A Slice of Life is het project van o.a. Dirk Vreys (zanger bij The Cure tribute band The Obscure) en Guy Wilssens (gitarist bij Perverted By Language). Het begon in 2016 toen ze online begonnen samenwerken. Guy Wilssens had nummers liggen waar hij stem op wou en Dirk wilde daar wel aan meewerken. Er werd volk gezocht om een echte band te vormen en een aantal songs werden daarna in de Trix opgenomen. Dit voornamelijk om een visitekaartje te hebben en optredens te scoren.
De songs zijn dus hoofdzakelijk het werk van Dirk en Guy alhoewel het de bedoeling is om in de toekomst met de hele band nummers te maken. Op deze EP krijgen we postpunk en darkwave met een flinke portie jaren 80 invloeden. The Cure, Red Zebra en Joy Division zijn hier en daar aanwezig. Niet echt vernieuwend dus maar dat is geen erg want de songs zijn vermakelijk en onderhoudend.
Vijf tracks. Er wordt van start gegaan met “Panic Attack”. Een heerlijke en donkere track dat de overgang van punk naar wave begin jaren 80 doet herleven. Het refrein doet een beetje aan John Lydon denken. “Sorrow” is een traag opgebouwde song over de beslommeringen van een tiener. “Feel Like Crazy” bevat als rode draad een mompelende en ronkende bas. The Cure is nooit ver weg hier. Op “The Marionette” gaan ze verder op die ingeslagen weg met een breiwerk van gitaren doorheen de song geweven. “Restless Gods” gaat wat weg van hun grote voorbeeld en ze brengen invloeden van David Bowie en Peter Slabbinck in hun muziek. Fijne song.
A Slice of Life is een visitekaartje en een fijn startpunt voor een bandje dat potentie bezit om postpunk te doen herleven. We kijken uit naar meer.
Pop/Rock
Salute
Fär
Circuits/Consouling Sounds
2017-10-12
Wim Guillemyn
Dit is het debuut van het Belgische duo Fär bestaande uit Ann-Sofie De Meyer (vocals en samples) en Tim De Gieter (synth, beats en productie). De muziek is een mix van alternatieve pop en indie/electro op een bedje van zware en donkere bassen. Hun zelf getitelde demo van begin dit jaar zorgde voor de nodige beroering en resulteerde uiteindelijk in de opname van dit debuut album.
Voor de rest is er weinig geweten over de jonge band. Maar één ding staat vast dat de muziek wel aanspreekt. Tien tracks bevat ‘Salute’ die ons meenemen naar een donkere en vervreemde wereld. Om toch wat name-dropping te doen: je kan het bij momenten wat vergelijken met een pop versie van The Knife. Electronics en beats onder een ferme vrouwenstem. Ze lieten eerder al “Shot”, “Hands” en “Last Straw” op ons los. Nu is het de beurt aan “Epicaricacy” dat eveneens onrust en een spooky sfeer uitstraalt. Allen zijn terug te vinden op ‘Salute’. De teksten zijn donker en samen met het timbre van De Meyer haar stem wordt die sfeer van een apocalyptische onderwereld helemaal versterkt.
Dit is een sterk debuut. Live schijnen ze ook de moeite te zijn. Als je ze wil leren kennen: ze komen op 1 november de AB opwarmen. Verkrijgbaar op cd en lp via Circuits.
Pop/Rock
Backyard Days
Danny Blue And The Old Socks
Starman Records
2017-09-28
Sam De Rijcke
Deze jonge band uit Antwerpen heeft een EP afgeleverd met vijf aangename en frisse garage-pop tracks. Niet alleen het hoesje oogt heel kleurrijk, ook de songs zijn fleurig en herbergen een soort van onbevangen en welgekomen naïviteit.
De opener “Six Ft Tall Baby” lijkt aanvankelijk uit een cassetterecordertje van Ariel Pink te komen om dan over te gaan in iets wat als een montere Richard Hell song door het leven kan gaan. Er hangt een vleugje van de nonchalance van Peter Doherty rond in “Be With Me” en “Belgian Venice”, dingetjes die uit de losse pols lijken te zijn geschud maar die echt wel als frisse songs door het leven kunnen gaan. Het lekker borrelende “King Of The Trashcan” peddelt ergens tussen Jamie T en Howler, een catchy song met een aardig tempo en een beetje luchtige punk in de rangen.
