They Feel Nothing is een zijprojectje van Kevin Van Volcem van de Brugse newwaveband We Are Ooh People. Dit is darkwave met vervormde vocalen. “Not In A Million Years” is de derde Spotify-single, na “Rebirth” en “Run!”.
Deze derde single mengt analoge, oldschool-geluiden met – zeker in de finale - moderne beats. Die finale (pakweg de laatste minuut) is het sterkste deel van de track. De intro klinkt bijzonder klassiek en het komt allemaal een beetje moeilijk op gang. De promesse van een eruptie zit er wel in, maar de opbouw gaat wat met de handrem op.
Die opbouw was sneller en misschien beter op “Rebirth”, maar daar zitten de lyrics dan weer te ver verstopt onder alle laagjes synthmelodieën en gebeurt er te weinig in de track om de volle vijf minuten interessant te blijven (sorry, we zijn streng).
Dat maakt dat “Run!”, met een aanzet die schatplichtig is aan de EBM, tot de voorlopig sterkste single van They Feel Nothing: straffe intro, goede lyrics (misschien een beetje stereotiep maar dat kan dit genre wel hebben), mooi spelen met twee soorten vocalen, knap hoe de melodielijnen het van elkaar overnemen, een track die de volle zes minuten interessant blijft, eenvoudig en direct meezingbaar refreintje, een finale die bijblijft, … Op “Run!” zit dus bijna alles goed.
They Feel Nothing is een interessant zijproject en we zullen vast nog meer intrigerende singles voorgeschoteld krijgen. Ik ben alvast benieuwd welke richting dit uiteindelijk zal uitgaan.
Misprint is een in ons land nog relatief onbekende Nederlandse en Nederlandstalige band. Deze band bracht zopas haar tweede EP ‘Binnenkant Van Een Raam’ uit. Het indiepoprockkwartet verkent in vijf nummers de vele gezichten van eenzaamheid – van gebroken relaties, onbereikbare vriendschappen tot het verwerken van rouw. Toch is het geen neerslachtig album geworden: de melancholie wordt afgewisseld met momenten van uitbundige euforie en er zijn refreinen die je spontaan kan meezingen.
“Weidegang”, de eeste volledige track van de EP, doet wat denken aan Spinvis, terwijl “Lege Koelkast” best een snedige track is over een gebroken hart. De track “Heavy Metal” is veruit het meest ‘heavy’ nummer van deze EP, maar nog lang geen echte heavy metal, eerder hardrock of zelfs maar harde rock. Wel een leuk onderwerp: moet je je muzieksmaak aanpassen om bij een groep mensen te kunnen horen? In de lyrics zitten behalve stevige riffs nog knipogen naar Henny Vrienten van Doe Maar en zelfs naar het Gent van Gorki. Ze kennen hun klassiekers bij Misprint. Behalve het onmiskenbare Nederlandse accent had dit een track kunnen zijn van BEUK. “Langs De Lange Lindelaan” – het had de titel van een Suske en Wiske-album kunnen zijn – en afsluiter “En Soms” zijn wel heel braaf en beleefd, meer naar Yevgueni. Het maakt dat deze band twee gezichten heeft: kwajongens en ideale schoonzonen tegelijk.
Deze EP heeft een spontane cameo van Pavement-gitarist Spiral Stairs, die Nederlands probeert te spreken op “Heavy Metal”. ‘Binnenkant Van Een Raam’ verschijnt in een gelimiteerde editie op het cassettelabel Schmetterling Records en in eigen beheer op CD.
Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat zopas zijn eerste EP uitbracht. De band vernoemde zich naar een kleverig, paars kegelvormig snoepje uit Gent en vooral dat kleverige en paarse typeert misschien ook wel hun muziek. Hun songs hebben vaak – net als het snoepje - zowel een harde als een zachte kant.
De EP telt vijf tracks en start met “Whirl”, veruit de meest melancholische van dit debuut. Alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht er wat meer vlees aan dit been zitten. “Viscous” heeft een psychedelische toets die eerder aan Jimi Hendrix dan aan pakweg Pink Floyd doet denken, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
“Eunice” opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below & Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Die laatste band is op basis van deze track misschien nog wel de beste referentie voor wie een vakje wil om de sound van Cuberdon in te stoppen. Een lichte laag melancholie wordt gekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
“Gizmo” wordt verdeeld over een deel 1 en 2. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier wel een knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en goed gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van “Gizmo Pt 2” is degelijk, maar het gitaargetokkel is misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het grilliger drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd. De vijf songs laten nog heel wat opties open voor de toekomst. Wij willen alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.
