Deezee (Peter De Zutter) begon het project in 2012 als een éénmansproject. Na twee jaar werken en sleutelen aan zijn nummers in zijn thuisstudio vond hij het tijd om er wat vrienden bij te halen. In 2014 maakten ze een video voor het nummer “Leave”. Al vlug hadden ze een duizend hits op youtube. Niet slecht voor een onbekende beginnende Belgische band. Zo ontstond dus “Greyscale”. We krijgen op dit album progressieve metal met industrial invloeden. Daarnaast catchy refreinen, power metal riffs, sfeerrijke synths en speelse baslijnen. De ritme sectie zit stevig in elkaar en je mag ervan zeggen wat je wilt maar het rockt als de beesten. Elk nummer grijpt je wel bij je nekvel. Hetzij door de riff, de zang of het totaalconcept. Aan te bevelen zijn “Leave”, “Gasoline”, “Darkness Rules”, “Greyscale” en “Killing is a Virtue”. Maar eigenlijk kan ik alle tracks opsommen want haast alle songs zijn even sterk. Het cd-boekje is ook mooi uitgewerkt en voorzien van de lyrics.
Deze band en dit album verdienen de nodige aandacht want het is een heel fijn debuut dat het beste voor de toekomst doet vermoeden. Ik ben dan ook benieuwd om dit trio eens live aan het werk te zien.
Deze jonge Belgische symfonische metalband werd opgericht door Domingo Desmet in 2015. Na het vinden van de juiste zangeres en bandleden is er nu een eerste release met drie nummers op.
Bij sommige releases weet je meteen dat het goed zit. Zo ook hier: een fijne zangstem in de vorm van Evy Verbruggen en songs die goed in elkaar steken. Opener “The Serpentine Trail” heeft een eenvoudig pianoriedeltje dat vrij catchy is. Het titelnummer heeft wat Oosterse invloeden in de symfonische toevoegingen en de afwisseling tussen de grunts van bassist Kristof en de vocals van Evy geven een mooi effect. Afsluiter “Facade” klinkt dan weer meer als medieval metal. Ondanks de verschillende invloeden klinkt alles consistent en als één geheel.
Deze drie tracks tonen dat ze songs kunnen smeden met variatie en melodie. Het artwork is tevens zeer mooi uitgewerkt. Dat maakt het geheel tot een puike release. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Wiltman is het alter ego van de Gentse sing-songwriter Wim Kesteloot . Eerder plaatsten we hem in de spotlights met z’n ‘Lo-Files’ platen , uiterst genietbare donkere americana . ‘Amor Fati’ heeft natuurlijk diezelfde ‘fond’ . Het is een rauw , doorleefd album , die door de z’n authentiek geluid en de filmische soundscapes een druilerig decor oproept. Een gevoel van verlating ervaren we en zijn diepe , grauwe stem geeft zeggingskracht. De sound durft breder te gaan door de bluesy licks en de psychedelicatunes; in een nummer als “Irene” hebben we de desertblues van Tinariwen.
Wiltman is spannende, dampende , smachtende sing/songwriting en americana blues.
Info http://www.wiltman.com
Fire Down Below komt sterk voor de dag met deze plaat , die zich een weg zoekt binnen de retro stoner rock’n’roll . “Through dust and smoke” en “Roadburner” zijn er al meteen twee , die zich opdringen in het genre . Ze zijn snedig, gedreven en hebben een stevige boost. Een ferme scheut psychedelica krijgen we er bovenop in het tweede deel “Universes crumble”, “Dashdard Jesus” en het afsluitende “The mammoth”, letterlijk een ‘mammoet’ van een song, ronkend tot op het bot uitgediept . De stoner van Masters of Reality, de QOSA , John Garcia , Kyuss leeft welig, een godvergeten band als Burning Brides borrelen terug eens op, en met huidige bands als Truckfighters, All them witches in het vizier tekenen we voor het kwartet een verdiende doorbraak !
