Confuse the cat dompelt de nieuwe langspeelplaat volledig in sprankelende, frisse wavepoprock onder. Invloeden van Psychedelic Furs en Gang Of Four zijn duidelijk hoorbaar in de stuwende rocksongs als “Koi”, “Get the bullets” en “Paul’s eyes”. De band houdt zich vast aan de eighties traditie en durft breder te gaan door vette basses, dubeffects en groovy reggaebeats, waaronder op “Jackal at 10 ‘O Clock” en “Snaky eyes”. Ze herinneren aan Pil’s Jah Wobble en ‘Sandinasta’ The Clash.
‘Kericky’ bevat pakkende en swingende songs, die het verdienen opgemerkt te worden.
Info op http://www.myspace.com/zealrecords
’Say it!’ is de tweede cd van Assunto Mano, de semi-akoestische band rond de songschrijfster Assunta Mandaglio. Het is de opvolger van al in 2004 verschenen cd ‘A-get-well-balloon’ Haar gemoedelijke songwriterpop is gebaseerd rond haar gitaar – en pianospel en haar warme, sfeervolle stem, die ergens hangt tussen Norah Jones en Lize Accoe (ex Delavega). Melodieus dromerige, ontroerende songs, die een geheel zijn van pop, jazz, soul, blues en een vleugje latino en Africano.
Samen met haar begeleidingsband heeft ze een pak volwassen, uiterst genietbare, kleurrijke en afwisselende songs klaar. En ze weet je in te pakken met enkel sober gehouden, breekbare songs als “Daylight” en “Ghost”.
’Say it!’ is een gevarieerde plaat van een talentrijk singer/songwriter met Italiaanse roots. Ze deed beroep op de Londense producer Matt Foster, die eerder al instond voor werk van Jamiriquai, Coldcut , Sugababes en Whitney Houston.
Info op http://www.assuntamano.com
Een aanstekelijk en rijkelijk gearrangeerd debuut is afkomstig van de band rondom zanger/pianist Jan Vandecasteele. Hij liet z’n taak van leraar plastische opvoeding even voor wat het was om zich volledig toe te leggen op de uitwerken van deze composities. Samen met de broers Frederik (gitaar)en Simon Segers (drums) en bassist Matthias Debusschere (eerder al Bolchi en Sioen) horen we op ‘Another profile’ broeierige songs die een geheel bevatten van jazzy pop, funk en wave. Het zijn fijne en goed uitgewerkte songs.
Vandecasteele scherpt onmiddellijk de aandacht met “Oh my God”, die a capella start en bepaald wordt door een sober ingehouden pianotoets. Het tweede nummer “Hey hey” ligt in het verlengde, maar klinkt intenser en bedreven. Vocaal doet hij hier denken aan Antony (van The Johnsons) en Jeff Buckley. Maar in dit nummer durft hij met z’n band al iets voller te klinken, wat op andere songs “Don’t worry” en “Blame” gebeurt met koperblazers en een strijkkwartet. Hij kan in de zang diep gaan (“Hidin’ girl”) en neigt naar Sivert Hoyem van Madrugada of kan hemels en hoog zingen.
Kartasan verrast aangenaam en heeft een sfeervolle, gevarieerde, spannende plaat uit. Als aanzet is dit debuut meer dan hoopgevend voor de toekomst.
Info op http://www.myspace.com/kartasan
Pascal Deweze is de muzikale duizendpoot achter Sukilove. Na het melodieuze rockavontuur van Metal Molly, zagen we hem talrijke leuke bands opstarten als Mitsoobishi Jackson en Chitlin’ Fooks. Sinds een paar jaar is er nu Sukilove. Daarnaast staat hij in voor allerlei producties en duikt hij op in Mauro & The Grooms en Big Star. Het onderstreept mans veelzijdigheid.
Onder Sukilove is hij al bezig sinds 2001, bracht al een paar EP’s uit en na cd’s ‘Sukilove’, ‘You kill me’ en ‘Good in your bones’ voegt hij er nu ‘Static Moves’ aan toe. Hij is met z’n band moeilijk in een hokje te stoppen en dat hoeft ook niet, want we horen hier broeierig, intens slepend, dynamisch materiaal, die oog hebben voor melodie, avontuur en experiment. Geen gladgepolijste popdeuntjes dus!
