Meer dan vijf jaar al timmeren de vijf heren van The Octopussy’s aan de melodieuze punkrockweg! Beïnvloed door Zweedse en Amerikaanse bands als Lagwagon, No Use For A Name en Ten Foot Pole besloten deze mannen uit Zemst om in 2005 een eigen skatepunkbandje op te richten...Na een eerste, demo, heel wat optredens (met bands als A Wilhelm Scream, I Against I, Mute...) in binnen- en buitenland, een nieuwe zanger en een split-cd met de collega’s van State Of Mine is er eindelijk het eerste volwaardige album.
Het warm water opnieuw uitvinden in het skatepunkgenre is jammer genoeg niet meer mogelijk en echt opvallen tussen de enorme verscheidenheid van nieuwe en oude bands binnen het subgenre is ook niet zo evident maar toch hebben The Octopussy’s een plaatje gemaakt waar ze best trots op mogen zijn!
‘Face The World’ telt 11 frisse, snedige en vooral opgewekte tracks die perfect passen binnen de tijd van het jaar. Opvallen doen vooral opener “Tonight” en de potentiële singles “Distant Memories” en “Summer’s Gone”, het zijn stuk voor stuk catchy poppunksongs in de traditie van bands als Blink 182, Sum41 en No Use For A Name. Ook afsluiter “This Moment” is een absoluut klasnummer, een prachtige punkballad die menig tienerhart zal beroeren en die de plaat op een fraaie manier afsluit.
The Octopussy’s zijn met deze plaat flink op weg om een van de vaandeldragers te worden binnen het Vlaamse punkrockscène!
In een ver verleden stond Peter Houben bekend als bezieler van Mitsoobishy Jackson. Ondertussen experimenteerde ex-collega Pawlowski rustig verder en kwam Peter in zijn eigen project, Benny Zen and The Syphilis Madmen terecht.
De naam klinkt even hilarisch als de muziek want onder de noemer dat alles moet kunnen, presenteert Houben en zijn bende (en dit in produktie van muzikale duizendpoot Pascal Deweze) een plaat die ons doet glimlachen.
Nooit is het moeilijk, dit zijn gewoon veertien levensliedjes die de gekte van Weezer en het songtalent van The Beatles (een heel klein beetje toch) in zich hebben. Een nummer als "An aeroplane might knock you out" getuigt van een dosis gezonde humor en jawel, een nummer als "Isabel" is geschapen om mee te fluiten.
Klasse popplaat uit de Kinky star-stal.
Een drietal maanden geleden schreven we op deze website een lovende recensie van ‘Archipelagos’, een fijne verzamelaar met daarop alle bands van het Luikse Honest House-label.
Taifun, een van die groepen komt nu met een eerste full album ‘Trondheim’. Deze band is genoemd naar een song van Motorpsycho, een formatie die afkomstig is van ... Trondheim. Opvallend is dat Taifun er duidelijk in slaagt een eigen smoel te etaleren, de muziek houdt ergens het midden tussen indierock, postrock en emocore. Slechts negen songs (waarvan sommige lang uitgesponnen zijn) die heel afwisselend zijn (soms snel, nerveus en hevig; op andere momenten heel rustig en ingetogen) en zeker weten te overtuigen. Taifun refereert hierbij aan verschillende bands zoals (uiteraard) Motorpsycho, Modest Mouse, Sonic Youth, Reiziger en Hitch en de vocalen doen ons bij momenten aan de jonge Tom Barman. ‘Trondheim’ is zo een meer dan behoorlijke debuutplaat geworden die de status van Taifun duidelijk in de verf zet.
Moest regisseur Quentin Tarantino zich binnenkort aan een nieuwe spaghettiwestern wagen, dan hoeft hij alvast niet ver te zoeken naar de passende soundtrack. De Luikenaren van Pirato Ketchup trakteren ons op ‘S/T’, namelijk op een zeer toepasselijke pot surf- en collegerock. Zes lekkere songs (+ een hidden track, tien minuutjes na het laatste nummer) doen je ongetwijfeld verlangen naar heerlijke stranden, bikini’s, surfplanken, barbecues en lekkere cocktails...
Dit combo bestaat uit vijf gitaristen en haalde duidelijk de mosterd bij de originele surfmuziek en bij soundracks uit de jaren zestig en zeventig. Hoewel originalitiet dus niet hun grootste troef is, hebben wij een goed gevoel bij deze instrumentale en snelle rock-n-roll. Minpuntje is wel de geluidskwaliteit, ‘S/.T’ klinkt iets teveel als een demootje dat in de garage werd opgenomen.
Laat dit de pret niet bederven en beschouw ‘S/T’ als de perfecte soundtrack bij een hete zomer...
