One Zillion Decibels is een stonerband uit Aalst. Het plan was om dit jaar ongeveer elke maand een demo/single uit te brengen. Dat lukte van januari tot maart, “Rain” kwam wat later dit jaar. Een beetje zoals in het echte leven. Maar ook zoals in het echte leven brengt deze “Rain” hoop, al was het maar voor het verschroeide gazon. One Zillion Decibels is dan weer meer van het verschroeide oorhaar. Ze maken op “Rain” hun bandnaam waar met een dikke wall of sound.
De intro klinkt een beetje rafelig, maar daarna volgen een lekker drumritme en aangename lead-vocalen. De Oooh-oooh-koortjes zijn misschien niet zo klassiek voor stoner, maar hier werkt het perfect. Productioneel vallen er nog wel wat punten na de komma te winnen, maar op zich is er weinig mis met deze single. Puik werk. Als One Zillion Decibels er nog meer van dit kaliber uit de mouw kan schudden, is dit een band om in de gaten te houden.
https://onezilliondecibels.bandcamp.com/track/rain
Dominique (Do) De Vos is van het soort dat moeite heeft om stil te zitten. Hij zit/zit onder meer in Motorcity Angels, Southern Voodoo, Buzzkill Baby, Satellite Sam, BadBart, Southern Heat en Marquido, maar we zijn er vast nog wel een paar vergeten in dit rijtje. Zijn nieuwe bandproject met The Sonic Redemption en de eerste Spotify-single klinkt supervet.
“Cities Of The Black Sun” bevat echo’s van Southern Voodoo en Motorcity Angels en dat maakt ons meteen blij. Smerige hardrock, Motörhead meets garage- en desertrock, coole macho-riffs die alleen wijdbeens kunnen gespeeld worden, meteen meezingbaar en catchy. What’s not to like? The Hives meets Monster Magnet meets The Dirty Denims.
Er komt een EP aan met nog meer van hetzelfde en dat is alvast iets waar wij naar uitkijken. De single vind je op Spotify.
The Pale Kokonuts komen uit Wezeren (Landen) en brengen volgens hun Vi.be-pagina een mix van garagerock, pop en fusion, waarbij ze de mosterd halen bij White Denim, Ty Segall, Wand, The Raconteurs en Wilco. Dat klopt allemaal als we hun album beluisteren. In een wereld waarin alles al eens eerder gedaan is, weten The Pale Kokonuts ons nog te verrassen.
Het album werd geproduceerd door Alessio di Turi, de drummer van The Sore Losers. Albumopener “He’s The Man” is funky rock met naar het einde toe een gitaarsolo die van The War On Drugs zou kunnen zijn. “People From” start met een Wilco-vibe en wisselt die af met een paar Frank Zappa-momentjes om uit te komen bij het freewheelen van King Gizzard. “Jonnie” lijkt een mash up van The Electric Six en Brian Jonestown Massacre, maar misschien ook niet de hele tijd. De intro van “Back In White” speelt wat met die van AC/DC’s “Back In Black” maar gaat voorbij de intro helemaal zijn eigen weg, richting David Bowie in zijn Ziggy Stardust-periode.
Dat op het verkeerde been zetten gaat op voor het hele album: The Pale Kokonuts pikken zoete kersen uit de kersenboom van de hele muziekgeschiedenis en maken er hun eigen confituur mee, en geen twee potten smaken hetzelfde.
Het is intrigerend, swingend, catchy en vooral vrolijk-met-weerhaakjes.
De foto van het artwork is een beetje flou. Zoals herinneringen aan zomerliefdes dat vaak ook zijn. Je herinnert je nog flarden van zilte zomerzoenen en lichamen in strakke zwemkledij op strandhanddoeken en naarmate de herinnering vager wordt, vul je steeds meer aan met fantasie en veronderstellingen. Maar na de vakantieliefjes er blijven soms ook vragen: Waar ben je nu? Ben je gelukkig? Heb je die hond nog waarvan je mij die puppy-foto toonde? Hoeveel harten heb je gebroken sinds het mijne? Zou je nog weten wie ik ben? Het zijn vragen die vast voor altijd onbeantwoord zullen blijven. En het zijn de vragen van “Dónde Estás”, de nieuwe single van Kyrill.
Kyrill is een indiepop-artiest die pendelt tussen Brussel en Parijs. Opgegroeid op de Canarische Eilanden met Nederlands-Russische ouders heeft hij zich altijd een kameleon tussen verschillende werelden gevoeld. “Dónde Estás” is zijn vijfde release en zijn eerste Spaanstalige track (na nummers in het Engels en het Frans).
