Dat de vier heren van The Minority Print gedreven en ambitieus zijn, is wel het minste wat je kan zeggen. De band uit Sint-Niklaas werd pas een dik jaar geleden boven de doopvont gehouden door zanger en bassist Bart Smet. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat The Minority Print een eenmansproject zou zijn maar al na enkele weken begon Smet een zoektoch naar een aantal andere muzikanten. Hij vond die in drummer Santi De Flo en gitaristen Nicholas Gouwloos en David Robbrecht. Ze schreven snel een handvol nummers die ze aanvulden met enkele covers en begonnen op verschillende podia op te treden. Zo waren ze vorig jaar al te zien op het fijne Marktrockfestival in Leuven. Onlangs wonnen ze de eerste ronde van de Red Bull Bedroom Jam, een wedstrijd voor jong rocktalent.
Als beloning mag The Minority Print samen met twee andere winnende groepen dit jaar op het metalfestival Graspop spelen. De uiteindelijke winnaar zal aangeduid worden door StuBru-medewerker Stijn Vandevoorde en die band mag vervolgens een eigen album opnemen in de Red Bull muziekstudio in Londen.
In afwachting van een eventuele eerste plaat brengt het viertal uit Sint-Niklaas alvast een eerste EP uit in eigen beheer. ‘Beyond All Doubt’ bestaat uit vijf songs waarbij een mix geserveerd wordt van (stoner)rock, grunge en een flinke dosis hardrock.
We horen invloeden van fijne bands als Foo Fighters, Pearl Jam en Danko Jones. Het plaatje werd gemixt en geproduced door Jan Eeckman en die zorgde dat het geluid er zeker mee door kan.
De verschillende songs zijn voor een beginnende groep zeker te pruimen, het waren vooral openingsnummer “Apprehensive Girl” en “Wanderer” die ons positief verrasten.
The Minority Print heeft dus duidelijk iets in zijn mars en het zou ons niet verwonderen indien we in de toekomst nog fijne dingen van dit viertal horen.
Een voorlopig nog relatief onbekende naam aan het Belgische rockfirmament is The Future Dead, een sympathiek vijftal uit Gent. Met de release van hun debuutalbum ‘Ways Of New Amusement’ zou daar wat ons betreft wel eens verandering in kunnen komen en hoort u binnenkort ongetwijfeld een aantal van de songs van deze mannen op de StuBru zender.
De heren van The Future Dead brengen absoluut niks nieuws onder de zon en het lijkt ons ook niet dat ze die prententie hebben. Op ‘Ways Of New Amusement’ horen we frisse poprock met een hoekig randje zoals dat in de nineties ook door bands als Pavement, The Posies en Weezer werd gebracht.
Opvallend is de nasale, ietwat eentonige stem van zanger Pieter. Aan de ene kant had er best wat meer intonatie gemogen, aan de andere kant moet je constateren dat z’n typische stemgeluid verduiveld goed bij de sound van de band past.
Een aantal van de nummers bevatten absoluut hitpotentie, dat geldt wat ons betreft vooral voor “Dancing On The Inside”, “Kiss From The Hips” en het zeer melodieuze “Mario Scenario”. Hou met andere woorden de naam van deze groep in de gaten!
We geven nog mee dat het duo Pascal Deweze en Jeroen Swinnen instonden voor de productie en Jamie Watson (bekend van oa Mogwai, The Vaselines en Mark E. Smith) voor de mix!
Toen dit debuutplaatje van het viertal van El National Quarterback bij ons belandde, waren we vol hooggespannen verwachtingen. De jonge Luikse honden zijn al sinds 2005 samen en brachten in 2008 een eerste EP in 2008 uit. De band is heel ambitieus, dat blijkt alleen al uit de zorgvuldig uitgekozen naam: ze combineerden de namen van twee van hun favoriete bands ( All-Time Quarterback en The National), vertaalden dit in het Spaans en voegden er ‘The’ aan toe. Bedoeling was om muziek te componeren in het verlende van Amerikaanse college-groepen als Death Cab for Cutie en Weezer.
Nu is er het officiële debuut ‘Monarchs’ waarvoor het viertal rond zanger Christophe De Froidmont (wiens broer David frontman is van het fantastische Malibu Stacy) zelfs even naar de VS trok want het mixen gebeurde door John Vanderslice in de Tiny Telephone Studio in San Francisco.
We horen zes nummers vol elektrische gitaarpop waarbij El National Quaterback hun best doet om zowel melodieus als afwisselend te klinken. Toch worden we er niet echt warm.
