Het duo Open Op Zondag (over de Google-baarheid was misschien beter iets langer nagedacht) wil doorbreken met frisse, Nederlandstalige discopop met invloeden van Stevie Wonder, Jamiroquai, Michael Jackson en Ertebrekers. Hun debuutsingle “14 dagen” voldoet helemaal aan dat concept: okselfris, beetje disco, veel funk.
Het gaat nog wat alle lanten op, maar dit is zo al leuk. De lyrics over de tweestrijd tussen het alledaagse leven (opstaan-werken-slapen) en eindelijk nog eens kunnen uitgaan (maar daar dan wel een prijs voor betalen achteraf) halen nog niet het niveau van Ertebrekers, maar de basis is er en er zit nog groei op.
De orchestral metalcoreband Kerbeross uit Gent en Oudenaarde bestaat al enkele jaren, maar ze komen nu pas aan de oppervlakte met hun EP ‘Servants’.
Metalcore met orkestrale of symfonische elementen hoor je niet zo vaak. De symfonische elementen leveren mooie contrasten op met het militante en drammerige van de core-elementen. En het interessante is dat ze die symfonische elementen niet beperken tot de intro’s of kalmere intermezzo’s, maar dat ze die aanhouden doorheen de volledige tracks. Door ook nog elementen van black en death in de kruiding te gooien, heeft het viertal van Kerbeross zichzelf een interessante speeltuin afgebakend. Bovendien klinkt Kerbeross - los van het orkestrale - heel fris in songopbouw en aanpak. De songopbouw is gelaagd en complex.
Opnieuw een veelbelovend debuut dat de Vlaamse metalcore-scene verrijkt.
De Poolse synthpopband brengt muziek die schippert tussen darkwave, vertraagde EBM en synthpop. De muziek en beats zijn degelijk, maar de echte ster van dit duo is zanger Wojciech Jarzebak. Zijn stem roept herinneringen op aan Dave Gahan van Depeche Mode en ook zeker aan Marc Almond. En dan zit je in dit genre natuurlijk op rozen.
Van de vier nummers op deze EP is opener “So Cold” de sterkste compositie. Op “Acid Rain”, de laatste van de vier tracks zingt Agata Pawlowicz (van This Cold, Traumadoll, Desdemona, …) mee als tweede stem en dat levert een welgekomen extra kleur op voor deze EP.
https://uncarnate.bandcamp.com/album/loss
Unravel is een nieuwe Vlaamse metalcoreband met zowel cleane vrouwelijke vocalen als mannelijke screams. Met die combinatie van stemmen kan je ze al vergelijken met bv. Jinjer en Make Them Suffer, maar je hoort muzikaal ook invloeden van Currents, Polaris en Of Mice & Men.
‘Closure‘ is het in coronatijden opgenomen debuutalbum en dat klinkt veelbelovend. De sound is meestal heel vol en agressief, met veel brute kracht en groove en soms (kort dan) heel atmosferisch. Het wordt gebracht met veel grinta en energie, zoals dat moet bij metalcore. De drumritmes en de riffs zijn niet altijd voorspelbaar en dat is leuk en fris. Het wisselen en combineren van de cleane vocalen en de screams zorgt voor voldoende afwisseling. De lyrics zijn uit het echte leven gegrepen, maar aan de catchyness van de refreinen en de herkenbaarheid van de tracks onderling kan misschien nog wat gesleuteld worden.
Voor een debuutalbum ligt de lat op ‘Closure’ meteen hoog. Tracks die er inzake songopbouw en sfeer een beetje bovenuit steken zijn “Remember” en “Persist”, maar ook “Eternal Forgiveness” en het furieuze “Black Sunday” zullen live zeker voor wat deining zorgen bij het publiek.
OSKI is Luis Oscar Santos Figueroa, de zoon van actrice Tine Embrechts. Hij bracht de voorbije jaren onder eigen beheer al nummers uit die het goed deden op Spotify. In 2015 deed hij mee aan The Voice Kids. Zijn oom is Pieter Embrechts van o.m. El Tattoo Del Tigre.