Wie voor de job van recensent kiest, ontdekt vaak veel moois maar jammer genoeg komen er soms ook releases op je afwaaien waarvan je hoopt dat je ze nooit zou gehoord hebben en jammer genoeg behoort Elliot tot deze laatste categorie.
Niet dat er kosten of moeite gespaard zijn voor dit debuut want deze cd werd zowaar in Belgrado opgenomen. En toch, ook al is Elliot niet gauw tevreden met zichzelf kun je moeilijk beweren dat hij een muzikaal genie is want je hoort zijn muzikale voorbeelden zo doorheen zijn nummers.
‘The thrill of...’ mag dan wel aangekondigd worden als een zomerse electropopalbum toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het vooral een amateuristische plaat geworden is.
Deze muzikant uit het Nederlandse Almere blijkt vooral geinspireerd te zijn door Michael Jackson en andere legendes uit de 70's en het is misschien daar waar het schoentje knelt.
Deze cd klinkt teveel als een hommagecd aan een geluid dat anno 2011 hopeloos gedateerd klinkt en als je daar nog eens een zwakke zang, kleuter-Engels en wankele composities aan toe voegt kunnen we niet meer dan besluiten dat dit een cd geworden is die op alle fronten gebuisd is. Absoluut te mijden dus.
Gelet op de actualiteit lijkt het misschien op gebrek aan goede smaak om je groep Tripoli te gaan noemen, maar deze Vlamingen zijn wel al bezig sinds 2003 toen alles daar nog vredig (nou ja) verliep. Net zoals in Libië is er op die paar jaar tijd het één en ander binnenin de groep gebeurd, zo verliet de eerste zangeres Femke De Beleyr de groep om te worden vervangen door Melissa Hanssen.
Te oordelen naar deze nieuwe EP, zou dat wel eens een ideale keuze kunnen geweest zijn, want ook al weten de jongens hoe ze een stevig indierocknummer in elkaar moeten knutselen, blijkt Melissa's stem toch het uithangsbord van deze Tripoli te zijn.
Op deze EP krijg je vijf nummers voorgeschoteld waarin het duidelijk wordt dat dit het soort mensen zijn die dwepen met de jaren '90 indiegeluiden en waarbij we groepen als Veruca Salt, Juliana Hatfield, Salad en zelfs Eden in het vizier hebben.
En met zo'n schoon gezelschap zul je ons niet gauw horen klagen. Een indiegroep die je beter uitcheckt als die bij je in de buurt komen.
Heel veel kans dat u als modale rockliefhebber nog niet hebt gehoord van Muffler Men… De kans is echter evengroot dat daar de volgende maanden verandering in komt... Dit trio uit Gent heeft namelijk een zeer lekkere debuutplaat uit met een handvol songs die mits de nodige ondersteuning zeker opgepikt zullen worden door onze nationale jongerenzender. Muffler Men speelt een stevig portie alternatieve rock met de nodige grunge- en stonerrockinvloeden en een heel klein streepje metal. In hun bio verwijzen ze zelf naar bands als Queens Of The Stone Age en Foo Fighters en die bewering is zeker niet onterecht. Bij momenten hoorden wij ook invloeden van Triggerfinger, Alice In Chains en Silverchair en de fijne stem van zanger Steve De Vlieger deed ons bij momenten denken aan ene Mike Patton van Faith No More.
‘Trigger And Fly’ telt 10 tracks (inclusief bonusnummer) en verschillende daarvan hebben de nodige hitpotentie. Dit geldt vooral voor de eerste drie nummers: “Daily Taste Of Summer”, “Animal” en eerste single “Killer On The Loose”. Het zijn stuk voor stuk catchy songs die smeken om luid gespeeld én meegezongen te worden! Ook het dreigende “Trigger And Fly” is een absoluut topnummer en blijft na één luisterbeurt gegarandeerd in je hoofd zitten.
Het album klinkt bovendien enorm vet en dat heeft ongetwijfeld te maken met Tony De Block (Hooverphonic) en Werner Pensaert (U2, Rammstein) die de mix voor hun rekening namen én met ‘Big Bass’ Brian Garner (QOSA, Them Crooked Vultures, Foo Fighters...) die de mastering verzorgde in de Bernie Grundman Mastering studio te Hollywood.
‘Trigger And Fly’ is kortom een zeer sterke eerste plaat van een veelbelovende Vlaamse band.
Als mijn ouder wordend olifantengeheugen me niet in de steek laat stond Telefunken vroeger voor één of ander merk van hi-fi apparatuur, maar sinds kort (nou ja, we schrijven 2005) staat dit ook voor een groep die vooral uit Bruggelingen bestaat.
Na de jaren van zwoegen en zweten, en waarschijnlijk ook sparen, is de ‘Telefusik EP’ een feit geworden. Op deze EP vind je vijf nummers terug en het doet je meteen verlangen om deze groep op een podium te zien en dat is niet in het minst door de vitaliteit die deze groep in hun songs uitstraalt.
