De EP van deze Antwerpse band rolt wel een lekker stuk door, het is doorleefde rock met een af en toe onstuimige gitaren (“Hate me break me”) en gretige vocals van Hanne Hofmans. De groep zelf probeert u listig om de tuin te leiden door hun muziek te bestempelen als een soort hedendaagse blues rock, maar dat is ons een beetje te veel naast de kwestie gezocht. Toch wel zeer de moeite.
De band geeft het zelf al aan in de bijgeleverde bio dat ze de mosterd vooral zijn gaan halen bij Queeens Of The Stone Age en Triggerfinger. Wij zijn wij om hen tegen te spreken ? Vanaf de opener “The numbing solace of the light” liggen die invloeden er vingerdik op. Mario Goossens (u weet wel, die kerel die nu al drie jaar aan een stuk de vaart uit elk Triggerfinger optreden haalt met steeds dezelfde overbodige drumsolo) is de ingehuurde producer, en dat is er aan te horen. Triggerfinger is alomtegenwoordig op ondermeer “The numbing solace of the light”, “Stop wasting your time” (lekkere opgejaagde song, dat wel), “The concept of too late”, “Bullied by the bear” en “Merciful Blade”. Met “All you don’t need” zit Box dan weer volledig in Alice in Chains land, waar we verder niks op tegen hebben, wij houden wel van een gezonde streep grunge.
De band is trouwens op zijn sterkst wanneer ze even van onder het juk van de invloeden weg geraken. Zo is een lekker voortdrijvend “No point in saying”, met vocals die naar Paul Banks (Interpol) neigen, een verbluffend sterke song met een eigen smoel.
Stevige rockplaat van een band die nog wat eigen karakter moet aankweken maar die vooral op de goede weg is.
Japanther is een Amerikaans punky power trio uit Brooklyn NY; ze zijn al een pak jaren actief en leveren korte , hitsige rauw melodieus gedreven en opzwepende arty punkrockende songs af. 14 songs van het goede hout gesneden . Het trio maakt de link met het oude Ramones materiaal en het beeld van een ‘Rocket to Russia’ komt meteen naar boven. “Hey-Ho let’s go” met Japanther - Punkrock stills alive !
Info http://japanther.com
Mojostar is Belgische blues/americana/southernrock uit Haacht . Spil is Simon Witvrouw , leadgitarist/zanger en songschrijver van het combo . De band graait uit het muzikaal archief van Led Zeppelin , The Black Crowes en Jayhawks en maakt er een broeierig spannend geheel van . Catchy songs, die ruimte laten voor soli en dat biedt al meteen aardige nummers “On the mood for love” , “When we make love” en “Thinking about you” . Drie knallers, die met de daaropvolgende songs alleen maar heerlijk rockplezier oplevert!
Info http://www.mojostar.me
Het Gentse The Germans is duidelijk de weg ingeslagen van de avontuurlijke rock . Op de nieuwe ‘Mother sings in front of the house’ heeft hun noisepop een repetitieve structuur , bouwt op en ondergaat verrassende en onverwachtse wendingen . De toevoeging v krautrock is duidelijk een meerwaarde komt de sound ten goede. We vinden al meteen een paar pareltjes die bulken van inventiviteit, “Song of forgiveness”, “Lonely kid” en “Mother sings “.
Songs – melodie – avontuur - experimentjes , dit zijn de gegevenheden . Een nerveus geluid , muzikale gekte en schoonheid . Een terechte link met de Residents wordt sterk onderstreept.
Info op
http://www.thegermans.bandcamp.com
en http://www.myspace.com/thegermanstherband
Uncle Wellington’s Wives
EP
Even vooraf : Uncle Wellington is te situeren binnen de verhalenbundels van Charles W. Chesnutt, die linken maakt tussen de slavernij, ras, het huwelijk en z’n goederenrecht waarin oom Wellington is in betrokken.
Muzikaal is het één van de projecten van sing/songwriter Jonas Bruyneel . Samen met een rits bevriende muzikanten worden we in een wondere , sfeervolle freefolky wereld geleid , een muzikale trip door de poëzie van doorleefde woordenwouden . Een breed klankenspectrum van violen, toetsen , akoestisch gitaargetokkel en drums sieren de minutieus uitgewerkte songs , die wat duister , ongrijpbaar klinken en gevoelig geladen zijn door goed op elkaar afgestemde en afwisselende man- vrouw zangpartijen.
Info op http://www.facebook.com/unclewellingtonwives
Lost Souls Carnival uit Gent heeft een EP uit van vier nummers . De mannen beheersen de gitaarrock en zetten dit om in vier afwisselende boeiende tracks , die ergens het midden houden tussen Pearl Jam en Foo Fighters . Een compliment die even goed in het nadeel kan werken , maar ondanks dit gegeven is dit stevige, snedige, intens pakkende broeierige gitaarrock, die weet te raken …
Info http://wwww.facebook.com/lostsoulscarnival
Een aangename kennismaking hebben we ervaren bij ‘Agree to Disagree’ van Root, een trio uit Gent . Het is al hun tweede cd , en de plaat biedt een homogeen, toegankelijk en experimenteel klankenpalet van jazz, rock, psychedelica, krautrock en postrock . Het trio is sterk op elkaar ingespeeld en biedt een rits sterke instrumentale songs , die cinematografisch , sfeervol als groovy klinken . Een eigen geluid door een niet alledaags basisinstrumentarium van piano, keys , Hammond , aangevuld met bas en drums .