Info - http://firedownbelow.bandcamp.com
Deanmoore is een Nederlands trio uit Lichtenvoorde , die zich manifesteert binnen de progressive metal . De vijf tellende EP biedt voldoende afwisseling. Meteen wordt een stevig jasje aangemeten met “The progressionist” en “Waves” door een strakke , donkere ritmiek en een diepe bas. De titelsong is sterk door een meer zacht forsere aanpak, de spanningsopbouw en broeierige intensiteit. Zondermeer een spannend EPtje !
Info op https://www.facebook.com/deanmooreband
De Amerikaan Ian Fisher heeft zijn koffer van nummers door de jaren uitgepakt en laat ze kennismaken met een breder publiek. We krijgen hier een spannende combinatie van rootsamericana , countryfolk en sing/songwriting . De trilogie “If you wanna stay”, “Candles for Elvis” en de titelsong gaan over in de intimiteit van “Thinking about it” en de sobere aanpak op “The way to go” en “Seriously who” .
Hij doet (muzikale) indrukken op tijdens zijn reis. “Hail mary” is doordrenkt van blues en doowop sijpelt door op het afsluitende “Nothing”.
Ian Fisher heeft een pak bagage meegebracht in zijn koffer . Die muzikale speeltjes hebben we nu gehoord in dit overtuigend album.
Vijf gezinsleden en nakomelingen van Roots Rielemans hebben elkaar gevonden in dit familieproject . Ze zijn een hechte familie en een even hecht gezelschap die een unieke sound van rootsamericanablues en countryfolk spelen . De producer was Malcolm Burn, die al instond voor gerespecteerde artiesten in het genre als Daniel Lanois , Emmylou Harris , Neville Brothers en Bob Dylan.
We horen intens doorleefd materiaal , kleur gegeven door de wisselende en aanvullende vrouwelijke en mannelijke stemmen.
Dit Rielemans project verdient respect en airplay en toont dat rootsamericana levendig , fris , en ingenomen goed kan zijn …
Info op www.rielemans.be
De driekoppige punkband Bruce uit Aarschot heeft zopas in eigen beheer een nieuw album uitgebracht, ‘My Latest Popstar Crush’.
Bruce draait al een hele tijd mee in het live-circuit in binnen- en buitenland en deelde reeds het podium met o.m. Cosmic Psychos, L7 en TV Smith.
De band speelt garage/punkrock en heeft naar eigen zeggen een vrij unieke sound die niet aanleunt bij die van de vele skate- en streetpunkbands die momenteel in België actief zijn. De band zocht inspiratie bij Australische punkbands als Celibate Rifles, The New Christs en Radio Birdman. Zelf willen we daar nog The Kids, The Spanks, de Ramones en de Dead Kennedys aan toevoegen. En doe daar ook nog, dankzij het Britse/Londense accent van zanger/gitarist Wim, The Adverts, Stiff Little Fingers en The Damned bij want op dit album komt Bruce dicht in de buurt van de Britse punk uit de begindagen: snel, snedig, met veel energie en met soms wel heel korte nummers: zes van de acht nummers op ‘My Latest Popstar Crush’ halen de grens van de twee minuten niet.
Titeltrack en single “My Latest Popstar Crush” is daarop geen uitzondering, maar heeft veruit de langste tekst van het hele album. Het is, samen met “Next Time”, misschien één van de meest toegankelijke songs van Bruce. De andere worden nog sneller gespeeld, laten nog minder ruimte voor tekst of solo’s en bruisen van de energie. De uitblinkers in dat recept zijn “Fix My Brains” en “Pass Pa”.
Info http://brucepunk.bandcamp.com/album/my-latest-popstar-crush
Wasted 24/7 is een Brugse punkrockband die onlangs in eigen beheer hun tweede album uitbracht. Een dergelijke groepsnaam in dat muziekgenre zou dat niet veel goeds mogen beloven, maar op ‘Eight Equals Greater Than’ hoor je niettemin een volwassen rockband die zijn roots niet verloochent.
