Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 2025 - K’s Choice, 30Y ‘Time is a parasite (akoestisch)’, verschillende data, van 25 januari t-m 13 februari 2025 - Jasper…

logo_musiczine_nl

Trix, Antwerpen - events

Trix, Antwerpen - events - 14 jan: Chuck Ragan and The Camaraderie, Northcote - 15 jan: Carcass, Brujeria, Rotten sound (ism Biebob) - 18 jan: Fish - 21 jan: SLIFT (ism Bunker) - 22 jan: Hippotraktor, My Diligence - 24 jan: Porij - 25 jan: The Veils, Leah Rye…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

bury_tomorrow_a...
Zaho de Sagazan...
Sam De Rijcke

Sam De Rijcke

The Black Crowes - Straffe kraaien boven Brussel

Jim Jones is een ouwe rot in garagerockland, al sedert de jaren 90 maakt hij de meest vettige garagerock, eerst met de underground bands Thee Hypnotics en Black Moses, later met zijn eigen combo’s Jim Jones Revue, Jim Jones & The Righteous Mind en tenslotte Jim Jones All Stars.
Hij is trouwens een ouwe gekende van The Black Crowes, de derde plaat van Thee Hypnotics ‘The Very Crystal Speed Machine’ werd geproduced door Chris Robinson. Niet zomaar toeval dus dat Jim Jones hier nu als support act van The Crowes komt opdagen.
Met zijn All Stars voegt hij heel wat schwung toe aan zijn vuile rock’n’roll, en dat dankzij een lekker swingende band met onder meer twee saxofoonspelers. De All Stars laten met deze aanpak de songs een flink stuk zwieren en rollen, er zit met name heel wat vuur in bruisende rockers als “Parchman Farm” en “Troglodyte”. Zelfs “Run Run Run” van The Velvet Underground wordt in de swingpan gedraaid, en het klinkt prima. Stevige opwarmer, het publiek is klaargestoomd.

Na hun zeer gesmaakte doortocht eind 2022 in de Lotto Arena, waar ze ‘Shake Your Money Maker” integraal speelden, wisten we het al, The Black Crowes zijn weer helemaal alive and kicking. Met de stomende nieuwe plaat ‘Hapiness Bastards’ hebben ze daar nu een joekel van een uitroepteken bijgezet. Dit album is even sterk als die eerste twee fenomenale platen uit de jaren negentig, en dit is te merken in hun wervelende liveshow waar de nieuwe songs trots staan te schitteren tussen een hoop klassiekers.
Bij de meeste bands van hun generatie zakt de live show telkenmale ineen als er nieuwe nummers bovengehaald worden, maar bij The Black Crowes blijft de spanningsboog immer strak omdat die songs gewoon even vinnig en krachtig zijn.
Een stomend “Bedside Manners” steekt al onmiddellijk de lont aan het vuur en een geweldig rockend “Dirty Cold Sun” creëert een opwinding waar The Stones de laatste 20 jaar alleen maar konden van dromen.
Met de ultra hete rock’n’roll van “Thick and Thin” en de furie van “Twice As Hard” worden twee uiterst vitale oudjes van stal gehaald en die klinken feller dan ooit. Het nieuwe en overheerlijke “Cross Your Fingers” pakt naadloos de draad over, een heerlijke song met een bluesy intro die overgaat in een onsterfelijke riff, hier zit klasse en buskruit in.
“Thorn In My Pride” is vanavond de enige song die een lange jam uitvoering meekrijgt, en dat is net als vorig jaar in de Lotto Arena wederom een bruisend hoogtepunt waarop Chris Robinson een borrelend potje mondharmonica speelt en waarin broertje Rich zijn slide gitaar naar wonderlijke hoogtes stuurt. De bijzonder kwieke Chris Robinson is trouwens gans de avond ook bijzonder goed bij stem, zijn rauwe soulvolle vocals zijn snediger dan ooit. De Soulsong “Oh Josephine” wordt zo naar een hoger niveau getild, op de plaat ‘Warpaint’ (2008) is dit maar een matig ding, maar live schittert het door de uitmuntende zanger en bovendien mondt het uit in een spetterende gitaarapotheose. De soul blijft nog langer in de lucht hangen met de onvermijdelijke en immer splijtende Otis Redding cover “Hard To Handle” en met een wondermooi “She Talks To Angels”.
The Black Crowes worden dan nog eens geruggesteund door twee bevallige en diep gedecolleteerde backgroundzangeressen die het geheel er nog wat soulvoller en warmer op maken. 
Enkel bij “Soul Singing” blijven we een beetje op onze honger zitten. Niet omdat de song hier slecht gespeeld wordt, verre van, maar omdat we weten stiekem hopen dat The Black Crowes “Soul Singing” hier alweer zouden laten ontsporen in een hemelse jam zoals de versie op het fantastische live album ‘Freak’n’Roll into The Fog’, wat ze helaas niet doen. Geen nood, het is de flitsende nieuweling “Flesh Wound” die het tempo opschroeft om uiteindelijk te landen in een extatische finale met de kleppers “Jealous Again” en “Remedy”, kanjers die hier in hun volle glorie neergezet worden en de AB compleet uit zijn dak laten gaan.

