Het debuutalbum van het Gentse Kapitan Korsakow is niet echt geschikt -en we drukken ons nog zeer voorzichtig uit- om op een zondagmorgen zachtjes te ontwaken. Uw ochtendlijke boterkoek zou wel eens in uw keel kunnen blijven steken, want dit is een hardnekkige brok noise waarbij een gezonde mens meermaals naar adem moet happen.
Voor zij die iets van Mc Lusky in hun platenkast staan hebben, dit is misschien iets voor u. Voor alle anderen, eerst uw oren oefenen ! Dit is hoegenaamd geen toegankelijke pop, op de radio zal je dit niet horen.
De gitaren piepen, kraken, scheuren en knarsen dat het een lust is.
Enkele rake neurotische kopstoten als “Sinksleeping” (stonerrock in een bad salpeterzuur), “Wild smile” (Nirvana op zijn vuilst), “Cozy bleeders” (Black Sabbath en Killing Joke samen in de kelders van Cockerill-sambre) razen door uw brein, hard, schreeuwerig, gemeen en tamelijk verschroeiend. Onze favoriet is “The looder”, de meest gruizige stoner die we in jaren gehoord hebben.
Afsluitstuk “Sheep dip” -we spreken van stuk omdat je dit bezwaarlijk een song kan noemen- is een klomp herrie van 48 minuten (u leest het goed, 48 !) vol met gestoorde noise en totaal ontspoorde gitaren. Als u dat ding volledig kan uitzitten, krijgt u van ons een fles vodka. In één keer uitdrinken en ontdek op die manier de ware betekenis van het Korsakow syndroom. Moet u beslist eens proberen.
Info op http://www.myspace.com/kapiteinkorsakov
Je moet al niet een echt een genie zijn om te raden waar de groepsnaam Ostend Powers op slaat en inderdaad dit zijn Oostendenaars die er tegen aan gaan. Echt nieuw in de scene zijn ze niet want in hun bijna tienjarig bestaan brachten ze in 2003 hun debuut ‘Lost Power’ uit op Sony maar omdat tijden veranderen en we niet meer op labels moeten rekenen als het op niet alledaagse muziek aankomt werd deze cd in Eigen Beheer opgenomen.
Meteen een pluim voor het zeer verzorgde hoesje waarop een aartslelijke clown zich een weg baant doorheen een bloemenpad met zijn driewieler.
Clowns? Doet je dat niet denken aan Slipknot? Inderdaad, maar gelukkig voor mijn oren is het enkel tot de clowns beperkt gebleven want ook al hoor je hier nu metal invloeden (vooral Papa Roach) is dit vooral donkere alternatieve hard rock die neigt naar wat Mike Patton ooit deed met Faith No More.
Zoiets impliceert natuurlijk ook dat Ostend Power niks nieuws te bieden heeft maar dat is nu net het sterke van deze cd: ouderwetse rock waar geen plaats is voor innovaties omdat het oude recept nog steeds het best smaakt.
Qua metal valt er in ons landje maar heel weinig te beleven. Het is veelzeggend als de reanimatie van Channel Zero zowat het belangrijkste metal feit is van het laatste jaar.
Het is aan bands als Trafficjam om daar verandering in te brengen. Zelf noemen ze hun muziek ‘ alternative hardness’, het kind moet een naam hebben. Wij horen vooral stampende metal die dicht aanleunt bij Machine Head, maar dan met een hoop samples, keyboards en synths tussen gewrongen. De ene keer zijn die keyboards een meerwaarde, elders zitten ze dan weer hevig in de weg.
Het geheel klinkt best wel stevig en er staan handenvol snedige en harde riffs op dit album, maar onvergetelijke songs hebben we niet ontdekt. Wel een potige sound.
Info op http://www.trafficjam.be
Stereo Grand is een groep die kan prat gaan op een dubbele nationaliteit want je vindt hier zowel roots vanuit Glasgow als Brussel. Het begon eigenlijk meer als een grap toen Jean-Philippe Rise werkachtig was in Glasgow en daar een muzikale advertentie plaatste omdat hij nood had aan wat muzikaal vertier. Hij kreeg meteen respons van Roger Hughes en de rest is zoals men zegt geschiedenis.
Nu ja, geschiedenis zullen ze waarschijnlijk niet echt gaan maken want op deze mini-cd krijg je 5 nummers te horen die niet meer zijn dan afgelikte rock waar The Beatles de enige referentie zijn. Met een beetje goede wil kan je daar nog het melancholische van The Posies of The Triffids gaan op plakken maar hun rock is veel te oppervlakkig om ook maar enige indruk te kunnen maken. Misschien is dit wel gegarandeerd plezier in één of andere pub, maar in de huiskamer heb je al gauw de afstandsbediening in de hand.