Op het eerste gehoor lijken de songs nogal gepolijst en overgeproduced voor de doorsnee punkrock-liefhebber, maar na een paar luisterbeurten kan je deze band al meer naar waarde schatten. Opener “The Gift” zet Wasted 24/7 meteen in de voetsporen van de moderne, op Amerikaanse leest geschoeide punk zoals je die ook kan vinden bij Blink 182, Sum 41, Simple Plan en Good Charlotte.
Ook “Nothing Left” heeft een goede drive, net als “The Person That I Want To Be”, “Wide Awake” en vooral “Lost And Found” en “Sinkhole”. Ook “Disconnected” en “Jetlags” krijgen nog een ruime voldoende.
Als het tempo verslapt, zoals in “Boys” en in het brave “42”, verslapt ook de aandacht. Van de ‘softere’ nummers weet vooral het akoestische IOU te overtuigen.
Het beste nummer van het album is het wel heel korte “Liquid Cocaine”. Een uppercut van old-school punkrock die bij het op optredens zeker goed zal doen.
Info - http://fb.com/thehottestbandonearth
De heren van Second Opinion tellen al enkele jaren op de teller. Aanvankelijk begonnen als College Sound besloten ze om eind 2014 met de toevoeging van een nieuw bandlid als Second Opinion door het leven te gaan. De vier jonge kerels hebben ondertussen de nodige expertise opgedaan middels optredens in cafés, jeugdhuizen en kleine festivals en zetten met deze eerste EP een volgende stap.
‘Fat Fish’ is een leuk visitekaartje vol complexloze en catchy poppunk. Zelf noemen ze grootheden als Blink 082, Sum 41 en Millencollin als belangrijkste invloeden en daar is veel voor te zeggen. Songs als “Getting Laid”, “Meant To Be” en “Party Dude” zijn melodieuze meezingers die zo uit de nineties lijken te komen. Onze favoriet is opener “Stuck” waarvan het refrein zo uit Weezers debuutplaat lijkt te komen, geen slechte referentie lijkt ons! Enkel “Fat Fish” valt wat uit de toon maar desondanks scoort dit debuut een dikke voldoende. Meer info vind je op https://www.bandpage.com/SecondOpinion .
Swap Meet is een Gents viertal dat tot in den treure wordt vergeleken met Pavement en Dinosaur Jr. Op hun eerste EP ‘Suburboys’ tonen ze dat ze meer in hun mars hebben. De productie was in handen van Bert Vliegen van Teen Creeps.
Openers “Sumr” en “Seizures” zetten de lijnen uit voor de rest van de EP: weerbarstige en schijnbaar nonchalant gebrachte gitaarrock in de lijn van toch wel Pavement en Dinosaur Jr., maar dan een versnelling hoger. Ook Lemonheads, Sonic Youth, Pixies, Teenage Fanclub, Nemo en Evil Superstars zijn nooit ver weg. Recentere referenties zijn Wavves, Yuck, Cloud Nothings, Parquet Courts en OK GO. Maar er zit meer in Swap Meet dan het kopiëren van andere bands. Ze zoeken hun eigen weg en komen zo uit bij soms melodieuze en soms hoekige noiserock die al eens een onverwachte zijweg inslaat.
De uitblinkers op deze EP zijn “Infinite Bike Rides”, waar een beetje Weezer in zit, en het korte “I Love Mulching”, dat minder dan twee minuten nodig heeft om zich in je hoofd te nestelen.
Meer info op https://swapmeet.bandcamp.com/album/suburboys
H-One uit de Franse stad Toulouse bestaat reeds sinds 2005. De band werd opgericht door de broers Alan (gitaar en zang) en Adrian (drums) en hun muziek is geïnspireerd op de moderne metal (nu-metal en death/core). Live is H-One een trio, met Arnauld op bas. Het duo/trio brengt metal met veel power, die soms eens melodieus en dan weer heel zwaar en log is, en met een hoofdrol voor de zware stem van Alan. Muzikaal zitten ze een beetje in het straatje van het Belgische Komah, het Franse Think of A New Kind (T.A.N.K.), Gojira, Headcharger en Fear Factory. Buiten Frankrijk is de band nog maar weinig bekend, maar door in het Engels te zingen geven ze aan dat ze ook buiten Frankrijk willen doorbreken.
