Bring To Bear is een relatief nieuwe Britse metalband die symfonische metal koppelt aan folk en grunts. Niet superorigineel op zich, maar toch een recept voor de iets meer avontuurlijke metalfan.
De absolute ster op de EP ‘Light And Shadow’ van eind vorig jaar is zangeres Izabela. Zij zingt heel helder en natuurlijk. Het tegengewicht komt van Ian (grunts, keys en accordeon).
“The Shadow Ruse” en “From The Abyss” zijn misschien een beetje klassiek in opbouw als je wat vertrouwd bent met symfonische en folk-metal.
Veruit de leukste track op deze EP is de cover van “No One Knows” van Queens Of The Stone Age. Geen voor de hand liggende cover, maar merkwaardig genoeg wel eentje die werkt en goed genoeg om mijn en uw aandacht te verdienen.
https://bringtobear.bandcamp.com/releases
Dudsekop is een tweespan dat pakken ervaring heeft in de hardere genres (King Hiss, Liar, After All, …) en die zich nu vol op blackmetal smijten, met een ongegeneerd West-Vlaams accent.
“Koavezwort” is als single de wegbereider voor het album en wat we voorgeschoteld krijgen, smaakt meteen naar meer: knappe blackmetal-elementen in de muziek, misschien niet super-origineel maar wel met het mes tussen de tanden gebracht, en met leuke vocalen waardoor je de moeite wil nemen om de lyrics te ontrafelen. Een veelbelovend eerste teken van leven.
https://www.youtube.com/watch?v=t8w1_T6OAjw
Cosmic Debris is een nieuwe band uit Nederland. Ondanks de bandnaam en de songtitel van hun nieuwe single zou ik ze eerder bij progressive stoner indelen dan bij de spacerock, maar we zijn hier niet van het hokjesdenken. En deze fijne single heeft ergens halfweg een synth-solo die het geheel wel naar de ruimte lanceert. De vocalen zijn lekker ruw (beetje Lemmy in zijn jonge dagen) en de riffs en baslijnen zijn mooi heavy en knap uitgewerkt. De belangrijkste troef is misschien toch de leuke clip erbij, met een oude Opel Kadett als ruimteschip.
Dit is het soort band waarvoor de term ‘veelbelovend’ uitgevonden werd.
https://www.youtube.com/watch?v=q1DWFV-9F_k&t=3s
De eerste digitale single van daanV is meteen een schot in de roos. Clubby dansbaar met vette, rollende techno-beats en een paar hints naar new beat (vaag) en EBM (prominenter aanwezig, zeker met die vocalen). Er zitten wel wat veel ideetjes in deze eerste worp en die zijn niet allemaal tot op de bodem uitgewerkt, maar dit is wel een knappe binnenkomer. Het is wachten op de remixen om de leukste stukjes van deze track uit te lichten.
https://www.beatport.com/track/recta/16081999
Velvet Mist is een nieuw zijproject van Jonathan Verstrepen (gitarist van metalband Carnation) met Anton Mergaerts. Verstrepen ging daarvoor aan de slag met synths en drumcomputers en dan kom je al snel uit bij gothic rock zoals de Sisters Of Mercy en Star Industry.
“Hollow Eyes” is de eerste single die Velvet Mist loslaat op de wereld en die komt meteen hard en goed binnen. Bovendien zijn de mix en mastering prima en dat zie je eigenlijk maar zelden bij een eerste release van een nieuw project in dit genre. Dat geeft ergens ook aan dat het dit duo menens is en dat lijkt me meer dan terecht. De vocalen van Mergaerts zijn echt spot-on: mooi timbre voor dit genre, juiste ritme, net het juiste evenwicht tussen emotie en onverschilligheid, … Echt een knappe single.
“Hollow Eyes” is de voorbode van de EP ‘Visitation’ die volgt in het voorjaar van 2022. Wij zijn alvast fan.
https://www.youtube.com/watch?v=aJBut6h7NAA
Logan Spaceman is het soloproject van multi-instrumentalist Simon Dewaele. Dewaele komt uit Gent maar maakt geen deel uit van Flying Dewaele Brothers. Wel drumt hij bij Beech . Een half jaar geleden richtte hij een leegstaande ruimte in zijn woning in als bescheiden homestudio en begon een Patreon-pagina waarvoor hij maandelijks minstens één nummer afwerkt. Een selectie van deze nummers werd de EP ‘Logan’s Journey’ en die ligt netjes onder de kerstboom te wachten om uitgepakt te worden.
