SurfMaster is een instrumentaal surf-rock/orgel-trio uit Los Angeles. In de band spelen gitarist Casey Hooper (Katy Perry, Steve Perry), Ty Bailie op het orgel (Joss Stone, Katy Perry) en drummer Martin Diller (Postmodern Jukebox). Dit is hun tweede single op Poetwannes Records, een Belgisch label dat vinyl-singles uitbrengt in heel beperkte oplages. Op hun eerste single bij dit label brachten ze een eigen nummer en hun versie van het Amerikaanse volkslied (“Amazing Grace”)
“Don't Let Me Down” werd in 1969 als B-kant uitgebracht van “Get Back” van The Beatles. John Lennon schreef het voor Yoko Ono tijdens hun bed-In in het Hilton Amsterdam Hotel en hij zong de eerste versie daar voor de pers. Een beetje Beatles-fan kent het nummer, maar bij het ruime publiek zal de song vandaag niet vaak een belletje doen rinkelen.
In deze versie herken je nog makkelijk het origineel, al hebben ze er een heel eigen twist aan gegeven.
Deze versie doet mij denken aan het meer experimentele album ‘Sound And Colour’ van Alabama Shakes. Het orgel van Bailie vervangt de zanglijn in het refrein en deelt hier zo de hoofdrol met de gitaar van Hooper, die na halfweg de zanglijn overneemt. Die wisselwerking is verfrissend. Liefhebbers van de ‘pure’ surfrock zullen hier misschien wat op hun honger blijven, toch tot aan de finale.
Het B-kantje is een ook al instrumentale versie van “The Long And Winding Road”, van op het laatste Beatles-album ‘Let It Be’. Een McCartney-nummer als tegengewicht voor het Lennon-nummer op de A-kant. Op het origineel voegde producer Phil Spector opnames van een orkest toe, wat voor Mccartney één van de redenen was om uit The Beatles te stappen. Hier krijgt het orgel van Bailie de intro, maar daarna gaat alle aandacht naar de gitaar van Hooper, met een volle surf-twang.
De twee beladen nummers van The Beatles vormen samen een mooi pakketje. Het trio krijgt alle punten voor hun selectie en hun uitvoering. Zowel de liefhebbers van surfrock als verzamelaars van alles van The Beatles zullen hier een vette kluif aan hebben.
https://poetwannesrecords.bandcamp.com/
Sige is Sige De Schaepmeester uit Leuven. Hij zat al in een paar bandjes (Astound, …) en bracht eerder de Spotify-single “Maybe Tonight” uit. Nu gooit hij het over een andere boeg met “Waanzinnig”, een lied met een tekst die geschreven werd door zijn vader en waarvan Sige in 2017 al een eerste versie klaar had.
Zijn vader had het nummer in 1981 geschreven als ingangsexamen voor de toneelschool. De jury stond versteld en liet zijn vader meteen toe. De weg naar een leven als muzikant en acteur lag open. Vader De Schaepmeester zat in Go Go-Slip, één van de bands op de allereerste editie van Marktrock in Leuven, en daarna in Kopop, dat de single “Naar Je Toe” uitbracht.
Zoon Sige vond meteen een passende melodie bij de tekst van “Waanzinnig”, maar schaafde daar nog jaren aan om het helemaal goed te krijgen. Het lied gaat over het vergankelijke van aantrekkingskracht en hoe we soms voor onszelf een droombeeld kunnen scheppen van iemand anders. Een universeel thema dat ook vandaag nog werkt. “Waanzinnig” werd geproduced en mee-ingespeeld door Wendel Berckmans (Tragic Eyes).
