De Française met Brussel als thuisbasis Scarlett O’Hanna (Anna Muchinn) kwam al eerder aandraven met lieflijk materiaal , dat baadt in minimalisme, soberheid en romantiek, geleest op piano/synths/gitaar en haar indringende emotievolle stem , die er kleur aan geeft.
De nieuwe plaat borduurt zeer zeker verder in die indiefolk , maar sommige nummers zijn voller door de gitaarpartijen, keys en hebben een intens broeierige spanning, “Dramamine”, “I won’t dive in” en “The jacket” .
Een kwetsbare aanpak ervaren we dan bij “One by one”, “It’s a boy” en “Nothing true dies away”. Minder experimentjes of met weerhaken , behalve dan de instrumentale opener, “Peter & Cathy were junkies” , overspoeld van effects.
Scarlett O’Hanna haar songs blijven gekenmerkt van een ontwapend mooie inhoud!
12” Split LP
Masda/Dustbug
Kinky Star records/Eigen Beheer
Masda/Dustbug is een splitrelease die we op volgende wijze kunnen opsplitsen :
Masda draait rond Tuur Delodder en Mathias Spriet . Vier nummers tellen we hier, deels instrumentaal zelfs, die ergens baden in de donkere romantiek en ritmiek van Dez Mona. Ze zijn gekenmerkt van een wisselende opbouw die sober , treffend , filmisch, dreigend, onheilspellend spannend is door het gitaargetokkel, de keys en de soundscapes . “Wake me”, en “Shots for fun” zijn al intens, maar het is vooral “All things grow in springtime” dat hier intrigeert!
Dan hebben we verder drie songs op deze release van Dustbug , het éénmansproject van Karel Thant , ook al gebaad in donkere soundscapes en klanktapijten . Twee ervan zijn mooi uitgediept door repetitief stuiterende , sferische tunes .
Beiden hebben dus duidelijk iets speciaals binnen dat donker concept …
Gudinöv , een kwintet uit de omgeving van Tienen zijn al ervaren muzikanten . Sommige maakten een paar jaar terug deel uit van het beloftevolle Yearn’d die we hier al eerder bespraken .
Op de vijf tellende EP horen we directe aanpak van rauwe , broeierige, catchy vintage rootsrock . “Damaged goods” is er alvast eentje die ons meteen weet in te palmen .
Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en dat horen we zeer zeker in rakend materiaal .
Toegegeven, niet verrassend in het genre weliswaar , maar Gudinöv heeft een reeks snedige, frisse, goede rockers uit . Ohja, de naam is ontleend als eerbetoon aan Emma Gudinöv, die in 1662 tijdens de burgeropstand het verzet leidde tegen de tsaar Aleksej (die muziek en dans toen in Rusland verbood) . Vandaar het rockend concept van de heren …
EP is gratis te downloaden .
Info http://www.gudinov.com
The Benelux - een ietwat ordinaire naam voor een band , maar ok , deze Amsterdammers hebben in z’n totaliteit toch wel een goed debuut uit, broeierige melodieuze poprock met groovende elektronica en strakke, stuwende, dampende, funkende basslines op z’n Level 42s. De nummers klinken ietwat inwisselbaar, maar de frisse aanpak en het duidelijke live gevoel intrigeren. Met de single “Liar” heeft het kwartet een sterke single uit . benieuwd hoe ze verder zullen evolueren …
Bijkomende info op o.m. http: www.dgrmusic.com
Van net over de taalgrens komt het veelbelovende vijftal van Attagirl. Deze formatie uit Doornik ontstond in 2008 als een viertal en bracht in 2009 een bescheiden demo met drie nummertjes uit.
Attagirl bleek niet echt volmaakt gelukkig met de eigen sound en vond met de figuur van toetsenist Anatole Zéphir dé missing link. Hij vervoegde de band bij het opnemen van deze eerste EP. ‘In The Limelight’ is een aangename kennismaking want het plaatje bestaat uit vijf frisse, afwisselende indierocksongs.
Vooral in het oog springt de onderhoudende, melancholische opener “Flashpoint” waarbij de mooie stem van Benjamin Dufour opvalt. In perfect Engels doet hij ons qua klankkleur denken aan Richard Ashcroft. Ook knap is “Anyway”, een ballad die sterk refereert aan bands als The National en de Stereophonics. Andere aanknopingspunten zijn er te vinden bij Coldplay getuige de bombastische afsluiter “Never Be Apart”. Er zijn voorwaar minder mooie namen om mee vergeleken te worden.