Om toch een beetje te kunnen muggenziften, willen we nog kwijt dat zanger Sam De Neef het soms een beetje te veel op zijn Balthazars wil doen. Maar fuck it, verder staat die kerel aardig en welgemutst te zingen en geeft hij alle songs een levendige schwung.
‘Backyard Days’ is een luchtig en pienter EP tje van een veelbelovend bandje. Op 8/11 komen Danny Blue and The Old Socks dit prikkelende plaatje voorstellen in de Antwerpse Kavka.
Pop/Rock
A Little Closer (EP)
Undskyld
Fons Records
2017-09-28
Wim Guillemyn
Op 28 oktober wordt het debuut ‘Wishing Well’ uit 2016 heruitgebracht. Dit samen met een 7’’ met twee nieuwe tracks op. Undskyld is een trio uit Antwerpen. De band baant zich een weg tussen invloeden van grunge, indie, folk en postpunk. Op ‘A Little Closer’ hebben ze zich meer gericht op songs terwijl ze op hun debuut de nadruk iets meer op het ontwikkelen van soundscapes lag. Het debuutalbum bevat leuke grooves, ritmewisselingen en andere twist en turns. Alles werd live in een studio opgenomen en klinkt dan ook organisch en direct. De moeite waard om te ontdekken.
De single “A Little Closer” bevat dus twee tracks. De eerste is “Many Times Before”. Een semi-akoestische song dat een beetje aan de stijl van bv Absynthe Minded doet denken. “A Little Closer” begint met aardig gitaar- en baswerk. De zang neigt een beetje naar een Tom Barman toe. De opbouw van de song is subtiel en slim. Er zit bv een mooie tempoversnelling in het refrein. Een klein pareltje is dit liedje. De twee tracks op deze single zijn iets toegankelijker en radiovriendelijker dan de tracks op hun debuut.
Undskyld is voor mij een leuke kennismaking. ‘A Little Closer’ is een goeie single die verkrijgbaar is via Fons Records op witte en blauwe vinyl. Live schijnen ze ook een fenomeen te zijn en niet bang van improvisatie, loopings en dergelijke meer om zo hun live optredens tot een sonische en unieke trip te maken…
Pop/Rock
Backyard Days
Danny Blue And The Old Socks
Starman Records
2017-09-28
Filip Van Der Linden
Danny Blue and the Old Socks is een nieuwe band uit Antwerpen. Het zijn vier jonge snaken met een goed gevoel voor humor en een nog betere muzikale smaak.
De inspiratie voor hun debuut-EP ‘Backyard Days’ vonden ze naar eigen zeggen o.m. bij Mac Demarco, Hockey Dad, Surf Curse, Skeggs en The Growlers. Zelf zouden we daar graag Band of Horses, DadaWaves, Tame Impala en The Allah-Las aan toevoegen als referentiepunten. Of Eels of The Glücks op een wel heel zonnig moment van de dag, na een paar aperitiefjes.
Danny Blue and the Old Socks houdt muzikaal ergens het midden tussen lo-fi, garage en psych. Zo komen ze uit bij dromerige, onbeschaamd zomerse en bij momenten dansbare retro-pop met veel positieve energie. “King Of The Trashcan” is de catchy single van deze EP, maar ook “Be With Me” of “Belgian Venice” hebben genoeg troeven om single-waardig te zijn.
Deze EP roept spontaan herinneringen op aan vrolijke zomermomenten en wordt zo de ideale soundtrack bij de schaarse zonnige dagen van de herfst en de winter.
http://vi.be/dannyblueandtheoldsocks
Er moet iets in de Oostendse zeelucht hangen want er komen talrijke artiesten en bands uit deze stad. Denk maar aan Der Klinke, Arno, Wendy van Wanten, The Glücks, The Van Jets… Zo ook John Wolf van Your Life On Hold. Een nieuwe band die hier zijn debuut presenteert. We moeten zeggen dat J Wolf wel al op een mooie carrière kan terugkijken. Indertijd begonnen bij Mildreda en daarna verdergegaan met Diskonnekted. Nu die laatste band on hold staat besloot hij om met totaal iets anders voor de dag te komen. Dat werd Your Life On Hold. Hij koos ervoor om zijn songs in een rasecht gothic rock kleedje te steken. Als liefhebber van dit genre zijn we natuurlijk heel content met dit initiatief. Goth rock uit België is al niet alledaags en met J Wolf weet je ook dat het met de kwaliteit goed zal zitten.