Een tijdje geleden kreeg ik deze toegezonden en bijna was hij onder het stof weggekropen maar gelukkig kwam ik hem per toeval terug tegen want deze plaat is heel aangenaam luistervoer. Voor wie Siger niet kent… Deze band bestaat uit de gebroeders Ward en Hartwin Dhoore. In folkmiddens zijn ze intussen heel gekend. Ze wonnen al prijzen en toerden de halve wereld rond met hun Trio Dhoore. De laatste tijd houden ze zich voornamelijk bezig met Siger. Dit ‘Rodeland’ is hun debuut onder de naam Siger en beschrijft muzikaal het ‘Land van Rode’ aka hun thuisstreek.
De instrumentale stukjes muziek bestaan hoofdzakelijk uit diatonische accordeon en octaaf- mandoline. De sfeervolle muziekstukjes stralen veel melancholie uit. Het is warm luistermateriaal voor op een koude winteravond met een deken, een goed boek en een stuk wijn erbij.
Zonder vocals kan muziek toch veel vertellen en dat is wat zij hier doen. Live vertellen ze er bij en dat vinden ze op het podium minstens even belangrijk als het muzikale verhaal. Met de plaat moeten we het met enkel het muzikaal verhaal doen maar dat is al minstens even boeiend.
‘Rodeland’ is goedgemaakte en sfeervolle volksmuziek. Een pretentieloos pareltje in het genre.
Volksmuziek
Rodeland
Siger
Na een reeks Spotify-singles in het Nederlands (“De Vlucht”!) en covers van Doe Maar en Noordkaap waagt Oorpool zich aan het Engels. “Nature Boy” is een cover van Nick Cave en die kreeg een catchy, uptempo synthwavejasje. De Oorpool-stem klinkt in het Engels nog net iets warmer en roestbruiner dan in het Nederlands. Misschien niet zoveel patine/doorrookt als Nick Cave zelve, maar bijzonder aangenaam. Jammer dat het kwikke tempo (nog twee tellen sneller dan het origineel) weinig plaats laat om vol van die stem te genieten.
Voor durf krijgt Oorpool alle punten, want je moet ballen hebben om dit op deze manier aan te pakken. Met nog een paar keer sleutelen aan het tempo en aan de plaats van de vocalen in de geluidsmix zou dit wel eens onvergetelijk kunnen geweest zijn.
Oorpool klinkt leuk in het Engels en ze kennen hun klassiekers, maar ik zou het Nederlands misschien toch niet te snel overboord gooien.
https://open.spotify.com/album/4d1xUAflF3qSmcHU49jYFc
Bliek is Bruggeling Peter de Blieck. Hij begon zoals waarschijnlijk velen met Engelstalige covers, schakelde later over naar het Nederlands en nog later naar het Brugs. Momenteel heeft hij twee nummers op Spotify die mijn aandacht wisten vast te houden en die ook uw aandacht verdienen.
“Wienter” heeft maar één letter meer dan in het AN, maar als song is het een ovenschotel: warm, troost brengend en met meer laagjes dan je op het eerste gezicht/gehoor zou verwachten. Vocaal is Bliek uit hetzelfde dikke, zachte velours geweven als een Brent Beukelaer (van The Radar Station) op zijn solo-album ‘Heen Zonder Weer’. Denk ook aan Tom Waits of Paolo Conte op zijn oude dag.
In de lyrics doet Bliek mij wat denken aan Augustijn of anders wel aan die andere nieuwkomer in het Nederlands, MaanYak. “Wacht E Ki” heeft dan misschien net ietsje minder diepgang dan “Wienter”, maar is wel universeler in emoties en gevoelens.
“Wienter” werd opgenomen in de Music Farm Studios in Gentbrugge met Serge Hertoge, Bart Vincent, Korneel Muylle, Serge Bakker, Martijn Bal en Gunter Callewaert. In de begeleiding en arrangementen behoort Bliek tot dezelfde kerk als heel wat van de Starman Records-bands: intrigerend, lichtjes donker, melancholisch, net niet op de voorgrond. De muziek van “Wienter” werd geschreven door Nicolas Delfosse, nog een oudgediende van de Brugse rock (Briljant Drumheads, Red Zebra, the Boy Wonders, ….).
De ambitie van Bliek blijft momenteel nog beperkt tot ‘opgemerkt worden door Radio 1 of 2. Voor een kersthit werd de machine wat te laat in gang gezet, maar van ons mag de ambitie zeker verder reiken dan dat. Hier zouden we graag een heel album van horen.