Jammer genoeg voor hun, opteerden ze om het minste nummer vooraan te plaatsen want “Proceed in doing nothing” flirt naar onze zin net iets teveel met Lady Linn maar de andere nummers getuigen van lekker in de bek liggende indiepopnummertjes die in het verlengde liggen van Garbage en (herinnert u ze zich nog?) Eden. Meer dan geslaagde EP!
Info http://www.telefunkenmusic.be
Waaw een uitdrukking op z’n plaats als je het debuut beluistert van Birds that change colour, het project van sing/songwriter Koen Kohlbacher. De groepsnaam is wondermooi. Betreffende het debuut werkte hij samen met Zita Swoon bassist Christophe Albertijn en drummer Dave Schroyen (Creature with atom brain, Evil Superstars). Hij leidt de songs op (akoestische) gitaar, ondersteunt ze met z’n zalvende stem en laat een heuse begeleiding toe van de anderen. Ook de keys, talrijke strings, gastmuzikanten en Nathalie Delcroix van Laïs steken een handje toe bij de ‘sprookjesachtige’ droompop en soms weerbarstige, meeslepende onversneden rock’n’roll. Kohlbacher laat zich wel inspireren door americana, retrorock en psychedelica. Op die manier glijden we van het innemende, ingetogen en sober gehouden “Stones”, “Spiders & castaways” en “Woods” naar de sfeervolle “Tales from the moon”, “Playground” tot het lang uitgesponnen “Never ending first of May”, die intrigeert door de broeierige spanning en soundscapes. En tot slot eindigt hij met de neofolkystijl van “Oh what a day”.
Oh what a day, als je het pareltje van dit debuut beluistert, want Birds that change colour is een ‘great musical experience’ …
Info http://www.myspace.com/birdsthatchangecolour
Vier songs vinden we terug op de EP van het beloftevolle kwintet, dat deels uit leden bestaat van het te vroeg heen gegane rauw surfrockende No Mo Trevno. Ze worden verder aangevuld met de bassist van de Bulls On Parade (Thomas Cleppe) en zangeres Nathalie Van Laecke. Een explosief kwintet is het, hun ‘coole’ noiserock is rauw, hees en teder. De eerste twee songs “Shotgun” en “Once bitten, twice shot” zijn scherp, hitsig, snedig en snerpend. “Shadows” en “Isolation” hebben een meer strakke, broeierige aanpak.
De groep baant zich een weg tussen Bellrays, Shellac, Sleater-Kinney en refereert aan de begindagen van Patti Smith, Throwing Muses, Belly, Breeders, PJ Harvey, Noisettes en QOSA. No Mo Trevno ging een beloftevolle toekomst tegemoet, die spijtig genoeg gesmoord werd . Dit is ‘a second chance’, want Bowie Peru heeft voldoende troeven en kwaliteit in huis om door te breken.
Info op http://www.bowieperu.com
Uit Houthulst is hij afkomstig, Dandy Davy aka Davy Vercaigne, die overtuigt met een heel sterk debuut. Het is een gevarieerde plaat geworden van vaardige, sfeervolle gitaarpop en ingehouden lofipop, aanstekelijk, vrolijk, ingetogen en melancholisch.
Dandy Davy balanceert ergens tussen Stephern Malkmus en Admiral ‘Tom Van Laere’ Freebee. Hij wordt in een pak songs door een heuse begeleiding bijgestaan, waaronder Erik Van Biesen van Gorki, die instond voor de productie. Ook Bram ‘Moony’ Vermeersch hielp mee. En zo kunnen we nog een hoop gastmuzikanten aanhalen. Naast het gitaarspel spelen de toetsen een prominente rol.
Al meteen worden we gegrepen door “Jimmy”, die de kwaliteit van Dandy Davy met band onderstreept. Ook “Do it right again”, “Pep talk/small talk” en “You’re my kinda girl” moeten niet onderdoen. De sing/songwriter komt naar boven in de sobere “Virtual kiss”, “Manic man” en de besluitende reeks nummers vanaf “Ok song”.
Hij behoudt de aandacht in de sfeervolle aanpak van o.m. “Something has died inside” en “Smoking in the sun”. Het toont maar aan dat we hier te maken met een ‘sterke’ songwriter die ‘sterke’ songs schrijft, die treffen en raken. Tijdloze klasse!