Het album mag er, na enkele luisterbeurten, inderdaad zijn. We krijgen hier acht tracks voorgeschoteld die mooi geproduceerd en uitgewerkt werden. Hij weet de gothic sfeer perfect te vatten en zijn stem past er ook goed bij. Qua thematiek en artwork is alles ook prima. Opener “Phoenix” is meteen een sterke track. Na een mooi uitgesponnen intro trekken de gitaren de song op gang. Een leuk uptempo rockertje. Op “Attawapiskat” klinken de vocals wat venijniger en de gitaren wat donkerder. “Exorcism” komt trager op gang en telt wat meer opvallende tempowissels. Een gevecht tegen de demonen … Met “Already Lost” en “Rome” krijgen we wat lichtere maar klassieke goth rockers voorgeschoteld. Ook de rest van de songs vallen onder deze nummers. Afsluiter “Hope Is For Dreamers” is een mooie goth ballad geworden. De trip is helaas al voorbij.
Er mochten wat mij betreft gerust nog enkele tracks meer zijn. Maar we zijn blij met dit kwalitatief goth rock album uit eigen land. Een prachtig debuut!
Het Australische drietal Stand Atlantic brengt gladde poppunk. De jonge band bracht zopas een eerste EP uit bij Rude Records en daarop vind je vijf vlotte, catchy poppunkdeuntjes. Muzikaal liggen ze in het verlengde van As It Is (de voorbije zomer te zien op Graspop) en New Found Glory. Met die laatste band trokken ze reeds op tournee door Australië en dat is nog de beste vergelijking. Dat de band een zangeres heeft, is leuk meegenomen, want dit genre wordt gedomineerd door mannen met te korte broeken en te veel tatoeages.
Op de smoothe punk valt muzikaal weinig af te dingen. Inzake teksten hebben zangeres Bonnie nog wel wat huiswerk. Ze geraakt niet veel verder dan woelige tiener-relaties, het enige terugkerende thema in elk van de liedjes. De beste tracks van Stand Atlantic op deze EP zijn “Coffee At Midnight” en “The Mess I Made”.
Zelfs als poppunk toont deze jonge band toch te weinig zijn tanden. Wie het zelf wil gaan checken: ze komen binnenkort in Europa optreden, maar de data en locaties zijn nog niet bekend.
https://nl-nl.facebook.com/StandAtlantic/
Crites is een Gentse band die reeds twee jaar aan de weg timmert en die zopas zijn debuutalbum uitbracht bij Starman Records. Ze brengen lekker weerbarstige noiserock die soms hint naar postrock. Zet ze dus niet in het rijtje van andere recente noisebands als Brutus en Cocaine Piss. Wel komt Crites in de buurt van ‘oudere’, meer Amerikaanse noisebands als Jezus Lizard, Shellac, Slint, Cop Shot Cop en Girls vs Boys.
De twaalf tracks op dit titelloze debuut hebben een ingehouden energie die maar weinig bands in de vingers hebben. Het gaspedaal wordt nooit helemaal ingedrukt. Als een fietsband die superhard staat, maar toch niet openknalt.
Mimi Van de Put legt bij momenten flink wat soul in haar bas-spel en biedt de luisteraar een houvast doorheen de songs als de twee gitaristen en soms ook de drummer buiten de lijntjes gaan kleuren. Mick Windey is geen natuurtalent als zanger, wat in dit genre doorgaans als sympathiek wordt ervaren, maar hij slaagt er wel in om je mee te nemen in zijn wereld van kleine en grote problemen en overpeinzingen.
Uitblinkers op dit debuutalbum zijn opener (en single) “Walls”, het van noise en fuzz naar pop uitwijkende “Run” en “Moan”, dat Pixies-ambities heeft. Op het einde van “Unrelenting” lijkt de fietsband het toch te gaan begeven, maar dan komt er weer een smoothe baslijn die meer zalft dan slaat. “Haywire” heeft een paar knappe, bijna psychedelische gitaarrifjes en afsluiter “Gimmick” zoekt nog een laatste keer de grenzen op van de ingehouden energie, om uit te monden in slotakkoord dat het midden houdt tussen Frank Zappa en Sonic Youth.