Greg Vanoystaeyen heeft reeds heel wat spreekwoordelijke muzikale watertjes doorzwommen (De End, Moen, The Inside, …) en doet het als Maanyak nu eens solo. Of enkel geholpen door Hans De Prins van Go March en Millionaire, die mocht helpen voor de mix.
De eerste song van Maanyak is “Het Verkeerde Land” en die klinkt veelbelovend. Op een paar manieren doet dit aan Gorki denken. Greg’s manier van zingen lijkt in tempo, intonatie en klankkleur een beetje op die van Luc De Vos. De lyrics hebben gelijkaardige, niet-voor-de-hand-liggende metaforen. En het geheel heeft een onderliggende duistere en tegelijk zoete melancholie.
Mooi gedaan. Hier willen we meer van horen.
https://www.youtube.com/watch?v=j47D5aAVDEI
Lucie Lefauconnier timmert als Lou K al enkele jaren aan haar muzikale carrière. Het is voor haar en haar band wat moeilijk om voorbij de grenzen van het Brusselse gewest te geraken en dat is eigenlijk jammer, want dit is best leuke, frisse en interessante Franstalige rock.
Deze “Nazareth” leunt op een lange en gestage opbouw met veel cello en Lefauconnier die mij vocaal een beetje doet denken aan Caroline Loeb (die van “La Ouate”), om pas op het einde naar een Cranberries-crescendo te komen. De video erbij is minstens zo interessant.
Op de eerdere single, “Les Chiens”, deed deze Lou K mij dan weer eerder denken aan een brave versie van de jonge PJ Harvey en aan de niet-zo-strakke indierock van The Breeders en Belly.
https://lou-k.bandcamp.com/
Die van Sharp Cookies begonnen in 2019 aan hun muzikale veroverings- en ontdekkingstocht op zoek naar de allerbeste gitaarpopsong.
Herwig Verhovert had als radiomens decennialang melodieën opgezogen en laat de songs nu uit zijn lijf vloeien. Drummer Samuel Mampuya, basgitarist Toon Dockx (And They Spoke in Anthems, Hannelore Bedert) en leadgitarist Jan Evenepoel (Head Full of Flames) zorgen voor beats, licks en riffs.
Het resultaat is zonnige Britpop met een Vlaamse twist. Een beetje Weezer, Beech, Komisar, Boo Radleys, Housemartins, Danny Blue The Old Socks, The Beautiful Babies, The Machines, …
De eerste single heet “Surrender” en gaat over kleine strubbelingen die in tijden van verplicht cocoonen gigantische proporties kunnen aannemen. Zonnige popmuziek die licht brengt in de donkerste periode van het jaar. Dat noemen we dan goed getimed. Wij geven ons over!
https://www.youtube.com/watch?v=seDMLwfxOOY
The Shadow’s Gone Out is een Frans duo met enkel een bassist en een drummer. Beiden doen ze ook nog iets met samples, maar een zanger(es) hebben ze niet. Dat ontbreken van zang is jammer, want in hun composities lijkt het alsof er stukken ‘open’ gelaten zijn voor zang. Met zang zou dit in de buurt komen van Marilyn Manson of een Ministry: opzwepende industrial synth-rock. Bij momenten doet deze EP mij denken aan het solo-werk van Martin Gore van Depeche Mode.
Deze EP omvat slechts drie tracks. Die vormen samen een coherent geheel, maar toch hadden we graag nog meer gehoord van dit Franse duo om een gefundeerd oordeel te kunnen vellen. Van de drie vind ik “Sous La Pluie” de sterkste compositie. Titeltrack “Final Alarm” is dan weer het meest toegankelijke nummer van de drie.
https://theshadowsgoneout.bandcamp.com/releases
Bokkerijders is een nieuwe metalband die een heavy thrash ‘n’ roll-blend van blackmetal brengen. Dit Belgische trio mag je niet verwarren met het Russische Bokkenrijders dat net één letter meer heeft in de bandnaam. Bokkerijders doet iets leuk met de sound van Aura Noir, Turbonegro, Darkthrone’s Hate Them en het drumwerk van Fenriz. De leden van Bokkerijders hebben hun sporen verdiend bij o.m. Ordigort, Bones, Ishtembashtock, Witch Trail, Caducity, Chalice en Kuar Nhial.
