Akroma onderscheidt zich van ander gelijkaardige bands door het gebruik van in Latijn gezongen passages. Die passages worden door Laura Kimpe ingezongen en zorgen voor een vrij groot kontrast met de vocals van Alain Germonville. Die van Laura zijn eerder engelachtig en neigen naar opera. Terwijl Alain zijn zang voornamelijk uit grunts en geschreeuw bestaan. De teksten zijn dan ook vrij donker, bruut en gewelddadig. Achter de drums vinden we niemand minder dan Dirk Verbeuren van Megadeth terug.
Zes songs staan er op ‘Apocalyps’. Samen goed voor 45 minuten muziek. Muzikaal is het vrij snedig en straalt alles power en energie uit. De orkestraties zorgen voor de nodige melodische kanten. Een goed voorbeeld hiervan is “Offertorium”. Meteen één van de betere en meest progressieve songs uit het album.
Op de achtergrond van elk lyric in het tekstboekje staat er een gekend schilderij afgebeeld (o.a. Breughel, Bosch en Turner).
De vocals van Alain kunnen mij niet volledig overtuigen. Teveel geschreeuw dat nergens naartoe leidt. De zang van Laura is op zich goed en past in sommige tracks beter dan in sommige andere. Muzikaal is alles wel beter en is alles wel vrij goed opgebouwd. ‘Apocalyps’ is, wanneer je de vocals kunt pruimen, een aardige symfonische black metal plaat.
Folgazan brengt vrolijke folk-pop die op ‘Zee Zonder Zout’ een beetje in het verlengde ligt van het eerste solo-werk van Eva De Roovere. Ook zij bracht (na haar periode bij folkrockband Kadril) Nederlandstalige pop op een bodem van folk en dat is bij Folgazan niet anders. Er zijn nog wel meer raakpunten, maar evengoed genoeg verschillen om Folgazan een eigen gezicht te geven.
De West-Vlaamse band heeft met de zangeressen Hanne en Ruuth Oosterlijnck twee heerlijk heldere stemmen in de aanbieding. Die komen het best tot hun recht als ze elkaar aanvullen of beantwoorden. Ook de songschrijvers zijn op ‘Zee Zonder Zout’ goed op dreef: nu eens heel actueel zoals in “Hyena’s Van De Stad” (over het naroepen van vrouwen), “Niet Echt” (over een burn-out) of “Vind-Ik-Niet-Leuk” (over jaloezie op Facebook) en dan weer persoonlijk (“Nooit Genoeg” en “Terug Naar Gaudi”). De gemene deler in alle verhalen is de liefde in al zijn facetten, van lust tot lijden.
Muzikaal gaat Folgazan van folk (“Zee Zonder Zout”) en pop (“Peper”) tot rock (“Geen Weg Terug” en “Hier En Nu”) en jazz (“Tussenin”). De intro van “Niet Echt” leunt muzikaal op de nederreggae zoals we die nog kennen van Doe Maar, met een heerlijk orgeltje en een zwoele baslijn die het hele nummer aanhoudt. Alles klinkt modern, fris, vrolijk en eerder lichtvoetig dan met drama.
Wie zonder oogkleppen naar de muziek van Folgazan luistert, vindt hier luistervriendelijke folkpop van de bovenste plank.
http://vi.be/folgazan
Mise-en-Scene is een Oost-Vlaamse skapunkband die reeds meer dan 20 jaar aan de weg timmert. Ze begonnen in 1996 als punkband in een klassieke bezetting en sindsdien zijn ze steeds meer opgeschoven naar een skapunk/party-geluid. Dat doen ze al enige tijd met een heuse blazerssectie, wat het aantal leden van de band op tien bracht. Hun EP ‘One Way’ biedt met zes nummers een mooi overzicht van de richtingen die je met skapunk uit kan, van furieuze punk tot downbeat rocksteady en gipsy-ska.
Denk bij de skapunk van Mise-en-Scene dus niet in de eerste plaats aan het hardere, meer hardcore-achtige van Rancid of de Voodoo Glow Skulls, maar eerder aan het Franse Union Jack of aan begin jaren ’80, toen de eerste Britse punkbands en TwoTone-ska-bands als The Selecter en The Specials schouder aan schouder stonden in het alternatieve concertcircuit.
