Uit de omgeving van Bergen komt Bubble Trap. Ze debuteerden in 2004 met de demo ‘Soap for memories’ en na singles “Jay” en “I am nothing” van een paar jaar terug is het langverwachte debuut ‘Compromise’ uit.
De groep brengt broeierige, dromerige gitaarpop, die door toetsen psychedelisch worden gekleurd. Een link naar ‘70’s Pink Floyd en ‘80’s Alan Parsons is daarmee gelegd. De vocals van toetsenist Sébastien Boutry refereren soms aan Anthony Kiedis en Ed Kowalczyck. Ze hebben aardig wat nummers op zak, die door een directe rockaanpak wat krachtiger durven klinken. “You keep silent” is alvast een goede single als uitgangsbord om de groep meer airplay te geven.
Info op http://www.myspace.com/bubbletrap
Na zijn debuut ‘Lemon Tea’(Hue 2006) volgt een melodieuze opvolger ‘Cats and Babies’. Een tamelijk toegankelijk en onschuldig album! Het grote verschil met zijn debuut is dat de songs door een meer natuurlijke beat werden ondersteund ipv programming. Vooral de piano geeft een breekbaar geheel en zorgt voor een portie gevoeligheid. Zelf zegt Nomad, alias Ruben Kindermans, dat de teksten zeer persoonlijk zijn: “Op mijn 27ste wordt verondersteld dat mijn jeugd over is en ik nu volwassen moet worden…” aldus Kindermans.
De songs zijn inderdaad een nostalgische trip, een ode aan de kindertijd en jeugd van de man. De sound mag worden gelinkt aan een jonge Neil Young, vooral dan “Little Man”, “Shaping The Clouds” en “The Lake”.
Het album vormt de ideale achtergrond om op een zomerse zondagavond met een lekker gekoeld drankje te mijmeren over vervlogen (gelukkiger) tijden.
Info op http://www.myspace.com/homesicknomad
Volgens sommige bronnen is dit ‘Queens Of The Stone Age in het Brussels’. Komaan zeg, wat meer respect voor de Queens hé! Groot was mijn ontgoocheling want dit is de zoveelste dialect plaat uit arm Vlaanderen.
Volgens hun bio starten de gebroeders Jeroen en Sybren Camerlynk een zijproject. Ze wouden rustige liedjes schrijven die ze niet kwijt konden in hun toenmalige metalband. Er werd nog een drummer gezocht: Tom Ramboer en een extra gitarist: Sam Janssens (Toendra,Trezmil,..). Na drie maanden repeteren startten ze al met de Vlaamse podia af te schuimen. In 2005 waren ze zelfs geselecteerd voor de Nekkawedstrijd,waar ze verrassend de finale halen. Verder hebben ze verschillende Vlaamse rockers als Gorki,’t Hof van Commerce en Raymond verblijd met een voorprogramma. In 2007 verscheen dan hun eerste single “Adieu” (opgenomen in de MM studio, met producer ward Neirynck (Stash, Tom Helsen, …)). In 2008 wonnen ze ook de Nederpopprijs.
Wat mij betreft waren er maar twee nummers die konden bekoren, “Armand Pien” en de bonustrack en remix van hun single “Adieu”. Verder vind ik het album even ranzig als de fotomodellen op hun cd-hoes, maar de Vlaamse kleinkunst en rockwereldje zien het wel zitten met De Fanfaar …
Om te kunnen tippen aan Gorki, ‘t Hof van Commerce, Raymond, De Nieuwe Snaar of Hugo Matthijsen mankeren ze nog veel Ballen… Maar over smaak mag men niet redetwisten.
Meer info bij volgende links: http://www.defanfaar.be of http://www.myspace.com/defanfaar
Team William …Wapenfeiten: derde op Humo’s Rock Rally 2008, derde Oost-Vlaams Rockconcours, winnaar Battle of de lage landen, winnaar Fnac Unsigned Music
’The Most-Overestimated Band of Western Europe’, zo noemen ze zichzelf. Producer van hun debuut, Mario Goossens (Triggerfinger, Black Box Revelation)!