De EP omvat vier nummers. Het begint met “Early Morning” en aan het fluisterende zingen zou je denken dat die homestudio onder de slaapkamer van de kindjes staat of dat Dewaele een heilige schrik heeft opgepakt te worden voor burenlawaai. Zowel in de vocalen als in tempo en songopbouw doet Logan Spaceman’s dreampop mij denken aan SJ Hoffman en dat is wat mij betreft een compliment. De productionele ingrepen bovenop de beperkte bandbezetting zijn beperkt maar zijn er wel altijd boenk op.
“Now I Know” is net als de openingstrack een beetje wazige dreampop. Maar Logan Spaceman heeft toch wel een breder kleurenpallet, leren we op “Hand It To The Man”. Die song is meer upbeat, klinkt vrolijk en argeloos. De afsluiter, “Down We Go”, start met een leuke elektrische gitaarlick, die zuinig nog een paar keer langskomt, maar voorts is het meer fluisterige doom & gloom. Als een warm deken dat je tegelijk ook versmacht. Hier zit Logan Spaceman op het kruispunt van The War On Drugs met het naderende onheil uit Chris Isaak’s beginperiode.
Deze EP blaast ons niet meteen van onze sokken, maar dat zal misschien ook niet het opzet zijn geweest. Maar wij houden wel van deze fuzzy dreampop.
https://www.youtube.com/watch?v=Y99iNdLBhM8
https://www.youtube.com/watch?v=ATxEduhLYJ4
New beat werd als genre bij zijn opkomst verguisd door de ‘serieuze’ muziekpers en -liefhebbers, maar internationaal heeft het genre ons land misschien nog meer op de kaart gezet van de new wave, waarin we het als klein landje zeker ook niet slecht deden. New beat is niet dood. Onder de radar worden in ons land nog steeds new beat-tracks opgenomen en uitgebracht. Eén van die acts is Belgica Erotica. Die flirt met iconische new beat-acts als Fatal Error, Erotic Dissidents en Taste Of Sugar.
De eerste release van Belgica Erotica dateert reeds van 2019 en sindsdien komt er regelmatig nieuw werk uit. De jongste single is “Boobs!”, met als digitale B-kant “Slow And Sexy”. Je merkt dat er op deze nieuwe single al een hele weg is afgelegd sinds de debuutsingle “Belgica Erotica” uit 2019. Die was een opeenstapeling van te veel ideeën en ideetjes in één daarvoor veel te korte track. Ook in new beat is doseren belangrijk en dat rendeert op deze “Boobs!” en ook op “Slow And Sexy”. Less kan dus zelfs bij new beat zeker ook more zijn.
Belgica Erotica kiest ervoor om zo dicht mogelijk bij de originelen te blijven. Het lijkt alsof hij exact dezelfde apparatuur gebruikt als eind jaren ’80, begin jaren ’90 gebruikelijk was. De compositie en songopbouw met ritmes die het van elkaar overnemen klinkt heel herkenbaar. De vervormde vocalen en stem-samples zijn dat net zo zeer. Het voelt meteen juist aan en deze ‘Boobs!’ zitten goed in elkaar. Het bijzonder consequente kleurengebruik in het artwork van alle releases reflecteert de zorg die in dit project zit. Het spelen met het erotische gegeven in de songtitels is een leuk extraatje en tegelijk een bijna onuitputtelijke bron.
Van een vleugje humor is nog niemand gestorven en daardoor waren er in het verleden reeds songtitels als “Master Bay Sion” en “Topless On The Moon”. Bij die laatste liet Belgica Erotica nog een paar woordspelingen liggen (“Monokini On The Moon”, “Mooning On The Moon”, …?).