The Black Crowes stappen er uit met een potje onvervalste en retestrakke rock’n’roll, Chuck Berry’s “Carol”. Er uitgaan met een knal, heet dat.

Organisatie: Live Nation

zaterdag 18 mei 2024 09:50

Brant Bjork Trio - Potige desertrock

Brant Bjork Trio - Potige desertrock
Brant Bjork Trio + Monkey3

Monkey3, dat is Pink Floyd in stonerspace, zeker met hun laatste album. Wie als intro “Welcome To The Machine” door de boxen laat knallen, windt er geen doekjes wie de inspiratiebron is. Nu is Monkey3 gelukkig niet de zoveelste tribute band. Integendeel, de Zwitsers hebben wel degelijk een eigen unieke sound ontwikkeld op de 9 knappe albums die ze al bij mekaar gespeeld hebben.
Vanavond starten ze vanuit Pink Floyd, trekken er mee richting Space, pluggen er de gitaar in, zetten de effectenpedalen in overdrive, voegen een vette laag psychedelica toe en laten dan het boeltje draaien. Dat resulteert in een geestrijke en volledige instrumentale trip met muzikale hoogstandjes, stomende riffs, golvende keyboards en gitaarsolo’s die met Earthless op kamp gaan. Volledig ons ding.

Brant Bjork is een dinosaurus in Stonerland, als drummer van het legendarische Kyuss heeft hij mee de lijnen uitgezet van het genre, en sedertdien is hij immer bedrijvig gebleven in het stonermilieu als lid van onder meer Fatso Jetson, Fu Manchu, Mondo Genreator, Ché en Vista Chino. Daarnaast heeft hij sedert eind jaren negentig zo een slordige 15 soloplaten gemaakt, en die zijn allemaal de moeite waard.
Het is vooral uit die rijkelijke solo albums dat hij vanavond put. Potige desertrock zonder al te veel uitweidingen. Je zal Brant Bjork niet betrappen op minutenlange solo’s of eindeloze songs.
Als gitarist zet hij een vette sound neer met heerlijke en vaak zompige riffs. Als zanger heeft hij zo zijn beperkingen, maar dat zit de songs niet in de weg, die zitten immers strak in het vel zonder daarom loeihard tegen de muren te knallen, dit is geen metal.
De prille Kyuss sound is uiteraard nog altijd ergens aanwezig, maar Brant Bjork is niet het soort muzikant die wil teren op die succesvolle sound uit het verleden. Hij creëert hier, met een stevige ritmesectie in zijn rug, een potig en ronkend geluid waarmee hij in anderhalf uur de Casino onder zijn veren krijgt.
Stomend concertje van deze ervaren rot.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

donderdag 16 mei 2024 09:44

Up On Gravity Hill

Op dit vijfde album is er duidelijk sprake van evolutie in de sound van METZ. De furieuze noise-rock is nog steeds het uitgangspunt, meer die klinkt duidelijk genuanceerder en gevarieerder dan op de onstuimige voorgangers. METZ verbreedt het spectrum en laat tracks als “Reservation/ Loves Comes Crashing” en “Entwined (street light buzz)” wat meer ademen zonder dat ze daarbij aan intensiteit verliezen. Vooral in afsluiter “Light Your Way Home” treedt METZ volledig buiten de comfortzone, dit is onvervalste shoegaze met een vette knipoog naar Slowdive. Totaal nieuw territorium dus, maar verder musiceert METZ wel nog altijd met het mes tussen de tanden, kwaad en gloeiend as ooit tevoren. De withete noise-rock hangt dus wel degelijk nog overal in de gordijnen, er is gewoon wat meer verfijning toegevoegd. Sterke plaat.