Info http://www.myspace.com/dandydavy
Dat de vier heren van The Minority Print gedreven en ambitieus zijn, is wel het minste wat je kan zeggen. De band uit Sint-Niklaas werd pas een dik jaar geleden boven de doopvont gehouden door zanger en bassist Bart Smet. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat The Minority Print een eenmansproject zou zijn maar al na enkele weken begon Smet een zoektoch naar een aantal andere muzikanten. Hij vond die in drummer Santi De Flo en gitaristen Nicholas Gouwloos en David Robbrecht. Ze schreven snel een handvol nummers die ze aanvulden met enkele covers en begonnen op verschillende podia op te treden. Zo waren ze vorig jaar al te zien op het fijne Marktrockfestival in Leuven. Onlangs wonnen ze de eerste ronde van de Red Bull Bedroom Jam, een wedstrijd voor jong rocktalent.
Als beloning mag The Minority Print samen met twee andere winnende groepen dit jaar op het metalfestival Graspop spelen. De uiteindelijke winnaar zal aangeduid worden door StuBru-medewerker Stijn Vandevoorde en die band mag vervolgens een eigen album opnemen in de Red Bull muziekstudio in Londen.
In afwachting van een eventuele eerste plaat brengt het viertal uit Sint-Niklaas alvast een eerste EP uit in eigen beheer. ‘Beyond All Doubt’ bestaat uit vijf songs waarbij een mix geserveerd wordt van (stoner)rock, grunge en een flinke dosis hardrock.
We horen invloeden van fijne bands als Foo Fighters, Pearl Jam en Danko Jones. Het plaatje werd gemixt en geproduced door Jan Eeckman en die zorgde dat het geluid er zeker mee door kan.
De verschillende songs zijn voor een beginnende groep zeker te pruimen, het waren vooral openingsnummer “Apprehensive Girl” en “Wanderer” die ons positief verrasten.
The Minority Print heeft dus duidelijk iets in zijn mars en het zou ons niet verwonderen indien we in de toekomst nog fijne dingen van dit viertal horen.
Een voorlopig nog relatief onbekende naam aan het Belgische rockfirmament is The Future Dead, een sympathiek vijftal uit Gent. Met de release van hun debuutalbum ‘Ways Of New Amusement’ zou daar wat ons betreft wel eens verandering in kunnen komen en hoort u binnenkort ongetwijfeld een aantal van de songs van deze mannen op de StuBru zender.
De heren van The Future Dead brengen absoluut niks nieuws onder de zon en het lijkt ons ook niet dat ze die prententie hebben. Op ‘Ways Of New Amusement’ horen we frisse poprock met een hoekig randje zoals dat in de nineties ook door bands als Pavement, The Posies en Weezer werd gebracht.
Opvallend is de nasale, ietwat eentonige stem van zanger Pieter. Aan de ene kant had er best wat meer intonatie gemogen, aan de andere kant moet je constateren dat z’n typische stemgeluid verduiveld goed bij de sound van de band past.
Een aantal van de nummers bevatten absoluut hitpotentie, dat geldt wat ons betreft vooral voor “Dancing On The Inside”, “Kiss From The Hips” en het zeer melodieuze “Mario Scenario”. Hou met andere woorden de naam van deze groep in de gaten!
We geven nog mee dat het duo Pascal Deweze en Jeroen Swinnen instonden voor de productie en Jamie Watson (bekend van oa Mogwai, The Vaselines en Mark E. Smith) voor de mix!
Toen dit debuutplaatje van het viertal van El National Quarterback bij ons belandde, waren we vol hooggespannen verwachtingen. De jonge Luikse honden zijn al sinds 2005 samen en brachten in 2008 een eerste EP in 2008 uit. De band is heel ambitieus, dat blijkt alleen al uit de zorgvuldig uitgekozen naam: ze combineerden de namen van twee van hun favoriete bands ( All-Time Quarterback en The National), vertaalden dit in het Spaans en voegden er ‘The’ aan toe. Bedoeling was om muziek te componeren in het verlende van Amerikaanse college-groepen als Death Cab for Cutie en Weezer.
Nu is er het officiële debuut ‘Monarchs’ waarvoor het viertal rond zanger Christophe De Froidmont (wiens broer David frontman is van het fantastische Malibu Stacy) zelfs even naar de VS trok want het mixen gebeurde door John Vanderslice in de Tiny Telephone Studio in San Francisco.
We horen zes nummers vol elektrische gitaarpop waarbij El National Quaterback hun best doet om zowel melodieus als afwisselend te klinken. Toch worden we er niet echt warm.
De invloeden van bands als DCFC, The Shins of Pinback liggen er te dik op en het ontbreekt El National Quarterback duidelijk aan een eigen smoel.
Ook de zes nummers op zich weten ons niet te boeien. We hebben steevast de indruk dat we dit al eens gehoord hebben bij diverse andere bands maar dan wel veel beter....
‘Monarchs’ is wat ons betreft dus een tegenvaller, hopelijk blijft deze groep aan de weg timmeren en weten ze bij volgend werk wel aangenaam te verrassen.
Nederlands 
Français 
