Crites is een Gentse band die reeds twee jaar aan de weg timmert en die zopas zijn debuutalbum uitbracht bij Starman Records. Ze brengen lekker weerbarstige noiserock die soms hint naar postrock. Zet ze dus niet in het rijtje van andere recente noisebands als Brutus en Cocaine Piss.  Wel komt Crites in de buurt van ‘oudere’, meer Amerikaanse noisebands als Jezus Lizard, Shellac, Slint, Cop Shot Cop en Girls vs Boys.
De twaalf tracks op dit titelloze debuut hebben een ingehouden energie die maar weinig bands in de vingers hebben. Het gaspedaal wordt nooit helemaal ingedrukt. Als een fietsband die superhard staat, maar toch niet openknalt.
Mimi Van de Put legt bij momenten flink wat soul in haar bas-spel en biedt de luisteraar een houvast doorheen de songs als de twee gitaristen en soms ook de drummer buiten de lijntjes gaan kleuren. Mick Windey is geen natuurtalent als zanger, wat in dit genre doorgaans als sympathiek wordt ervaren, maar hij slaagt er wel in om je mee te nemen in zijn wereld van kleine en grote problemen en overpeinzingen.
Uitblinkers op dit debuutalbum zijn opener (en single) “Walls”, het van noise en fuzz naar pop uitwijkende “Run” en “Moan”, dat Pixies-ambities heeft. Op het einde van “Unrelenting” lijkt de fietsband het toch te gaan begeven, maar dan komt er weer een smoothe baslijn die meer zalft dan slaat. “Haywire” heeft een paar knappe, bijna psychedelische gitaarrifjes en afsluiter “Gimmick” zoekt nog een laatste keer de grenzen op van de ingehouden energie, om uit te monden in slotakkoord dat het midden houdt tussen Frank Zappa en Sonic Youth.
Een intrigerend debuut van een veelbelovende band.
www.vi.be/crites

Tephrosis is een one-man band die zich focust op instrumentale muziek. Die muziek is een mengeling van post rock en post metal met een progressieve inslag. Kenji Olivier is de naam achter dit project en hij is afkomstig uit het West - Vlaamse Ieper. ‘Clouded Minds’  beschrijft aan de hand van vijf tracks de dag van een jongen die zich een weg weet te banen uit zijn depressie.
Wanneer ik zo de openingstrack “Clouded Minds” beluister lijkt het mij dat deze jongen onder andere goed naar acts zoals Pelican, Sólstafir, Cynic of Naïve heeft geluisterd. Dit vanwege de opbouw, de ritmesectie en de metal invloeden. Ook vanwege de warmte en de dikte van het geluid. Dat deze solist hierbij hetzelfde niveau haalt , is dan weer wat overdreven maar je hoort hier de veelzijdigheid die hij ons te bieden heeft. Het is vooral een gitaargerichte EP maar er wordt ook gebruik maakt van synths en pianosounds om de songs te kleuren. Zoals op “Downfall” waar rustig gestart wordt met een piano-gerichte intro om daarna de metal klinkende gitaren boven te halen. “Downfall” is een goede opgebouwde track dat de volle vijf minuten weet te boeien. Ook “Dream Walker” start op deze manier en is een korte, iets ingetogener song. Ze bloeit voorzichtig open als een bloem. “Beyond Darkness” bezit een donker sfeertje met hier en daar wat lichtpuntjes. De drumpartijen doorheen de EP zitten goed in elkaar en hebben die progmetal-touch meegekregen. We eindigen de EP met “Visions of Hope” dat staat voor de hoop op een betere toekomst en genezing. Het geheel doet mij heel vaag wat denken, qua gitaren en ritmiek, aan de jonge Metallica.
Een pluimpje voor deze kerel die alles alleen in elkaar heeft gestoken, want eigenlijk klinkt dit allemaal goed. Het is instrumentale en cinematografische muziek waar veel gevoel in zit. En zonder woorden weet hij ons toch iets te vertellen en ons te raken.

Pop/Rock
EP Charlie Cello/Ferocious
Eigen Beheer
The Waltz
2017-08-17
Sam De Rijcke

Dubbel singletje van een nieuw Belgisch tegendraads bandje dat zich begeeft in het woelige water waarin ook groepjes als The Guru Guru en Hypochristmutreefuzz rondzwemmen. We maken kennis met twee songs met hyperkinetische trekjes,  een stel rake tempowisselingen en een portie gecontroleerde noise. Afremmen, zijwegje proberen en dan terug de hoofdweg op en nog eens flink optrekken. Zo gaat dat bij The Waltz.
Smaakt naar meer.

Adios Pantalones komt uit Gent. Stadsgenoten dus van The Grave Brothers. Met die Grave Brothers bracht Adios Pantalones reeds het split-album ‘Clash Of The Primitives’ uit.

Adios Pantalones heeft zopas zijn debuutalbum uitgebracht bij Drunkabilly Records. Daar hebben ze liefst tien jaar over gedaan. Op ‘Playtime!’ brengt deze Gentse band old-school psychobilly, in de lijn van The Meteors, Nekromantix, Astro Zombies, Batmobile en Demented Are Go. Wel blijven de klassieke horror-elementen van de psychobilly hier grotendeels achterwege. In de plaats krijg je meer klassieke onderwerpen als liefdesverdriet en feesten en een hoop onzin over flamingo’s en roze buffels. De Gentenaars brengen hun muziek in de eerste plaats met veel humor. Wat had je gedacht met zo’n groepsnaam.
Op de muziek van Adios Pantalones valt niks af te dingen. Het samenspel, de energie, de tempowisselingen, de solo’s, …, alles zit strak in het pak. Bassist-zanger-vetkuif Nico Pantalone heeft geen klassieke, mooie zangstem stem, maar dat stoort niet.
De uitschieters op dit debuutalbum zijn zonder meer het furieuze “Flamingo”, het nerveuze “Ragin’ Fury” en “Fool’s Crown”, dat heen en weer slingert tussen snel en nog sneller. De instrumentale afsluiter Vlaagske, met een vrolijk orgeltje erbij, smaakt naar meer. Opmerkelijk is “Sjock”, een openlijke sollicitatie naar een plek op het volgende Sjock-festival in Gierle, waar Adios Pantalones reeds in 2013 op de planken stond. Daarin blijkt dat sjock ook een werkwoord is.  Wij hopen dat Adios Pantalones nog lang ‘around’ mag ‘sjocken’. 

https://nl-be.facebook.com/Adios.Pantalones.belgium/