball” .
Waren ze ooit begonnen als een vrouwelijk akoestisch duo (met Freya Dasseville) , dan is er nu als band een knipoog naar Heather Nova, Indigo Girls, Tegan & Sara, Warpaint , Haim of First aid kit, wat mooi meegenomen is . Een pop ontluikend gevoel ervaren we …
Info op http://vi.be/isadore
Vreemde eenden in de bijt zijn soms het interessants. Of hebben het meest te vertellen. Het Brusselse Nile On Wax is, muzikaal gezien, zo’n vreemde eend. Dit instrumentale trio bestaat uit een viool, bas en drum. Met ‘Bell Dogs’ zijn ze toe aan hun derde release. Hierop verkennen ze nieuwe terreinen tussen postrock, psychedelica en cinematografische muziek. Dat laatste zorgde ervoor dat er twee tracks uit hun vorig album ‘Freaks’ gebruikt werden voor “My Amercia” van Hal Hartley.
Zes tracks krijgen we gaande van anderhalve minuut tot ruim twaalf minuten. “Rhapsody” opent met bas (David Christophe) , wat percussie (Elie Rabinovitch) en voorzichtig opkomende viool (Catherine Graindorge). Het bouwt langzaam op tot een soort van climax. Het klinkt filmisch en dromerig. Beelden flitsen voorbij bij het beluisteren. Op “Liquid Birds” is er een grotere rol voor de percussie weggelegd maar uiteindelijk staat de muziek van alle drie ten dienste van het geheel. “Nightride” bezit meer een donkere sfeer en de koortsigheid van het nachtleven. Het is opvallend wat een rijke klankkleuren ze ontwikkelen met een beperkt aantal instrumenten.
Dit is postrock zoals Mogwai ze ook maakt maar op een geheel eigen manier en met totaal andere instrumenten. Toch zit er een gelijkaardige vibe in. Ik kan hier alleen maar positief over zijn. Wat een plaatje.
Pop/Rock
Albert’s Bastards
Albert’s Bastards
Eigen Beheer
02-11-2017
Filip Van Der Linden
Albert’s Bastards brengt bluesy hardrock of harde bluesrock, dat hangt er een beetje vanaf hoe je hun eerste EP wil catalogiseren. De stem van zanger-gitarist Steve Gillespie zou kunnen doorgaan voor die van zowel Bon Scott als Brian Johnson, zodat de vergelijking met AC/DC voor de hand ligt. Maar dat zou misschien te makkelijk zijn en daarom kiezen ze voor een eigen geluid, dat meer in de lijn ligt van de klassieke up-tempo hardrock.
In de vijf songs op vind je heel wat thema’s terug die je wel vaker hoort in dit genre, zowel inzake de muziek als in de teksten. De vrouw als verleidster, daar kan je in de hardrock nauwelijks omheen, en daarover gaan dan ook “Southern Voodoo” en “Devil’s Disguise”. Dat laatste is het enige nummer waarin Albert’s Bastards het gaspedaal niet helemaal indrukt, zodat er ruimte is voor een knappe gitaarsolo van Kevin Labbeke.
Ook bij wat er gebeurt als de klok 69 slaat (“Clock Struck 69”), moet er waarschijnlijk geen tekening gemaakt worden. Op “Never Too Old” geeft Steve een inkijk in zijn jeugd. Toen werd hem voorgehouden dat hij het nooit zou maken als rockster, maar dat heeft hem alleen maar nog meer gemotiveerd om ervoor te gaan.
Een knap debuut dat laat horen dat er ook in België nog toekomst zit in op de blues gestoelde hardrock.
Hell-O-Tiki is een instrumentale surfrockband uit Aarlen. Ze doen het bewust zonder platenlabel en zelfs zonder boekingskantoor, maar het lukt ze alvast wel om in zowat elk Europees land op tournee te gaan. Live pimpen ze hun aanstekelijke surfrock nog met skelet-gewaden, lucho-maskers en danseressen.
Hell-O-Tiki heeft zopas een nieuw album uit, de opvolger van ‘Tiki Twister’ uit 2015 en alweer het vierde album sinds de start van de band in 2009. Op dit album krijg je opnieuw heerlijk thrashy garage-style surfrock in de lijn van Speedball Jr, Los Straitjackets, Thee Andrew Surfers en Dick Dale. De reverb staat centraal en die wordt soms subtiel ondersteund door wat coole synths. Het tempo ligt doorgaans hoog en je mist op geen enkel moment een zanger of zangeres.