Het nummer focust sterk op de harmonie tussen de gitaren en de zang en opent een beteje dramatisch met een diepe mellotron-klank. Aan de oppervlakte heeft de single een catchy melodie en een dansbaar ritme. Het meezingbare refrein ruikt nog sterk naar de jaren ’80. Jonge mensen zullen vandaag niet zo snel de term ‘waanzinnig’ kiezen om een knap meisje te beschrijven. Onderhuids heeft deze track toetsen van melancholie, naar vroeger, naar verloren liefdes, naar onbegonnen liefdes, naar onbezonnen liefdesverklaringen, …
Referenties zijn wat moeilijk. Sige’s “Maybe Tonight” was meer een pure gitaar-rocksong. Met “Waanzinnig” denken we eerder aan pakweg Augustijn, Bram Vermeulen, Stan Van Samang, Hans De Booij en Kommil Foo.
“Waanzinnig” is een sterke single. Misschien een beetje te gepolijst om te passen bij de spontane emoties waarover gezongen wordt. Tegelijk toont Sige dat hij meer in huis heeft dan een mooie zangstem en dat hij keuzes durft maken. De lyric van zijn vader was te interessant om te negeren, maar we zijn nu wel benieuwd wat Sige zelf uit zijn pen kan laten vloeien.
https://www.youtube.com/watch?v=6e-2mV3zgdA
Pascal Deweze verwierf bekendheid in de jaren ’90 met indierockbandjes als Nemo (“Bicycle Called Love”) en Metal Molly (“Orange”) en dook later op bij Broken Glass Heroes. Zijn jongste solo-project was het album ‘Cult Of Yes’ dat hier nog een lovende recensie kreeg.
Pascal heeft de muziekmicrobe doorgegeven aan zijn negenjarige zoon Neo. Samen vormen ze de band Kipgeweer, met Neo op gitaar en zang en met Pascal op drums en bas. De allereerste single van Kipgeweer is “Little Monkey” en die doet je muziekhart meteen smelten. Neo heeft een bijzonder hoge aaibaarheidsfactor als hij zingt en in de clip en hij heeft de tekst in het Engels ook nog eens zelf geschreven.
We moeten een beetje voorzichtig zijn om kinderen zomaar publiekelijk voor de leeuwen te gooien, maar dan liever op deze manier met een geinige single en clip dan met een stressfabriek als The Voice Kids waar uiteindelijk 99% van de kinderen te horen krijgt dat ze ‘niet goed genoeg’ zijn.
Deze single zal later in het slechtste geval een leuke herinnering zijn. In het beste geval is het de start van een lange carrière voor Neo.
https://www.youtube.com/watch?v=NT-q7PneE6c
"Did You Cry?" is de eerste single van Marquido. Dat is het project van Dominique De Vos (Buzzkill Baby, Southern Voodoo, Motorcity Angels, …) en Maarten De Meyer (Vive la Fete, 70’s Tush, Stereoseat). Ze leerden elkaar kennen in het Gentse nachtleven en voelden meteen een connectie door hun voorliefde voor pakkende, klassieke popnummers.
Hun single "Did You Cry?" is in de eerste plaats een pianoballad over een relatiebreuk, waarin de hoofdfiguur hoopt dat zijn ex spijt krijgt van de beslissingen die zij of hij heeft genomen. Zeker in het begin van het nummer hoor je een echo van Falco’s “Jeanny” of Joe Jackson’s “Be My Number Two”. Dat zijn grote schoenen om te vullen en dat lukt hier misschien niet helemaal, maar ze komen wel in de buurt.
Als de backings erbij komen krijgt de song een kwalitatieve lift en wordt hij tegelijk een beetje meer doorsnee. Break up songs verpak je in ofwel super-vrolijke ofwel diep-melancholische melodietjes. Hier had het venijn, het gif nog meer uitgesproken mogen zijn, zowel in de lyrics als in de muziek.
“Did You Cry” is wel een mooi begin. Deze twee zitten duidelijk op dezelfde golflengte en hebben genoeg ervaring en métier om hier een langlopend project van te maken.
https://www.youtube.com/watch?v=H6Xx9erHjBA
Uit Nederland is er het kersverse punkduo The Mono Kids met een eerste EP met drie nummers. De nummers werden thuis opgenomen. Vanaf februari doet de band een serie optredens in het kader van 'the my little pony' tour.