Het kwartet heeft twee jaar aan de weg getimmerd en heeft een uiterst geslaagde cd uit. Team William heeft zich ontpopt als een aanstormend talent met catchy broeierige, intense en energieke indiepop, met invloeden van Arcade Fire en Inspiral Carpets op keys. Op Dour vorig jaar werden ze al beloftevol onthaald en speelden ze een fris aanstekelijk en luchtig setje. De groep heeft met “You have my heart, okay”, “Lord of the dogs”, “First snow”, “70%”, “Hotel” en de afsluitend tracks “You look familiar” en “Peptalk” aardig frisse songs op zak; binnen zijn genre van fijne pop brengen ze voldoende variaties aan door de broeierige spanning, opbouw, groove en toetsen. Af en toe nemen ze wat gas terug. Ook in het sfeervolle materiaal boeien ze, “Judo kid” en “Last man on the moon”.
Team William deed aan ‘real teamwork’ om met zo’n plaat te overtuigen. Band met een grootse Toekomst. Gegund!
Info op http://www.myspace.com/teamwilliam
Keefman brengt lekker in het gehoor liggende Nederlandstalige poprock. Drie songs vinden we terug van de band uit Duffel rond singer/songwriter Tom Kets. Op opener “Magere meisjes” biedt de band een oversneden rocksong. “Hier in dit Nederland” klinkt sfeervoller en is innemend en tot slot “Mooie verleizers” wordt kleurrijker door de keys.
De EP biedt aangename, avontuurlijke en gevarieerde pop. De band viel (verdiend) in de prijzen door de Nederpopprijs naar zich toe te trekken.
Ze kregen alvast de support van Gert Bettens, wat een belangvolle bijdrage betekende tot dit spannend Nederlandstalig poprockEP’tje! Dit smaakt naar meer …
Info op http://www.myspace.com/keefmanmusic
Airport City Express is een band ut Luik. Ze behaalden in 2007 al een finaleplaats van het Waalse Pure Demo; bij onze Franstalige vrienden is dit alvast een puik resultaat. Hun vijf indiepop songs refereren aan het te vroeg heen gegane Orange Black en Grandaddy door de psychedelica toets en Girls In Hawaii door de lichthese zang. De groep zweert trouw aan een lofi Pavement aanpak. Dromerige, broeierige, aanstekelijk en frisse pop, die intrigeert en overtuigt. Ze debuteerden op het Jaune Orange Records
Info op http://www.collectiefjauneorange.net
Met hun vijfde album ‘Clair obscur’ heeft het Belgische trio Hitch een opmerkelijke opname afgeleverd. Dit full album werd gemixt door niemand minder dan John Congleton (Explosions in the sky, Black Moutain, The paper Chase).
Met hun eigenzinnige en vlijmscherpe indie/ post-hardcore sound doen ze ongeveer al vijftien jaar hun eigen ding. Hun energieke live optredens zijn daar de beste bewijzen van.
Deze fijne underground band heeft al heel wat ervaring in de wereld, Europa, drie maal de States en Zuid-Afrika. Zij hebben onder andere voorprogramma’s gedaan van Girls Against Boys; Trams Am; At the Drive –In, Mudhoney en ga zo maar door.
Na de uitgave van hun vierde album in 2006, ‘We are electric’ welke was opgenomen live in Zagreb Kroatië, hebben ze ook nog recent een 7inch opgenomen met hun vrienden van Amenra bij de studio’s van Vlas Vegas. In juni 2008 hebben ze dan hun vijfde plaat opgenomen die nu in februari bij Vlas Vegas is uitgebracht. Dit gebeurde samen met Hein Devos (eigenlijk zo een beetje het vierde lid van de band) en het vakkundige producers werk van John Congleton. Voor de mastering van het album zorgde niemand minder dan Alan Douches (West West Side Music, o.a. Radiohead staat op zijn palmares).
Op het album ‘Claire obscure’ vertrok het gezelschap terug naar hun basis van invloeden van My Bloody Valentine; Jesus And The Mary Chain alsook de San Diego Golf van de jaren negentig bands als Drive Like Jehu; Swings Kids enz.
Het klinkt echter niet achterhaald, integendeel ik vind het alvast fris en puur. Bijvoorbeeld de vierde track op het album, ”Choking on air “ heeft de pure energie zoals post indie rock moet klinken: verrassend, energetisch en intiem tegelijkertijd.
Ook de grafiek van het album is prachtig het weerspiegelt gewoon de sfeer van het album. Puurheid; less is more! Deze werden verzorgd door de Franse graficus Knapfla.
Te koesteren plaatje….