Net als het hier eerder besproken “Rayo” van Dry Martina klinkt dit nummer 200% zonnig, maar hier rustend op een laidback retro-jazz-groove. En met een diepe, mijmerende melancholie. Vooral die melancholie is muzikaal mooi ingekleurd, met trompetten van dik velours, licht walsende mellotrons, een zuinige surfrock-gitaar en een vintage Hofner-bas. Om de lyrics helemaal te kunnen volgen moet je Spaans al wat verder gaan dan vakantie-Spaans, maar Kyrill brengt dit onderwerp alvast op een authentieke en waarachtige manier, met vooral veel eerbied voor de inmiddels onbekende andere, ondanks de kras op de ziel.
“Dónde Estás” is een perfect huwelijk tussen lyrics en sound. Herinneringen aan vakantieliefdes zijn er voor iedereen, van tieners tot bejaarden, en voor elk van die generaties klinkt deze single hetzelfde: lichte blijdschap voor de leuke herinneringen, lichte pijn voor het gebroken hart.
https://obsessions.ffm.to/donde_estas
Silent Flag is een samenwerkingsproject in new wave/postpunk van Dirk Vreys (zanger van A Slice Of Life en van The Cure-tributeband the obsCURE). Voor deze single werden alle instrumenten ingespeeld door Bart Coninckx van het project Controversial. Die nam eveneens mix en master voor zijn rekening. Coninckx maakte eerder al een remix voor de eerste single van Silent Flag (“Enter The Batcave”).
Opnieuw een kale en kille uptempo-beat op deze derde single, met een zweverig laagje new beat-synths eroverheen, wat The Cure-achtig gitaargetokkel en de bezwerende vocalen van Vreys. Heel wat zaken zitten goed op dit nummer. Het is catchy en dansbaar en ademt de sfeer van de jaren ’80 en begin jaren ’90. Tegelijk is met deze derde single het wauw-gevoel wat weggeëbd en moeten we erkennen dat de twee eerder uitgebrachte singles net iets sterker waren.
Elektro/Dance
Move My Body -single-
Silent Flag
https://silentflag.bandcamp.com/track/move-my-body
G.U.S.T. heeft een nieuwe single en het is een banger! “Run ‘Till I Die” loopt over van testosteron, jeugdige branie en energie op een net iets te hoog wattage.
Denk aan een mix van Electric Six, The Hives, Cowboys & Aliens en Monster Magnet. Aan de lyrics en het vocale geluid kan misschien nog wat langer gesleuteld worden, maar op zich zijn dit geen belemmeringen voor de catchyness van deze single.
G.U.S.T. zet zich met deze single netjes in de slipstream van andere jonge, rockende beloftes als Ramkot, Black Leather Jacket, Lector. en the Heavy Heavy.
Het Nederlandse punkduo The Mono Kids heeft na een eerste EP met drie nummers van enkele maanden geleden alweer een nieuwe track uit.
Dit hitsige nummer klinkt opnieuw ‘lower than fi’: rammelende punkrock met een pittig tempo en een paar kleine weerhaakjes. Inzake dynamiek en lyrics doet dit mij wat denken aan “Alec Eiffel” van de Pixies, maar dan zonder de vette productie die zo kenmerkend was voor de Pixies en zonder de bas van Kim Deal.
Een puike single. The Mono Kids are on a roll!
https://themonokids.bandcamp.com/track/happy-ending
Beach Moonsters is een Franse instrumentale surfrockband. Ze hebben een leuke, zelfverzonnen bio: na het overlijden van surfrocklegende Dick Dale werd diens lichaam aan de zee toevertrouwd. Drie zeemonsters hebben aan dat lichaam gepeuzeld en kregen zo een voorliefde voor reverb en tremolo. Bij elke volle maan komen de drie aan land om met hun muziek nieuwe slachtoffers te zoeken. Vandaar de dubbele ‘o’ in Moonsters.
Wat deze Fransen doen op ‘Walk Like A Moonster’ ligt in het verlengde van wat we kennen van Fifty Foot Combo, Speedball Jr, The Irradiates, Terreur Twist, Hawaii Samurai, SurfMaster en Thee Andrews Surfers en – uiteraard - Dick Dale. Ze brengen hun surfrock heel degelijk. Prima beheersing van de instrumenten. Goeie songs. Maar misschien toch een beetje te weinig eigen gezicht en iets te klassiek en inwisselbaar in dit genre. Als je hierin nog een beetje wil opvallen, mag je je echt wel niet braaf houden aan alle regeltjes van het genre.