“Falling” is na debuutsingle “Boyfriend” eerder dit jaar de tweede single van OSKI voor Sony Music en deze vrolijke urban electro-pop zou het goed moeten doen op de radio en alle andere media.
Het label heeft er terecht vertrouwen in, met de mix door Miles Walker (U2, Beyoncé, Coldplay, Rihanna).
Het nummer is catchy, dansbaar en toch ingenieus van compositie. Zelfs de lyrics overtuigen (je ‘gelooft’ dat Luis/OSKI echt tot over zijn oren verliefd is). Veelbelovend. Dit smaakt naar meer.
https://www.youtube.com/watch?v=VV1OOK7YXqs
Saeko Kitamae was in 2005 de eerste Aziatische artiest(e) die op het bekende Duitse metalfestival in Wacken speelde. In die periode duwden labels en managers haar in een hokje waar ze zich niet thuisvoelde en daarom stopte ze haar droom om het te maken in de metal lange tijd in de ijskast. Nu is ze terug. Dankzij een crowdfunding kon ze een album opnemen zoals zij het wil en met de mensen die ze vertrouwt. Elke track van ‘Holy We Are Alone’ staat voor een ander land en “Russia: Heroes” is de eerste single. Op deze energieke powermetaltrack staat de krachtige stem van Saeko heel centraal en leren we in de lyrics een beetje over de blutsen en builen in haar leven.
De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Yngwie Malmsteens, Ayreon, …) speelt een indrukwekkende synth-solo op deze track. De band Saeko bestaat vandaag behalve uit Saeko Kitamae (zang, keyboard) nog uit de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ).
https://www.youtube.com/watch?v=zjnBiXah-f8
Jef Maarawi werd in Brazilië geboren en heeft een Syrische vader en een Griekse moeder. Op zijn nieuwe album ‘Terra Papagalli’ (land van de papegaaien, zoals de Europese ‘ontdekkers’ Brazilië noemden) gaat hij op een aantal songs op zoek naar wat ‘thuis’ voor hem betekent. Maarawi vertelt zijn verhalen op de tonen van soms vrolijke en soms melancholische alt-folk. Hij kijkt duidelijk op naar de grote zingende verhalenvertellers als Bob Dylan, Bonnie 'Prince' Billy en Sufjan Stevens, maar laat zich ook inspireren door Jorge Ben Jor, Chico Buarque, Tim Maia, Rita Lee en Caetano Veloso.
Op vrolijke tracks als “Caveboi” en titeltrack “Terra Papagalli” zit er niet zoveel vlees aan het been. Dat verandert als Jef Maarawi tapt uit het vat van de melancholie, heimwee (in tijd en plaats) en de hartepijn, zoals op “How To Sustain Minor Losses”, “Senna” en “Legendary”. Dan komt hij voor mij in de buurt van een Shawn Colvin, Gary Louris, Calexico of – moet je zeker eens ontdekken – Brudini. Op het bijtende, maar schone “Consume Me” speelt hij muzikaal met vasthouden en loslaten. “Tropicaliptico” schippert tussen een protestsong en zuinige Beach Boys-invloeden.
Op ‘Terra Papagalli’ komen best wel serieuze onderwerpen aan bod, maar dan vaak verpakt in vrolijke melodietjes of met een loden zon als achtergrond voor de melancholie. Jef Maarawi is als singer-songwriter een fijne, maar misschien moeilijk in een vakje te duwen ontdekking.
https://jefmaarawi-inner-ear.bandcamp.com/album/terra-papagalli
Mr Marcaille is een fenomeen. Als one-man-band is hij niet de enige in het metallandschap. Het gebeurt vaker dat iemand alleen in de studio achtereenvolgens alle instrumenten inspeelt en inzingt. Mr Marcaille is misschien wel de enige die live tegelijk zingt, (distorted) cello speelt en met elke voet een kickdrum bedient. En vermoedelijk heeft hij in die ‘bezetting’ ook het album ‘No Snare No Headache’ opgenomen. Er zitten heel wat knipogen in naar thrash en doom.