donderdag 16 mei 2024 21:40

Angeltape

Drahla komt pas 5 jaar na hun debuut met dit tweede album opzetten, het is een band die duidelijk zijn tijd neemt en zich niet zal mengen in de verbeten strijd om het hipste nieuwe Britse bandje te zijn. Drahla doet zijn eigen ding, wars van alle genres en trends die vandaag in zijn maar morgen alweer passé. ‘Angeltape’ is een ongeslepen diamant, een album die nog meer in zijn mars heeft dan het ook al veelbelovende debuut ‘Useless Coordinates’.
‘Angeltape’ dompelt zich in weerbarstige en eigenzinnige postpunk en artrock met een eighties tintje (Au Pairs, Gang Of Four), de songs zijn voorzien van een prikkelgitaar die bij Andrew Gill in de leer is geweest en van een zeer aanwezige dwarse saxofoon die overal voor scherpe randjes zorgt. Hoogtepuntjes zijn “Default Parody”, “zig-zag” (met zo een heerlijk hakketak gitaartje), “Second Rhythm” en de snedige en tegendraadse afsluiter “Grieve In Phantasia”.
Dit is een nerveus, dwars en pittig plaatje.

Dunk!festival 2024 – Postrockgenre in al z’n moves – Een intens totaalbeleven
Dunk!festival 2024
Vooruit
Gent
2024-05-09 t-m 2024-05-11
Sam De Rijcke

Het is een verademing dat er in het overaanbod aan festivals nog iets bestaat als Dunk!fest, een niche festival dat al meer dan 15 jaar trouw blijft aan zijn oorspronkelijke opzet, en dat is het programmeren van de betere post-rock en aanverwanten. Je moet het maar doen, want het zou het eerste festival niet zijn dat afwijkt van het oorspronkelijke doel. Neem nu Pukkelpop, wat vroeger hét festival was voor de alternatieve meerwaardezoeker, en nu een toevluchtsoord is geworden voor popprinsesjes, hitgroepjes en tieneridolen. Of Blues Peer, dat nauwelijks nog bluesbands op de affiche zet, Folk Dranouter dat nog weinig of niets met folkmuziek te maken heeft of Rock Werchter, dat zo stilaan de ‘rock’ uit de naam mag weglaten.
Dunkfest zweert daarentegen bij de originele formule en houdt geen uitverkoop met populaire namen om hun tickets aan de man te brengen. Ze gaan steevast met kennis van zaken op zoek naar de crème van het post-rock genre en hebben ieder jaar enkele heuse revelaties in de aanbieding. Zelfs de meest uitgekookte post-rock freak zal op Dunk!fest nog altijd nieuwe ontdekkingen doen, dat is wat dit festival zo uniek maakt.
Dunk!fest slaagt er ook elk jaar in om enkele grote namen in het genre te strikken. Al is dat wel relatief, want wat grote namen zijn in de post-rock, zijn voor de gemiddelde Rock Werchter-ganger nog altijd vreemde diersoorten. Waarmee we willen zeggen, dit is en blijft een nichefestival, en dat is maar goed ook.

Dit jaar werd er al wat breder geprogrammeerd zonder het originele concept te verloochenen. Naast de hoofdbrok aan post-rock acts kon je er immers ook terecht voor experimentele elektronica, shoegaze, prog-rock, extreme metal en donkere folk. Veel variatie met behoud aan kwaliteit dus, en zoals gezegd geen uitverkoop.

Hier volgt onze greep uit Dunk!fest 2024
Vervang de vervanger. De Belgische post-metal band Pothamus was als invaller opgeroepen, maar die stuurden op hun buurt hun kat. Jammer, want wij houden van de gedreven post-metal van Pothamus. Geen nood, Capitan (***1/2) mocht het gat vullen, en dat deden ze prima. Niet de meest originele sound, dat klopt, maar wel intens en meeslepend. Een soort post-metal die middels een stel loodzware riffs al eens overslaat in doom-metal. Amenra is duidelijk een referentie, maar dan met cleane vocals in plaats van gekrijs. We meenden ook een lichte Tool toets te herkennen, en daar is op zich ook niets mis mee. Feit is dat Capitan ons gedurende een uurtje wist te overtuigen met een potige en gevarieerde set.
Capitan heeft tot op heden één album uit, ‘Cascades’ uit 2021. Tijd voor iets nieuws, want er zit potentieel in deze band. Eén werkpuntje misschien, iets meer eigen smoelwerk inlassen.