Bij de intro van opener “Blackout” verwacht je als luisteraar even dat Fiësta van The Pogues zal ingezet worden, maar dan volgt toch gewoon lekkere feelgood skapunk. “Warpath” heeft enkele felle gitaaruithalen maar is toch minder oorlogszuchtig dan de titel laat vermoeden. Zijn beide nummers al heel dansbaar, dan is de instrumentale “Mexican Dub” dat zeker. Ook hier mag je je niet laten leiden door de songtitel, want dit klinkt niet zo heel Mexicaans en bij dub denken velen eerder aan soundsystem-toestanden, terwijl dit gewoon een vette floorfiller is.
Opmerkelijk is dat de klassieke bandbezetting en de blazers nog aangevuld zijn met een accordeon. Die treedt nooit echt op de voorgrond, maar geeft elke song op ‘One Way’ een lichte gipsy/balkan-toets. Felicitaties overigens voor de mix op deze EP. Het subtiele evenwicht tussen de instrumenten onderling en de muziek en de stem blijft op elk moment overeind. Elk bandlid krijgt zijn moment of fame zonder dat het stoort. Overigens zijn ook de composities van de bovenste plank.
“Control” start trage en zwoele ska, een beetje het tempo van Ghost Town van The Specials maar dan met meer positieve vibes, om alsnog een paar keer een versnelling hoger te schakelen naar sloganeske punk. Ook in “Set My Mind Free” gaan niet meteen alle registers open, maar eindigt het toch in een feestje met felle punk en hitsige ska. Deze band beheerst perfect de kunst van het doseren.
De afsluiter is “Fragile”. Dat spreek je uit op z’n Frans en niet in het Engels, want de strofe waarnaar de titel verwijst, wordt ook in het Frans gezongen. Het refrein is dan toch weer in het Engels. Het typeert Mise-en-Scene: welk masker ze ook opzetten, ze zijn altijd klaar voor een feestje.
http://vi.be/miseenscene
Locus Control, een instrumentaal metal-combo uit Brugge, heeft met ‘Liggur’ hun tweede album afgeleverd en het is een sterk en massief werkje geworden waarop de heren constant op een hoog niveau staan te musiceren. Er is goed naar de grote voorbeelden geluisterd en men heeft daar een eigen sound uit geboetseerd met potige riffs, geduchte tempowisselingen en fraaie rustpuntjes. Stoner, post-metal en prog-metal gaan hand in hand en streven met zijn allen naar hetzelfde eindresultaat, namelijk een consistent en robuust album.
Op hun rauwst neigen de heren naar Karma To Burn, elders laten ze zich van een meer melodieuze kant bewonderen en hellen ze zelfs naar Rush. Ook Tool is de ganse tijd alom aanwezig. Zeg nu zelf, er zijn slechtere dingen om mee vergeleken te worden.
Naar goede gewoonte in dit genre krijgen we hier ook enkele songs die ongegeneerd de 10 minutengrens overschrijden, maar die gaan nergens vervelen omdat ze telkens ten gepaste tijde van richting veranderen of het tempo opvoeren. Zo is “Capricorn One” met zijn 15 minuten het sublieme centerpunt van dit album, het fraaiste van Locus Control samengebald in een kwartiertje hoogstaande rock, een geducht visitekaartje met een stevige strik rond.
‘Liggur’ is het soort plaatje dat het altijd goed doet bij lange autoritten. Ook zeer interessant voor diegenen die al eens op tijd en stond wat gezonde metal willen binnenslaan zonder dat ze daar een brulboei van zanger moeten bijnemen.
H3ktor is een rocktrio uit Oekene (Roeselare) dat sedert eind 2016 live speelt en dat dit jaar de rock rally T’ Endezomer in Aalter heeft gewonnen. In april en mei doken ze de studio in en nu is er hun eerste ep met een intro ter inleiding en zes tracks.
Wat krijgen we te horen? Rock met teksten waarin ze zoeken naar de diepere dingen van het leven. Om maar enkele onderwerpen die ze aansnijden te noemen: dissociatie (psychiatrie), het verhaal van een WOI soldaat, Afrikaanse kindsoldaten en coping. Niet meteen de lichtste onderwerpen maar toch wat diepgaander dan het zoveelste ik-zie-je-zo-graag tekstje. “Enjoy Your Innocence” is de perfecte inleiding voor de twee songs die volgen en die gaan over een WOI soldaat. Ze hebben ervoor gezorgd dat elk nummer de nodige ritmewissels heeft zodat de songs niet blijven voortgaan op hetzelfde stramien. De stem is een echte rock/metal stem en past bijgevolg goed bij de ruwe rock. De bas klinkt goed vet en de drums trekken de songs goed omhoog. “Fever” drijft op een bluesy baslijntje. “Inhale” begint met Afrikaanse gezangen om het thema rond kindsoldaten te ondersteunen. Ik hou wel van de riff die erna volgt. “Bloodeagle” kon nog wat uitwerking gebruiken lijkt mij. Het titelnummer vind ik dan beter geslaagd op dat vlak.