Bij de meeste one-man-studio-bands blinken die ‘one men’ uit in één discipline en dat lijkt nog meer op te gaan voor deze eenzame Fransman. Door alles tegelijk te willen doen, kan hij niet uitblinken in één van de drie. Zijn rauwe, vervormde cello-spel klinkt als gitaar, maar je kan het maar moeilijk echt virtuoos noemen. Zijn primitieve drumwerk is veel minder strak dan wat we in hedendaagse metal gewoon zijn. Ook als zanger is Mr Marcaille geen kandidaat om The Voice te winnen, ook niet de metal-editie van The Voice. Tel daar bij op dat de lyrics evenmin tot de verbeelding spreken en dat er inzake songopbouw en productie geen doelpunten gescoord worden.
De goede punten, dan. Dit is een rauw en goudeerlijk album van een koppige Einzelgänger. Iedereen in de business zal hem aanraden om een netjes geproduceerd album op te nemen, om zo zijn aanhang te vergroten en voor meer optredens geboekt te worden. Het klassieke model, zelfs in de metal. Maar Mr Marcaille doet waar hij zin in heeft, trekt zijn shirt uit, gaat eens met zijn hand door zijn baard en geeft je muzikaal een ferme lel rond je oren. Respect.
https://wagonmaniac.bandcamp.com/album/no-snare-no-headache
De Valium-versie van de Pixies en Sonic Youth, zo kan je Boozewa misschien nog het beste omschrijven. Dit Amerikaanse trio brengt een trage, gloomy noiserock, met ook nog referenties naar doommetal. Hun vinyl-EP/single ‘Deb’ omvat behalve de magistrale titeltrack nog het minder interessante “Now Stop”. De twee nummers zijn ontstaan als een vorm van experiment van muzikanten die eerder toevallig samen in lockdown waren.
Toeval en experiment of niet, de track ”Deb” is wel bijzonder goed en muzikaal interessant. Met in de ritmes en algemene sfeer bijvoorbeeld referenties naar het oudste werk van Black Sabbath en Iron Man, terwijl de luie gitaarakkoorden heel hard de noise van de jaren ’80 ademen. De zeurende vocalen en de demo-opnamekwaliteit geven de track een spooky vibe. “Deb” sluit mooi aan op “Black Flag?”, de openingstrack van hun begin dit jaar uitgebrachte cassette ‘First Contact’. Daarop staan vier nog meer groezelig opgenomen nummers. Van dat album onthouden we voorts nog de aanstekelijke desert/doom/noise-track “Full Tank”.
Het is inderdaad een beetje onbekend terrein waarop Boozewa zich begeeft, terwijl het tegelijk ook ‘koken met bekende ingrediënten’ is. Misschien zit de wereld niet te wachten op nog maar eens een nieuw subgenre. Met het experiment als uitgangspunt en de wisselende kwaliteit van deze twee meest recente nummers is het moeilijk om te voorspellen of dit iets wordt.
Maar een interessante ontdekking is het zeker.
https://boozewa.bandcamp.com/album/deb
Koen Verbraeken zoekt al een hele tijd zijn pad in de muziek. Hij speelde in verschillende bands en sinds kort bestormt hij het firmament van de eeuwige muzikale roem als 14 Upper West. Referenties zijn het solowerk van Gary Louris, Del Amitri, Nomden, Etan Huijs, Gary Olson en Shawn Colvin.
Als 14 Upper West nam Verbraeken al eerder twee singles op met gerenommeerde producers (Jean-Marie Aerts) en muzikanten (Marc Bonne, ..). “Looking For A Brighter Sun” is zijn tweede single met producer Dirk Blanchart. Verbraeken is gezegend met het talent om degelijke lyrics te schrijven en als crooner/zanger staat hij meer dan zijn mannetje. Ook aan de opnames en productie valt weinig aan te merken. Er zit genoeg peper en zout in voor Radio 1, maar de kruiding mocht zeker nog wat harder doorsmaken. Pakkender, grappiger, stouter.
