Esther Lybeert en Maarten Flamand zijn de motor achter The Antler King. Ze waagden hun eerste stappen met de muzikale roadmovie ‘Send all your horses’. Het duo is erg goed op elkaar ingespeeld . Sing/songwriting van dromerige semi-akoestische parels en zware orkestraties . Een wisselwerking in intimiteit, sfeervolle arrangementen, harmonieën en meerstemmigheid.
De songs zijn subtiel uitgewerkt; het zijn fijne composities die durven aan te zwellen. De grootsheid van een koor schuilt hierachter . Met een knipoog naar het muzikaal concept An Pierlé en Hooverphonic. Zij beschikt over een heldere, indringende stem en hij vult muzikaal aan.
Het debuut is een boeiende luisterervaring van kwalitatief puike songs . De kunst van het songschrijven hebben ze , nu de respons …
http://www.theantlerking.com
Stevige muziek van eigen bodem, het is een combinatie die we met veel enthousiasme omarmen. Bijgevolg zijn we heel blij met The 1984, een band uit Brussel die met ‘Room 101’ een eerste full album op de wereld loslaat.
Dit vijftal onder aanvoering van zanger Nicholas Brynin trok speciaal naar Parijs om de plaat op te nemen en het resultaat is meer dan geslaagd. Gedurende 12 songs trekken de manen fel van leer en serveren ze ons een stevige, groovy mix van alternatieve rock, metal, grunge en stoner rock.
Doe de muziek van bands als Alice In Chains, Soundgarden, Faith No More, Queens Of The Stone Age, Channel Zero en het oude Metallica in een blender, schud er even mee en je hebt een geluid dat je perfect kunt vergelijken dat van The 1984. Misschien kun je stellen dat deze Belgen niet zo origineel zijn, maar daartegenover staat dat ze verdorie wel goed zijn in wat ze doen. “Julia”, “Too Late”, “The Wall” en “On The Lake” (zou zo op de laatste van Alice In Chains kunnen staan) zijn echt klassenummers die imponeren van begin tot eind. We vermelden nog het schitterende artwork wat ons een beetje deed denken aan ‘King For A Day, Fool For A Lifetime’, het voorlaatste album van Faith No More.
Voor meer info rond de band, surf snel naar http://www.myspace.com/wearethe1984
‘Alles is al wel eens gedaan’. Het is een graag gebruikt cliché uit de muziekwereld. En helaas moeten we vaak ook toegeven aan dat cliché. Hoe hard we ook zwoegen, het is worstelen voor ons muzikanten, om nog met iets nieuws naar voor te komen.
Af en toe gebeurt het echter dat je verrast wordt door een sound. Zo overkwam het ook deze jongen toen hij een zekere zondag het festivalterein van Feest in het Park betrad. Een mix van strijkers en hip-hop beats kwamen mijn richting uit zweven. Undefined was volop bezig met hun soundcheck, en niet geheel toevallig mag ik hier en nu hun debuut-album ‘Crimes Against Logic’ reviewen.
Undefined is niet zomaar een groep Leuvense jongeren. Het is een groep Leuvense jongeren met een verhaal. Al een tijdje aan de weg timmerend, verloren ze twee jaar terug hun zanger, Cedric. Heel even stond de band op een helling, maar gezien opgeven of er blijven voor gaan de enige opties waren... Vandaag zijn we twee jaar verder en intussen is hun eerste plaat uit …
‘Crimes Against Logic’ begint met het eerder besproken strijkersorkestje ondersteund door beats. Het duurt echter niet lang, of de strijkers worden al ingewisseld voor Oosterse Sitar-klanken, en eigenlijk is dat best wel kenmerkend voor dit album. In plaats van voor één genre te kiezen, exploreert Undefined in elk nummer wel enkele verschillende genres. Dat heeft zo zijn voordelen. Hip-Hop zonder té veel Hip-Hop, jazz zonder té veel jazz, rap zonder té veel rap, het zijn allemaal accurate omschrijvingen voor dit album.
