De Belgische band Kolektiv houdt het graag geheimzinnig. In hun bio stellen ze dat het geen belang heeft wie ze zijn en dat er enkel plaats is voor Kolektiv. Voila, een duidelijk statement. Er is dan ook nergens info over hen te vinden (afkomst, leden, …). Om toch wat aanwijzingen te kunnen geven moeten we ons dus focussen op de muziek.
Dit album is hun debuut en bestaat uit zeven tracks. De tracks bevatten alternatieve rocksongs. Gruizige gitaren, een aangename rockstem en interessante drums. Opener “Nezhyl” neigt naar de muziek van Dinosaur Jr, Alice in Chains en consoorten. “Perdition” opent met een mooie intro. De meeste songs vertrekken trouwens vanuit een intro die doorloopt doorheen de rest van de song. “Hurt” drijft op een vette riff en groove, “Potemkin” is een vreemde maar intrigerende track met een repetitieve gitaar lick. De song bouwt op naar een climax om dan los te gaan. “Elevator” sluit op een bezwerende manier het album af.
‘Kolektiv’  is een gitaargericht album dat elementen van grunge en alternatieve rock bevat. Een soort van post-grunge. Andere elementen zijn repetitiviteit, grooves en riffs. Een mooi en aangenaam debuut.

Akroma onderscheidt zich van ander gelijkaardige bands door het gebruik van in Latijn gezongen passages. Die passages worden door Laura Kimpe ingezongen en zorgen voor een vrij groot kontrast met de vocals van Alain Germonville. Die van Laura zijn eerder engelachtig en neigen naar opera. Terwijl Alain zijn zang voornamelijk uit grunts en geschreeuw bestaan. De teksten zijn dan ook vrij donker, bruut en gewelddadig. Achter de drums vinden we niemand minder dan Dirk Verbeuren van Megadeth terug.
Zes songs staan er op ‘Apocalyps’. Samen goed voor 45 minuten muziek. Muzikaal is het vrij snedig en straalt alles power en energie uit. De orkestraties zorgen voor de nodige melodische kanten. Een goed voorbeeld hiervan is “Offertorium”. Meteen één van de betere en meest progressieve songs uit het album.
Op de achtergrond van elk lyric in het tekstboekje staat er een gekend schilderij afgebeeld (o.a. Breughel, Bosch en Turner).
De vocals van Alain kunnen mij niet volledig overtuigen. Teveel geschreeuw dat nergens naartoe leidt. De zang van Laura is op zich goed en past in sommige tracks beter dan in sommige andere. Muzikaal is alles wel beter en is alles wel vrij goed opgebouwd. ‘Apocalyps’ is, wanneer je de vocals kunt pruimen, een aardige symfonische black metal plaat.

Folgazan brengt vrolijke folk-pop die op ‘Zee Zonder Zout’ een beetje in het verlengde ligt van het eerste solo-werk van Eva De Roovere. Ook zij bracht (na haar periode bij folkrockband Kadril) Nederlandstalige pop op een bodem van folk en dat is bij Folgazan niet anders. Er zijn nog wel meer raakpunten, maar evengoed genoeg verschillen om Folgazan een eigen gezicht te geven.
De West-Vlaamse band heeft met de zangeressen Hanne en Ruuth Oosterlijnck twee heerlijk heldere stemmen in de aanbieding. Die komen het best tot hun recht als ze elkaar aanvullen of beantwoorden. Ook de songschrijvers zijn op ‘Zee Zonder Zout’ goed op dreef: nu eens heel actueel zoals in “Hyena’s Van De Stad” (over het naroepen van vrouwen), “Niet Echt” (over een burn-out) of “Vind-Ik-Niet-Leuk” (over jaloezie op Facebook) en dan weer persoonlijk (“Nooit Genoeg” en “Terug Naar Gaudi”). De gemene deler in alle verhalen is de liefde in al zijn facetten, van lust tot lijden.
Muzikaal gaat Folgazan van folk (“Zee Zonder Zout”) en pop (“Peper”) tot rock (“Geen Weg Terug” en “Hier En Nu”) en jazz (“Tussenin”). De intro van “Niet Echt” leunt muzikaal op de nederreggae zoals we die nog kennen van Doe Maar, met een heerlijk orgeltje en een zwoele baslijn die het hele nummer aanhoudt. Alles klinkt modern, fris, vrolijk en eerder lichtvoetig dan met drama.
Wie zonder oogkleppen naar de muziek van Folgazan luistert, vindt hier luistervriendelijke folkpop van de bovenste plank.
http://vi.be/folgazan

Mise-en-Scene is een Oost-Vlaamse skapunkband die reeds meer dan 20 jaar aan de weg timmert. Ze begonnen in 1996 als punkband in een klassieke bezetting en sindsdien zijn ze steeds meer opgeschoven naar een skapunk/party-geluid. Dat doen ze al enige tijd met een heuse blazerssectie, wat het aantal leden van de band op tien bracht. Hun EP ‘One Way’ biedt met zes nummers een mooi overzicht van de richtingen die je met skapunk uit kan, van furieuze punk tot downbeat rocksteady en gipsy-ska.
Denk bij de skapunk van Mise-en-Scene dus niet in de eerste plaats aan het hardere, meer hardcore-achtige van Rancid of de Voodoo Glow Skulls, maar eerder aan het Franse Union Jack of aan begin jaren ’80, toen de eerste Britse punkbands en TwoTone-ska-bands als The Selecter en The Specials schouder aan schouder stonden in het alternatieve concertcircuit.
Bij de intro van opener “Blackout” verwacht je als luisteraar even dat Fiësta van The Pogues zal ingezet worden, maar dan volgt toch gewoon lekkere feelgood skapunk. “Warpath” heeft enkele felle gitaaruithalen maar is toch minder oorlogszuchtig dan de titel laat vermoeden. Zijn beide nummers al heel dansbaar, dan is de instrumentale “Mexican Dub” dat zeker. Ook hier mag je je niet laten leiden door de songtitel, want dit klinkt niet zo heel Mexicaans en bij dub denken velen eerder aan soundsystem-toestanden, terwijl dit gewoon een vette floorfiller is.
Opmerkelijk is dat de klassieke bandbezetting en de blazers nog aangevuld zijn met een accordeon. Die treedt nooit echt op de voorgrond, maar geeft elke song op ‘One Way’ een lichte gipsy/balkan-toets. Felicitaties overigens voor de mix op deze EP. Het subtiele evenwicht tussen de instrumenten onderling en de muziek en de stem blijft op elk moment overeind. Elk bandlid krijgt zijn moment of fame zonder dat het stoort. Overigens zijn ook de composities van de bovenste plank.
“Control” start trage en zwoele ska, een beetje het tempo van Ghost Town van The Specials maar dan met meer positieve vibes, om alsnog een paar keer een versnelling hoger te schakelen naar sloganeske punk. Ook in “Set My Mind Free” gaan niet meteen alle registers open, maar eindigt het toch in een feestje met felle punk en hitsige ska. Deze band beheerst perfect de kunst van het doseren.
De afsluiter is “Fragile”. Dat spreek je uit op z’n Frans en niet in het Engels, want de strofe waarnaar de titel verwijst, wordt ook in het Frans gezongen. Het refrein is dan toch weer in het Engels. Het typeert Mise-en-Scene: welk masker ze ook opzetten, ze zijn altijd klaar voor een feestje.
http://vi.be/miseenscene