Een fris, sprankelend EP’tje horen we van het energieke, leuke kwartet The Galacticos uit Limburg. Ze werden eerder al Libomania winnaar en behaalden een finale plaats op Humo’s Rock Rally 2008. En verdiend, want we horen opwindende, aanstekelijke poprock met catchy melodieën en meezingbare refreinen: springerig, opgewekt met subtiele, zwierige toetsen. Het speels rommelig ondertoontje nemen we er maar al te graag bij!
Het jonge bandje refereert aan het oude Rentals, Weezer en Pavement en gaat hand in hand met het uit Wales afkomstige Los Campesinos.
Vier vrolijke gasten, die houden van interplanetaire stuff en de uitstraling hebben van I’m From Barcelona In Space, zo te zien op de cd hoes.
Hun vijf nummers tellende EP werkt in op de dansspieren. Oorstrelende feel good music… charmant bruisende pop. Met de single “Humble crumble” heeft het kwartet alvast een aardige hit op zak. Verdiend!
Info op http://www.myspace.com/thegalacticos
De EP ‘Desperate desires’ is het eerste deel van een trilogie van het trio rondom de contrabassiste/zangeres Ineke Van den Zegel. Van CO.ntradiction vinden we vier songs terug, waarvan de eerste twee,”no no no” en “neuritoc” groovende jazzypop zijn en zwoel klinken. Ze spreken tot de verbeelding … een beetje “I wanna be loved by you” - Marilyn Monroe. De twee volgende “forever off course” en “please stop” hebben een broeierige spanning en zijn eerder donker en dreigend van aard.
Het verhaal van wanhopige verlangens krijgt elan door haar aanpak en haar overtuigende, heldere, doorleefde soulstem. Ergens tussen Joan Wasser (van JAPW), Phoebe Killdeer (één van de zangeressen geweest van het Franse Nouvelle Vague), Dani Klein (Vaya Con Dios) en Feist.
De songs zijn een intrigerende mix van pop, jazz en film noir, en worden naast contrabas kracht bijgezet door sax, gitaar en drums.
De EP werd, naast de vaste line-up van drie, opgenomen in samenwerking met enkele gastmuzikanten waaronder Elko Blijweert en Karel de Backer.
Info op http://www.contradiction.be
’D is Done ‘ is de tweede volwaardige plaat van het Gentse duo De Gezelle – Vervondel. In 2004 kregen ze al een eervolle vermelding op de Humo’s Rock Rally. Het duo overtuigt met hun postrock/noisepop: een broeierig, intens, energiek en opwindend spanningsveld creëren tussen repetitieve gitaarstructuren, bezwerende en opzwepende percussie, elektronicableeps, (schreeuw)zang en opgewonden kreten. De EP ‘Adjust we’ en de cd ‘A field between’ konden we terugvinden binnen dit concept.
Het nieuwe materiaal op ‘D is Done’ klinkt ietwat breder, heeft een intense, samenhangende opbouw en beschikt over meer zangpartijen. Eén voor één songs die beklijven: “Fafafxx”, “Write or wrote”, “Oh frail”, “Ti:me”, “Tread on tread light”, “Little f” en de afsluitende titelsong; de (korte) sfeervolle stukken, opener “Women en “My” zijn een aangename verpozing.
Het zijn songs die je doen bewegen en voor de nodige adrenalinestoten en explosies zorgen door de repetitieve opbouw, de diverse tempowisselingen en het samenspel gitaar- drums -elektronicableeps.
Ze manifesteren zich ergens tussen de postrock van 65daysofstatic, de oude Belgenpop van Red Zebra, de industrial van The Young Gods, de gitaarriedels van Sonic Youth en de scherpte van Swans en V.U.
Een verdiende erkenning mag niet uitblijven voor hun talent, kunde en technisch vernuft! Mag 2009 de doorbraak betekenen … U weze gewaarschuwd.
Info op http://www.myspace.com/madensuyu of http://www.madensuyu.be
Een goed jaar terug maakten we kennis met deze jonge Brugse band die een combinatie brengt van postrock, hardcore, noisepop, soundscapes en screamo. Ze nestelen zich ergens tussen Isis, 65 daysofstatic, Mogwai en ons eigen Amen ra, Steak Number Eight en Madensuyu. Verder halen ze zelf terecht Cult of Luna, Envy, Amanda Woodward, Red Sparowes en Trail of Dead aan.
Inderdaad, de band tekent voor een angstaanjagende, huiveringwekkende muzikale trip van zeven songs: lekker uitgesponnen nummers, “Leaving the capitals”, “Machining”, “Amongst the nomads”, “Erase. Redraw our maps” en “The darkest of men”, worden afgewisseld met twee sfeervolle filmische instrumentals.
Een broeierige spanningsboog creëren ze, met energiek opwindende als intens bezwerende ritmes, opbouwende, repeterende gitaarstructuren en strakke, opzwepende drums, belaagd door schreeuwvocals. De songs boeien door de diverse, soms onverwachtse tempowisselingen. Net als de eerder vernoemde bands gaat het ‘em hier om sfeerschepping, een post- apocalyptisch geluid, dat uiterst bezield en vol overgave gebracht is en ‘en verve’ wordt gespeeld.