Eens aan de tweede track gekomen verschijnt het (don’t be ashamed, ik had het ook...) ‘hé, ik ken dit’-gevoel. “Go Ahead” kreeg behoorlijk veel airplay bij een niet nader genoemd radiostation en daardoor ligt het heel makkelijk in het oor, of ligt dat niet enkel daaraan? Het nummer gaat over ‘meiden, maar ook niet alle meiden hé’ als we zanger Ja Blacks mogen geloven.
En zo heeft iedere track op het album zijn eigenheid. “She’s in control” bijvoorbeeld heeft een heel ‘chillende’ club-jazz feel, deels door de piano akkoorden, deels door het funk-gitaartje, “Live it Up” heeft een ongeloflijke lounge sfeer, bij “Give me Strength” tonen ze dan weer dat ze ook weten hoe reggae werkt en met tracks zoals “Connect the Dots” en “Step into My Circle” gaan ze de onvervalste Hip-Hop toer op. Heel wat genres voor één album dus. Maar op geen enkel moment dreigt het een hoop nummers te worden. Op de één of de andere manier doen al die genres het behoorlijk goed samen.
Maar op een plaat staat er meer dan muziek. Undefined kiest heel erg bewust voor positieve teksten, vaak gevoelig en emotioneel, maar steeds naar de toekomst kijkend (behalve misschien dan bij “Go Ahead”, dat gaat over ‘Bitches’ die altijd hun zin krijgen). Thema’s zoals het verwerken van verlies staan gezien het incident met zanger Cedric op het voorplan, maar ook positieve vibes komen aan bod. Zo gaat “Filterized” over hoe je, als alles tegenzit, toch nog positieve energie uit je leven kan halen. Ook “Give me Strength” is een absoluut feel-good nummer.
Het oudste nummer is meteen een eerbetoon. Het is het enige nummer waarin Rhygin (Cedric Luyten) te horen is. De originele opname is er dus al eventjes en de versie die op dit album staat is reeds de derde. Het is het nummer waarmee Undefined in 2008 ‘TMF Road2Fame’ won. Een mix van Engelse en Nederlandse raps worden naar je hoofd geslingerd samen met wat vette beats en sampletjes.
Het maken van deze plaat heeft voor Undefined enorm veel voeten in de aarde gehad, maar net dàt heeft er voor gezorgd dat er over alles héél goed is nagedacht en dat hoor je! Welk genre ze in een nummer ook hanteren, elk geluidje zit op zijn plaats, elk klankje klopt en elk gebruikt effectje doet de muziek eer aan.
Wil je nog één extra reden? Op elke CD staat een unieke code. Gebruik deze op www.undefinedsite.be en je krijgt toegang tot een resem nummers die het album niet haalden. Het album op zich is al een absolute aanrader. De CD is te verkrijgen via de website én bij de platenwinkel. Allen daarheen!
Deze Antwerpenaren houden het niet te proper op hun debuutplaat en gaan voor een soort vuile en gruizige rock die het midden houdt tussen Kyuss, Melvins, The Jesus Lizard en Black Sabbath. Grunge meets metal meets stoner.
Een modderige song als “Heavy rain” had op de vroege platen van Soundgarden kunnen staan, hoewel de zang nogal wat afwijkt van de hoge uithalen van Chris Cornell, en verder halen we er uit als uitschieter “Dead wings”, een loden sleper met smerige gitaren.
De rest van al dat ander zwaar materiaal is best wel OK, maar toch is het vergeefs zoeken naar een song die echt blijft hangen.
De band is er met name in geslaagd om op ‘Klang’ een uiterst potige en vette sound neer te zetten maar er mag wat meer vlees aan de songs hangen van ons.
Het album balanceert de ganse tijd op de grens van grunge en metal (sommigen durven het woord blues laten vallen, doch die is volgens ons ver te zoeken).
Klang is zo een plaat waar de heavyness het haalt van het tempo, niet zo extreem als bijvoorbeeld bij Electric Wizard, maar toch.