Attagirl is dus een naam die wij in de gaten blijven houden.
Meer info vind je op www.attagirl.be .
Het vijfkoppige The girl who cried wolf komt aandraven met een boeiende EP. Drie nummers hebben we, te situeren binnen de sfeervolle , broeierige indiedreampop. Een wonderschone sound met weerhaken gedragen door de hemels bitterzoete zang van Heleen De Stuyver, die over de nummers heen zweeft .De toevoeging van cello geeft kleur . “Volt” is snedig en valt op door de gitaarerupties , “Shuffle” is intens pakkend en de titelsong, opener van de EP, kenmerkt zich door trippy partijen .
Spannend dus! We zijn alvast benieuwd wat zij nog meer in petto zullen hebben .
info http://www.thegirlwhocriedwolf.com
The Feeling is een Britse band die de kunst van popsongs schrijven beheerst, vooral als we terugblikken naar het debuut ‘Twelve stops and home’ met de hits “Sewn” en “Fill my little world” uit 2006 . Een prachtige muzikale toekomst leek weggelegd voor het vriendengroepje van Dan Gillespie-Sells ; maar het succes evenaren , persoonlijke crisissen en interne spanningen beslisten daar anders over .
Het is nu pas met de vierde cd dat de band herboren blijkt . Een herontdekking hebben we met de plaat ‘Boy cried wolf’ , waarbij we opnieuw die popsongs horen van weleer . “Rescue” geeft een heerlijk ontspannend gevoel en heeft een aanstekelijke groove en ritme . Het zijn sfeervolle, broeierige popsongs die in de buurt komen van Keane , Air Traffic (waar zij die nu naartoe?!) en het vroegere Coldplay, die meteen ook aansluiting vinden bij een Imagine Dragons en Bastille door de pianoriedels, de keys en de percussie. .
In één trek kun je die plaat probleemloos beluisteren .
The Feeling heeft opnieuw de liefde gevonden van frisse, sprankelende en innemende, gevoelige pop . Meer info op http://www.thefeeling.com
Each is a DREAM
Alice Rose
Alice Rose is afkomstig uit Kopenhagen en is al toe aan haar vijfde plaat . Het Deense multitalent resideert in Keulen en verweeft sing/songwriting van Amos/Obel met Björk keysgeluidjes en freefolk op z’n Cocorosies .
Ze heeft lang aan deze plaat gewerkt , waarbij de nummers sfeervol, ingenomen zijn, minutieus uitgewerkt zijn en gedragen worden door haar zachte , dromerige, engelachtige stem . Ze betreedt nu zeerzeker de akoestische paden, wat door de inbreng van piano, strijkers een bijna sprookjesachtige sound en betoverende beelden oplevert. De single “Teardrop” is er alvast een mooi voorbeeld van . De hedendaagse elektronica verloochent ze niet wat te horen is op “Shadow princess” of bij titelsong die van zangrap getuigt .
Het bewijst de muzikale veelzijdigheid van het genre waarin ze (veel) speelruimte creëert. Info http://www.alicerosemusic.com
The Dead Color - Interessant debuterend bandje die al de tweede plaats wegkaapte bij de Beloften in Gent . Het kwartet zweert wel ergens bij de electro/soundscapes van Moroder en Vangelis , maar maakt verder de link naar de donkere, bezwerende elektronica van New Order en Depeche Mode en zorgt voor een strakke ritmiek op z’n NIN en de pompende beats van Goose . Allemaal is het dus wel te horen op het afwisselende plaatje. “Wasteland”, “Places”, “Driver” en “Cyanide” zijn al vier schitterende toonbeelden van hun debuut en toont de muzikale veelzijdigheid en sterkte van een synthpopsong . De instrumentale tussendoortjes ervaren we als een verademing.
The Dead Color is geen doorsnee synthbandje hoor , zij brengen avontuur en toegankelijkheid samen en dat maakt nu net de slotsom van een fijn overtuigend debuut!
Meer info http://www.thedeadcolor.be
Town of Saints is een folkpoptrio uit Groningen en komt voor de dag met een reeks spontaan speelse, melodieuze songs ,die ergens hangen tussen Noah & The Whale, The Lumineers en het oude Arcade Fire. Met z’n drieën (met een Finse violiste btw!) brengen ze een aangenaam, aantrekkelijk rijkelijk geluid . De songs zijn mooi uitgewerkt en moeten niet onderdoen voor hun internationale collega muzikanten .
