‘Alles is al wel eens gedaan’. Het is een graag gebruikt cliché uit de muziekwereld. En helaas moeten we vaak ook toegeven aan dat cliché. Hoe hard we ook zwoegen, het is worstelen voor ons muzikanten, om nog met iets nieuws naar voor te komen.
Af en toe gebeurt het echter dat je verrast wordt door een sound. Zo overkwam het ook deze jongen toen hij een zekere zondag het festivalterein van Feest in het Park betrad. Een mix van strijkers en hip-hop beats kwamen mijn richting uit zweven. Undefined was volop bezig met hun soundcheck, en niet geheel toevallig mag ik hier en nu hun debuut-album ‘Crimes Against Logic’ reviewen.

Undefined is niet zomaar een groep Leuvense jongeren. Het is een groep Leuvense jongeren met een verhaal. Al een tijdje aan de weg timmerend, verloren ze twee jaar terug hun zanger, Cedric. Heel even stond de band op een helling, maar gezien opgeven of er blijven voor gaan de enige opties waren... Vandaag zijn we twee jaar verder en intussen is hun eerste plaat uit …
‘Crimes Against Logic’ begint met het eerder besproken strijkersorkestje ondersteund door beats. Het duurt echter niet lang, of de strijkers worden al ingewisseld voor Oosterse Sitar-klanken, en eigenlijk is dat best wel kenmerkend voor dit album. In plaats van voor één genre te kiezen, exploreert Undefined in elk nummer wel enkele verschillende genres. Dat heeft zo zijn voordelen. Hip-Hop zonder té veel Hip-Hop, jazz zonder té veel jazz, rap zonder té veel rap, het zijn allemaal accurate omschrijvingen voor dit album.
Eens aan de tweede track gekomen verschijnt het (don’t be ashamed, ik had het ook...) ‘hé, ik ken dit’-gevoel. “Go Ahead” kreeg behoorlijk veel airplay bij een niet nader genoemd radiostation en daardoor ligt het heel makkelijk in het oor, of ligt dat niet enkel daaraan? Het nummer gaat over ‘meiden, maar ook niet alle meiden hé’ als we zanger Ja Blacks mogen geloven.
En zo heeft iedere track op het album zijn eigenheid. “She’s in control” bijvoorbeeld heeft een heel ‘chillende’ club-jazz feel, deels door de piano akkoorden, deels door het funk-gitaartje, “Live it Up” heeft een ongeloflijke lounge sfeer, bij “Give me Strength” tonen ze dan weer dat ze ook weten hoe reggae werkt en met tracks zoals “Connect the Dots” en “Step into My Circle” gaan ze de onvervalste Hip-Hop toer op. Heel wat genres voor één album dus. Maar op geen enkel moment dreigt het een hoop nummers te worden. Op de één of de andere manier doen al die genres het behoorlijk goed samen.

Maar op een plaat staat er meer dan muziek. Undefined kiest heel erg bewust voor positieve teksten, vaak gevoelig en emotioneel, maar steeds naar de toekomst kijkend (behalve misschien dan bij “Go Ahead”, dat gaat over ‘Bitches’ die altijd hun zin krijgen). Thema’s zoals het verwerken van verlies staan gezien het incident met zanger Cedric op het voorplan, maar ook positieve vibes komen aan bod. Zo gaat “Filterized” over hoe je, als alles tegenzit, toch nog positieve energie uit je leven kan halen. Ook “Give me Strength” is een absoluut feel-good nummer.
Het oudste  nummer is meteen een eerbetoon. Het is het enige nummer waarin Rhygin (Cedric Luyten) te horen is. De originele opname is er dus al eventjes en de versie die op dit album staat is reeds de derde. Het is het nummer waarmee Undefined in 2008 ‘TMF Road2Fame’ won. Een mix van Engelse en Nederlandse raps worden naar je hoofd geslingerd samen met wat vette beats en sampletjes.

Het maken van deze plaat heeft voor Undefined enorm veel voeten in de aarde gehad, maar net dàt heeft er voor gezorgd dat er over alles héél goed is nagedacht en dat hoor je! Welk genre ze in een nummer ook hanteren, elk geluidje zit op zijn plaats, elk klankje klopt en elk gebruikt effectje doet de muziek eer aan.

Wil je nog één extra reden? Op elke CD staat een unieke code. Gebruik deze op www.undefinedsite.be en je krijgt toegang tot een resem nummers die het album niet haalden. Het album op zich is al een absolute aanrader. De CD is te verkrijgen via de website én bij de platenwinkel. Allen daarheen!

Deze Antwerpenaren houden het niet te proper op hun debuutplaat en gaan voor een soort vuile en gruizige rock die het midden houdt tussen Kyuss, Melvins, The Jesus Lizard en Black Sabbath. Grunge meets metal meets stoner.
Een modderige song als “Heavy rain” had op de vroege platen van Soundgarden kunnen staan, hoewel de zang nogal wat afwijkt van de hoge uithalen van Chris Cornell, en verder halen we er uit als uitschieter “Dead wings”, een loden sleper met smerige gitaren.
De rest van al dat ander zwaar materiaal is best wel OK, maar toch is het vergeefs zoeken naar een song die echt blijft hangen.
De band is er met name in geslaagd om op ‘Klang’ een uiterst potige en vette sound neer te zetten maar er mag wat meer vlees aan de songs hangen van ons.
Het album balanceert de ganse tijd op de grens van grunge en metal (sommigen durven het woord blues laten vallen, doch die is volgens ons ver te zoeken).
Klang is zo een plaat waar de heavyness het haalt van het tempo, niet zo extreem als bijvoorbeeld bij Electric Wizard, maar toch.
Maar goed, er zit iets in, en ’t zijn niet alleen decibels.