Bij het beluisteren van deze cd is het overduidelijk dat deze muzikanten uit Menen (een ander deel komt uit Zulte) maar één doel voor ogen hebben en dat is een rockplaat afleveren zonder enige vorm van moeilijkdoenerij.
Vertstand op nul dus en volop gas geven alhoewel je toch een beetje moet openstaan voor 80’s FM-hardrock want zo lijkt “Bad Choices” verdraaid veel op Foreigner, of zelfs Robert Palmer in zijn rockerige dagen. De vraag is natuurlijk of zoiets slecht is, zeker niet als je bij andere nummers ( “Satelitte City” is daar een mooi voorbeeld van) begint te denken aan Queens Of The Stone Age of Tool.
Wie zijn eisen niet te hoog stelt qua originele inbreng zal aan deze cd zeker een vette rockkluif hebben, want een nummer als “1000 Thieves” moet zonder enige twijfel de vroegere fans van Black Crowes kunnen bekoren.
Wie deze cd hoort, kan er niet omheen om te denken dat dit het soort band in staat moet zijn om een podium in vuur en vlam te zetten, en de liverecensie (cfr zie vroeger) lijkt dit alleen maar te bevestigen.
Het enige minpunt aan dit aardig debuut zijn weliswaar de teksten die soms iets te simpel overkomen want geef nu zelf toe, iets als “Come on baby, you can ride my horse” klinkt net iets te ordinair. Voor de rest geen klachten over de doodseerlijke rockplaat.
YEARN’d is gecentraliseerd in de ruime regio van Tienen en is al 10 jaar in die streek een gevestigde waarde. Zo te horen houden ze er een stevige livereputatie op na …na talrijke verschijningen op compilatie CD’s, was de tijd rijp voor een EP, ‘Shadows and Dust’. Het kwintet brengt broeierige, spannende rocksongs die middenin het nummer krachtiger zijn of het tempo doen versnellen. Wat meteen raak is voor de live optredens. Minder verrassend en onschuldig klinken ze door het feit dat we al veel rockbands die broeierige intensiteit hebben zien aanhalen, wat niet betekent dat ze links mogen gelaten worden. De fris snedige aanpak siert hen op songs als “Party animal” en de titelsong. En op het afsluitende “Nightlife” (live) haalt men de ‘80’s artwaverock binnen van een Bauhaus. Leuke band, goede rock, het startschot voor een mooie toekomst? En de mini CD kan gratis gedownload worden via hun website …
INFO http://www.yearnd.com
Bij het horen van een naam als Chris D Smith verwacht je een éénmansproject maar een snelle blik op het cdhoesje leert ons al gauw dat deze Antwerpenaar zich het liefst laat omringen door een heleboel muzikanten die blijkbaar van alle markten thuis zijn en met zo’n bagage bekom je natuurlijk gauw een cd die een verschillend publiek kan aanspreken.
Chris is het soort muzikant die niet zit te wachten tot wanneer er iemand op de deur komt kloppen met een platencontract want onder eigen beheer brengt hij met grote regelmaat democd’s uit die zijn kunnen moeten belichten.
Onlangs viel hier bij de redactie van Musiczine Chris’ laatste wapenfeit ‘Words’ binnen en meteen bij opener (en tevens de titeltrack) wisten we dat we goed zaten.
Chris speelde reeds vanaf zijn 13e gitaar en tijdens optredens is hij zeker niet vies van de nodige Bob Dylan of Neil Young-cover en dat weerspiegelt zich perfect op deze cd, zeker op een nummer als “Mr & Mrs Disappointment”.
’Words’ is een bonte mengeling geworden van allerlei stijlen (dat gaat van bluespoprock in de stijl van de latere Joe Cocker tot hedendaagse country). Naast de stijlvolle zang van Chris hoor je hier tal van instrumenten (slide gitaar, banjo, steel gitaar) die de songs een extra elan geven, maar toch konden we het niet laten om een speciale vermelding bij het nummer “Mother Earth” te maken. “Mother Earth” is misschien op het eerste zicht een alledaagse ballad ware het niet dat je hier kennis kan maken met de prachtige stem van Jasmine Tomballe, iemand die we maar beter in het oog houden.
’Words’ is een goede cd geworden die weliswaar meer besteedt zal zijn aan de bluesrockliefhebbers die het allemaal graag een beetje commerciëler wil.