Town of Saints heeft meteen een boeiende , overtuigende plaat uit!
Info http://www.townofsaints.com
Straffe Toebak binnen de Vlaamse Hiphopscene … Inderdaad Dyna Dee aka Vincent Defaeye heeft er eentje uit . Zijn songs zijn slepend , gedreven en hebben een gevoelige tekstinhoud, er zijn venijnige woordspelingen en door de beats , geluidjes , scratches hebben ze een broeierige spanning. “Aan boord” , “Solo slim” en “Rode draad” zijn meteen drie kleppers ! Het zorgt ervoor dat Dyna Dee terecht in de spotlights komt met een boeiende plaat van tien nummers . Mooi!
Info http://www.dynadee.be
… Met dank aan de fans – én die koestert Jan-Pieter Delcour en z’n band The Fortunate Few zeer zeker … Ze hebben een mooi debuut uit , sfeervolle pop, subtiel uitgewerkte emotievolle songs , die kleurrijk kunnnen zijn dor piano , keys en blazers . Het doet ons denken aan enkele ‘godvergeten’ 90s bands als New Radicals en World Party , die evenzeer hun songs sterk verfijnden . Soms ervaren we een reggaeske inslag van onze Skyblasters hier .
Kortom , we hebben hier een jong , gretig, gemotiveerd muzikaal talent die het songschrijven in zich hebben !
Info: http://www.thefortunatefew.net
Havoc, een vijfkoppige metal hardcore punkband uit hartje Limburg , is aan zijn derde album toe. ‘When the shit hits the fan’ wordt opnieuw door de band zelf uitgebracht ( eerder brachten ze al ‘Boils of Society’ uit onder I scream records), bevat 14 tracks en klokt af op 30 minuten. Ondanks de korte duur van het album krijg je als luisteraar nooit het gevoel dat de jongens rap iets in elkaar hebben gestoken. Integendeel, hun nummers zitten vol verrassende riffs, tempowisselingen en interessante intro’s.
De muzikale intro van het eerste nummer ‘When the shit hits the fan’ doet denken aan een Franse film om dan uit het niets over te gaan in een stijl die hard aan Dragonforce doet herinneren. En meteen weten we ook ‘that shit will hit the fan’. We konden het alvast smaken.
Havoc brengt de nummers hard, snel en strak. Het getraind oor kan de invloeden horen van o.a. Fugazi, Sick of it all en met momenten zelfs Lagwagon. De verschillende stijlen voelen soms wat schizofreen aan, maar wel op een leuke manier. Je weet nooit wat je kan verwachten en net dat maakt deze album zo interessant.
Het nummer “Serial killer” is zo onwijs snel en hard, de repeat knop moet er zelfs aan geloven en onze boxen barsten bijna uit hun voegen. Tussen de nummers door is er amper plaats voor ademruimte en dat hoeft ook niet.
‘When the shit hits the fan’ wil je in een ruk uithoren om het vervolgens nog eens op te zetten zodat je zeker niets gemist hebt. Wat Havoc op plaat doet, moet tijdens een live optreden eens zo goed klinken. Ze beloven zelf even hard en snel te spelen, wij zijn alvast benieuwd naar meer.
Albums: Dedication, Boils of Society, when the shit hits the fan
Achter de naam SimpleSongs gaat de Antwerpse sing/songwriter Ken Veerman schuil, die al een tijdje bezig is en steeds garant staat voor een resem ingetogen, broeierige, donkere, emotievolle songs . Eenvoudig , treffende melodieuze songs die spaarzaam begeleid zijn of kleur krijgen door een breder instrumentarium en soms een trippopsfeertje ademen door de keys .
Je komt uit op boeiende variaties als “The truth about lovers” , “Are we good” , “Everybody knows”, “There’s no future”, “You became a habit” en “As soon as it’s over “.
Muziek in het verlengde van Flying Horseman en Bony king of nowhere . Ook An Pierlé hielp vocaal mee op het intieme , breekbare “Hardcore”. Trouwens, Koen Gisen stond in voor de productie .
Mooie liedjes dus , tja niet voor niks spreken we hier over SimpleSongs …
http://www.simplesongs.be
Nederlands 
Français 