Een unieke niet te evenaren sound was er te beleven met het Zuid Koreaanse Jambinai (****1/2). Door een paar Oosterse instrumenten klonk hun post-rock heel apart en helemaal anders dan het gros van de bands hier aanwezig. Met die traditionele Koreaanse instrumenten kon Jambinai nochtans ook een aardig potje noise produceren, maar evengoed werd die noise-lawine afgewisseld met heerlijke verstilde momenten. De Vooruit smulde ervan, dit was inderdaad adembenemende klasse uit het verre Oosten. Jambinai eindigde de set met het wonderlijke “Unda” dat rechtstreeks uit de jungle leek te komen. Oosterse snaren, fenomenale opzwepende drums, een gierende gitaar en vocals uit hogere oorden. Prachtsong, zoals eigenlijk de hele set van Jambinai.

Ranges (****1/2) zijn vaste klanten. Ze zijn niet alleen ondergebracht bij het Dunk label, maar zijn ook al eerder op Dunk!fest verschenen en hebben er steevast een bijzonder sterke indruk nagelaten. Ranges liet de balzaal vollopen voor hun gelaagde instrumentale post-rock die zich diep in onze aderen nestelde. De band had hier een meesterwerk van een laatste album (‘33’) voor te stellen en deed dat met klasse, toewijding en muzikale pracht. Ranges greep ons een uur lang bij het nekvel met gitaren van het zuiverste water, af en toe een hemelse explosie en steeds adembenemende soundscapes.

Waar we het meest naar uitkeken vanavond was de set van Emma Ruth Rundle (***). Wij zijn immers fan van haar doordringende post-rock die gedreven wordt door venijnige gitaaruithalen en we konden niet wachten om dit live mee te maken. Maar we zijn hier van een kale reis teruggekomen. Emma Ruth Rundle was immers helemaal in haar eentje naar Dunkfest afgezakt om er een naakte akoestische set te spelen. In plaats van de venijnige rocker kregen we eerder de gekwelde folktroubadour te horen. Dat deed ons toch wel even slikken, wij hebben bijvoorbeeld ook nooit zitten wachten op Motörhead Unplugged.
Dit neigde meer naar Tori Amos en Heather Nova dan naar de intrigerende post-rock waarop wij gehoopt hadden. Emma Ruth Rundle bracht weliswaar met veel moed, intimiteit en overgave haar songs, maar slaagde er ondanks een hemelse stem niet in om onze aandacht vast te houden. En duidelijk niet alleen de onze, want na een half uur was de zaal al voor de helft leeggelopen. Met de eerste songs kon ze die zaal nog muisstil houden, maar naarmate de klad er begon in te zitten nam het geroezemoes alsmaar toe. Op het einde kregen we wel nog mooie versies van “Protection”, “Control” en “Marked For Death”, maar die konden onze ontgoocheling geenszins goedmaken.
Emma Ruth Rundle wist zelf ook wel dat het merendeel van de zaal iets anders had verwacht, dit is immers Dunk!fest. Ze verontschuldigde zich dan ook meermaals voor deze aanpak en vertelde dat ze in de nabije toekomst de band er terug zal bijhalen. Hoe sneller, hoe liever, wat ons betreft.

Shoegaze op Dunk!fest, moet kunnen. Met Cloakroom (****) had men hiervoor de juiste act te pakken. De Britten serveerden hun shoegaze met een stevige portie stoner en zelfs doom. Hier zit misschien een nieuw genre in, stonergaze of doomgaze.  My Bloody Valentine en Swervedriver waren steeds in de buurt, maar ook af en toe Black Sabbath. Bij momenten scheurde de gitaar dwars door de muren, elders was het dan weer genieten van verstilde meeslepende pracht. Cloakroom leek ons alleszins een band te zijn die live een stuk meer overtuigt dan op hun albums.