De invloeden van bands als DCFC, The Shins of Pinback liggen er te dik op en het ontbreekt El National Quarterback duidelijk aan een eigen smoel.
Ook de zes nummers op zich weten ons niet te boeien. We hebben steevast de indruk dat we dit al eens gehoord hebben bij diverse andere bands maar dan wel veel beter....
‘Monarchs’ is wat ons betreft dus een tegenvaller, hopelijk blijft deze groep aan de weg timmeren en weten ze bij volgend werk wel aangenaam te verrassen.
Bent u ook zo iemand die bibbert en beeft als hij het woord jazz hoort? Iemand die zegt: “Ik vind het wel ok, maar het is me allemaal net iets te moeilijk”. In dat geval zit u in hetzelfde schuitje als ondergetekende maar er zijn natuurlijk ook een heleboel artiesten die er in slagen om met de verdiensten van de grote jazzhelden hun eigen popbrouwsel te produceren. En u weet meteen wat we willen zeggen: jazz die iets gemakkelijker in het gehoor ligt.
Claude Hugo (het alter ego van Wim Aryns) is daar zo’n mooi voorbeeld van. Geïnspireerd door de bewondering die hij had voor wijlen Marc Moulin schreef Claude hij zich in voor een remixwedstrijd op Studio Brussel waarbij het de bedoeling was om voor een geslaagde remix te zorgen van het Moulin-nummer “Into the dark”.
De grap werd gauw menens want Marc werd zowaar de mentor van Claude Hugo, volgens deze jazzlegende was de track “La Noche” (die je hier uiteraard terug vindt) trouwens voorbestemd om de wereld te veroveren.
Jammer genoeg mag Marc de release van dit full album niet meer meemaken maar ergens boven in de hemel zal die wel toekijken met een instemmende knipoog. Dit debuut is namelijk een bruisende popplaat geworden waar cocktail, trip hop, easy lounge, soul en uiteraard jazz elkaar weten te ontmoeten wat soms in onweerstaanbare nummers eindigen die nu eens in positieve zin op de heupen werken.
Uit Mechelen komt TuesdayAfter8 met een overtuigende EP aandraven. Ze hebbern Gaëtan Vandewoude op de kop kunnen tikken die een nummer als “Ancient lullaby” mee onder handen nam. Een muzikale pracht van dromerig verstild semi-akoestisch werk, een ingehouden instrumentatie en kleur gegeven door viool (folky inslag) en warme vocals … het handelsmerk voor de overig broeierige en fijne composities, die ergens hangen tussen het vroegere Hothouse Flowers, The men they couldn’t hang en ons eigen Sois Belle (waar is de tijd ) en Absynthe Minded. “Days like these” en “Never ever” klinken iets krachtiger.
Een gevarieerde EP van een band die voor ons nog wat in petto kan hebben
Info op http://www.tuesdayafter8.be
I Do I Do zijn een goed op elkaar ingespeeld West-Vlaams viertal die wel wat houden van die sound van Pavement. De songs klinken melodieus gevoelig, warm, drieggeestig en durven wel eens uit bocht gaan en klinken dan steviger en(g) rauwer. Inderdaad, de emotionaliteit van fungeren als rode draad op hun tweede cd ‘More light’, drie jaar na ‘None’. Ze hebben Jeff Goddard van ex Karate in de band.
We horen gevarieerde composities, fijnzinnig, semi- akoestisch, lofi en verbeten werk die onderhuids postrock geënte repetitieve ritmes laten horen. We houden wel van “the wheel is molten”, “sit on the ground” en “this is not America” naast het handvol instrumentals die de cd sieren, waarvan “she still lacks coordination” in te lijsten valt. Of je houdt van een leuke, ontspannende “onwards, love”. Het kwartet weet te verbazen en laat lekkere, uiterst genietbare solo stukken horen …
Info op http://www.i-do-i-do.be
Groot was onze verbazing toen we in de brievenbus zo’n CD-singletje kregen met daarop twee nummers want wij vroegen ons af of dergelijke dingen nog gemaakt worden. Nu goed, wij zijn er altijd graag bij als het om nieuw Belgisch talent gaat en dat is iets wat deze jongens zeker in huis hebben. Meer zelfs, ze wisten Serge Feys (inderdaad de TC-Matic man) te strikken voor de opnames van deze single. Het is en blijft natuurlijk een quasi onmogelijke opgave om een groep te gaan beoordelen op basis van twee nummers maar wat wij hoorden resulteerde toch op een positief geknik.