Dat komt misschien nog op volgende singles of op een album. Ondertussen is het genieten van oldschool vakmanschap.
https://www.youtube.com/watch?v=0jAMjtWr7Lg
De Griekse rockband Deaf Radio heeft een knappe single uit. “Model Society” teert in de lyrics op de restricties die we allemaal moesten naleven tijdens de viruscrisis. De intro leunt wat op Depeche Mode, als de rockmachine op gang komt, moet ik denken aan Star Industry, Editors en zelfs aan de bombastische stadion-feel van The Killers. Voor de clip gebruikten ze beelden van hun passage op Eurosonic Noorderslag. Er komt een album aan en daar ben ik alvast benieuwd naar.
https://www.youtube.com/watch?v=LY_BOtzw-R8
Punk is al een paar keer dood verklaard. In Liverpool zijn er echter twee zusjes die het vuur opnieuw aanwakkeren. Zusjes van 12 en 13 jaar oud die hun eerste album uit hebben. Ze leerden punkrock kennen toen ze hun instrument leerden bespelen. Daarvan postten ze filmpjes op YouTube, die werden megapopulair door het enthousiasme van de meisjes en zo ging deze bal aan het rollen. De bandnaam Yee Loi (twee meisjes in het Chinees) dragen ze mee van bij die YouTube-periode. Matilda, de jongste, zingt, drumt en speelt bas. Rose is de oudste. Zij speelt gitaar en doet de backing vocals. Sinds kort speelt ook hun broertje Don Don mee (bas).
Hun grote voorbeelden zijn de Ramones. Er zijn uiteraard slechtere vertrekpunten. Op hun debuutalbum ‘No One Eats For Free’ brengen ze dan ook twee Ramones-covers: “Blitzkrieg Bop” en “I Don’t Want To Grow Up”.
Nog meer covers komen van Slade (“Know Who You Are”) en MC5 (“High School”). Iets zegt me dat ze daarvoor toch in de platenkast van hun ouders of zelfs grootouders gezocht hebben. Ze brengen die covers met superveel enthousiasme en zo goed als je dat als twee tieners zou kunnen brengen. Punk kan wel zo’n basic line-up hebben.
Wat nog meer tot de verbeelding spreekt: hun eigen songs moeten nauwelijks onderdoen voor dergelijke monumenten en blenden mooi in. Hun twee beste eigen songs staan aan het begin en helemaal aan het einde van het album: “Be Like Johnny” (een knappe ode aan de zanger van de Ramones) en “Lovelock”). Eén van hun eigen songs is een ode aan hun overleden grootmoeder.
Het doet allemaal wat denken aan The Kaak, de Haarlemse youngsters die in 2018 een knappe EP uithadden, en ook aan Shonen Knife (niet vanwege de Aziatische roots, wel vanwege de naïeve, spontane manier waarop de meiden van Yee Loi hun ding doen).
I Don’t Want To Grow Up? Je zou inderdaad geld geven om deze sympathieke meiden nog wat langer jong te laten blijven. De vinyl is te bestellen via hun bandcamp (opletten voor de extra taksen voor bestellingen uit de UK).
Instriumae is een ietwat gedurfd instrumentaal metalproject waarbij de zang vervangen is door een klassieke viool. Dus niet het soort viool dat in metal vaak enkel als intro-arrangement of folky extraatje mag dienen, maar echt de viool in een absolute hoofdrol. Behalve uit violist N’Lie bestaat de band nog uit Marty en Franki, met referenties bij o.m. Circle Unbroken, Gemini Season en Sinshaper.