Eén van de meest aangename ontdekkingen was de Noorse band Spurv (****1/2). Gelaagde post-rock (met blazers!) zoals ze die het liefst hebben op Dunk!fest, getuige een volgelopen en bijzonder enthousiaste balzaal. Begeesterende pracht en subtiele klanken afgewisseld met aanzwellende gitaaruitbarstingen, Spurv bleken er meesters in. De Noren stelden hier het fantastische nieuwe album ‘Brefjaere’ voor, en dat is een absolute aanrader.

Even dachten we dat we van Dunk!fest een tijdelijke uitstap maakten naar Graspop of Alcatraz. Met Conjurer (*** ½) kregen we immers genadeloze en hondsbrutale metal op ons bord. Barbaarse vocals, striemende gitaren, mokerslagen van drums. Toch bemerkten we hier en daar een verstild of sferisch momentje, waarmee we de post-metal indicaties wel konden thuisbrengen. Ergens dachten we aan Cult Of Luna, maar dan met minder subtiliteit. Dit was pletwalsmetal die ons murw geslagen achterliet.

Misschien niet de beste keuze om te bekomen van het meedogenloze geweld van Conjurer, maar toch wilden wij het Schots Dvne (*** 1/12) even checken. Wederom hardvochtige metal met brulvocals en verschroeiende gitaren. Liefhebbers van pakweg Psychonaut konden hier wel hun hart aan ophalen. Dvne bleek een krachtige band met een volumineuze sound, maar zo kunnen we er nog wel een honderdtal opnoemen, en Dvne springt er niet echt uit. We hebben dit soort metal met name al vaker en beter gehoord.

Met voorsprong één van de beste momenten van deze editie was de geweldige set van Maserati (*****). Post-rock met immer prikkelende gitaren op een opzwepende beat, en met een fenomenale drummer die centraal op het podium had plaatsgenomen, kwestie van hem extra in de kijker te zeten, en terecht. Maserati had met een gedreven en opwindende set de ganse zaal in een greep. Geen band die meer ritme en opwinding kan brengen in het post-rock genre dan deze heren. Maserati maakt post-rock zowaar dansbaar, en dat dankzij een immer gedreven beat. Maar toch waren het de immer zinderende gitaren die de bovenhand kregen, en dat is wat hun formule uniek maakt in het genre. Meest bewogen concertje van het weekend.

Arms & Sleepers (***) toonde aan dat Dunkfest met deze editie meer dan ooit voor een bredere programmering had geopteerd. Dit duo was eerder een buitenbeentje en bracht, geruggesteund door een drummer, elektronische muziek die mikte op sfeerschepping maar daar niet echt in slaagde. De voorzichtige beat was onvoldoende om het publiek loos te doen gaan en men lukte er ook niet in om de juiste vibe over te brengen op de zaal. Het had wel iets, maar te weinig. Te vrijblijvende elektronica, zeg maar.

Pruillip (****) was van een heel ander allooi. Gestripte en donkere doom/sludge van het duo Louis Evrard op gitaar en Annelies Van Dinter op zang en drums. Zij produceerden een indringende en beklijvende sound aan een slowmotion tempo. Het werd ons meteen duidelijk waarom deze band in één adem genoemd wordt met de legendarische doom-act Earth. Slepend, rauw en hypnotiserend, net zoals op het ongezouten debuutalbum dat meer dan uw aandacht waard is.

In tegenstelling tot de eerste avond was de headliner op dag 2 in de concertzaal er deze keer wel boenk op. Kon ook niet anders, met This Will Destroy You (*****) had Dunk!fest één van de grote en legendarische namen in het genre gestrikt. Hun geweldige set was een schoolvoorbeeld van hoe post-rock moet klinken. Adembenemende tussenpozen en wervelende climaxen die niet zelden in een poel van heerlijke noise uitmondden. De intieme passages kregen de zaal muisstil, de zinderende gitaaruitbarstingen creëerden bloedstollende apotheoses. Dit was zonder meer prachtig, een uitzinnig publiek bedankte deze buitengewone performance dan ook met een daverend applaus.