Er zijn al heel wat mooie zinnen omschreven voor z’n muziek als ‘pop met roestige weerhaken’ en ‘homo erotische rock zonder lipstick’. Kijk, het draait ‘em rond dat Sukilove heerlijk complexe muziek maakt die uiterst gevarieerd klinkt, onverwachtse wendingen ondergaat en doordacht, subtiel is gearrangeerd. Het zorgt er op die manier voor dat de band alle valkuilen kan ontwijken en een eigen geluid heeft, wat nu net de mystiek is van Sukilove. “Rebel” en “Choose your love” zijn alvast uitnodigend, werken prikkelend werken en wekken nieuwsgierigheid op naar de rest van de plaat.
Info op http://www.sukilove.com
Waldorf is gegroeid rond Wolfgang Vanwymeersch, gitarist bij The Van Jets. Een week vóór de cd verscheen, werden we dagelijks bestookt met een brief waarop 1 woord te vinden was. Eind die week begon de puzzel steeds meer in elkaar te passen. Een zwarte, grijpgrage, boze wolf wil zich meester maken van z’n luisterende prooi, en van het toegevoegde cd’tje hoorden we een soort ‘rewind’ geluid; we waren dus duidelijk nieuwsgierig om wie het hier nu eigenlijk ging. De kat kwam op de koord toen we kort nadien de échte cd ontvingen. Voorzichtiger dan Roodkapje openden we de post …om …hop … de tweede cd van Waldorf in ons handen te krijgen.
We horen potig, bedreven gitaarrock en een stonerwind blaast om de oren. Waldorf is in één adem met Creature with the atom brain en Hulkk op te noemen. “2012”, “Information” en “Good to know” (wat een huiveringwekkende synths op deze song) zijn alvast sterke kanjers. De groep refereert aan de Queens en de Masters Of Reality, maar komt op “It’s you, it’s me” gevaarlijk in de buurt van het oude Screaming Trees en Kyuss door de logge ritmes, rauwe gitaren en een declamerende zang.
Waldorf & Statler van de Muppets mogen vanuit hun loge met respectvolle blik neerkijken op hun kleinzonen …
Info op http://www.abandcalledwaldorf.com
Brusselaar Matthieu Bioul legde zich eerder toe op z’n sing/songwriterschap en maakte eerder al twee Franstalige albums. Voor deze nieuwe plaat paste hij z’n naam wat aan, trok naar Engeland, maakte een Engelstalig album en dompelde z’n nummers onder in typische Britpop. We horen een warme sfeervolle, dromerige, broeierige sound, die veelvuldig omlijst wordt door achtergrondkoortjes. Deze koortjes en orkestraties zijn eigenlijk even goed als slecht … ze duiden enerzijds op een breder geluid, anderzijds voelen ze ietwat kitscherig aan.
Er is aanstekelijke feelgoodmusic op songs als “Mister”, “Back to 5”, “Waiting for the sun”, “Lucy Brown” en de titelsong. “On my own” lijkt zo weg van The Beatles. Naar het eind van de cd gaat Bioul op ingetogen wijze te werk.
Over de hoes zijn we nu niet echt te spreken en proberen we het ego van de man te plaatsen binnen ‘daystripping’, maar laat dit terzijde en geniet van de uiterst sfeervolle plaat, wat nog steeds het uitgangspunt is van onze vriend.
Info op http://www.mattbioul.com
Starfucker is een jong bandje van 2 meisjes (Marlies – Stefanie) – 2 jongens (Stijn & Mattias), uit het Leuvense, die refereren naar de gloriedagen van de nineties van L7, Hole en in de platenbakken graaien van de rockgirls Suzi Quatro, Joan jett en Kim Wilde.
We horen lekker in het gehoor liggende, springerige, snedige uptempo rock als “Hotel New Jersey”, “Gimme break” en “Quit their band”. Op een paar songs gaan ze ziedend te werk, geven ze er nog een tandje bij en klinken ze explosief, “Going out alone”, “Boys will be boys”, “Better than that” en “All the way”. Niet onopgemerkt in deze compromisloze rechttoe-rechtaan geluid, is de krachtige, heldere stem van Marlies. Songs met ballen, waaraan jongens als Jane’s Detd en Nailpin een puntje mogen aan zuigen… Kijk, heel wat (retro) bands komen als een flash ons voor de ogen. Starfucker klinkt gevat en gemotiveerd. Door hun dynamische, vitale aanpak, de pittige gedrevenheid (“Sorrow”) en hun onbezonnenheid denken we ook de huidige rits Blood Red Shoes en Be your own pet. Op hun debuut horen we ook één rustige, zachte , intieme song, “Stories”, een aan Sarah Bettens neigende ballade.