Info www.myspace.com/stereogrand
Ooit al de namen gehoord van Ryan Ross of John Walker? Indien het antwoord “ja” is dan hebt u of een zeer goed geheugen ofwel bent u een fan van Panic At The Disco want deze twee heren maakten ooit deel uit van deze groep tot wanneer die letterlijk omwille van artistieke strubbelingen uit elkaar spatte.
Het antwoord op de vraag “waarom” kwam al gauw toen deze twee met The Young Veins op de proppen kwamen want op dit debuut hoor je prachtige indiepopsongs die hun roots vinden in de jaren ’60.
Op deze cd gaan The Young Veins net als Last Shadow Puppets op zoek naar wat ooit de Beach Boys of The Byrds deden.
’Take a vacation!’ is dan ook een zeemzoete indiepopplaat geworden waarop het lijkt dat er niks mis is met deze wereld en dat alles lijkt te draaien rondom drie minuten durende popnummertjes die fleur geven aan je leven.
Kan je zonder deze cd? Zeker, en je hebt het zelfs al beter gehoord maar dat neemt niet weg dat deze cd je eventjes doet ontvluchten van het onheil dezer aarde en met zulks een gedachte kunnen we deze ‘Take a vacation!’ alleen maar aanraden.
Dat de mannen van Dial P For Panic stevig kunnen rocken is het minste wat je kunt zeggen na het beluisteren van deze debuut EP. De vijf heren uit Genk houden allen van stevige rock'n'roll en na enkele jaartjes repeteren en optreden vonden ze het tijd voor wat studiomateriaal. Dial P For Panic ontstond uit de hardcore band One Man March maar veel hardcore-invloeden vinden we niet terug op dit debuutplaatje; heerlijke stonerrockriffs des te meer en bovendien lijkt het ons dat Dial P For Panic ook een voorliefde heeft voor hardrockmuziek uit de jaren zeventig.
Op de zeven nummers kunnen de heren probleemloos wedijveren met bands als Black Sabbath en de Queens of the Stone Age (luister maar eens naar opener “Better Luck in Vegas”) en ook een garagerockband als The Hives zou jaloers zijn op songs als “Stay Home” en “City of Industry”. Het mag duidelijk zijn dat Dial P For Panic op de goeie weg is.
Wil je dit plaatje aanschaffen, dan kan dit voor slechts zeven euro. Stuur daarvoor als de bliksem een mailtje naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. !
We fronsten toch eventjes de wenkbrauwen toen we dit plaatje binnenkregen en de nogal flauwe naam van de band lazen. Amper één luisterbeurt ver gooiden we alle scepsis overboord en moeten we concluderen dat deze vijf metalheads een ongelooflijk lekker debuutalbum hebben gemaakt.
Zeer straffe gitaarrifs, funky basgeluiden, groovende drums, synths en bovenal machtige vocalen zijn de ingrediënten van deze titelloze plaat. De band haalde duidelijke inspiratie bij verschillende grootheden uit de (nu-) metalwereld zoals Tool, System Of A Down, Limp Bizkit, Korn en Faith No More. Dat je bij momenten denkt naar een FNM-album te luisteren heeft alles te maken met de stem van zanger Guy die soms identiek lijkt op die van Mike Patton maar globaal gezien klinkt Ostend Powers toch een stuk harder dan Patton en de zijnen.
Onze favoriete nummes zijn de felle opener “Booya”, “All Rise” dat nogal Oosters start waarna enkele zeer stevige riffs volgen, het donkere “The Prophecy” dat een fijn rustpunt vormt en het catchy “Deadstop” waar Mike Patton wel heel erg dicht in de buurt lijkt.
Kortom, een straf plaatje dat fans van bovengenoemde bands blind kunnen aanschaffen!
Omwille van de diepe crisis waarin de platenindustrie verzeild is geraakt zullen we het in de toekomst wel meer meemaken dat geweldige platen gratis te grabbel worden gegooid op het net want niet iedereen heeft het geld (of zelfs de moed) om alles in eigen beheer uit te brengen. Onlangs zei een muzikant mij dat hij liever heeft dat heel de wereld gratis zijn muziek beluistert, dan dat hij op zolder met 800 onverkochte cd’s blijft zitten. Het is een gedachte waard maar wanneer iedereen zijn materiaal op het net gooit, wordt het al gauw een telefoonboek zonder alfabetische ordening maar gelukkig is er Musiczine om u aardig op weg te helpen.