Alles klinkt nog een beetje als een ruwe diamant maar dat mag de pret niet drukken. De diamant is aanwezig en moet alleen nog hier en daar bijgeslepen worden. Maar het startschot is gegeven en nu kijken hoe ze verder evolueren.
Priest werd gevormd in 2015 in Stockholm. Hun eerste single “The Pit” kwam enkele maanden geleden uit. Nu is er de opvolger “Reloader”. En heel binnenkort volgt hun derde single “The Cross”. Wie “The Pit” in zijn bezit heeft zal deze single herkennen want “Reloader” was de b-side op “The Pit”. Verder weet ik niet veel over hen en er is ook geen info te vinden over de bandleden. Een bewuste strategie?
Deze single is ietsje anders dan de voorgaande. Het is een elektronische ballad geworden terwijl de eerste single meer uptempo was. Er wordt deze keer ook heel hoog gezongen. In zoverre dat je in het begint zou kunnen twijfelen of er hier nu een man of een vrouw aan het werk. Muzikaal vind ik het een puike song die heel vernuftig opgebouwd is. De hoge stem van de zanger vind ik in de strofes nogal geforceerd klinken maar dat ligt in smaken natuurlijk.
Met “Reloader” toont de band dat ze heel degelijk songs kunnen schrijven en uitwerken. Iets voor electro en synthpop fanaten.
Velen, vooral uit de zwarte scene, zullen Dirk Da Davo kennen als de medeoprichter van het onlangs ter ziele gegane The Neon Judgement. De EP is de opvolger van ‘Where Even Angels Fall’ uit 1986. Het heeft dus wat tijd gekost… Maar sedert het stoppen van The Neon Judgement heeft Dirk dus inspiratie en tijd gewonnen. Hij heeft ook hiernaast nog een project opgestart: 3DFLY, een samenwerking met ene Make Makena.
Is de ep erg verwant aan The Neon Judgement? In feite niet. Natuurlijk hoor je wel dat Dirk Da Davo in deze band zijn aandeel heeft gehad maar voor deze EP heeft hij er toch zijn eigen ding van gemaakt zijnde: dansbare electro. Het staat iets dichter bij zijn ander project Neon Electronics. Vooral de track “The Brave” dat vrij donker klinkt. Opener “Go Slo” is wat lichter en speelser. Het heeft ook een vrij catchy refrein. “Cold Heart” is een aangename track dat allerlei wave en electro invloeden bevat. “Deny It” begint haast als een Human League-track en is een sterk en catchy nummer. Daarnaast heeft Dirk Da Davo voor interessante lyrics gezorgd die de EP de logische titel ‘Protest’ heeft meegegeven.
Dirk Da Davo bewijst met ‘Protest’ dat er nog leven na The Neon Judgement is. Een fijne EP.
The Dirty Denims timmeren in hun thuisland Nederland al meer dan zeven jaar aan de weg met hun happy hardrock. Dat bracht hen al op de podia van o.a. Zwarte Cross, Bospop, Huntenpop, Nirwana Tuinfeest en Monsters of Mariaheide. Ze speelden al regelmatig als support-act voor Golden Earring en stonden al in het voorprogramma van Slash, Steel Panther en The Datsuns. In België geraakten The Dirty Denims nog niet verder dan passages op Akkerpop in Meer en Sjock in Gierle. Daar zal binnenkort verandering in komen, want met een aanstekelijke EP onder de arm komen ze ook aan onze deur kloppen.
The Dirty Denims hebben vorig jaar een pauze genomen. Bassiste Ashley Seleski had rugklachten en drummer Thomas Spauwen was op wereldreis. In de tussentijd gingen zangeres Mirjam Sieben en gitarist Jeroen Teunis op pad als de DC/Denims om covers van AC/DC te spelen. En dat hoor je terug in de EP ‘Back With A Bang!’, die samen met een later dit jaar te verschijnen EP een geheel moet gaan vormen.