Meer info over Hitch : http://www.myspace.com/hitchrocks en hun label www.vlasvegas.be
In ons landje bezitten we al enkele opmerkelijke potige rock ’n’ roll bandjes als Triggerfinger, Black Box Revelation en The Rones. Het West-Vlaamse trio Novac kan meedingen in dit genre, maar koos voor de meer subtielere, broeierige rockaanpak; de rauwe, ongepolijste , rommelige kantjes horen we eerder in het begin van de cd met “Led letter”, “Fontanella” en “Titled”. “Daylight savings”, “Either way” en de titelsong onderstrepen de catchy poprock. Op “Tainted” dwepen ze zelfs met trompetjes. De zang van Tom Vanlaere heeft veel mee van het plaatselijke Basics uit Tielt, maar valt soms wat te hoog uit, wat het rock’n’roll gehalte wat te braafjes maakt. Maar de band kan aardig doorgaan en heeft de kunst van het songschrijven onder de knie.
Info op http://www.novac.be
Man van alle kunstjes binnen de muziekindustrie is Gert Keunen. Hij heeft met z’n project Brsiskey een nieuwe plaat uit. De derde trouwens na ‘Cucumber Lodge’(klemtoon op jazz/elektronica), ‘Scarlett Road-House’ (zwoel, sensueel, groovy, een fusion van jazz, bigband/blazers en latino).
’Before-During-After’ leidt het soundtracksfeertje van vroeger al ten dele in, want de cd lijkt een sferisch samenbrengen van ‘Goldfinger’ (Shirley Bassey) vs ‘Twin Peaks’ vs ‘Once Upon a time in America’ vs David Lynch en Ennio Morricone. Het onderstreept de muzikale kunde van Briskey in verschillende gedaantes. Een donker, traag slepend jazzy trippopgeluid, dat op de lange nummers “Spellbound” en “The man with an oiled mustache …” tot z’n recht komt. De vocals van Lady Linn en Dorona Alberts (ook al op de vorige plaat terug te vinden) passen ideaal binnen het Briskey decor, luister maar eens naar de adembenemende versies “Ossessione” en “After hours”.
Briskey leverde opnieuw puik werk af en gaat van een bigband filosofie naar een kortfilmproductie.
Info op http://www.briskey.be
Een fris, sprankelend EP’tje horen we van het energieke, leuke kwartet The Galacticos uit Limburg. Ze werden eerder al Libomania winnaar en behaalden een finale plaats op Humo’s Rock Rally 2008. En verdiend, want we horen opwindende, aanstekelijke poprock met catchy melodieën en meezingbare refreinen: springerig, opgewekt met subtiele, zwierige toetsen. Het speels rommelig ondertoontje nemen we er maar al te graag bij!
Het jonge bandje refereert aan het oude Rentals, Weezer en Pavement en gaat hand in hand met het uit Wales afkomstige Los Campesinos.
Vier vrolijke gasten, die houden van interplanetaire stuff en de uitstraling hebben van I’m From Barcelona In Space, zo te zien op de cd hoes.
Hun vijf nummers tellende EP werkt in op de dansspieren. Oorstrelende feel good music… charmant bruisende pop. Met de single “Humble crumble” heeft het kwartet alvast een aardige hit op zak. Verdiend!
Info op http://www.myspace.com/thegalacticos
De EP ‘Desperate desires’ is het eerste deel van een trilogie van het trio rondom de contrabassiste/zangeres Ineke Van den Zegel. Van CO.ntradiction vinden we vier songs terug, waarvan de eerste twee,”no no no” en “neuritoc” groovende jazzypop zijn en zwoel klinken. Ze spreken tot de verbeelding … een beetje “I wanna be loved by you” - Marilyn Monroe. De twee volgende “forever off course” en “please stop” hebben een broeierige spanning en zijn eerder donker en dreigend van aard.
Het verhaal van wanhopige verlangens krijgt elan door haar aanpak en haar overtuigende, heldere, doorleefde soulstem. Ergens tussen Joan Wasser (van JAPW), Phoebe Killdeer (één van de zangeressen geweest van het Franse Nouvelle Vague), Dani Klein (Vaya Con Dios) en Feist.
De songs zijn een intrigerende mix van pop, jazz en film noir, en worden naast contrabas kracht bijgezet door sax, gitaar en drums.