De nieuwste release van het Zweedse On Returning is zo’n prachtvoorbeeld.
Vijftien jaar geleden zouden de majors staan te schreeuwen om hun aanstekelijke synthpop uit te mogen brengen maar het lot wil dat hun cd ‘Thieves like us’ (inderdaad genoemd naar dat New Order-nummer) een gratis internetrelease gebleven is.
Ten onrechte of gelukkig? Wie zal het antwoord weten maar wel is het zo dat hun 80’s geïnspireerde indiepop verduiveld veel lijkt op wat Ian Broudie ooit met zijn Lightning Seeds deed en als je daar nog eens de geest van New Order weet op te plakken dan weet u meteen dat dit een synthpopmust is. U vindt het cdtje (gratis) op onderstaande link http://www.jamendo.com/en/album/68439
Niet iedereen bekijkt het als een positieve evolutie maar vandaag de dag kan elke mens muziek maken en wordt het aanbod op cd met de dag schaarser en schaarser terwijl het aantal gratis downloads met de dag stijgt.
Toegegeven, het is misschien wel een democratiseringsproces maar het blijft ongelooflijk moeilijk om het kaf van het koren te scheiden maar gelukkig heb je MusicZine om je een beetje wegwijs te maken.
Een van de gratis releases die we je van harte kunnen aanbevelen is de nieuwe mini-cd van Yellow Ostrich, een bijna onmogelijk te onthouden projectsnaam van ene Alex Schaaf.
Deze Amerikaan is het soort duiveltje-doet-al die alle instrumenten bespeelt en daarmee prachtige psychedelische lo-fi uit zijn mouw weet te schudden dat evengoed op de laatste cd van Grizzly Bear of Arcade Fire had kunnen staan.
Alex maakt het zichzelf nooit moeilijk want ook al lijken zijn nummertjes uit honderden onderdelen te bestaan blijft de essentie toch een eenvoudig poplied te zijn.
Te ontdekken op onderstaande link, gratis en voor niks!
http://yellowostrich.bandcamp.com/album/the-serious-kids-ep
Danig zijn we onder de indruk van de EP van Steven H(eyse) uit Kaster. Hij rapt er op giftige wijze op los in een West-Vlaams dialect en geeft z’n aanstekelijke hiphopsounds vervaarlijke, dreigende dynamisch creatieve wendingen, zoals we dit in ver verleden hoorden van de Beastie Boys, Gangstarr en Coldcut.
Als we in eigen boezem kijken, refereert Steven H aan de ‘90s van Prophets Of Finance (pré-’t Hof) die even fel en verbeten te werk gingen. Toegegeven, de eerste songs (de single “’t Zit tegen”, “Ne saaien beat”) van de EP hebben een frisse, speelse, opzwepende melodie. In de andere drie, “Avvekeurd”, “Ik zoeke vuert” en “Te late” neemt hij wat gas terug; ze zijn meer richting r&b en klinken zalvender.
De man heeft al een goed cv op zak als finale Westtalent, finaleplaatsen in rockconcours en het Groot Geweld en verdient met de EP die fikse stap voorwaarts … Een groots entertainer-in-spé! “Ein voar onder j’un konte te geven, zouden ze bij ons zeggen …
Ohja, de plaat bevat een insert met uitknipbaar Steven H-masker, microfoon en mini-pancarte waarmee de fans zelf een Steven H-imitatie ten beste kunnen geven …
Info op http://www.stevenh.be
Moesten we hier bij MusicZine werken met een puntensysteem werken dan zou dit Belgisch duo steevast gehonoreerd worden met een dikke negen op tien want ‘Damaged Hearts’ is niet alleen één van de beste debuutplaten die ik sinds lang mocht horen maar Pieter en Evelien bevinden zich overduidelijk op een planeet die niet naar de naam België luistert.
Hun uiterst aanstekelijke electropunk heeft er zelfs voor gezorgd dat deze release uitkwam op een Engels label en dat is geen wonder want Tex Taiwan mag met trots zeggen dat zij een zeer eigenzinnig geluid hebben dat niks te maken heeft met de Belgische scene, en als het al iets met dit klein landje zou te maken hebben dan moet u het in de atmosfeer van Culture Club zoeken. Deze twee hebben duidelijk hun inspiratie gezocht in de electroclashsector .
De cd is dan ook een salvo van daverende beats die begeleid worden door allerlei synthesizergeluidjes die thuis horen in de jaren ’80. Als je daar nog eens de schreeuwerige sexy vocals van Evelien bijzwiert dan kom je al vlug uit bij Crystal Castles, of iets wat Nic Endo van Atari Teenage Riot uitspookt want het punkniveau van de plaat enigszins de hoogte injaagt.