Een leuk, overtuigend debuut.
Info op http://www.starfuckerband.com
”Wacco’s der aarde, na twee decennia en wel ter ere daarvan heeft Belgian Asociality de eer en het genoegen een hoop onzin in uw richting te stampen in de vorm van een schijf met muziek” … Het Antwerpse kwartet vierden het met een nieuwe cd, een boreling die we al jarenlang verwachtten; op hun talrijke gigs kregen we er al en toe ééntje te horen.
Eenvoud siert is de doeltreffende formulering als je deze band aan het werk ziet. De ‘enfants terribles’ van de Vlaamstalige punkpop, rond Mark Vosté (zang) en Tom Lumbeek (bas) hebben twintig leuke punkrockers, prettig gestoorde, meezing-/brulbare, rammelende pretpunk (kort, rechttoe-rechtaan, opzwepend) met humoristische en cynische no-nonsens teksten uit. Belgian Asociality weet de (dolgedraaide) veertiger als onze jonge gasten te boeien.
”Lieve burgers, geniet en onderga hun kabaal” met songs als “Anti iedereen”, “De pit”, “Vanalles” en “Tip van de week”. Door de broeierige opbouw hebben “Twee”, “Achterklap” en deze met Luc Devos (niet toevallig “Tip van de Vos”) iets meer ‘song’. “Die van ons” lijkt het uitgangsbord. Een zomerse dubgroove horen we “Bampa punk 2.0” en verder kun je de keel schrapen op het “BA volkslied”, of een rondedansje wagen op de circuscarrousel van “1, 2, C4”.
De oudgediende punklegende van het Belgische front liet terug van zich horen. Oh ja, heb je er nog niet genoeg van? Er is ook nog een schijf met beeld …
Info op http://www.beginanasociality.be
In 2006 zetten de mensen van Ansatz der Maschine een nieuwe standard neer in de Belgische pop met indietronica en de schitterende plaat ‘The Postman Is A Girl’. De opvolger ‘Painting Bad Weather On her Body’ is terug een geslaagd project. Mathijs Bertel bewijst met zijn tweede soloplaat dat er groei zit in de band. Zowel in het studio werk als op de live performances, horen we de subtiele elektronica, evenwichtig vermengd met akoestische viool, blazers, drums, elektrische gitaar en zang. Het resultaat is een warme mengelmoes van goeie songteksten, productie en muzikaliteit.
Op het nieuwe album is de live band nu volledig geïntegreerd. De leuke visuals maken het live werk nog exceptioneler. Kortom Ansatz der Maschine klinkt fantastisch op cd en is live een geheel omvattende belevenis.
Bandleden : Mathijs Bertel; Bram De Vreese, Jan Dhaene, Ruben Vercaemer
Info op http://www.myspace.com/ansatzdermachine
Het Leuvense The Neon Judgement is terug onder ons … Sinds begin jaren tachtig waren zij een vertrouwde naam in de alternatieve electro/waverock scène in ons landje, maar ook ver daar buiten. De primair machinale beats in een mix van snokkende gitaarrifs van TB en de ruw-analoge synthesizer klanken van Da Davo zijn iets unieks, én toch zo herkenbaar.
‘Smack’ is hun eerste studio-cd sinds ‘Dazsoo’ (1998); The Neon Judgement bewijst nog steeds niets aan relevantie te hebben ingeboet. Nummers als “The Great Consumer”, “Leash”, en “We Are Confused” doen terecht vermoeden dat het bloed nog steeds kookt en hun songs nog altijd eigentijds, hard en compromisloos zijn. Binnen de heropleving van de ‘80’s wave en electro lijkt het erop alsof ze nooit zijn weggeweest! Uit deze plaat zijn de singles “The Great Consumer” en “Leash” de voortrekkers van de full cd.