De EP ‘Tempus Volat’ (de tijd vliegt) is een pareltje inzake compositie en virtuositeit, maar misschien ook een verzameling songs die vooral collega-muzikanten zullen weten te waarderen. Voor de gemiddelde metalfan is dit waarschijnlijk wat te moeilijk of te vergezocht, wat geen afbreuk doet aan het onmiskenbare talent van het trio. Van de vier tracks kan vooral “Ab Initio” mij het makkelijkst overtuigen, misschien ook omdat hier de metalaspecten zwaarder wegen dan de inbreng uit de wereld van de klassieke muziek. (review Filip)
Instriumae is een bijzonder interessant instrumentaal concept rond drie muzikanten uit heel verschillende werelden. Zowel letterlijk als figuurlijk. N'Lie is een violiste in ondermeer Opera Muntschouwburg, Het Nationale Orkest van België, Night of the Proms en zoveel meer. Ze is afkomstig uit Zwitserland en klassiek geschoold. Marty Carpe Diem - afkomstig uit Frankrijk - komt uit het metal milieu en Franki Rellih werkte mee aan projecten als Dit is Belgisch, Yourstone en de Sinshaper EP 'This Will Hurt'.
Ondanks die uiteenlopende stijlen, zijn er zeer veel raakpunten tussen deze muzikanten; Eind januari 2020 hadden we nog een fijn interview met de band, waar dit verder uit de doeken werd gedaan- hier -
Ondertussen is er heel wat gebeurd, de band bracht enkele singles uit waaronder “Lex Naturae” hier . En eerder dit jaar kwam een EP op de markt 'Tempus Volat’.
De verschroeiende mooie samensmelting tussen viool en gitaarlijntjes bezorgen al bij de eerste song “Tempus Volat” een huivering. Aangevuld met subliem drumwerk zorgt deze up tempo song voor een eerste adrenalinestoot.
Instriumae treedt in de voetsporen van bands als Apocalyptica maar blijkt vooral dus over een eigen smoel te beschikken, want rock wordt verbonden met symfonische magie en klassieke muziek op een zodanig uitgekiende wijze.
Er is ook plaats voor enig intimiteit op “Spes Bona”. “Lex Naturna” kenden we al, we schreven daarover ''Bewust wordt gekozen om het publiek op het verkeerde been te zetten, door lichtjes te gaan experimenteren en zelfs te improviseren. Nogmaals alles blijft binnen een zeer sobere omkadering, ondanks het geflirt met oorverdovende klanken. Ook word je niet in slaap gewiegd , de intense samensmelting doen je vertoeven in een sprookjesachtige, mysterieuze wereld . Dit smaakt naar meer, veel meer'' . Ook bij “Ab Intio” keert dat mysterieuze en sprookjesachtige terug.
Het zijn botsingen tussen uitersten, een bewust geordende chaos , die dit trio creëert op deze EP in het kielzog van een Nightwish tot Iron Maiden. Voor wie houdt van avontuur …
Tracklist: Tempus Volat - Spes Bona - Lex Naturna - Ab Initio (review Erik)
Rocksteady, maar niet helemaal volgens het boekje. Blue Tone Stompers is een trio, ze komen uit Frankrijk en ze hebben een gezonde voorliefde voor rocksteady en ska. Die brengen ze in een bijzondere, akoestische bezetting: staande bas, saxofoon, gitaar en een volumineuze bariton die ongenadig raspt. De sax krijgt de eer om de melodie en de solo’s te mogen uitvoeren. ‘Blue Tone Stompers’ is hun debuut en dat doen ze gewoon op een vinyl (45 T).
De A-kant “Blue Tone Rock” is een leuke eigen compositie en B-kantje “Come Back Jeannie” is een halfvrolijke/halfbluesy cover van de Jamaicaanse legende Laurel Aitken. Live brengen ze ook bekendere covers van Prince Buster en net zo minder bekende van The Paragons of Leadbelly. Deze cover van Aitken kunnen ze perfect naar hun hand zetten zonder het origineel te verloochenen.
Rocksteady is geen voor de hand liggend genre in Frankrijk of in ons land, maar dit is een heel leuke en tegelijk heel eigenaardige single.
Deze Blue Tone Stompers zouden het prima doen op de kleinere zomerfestivals (Roots & Roses, Coleur Café, …) en in het clubcircuit.
https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/blue-tone-stompers
Nederlands 
Français 