De bandleden speelden eerder al jarenlang samen in diverse bands (A Girl Called M, My Sister Susan, Emotional Elvis, Bambi Chocolate FC …).
De nummers op deze EP klinken lo-fi garage (lower than fi, zeggen ze zelf) en hebben in de gitaarsound een beetje een rockabilly-twang. Van de drie nummers is “Shooting Star” mijn favoriet. Vanwege de degelijke songstructuur en omdat hier toch wat arbeids- en levensvreugde in zit.
“Die Motherfucker Die” is een catchy rockabilly-dronkemans-rollercoaster met voorts weinig ambitie. “Polaroid Camera” is vooral smerige punknoise, maar ook een beetje een ongeleid projectiel dat alle kanten opstuitert.
https://themonokids.bandcamp.com/releases
Dhalya is een vijfkoppige powermetalband uit Aarschot die een demo/EP opnamen met drie nummers. Een aantal bandleden hebben al wat ervaring (Alluminator, Adryft, …).
Als we de opnamekwaliteit en het gebrek aan een degelijke productie en mix op deze demo even buiten beschouwing laten, klinkt dit veelbelovend.
“Waiting” opent snedig en klinkt fris, al lijkt het alsof de lyrics nog niet helemaal op punt staan. De songstructuur is degelijk, het ritme is pittig en de solo’s zijn sterk. Met wat meer tijd om alles tot in de puntjes uit te werken en de hulp van een goede studiorat heeft dit potentieel.
“The Curse Of Horst” heeft ook al een pittig, galopperend ritme, maar de dynamiek en ook de mix maken het soms moeilijk om hier een degelijk oordeel over te vellen.
“Knights Of The Round Table” is meer mid-tempo en heeft een leuke intro en outro. Op deze track horen we eens beter tot wat zangeres Sofie allemaal in staat is.
Bij Dhalya is het nog wat zoeken naar het evenwicht tussen de ervaren en minder ervaren bandleden. En er moet nog wat gesleuteld worden aan meezingbare refreinen. Een gemeenschappelijk concept dat verschillende nummers verbindt is dan de volgende stap.
Dhalya kan een verrijking en aanvulling zijn voor de reeks female fronted metalbands in ons land. Als ze de tijd nemen om te groeien en niet te snel tevreden zijn. Rome is niet op één dag gebouwd.
https://vi.be/platform/dhalya
Nachtmaer is het blackmetal-studioproject van Snoodaert, die je kan kennen van de metalbands Kludde en Welcome to Holyland. Het eerste album heet ‘Van De Mare Bereen’.
Nachtmaer werd leven ingeblazen om verhalen te vertellen over het mythologische wezen ‘de mare’, met uitstapjes naar dromen, slaapverlamming en de succubus en incubus. Het onderwerp komt wel vaker aan bod in metalsongs, maar er een volledig bandproject aan wijden komt niet zo vaak voor.
Er komen vier (gast)vocalisten langs die elk hun eigen verhaal vertellen, zowel in het Nederlands als in het Engels. Snoodaert schreef wel mee aan de meeste verhalen. Het blijft allemaal een beetje in de familie, met de huidige zanger van Kludde en de vorige als gasten. De twee andere zangers komen van Soul Dissolution en Ars Veneficium. Basstaerd, ook al van bij Kludde, speelt bas.
Muzikaal is dit atmosferische blackmetal, maar wordt er minder gespeeld met de intensiteit dan bij pakweg Wiegedood. Eén track, “I Am The Nightmare”, gaat iets meer in de richting van de klassieke blackmetal. Wat opvalt is dat de drums maar een bijrolletje kregen, achterin het geluid en vaak met heel voorspelbare ritmes. De baslijnen zitten ook al goed verstopt. De focus ligt vooral op de vocalen en op de ijle, ijzige riffs. Je kan best het tekstvel erbij hebben om vol van dit album te kunnen genieten, want de verhalen zijn vaak lang.