Info op http://www.theneonjudgement.com of http://www.myspace.com/theneonjudgement
Achter Elvy schuilt Lionel Vanhaute uit Namen. Deze do-it-all deed beroep op leden van Flexo Lyndo om de z’n intieme, sfeervolle songs meer elan te geven. De sobere, spaarzame begeleiding biedt zeven dromerige opbouwende songs, waarbij de factor emotionaliteit goed bewaard blijft! De warme zang omfloerst de ingetogen nummers.
Met dit muzikaal project ging alvast voor deze talentrijke singer/songwriter een droom in vervulling. Geniet mee van zijn droom met enkele fijne popsongs als “Devotion”, “Gone” “Icarus mother” en de titelsong.
Info op http://www.myspace.com/elvymusic.be
Uit de omgeving van Bergen komt Bubble Trap. Ze debuteerden in 2004 met de demo ‘Soap for memories’ en na singles “Jay” en “I am nothing” van een paar jaar terug is het langverwachte debuut ‘Compromise’ uit.
De groep brengt broeierige, dromerige gitaarpop, die door toetsen psychedelisch worden gekleurd. Een link naar ‘70’s Pink Floyd en ‘80’s Alan Parsons is daarmee gelegd. De vocals van toetsenist Sébastien Boutry refereren soms aan Anthony Kiedis en Ed Kowalczyck. Ze hebben aardig wat nummers op zak, die door een directe rockaanpak wat krachtiger durven klinken. “You keep silent” is alvast een goede single als uitgangsbord om de groep meer airplay te geven.
Info op http://www.myspace.com/bubbletrap
Na zijn debuut ‘Lemon Tea’(Hue 2006) volgt een melodieuze opvolger ‘Cats and Babies’. Een tamelijk toegankelijk en onschuldig album! Het grote verschil met zijn debuut is dat de songs door een meer natuurlijke beat werden ondersteund ipv programming. Vooral de piano geeft een breekbaar geheel en zorgt voor een portie gevoeligheid. Zelf zegt Nomad, alias Ruben Kindermans, dat de teksten zeer persoonlijk zijn: “Op mijn 27ste wordt verondersteld dat mijn jeugd over is en ik nu volwassen moet worden…” aldus Kindermans.
De songs zijn inderdaad een nostalgische trip, een ode aan de kindertijd en jeugd van de man. De sound mag worden gelinkt aan een jonge Neil Young, vooral dan “Little Man”, “Shaping The Clouds” en “The Lake”.
Het album vormt de ideale achtergrond om op een zomerse zondagavond met een lekker gekoeld drankje te mijmeren over vervlogen (gelukkiger) tijden.
Info op http://www.myspace.com/homesicknomad
Volgens sommige bronnen is dit ‘Queens Of The Stone Age in het Brussels’. Komaan zeg, wat meer respect voor de Queens hé! Groot was mijn ontgoocheling want dit is de zoveelste dialect plaat uit arm Vlaanderen.
Volgens hun bio starten de gebroeders Jeroen en Sybren Camerlynk een zijproject. Ze wouden rustige liedjes schrijven die ze niet kwijt konden in hun toenmalige metalband. Er werd nog een drummer gezocht: Tom Ramboer en een extra gitarist: Sam Janssens (Toendra,Trezmil,..). Na drie maanden repeteren startten ze al met de Vlaamse podia af te schuimen. In 2005 waren ze zelfs geselecteerd voor de Nekkawedstrijd,waar ze verrassend de finale halen. Verder hebben ze verschillende Vlaamse rockers als Gorki,’t Hof van Commerce en Raymond verblijd met een voorprogramma. In 2007 verscheen dan hun eerste single “Adieu” (opgenomen in de MM studio, met producer ward Neirynck (Stash, Tom Helsen, …)). In 2008 wonnen ze ook de Nederpopprijs.
Wat mij betreft waren er maar twee nummers die konden bekoren, “Armand Pien” en de bonustrack en remix van hun single “Adieu”. Verder vind ik het album even ranzig als de fotomodellen op hun cd-hoes, maar de Vlaamse kleinkunst en rockwereldje zien het wel zitten met De Fanfaar …
Om te kunnen tippen aan Gorki, ‘t Hof van Commerce, Raymond, De Nieuwe Snaar of Hugo Matthijsen mankeren ze nog veel Ballen… Maar over smaak mag men niet redetwisten.
Meer info bij volgende links: http://www.defanfaar.be of http://www.myspace.com/defanfaar
Nederlands 
Français 