Tja , ze zijn een beetje onze Wizards of Ooze , eigentijds , eigenwijs en overtuigend!
http://www.rootband.be
Het Britse The Irrepressibles van Jami McDermott brengt ‘chamberpop’, met een mate van dramatiek en emotionaliteit . De songs hebben een licht orkestrale inslag door piano en strijkers , zijn innemend, sober en spaarzaam begeleid en vocaal neigt McDermott ergens tussen Rufus Wainwright, Mike Hadreas’ Perfume Genius en Antony Hegarty (van Antony & The Johnsons) . En toch noteren we muziek met weerhaken , in die zin, “Men in love” is een gedreven nummer en breder van opzet, en een intens broeierige “Tears” door de opbouwende ritmes.
‘Nude’ is een sfeervol tweede plaat, popballads met stringarrangementen , niet vies van aangenaam stekelige ritmes .
Info op http://www.theirrepressibles.com
Een zonnige Braziliaanse sfeer wordt gecreëerd door Utz , die op de cd ‘Miniatura!’ een knap gearrangeerd en gevarieerd album uithebben . Verwacht geen uitzinnige feesttoestanden , maar volwaardige songs , met een sfeervolle , Zuiderse groove , en gepaste, gevatte funky , reggae, drum’n’bass en tribal ritmes.
Hebben de eerste songs van de plaat een zwierige tune , met bossa nova , samba tunes , dan maakt Utz vervolgens meer plaats voor een bigband en krijgen we een varieté .
De composities en arrangementen zitten goed in elkaar . De Zuid-Amerikaanse elementen zitten duidelijk in de songs verstrengeld.
Ohja , Utz is de band rond de in Brussel wonende, Braziliaanse zanger-gitarist Renato Baccarat.
Info http://wwwmutzik.com
Het Antwerpse kwartet San Diablo heeft de juiste bezetting gevonden en komt aandraven met een sterke EP . Hun instrumentale noise/mathrock refereert nauw aan de ‘90s van Unsane, Fugazi , Jesus Lizard , Unwound en Cop Shoot Cop . Een beetje deinend op het vroegere Don Caballero en ons Drums are for parades , met een rauwe, hoekige , potige , gedreven sound. De songs boeien door de stekelige , gejaagde, nerveuze en explosieve ritmes en tempowisselingen.
Een solied klinkend kwartet die alles nauw heeft samengeperst en met ‘Ants’ een overtuigende EP heeft klaargestoomd van zes songs …
Info http://www.vi.be/santadiablo
The Pharmacy, een trio uit Seattle is al aan hun vierde cd toe en brengt de Nirvana grunge , 70s retrorock en catchy sixties melodieën samen , die eigenlijk niet vies zijn van wat lofi . De plaat zit goed in elkaar met broeierige poprock , die door toevoeging van keys , toetsen en piano een dromerige , emotievolle, gevoelige tune krijgen .
De stem van Scott Yoder heeft iets mee van Pete Doherty , Only Ones Pete Perrett en Chris Ballew van Presidents of the Usa .
De eerste songs zijn uitermate sterk, boeiend, daarna is het allemaal iets minder spannend, maar al bij al een fijngevoelig strak plaatje .
Info http://www.seayou.bandcamp.com
…When I read Shakespeare, his words create melodies in my head and I wanted to share those wonderful feelings and emotions with you …
De beloftevolle Caroll Vanwelden zet ‘Shaekespeare sonnets’ om in vaudeville jazzy pop, muziek in de sfeer van de rokerige jazzkroeg, bepaald door een instrumentarium van piano, contrabas, een verdwaalde trompet en beheerste drums . Haar liefdevolle, indringende stem omringt het innemend , gevoelig, doorleefd materiaal, dat sober , intiem kan zijn door spaarzame instrumentatie als op “How can I then return in happy flight” of een uptempo groove krijgt, “When I do count the clock” .
Kortom , een afwisselend album van een getalenteerde artieste.
Info http://www.carollvanwelden.be
Achter Lenya schuilt de sing/songwritster Julia Reinhold. Eerder won ze met haar eigen songs al de publieksprijs van de Grote Prijs Zuid-Holland.
Ze checkt in bij talloze projecten en stippelt intussen haar eigen repertoire verder uit . Daarvan is de EP het resultaat , die ergens de sfeer ademt van Maria Mckee, An Pierlé en een een rits vrouwelijke poprockbands uit de nineties. Sing /songwriting , sfeervolle semi-akoestische folkpop en lekker in het gehoor liggende (rauwe) rock. In de vier songs vind je de stijlen allemaal.
We hebben hier een gevarieerd overtuigend werkstuk van een beloftevolle artieste
Info http://www.lenya.nl
Nederlands 
Français 