‘Monologue’ is Kippenvelmuziek, een ‘brave new world’ in de argusogen van het kwintet.
Info op http://www.myspace.com/blackheartrebellion
Johnny Berlin is een jonge beloftevolle Belgische band, zoveel is zeker na het beluisteren van deze gevarieerde debuutplaat ‘Find what you love and let it kill you’, die de twee jaar eerder verschenen EP ‘I am Johnny Berlin’ opvolgt. De band klinkt gedreven, stevig, explosief als ingetogen en kwetsbaar. Ze halen invloeden aan uit de indiepop (dromerige, broeierige opbouw) en de postpunk (snedige aanpak, gejaagde ritmes, diverse tempowisselingen), gelinkt aan de ‘80’s wave door de meeslepende toetsen. De lichthese ontwapende tweestemmige zang geeft kleur aan het geheel. De gebroeders Renners zijn alvast de pijlers.
En ze hebben oog voor zeemzoeterige popmelodieën die plots fel en hard kunnen ontaarden als “Four” en “Dirty tackels”. En met “Bender parts” en “Echoes” (de outtro niet meegerekend!) hebben ze twee songs op zak met hitpotentie.
Info op http://www.johnnyberlin.be
Kocani Orkestar uit Macedonië is één van de prominente bands van de Balkan. Ze combineren traditionele volksmuziek met invloeden uit de pop; ze geven zwier aan hun songs, die gekenmerkt zijn door aanstekelijke, opzwepende, groovy ritmes; gypsy muziek omschrijft men dit. Kocani Orkestar is een Balkan Brass band die een feest garandeert: de mensen plezieren en afleiding brengen. Af en toe remmen ze hun instrumenten af en klinkt het ensemble sfeervoller.
Zoals het echte zigeuners beaamt, zweert de groep trouw aan de gypsy roots: gewoon een instrument ter hand nemen en spelen met hart en ziel tot je niet meer op je benen kunt staan. Of hoe Oost-Europese traditionele muziek in de voetsporen van Goran Bregovic, Turkse world, latin en westerse pop elkaar vinden. Artiesten als Beirut, Balkan Beat Box en ons eigen Buscemi haalden de mosterd bij deze Kocani Orkestar. Wervelend, zinderend plaatje met enkele sfeervolle rustpauzes.
Info op http://www.myspace.com/kocaniorkestar
Het West-Vlaamse Amour Fou onderscheidde zich een paar jaar terug in Westtalent. Ze moeten voor hun sound niet onderdoen aan de doornsnee Balkan band. Ze goochelen met aanstekelijke, exotische ritmes en brengen elementen van een Kocani Orkestar en Balkan Beat Box samen in een meeslepende gypsy beat. Amour Fou brengt een verfrissende cocktail van Balkanpop, folk, polka, world en salsa. Een kleurrijk geluid! De songs zijn feestelijk, spannend en broeierig en ondergaan soms onverwachtse wendingen. Het ensemble heeft ook oog voor melancholisch ingetogen stukken. Met een knipoog naar Think Of One. De groep zingt zowel in het Engels als in het Frans.
Ze beschikken over een ijzersterke live reputatie. Ontdek hun afwisselend broeierig en feestelijk plaatje!
Info op http://www.amourfou.be
Het Brusselse kwintet Cafeneon haalt de mosterd uit de pop, electro, disco, dub, pyschedelica en Franse chanson. De afwisselende zang of samenzang van Rudolphe Coster (rauw) en Cathérine Brevers (zweverig, dromerig) zorgen ervoor dat de band zich ontpopt als een jonge Gainsbourg/Birkin.Ze brengen uiterst smaakvolle songs met een ‘80’s wave, die een broeierig, dreigende spanning hebben, of die traag, slepend klinken. Afwisselend intrigerend, toegankelijk materiaal met wortels van Joy Division/New Order. Met songs als “Patiné”, “Yssandon”, “Snoopy” en “La voix” als absolute uitschieters van dit relatief kort debuut.
Info op http://www.myspace.com/cafeneon
Het Gentse Barbie Bangkok haalde in 2004 al de finale van Humo’s Rock Rally. Na de EP ‘Oh My God’ verscheen na bijna vier jaar hun langverwachte debuut . We horen een breuk met het verleden, waarbij de groep de kaart kiest van catchy popsongs die leuk en luchtig zijn en uiterst relaxt en ontspannend klinken. Er wordt vastgepind aan bands als Talking Heads, Sailor en B 52’s door de jachtige, opzwepende ritmes, een juiste groove en een snedige aanpak. Songs als “New Delhi”, “El saviour”, “Don’t catch no light” en “Altamira “ maken van de plaat een fijn debuut.