INFO op www.thechrisdsmithband.com
Onlangs had ik een diepgaand gesprek met een Britse muzikant die hier in Brussel woont en me op het hart drukte dat de Belgische muziekscene één van de interessantste ter wereld is. Jammer genoeg heeft deze scene alleen af te rekenen met zowel communautaire beperkingen (het is niet zo simpel voor Vlaamse bands om optredens te versieren in Wallonië en omgekeerd) alsook het catastrofaal gebrek van de broodnodige persaandacht. Het lijkt inderdaad wel of dit één of ander scenario is dat weggerukt werd uit de Wetstraat want het zijn nu niet bepaald nieuwe problemen te noemen. In ieder geval zijn het wel deze problemen die je bij het horen van de debuutcd van The New Industry een dubbel gevoel bezorgen.
Er is enerzijds het gevoel van “wow, wat een plaat is dat!” maar anderzijds is er dat ander wrang gevoel waarbij je weet dat indien deze jonge wolven uit Liverpool zouden komen (en niet uit Hoogstraten zoals nu het geval is) dat zij dan onmiddellijk omgedoopt zouden worden als een soort van nieuwe Bloc Party en op die manier wereldwijd succes boeken.
Maar dit is en blijft België, en gelukkig voor The New Industry hebben zij toch reeds allerlei prijzen kunnen versieren en konden ze ook Patrick Delabie (bekend van zijn werk met Confuse The Cat) strikken voor de productie van deze plaat.
Blijkbaar heeft Jan en alleman problemen met de omschrijving van hun muziek want : “is het nu postpunk of postrock, of gewoon indie”?
Een onbelangrijke en zelfs nutteloze vraag eens je opener “Sublety is an art” hoort want meteen herken je hier niet alleen het vakmanschap van deze nieuwe talenten maar ook dat zij het soort groep zijn dat perfect begrepen heeft waarom Editors tegenwoordig zo populair zijn. Niet dat ze Editors-klonen zouden zijn want daarvoor klinkt The New Industry net iets te fris en te origineel maar gewoonweg omdat zij de juiste ingrediënten weten uit te kiezen die nodig zijn voor pakkende indiesongs die je blijven volgen, nummers die je een uur nadien niet vergeten bent.
’Lights on Saturday’ is een plaat die alle aandacht verdient en zoals eerder gezegd, niet alleen hier in België.
Hou alvast maar de concertkalender op Musiczine in het oog want als deze mensen ergens in je buurt neerstrijken : gaan kijken, en nu naar de winkel!
INFO op
www.myspace.com/thenewindustrymusic of www.vi.be/thenewindustry
Ze komen van Bornem maar verblijven in Gent, op het eerste zicht zijn ze een koppel en op het eerste gehoor klinkt het tamelijk dik in orde. Zo kan je dit duo kort samenvatten dat bestaat uit Roeland Vandemoortele en Eva Bruyaert.
Deze twee liepen elkaar al eerder tegen het lijf in hun vorig groepje Wild Turkey en blijkbaar moeten de muzikale vonken (alleen maar die?) goed overgesprongen zijn want de twee besloten om samen nieuwe muzikale wegen te bewandelen.
Too Tangled werd al door verschillende mensen de lucht ingeprezen ook al waren het meestal ook deze mensen die verwachtten dat Too Tangled op de trashrockbluestrein van groepen als Boss Hog ging springen. Dat doen ze weliswaar bij de eerste drie nummers maar meteen daarna merk je een echte koersverandering waarbij we Too Tangled leren kennen in verschillende gedaantes.
Hierdoor lijkt ‘The magic got killed’ soms op een onsamenhangende cd is maar het bewijst eigenlijk ook meteen dat Too Tangled gelukkig geen kopie geworden is van The Kills waarmee ze net iets teveel worden vergeleken. Soms loopt dat totaal fout af (zo was het niemendalletje “Give it back” beter op de cd weggelaten) en soms doet het smaken naar meer (titeltrack en afsluiter “The magic got killed” laat Eva schitteren als een soort van Belgische Courtney Love).
Door het onzuiver vuil geluid komt Too Tangled af en toe in de buurt van dat ander Antwerps koppel die een tiental jaar geleden de Vlaamse podia onveilig maakte, en dan hebben we het natuurlijk over De Bossen.
’The magic got killed’ is geen grootse cd geworden maar het is wel een prachtig visitekaartje geworden van een groep die in de toekomst wel voor kleine aardverschuivingen binnenin de Belgische muziekscene zou kunnen zorgen.
In het oog houden dus.