Muzikaal blijf ik wat op mijn honger zitten. De nummers hebben allevier grofweg dezelfde hoge intensiteit en die houden ze dan bijna de hele speelduur aan. Dat kan je hebben of dat werkt vermoeiend.
Dat de zangers veel tijd en ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, wil ook zeggen dat Nachtmaer uitkomt bij tracks met een stevige speelduur, van wel 10 en 13 minuten. Dat is niet zo uitzonderlijk in de blackmetal, maar inzake song- en spanningsopbouw zat hier meer in.
Mijn persoonlijke favoriet op ‘Van De Mare Bereen’ is “De Drievoudschart”, die mij zowel muzikaal als in de lyrics het meeste kan verrassen.
https://nachtmaer.bandcamp.com/releases
Wij hebben in Vlaanderen Ina Rose en Liselotte Van Dooren als aanstormend talent in country, Nederland heeft Mirthe Meijer. Zij is de zangeres van countryband East Revival en in 2019 bracht ze op Spotify reeds (solo) de pianoballad “Convince Me” uit. Die had goede lyrics, maar de productie en arrangementen waren nog niet helemaal top.
Op haar nieuwe single laat ze de popmuziek en piano links liggen en trekt ze volledig de kaart van de country. “Footsteps” is een heel klassiek countryrocknummer, met wat lapsteel, wat harmonische samenzang, een catchy refrein en een lekker ritme dat misschien zelfs de linedancers zal kunnen overtuigen.
Voor de opnames kreeg ze hulp van Rogier Brink en Julia Hulshof van Ramblin’ Boots. Knap dat ze de muziek en tekst helemaal zelf heeft geschreven, in een genre waarin je zo makkelijk teruggrijpt naar de klassiekers. “Footsteps” blaakt van authenticiteit en wisselt netjes tussen de melancholie van een break up (of het verliezen van een geliefde op een andere manier) en een vrolijk ritme dat de pijn toch wat verzacht. En het goede nieuws is bovendien dat ze nog een hele stapel zelfgeschreven songs klaar heeft liggen. In 2023 komt er van Mirthe Meijer een EP uit en dat is iets om naar uit te kijken. Country is helemaal terug!
https://www.youtube.com/watch?v=qwWzX7wMbsg
Eldfaerd combineert op ‘Skymningsland’ melodische, blackened pagan met folkmetal en elementen van death. Deze band komt uit het noorden van Zweden en bracht nog maar vorig jaar zijn debuutsingle uit. De lyrics leunen zwaar op de plaatselijke mythologie, maar de teksten zijn in het Zweeds en dat zal voor de Vlaamse fans van het genre misschien een drempel zijn.
Eldfaerd heeft in de band een zanger, maar hun handelsmerk is toch de samenzang, en de koortjes. Die geeft de songs een zekere charme en authenticiteit.
Op deze EP staan vier songs en openingstrack “Själafrid” (gemoedsrust) kan ons het meest bekoren, met hints van Alvenrad en Heidevolk. Deze song heeft die typische samenzang en heel wat folkelementen. Titeltrack “Skymmingsland” (schemerland) opent furieus, alsof de band hier Amon Amarth naar de kroon wil steken, maar vervelt dan naar meer melodische folk.
“Djupa Skogars Hav” (zee van diepe bossen) is ook alweer op die samenzang opgebouwd en is sterk melodisch, met de gitaren die duidelijk ondergeschikt zijn. De agressieve gitaren en grunts krijgen hun revanche op “Huldran” (mythisch wezen uit de Scandinavische folklore). Deze song krijgt een ‘epische’ 6 minuten en dat is net gepast om het allemaal spannend te houden.
Eldfaerd intrigeert door zijn aanpak en eigen blend in een genre waarvan je zou verwachten dat alles al eens eerder is geprobeerd. Wij zijn benieuwd of dit live overeind blijft.
Fear Disease is de nieuwe bandnaam van de Belgische band Limbo. Op ‘Floodgates’, hun debuut als Fear Disease, mixen ze thrash met death en groove metal. Dat levert een interessante en agressieve brok metaltracks op.