Maar goed, er zit iets in, en ’t zijn niet alleen decibels.
Too Much & The White Nots is een uitgebreid ensemble die de meest uiteenlopende muziekinstrumenten hanteren van ukelele, slide gitaar, toetsen, cello, flutes, viool, mondharmonica …
De band van drie Fransen, drie Belgen en een Italiaan passen perfect in het plaatje van de nieuwe rage feelgood indiefolk , met een melancholisch randje . Op die manier halen we ten dele Noah & The Whale en The Decemberists voor de ogen , maar hun sound gaat breder richting zigeuner & en worldpop. Ook de fijne bezwerende, frisse samenzang (zelfs beetje Damien Rice bij momenten) zorgt voor een kleurrijk geheel. De songs ondergaan diverse tempowisselingen, zijn sfeervol en zwierig . Op die manier heeft dit debuterend hecht bandje een overtuigende, leuke cd uit .
Info op http://www.myspace.com/toomuchthewhitenots en http://atelier210.be/programme_information-A210-75.html
Release op 13 oktober in Atelier 210 …
‘Dougna’ is de tweede cd van de Guinese deerne Sayon Bamba, die een paar jaar terug debuteerde met ‘Mod’Vakance’. De sprankelende afropop wordt breder aangepakt met raps, reggae, world en kent muzikale experimentjes met elektronica, gedragen door haar bezwerende, warme en overtuigende stem. Ook tekstueel schuilt hier een boodschap en aanklacht tegen onrecht van verwaarloosde kinderen, vrouwenbesnijdenis, … . Ze vindt aansluiting bij de groten Tiken Jah Fakoly en Toumani Diabaté .
We horen een uiterst gevarieerde cd waarbij ze van zich afbijt. Opener “Mogho magni” brengt ons in de gepaste sfeer; ze gaat innemender en sfeervoller te werk op “l’Amour c’est show”, “Betty” en op de titelsong; kleurrijk is “Bévazou pobè” en “Aborongo” klinkt stevig. Sayon Bamba heeft op die manier een verdienstelijke cd uit.
Scattering Walrus – ‘Age, Sex, Location’ … Een in het oog springende groepsnaam en cd … je moet er maar opkomen, sie . Uit Sint-Niklaas zijn ze afkomstig en de band draait rond Ben Maes en Maarten Buytaert. Ze brengen vrolijke, broeierige en easy listening gitaarpop, met leuke, ontspannende gitaarriedels en soms aangevuld met trompet en strijkersarrangementen. Ze hebben een gevarieerde, boeiende cd uit van elf songs. De eerste twee songs “The German guy” en “Bailingrobe” zetten de toon van de cd en ademen een relaxt positivisme uit.
Tof bandje, die eens aan de deur mogen kloppen van Local Natives en ons eigen Broken Glass Heroes duo Pascal Deweze en Tim Vanhamel.
Info http://wwwmyspace.com/scatteringwalrus
Vijf afwisselende songs sieren de EP van JFJ, het alterego van Jonas Frederik Jos Wellens. Het popconcours Limbomania schreef hij al op z’n naam en terecht , want we horen eigentijdse broeierige rock’n’roll, die ruikt naar de motorolie in garages en die de blues niet schuwt, door de rauwe aanpak, “Cult manifesto”; of ze klinken intens broeierig, “Suckerpunch coffee” en “Love the system”. Het gevoelige “Tiger” intrigeert door de sfeervolle melodie en de sobere ingenomen aanpak. Een bewijs te meer van de veelzijdigheid binnen de stijl.