INFO op www.myspace.com/tootangled
Bij het aanschouwen van dit cdhoesje zou je het niet zeggen maar achter Wan’s zit een essentieel stuk Belgische muziekgeschiedenis verborgen. We moeten teruggrijpen naar het begin van de jaren ’80 toen een electrogroepje Snowy Red genaamd, zijn opmars maakte in de alternatieve scene.
Tot op heden blijven hun clubkrakers als “Euroshima” of “Breakdown” als grondleggers van het minimal synthgenre gelden en wanneer u ooit zou overwegen om hun elpees op E-Bay af te schaffen, neemt u best een goed gevulde portemonnee ter hand want deze platen zijn nog steeds één van de duurste internationale collector item’s die je kan aantreffen.
Helaas sloeg het noodlot toe en moest zanger Micky Mike vroegtijdig zijn carrière stopzetten wegens gezondheidsreden en overleed vorig jaar.
De twee overige leden (Phil W en Champ X) vonden in Red Ced (ex-Temple Shade) een nieuwe zanger en na enkele demo’s is ‘In a lifetime’ het debuut geworden van deze Wan’s.
Het zou helemaal niet eerlijk zijn om deze band met Snowy Red te vergelijken. Eerst en vooral is dit twintig jaar later en blijft Wan’s een andere band maar toch hoor je overduidelijk dat deze mensen hun sporen verdiend hebben in de Belgische wavescene van de jaren ’80. Ook al staat de elektrische gitaar hier af en toe centraal zijn het de melancholische synths die het groepsgeluid overheersen en op sommige tracks (het magistrale “Stalker” of “Man Of God”) komen de herinneringen aan Poesie Noire, het jaren ’90 werk van Wire (“Modern Slave” klinkt alsof het gezongen is door Colin Newman) of The Arch terug naar boven.
Er zullen wel mensen zijn die dit een gedateerd geluid vinden maar iedereen die naar muziek luistert omdat het hem in de eerste plaats emotioneel raakt zal dit klein wavemeesterwerkje met genoegen omarmen.
INFO op www.myspace.com/wans2000
Een heel bijzonder debuutplaatje is afkomstig van Viper Rosa. Het Oost-Vlaamse ‘outlaw’ kwintet verbaast met hun country/americana/tex-mex/rock, regelrecht uit Arizona of New Mexico, die een spannend, broeierig sfeertje opbouwen en een onheilspellend, dreigend geluid als rode draad hebben. Spooky wel, door een instrumentarium van gitaren, banjo, cello, contrabas en bezwerende drums, die door de vocals van Koen Gallet beklijven. De songs hebben een verdwaasd en apocalyptisch trekje. Enkele sprookjesachtige taferelen laten zonnestralen toe.
Kortom, Viper Rosa kan meteen aan de slag voor een soundtrack van Quentin Tarantino en David Lynch. Een gekbekkende Howe Gelb (Giant Sand), een innemende Calexico en een predikende Dave Eugene Edwards (Woven Hand) halen hen zeker in met open armen.
Maar al te graag nemen we het formaat van het cd doosje erbij. Het draagt bij tot de kwalitatieve kracht van hun materiaal …
Info op http://www.myspace.com/viperosa
Wat in Nederland toch al min of meer een gevestigde waarde is moet in België nog helemaal ontdekt worden. Als het er in het geval van Ruben Hoeke ooit nog van komt, want bluesrock is in muziekminnend België immers even populair als krulbollen bij bodybuilders.
Talentvol gitarist Ruben Hoeke (33) heeft, als zoon van de in Nederland toch niet onbekende bluespianist Rob Hoeke (jammerlijk in ’99 overleden), de blues trouwens met de paplepel meegekregen. Vanaf zijn veertiende speelde hij al in bluesgroepjes en hij deelde het podium niet enkel met zijn vader, maar ook met een gitaargod als Jan Akkerman.
In 2006 maakte de Ruben Hoeke Band hun eerste cd ‘Sugar’, met medewerking van o.a. The Lau en, alweer hij, Jan Akkerman. In 2008 ontving Ruben Hoeke trouwens de onderscheiding ‘Nederlands Beste Gitarist’. Er zijn er die met een minder indrukwekkend cv door het leven moeten.
Tot zover de geschiedenisles, nu even de plaat.
Als u op voorhand de term bluesrock in de mond neemt, leggen wij altijd de nodige argwaan voor de dag, want geen genre waar de muziek meer verdrinkt in torenhoge clichés als dit. Bands die daar op een gezonde manier weten omheen te spartelen zijn diegenen die onze en dus ook uw aandacht verdienen. Ruben Hoeke Band is, in de meeste gevallen toch, er daar één van. Trouwens, naast bluesrock staat hier ook nog pop, rock, soul en vette boogie op, dit is dus geen eenzijdig plaatje.