The Dirty Denims haalden voor hun happy hardrock eerder al de mosterd bij de band van Angus en Malcolm Young, maar na een jaar AC/DC-covers sijpelt de invloed van de Australiërs nog wat meer door bij deze Nederlandse band. De intro van “Money Back Guarantee” lijkt verdacht op die van Hells Bells, maar dan zonder de klokken. In “Make Us Look Good” zit een riff die doet denken aan die van Thunderstruck. En de gitaarsolo op de helft van “Can’t Get Enough Of Rock & Roll” lijkt zo uit de mouw geschud van Angus. Maar dat is zeker geen verwijt. Muzikanten moeten spelen wat ze graag spelen en moeten niet ten koste van alles een nieuw geluid willen brengen. Zolang het geen platte kopie is, is er geen wet die verbiedt dat je muziek maakt in de stijl van je idolen. The Dirty Denims slagen erin de muziek van hun idolen een eigen gezicht te geven. Behalve AC/DC hoor je op deze EP nog vage echo’s van The Runaways, Cheap Trick, The Romantics, The J. Geils Band of The Donnas.
Het is niet zo makkelijk om er een paar nummers uit te halen die uitstijgen boven de rest. “Money Back Guarantee” en titeltrack “Back With A Bang” dan maar. “Make Us Look Good” is een olijke ode aan de concertfotografen, een doelgroep die de meeste bands over het hoofd zien of er zich vooral aan ergeren. Ook al zijn ze aan het werk en staan ze daarvoor soms even in de weg van het publiek, ook concertfotografen hebben recht op een schouderklopje.
Dit soort happy hardrock is samen met glam- en sleaze-rock aan een opmars bezig in Europa, met behalve The Dirty Denims ook nog bands als Crazy Lixx, WildHeart en Cellulite Star. En waarom ook niet. Van deze EP wordt elke luisteraar instant vrolijk. Scheurende gitaren, een ritme dat je meteen in een vrolijke stemming brengt, een refrein dat je lekker kan meebrullen, wat wil een mens nog meer. The Dirty Denims zijn ideaal materiaal voor een zweterige zaal of een zonovergoten festivalpodium. Laat Part 2 maar komen!
Info - http://www.thedirtydenims.nl
Een fijne verzameling van poppy punkrocksongs, dat is het hoofdrecept van ‘Dram-o-Rama’, de nieuwe plaat van Altitude uit A’pen. Met heerlijke tracks zoals opener “Clincher”, het snedige “25”, “Bullseye Launch The Trash” en “Reality Check” is deze schijf verplicht voer voor fans van melodieuze punkbands zoals Greenday, NoFX, Bad Religion, Blink 182 en Sum 41. Het Antwerpse viertal stapt daarnaast met graagte muzikale zijpaden in , getuige het bijzondere “Can – Interlude” dat refereert naar Bridge Nine-band Crime In Stereo of de wereldsong “We Once Played a Show Next To Hayley Williams (Showering)” dat de vergelijking weerstaat met posthardcorebands als Polar Bear Club en Make Do And Mend. Altitude heeft met andere woorden klasse te koop, zelf ontdekken kan via https://www.facebook.com/Altitude1234/ .
Terwijl een nieuwe lichting Belgische noise bands tegenwoordig het mooie weer maken (Brutus, It It It Anita, Hypochhristmutreefuzz, The Guru Guru,…) is er ook nog wel plaats voor een regelrechte shoegaze band. Hoewel het genre de laatste tijd een beetje platgetreden is, snijdt het Gentse The Mary Hart Attack op hun albumdebuut ‘The Falling Sun’ zonder scrupules en met enige stijl doorheen een stel onvervalste en potente shoegaze-songs met alles erop en eraan : stofzuigergitaren, distortion, feedback, een psychedelische touch en vocals die daar vanuit een wazige achtergrond trachten overheen te komen.
Natuurlijk komen My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain serieus om de hoek loeren, maar wij horen vooral A Place To Bury Strangers in sterke songs als “Death Comes With Your Eyes”, “Starlight”, “Who Used To Be Me” en “This Room” (een rariteitje waarin de ijskar langzaam komt aangereden om dan plots zwaar uit de bocht te scheuren).