Post-rock met een zanger, het kan ook, alhoewel we ons bij Oh Hiroshoma (***1/2) wel hardop mochten afvragen of dit wel een goed idee was. Frontman Jakob Hemström had nu ook weer niet zo een begenadigde stem en de songs die gedreven waren op zijn vocals flirtten af en toe met de grens van de meligheid. Op de meest benarde momenten meenden we zelfs een flard U2 te ontwarren, of erger nog, Coldplay. Dit kan toch de bedoeling niet geweest zijn. De sound van Oh Hiroshima hengelde elders dan weer naar prog-rock die, het moet gezegd, stijlvol en geraffineerd geserveerd werd. Knap, maar helaas wel een beetje ten koste van de energie en vitaliteit.
Oh Hiroshima kwam pas echt op dreef toen de microfoon met rust werd gelaten om een paar heerlijke en potige brokken post-rock te etaleren, hier waren ze wel terug volledig bij de les. Gemengde gevoelens dus, de band probeerde in dat kleine uurtje in te veel verschillende watertjes te zwemmen en dat kwam hun set niet te goede.

Het beste werd voor het laatst gehouden, zo bleek. Wat een geweldig, springerig en uiterst energiek concert van Sleepmakeswaves (*****)! Dunk!fest werd zo afgesloten met een fameuze knal.
De vitaliteit die deze Australiërs op een podium tentoonspreiden is van een ongekende dimensie, even intens en hectisch zeg maar als hun collega’s van And So I Watch You From Afar.
Omwille van de sterk voelbare en zichtbare kracht en intensiteit van deze dynamische bende kwam dit veel sterker, heviger en snediger binnen dan op hun uitgebalanceerde platen, waaronder het splinternieuwe en alweer bijzonder knappe ‘It’s Here But I Have No Names For It’. Sleepmakeswaves bracht hun uiterst explosieve riff-geladen post-rock met een uitgelaten bedrijvigheid en enthousiasme. Nieuwe hitsige songs als “All Hail Skull”, “Ritual Control” liepen over van elektriciteit en spankracht, zinderende klassiekers als “The Stars Are Stigmata” en “Pyramids” waren al even extatisch.
Na al het moois dat we van deze Dunk!fest editie kregen, was dit de ultieme kers op de taart.

Thank You Dunk & See You Next Year

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6005-dunk-festival-2024.html

Organisatie: Dunk!festival ism VierNulVier, Gent

donderdag 02 mei 2024 10:27

This Could Be Texas

Hou u vast, ze zijn daar alweer met de nieuwste hype uit de UK. We lezen niets anders dan uiterst lovende recensies over English Teacher, maar die komen quasi allemaal van de Britse pers, wat had u gedacht?
De laatste keer dat diezelfde pers met dergelijke superlatieven over de brug kwam was amper een maand geleden met de debuutplaat van het kitschpop bandje The Last Dinner Party. Adoratie, grootspraak en complimenten alom, geweldig! sensationeel! vernieuwend! briljant! ’t Zal wel, wij hebben dat plaatje ook eens onder de loep genomen en hoorden vooral een stelletje pathetische Florence Welsh-klonen met een Abba complex. Om maar te zeggen, vertrouw nooit op de Britse pers.
Maar het moet gezegd, English Teacher is toch wel heel andere koek dan die aanstellerige trienen van The Last Dinner Party. English Teacher kiest voor indie rock met nogal wat zijstapjes, ze brengen een gevarieerde sound die niet onmiddellijk solliciteert naar het grote succes, daarom dat het een beetje verwonderlijk is dat nu juist rond deze band zoveel heisa wordt gemaakt. We bemerken wel wat gelijkenissen met andere hippe Britse acts als Dry Cleaning, Billy Nomates en Wet Leg, maar English Teacher zoekt het toch iets verder en klinkt vooral rijker en gevarieerder. Naast een stel opwindende uptempo songs als “Broken Biscuits”, “Nearly Daffodils”, “I’m Not Crying, You’re Crying” en “R&B” weet English Teacher te intrigeren met een handvol verstilde pareltjes. Zo doet de titelsong met een strelend gitaartje en een set zalvende strijkers ons denken aan Amanda Palmer. Ook “You Blister My paint” is een juweeltje die niet zou misstaan in een nachtelijke jazzkroeg en “Albert Road” is de ideale soundtrack voor een perfecte zonsondergang.
Dit is zeker en vast een interessant plaatje van een fris, beloftevol en gevarieerd nieuw bandje. Maar om nu overal van de daken te gaan schreeuwen dat dit dé meest geniale band van het moment is, dat is dan weer schromelijk overdreven.