Het album werd in Italië opgenomen en komt uit bij het Italiaanse WormHoleDeath Records. Floodgates opent bijna letterlijk met een poortsluis die opengaat : op de eerste drie tracks ligt het tempo heel hoog en worden alle elementen van thrash en death netjes gecombineerd, met een knipoog naar het vroegste werk van Slayer en Sepultura. De agressieve gitaren van de thrash, death-vocalen en drumritmes met een diepe groove. Op “No Man’s Land” wordt daar nog een blackmetalriff aan toegevoegd. Op “Victimized” komt er een stukje zweverige gothic noise bij. Ze hebben geen schrik om buiten de grenzen van genres te kleuren en doorgaans levert dat sterke composities op.
Op dit album heeft elk nummer een eigen gezicht en dat begint hier vaak al bij de sterke intro’s, zoals die van “Stalemate”. Op een paar tracks vragen ze wel veel van de luisteraar. “Ardent Apostate” opent met een slam-metal-stukje dat overgaat in een epic heavy metal-gitaarsolo en daarna gaat het nog naar thrash en death.
“Bokkenrijders” is muzikaal één van de beste of meest aanstekelijke track van het album. Wel is het jammer dat net op deze track met Nederlandstalige songtitel de lyrics het moeilijkst te volgen zijn. Nog meer vaderlandse geschiedenis met “End Of All” (over de gruwelen van de eerste Wereld Oorlog) en “White King of Black Death”, over het bewind van de vroegere Belgische koning Leopold II in Congo Vrijstaat.
Fear Disease klinkt op ‘Floodgates’ bij momenten fris en origineel, al wordt er gekookt met heel vertrouwde ingrediënten.
https://www.youtube.com/watch?v=1TrjxdVTPVA&t=1s
Vreigel is een Limburgse hardcoreband. Als wij het correct opgezocht hebben, betekent de bandnaam zoveel als ‘ruzie’. En ruzie zoeken ze, die van Vriegel. Op hun album ‘Maaskant’ halen ze uit naar Ian MacKaye (de grondlegger van de straight edge-ideologie), Johan Verminnen, Joost Zwegers van Novastar, new-wavers en fans van Neil Young. Je kan dat gestook natuurlijk ook zien als maatschappijkritiek. Dat kan ook.
Muzikaal is dit protopunk/hardcore. Dit past perfect in het rijtje van ‘short tracks, played fast’ van onder meer Jodie Faster en Röt Stewart. Tekstueel is dit de Limburgse versie van Asermoietuitkomt, Belgian Asociality, The Evil Pony’s, … De opnames klinken heel lowbudget/repetitiehok-achtig. De meeste tracks halen niet de grens van de minuut. Dat is dan al inclusief het aftikken van de drummer bij het begin van het nummer.
Mijn persoonlijke favorieten zijn de tracks die net iets langer duren: “Neil Young Fans”, “Ian MacKaye”, “Rolstool” en “Voele Newwaver”. Ook leuk is “Klimoat”, met de beste lyrics van het jaar: ‘Ich hoop echt det het hiel klimoat noa de kloete is. En det het water stijgt tot gans Antwerpe verzope is.’ Het is fun, het is één brok energie, het is vooral een opgestoken middelvinger, … Wat zou je nog meer willen?
https://vreigel.bandcamp.com/album/maaskant
Rosa Spruit is een Nederlandse zangeres die maar net over de grens met België opgroeide, maar dat hoor je niet aan haar accentloos grootstads-Nederlands.
Ze brengt in 2023 haar album ‘Tussen Stad en Platteland’ uit waarvoor ze onder meer op zoek ging naar mooie (Nederlandse) dialectnummers. Haar ‘Naar Stad’ is een vernederlandste versie van Jan Henk de Groot’s ‘Noar Stad’. Waar de Groot dankzij het arrangement en het ritme aansluit op de magie en emotie van Elbow en onze Augustijn, komt Rosa Spruit met haar knappe versie eerder in de buurt van Eva De Roovere, Little Kim, Hermitage of Kommil Foo.