JFJ houdt het op groepen als Blitzentrapper, Grandaddy, Ween, Wilco en Eels. De ‘Smell of a male’ druipt er alleszins van af . Dit EP-tje smaakt dus duidelijk naar meer …
Info op http://www.jfjtheband.be
Atlantis is een Nederlandse band die eerst het licht zag als een soloproject van Gilson Heitinga . Hij liet zich beïnvloeden door filmmuziek, noise , doom, jaren ’70 psychedelica, ambient en elektronica. Met een band rond zich wou hij de eigen creaties meer kracht en een live gevoel geven. Na het debuutalbum ‘Carpe omnium’ en een EP ‘San diablo’ is hij toe aan ‘Mistress of ghosts’ , die perfect past in het plaatje van de huidige doom/postwave rock … Het album telt 9 nummers en is te omschrijven als een concept van soundscapes met een donkere dreiging en traag slepende, logge, grauwe ritmes; en we horen lichtpuntjes met een aanzwellende, heftige opbouw en een explosie tussenin.
Altijd wel tof te horen dat het hier in deze instrumentale sound gaat over ‘Positieve Melodramatiek’. Voer voor postrockliefhebbers van Explosions in the sky, Oceansize en een rustige 65daysofstatic.
Info op http://www.atlantis.bandcamp.com
Het Gentse trio Zato heeft iets van de Amerikaanse Residents … ze houden van avantgarde, experiment, avontuur en absurditeit. Definieerbaar binnen de (rauwe) nineties noiserock, maar ongrijpbaar door de diverse tempowisselingen, onverwachtse wendingen … Balanceren tussen melodie en gestoorde toegankelijkheid.
Zato is creatief bezig in die instrumentale sound, en geeft ze elan met creaties en afbeeldingen. Zato is dichtbij , is zoekende én is even veraf … Luguber, apocalyptisch, verwarrend, dreigend, onheilspellend …én toch … bevreemdend reikend.
Tja, wie hield in de nineties van Big Black/Shellac, Unsane, Butthole Surfers, NoMeansNo, Gore, Lul, Kong, Jesus Lizard, Barkmarket en Cop Shoot Cop zal hier duidelijk aan zijn trekken komen!
Info http://www.myspace.com/zzaattoo
Iedereen kent ongetwijfeld Kamagurka oftewel Luc Zeebroek, de Oostendse cartoonist, televisiemaker en allround kunstenaar. Deze fervente KV Oostende-supporter was jaren samen met ene Wei Wun Yu (die uit Hong Kong afkomstig was) en samen hadden ze twee kinderen: Saray Yu Zeebroek en Boris Zeebroek. Dat de kinderen de creatieve microbe van vader overgeërfd hebben en daarbij niet gespeend zijn van enig talent, werd in 2008 al duidelijk. Met hun band The Hong Kong Dong haalden ze toen de finale van Humo’ Rock Rally.
In afwachting van een eerste volwaardige cd brengt deze band nu een eerste ep uit. Opmerkelijk is dat ze zowel opnames, productie en artwork voor eigen rekening namen. Saray Yu en Boris worden op deze ‘Lesbians Are a Boy’s Best Friend’ muzikaal ondersteund door Geoffrey Burton, jarenang gitarist bij ondermeers als Arno en Absynthe Minded. Op het plaatje vinden we vier nummers die een meer dan fraai visitekaartje vormen en duidelijk de potentie van de band aantonen.
We horen stuk voor stuk fraaie popsongs die voortdurend van sfeer veranderen en balanceren tussen pop, rock en dance. Het geheel klinkt zeer catchy en op de meeste nummers zijn de Oosterse invloeden duidelijk waar te nemen.
‘Lesbians Are a Boy’s Band’ is zo een zeer eigenzinnig, origineel maar vooral enorm sterk debuut geworden van deze talentvolle band. Het is spannend uitkijken naar het eerste full album...
Liefhebbers van stevige Belgische gitaarrock worden de laatste tijd meer dan verwend. Het voorbije jaar konden we immers genieten van sterke releases van bands als Triggerfinger, Steak Number Eight, Channel Zero, Drums Are For Parades en het voorlopig minder bekende Muffler Men.