“Before The Death Of A Gringo” en “Creature Of The Guanabara” zijn heel goede tracks. “Panic At Omaha Beach” is een snelle, wilde rit. “Sirtasurf Stomp” is een intrigerende track met in het eerste bedrijf een trage, dronken wals over een verlaten strand bij zonsopgang, tussen de lege bierflesjes en achtergelaten kledingstukken, en in het tweede bedrijf een motor die plots heel hoog in de toeren gaat.
Beach Moonsters zijn een leuke ontdekking in het genre. Niet super-origineel, maar daar zit misschien ook niet iedereen op te wachten.
https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/walk-like-a-moonsters
Gift Of Blankets is een Gents experimenteel blackmetalduo dat dans-performances en muziek combineert. Hun eerste EP met drie nummers komt uit bij Babylon Doom Cult Records, op een reeks van 50 cassettes.
De bezetting is beperkt tot drums, gitaar en grunts. Zelf beschrijven ze het als sun-kissed blackmetal en als flamenco heruitgevonden als blackmetal. En zo klinkt het ook: het heeft heel wat vormelijke kenmerken van blackmetal, maar waar blackmetal doorgaans ijzig en kil klinkt, stroomt hier warm bloed door de aderen van de tracks. Passie is het hoofdbestanddeel van deze muziek, maar dan misschien niet noodzakelijk de passie tussen twee mensen, maar eerder passie als een sociaal of ander engagement, als een soort van bevrijdende, zuiverende uitlaatklep. De EP-titel kan je vertalen als ‘ik ga niet meer naar de mijn’.
De intro van de titeltrack en ook die van “Por Seguiriyas” hebben zeker een toets van flamenco en de ritmes en versnellingen in de tracks gaan ook soms in die richting. De riffs en grunts en ook de soms kale sound en productie zijn duidelijk meer blackmetal-verwant. De lange instrumentale stukken is iets wat beide invloeden gemeenschappelijk hebben.
Het is een ongebruikelijke combinatie die Gift Of Blankets brengt, maar zeker een combinatie die intrigeert en die ons bij momenten met verstomming slaat. Het is in het grotere geheel der dingen ook leuk dat deze Gentse band op deze manier flamenco (een Spaanse verwijzing naar Vlaanderen) terugbrengt naar Vlaanderen.
https://giftsofblankets.bandcamp.com/album/a-la-mina-no-voy-m-s
Er staat in Vlaanderen een nieuwe generatie thrashmetalbands te trappelen om de poorten naar het succes open te beuken. Cobracide en Scarificator kenden we al, Axident leerden we kennen als support van de Finse thrashlegende Prestige in café Hell in Diest.
Daar hoorden we reeds de live-versie van deze “Panzer Attack” en dat viel ons toen op als het beste nummer uit de set. Een goede zet dus om die track nu als eerste demo uit te brengen. Deze tankaanval heeft alles wat je kan verwachten van thrash-metal: een pittig tempo, een refrein dat je meteen kan meebrullen, gitaren die snel en agressief shredden, een catchy vibe, een ietwat klassieke songopbouw (toch voor dit genre), …
Je hoort natuurlijk aan de mix en sound dat dit nog geen afgewerkt nummer is. Maar dit is een track met klasse. Als ze er nog een paar van dit niveau opnemen, kan dat debuutalbum niet meer stuk.
https://www.youtube.com/watch?v=hrQRI5qgDxo
Hemplifier is een doom/stoner-metalband uit Malta. De bandleden speelden eerder in bands als Thy Legion, Victims of Creation, Pilgrimage, Animamortua, Lady Lizard en R.A.S. Ze vonden elkaar in hun liefde voor oude versterkers en het roken van joints.
In 2021 maakten ze al de live-demo ‘Frequencies From Another Dimension – Live From Our Rehearsal Spacecraft’, die op YouTube gezet werd. Nagenoeg dezelfde songs, aangevuld met een paar nieuwe tracks, en nu opgenomen in de studio, staan op ‘The Stoner Side of the Doom’, hun debuutalbum dat uitgebracht wordt door het Italiaanse label Electric Valley Records.
Hemplifier brengt op dit album alles wat je verwacht van hemp-infused stoner-doom: heel lange instrumentale stukken, ritmes die zich als een mantra blijven herhalen, loodzware riffs en een dikke marihuana-sluier die als een zichtbare/hoorbare wolk aan elke noot kleeft.