De eerste worp van Bokkerijders komt uit op slechts 50 exemplaren van een cassette en digitaal, maar wist wel meteen onze aandacht te vatten. Met vier tracks en een klein half uurtje muziek zit dit ergens tussen een EP en een album in.
“Antikosmic Void Principle” is de opener. De drummer gaat als een bezetene tekeer, maar houdt het net en superstrak. Bovenop die drums komen gitaren die meer naar de thrash en garage gaan, maar dit recept smaakt meteen naar meer. De grunts gaan weer eerder richting blackmetal.
Hetzelfde recept (in grote lijnen) gaat op voor “Shackled Leviathans” en “The Madness Of Mercury”, maar dan met ook nog wat atmospheric-black passages erbij. In de lyrics gaan ze ruimer dan de legende van de bokkerijders. De vierde track is titeltrack “Bokkerijders” en dit anthem roept meteen herinneringen op aan Kvelertak, de Noorse band die black metal combineerde met punk. De beginriff van deze track had net zo goed op een demo van Kvelertak kunnen staan. Een platte kopie is het echter niet, wel hebben ze bij Bokkerijders eenzelfde gelaagde intensiteit.
Blackmetal-puristen blijven best ver weg van de Bokkerijders, maar het is bijzonder leuk hoe deze band de grenzen van het genre oprekt.
https://babylondoomcultrecords.bandcamp.com/album/bokkerijders
Komisar uit de Kempen. “Barcelona” is na “Saturday” hun tweede single en opnieuw opgenomen met producer Niels Meukens (Double Veterans, Psycho 44, Crackups, ).
Net als op de debuutsingle kan je opnieuw niet omheen de vocalen van Komisar-zanger Thomas. Die lijken als twee druppels water op die van Alex Turner van Arctic Monkeys. Niet alleen in timbre en tempo, maar ook met datzelfde licht-verveelde accentje. Behalve dat Komisar deze vergelijking voor de rest van zijn dagen zal meezeulen, is dat op zich positief. Op deze tweede single is de productie dan ook nog eens helemaal opgebouwd rond de vocalen en daar laat de band toch een paar punten liggen. Door de gitaren wat dikker aan te zetten zouden de knappe melodielijnen en compositie beter uitkomen, wat de band meer een eigen gezicht kan geven.
De singles tonen dat ze bij Komisar een originele songstructuur kunnen opzetten en ook de lyrics zijn oké. “Barcelona” is nog wat braaf en poppy, maar gelukkig ook über-catchy, wat mij benieuwd maakt naar de live-versie.
https://www.youtube.com/watch?v=qVJGwiBjo-w&t=2s
Three Times Royal is de nieuwe Amerikaanse band van de Nederlandse vocaliste Iris Goessens, die vroeger bij de Belgische band Spoil Engine zong, en nog twee Amerikaanse dames waarvan de namen in Vlaanderen waarschijnlijk geen belletje zullen doen rinkelen. “Do You Know What It’s Like”, is de eerste single van Three Times Royal.
Op deze eerste single klinkt Three Times Royal toch opvallend als Spoil Engine: stevige metalcore met een catchy, meebrulbaar refrein. Veel power en agressie en goede hooks. De lyrics gaan over druggebruik als een alles-verterend innerlijk monster.
In metalcore is het niet eenvoudig om er wat uit te springen en op te vallen. Dat doet Three Times Royal nog niet met deze eerste single, maar die draagt wel een zekere ambitie en vertrouwen in zich. Ik denk dat we nog mooie dingen zullen horen van deze drie dames.
Eén van de eerste concerten van Three Times Royal is gewoon in België: op 29 oktober staan ze in de Club de B in Torhout als support voor de releaseshow van Mantah.
https://www.youtube.com/watch?v=iyI98O3nsVk
Jodie Faster is een hardcoreband uit de Franse stad Lille en ze hebben vrienden in West-Vlaanderen: ze stonden met Freddie & The Vangrails in Ieper en ze nodigden Röt Stewart uit naar hun hometown.
’16 Years’ is een heel korte EP of een soort single die perfect het motto van deze Franse band weergeeft: playing short songs fast. In minder dan 2 minuten komen 2 songs langs: “Ten Years That Were Seven” en “6 Years Old Conservatives”. De eerste is de beste en gaat nog ongeveer ergens over, de tweede is een ongenuanceerd politiek pamflet tegen alles wat niet links is.
Zuiver muzikaal stelt het allemaal niet zo veel voor, maar het is wel catchy as hell en aanstekelijk.
https://jodiefaster.bandcamp.com/album/16-years-single
Nederlands 
Français 