Niet dat A Dolphin iets nieuws brengt want de twee nummers die je hier terug vindt bevatten kwaliteitsvolle power rock, ook al is het niet zo’n moeilijke opgave om te horen naar welke rockvoorbeelden zij hebben geluisterd.
Zolang zij dit echter weten om te buigen tot een eigen kwalitatief geluid zoals op deze single, hoor je ons niet klagen en wordt het gewoon uitkijken naar meer!
Info www.adolphinrocks.com
Sire, wordt er in ons Belgenlandje nog echte hard rock gemaakt? “Ja” was zijn antwoord, en om onze vorst een handje te helpen, voegen we er aan toe dat je daarvoor in Rijkevorsel terecht kan.
Gipsy On The Rocks zijn niet echt nieuw want een drietal jaar geleden verscheen van deze muzikanten reeds een EP en na vele zweetparels komen deze Kempenaars nu met een full cd op de klippen.
Deze band wordt gevormd door Hanne Hofmans (een dame dus) en je zult op deze cd weliswaar geen enkel nieuw geluid ontdekken, maar hetgeen ze doen is wel meer dan goed gedaan, tenminste als je openstaat voor een stevige portie hardrock dat zijn mosterd haalde uit de 80’s en niet vies is van enige commercialiteit.
Af en toe wordt de rocktrein platgelegd voor een nummer als “Mariella” waarin we de blueskant van deze groep kunnen ontdekken. Geslaagde plaat voor hardrockliefhebbers dus.
Silver Junkie zag het licht als het eenmansproject van sing/songwriter en multi- instrumentalist Tino Biddeloo. Een paar jaar geleden debuteerde hij summier met de EP ‘Midtown walk’.
Er is hard gewerkt aan de full cd. Er valt veel te ontdekken op de veelzijdige plaat, sober, ingetogen als breder geïnstrumenteerd, van het intiem gevoelige “Ophelia” en “A thousand words” naar “Forbidden land” (prachtige opener met vocaliste Elise Caluwaerts), “Maria” en “Berlin”. Of “Perfume”, “Charlie’s Girl” (knipoog naar Waits) … Inderdaad, ontroering met hart en ziel.
De emotievolle songs zijn subtiel uitgewerkt, hebben een herfstige melancholie en tikken aan bij Tindersticks, Cave , Gotan Project, Madredeus, de desolate zuiderse sound van Calexico en de spannende dreiging van onze dez Mona. Pop, rock, blues, chanson kruist flamenco en fado. Viool, cello, bandoneon en blazers vullen gitaar, piano en een ingehouden drums aan. Vocaal dringt Stuart Staples, Leonard Cohen en Neil Diamond door.
Maar er is meer dan de muziek bij Biddeloo. Als invloeden citeert hij Tom Waits, David Lynch en Charles Baudelaire. Film, fotografie, literatuur en beeldende kunst behoren tot mans interessewereld, wat je duidelijk hoort in het genre muziek … Kunst als muziek.
In clubs en theaters komt de sound sterk tot z’n recht, en hij is niet vies de huiskamer te betreden. Een lampedairtje meer op de piano of naast de gitaar zijn de sfeermakers.
Info http://www.silverjunkie.be
Het Antwerpse collectief Newtown debuteert met een sterk gevarieerd EPtje . . De indie rockende band brengt broeierige, spannende, frisse songs, “Enchaner”, “New Hampshire”, “Kings of the future”, durven te exploderen op opener “A general idea” en “A God”, en overtuigen met een gevoelige, pakkende ballad, “Closer to”.
Ze leunen deels aan bij de indie van Built to Spill en Pavement (terecht als invloed aangehaald), er is een vleugje dEUS en ze ademen de emotievolle sing/songwriterpop van Tom McRae.
Dit smaakt naar meer en we zijn alvast benieuwd wat na dit EPtje komt …
Info op http://www.myspace.com/newtownantwerp of http://www.vi.be/newtown
Roken Is Dodelijk, qua bandnaam kan dit flink tellen als U het ons vraagt. Het lijkt logisch dat deze vijf jongens en één dame uit de Lage Landen komen maar niks is minder waar want Roken komt uit het Franse Lille. Hoewel we ons stiekem afvragen hoe ze hun eigen bandnaam uitspreken is het duidelijk dat we hier te maken hebben met één van de meest veelbelovende bands van onze zuiderburen.