Een nieuwe naam die we binnenkort misschien ook aan dit rijtje mogen toevoegen is Tailors Of Panama. Let wel, het gaat hier niet om een stel jonge honden die vol enthousiasme een eerste plaat op de markt gooien. Integendeel, want dit Brussels kwartet bestaat uit zanger en tekstschrijver Lenny MonkeyBrain die ondersteund wordt door drie ervaren ratten. Thierry Plas, François Garny en Jean-Pierre Onraedt draaien al ettelijke jaren mee en verdienden hun sporen bij uiteenlopende bands als Arno, Vaya Con Dios en BJ Scott.
Deze debuutplaat is niet meteen een hapklare brok, de veertien songs zijn namelijk vrij complex maar zeer doordacht opgebouwd en hebben diverse luisterbeurten nodig om zich onder je hersenpan te nestelen. Het is niet zo eenvoudig om deze band in een vakje te stoppen, de sound van de Tailors varieert tussen (klassieke) hardrock, grunge en alternatieve rock. Het is ook moeilijk om deze formatie met één bepaalde band te vergelijken : The Scabs, Live, Bush en Pearl Jam (en dan hebben we het voornamelijk over de vocalen van zanger Lenny), Drums Are For Parades (luister naar die overstuurde gitaren in “Satellites”), Life Of Agony (“State” had niet misstaan op hun ‘Soul Searching Sun’) , Living Colour (dit geldt voor de originele Beatles-cover “Hey Bulldog’) .... van al deze grootheden vinden we wel wat raakpunten in de muziek van Tailors Of Panama.
Liefhebbers van genoemde bands en rockfans in het algemeen moeten deze Brusselaars dus zeker eens van dichterbij bekijken, want ‘Contraband’ is absoluut een bovengemiddelde debuutplaat!
www.tailorsofpanama.com
Het sprookje van deze nieuwe Brusselse groep begon op het Brussels Jazz Marathon in 2009 en vanaf de eerste ontmoeting werd het overduidelijk dat de Hongaarse zangeres Irène Csordas de vrouw was die deze band de nodig kleur zou bezorgen. Het is meteen een vrouw die van vele markten thuis is en dat merk je ook meteen als je deze mini-cd in je speler schuift want dit plaatje is er ééntje dat vele stijlen huisvest.
Na te hebben opgetreden op talrijke podia (groot en klein) werd het tijd om het fameuze ei te broeden en het is er meteen eentje geworden die we met liefde omarmen. Niet in het minst door opener "Back from Calcutta...with Mister Jacky" dat onmisbaar zijn basklanken gevonden heeft in die van grootmeester Jah Wobble.
Blues krijg je met "Heels", "Riding the drag" flirt met rockabilly en het mooiste nummer is zonder twijfel "Happens all the time" dat ons herinnert aan de hoogdagen van Jefferson Airplane (bij manier van spreken dan want zo oud zijn we nu ook weer niet!).
Enige misser is afsluiter "The crazy dwarf" maar daarover gaan we niet mekkeren want na het beluisteren van deze cd zijn we overtuigd dat dit niet alleen een "must hear" is, maar bovendien ook een "must see"!
Info http://www.thenarcoticdaffodils.be
De Westvlaamse Kentucky Dare Devils hebben hun rock’n’roll graag rauw en ongeschoren.
Op hun EP ‘Yes but no’ tappen ze uit een vaatje van harde en ongecompliceerde rock en hier en daar wat stonerrock. De prijs der originaliteit zullen ze er niet mee winnen, maar het geheel klinkt wel fris en spontaan. Qua straight edge rock doen ze ons wel eens denken aan die heerlijke Sore Losers (die wel nog een klasse hoger spelen), vooral de titelsong heeft diezelfde drive meegekregen. Ook “Hard to please” rolt lekker door en heeft een lichte Queens of the Stone Age toets, net als afsluiter “Shrew to tame”.
Best wel een aardig rockplaatje, dus. Gedreven, potig en rechtdoor. Nu nog wat meer aan een eigen smoel werken en het boeltje nog iets vettiger doen klinken en ze komen er wel.
Info http://www.kentuckydaredevils.com
Nederlands 
Français 