donderdag 02 mei 2024 10:22

Super Mega Ultra

Verdomd pittig en uiterst opwindend plaatje van deze Canadese psychpunkers, een meer dan waardige opvolger voor het al even vlammende ‘Mushroom Death Sex Bummer Party’ uit 2021. Dit is okselfrisse garagepunkrock met een ferme knipoog naar Osees, uiterst gedreven, simpel maar o zo doeltreffend. “Derailer”, “Stimulation”, “Six Pack”, “High On your Own Supply” en “Burn the Witch” zijn allemaal bijzonder aanstekelijke en voortdenderende punkertjes die ongetwijfeld een zweterige clubzaal in vuur en vlam moeten zetten. “Fried IV” is een potente en gejaagde knaller die halverwege overschakelt in een monsterlijke stonerrif  om daarna weer helemaal in overdrive te schieten, uitermate fantastisch. Enkel in “New Jazz” wordt wat gas teruggenomen, hoewel de gitaren voorbij halfweg ook alweer een eindje mogen doorscheuren. “Lemon Party” is dan weer een geweldige instrumental die rechtstreeks uit een olievette garage geplukt is. Wine Lips eindigen in stijl met “Cash Man”, een song die zowaar boven de 5 minuten uitstijgt, wat wel heel lang is voor gasten die doorgaans snedige punksongs van om en bij de 2 minuten serveren.
Maar het is een pareltje die dweept met psychedelica, shoegaze en geflipe garagerock, en het klinkt absoluut geweldig.
Wine Lips komen dit kolkend plaatje voorstellen op 31/07 in De Zwerver, dat wordt zweten.

donderdag 02 mei 2024 10:15

Dark Matter

Het zal je maar overkomen. In de prille jaren negentig, toen Seattle heel even de hoofdstad van de wereld was, mocht Pearl Jam zichzelf één van de coolste bands op deze aardkloot noemen.
Nu, een dikke dertig jaar en twaalf platen verder, krijgt hun muziek de lelijke stempel ‘dad-rock’ opgekleefd en is er geen mens die nog wakker ligt van een nieuw Pearl Jam album, hoewel hun concerten nog steeds ettelijke duizenden fans lokken. Helaas meestal fans van het slag dat steeds zit te wachten op de zoveelste uitvoering van “Black” Of “Alive” om die dan op hun smartphone te pleuren en er nadien hun ongeïnteresseerde kleinkinderen mee lastig te vallen.
Pearl Jam heeft nochtans in al die jaren aardige pogingen ondernomen om een vinger aan de pols te houden en snedige rockmuziek te blijven maken, en dat is hen best wel gelukt. Met uitzondering van het wat slappe ‘Gigaton’ uit 2020 zijn zowat alle Pearl Jam albums de moeite waard. Op elke plaat was er doorgaans een handvol sterke tracks te vinden waardoor de band kon blijven meespelen in de hoogste afdeling.
Ook met deze ‘Dark Matter’ is dat het geval. We gaan nu niet meteen omvervallen van verbazing, daarvoor blijven ze te trouw aan hun eigen sound, maar hier staan toch weer een stel potige rockertjes op die de vlam in de pan steken. Neem nu “React, Respond” en “Running”, 2 vlijmscherpe songs waarin Pearl Jam speelt en briest als een stel jonge wolven. Of “Waiting For Stevie”, zo een typische classic rocksong waar ze al jaren een patent op hebben, vol emotie, spanning en voorzien van een kwieke gitaarsolo.
In quasi alle uptempo songs is een kwieke Eddie Vedder verdomd goed op dreef, maar het is bij de tragere songs dat de machine ietwat pruttelt. Ook een Vedder in topvorm kan van halfslachtige ballads als “Upper Hand” en “Something Special” geen goudhaantjes maken, het zijn eerder fletse pogingen die bijlange niet meer zo tot de verbeelding spreken als vroegere pareltjes “Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town”, “Indiffirence” of “Yellow Ledbetter”.
Laat ons stellen dat ‘Dark Matter’ gewoon een oerdegelijk Pearl Jam album is, niet meer maar zeker ook niet minder.