De Rokens brengen op deze ‘Terribele Things EP’ een intieme mix van indiepop, folk en een vleugje rock. Ze wisselen daarbij voortdurend van instrumenten en balanceren tussen nostalgie en hoop zonder daarbij de nodige humor te vergeten. Sharko, Girls in Hawai, Das Pop, Arcade Fire, Nick Drake, Beirut… Het aantal artiesten en bands waar we spontaan aan dachten is indrukwekkend en Roken Is Dodelijk is meer dan zomaar een zoveelste doorslagje ervan.
Alle nummers zijn pareltjes en hebben de eigenschap dat ze na iedere luisterbeurt steeds beter worden. Het uptempo “King Of This Town” is een wereldnummer en blijft gegarandeerd na 1 keer hangen in je hoofd. “I’m going to make it today” had niet misstaan op Coldplays ‘Parachutes’. Met “The Letter” zit je meteen mee te blèren en bij het breekbare “The After” kom je diep onder de indruk van de ietwat hese stem van zanger Jérome Voisin (alias Fonzie). In de lente van dit jaar komt de eerste full cd van deze Noord-Fransen en die staat bij ons nu al met stip genoteerd.
Achter de naam SimpleSongs gaat sing/songwriter Ken Veerman schuil, die garant staat voor een resem ingetogen, broeierige, donkere, emotievolle treffende songs. Songs die een trippop sfeer ademen en kleur krijgen door de spaarzame ondersteuning van een breed instrumentarium. Eerder verscheen al een EP. Hij kon beroep doen op enkele gastmuzikanten. Piano en synths vormen de rode draad op het debuut en zijn stem neigt naar Damien Rice.
“Death is not what it used to be” en “The right way” zijn melodieus dromerige songs en “Second time around” heeft een sterke opbouw. Het ‘einde-van-de-wereld’ thema intrigeert de songschrijver. Veerman kaapte in 2006 al de tweede plaats weg op het Antwerps rockconcours Frappant en speelde al de halve finale van HRR in 2008.
Info op http://www.simplesongs.be
Spencer The Rover is het muzikale project van Koen Renders, een vakman die van vele markten thuis is. Hij is gitarist, pianist, zanger, mentor en producer van jonge talenten maar we houden het hier op een songsmid pur sang. Het was al zes jaar geleden dat hij nog iets losliet. ‘The Accident’, het lang verwachte album van Spencer The Rover, is een rijk gearrangeerd en gevarieerd album geworden, met blazers en strijkers, die oorspronkelijk geschreven werden aan de piano. Sprookjesachtig, speels en inderdaad terecht een tikkeltje Britser en lichtvoetiger dan het oude werk. Referentie vormt alvast Paul McCartney.
De sound vormt meer dan ooit een echte eenheid, zowel tekstueel als muzikaal duiken dezelfde personages, verhaallijnen en muzikale motiefjes op. Fijne samenwerkingen hield hij er op na en ook de hoes en illustraties getuigen van vindingrijkheid en zijn meer dan de moeite.
Uitnodigend om je even te laten onderdompelen in deze wereld. Ohja, de voorbije maanden trok hij voornamelijk concerterend langs kleine huiskamers.
Info op http://www.spencertherover.com
Een zeer leuk plaatje dat ons net voor de jaarwisseling bereikte, was ‘First Round’ van Tyson Boogie. Deze -Franse band uit Lille startte aanvankelijk met de bedoeling om een soort ‘tribute’-band te worden. Men kon jammer genoeg niet beslissen welke grote broer men zou naspelen. AC/DC, Van Halen, Black Sabbath, Twisted Sister, Grand Funk… bij al van deze groepen was er wel een reden waarom ze niet in aanmerking kwamen.
Tyson Boogie besliste dan maar om een ander pad op te gaan en een potje muziek te maken vol riffs die aan bovengenoemde bands refereert.
‘First Round’ is zoals de naam doet vermoeden het eerste plaatje van het Noord-Franse trio en bevat vijf overheerlijke, rauwe lappen rock-n-roll. Terwijl de nummers “Tyson Boogie” en “Behind The Scene” enorm doen denken aan Lemmy en diens Motorhead, horen we op “Never Confused” en “Rock Your City” duidelijk de invloed van ene Anus Young. Vooral dit laatste nummer klinkt fenomenaal en rechtvaardigt de aanschap van deze EP.
Originaliteit is hier dan misschien niet van toepassing, Tyson Boogie is duidelijk wel een goed geoliede rockmachine!
Nederlands 
Français 