In 2014 bracht H-One reeds Cygne uit en nu is het de beurt aan ‘Cygne II’, opnieuw in eigen beheer. Met knap artwork en een handig tekstvel. Net als op het debuut is er in de teksten veel aandacht over alles wat er misgaat op de wereld, te beginnen bij het milieu. Die aandacht voor het milieu trekt de band ook door in andere activiteiten. Zo verkoopt de band zijn CD’s enkel in een kartonnen digipack en niet in een klassiek plastic CD-doosje. Bij hun optredens verkopen ze behalve hun eigen merchandise ook dingen van Sea Shepherd.
‘Cygne II’ toont ons een band die bewust modern en ook vooral heel kwaad klinkt. De nummers komen als een pletwals over je heen, met loodzware bassen en brutale riffs. Opener “Salt War” is een aanklacht tegen het vangen van walvissen en haaien, met veel power en energie en geregeld een break. “Home” en “Pray For My Name” zijn twee songs waarin de band niet voluit lijkt te gaan. Op “Mother” wordt daarna alles aan flarden gebeukt en geramd. Voor solo’s is er geen plaats. Van “Mother” is er ook een knappe video die je kan vinden op YouTube.
Of “Headcharger” een knipoog is naar de gelijknamige Franse band, is niet meteen duidelijk. Deze song gaat meer naar de klassieke heavy metal en thrash en is op het album een mooie afwisseling na al het eerdere muzikale geweld. Hier toont de band dat ze ook virtuoos kunnen spelen. “Moved Reasons” is een akoestisch tussendoortje, maar niet helemaal overbodig, omdat zo de wall of sound van “Black Cloud” nog dikker in de verf wordt gezet. Afsluiter “Final Track” is één brok energie met een hardcore-toets. Wie genoeg geduld heeft, kan na Final Track nog naar een akoestische mysterietrack, vermoedelijk een liefdesliedje, luisteren.
Filip Van Der Linden - De Leuvense band Cathubodua werd opgericht in de lente van 2013 en heeft zopas zijn eerste EP uitgebracht in eigen beheer. Zelf omschrijft dit zestal zijn muziek als ‘epic symphonic metal’ met zowel duistere als frivole symfonieën, een forse set stembanden en krachtig vioolspel.
De bandnaam verwijst naar een Gallische godin van de oorlog (of van de overwinning). De teksten zijn gebaseerd op fantasy en historische thema’s, waarin helden, tovenaars, prinsen, Romeinen en kobolden de hoofdrollen spelen. Voor de opnames werd gewerkt met mensen die eerder met o.m. Evil Invaders, Saille en Leaves Eyes hebben gewerkt. Epische symfonische metal is geen voor de hand liggende keuze, maar Cathubodua stelt niet teleur op dit debuut.
‘Opus I: Dawn’ opent met een heel bombastische, instrumentale intro die dankzij het klaroengeschal heel middeleeuws aanvoelt. Het eerste echte nummer, “Scarecrow”, heeft evenwel onmiddellijk de gitaar op het voorplan. Zangeres Sara blijft nog net boven de instrumenten uit in dit nummer met een redelijk traditionele gothic-rock/metal-opbouw. Van Scarecrow circuleert ook een lyric-video op internet.
Het volgende nummer, “SPQR” (de afkorting van Senatus Populusque Romanus of de senaat en het volk van Rome, wat fungeerde als de officiële naam van het Romeinse Rijk), heeft een knappe, dreigende intro die je zo naar het oudere werk van Within Temptation katapulteert. Met de opera-achtige stem van Sara komt Cathubodua hier in de buurt van Nightwish (toen Tarja Turunen daar zong), Sirenia, Tristania en Therion.
“Glorious Days” is een mooie symbiose van klassieke muziek met folk en metal, maar kreunt bij momenten onder de vracht instrumenten die elk hun plaats opeisen, terwijl de knapste stukken net die zijn waarin slechts één of twee instrumenten de zang ondersteunen.
