Op zijn best klinkt deze Brugse band als een gedreven Tragically Hip, zoals in “Plastic girl”, maar de songs zijn bijlange nog niet sterk genoeg (lees te braaf) om dit volledige plaatje te blijven boeien. Er draaft doorgaans wel een vlotte rockdrive doorheen dit schijfje, maar wij hebben een probleem met zanger Filip Bohyn. Deze tracht meermaals een Nick Cave neer te zetten, maar dat lukt niet echt waardoor zijn vocale prestaties eerder geforceerd dan spontaan overkomen. De band speelt wel met een gezonde spirit, maar de songs willen niet altijd mee, zo doet een vermeende rockballad als “Queen of the night” er meer dan 7 minuten over om uiteindelijk nergens naar toe te gaan.
http://www.myspace.com/dollarqueen