Info op http://www.myspace.com/barbiebangkokmusic
The Members Of Marvelas debuteerden een kleine twee jaar terug met een ideale kruisbestuiving van hiphop, rock, jazz en ‘70’s funk/soul. Hun crossover klonk opwindend, fris, hip en leuk.
De opvolger ‘Tuxedo Theory’ is minder direct, maar breder van opzet en klinkt persoonlijker, gewaagder en meer avontuurlijk. Ondanks het funk rockende, zomerse karakter kan de plaat alvast niet tippen aan hun overtuigende debuut. Overwegend is de plaat minder aanstekelijk en broeierig. Een handvol songs beklijven door net die groove samen te brengen van een Urban Dance Squad, Massive Attack, DJ Shadow en Nas. “Zapper & the beast”, “Little Louie” en “The come down” zijn de Marvelous songs van hun tweede plaat.
Info op http://www.myspace.com/membersofmarvelas
We staan graag even stil van wat uit Tokyo, Japan komt; het blijkt altijd wel iets speciaal te zijn: Electric Eel Shock, Mono, Guitar Wolf, Boredoms, Melt Banana en ook deze Polysics. Gegroeid uit de spirit van Rychiu Sakamoto experimenteert het viertal met synthesizers en laat een diep dreunende bas en strakke opzwepende drums doorklinken, overspoeld door frêle, gillende schreeuw- en vocodervocals in Engels gebrabbel en de eigen moedertaal. Flitsend, energiek noisy geweld waarbij songs als “Kagayake”, “Arigato” en “Irotokage” de pijlers zijn van deze plaat.
Als een wervelwind jagen ze door de songs heen. ‘Technicolor pogo punk’ omschrijft het krankzinnig kwartet zich, dat al tien jaar bezig is. Invloedrijk waren Devo, The Tubes, Bad Brains en Living Colour.
Info op http://www.polysics.com
Er zijn van die bands die het op dezelfde achternaam houden; na The Datsuns en The Ramones zijn er de vier Moony’s. Het kwartet met roots uit West en Oost-Vlaanderen tappen muzikaal uit een totaal ander vaatje. Ze spelen broeierige, dromerige gitaarpop en halen de mosterd uit singer/songwriting, ‘70’s retro, americana en psychedelica. Elementjes Young en PinkFfloyd horen we, maar ook bands als Tragically Hip en The Jayhawks zijn hier op hun plaats.
Veelzeggende, beeldrijke songtitels en talentrijk songschrijverschap geven aan dat er over de nummers is nagedacht: subtiel uitgewerkt, een goede opbouw en herfstig, melancholisch. De Hammond partijen en het gitaargetokkel nemen een prominente rol in en sturen ons naar een mistig muzikaal decor, zoals “Misty trip” en “The paradise project”. “The All-Time High” is een beestige rocker, die ons wakker schudt. Vocaal is er voldoende afwisseling in de stem van Bram, die op het intieme “Where have you been” ongelofelijk sterk is. Puik EP’tje van deze mannen.
Info op http://www.moony.be
Charleroi resident DJ, technomuzikant en producer Fabrice Lig komt aandraven met een fijne plaat. Op ‘Evolutionism’ horen we een gevarieerd aanbod binnen deze stijl, van trancy elektronica soundscapes tot meer techno met een funky randje.
Hij kreeg de hulp van de Japanse geluidstovenaar Ken Ishii, wat de plaat in z’n totaliteit zeker ten goede komt, want de diverse avontuurlijke geluidsexperimentjes en de dansbare grooves zorgden voor een aanstekelijk plaatje. “Children of Galapagos”, “DDNA”, “Australian P-Tek Funk”, “The power of the city” (met zangeres Cleo), en Herbie Hancock’s “Rockit” mogen voor het uitstalraam van deze knoppenfreak geplaatst worden!
Info op http://www.fabricelig.com en http://www.third-ear.net
Het Gentse Penguins Know Why kaapten vorig jaar al de hoofdprijs weg op het Oost-Vlaamse rockconcours ’De Beloften’. Het jonge kwartet onder de broers Dhuyvetters intrigeert door de rauw rammelende rock van Pavement te versmelten met de schuurpapieren gitaarmetaalklank van Steve Albini’s Shellac en het noisy uithalen van Sonic Youth. En ze kruiden het met wat postrock.
De vijf songs op hun EP zijn alvast de moeite waard. “Antfucker” en “Titled” dompelen de luisteraar in de muzikaal dwarrelende leefwereld van Shellac en Sonic Youth, “Teenage Jesus” en “Nifty” beklijven door hun repetitieve opbouw en de rauwe, noisy klanken, en tenslotte “Xoyo” door z’n slepende, subtielere melodie.
Een meedogenloos intrigerend Ep tje, die zich in allerlei bochten wringt tussen melodie, onverwachtse wendingen, diverse tempowisselingen en pedaaleffects stevig indrukken.
Origineel is de hoes: twee kartonnen bordjes met een rood rekkertje. Laat het niet voor uw neus wegschieten …
Info op http://www.penguinsknowwhy.be
Nederlands 
Français 