Een intrigerend debuut van een veelbelovende band.
www.vi.be/crites
Tephrosis is een one-man band die zich focust op instrumentale muziek. Die muziek is een mengeling van post rock en post metal met een progressieve inslag. Kenji Olivier is de naam achter dit project en hij is afkomstig uit het West - Vlaamse Ieper. ‘Clouded Minds’ beschrijft aan de hand van vijf tracks de dag van een jongen die zich een weg weet te banen uit zijn depressie.
Wanneer ik zo de openingstrack “Clouded Minds” beluister lijkt het mij dat deze jongen onder andere goed naar acts zoals Pelican, Sólstafir, Cynic of Naïve heeft geluisterd. Dit vanwege de opbouw, de ritmesectie en de metal invloeden. Ook vanwege de warmte en de dikte van het geluid. Dat deze solist hierbij hetzelfde niveau haalt , is dan weer wat overdreven maar je hoort hier de veelzijdigheid die hij ons te bieden heeft. Het is vooral een gitaargerichte EP maar er wordt ook gebruik maakt van synths en pianosounds om de songs te kleuren. Zoals op “Downfall” waar rustig gestart wordt met een piano-gerichte intro om daarna de metal klinkende gitaren boven te halen. “Downfall” is een goede opgebouwde track dat de volle vijf minuten weet te boeien. Ook “Dream Walker” start op deze manier en is een korte, iets ingetogener song. Ze bloeit voorzichtig open als een bloem. “Beyond Darkness” bezit een donker sfeertje met hier en daar wat lichtpuntjes. De drumpartijen doorheen de EP zitten goed in elkaar en hebben die progmetal-touch meegekregen. We eindigen de EP met “Visions of Hope” dat staat voor de hoop op een betere toekomst en genezing. Het geheel doet mij heel vaag wat denken, qua gitaren en ritmiek, aan de jonge Metallica.
Een pluimpje voor deze kerel die alles alleen in elkaar heeft gestoken, want eigenlijk klinkt dit allemaal goed. Het is instrumentale en cinematografische muziek waar veel gevoel in zit. En zonder woorden weet hij ons toch iets te vertellen en ons te raken.
Pop/Rock
EP Charlie Cello/Ferocious
Eigen Beheer
The Waltz
2017-08-17
Sam De Rijcke
Dubbel singletje van een nieuw Belgisch tegendraads bandje dat zich begeeft in het woelige water waarin ook groepjes als The Guru Guru en Hypochristmutreefuzz rondzwemmen. We maken kennis met twee songs met hyperkinetische trekjes, een stel rake tempowisselingen en een portie gecontroleerde noise. Afremmen, zijwegje proberen en dan terug de hoofdweg op en nog eens flink optrekken. Zo gaat dat bij The Waltz.
Smaakt naar meer.
Adios Pantalones komt uit Gent. Stadsgenoten dus van The Grave Brothers. Met die Grave Brothers bracht Adios Pantalones reeds het split-album ‘Clash Of The Primitives’ uit.
Adios Pantalones heeft zopas zijn debuutalbum uitgebracht bij Drunkabilly Records. Daar hebben ze liefst tien jaar over gedaan. Op ‘Playtime!’ brengt deze Gentse band old-school psychobilly, in de lijn van The Meteors, Nekromantix, Astro Zombies, Batmobile en Demented Are Go. Wel blijven de klassieke horror-elementen van de psychobilly hier grotendeels achterwege. In de plaats krijg je meer klassieke onderwerpen als liefdesverdriet en feesten en een hoop onzin over flamingo’s en roze buffels. De Gentenaars brengen hun muziek in de eerste plaats met veel humor. Wat had je gedacht met zo’n groepsnaam.
Op de muziek van Adios Pantalones valt niks af te dingen. Het samenspel, de energie, de tempowisselingen, de solo’s, …, alles zit strak in het pak. Bassist-zanger-vetkuif Nico Pantalone heeft geen klassieke, mooie zangstem stem, maar dat stoort niet.