A Place To Bury Strangers - Shoegaze in overdrive

Leuke timing, net één dag na het concert van de noise-pop pioniers The Jesus and Mary Chain konden we één hun volgelingen aan het werk zien. Na een intrigerende set van The Jesus & Mary Chain stelden we gisteren vast dat de Reid broertjes het nog wel degelijk in zich hebben, maar stiekem hadden we gehoopt op wat meer geknars, gepiep, feedback en distortion zoals die hoogtij vieren op het geweldige ‘Psychocandy’.
Wel, met de verzengende act van A Place To Bury Strangers hebben we op dat gebied meer dan ons deel gehad. APTBS speelde immers verschroeiend, de gitaar loeide, scheurde, bloedde en sneed door merg en been. Hier gingen alle wijzers hier wel vlotjes in het rood, alsof een decibelbegrenzer nooit bestaan heeft.

Van de experimenteerdrift en elektronica die in hun laatste EP-releases is geslopen, is er live weinig van te merken. De ziedende noise die ze op een podium creëren is nog even genadeloos en hardvochtig als 15 jaar geleden toen ze voor de eerste keer de clubzalen bestormden met hun bijtende cocktail van terreurgitaren, knarsende bassen en mokerdrums. Toch is dit geen gratuit lawaai, het trio heeft immers in al die jaren een indrukwekkende reeks songs bij mekaar geschreven die ook in snoeiharde omstandigheden moeiteloos overeind blijven.
In tegenstelling tot veel collega’s, wijzigt de setlist ook iedere avond waardoor de automatische piloot geen kans krijgt. Deze keer waren “Never Coming Back”, “Deadbeat” (inclusief surfgitaartje) en “In Your Heart” wederom geweldig. Het daverende schip leek wel even te kapseizen toen de band zich nog maar eens waagde aan één van hun stokpaardjes waar ze na al die tijd koppig blijven aan vast houden, meer bepaald de jungle-noise jam waarvoor ze zich halverwege de set midden in het publiek stortten. Dit hadden we hen al eens eerder zien doen, en weer dachten we hetzelfde, misschien wel een leuk en origineel idee, maar dit hoefde niet echt.
Eénmaal terug het podium gingen de noise-poppen alweer snel aan het dansen, en dan vooral met “I Lived My Life To Stand in the Shadow of Your Heart”, de klassieker die inmiddels is uitgegroeid tot dé apotheose van hun legendarische concerten. Wederom mondde de song uit in een bijtende poel van noise, feedback en distortion. Drums, bas en gitaar werden niet meer bespeeld maar gemolesteerd.

Iets anders hadden we dan ook niet verwacht. Dit was A Place To Bury Strangers zoals we hen altijd willen meemaken, loeiend hard, messcherp en meermaals over de rooie.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

donderdag 18 april 2024 13:17

Stories From Time And Space

De spacerock pioniers hebben in ruim een halve eeuw gewoon te veel platen gemaakt, waardoor mijlpalen als ‘Space Ritual’, ‘Hall Of The Mountain Grill’ en ‘Levitation’ een beetje ondergesneeuwd zijn geraakt tussen een hoop ondingen die een eeuwig plekje in de kosmos geenszins konden rechtvaardigen. Desondanks hebben we hier nog altijd met een legendarische band te maken wiens invloed nauwelijks te onderschatten valt. Zonder Hawkwind geen Monster Magnet, Kyuss, Ozric Tentacles, King Gizzard & The Lizard Wizard en een meervoud aan psychrock bands die tot op vandaag overal uit de grond rijzen.
De oudjes komen nu met ‘Stories From Time And Space’ opzetten, en die plaat mag er best wezen. Invloedrijk, maf en doordringend als ‘Space Ritual’ zal het natuurlijk nooit meer worden, maar met een stel lange en vervaarlijke ruimtevaartuigen als “The Starship”, “What Are We doing While We’re Here”, “Traveller of Time And Space” en “Stargazers” komt Hawkwind toch maar weer in een indrukwekkend melkwegstelsel terecht. Het zijn net die lange songs die de space- en progrock traditie van deze iconische band verderzetten met die kenmerkende epische rock, jazzy uitstapjes en freaky uitweidingen.
Het klinkt allemaal 100% Hawkwind en is deze keer ook gespaard gebleven van de Britpop uitstapjes die ze in mindere tijden wel eens durfden te proberen.

Pagina 4 van 108