De eerste track “A change is gonna come” stelt al meteen het een en ander duidelijk : afgelikte blues is dit niet, gitaren wringen zich in alle bochten, drums roffelen lekker door, er zit gezond venijn in dit ding. Met een gloeiend “Boogie music” wordt er stomend doorgevlamd, en ook “stranger” is hete blues.
Toch kent de groep geregeld een dipje met flauwe poprock als “Close my eyes” en een vermeende poging tot rockballad in “The last goodbye”. Ook het banale rockertje “Midnight man”, dat live misschien wel voor de nodige heupbewegingen zal zorgen, is op plaat een beetje goedkoop, zo eentje van dertien in een dozijn.
Maar verder, geen kwaad woord. Het felle “Walking in the rain” wordt, hoewel geen grootse song, rechtgehouden door prima gitaargeweld van Hoeke en “Backstreet rambler”, dat voorzien is van een onvervalste Stones riff, is een potige rocker.
Afsluiter “True love” is een bluesballad in de trant van Gary Moore’s “Still got the blues”, maar de song overschrijdt nergens de grens van de meligheid, ook al komt er een viool aan te pas. Kan nog net, zeggen wij dan.
Al bij al is dit een knap album dat zich onderscheidt door het fraaie soleerwerk van een heus gitaartalent zonder dat die vervalt in pakweg de fratsen van een Walter –kijk eens mama zonder handen- Trout.
Info op www.rubenhoeke.com en www.myspace.com/rubenhoeke
Gush is een jonge band uit Parijs en tapt uit alle vaatjes! We horen speelse, aanstekelijke, catchy dromerige en freakende popsongs, die ergens hangen tussen indie- en theatrale rock. Op die manier zijn bij het beluisteren van hun materiaal Clap Your Hands Say Yeah, Jamie Lidell, Extreme, Queen en Crosby, Still & Nash belangrijke inspiratiebronnen. Ze brengen voldoende variaties aan, maar desondanks beklijven de songs niet echt en slaat de vonk niet over! En toch horen we een paar pareltjes van het sympathieke, enthousiaste kwartet, waaronder “Dance on”, “Vondelpark”, “No way” en “P.nis”. “Jealousy” besluit op acapella wijze de plaat. Fris, energiek, dansbaar en leuk dus. Cocktailbandje las ik ergens en daar kunnen we volmondig ja op zeggen.
Grant Moff Tarkin is dromerige Americana straight from our country. ‘Long lost son’ is reeds hun tweede album en baadt in een sfeer van desolate landschappen en verlaten moerassen. Fijne akoestische gitaren gaan over in soms venijnige elektrische stuiptrekkingen en de vocals van zangeres Julax geven alles een zweverig karakter. Voortdurend komen de Cowboy Junkies ons voor de geest, er zijn slechtere dingen om mee vergeleken te worden.
De groep durft ook al eens uit te freaken in langere stukken als het bezwerende “Sabah”, beetje Black Mountain zelfs, en dat is een compliment.
Dit album is voorzien van knappe country, folk, rock en blues en gaat nergens de melige kant op. Hier zit muziek in.
Check op www.grantmofftarkin.be of www.myspace.com/grantmofftarkin
Het bleek verdacht stil na haar zangcarrière met Delavega, maar de beloftevolle soulzangeres Lize Accoe nam de tijd te werken aan haar soloplaat ‘Me Versatile Me’. Het is een gevarieerde plaat geworden van sfeervolle broeierige soulpopsongs, die soms een flinke scheut funk’n’groove opgegoten krijgen, onder haar warme, bezwerende en emotievolle heldere vocals.
Ze werkte samen met Peter Revalk (remember Wizards Of Ooze) en mixer Steve Greenwell uit New-York. Ze verzamelde een weldegelijke band rond haar en bracht een uiterst evenwichtige plaat uit. Een breed instrumentarium, kleur gegeven door piano-toetsen, blazers en een indringende bas.
Fris aanstekelijk en dansbaar klinken “Don,’t believe” en “Reminisce”, die door de huppelende ritmes, ‘70’s toetsen en funkende swing op de dansspieren werken; “Bolder” krijgt een G Love & Special Sauce tempo/swing mee of ze geeft nummers meer ademruimte, als “Need some sleep” en “I will”, die rijk, subtiel en broeierig zijn.