Er zit artistiek nog veel marge op dit project. De mogelijkheden met gasten (zangeres, gitarist, …) en samples, remixes, extended versions, … liggen voor het rapen. Om die te gaan verkennen moet er natuurlijk wel een publiek zijn voor deze neo-new beat. De kans om die te vinden is misschien groter als er ook een fysieke release zou zijn, op vinyl of CD, maar dat is een kip of het ei-discussie. Ondertussen raden we iedereen die deze review tot het einde gelezen heeft alvast aan minstens eens naar de Bandcamp-pagina van Belgica Erotica te surfen.
https://belgicaerotica.bandcamp.com/
Onlangs bespraken we hier nog de debuutsingle van het Nederlandse Chica Chica en inmiddels krijgen we in bijna geheel dezelfde sfeer een single van Los Bitchos. Dat is een vierkoppige instrumentale meidenband die net als Chica Chica en My Baby, die andere Nederlandse band, een beetje retro klinkt en verschillende leuke genres blendt: psych, poprock, desertblues en allerlei retro-exotica.
Hun vorige single, “Las Panteras”, was dansbaarder, met wat meer cumbia en chicha, maar “Good To Go” heeft – na de spaghetti-western-intro dan, meer een zweverige mantra-feel.
Deze tracks zijn niet wereldschokkend vernieuwend of grensverleggend, zelfs helemaal niet perfect uitgevoerd, maar wel onweerstaanbaar leuk.
https://www.youtube.com/watch?v=yo-18aT_Hwo
Beachdog is de nieuwe band van David Achter de Molen, de zanger van het vroegere John Coffey. Met die punk/hardcoreband stond hij wereldwijd op festivalpodia, maar dat is verleden tijd. Op de eerste single van Beachdog horen we vooral grunge. En goede grunge zelfs. Volgens het boekje en met meer emotie dan de meeste neo-grungers. De zang doet mij in de intro van “Crawl In Pieces” zelfs meteen denken aan Eddie Vedder op ‘Ten’. Het refrein mist wat meezingbaarheid en je blijft wat zoeken waar deze track nou precies over gaat, maar wel een sterke single.
Het B-kantje van deze 7” is andere koek. “Milk” ruikt nog hard naar de militante hardcore van John Coffey, met halfweg misschien een subtiele Soundgarden-toets en – meer naar het einde toe – de intense noise van pakweg It It Anita.
https://snowstar.bandcamp.com/album/crawl-in-pieces-7
Glitterpaard wil enkel in de bandnaam een verwijzing zijn naar Sparklehorse. Er zijn nochtans slechtere voorbeelden. Deze nieuwe band met leden van Mintzkov, Wardrobe, Millionaire, Portland en Marble Sounds brengt zijn debuutalbum in de lente van 2022 uit bij Starman Records. Met “All Rights Reserved” mogen we daarvan al even proeven.
De vocalen op deze single roepen herinneringen op aan Barman en Carlens toen die pas starten bij dEUS en ook het niet-vocale gedeelte gaat een beetje in die richting. Intiem, dwars en melancholisch. Het intrigeert en creëert verwachtingen.
Glitterpaard kondigt ook ‘smerige rockers’ aan en dat intrigeert misschien nog meer.
https://www.youtube.com/watch?v=9bZWLyakqco
Torpedo Tits is een Belgisch cybergrind-project. Dat genre kom je hier niet zo vaak tegen. In tegenstelling tot de traditionele grindcore worden in cybergrind elektronische instrumenten, samples en drumcomputers gebruikt of beter misbruikt. Deze ingrediënten worden gecombineerd met klassieke grindelementen als – met een ruime veralgemening - kaka/pipi-humor en dan in heel korte nummers gegoten.
Torpedo Tits, met een vette knipoog naar Donald Trump en losjes geïnspireerd op bands als Prosthetic Cunt, S.M.E.S., Libido Airbag en Agoraphobic Nosebleed, beantwoordt op ‘Grabbed By Her Pussy And Digested By Her Uterus’ aan al die genre-kenmerken. En de frontman geeft bovendien ruiterlijk toe dat hij over geen enkel muzikaal talent beschikt. Nochtans zijn de samples en soundbites heel raak gekozen, terwijl de vervormde grunt/growls en de muziek allemaal inderdaad toch wel inwisselbaar zijn.
De weinig subtiele songtitels toveren dan weer wel een glimlach op je gezicht, zoals bij “Summer Time Monokini Spotting”, “That’s Not Chocolate Dripping From My Ass, But You’re Allowed To Eat It” en “The Cave Of Despair Is A Large Butthole Covered With Hair”. Dat laatste rijmt zelfs nog ook.