Wat Hemplifier brengt op ‘The Stoner Side Of Doom’, is voor liefhebbers van onder meer Dope Smoker, Bongzilla, Windhand, Acid King, Witch Piss, … Het is geen kopie van die bands, maar het is ook niet dat dit trio verbaast met zijn originaliteit. Wel kunnen we stellen dat dit bovengemiddeld goed is en van een internationaal niveau. De doom zit ‘m vooral in de slome ritmes en minder in een dreiging of een gevoel van onbehagen. Ze spelen heel losjes met intensiteit en het traag opbouwen van snelheden en ritmes/riffs. Voor mij is “Brujo” de beste track van het album.
Op een Desertfest zou Hemplifier misschien niet misstaan, maar voorlopig spelen deze Maltezers nog in het clubcircuit. Eind mei komen ze naar de Lage Landen. Ze beginnen met een concert in Gent (Asgaard) op 26 mei met Witch Piss.
https://www.youtube.com/watch?v=3wOOHsNB6P8
Catharsis werd in Tongeren opgericht tijdens de coronacrisis, met bandleden die eerder in o.m. Leech 54, Death’s Bride, Signs Of Cain, Body Of Christ, Solipsist en Brutal Exposure speelden. Ronny Claes van Leech 54 begeleidde de opnames van de EP ‘I’, een titel die meteen al impliceert dat er ook een ‘II’ en misschien zelfs een ‘III’ zullen volgen.
Je kan deze vier ervaren rotten er niet van beschuldigen dat ze super-productief zijn. Catharsis kiest er op deze EP voor om zich te beperken tot vier heel degelijke tracks en dus niet om die vier aan te vullen tot een album met een paar tracks met half-goede ideetjes.
De productie en mix op deze EP zijn eerder basic. Niet supervet, maar gewoon een heel eerlijk geluid, zoals deze band vast ook live klinkt.
Muzikaal leunt dit nogal aan bij de oldschool deathmetal van Carcass, Exoto en Death: niet te veel melodie, een paar goedgemikte lange solo’s, wel lekker brutaal in de vocalen en agressief beukend in de riffs. Elk van de vier tracks heeft een eigen gezicht. Frans, Engels, Latijn, … bijna elke track heeft een songtitel in een andere taal. In de lyrics is het dan wel uitsluitend Engels. Het grunten is meestal goed te volgen en in “Cauchemar” worden de grunts vergezeld van cleane vocalen. In de lyrics zijn het eerdercde klassieke deathmetal-onderwerpen die aan bod komen.
De beste track van de vier op deze EP is voor mij “Pro Patria Mori”, vanwege het pittige tempo, met “Squidnunc” op een dichte tweede plaats.
Catharsis toont zich op deze heel degelijke EP als een ervaren en tegelijk enthousiaste band, met veel muzikaal-technische bagage en een degelijke songopbouw.
https://catharsisbelgium.bandcamp.com/album/i
Bosum, het Brusselse dreampop-project van Tom Verbeeck, kende een beloftevolle start. In 2018 en 2019 werden de singles vlot opgepikt en al snel kon de band leuke supports spelen voor Portland, The Bony King of Nowhere en Marble Sounds en er was zelfs wat interesse vanuit het buitenland. Hun cover van “Blinding Lights” van The Weeknd werd opgepikt als #Catchoftheday doro Stubru en de single stond twaalf weken in De Afrekening.
Het was een rollercoaster van grote en kleine successen, maar in 2022 verloor Tom de greep op zijn muzikale traject. Ondanks deze muzikale burn out bleef hij nummers opnemen in zijn homestudio. Eén daarvan komt nu uit als single.
“Tongues Of Angels” klinkt engelachtig, dromerig, lichtvoetig, onschuldig, … terwijl de lyrics dat niet altijd zijn. Mooi gedaan, knappe productie. Dit doet mij muzikaal wat denken aan Pauwel, Strand Of Oaks en het laatste werk van Gabriel Rios, of anders wel aan Ben Howard, Bear’s Den, The Haunted Youth, Mooneye, …. Gesneden voer voor Duyster.
https://www.youtube.com/watch?v=526ImvpkyU4
Jen is het soloproject van de Brugse Jente Neels, muzikante bij onder meer Sylvie Kreusch, Jan Verstraeten en Ratmosphere. Ze speelde solo al heel wat supports in zalen als De Roma, de AB, De Vooruit, Het Depot,… voor artiesten als K’s Choice, Duke Garwood, High Hi en Milo Meskens.
“I Don’t Wanna Fall In Love” is haar nieuwe single. Het is een song die van een trage, breekbare start steeds aanzwelt tot het een louterende en allesverpulverende kracht wordt. Knappe productie. Goede single. Dit smaakt naar meer.
Nederlands 
Français 