De uitschieters op dit debuutalbum zijn zonder meer het furieuze “Flamingo”, het nerveuze “Ragin’ Fury” en “Fool’s Crown”, dat heen en weer slingert tussen snel en nog sneller. De instrumentale afsluiter Vlaagske, met een vrolijk orgeltje erbij, smaakt naar meer. Opmerkelijk is “Sjock”, een openlijke sollicitatie naar een plek op het volgende Sjock-festival in Gierle, waar Adios Pantalones reeds in 2013 op de planken stond. Daarin blijkt dat sjock ook een werkwoord is. Wij hopen dat Adios Pantalones nog lang ‘around’ mag ‘sjocken’.
https://nl-be.facebook.com/Adios.Pantalones.belgium/
Wie het niet zo heeft voor muziek dat ergens een kruising tussen Amenra en Body Count zou kunnen zijn mag hier gerust afhaken. De rest mag zijn oren spitsen en zijn ogen uitwrijven want het Gentse Vonnis bevindt zich ergens op die kruising. Hoezo hoor ik je al zeggen? Op ‘Evil.Against.Evil’ vinden we wat van de hardcore en metal door bands als Body Count of Biohazard terug. De zang, nouja eerder diepe zielsschreeuwen, doen dan weer denken aan bv Amenra of Steak Number Eight. Met deze mix weten ze op ‘Evil.Against.Evil’ in vijf tracks ons aardig te verrassen. Op “Calculating Infinity” openen ze meteen alle kranen en heeft het gitaarwerk een episch karakter. Een repetitieve en dissonant klinkende akoestische gitaarriedel in het middenstuk betekent een korte adempauze om dan genadeloos toe te slaan. De kopstoot en agressie vind ik op “Chantu Du Cygne” wel nog iets gerichter uitgewerkt. “Nachtelijkgeknars” bestaat uit een sterke tekst die opgezegd wordt en alleen ondersteunt door een spacy en spooky synthsound. Sterk. “Apoptosis” is een song van slechts 40 seconden, maar wel degelijk een song. We sluiten af met de titeltrack die ons vier minuten lang meeneemt op een trip van vrees, agressie en wanorde.
U hebt het intussen al wel begrepen: ‘Evil.Against.Evil’ is niet voor softe zielen of mensen met een zwak hart. Desondanks vind ik dit een sterke release dat ons doet hopen op meer.
Een album met titels die aan onze zintuigen refereren: “Hoor”, “Adem”, “Voel”… Dan kan je al een beetje verwachten wat voor soort muziek je zal te horen krijgen. We krijgen relaxte, soms wat etherische en eclectische muziek. Gecomponeerd door multi-instrumentist Gowaart Van Den Bossche. Het grotendeel van de songs bestaat uit een akoestische gitaar aangevuld met synths, veldopnames, ukelele etc... .
Zijn album is opgevat als twee suites (A en B) die je als één trip beluistert i.p.v. als afzonderlijke tracks. Het overgrote deel werd opgenomen in de hall van een ontmantelde telefooncentrale. De rest werd opgenomen in het huis van zijn grootmoeder.
Qua genre kan je het misschien omschrijven als een soort neo-folk. Een soort rustpunt in een haastige maatschappij. Het klinkt organisch en soms wat repetitief. In elk geval maakt Yadayn indruk met ruimte, kalmte en doordachtheid.
‘Adem’ zou een soundtrack zijn voor een film kunnen zijn. Een film bijvoorbeeld over iemand die in Alaska woont of op de prairie om maar iets te zeggen. Een film met weinig dialoog maar veel gevoel. Aan u om te ontdekken of dit je ding is.
De Belgische band Kolektiv houdt het graag geheimzinnig. In hun bio stellen ze dat het geen belang heeft wie ze zijn en dat er enkel plaats is voor Kolektiv. Voila, een duidelijk statement. Er is dan ook nergens info over hen te vinden (afkomst, leden, …). Om toch wat aanwijzingen te kunnen geven moeten we ons dus focussen op de muziek.
Dit album is hun debuut en bestaat uit zeven tracks. De tracks bevatten alternatieve rocksongs. Gruizige gitaren, een aangename rockstem en interessante drums. Opener “Nezhyl” neigt naar de muziek van Dinosaur Jr, Alice in Chains en consoorten. “Perdition” opent met een mooie intro. De meeste songs vertrekken trouwens vanuit een intro die doorloopt doorheen de rest van de song. “Hurt” drijft op een vette riff en groove, “Potemkin” is een vreemde maar intrigerende track met een repetitieve gitaar lick. De song bouwt op naar een climax om dan los te gaan. “Elevator” sluit op een bezwerende manier het album af.
‘Kolektiv’ is een gitaargericht album dat elementen van grunge en alternatieve rock bevat. Een soort van post-grunge. Andere elementen zijn repetitiviteit, grooves en riffs. Een mooi en aangenaam debuut.
Nederlands 
Français 
