Er wordt veel boeiende en originele muziek gemaakt dezer dagen in België. Zo ook met dit Brussels trio dat zichzelf als een rock ‘n’ roll gang omschrijven. Rock ‘n’ roll? Nou ja, laten we zeggen alternatieve rock met soms een psychedelisch sausje (zie o.a. openingstrack “Ice “dat weids en psychedelisch klinkt). Op’ La Menace’ klinkt een zekere vorm van gekte door in de zang terwijl muzikaal alles in een jaren zeventig sfeer baadt. Op “See Me” gaan ze verder deze weg op. Wat fuzzy gitaren, een markante ritme sectie en een vrij catchy refrein. “Future” is een ietwat schizofrene song dat enerzijds poprock elementen bevat en anderzijds wat Black Sabbath elementen die de sfeer bepalen. “Xeption” heeft een rock n roll ritme in een postpunkverpakking. Het doet mij aan sommige nummers van The Rapture (o.a. de songs “Sister Saviour” en “I Need Your Love”) denken. Nu denk je waarschijnlijk dat de muziek op ‘La Menace’ uit een verzameling van verschillende stijlen bestaat maar dan heb je het mis: hun muziek heeft wel degelijk een eigen smoel en stijl. Je herkent hen zelfs vrij snel. Tien tracks staan er hier op hun album die variëren qua lengte tussen de 3 en 10 minuten.
A Supernaut heeft met ‘La Menace’ een album afgeleverd dat gedrenkt is in de jaren zeventig maar toch origineel en boeiend blijft. Een band waar we ongetwijfeld nog van zullen horen.

Beuk uit Brugge maakt harde rock n roll met Nederlandse gezongen teksten. Daarmee wisten ze zich in Engeland al in de kijker te werken middels optredens in het Britse concertcircuit. Maar ze haalden ook de finale van de Britse MIA’s in de categorie Best International Band. Mooie adelbrieven voor een jonge band die voornamelijk via optredens naam wist te maken. Nu is er hun debuut.
‘Strak Plan’ verwijst naar het nummer “Strak Plan Jacky” dat verwijst naar de wielrenner Jacky Durand die in 1992 de Ronde van Vlaanderen won. Er staan nog nummers tussen die een sportthema behandelen. Zoals “Delfine Klopt Er Op” (boksen), “Kapitein” (voetbal) en “Modder en Bier” (cyclocross).
Daarnaast ook onderwerpen zoals dementie, familie, angst… Doodnormale teksten die eenvoudig maar treffend neergepend zijn. Ze maken harde rock met knipoogjes naar bands zoals AC/DC, Motörhead, Peter Pan Speedrock… Soms wat clichématig maar altijd met volle overgave, zonder overbodigheden en met de nodige hooks. De Nederlandstalige teksten (toch een uitzondering dezer dagen waarin het dialect overheerst) zijn zeer goed verstaanbaar en vormen geen belemmering voor de rockende nummers.
Een fijn debuut dat de weg opent voor een goed gevuld concertseizoen waar ze naast Engeland ook talrijke steden in Vlaanderen aandoen. Live moet je ze zeker eens checken want dit trio straalt energie uit. Maar luister eerst maar eens naar ‘Strak Plan’ zodat je straks ergens in een zaal kan meezingen…

Er kwam hier, middels een EP, vrij radiovriendelijke pop rock vanuit Zonhoven aanwaaien. Nebrovski is al sinds 2007 bezig en speelden al in de Ethias Arena en op Suikerrock. Rond 2011 kwam er een break van een paar jaar. Die break leverde de nodige energie om terug nummers te schrijven en te spelen. De muziek kenmerkt zich door grungy en galmende gitaren, prettige baslijnen en ondersteunende drums. De stem van Koen Meeus heeft een leuk timbre.
De songs zijn heel toegankelijk en catchy. Het is pop/rock met de nadruk op melodie en song. Ze kleuren mooi binnen de lijntjes wat misschien voor enkelen onder jullie wat te braaf zal overkomen. Vier tracks vinden we terug op ‘Summer’ waarvan “Summer “(leuke bas en catchy refein) en “You Know I’m There“(heerlijk galmende en wenende gitaar) mij het meest kunnen overtuigen. De andere twee songs zijn iets minder: niet slecht maar te clichématig en te gewoontjes.
‘Summer ‘is een half geslaagde EP met twee uitstekende songs op wat ons perspectieven geeft naar de toekomst toe.

Crooked Steps is een duo-band ‘by accident’ en niet ‘by design’. Ze hebben het sinds de start van de band in 2012 wel geprobeerd met extra muzikanten, maar uiteindelijk kozen ze toch voor de tweespan-formule om hun ei te leggen. Dat ei is de eind vorig jaar uitgebrachte EP ‘Fingers Crossed’. Voor deze uitgave in eigen beheer deden Lou en Thomas een beroep op Erik Van Biesen (Gorki, Biezen) als producer.
Zelf geeft de band uit Melle aan beïnvloed te zijn door o.m. Royal Blood, Arctic Monkeys, Queens Of The Stone Age, The Black Keys, Blood Red Shoes, Foo Fighters en Black Box Revelation. Die hoor je niet allemaal terug in de songs en daar mag je gerust ook nog de onstuimigheid van pakweg The Kinks en in mindere mate de geest van bv. John Lee Hoker aan toevoegen.
‘Fingers Crossed’ telt vier nummers. Openingstrack “Hello World” had met zijn catchy riffs en licks een minder kleffe titel verdiend. Het iets ingetogener “Blood, Tears, Sweat and Fears” leert ons dat deze jongelingen best al een boodschap kunnen brengen en dat dan ook nog eens in een song die ondanks de viool gelukkig eens niet aan mekaar hangt van de mierzoete melodramatische melodietjes. Sterk.
“Radiovoice” en “Massive Attack” zijn dan weer lekker energieke en bij momenten flink doorrookte bluesrockers die je niet meteen zou verwachten van twee twintigers. De eerste schuurt een beetje aan tegen de garage, terwijl de tweede een injectie swamp blues heeft gekregen.
Benieuwd wat voor moois Crooked Steps ons kan brengen als het leven hen al meer blutsen en builen heeft opgeleverd, maar als debuut kan dit al tellen.
http://vi.be/crookedsteps