De EP werd, naast de vaste line-up van drie, opgenomen in samenwerking met enkele gastmuzikanten waaronder Elko Blijweert en Karel de Backer.
Info op http://www.contradiction.be
’D is Done ‘ is de tweede volwaardige plaat van het Gentse duo De Gezelle – Vervondel. In 2004 kregen ze al een eervolle vermelding op de Humo’s Rock Rally. Het duo overtuigt met hun postrock/noisepop: een broeierig, intens, energiek en opwindend spanningsveld creëren tussen repetitieve gitaarstructuren, bezwerende en opzwepende percussie, elektronicableeps, (schreeuw)zang en opgewonden kreten. De EP ‘Adjust we’ en de cd ‘A field between’ konden we terugvinden binnen dit concept.
Het nieuwe materiaal op ‘D is Done’ klinkt ietwat breder, heeft een intense, samenhangende opbouw en beschikt over meer zangpartijen. Eén voor één songs die beklijven: “Fafafxx”, “Write or wrote”, “Oh frail”, “Ti:me”, “Tread on tread light”, “Little f” en de afsluitende titelsong; de (korte) sfeervolle stukken, opener “Women en “My” zijn een aangename verpozing.
Het zijn songs die je doen bewegen en voor de nodige adrenalinestoten en explosies zorgen door de repetitieve opbouw, de diverse tempowisselingen en het samenspel gitaar- drums -elektronicableeps.
Ze manifesteren zich ergens tussen de postrock van 65daysofstatic, de oude Belgenpop van Red Zebra, de industrial van The Young Gods, de gitaarriedels van Sonic Youth en de scherpte van Swans en V.U.
Een verdiende erkenning mag niet uitblijven voor hun talent, kunde en technisch vernuft! Mag 2009 de doorbraak betekenen … U weze gewaarschuwd.
Info op http://www.myspace.com/madensuyu of http://www.madensuyu.be
Een goed jaar terug maakten we kennis met deze jonge Brugse band die een combinatie brengt van postrock, hardcore, noisepop, soundscapes en screamo. Ze nestelen zich ergens tussen Isis, 65 daysofstatic, Mogwai en ons eigen Amen ra, Steak Number Eight en Madensuyu. Verder halen ze zelf terecht Cult of Luna, Envy, Amanda Woodward, Red Sparowes en Trail of Dead aan.
Inderdaad, de band tekent voor een angstaanjagende, huiveringwekkende muzikale trip van zeven songs: lekker uitgesponnen nummers, “Leaving the capitals”, “Machining”, “Amongst the nomads”, “Erase. Redraw our maps” en “The darkest of men”, worden afgewisseld met twee sfeervolle filmische instrumentals.
Een broeierige spanningsboog creëren ze, met energiek opwindende als intens bezwerende ritmes, opbouwende, repeterende gitaarstructuren en strakke, opzwepende drums, belaagd door schreeuwvocals. De songs boeien door de diverse, soms onverwachtse tempowisselingen. Net als de eerder vernoemde bands gaat het ‘em hier om sfeerschepping, een post- apocalyptisch geluid, dat uiterst bezield en vol overgave gebracht is en ‘en verve’ wordt gespeeld.
‘Monologue’ is Kippenvelmuziek, een ‘brave new world’ in de argusogen van het kwintet.
Info op http://www.myspace.com/blackheartrebellion
Johnny Berlin is een jonge beloftevolle Belgische band, zoveel is zeker na het beluisteren van deze gevarieerde debuutplaat ‘Find what you love and let it kill you’, die de twee jaar eerder verschenen EP ‘I am Johnny Berlin’ opvolgt. De band klinkt gedreven, stevig, explosief als ingetogen en kwetsbaar. Ze halen invloeden aan uit de indiepop (dromerige, broeierige opbouw) en de postpunk (snedige aanpak, gejaagde ritmes, diverse tempowisselingen), gelinkt aan de ‘80’s wave door de meeslepende toetsen. De lichthese ontwapende tweestemmige zang geeft kleur aan het geheel. De gebroeders Renners zijn alvast de pijlers.
En ze hebben oog voor zeemzoeterige popmelodieën die plots fel en hard kunnen ontaarden als “Four” en “Dirty tackels”. En met “Bender parts” en “Echoes” (de outtro niet meegerekend!) hebben ze twee songs op zak met hitpotentie.
Info op http://www.johnnyberlin.be
Nederlands 
Français 