Op afsluiter “Imperium Solis” vormt een zware mannenstem, zelfs bijna een grunt, een mooi contrast met zangeres Sara en krijgt violiste Katrien, één van de oprichtsters van de band, de kans om haar visitekaartje af te geven. Met een speelduur van meer dan zes minuten is dit het ‘magnus opus’ van Cathubodua.
Voor fans van Therion en het oudere werk van Nightwish zal Cathubodua een aangename ontdekking zijn, maar ook muzikaal klopt het plaatje helemaal.
Benieuwd naar wat er komt na Dawn.
Lode Vanneste - Een leuke, nieuwe naam binnen het melodieuze, Belgische metalfirmament is Cathubodua. Deze Leuvense band ontstond in 2013 en telt zes bandleden waaronder frontvrouw Sara Vanderheyden. ‘Opus I: Dawn’ is de eerste ep en telt vijf degelijke composities. Cathubodua serveert de luisteraar een authentieke pot symfonische metal met invloeden uit klassieke muziek en folk waarbij het vooral de krachtige vocalen van Sara die opvallen.
Van de vijf songs onthouden we vooral de twee laatste tracks. Zo is er het folky “Glorious Day” dat het zeker live goed zal doen en er is de veelzijdige afsluiter “Imperium Souls” waar de grunts van gastvocalist Mathijs Ignoul het geheel naar een hoger niveau tillen. Cathubodua heeft duidelijk potentieel en is een aanraders voor liefhebbers van dit genre.
The Glücks komen uit Oostende en zeggen van zichzelf dat ze zich ophouden in de driehoek tussen The Cramps, The Stooges en Thee Oh Sees. De band bestaat uit Tina op drums en Alex op gitaar. Op hun debuutalbum Youth On Stuff zingen beiden. Soms om de beurt, soms samen, maar steeds met een grove korrel.
Als tweepersoonsband verwacht je gelijkenissen met The White Stripes of The Black Box Revelation, maar in die richting moet je The Glücks niet zoeken. Denk eerder aan Jon Spencer Blues Explosion op speed, The Gories of Bass Drum Of Death. Met een heerlijk overstuurde gitaar en lekker veel galm op de stemmen, waardoor je soms nauwelijks kan uitmaken wie zingt, maakt deze band vuile garagerock die zo energiek is als de punk van The Damned en de UK Subs en die zo rammelt als The Mummies, met daarover een lofi-retro-saus als waren ze The Areola Treat of The Automatic. Ook 50 Foot Combo is nooit ver weg…
‘Youth On Stuff’ opent met het lekker rockende en swingende “Cucucool”, gezongen door Tina en met een intro die een beetje naar de surfrock neigt en een eenvoudige drumroffel die zo uit de sixties lijkt weggelopen. Eens op dreef wordt duidelijk dat The Glücks een eigen universum hebben opgebouwd met invloeden uit zowat de hele rockgeschiedenis en dat alle referenties deze band te kort doen. Titeltrack “Youth On Stuff”, gezongen door Alex, schakelt een versnelling hoger en pikt eerder aan bij de punk, met meer energie en meer fuzz.
“Kill The King” en “The Drugs Won’t Work” zijn licht drammerig en tegelijk dreigend en tonen dat deze band niet voor één gat te vangen is. “Slave”, met een oerschreeuw van Alex, en “Anger in Your Eyes” laten dan weer een meer psychedelisch kantje van The Glücks horen. “Panopticon” is iets lichtvoetiger, terwijl “Sick City”, “Brand New Gun” en “Bugs” dan weer eerder vuile punktracks zijn.
Op ‘Youth On Stuff’ schurken The Glücks tegen heel wat genres aan zonder voluit voor één van die genres te kiezen. Ze zoeken zich een eigen weg waarbij hun energie en hun spelplezier altijd vooropstaan. Het album sluit af met “No Savior” en dat is eigenlijk de samenvatting van de hele plaat: The Glücks zijn zo aanstekelijk dat er geen redding meer is. Je moet ze wel goed vinden.
Nederlands 
Français 