Een kopie? Enerzijds valt het niet te ontkennen dat Tex Taiwan de mosterd gevonden heeft bij dit Canadees duo maar zij doen er iets zeer origineels mee. De cd mag dan klinken als een dolle rit op één of andere kermisattracti,e toch sta je steeds terug aan te schuiven aan de kassa voor een volgend ritje! Pure klasse dus!
Info http://www.myspace.com/textaiwan
Onthou die naam van Keefman maar … Band die de Nekka night op stelten kan zetten met hun Nederlandstalig lied .. . Inderdaad het doet deugd om zo’n frisse bries te horen in het genre … Ohja, Keefman brengt lekker in het gehoor liggende Nederlandstalige poprock. Catchy complexloze gitaarpop, luchtig, innemend en teksten over de liefde en het leven. Ze houden het muzikaal ergens tussen The Scene, Spinvis, De Kreuners, Gorki en De Mens. En terecht wonnen ze vorig jaar de Nederpopprijs!
’Zonlicht/ Zonnebrillen’ is van dezelfde leest als hun eerder verschenen EP… even ontspannen, relaxt als gevoelig en pakkend … Keefman overtuigt opnieuw met 7 nummers, waarvan twee al eerder op de EP te horen waren. Eigenlijk kan je ‘Zonlicht/Zonnebrillen’ opvatten als een tweede EP. Deze gegevens terzijde hebben we te maken met afwisselend materiaal van energieke pop als “Uitbreker”, “Magere meisjes” en sfeervoller werk “Hier in dit Nederland” en “Tijd maakt wonden”.
Toetsen en een viooltje nemen soms een prominentere rol in en de samenzang tussen Tom Kets en Kim Hertogs is om van te snoepen en werkt zalvend.
Kortom, Vlaanderen Muzieklandschap wordt alvast kleurrijker door een groep als Keefman. Te koesteren dus!
Info op http:// www.myspace.com/keefmanmusic
Het kwintet The Fortunate Few debuteert met gevarieerde sing/songwriterpop op hun EP. De vijf songs hebben een broeierige spanning, een zwoele groove en klinken innemend als bevreemdend mysterieus … Klankkleur door de puike arrangementen. De vocals van Jan-Pieter Delcour zijn nauw verwant aan Piet Goddaer van Ozark Henry en ook de bijdrages van zus Joke hebben hun meerwaarde.
Een afwisselende EP horen we van de band; ze trekken meteen de aandacht met de ritmes en de vibes van “Marillon” en “Sudden void”, zijn sfeervoller en gevoeliger op de subtiele “Saint-Peter’s Avenue” en “Scribble” en besluiten met een relaxte, luchtige en frisse versie van Bob Marley’s “High tide, low tide” die sing/songwriting en reggae kruist …
The Fortunate Few smaakt naar meer en kan een mooie toekomst tegemoet gaan. Duimen maar …
Info http://www.myspace.com/thefortunatefewspace
Voor wie de Belgische hardcore-scène op de voet volgt, zal Campus zeker geen onbekende zijn. Het verhaal van deze band uit Tessenderlo mag dan ook gezien zijn. Na hun debuutalbum ‘We are the Silence’ in 2008 speelde ze in nagenoeg ieder jeugdhuis, deden ze voorprogramma’s van verschillende grote bands en speelden ze bovendien op Groezrock en Pukkelpop. De band werd bij zijn eerste plaat vooral geroemd vanwege zijn originaliteit en eigen karakter, iets wat niet zo vanzelfsprekend is in het hardcore-genre.
De verwachtingen waren dus hoog gespannen voor dit tweede album. En terecht want Campus heeft met ‘Oh Comely’ een dijk van een plaat afgeleverd! Met hun mix van ietwat logge hardcore en postrock heeft de band duidelijk een eigen geluid. De plaat bevat tien nummers en begint grandioos met “Kings of Yore”, een zeer krachtig nummer met een fantastische melodie. Ook op andere nummers zoals “Anchors of Our Heritage”, “Whiteout” en “Inside All This Hope” horen we strakke riffs in combinatie met verfijnde en aanstekelijke geluiden. Een extra troef van de band is de strot van zanger Rik die het ene moment de ziel uit zijn lijf brult om op andere momenten voor cleane zanglijnen opteert. Een rustpunt op de plaat is “Swindler I” dat we aanraden aan ieder rechtgeaarde postrocker. Campus heeft met deze plaat de hoofdvogel afgeschoten en is absoluut klaar om door te stoten naar een groter (en buitenlands) publiek.
Nederlands 
Français 