Andere favorieten zijn “Spiders”, dat inzet als een My Bloody Valentine pastiche maar dan open bloeit met een indrukwekkende gitaarsolo, en “All Wrong No Bliss”, een groovy psychedelische track die een spacy trip onderneemt.
Ze hebben er het warm water niet mee uitgevonden, maar met ‘Falling Sun’ weet The Mary Hart Attack zich stevig te huisvesten in een genre dat nog lang niet dood is.
De Nederlandse Ramona Verkerk brengt het debuutalbum van haar band Ramona uit bij het Belgische Starman Records. Ze laat zich begeleiden door een reeks Vlaamse dames: Hanne Torfs van School Is Cool, Juno Kerstens van Mira, Anke Verslype van Roxie Horse en Naima Joris van Isbells. Voor de arrangementen kreeg ze hulp van Annelies Van Dinter van Echo Beatty. Zo kan je al ongeveer inschatten welke richting Ramona uitgaat: in popliedjes verpakt drama en dromerige, akoestische singer-songwritermuziek. Toch zitten er genoeg weerhaakjes aan dit debuut om de gemiddelde rock-fan te plezieren.
Bij momenten komt Ramona in de buurt van Joni Mitchell, Feist, Kurt Weil of een brave Kristin Hersh. Die invloeden deed ze op toen ze op de Toneelacademie van Maastricht wegens ‘te anarchistisch’ doorverwezen werd naar de afdeling Kleinkunst van Studio Herman Teirlinck in Antwerpen en daar bleef hangen.
Voor echte rockers zal dit misschien wat braaf zijn. Een aantal liedjes schreeuwen gewoon om strakke, harde drumslagen van bv. Isolde Lasoen (op “Blackbird”) of een scheurende gitaar van bv. Anne-Sophie Ooghe van High Hi (op “Pirate”). Dat komt misschien nog op een volgend album, maar ook dit eerste album heeft al enkele pareltjes.
Ramona wisselt op dit debuut bijna-vrolijke liedjes af met brokken donker drama, maar telkens verpakt in schijnbaar lichtvoetige en breekbare indie-folk-pop. Soms doet de dromerige meerstemmigheid een beetje denken aan This Mortal Coil, zoals op “Demons” en “Wolves”, maar op “On My Own” en zeker met een piano erbij, zoals op “Fool” en “Deer”, zit ze meer in het straatje van Agnes Obel.
Te anarchistisch is dit album al zeker niet. Een fijne ontdekking dan weer wel.
http://vi.be/ramona
Geen erg als je nog niet van Supergenius hebt gehoord maar misschien zal je bij het lezen van de cd sleeve wel enkele namen herkennen van bands als Oathbreaker, Wiegedood, Rise and Fall of Beecher. Muzikaal moet je ze echter eerder linken aan bands zoals The Lemonheads, The Teenage Fanclub, Husker Dü of zelfs Dinosaur Jr. Alternatieve rock die wat gruizig klinkt en snakt naar aandacht. Ze lijken recht uit de jaren 90 te komen alhoewel deze muzikanten toen waarschijnlijk nog in korte broek en pamper rondliepen.
Op de cover kijkt een oude man je indringend aan; maar mispak je niet want de muziek klinkt voor en door jonge honden. “Charmer” kan mij enorm bekoren vanwege de zang en het gitaarwerk. Op “Watch The Water” gaan ze nog een versnelling hoger spelen en dat komt hen goed af. Ik hou wel van de uitstraling en de mentaliteit op het album. Het lijkt alsof alles er een beetje op gesmeten werd maar de songs zitten wel clever in elkaar en er is aandacht besteed aan het totaal geluid. Op “Their Designs” gaan ze de rustige toer op. De song bevat aardig gitaarwerk en is goed opgebouwd. En zo gaat dit album in een rotvaart door tot aan afsluiter “A Serious Case of Imposter Syndrome”.
‘Supertired’ werd in De Kreun te Kortrijk opgenomen, bevat 10 songs en is ook verkrijgbaar op gekleurde vinyl. Wie houdt van alternatieve rock dat lijkt uit de jaren 90 te komen, heeft aan deze schijf een goede koop.
Record - Hypertension Records and 9000 Records (by Consouling Sounds)
Metal/Prog/Noise
Ironborn (EP)
Ironborn
Eigen Beheer/Hard Life Promotion
2017-04-20
Wim Guillemyn en Filip Van Der Linden
Ironborn zag het levenslicht als een coverband maar ze overstegen dat niveau al vlug. Er werden al snel eigen nummers in hun set opgenomen. Het DNA van deze bestaan bestaat grotendeels uit ex-leden van Baremouth.