De hoogtepunten op dit vierde album zijn “Interceptor”, “Truc de l’espace” en “The Ever-Living”. Ze brengen ook een bijna onherkenbare versie van “Holiday in Cambodia” van de Amerikaanse punkband Dead Kennedys, waarbij ze de song uitgekleed hebben tot zijn muzikale essentie. Eerder gingen ze reeds aan de haal met “Kids in America” van Kim Wilde, “Video Killed The Radio Star” van The Buggles en “One Step Beyond” van Madness. Kan je bijna allemaal terugvinden op het internet.
Het is eigenlijk de synthese van waar deze band voor staat: ze nemen hun muziek serieus, maar er mag al eens een vette knipoog bij.
Pop/Rock
A Woman Wants to be Loved (single)
The Prospects
Fons Records
2017-11-02
Wim Guillemyn
“What is Tomorrow”, de single uit hun vorig album, was StuBru single van de week en stond zes weken in de Afrekening. Tevens was het de thema song van het programma ‘Groene Vingers’. In plaats van doorslagjes van deze succesvolle single te maken heeft men zich enkele jaartjes teruggetrokken om zich te bezinnen en herbronnen. Met als resultaat een nieuw album en deze nieuwe single.
Op “A Woman Wants to be Loved” heeft men het rockpad wat verlaten en krijgt men soulvolle vocals, hip hop beats en een vette baslijn. Het refrein is terug catchy en het zou mij verbazen mocht deze single het niet goed doen in de Afrekening. Een aanrader.
Pop/Rock
Keep On Going (single)
Ellen Steegen
Fons Record
2017-11-02
Wim Guillemyn
Ellen, een Tongerense jonge deerne, was nog maar net de schoolbanken ontgroeid toen ze in 2015 de zilveren plak op het Limburgse rock-concours Limbomania behaalde. Een gevolg hiervan was dat ze een residncy in de Muziekodroom kreeg. Gedurende dat verblijf kende ze een productieve periode waar ze van profiteerde om songs te creëren en klaar te stomen voor opnames in de Fons studio. Zo ontstond haar debuut EP ‘Upstairs’. Uit deze EP komt haar recentste single “Keep on Going”. Haar stem trekt hier de aandacht. Het klinkt bij momenten wat fragiel en ijl maar toch heeft ze best wel een sterke stem waarmee ze verschillende kanten op kan. Muzikaal zou ik het liedje ergens tussen indie en pop plaatsen. Het is een luchtige en vlotte single met een herkenbaar refreintje geworden. Benieuwd hoe dit alles live klinkt. Live en voor de opnames van deze EP heeft ze trouwens een heuse band rond zich verzameld. Ellen Steegen is dus een band en geen éénmansproject.
Luc Waegeman (Lucce W) is Wagonman en samen met Bert Blaastaal Lezy hebben ze terug met hun projectje een release gemaakt. Luc Waegeman was vroeger ook coördinator en programmator van de Kinky Star in Gent (waar veel jong en onbekend talent, nog steeds, hun kans krijgen).
De tracks werden terug live opgenomen tijdens een sessie op Radio Centraal (Antwerpen) begin 2017. “Kabouterleesplankje” is de openingstrack en de eerste single uit dit zeven tracks tellende album. Het vertrekt vanuit een groove aangestuurd door een brommende bas en overstuurde synths. Je hoort een lerares woordjes uitspreken waar nu en dan een beetje mee gespeeld wordt. Op “Kut Peeters” wordt met verse en reverse van een spoken-word performance gespeeld. De synths geven het geheel een vreemde sfeer mee. De track is mooi opgebouwd. Dit procedé wordt in de overige tracks herhaald. We kunnen stellen dat we spoken words in de vorm van samples krijgen waar mee geknipt en geplakt werd. De muziek is voornamelijk electro waar duchtig mee werd gespeeld. Dat levert een aantal leuke momenten op. Het zorgt ervoor dat het toch de moeite loont om dit te ontdekken. Een boodschap moet je er niet achter zoeken. Het is vooral spelerlei, absurditeit (iets waar we wel voor te vinden zijn) en een dosis gekte gegoten in zeven tracks. Eigenlijk zes want nummer zeven is een nawoordje. Denk aan Arbeid Adelt of Jonas Geirnaert maar dan in overdrive.
Enkel verkrijgbaar als cassette en digitaal. Een curiositeit.
Nederlands 
Français 