Het verhaal over loslaten krijgt bovendien een andere invulling en standpunt als een vader dan wel een moeder het brengt. In beide standpunten is het een heel herkenbaar verhaal en beiden brengen het geloofwaardig. Deze single maakt mij benieuwd naar het album.
https://www.youtube.com/watch?v=9ZNQRdAunF0
Winston is de band rond guerrilladichter Simon Alice René. Met zijn electro-pop vertelt hij verhalen in ruige rock, dansbare electrobeats of zeemzoete popsongs, maar steeds met het hoekig guerrilla-kantje. De tweede single van Winston heet “Rambo” en is al een maandje oud. Het is een rocksong met een lyric en thema recht uit het hart van de jaren ’80. Winston sluit met deze single mooi aan op de reeks van knappe en interessante Nederlandstalige releases die we dit najaar reeds bespraken (Little Kim, ZeeSter, Oorpool, Misprint, Bliek, Maanyak, BEUK, …).
“Rambo” is een autobiografisch nummer waarin Simon zijn eigen jeugd bezingt. Het nummer vertelt over zijn eigen kinderlijke fantasie, beginnend ‘op de bodem van een zwembad ergens in de Franse zon’ tot over de voetbalcarrière die hij in het kielzog van Luc Nilis najagen wou. Maar er was ook een eikel, een vijand. In dit nummer neemt Winston een beetje wraak op die vijand. Het is de woordelijke/muzikale uppercut van de ‘Rambo’ (of ‘Rocky’) die hij toen had willen zijn.
De sfeerzetting in de lyrics is subliem en herkenbaar voor iedereen van ongeveer dezelfde leeftijd. En muzikaal klopt het plaatje met snedige rock die niet zou misstaan hebben op de soundtrack van één van de latere ‘Rambo’-films. Voor een dichter benoemt Winston de dingen echter wel heel hard zoals ze zijn. Van een dichter verwacht ik toch net iets meer beeldspraak of dubbele bodems, of een onderliggende boodschap. In dat opzicht was “Versailles”, de eerste single, dan toch iets beter.
Winston is een verrijking voor de Vlaamse/Nederlandstalige scene. Het potentieel is er zeker, maar je moet niet te snel willen gaan.
https://www.youtube.com/watch?v=Hel6ZcET2MU
De Gentse band Yokan deed het bijzonder goed in een hele reeks bandbattles, van de Rock Rally en Sound Track tot de Maanrockrally en de Student Rock Rally. De bandnaam ontleenden ze van een gesuikerd Japans dessert. Hun EP ‘Koi No Yokan’ heeft de liefde in al zijn facetten als thema en is bij momenten ook al wat aan de zoete kant.
De openingstrack is meteen de sterkste van deze EP. “Mess With Me” is een stevige, ietwat agressieve urban synth/gitaarrocker waarvan de songopbouw en de lyrics ook overeind zouden blijven in een blues- of hardrockjasje. Op de andere songs horen we eerder een band op het kruispunt van High Hi, Warhaus en Jamiroquai. “Toxic” heeft de meest uitgesproken sweet Jamiroquai-vibe. “Best Served Cold” drijft op hoekige synth-funk. “For Ya” heeft een zomerse, fruitige vibe, maar mist toch vooral wat diepgang in de lyrics. Het is van alle tijden: verliefdheid is moeilijker onder woorden te brengen dan liefdesverdriet, maar je kan toch proberen om de clichés te overstijgen.
“Don’t Mind To” is voor mij één van de interessantste songs, met doorwrochte lyrics en ritmes. Hier zitten de laagjes heel juist op elkaar. Ook op “Strangers Again” is het bluesy urban hartzeer bijna tastbaar.
Yokan heeft met ‘Koi No Yokan’ een uitdagende EP uit. Geen hapklare brok, wel gelaagde, broeierige urban poprock die zeker zijn weg zal vinden naar een breed publiek.
https://www.youtube.com/watch?v=sO4OL5Go4N0
Nederlands 
Français 