Zij toont alvast solo aan een soulfenomeen in spé te zijn, die onderhuids Mary J. Blige, Macy Gray, Erykah Badu, Lauren Hill en Leela James naar de kroon steekt, met haar afwisselend materiaal, die de gedroomde doorbraak moet betekenen naar een breder publiek.
We waren onder de indruk van haar performance met uitgebreide band en backing vocalistes als support van Joss Stone, want ze maakte er een party & cocktailfeestje van !
”Enjoying music/life to its fullest”, voegt ze er aan toe … dat is bij deze genoteerd …
Info op http://www.myspace.com/lizeaccoe
Muffler Men is een kwartet uit Oost-Vlaanderen, die het houdt op de ‘90’s melodieuze grungerock van bands als Stone Temple Pilots, Alice In Chains en de subtiliteit toevoegen van een Foo Fighters, The Posies en QOSA. De drie songs op de EP “Every piece of you”, “Shiver” en “Killer on the loose” zijn leuke, broeierige snedige rockers, die oog hebben voor finesse en een broeierige spanning.
MM heeft wat in z’n mars en beschikt over heel wat rockcapaciteit.Bijgevolg smaakt dit duidelijk naar meer. Nu nog dat tikkeltje eigenheid en de spotlight kan terecht op hen worden geplaatst.
Info op http://www.myspace.com/mufflermen
Radical Duke presenteert Mogil met ‘Ro’, een album, die al twee jaar geleden z’n eerste voetsporen kreeg en in een kerk is opgenomen in IJsland. Niet voor niks is het gezelschap voor de helft IJslands en voor de andere helft Belgisch. Ze brengen een unieke mix van jazz-klassiek, soundscapes en experiment. Hun unieke sound combineert zowel Scandinavische als Europese klanken en roots. De eigen composities, gebaseerd op oude IJslandse teksten, kunnen zelfs in die typische volksmuziek worden ondergebracht.
De prachtige sopraanstem van Heida Arnadottir is echt om bij weg te dromen, en hoewel je er geen jota van verstaat, blijf je toch geboeid. De zanglijnen doen denken aan de polifonische gezangen van vroegere tijden. Daar zal hun klassieke scholing wel voor iets tussen zitten. Alvast een heerlijke cd om te beluisteren, en een link naar onze DAAU. Geen toeval dus dat ze op het label van de Anarchisten verschenen
Mogil
Heida Arnadottir: zang
Aki Asgeisson: kerkorgel
Ananta Roosens : viool - zie track 4 “Sagan oll »
Jochim Badenhorst: klarinet/saxofoon
Hilmar Jensson : gitaar
Info: http://www.radicalduke.com of http://www.myspace.com/mogilro
Het Limburgse Roadburg en The Galacticos zijn muzikale broertjes van elkaar in die zin dat twee leden deel uitmaken van beide bands, zanger Siegfried Smeets van Roadburg speelt toetsen bij The Galacticos en zanger Thibaut Vaninbroukx van The Galacticos speelt gitaar bij Roadburg. Beide groepen speelden de finale van de Humo’s Rock Rally in 2008, behaalden al een fijn prijzenpakket, waaronder de Limbomania wedstrijd en mochten al op Pukkelpop spelen. Mooie referenties alvast!
Roadburg is het donkere broertje van The Galacticos, want die Galacticos houden het eerder op fris, sprankelende, opwindende, leuke catchy poprock, luister maar eens naar de EP ‘Phone Home’ en de single “Humble crumble”. Roadburg stelt dromerige indiepop centraal, want we horen bezwerende, intrigerende gitaarpartijen, zweverige toetsen en warme, melancholische vocals. Het zijn radiovriendelijke poprockende nummers, waarvan “Turn the radio off” en “Instant flowers” al meteen in het oog springen. De groep gaat richting dynamiek op de eerste songs, laat de psychedelica doorklinken op “Plenty of peace left”, durft avontuurlijke wendingen aan op “A sonic journey” en kiest voor een dromerige aanpak op de afsluitende songs. Enthousiasme en tristesse zijn hier mooi in elkaar verweven en zorgen voor een afwisselend broeierige, sfeervolle puike songs
Btw even meegeven dat de binnenhoes, waar de leden in het water staan, veel mee geeft van Slint’s ‘Spiderland’, niet voor niks zijn de slepende melodielijnen als referentie voor hun debuut ‘Raise cain’.
Info op http://www.myspace.com/roadburg
Nederlands 
Français 