Alleen al voor de songtitels hopen wij dat er een vervolg komt.
https://torpedotits.bandcamp.com/releases
The Woodgies is de Zwitserse band rond twee Ierse zingende zussen. De twee wonen in Geneve en ze kregen voor hun debuutalbum ‘Holding Hands’ de hulp van een ook al naar Zwitserland uitgeweken Brit: John Woolloff. Niet de bekendste gitarist of producer, maar zijn naam staat in de credits van o.m. Patrick Bruel, Jeanne Mas en Balavoine en hij werkte ook al mee aan een album van onze landgenoot Paul Numi. Numi heeft de zusjes Woodger enkele jaren geleden ontmoet en is fan.
De muziek van The Woodgies zit op het kruispunt van vier andere bands: Everly Brothers, First Aid Kit, Cranberries en Meskerem Mees. Mooie harmonieën van de zingende zussen, klassiek opgebouwde songs, nauwelijks productionele ingrepen, minimale band-begeleiding die een beetje folky aandoet. Lyrics die - toch aan de oppervlakte – niet de grote, indrukwekkende verhalen zijn, maar eerder kleine bespiegelingen over het eigen kleine leven en over de liefde.
Een paar keer wordt de passie voelbaar, zoals op titeltrack “Holding Hands”, op het treurende “Fading Away” of op het afscheid van “Silent Goodbye”, terwijl hun tussen vrolijk en melancholisch schipperende dreamfolkpop op andere songs voorbijkabbelt zonder slachtoffers te maken (“Where To Go”, “Sun Will Shine” en “Nowhere Near”).
The Woodgies leggen op dit album een solide basis voor wat kan komen, maar ze hebben nog wel een stuk weg af te leggen om in het spoor te komen van hun helden als Bon Iver, Simon & Garfunkel en Joan Baez die ze al coverden op hun Youtube-kanaal. Dan moeten de lyrics toch wat dieper graven. Ze houden ook van modernere helden als Jason Mraz, Birdy en Hozier hoewel ik ze liever hoor teruggrijpen naar het klassieke songschrijven van enkele generaties geleden.
Voor wie houdt van eenvoudige folk met harmonische zang, is ‘Holding Hands’ een kans die maar zelden voorbijkomt.
Mocht Dranouter nog een folkfestival zijn, zou het publiek daar The Woodgoes meteen in de armen sluiten.
“Chica Chica” is de eerste track van de gelijknamige Nederlandse band. Daarin herkennen we o.m. de bijzonder getalenteerde Judith Renkema op bas en Jeroen Kant op gitaar. Deze eerste release klinkt een beetje retro-exotisch: 70’s Santana meets zweverige desertblues met een George Baker-toets. Die lust-volle gefluisterde ‘chica chica’ als enige lyrics versterkt nog het al opgeroepen beeld van een softporno-soundtrack, maar dat kan ook aan mij liggen.
Deze song overtuigt niet over de hele lijn, maar intrigeren doet hij al wel zeker. Hier wil ik meer van ontdekken en ik hoop van u hetzelfde.
https://www.youtube.com/watch?v=A_40Wq9__sg&t=1s
Pangolin People is het nieuwe project van Nikki Roger, de drummer van Tien Ton Vuist, maar in dit project is hij multi-instrumentalist, producer en soms ook zanger. Op de derde single-release “Take What You Need” heeft hij wel Sander Sterkens van Geppetto & The Whales als gastzanger weten te strikken. Hoewel Nikki Roger het zelf helemaal niet slecht doet als zanger, geeft Sterkens een extra soft-smoothe toets aan de al über-zomerse en een beetje sexy dreampop van Pangolin People.
Pangolin People schurkt meer dan een beetje aan tegen Tame Impala en Balthazar (zonder zeurderige zang dan), maar dat mag uiteraard. Een stuk voorbij halfweg van deze knappe single zit er een gitaarsolo die nog enigzins aan Tien Ton Vuist doet denken, maar die deze song ook netjes boven de saaie middelmaat laat uitstijgen.
Deze single gaat erover dat het leven vol zit met kleine gelukjes en dat je er zoveel kan grijpen als je nodig hebt. Deze “Take What You Need” kan voor elke luisteraar zo’n klein ‘gelukje’ van de dag zijn. Grijpen maar!
https://www.youtube.com/watch?v=nYlwwzLAGxQ&t=2s
Nederlands 
Français 