Op deze EP laten ze ons kennismaken met zes tracks. Zes tracks heavy metal in de stijl van Metallica, Pantera, Megadeth… Het moet gezegd: ze klinken heel krachtig en toch melodieus. Uitstekend voorbeeld is “Never Again” dat catchy en gevat klinkt. “Drifting Away” en “Your Downfall” bevatten nog iets meer trash in de gitaarpartijen. “Dawn of Destiny” is een korte en fijne instrumental. “The Curse” begint met degelijk bas- en drumwerk om de song in te leiden. Afsluiter “Rock and Roll is Dead” is een waardig eerbetoon aan de overleden Lemmy Kilmister van Motörhead.
Ironborn heeft een meer dan degelijk debuut uit dat het beste doet verhopen voor de toekomst. (review Wim)
Het Waregemse Ironborn brengt op zijn eerste EP klassieke heavy metal in de stijl van Iron Maiden, Accept en Iced Earth. Die keuze verdient respect, want in dit genre zijn het bijna per definitie enkel de oude bands die nog massaal publiek en kopers kunnen overtuigen. Als nieuwkomer krijg je geen cadeaus. Het is ook niet eenvoudig om nog origineel uit de hoek te komen, want de voorbije veertig jaar is zowat elk akkoord, elke riff en elk onderwerp voor een song al minstens een paar keer eerder gebruikt. Toch waagt dit vijftal zijn kans en dat doen ze met verve.
Met opener “Drifting Away” zet Ironborn de luisteraar even op het verkeerde been met een paar grunts. Dat is niet representatief voor de rest. De cleane vocals van Tom Hugelier maken dat in hetzelfde nummer meer dan goed. Een leuke ontdekking is dat. Ook de andere leden van Ironborn moeten in kwaliteit niet onderdoen.
Ironborn begon als coverband en dat hoor je ook: de band weet wat zal werken op een podium. Ze brengen hun muziek met veel oog voor detail en met veel speelplezier. Het hele plaatje klopt.
“Never Again” heeft een heel catchy refrein en een paar pakkende gitaarsolo’s. “Your Downfall” heeft één van de mooiste intro’s van het jaar en ook de rest van het nummer nodigt uit tot headbangen en luchtgitaar spelen. Het instrumentale “Dawn of Destiny” is klassieker van opbouw en melodie en leunt meer aan bij wat Iron Maiden doet. “The Curse” schurkt dan weer aan tegen Judas Priest en Pantera.
Ironborn sluit deze EP af met “Rock ’n Roll Is Dead”, een ode aan Lemmy Kilmister. Geen cover, wel een track die in elke noot Motörhead ademt. Deze EP van Ironborn is voer voor fans Iron Maiden, Iced Earth, Metallica en Judas Priest.
Info http://ironborn.webnode.be (review Filip)
De Bruggelingen van Smashing Birds wonnen zowel de publieks- als de juryprijs van Red Rock Rally in Brugge en in 2016 hadden ze de fijne single “We’ re Just Animals” uit. De single “Time” moet hun nieuwe EP’No More Revolutions’ op gang trekken. Beide nummers zijn dus terug te vinden op deze EP. “Time” is een dromerige en zweverige track met fijne synths, mooi drumwerk en gevoelig gitaarwerk. De zang zit geheel in de lijn van de song. Een mooie single. “Breaking Waves” bevat nogal wat vintage klinkend synthwerk en is wederom een catchy track dat alle elementen voor een goede radiosong bevat. Op “When We Freeze” krijgen we leuk baswerk en rinkelende gitaarriffjes. Ook hier een perfecte indiepop song.
De EP werd geproduceerd door Reinhard Vanbergen (Bekend van o.a. Das Pop, School is Cool, Deus…). En dat is er een beetje aan te horen. Het is te zeggen dat ze muziek maken die past, qua stijl, in het rijtje van eerder genoemde bands.
Smashing Birds presenteren vier geslaagde songs op hun debuut-EP. Ze klinken allen catchy en zijn geschikt radiomateriaal. Het zou mij niet verwonderen als we nog van hen gaan horen in de toekomst.
Nederlands 
Français 
