Girlseeker maakt op zijn minst gezegd geschifte muziek. Nu, op zich is daar niets mis mee, wij kennen wel een hoop artiesten die geschifte maar absoluut geniale dingen maakten zoals Frank Zappa, Captain Beefheart of Mike Patton.
Maar met Girlseeker, die zichzelf nogal graag vergelijken met Ariel Pink (er is iets van), hebben wij aanvankelijk nogal wat moeite. Misschien is dit een goed teken, dat laten wij nog in het midden. Het is namelijk moeilijk te vatten allemaal, het is kitscherige lo-fi eighties synthpop met af en toe seventies gitaren.
Er zitten leuke vondsten en probeersels in, maar over het algemeen valt het als geheel wat te licht uit, ofwel snappen wij het niet. Wij blijven ons eigenlijk afvragen of dit menens is ofwel een al dan niet geslaagde eighties pastiche.
Een duidelijk antwoord krijgen we niet met deze waarschijnlijk wel bewust mysterieus bedoelde plaat, maar daarom niet altijd even geslaagde. U daarentegen zal er misschien heel anders over denken, vandaar toch maar best even beluisteren. Wij grijpen toch liever terug naar ons exemplaar van ‘Before today’ van Ariel Pink’s Haunted Graffiti.

The Peas Project is een band uit het Brusselse, die bestaat uit 11 leden en die na de EP ‘Party crasher’ het album ‘Power & romance’ uitbrachten. Deze band is opgebouwd rond zanger en MC Marc Zinga, percussionist DJ Mellow en zangeres Vanessa Ngogo. Hun stijl kun je omschrijven als een unieke mengeling van Funk, Electro, HipHop, Afrobeat, doorspekt met zware bassen. Deze plaat is opgenomen in de Londense studio van producer en dj Toni Economics en deze samenwerking heeft aldus en ritmisch resultaat opgeleverd. Beste nummers zijn “Party crasher” en “Power & romance”, zeer energieke nummers met diverse invloeden. “Gimme a name”, geeft een krachtige funky begeleiding en het laatste nummer, “Blue time” is er met reggae en dub invloeden … En dit maar liefst 7 minuten!
Ga deze groep zeker live zien, want heel waarschijnlijk wint hun muziek nog stevig aan kracht bij de livegigs …

Altijd interessant om op je CD te kunnen uitpakken met namen als Patrick Riguelle en Jan Hautekiet, ook al heeft deze laatste het rock’n’roll gehalte van een tupperware pot.
‘Flirty Fishing’ getuigt van vakmanschap, wat zich daarom niet echt vertaalt in enige vorm van opwinding. Allemaal knap gemusiceerd, daar niet van, meer wij voelen geen zweet, geen bloed, geen tranen. Het haar op onze armen is geen enkele keer komen recht te staan, integendeel, wij moeten geregeld een geeuw onderdrukken. Alleen “Little black room” brengt bij ons iets teweeg, al is het maar omdat wij ons afvragen hoe vet dit ding zou kunnen klinken als je het in de poten van pakweg Black Box Revelation zou steken. Ook de mellow afsluiter “Stopsigns” kan er nog mee door omdat het ons een beetje aan Steely Dan doet denken, en ondanks onze adoratie voor smerige rock’n’roll houden wij van Steely Dan.
http://www.myspace.com/ganashake

Op zijn best klinkt deze Brugse band als een gedreven Tragically Hip, zoals in “Plastic girl”, maar de songs zijn bijlange nog niet sterk genoeg (lees te braaf) om dit volledige plaatje te blijven boeien. Er draaft doorgaans wel een vlotte rockdrive doorheen dit schijfje, maar wij hebben een probleem met zanger Filip Bohyn. Deze tracht meermaals een Nick Cave neer te zetten, maar dat lukt niet echt waardoor zijn vocale prestaties eerder geforceerd dan spontaan overkomen. De band speelt wel met een gezonde spirit, maar de songs willen niet altijd mee, zo doet een vermeende rockballad als “Queen of the night” er meer dan 7 minuten over om uiteindelijk nergens naar toe te gaan.
http://www.myspace.com/dollarqueen